Chapter – 43
မနက်စာစားပြီးနောက် ဂျင်ချန်နဲထိုင်းတတိုလက်နက်တွေဆွဲကိုင်ကာ ခရီးစထွက်ကြတယ်။ သို့ ပေမယ့်လက်ဗလာသမားဖြစ်တဲ့ လီရန်ရှောင်လဲ့ကတော့ နောက်ကလိုက်ပါလာတယ်။
တောထဲမှာသူမနဲ့အတူလာကြတဲ့အုပ်စုတို့တိုက်ခိုက်ခံရ ကာလူစုကွဲသွားပြီးကတည်းက
သူမရဲ့လက်နက်ကပျောက်သွားတာဖြစ်သည်။
တိုက်ပွဲဝင်ပုဆိန်ကြီးကိုမလာတဲ့ထိုင်းတရဲ့
အဝတ်ကစုတ်ပြတ်နေနှင့်ပြီဖြစ်သည်။ထို့ကြောင့်သူကဝံပုလွေပြာရဲ့သားရေကိုဝတ်ထားလေတယ်။
သူရဲ့အကယ်ဒမီဝတ်စုံက
မနှေုညကတိုက်ပွဲကြောင့်စုတ်ပြဲသွားပြီမို့ ဆက်ဝတ်လိုမရတော့။
မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်းမှာ
တစ်ရက်ကုန်ဆုံးသွားပြန်သည်။
အမြတ်ကိုကြည့်ရမယ်ဆိုရင်တော့ပထမနေ့ကလောက် အားရစရာမရှိ။ သိုပေမယ့် သိပ်တော့လည်းမဆိုးလှချေ။အားလုံးပေါင်း
မှော်ဝင်သားရဲအကောင်၇၀ကိုသတ်ပြစ်ခဲ့ကာလီရန်ရှောင်လဲ့ကိုအံ့အားသင့်စေခဲ့သည်။
ဒုတိယနေ့မှာလီရန်ရှောင်လဲ့ကပြောင်းလဲ၍သွားပြီ။ ဝံပုလွေပြာတွေနဲတိုက်ပွဲပြီးကတည်းကသူမက
သန်မာလာသည်။အနည်းဆုံးတော့
မှော်ဝင်သားရဲနဲတွေ့တဲ့အခါမအော်တော့ခြင်းပေ။ ထိုင်းတနဲဂျင်ချန်တို့က
မှော်ဝင်သားရဲတွေကိုခုတ်ပိုင်းပစ်တဲ့အခါ
သူမသိပ်မတုံလှုပ်တော့ဘဲဒီအခြေအနေနှင့်နေသားကျေ
အာင်ကြိုးစားနေခဲ့ပြီပေ။
အဲ့ဒါအပြင်ထိုနေ့မှာပင်
လီရန်ရှောင်လဲ့တောတွင်းမှအန္တရာယ်တွေအကြောင်းကို
လေ့လာခဲ့ရကာသူတို့နောက်မှလိုက်ရင်း အတော်များများသိခဲ့ရပြီပေ။
သူမရဲ့သင်ယူနိုင်စွမ်းးကကောင်းသည်။ဂျင်ချန်တောင်မှ သူမကိုချီးကျူးမိစေသည်အထိ….
ထျန်းယွမ်တိုက်ကြီးထဲမှာတော့ခွန်အားကြီးပြီးဗဟုစုတများသူသာအာဏာတည်မြဲမှာပါပဲ။
လီရန်ရှောင်လဲ့ကသင်ယူနိုင်စွမ်းမြင့်မားပေမယ့် သန်မာသည်တော့မဟုတ်။သိုပေမယ့်
ဂျင်ချန်နဲထိုင်းတကိုဒုက္ခတော့မရောက်စေသလိုသူတို့တွေးထားခဲ့သလိုဝန်လည်းမပိစေခဲ့။
တိုက်ခိုက်ကြသည့်အခါတိုင်းသူမကအဝေးမှာနေကာသူမအားဖမ်းမမိစေခဲ့။
ထိုနေကအပြီးမှာလီရန်ရှောင်လဲ့အပေါ်သူတ့ိုအမြင်ဟာ
ကောင်းသွားကာသူတိုစိတ်ထဲ
သူမကသေးသိမ်တဲ့သူမဟုတ်တော့။
ထိုညပိုင်းမှာတော့မီးပုံဘေးတွင်ဝိုင်းထိုင်ကာ
မှော်ဝင်သားရဲအမြုတေတွေကို
ရေတွက်နေကြတော့တယ်။
“စီနိယာတို့ကတကယ်ပဲ
သူတော်စင်လက်နက်သွန်းလုပ်နိုင်တဲ့သူတော်စင်မဖြစ်ေ သးတာပါနော်”
သူမရဲ့တောက်ပတဲ့မျက်လုံးတွေဖြင့်
ဂျင်ချန်တို့အားကြည့်ကာလီရန်ရှောင်လဲ့ကမေးသည်။ ထူးဆန်းတဲ့မေးခွန်းမေးလာတဲ့သူမရဲ့အဝတ်အစားဟာ သစ်ကိုင်းတွေနဲဆူးချွန်တွေကြောင့်ပေါက်ပြဲနေကာ
သူမမျက်နှာကလည်းပေတူးနေလေတယ်။ရေမရှိတာမို့
ရေငတ်ပြေရန်အလို့ဌာသားရဲသွေးတွေကိုသာသောက်သုံ
းခဲ့ရလေတယ်။ထိုကြောင့်သူမမျက်နှာကို
ဆေးကြောသန်ရှင်းဖို့ရာမဖြစ်နိုင်ခဲ့။
“ငါတိုသာသူတော်စင်ဆိုရင်ငါကဘာလို့ဒီပုဆိန်ကိုကိုင်နေမှာလဲ”
ထိုင်းတကပုဆိန်ကြီးအားကြည့်ရင်း
မကျေမနပ်ပြောသည်။
အချိန်အတော်ကြာထိုင်းတရဲ့အသုံးပြုမှုကိုခံယူပြီးတဲ့
ပုဆိန်ကြီးရဲ့ချွန်နေသည့်အစွန်းမှာယခုတာ့တုံးနေခဲ့ပြီ။ ဂျင်ချန်ရဲ့သံချောင်းလက်နက်တောင်မှ
ထိပ်ပိုင်းကပြားနေလေပြီ။
လီရန်ရှောင်လဲ့၏မျက်နှာမှာ
အထင်ကြီးလေးစားမှုတွေအပြည့်ဖြင့်သူတို့နှစ်ယောက်အားကြည့်နေသည်။
“နင်တို့နှစ်ယောက်တကယ်အံ့သြဖို့ကောင်းတာ။သူတော်စင်တွေမဖြစ်သေးပဲနဲတောင်
အဆင့်၁မှော်ဝင်သားရဲတွေကို
လွယ်လွယ်ကူကူသတ်နိုင်တယ်။ငါ့အထင်တော့ နင်တိုသူတော်စင်တွေဖြစ်ရင်
အဆင့်၂မှော်ဝင်သားရဲကိုတောင်လွယ်လွယ်သတ်နိုင်လိမ့်မယ်”
ဂျင်ချန်ကခေါင်းခါသည်။
“ဒီတောထဲကအဆင့်၁မှော်ဝင်သားရဲတွေက
အားနည်းလွန်းနေတာ။တကယ့်တကယ်သန်မာတဲ့
မှော်ဝင်သားရဲတွေနဲသာတွေ့ရင်
ငါတိုအတွက်ခက်ခဲမှာပဲ”လီရန်ရှောင်လဲ့က
သဘောတူသည့်ဟန်ဖြင့်ခေါင်းညိတ်ကာပြောသည်။“ဟုတ်သားပဲ။ငါအရင်ကအဖေပြောတာကြားဖူးတယ်။ တိုက်ခိုက်မှုအဆင့်မြင့်တဲ့
အဆင့်နိမ့်ဂါထာတွေတောင်ရွတ်ဆိုနိုင်တဲ့အဆင့်၁မှော်ဝင်သားရဲတွေရှိတယ်တဲ့။ သူတို့အရမ်းသန်မာလွန်းလို့
သာမန်သူတော်စင်တွေတောင်မသတ်နိုင်ဘူးတဲ့”မီးပုံမှာသာအာရုံစိုက်နေတဲ့
ထိုင်းတကိုဂျင်ချန်ကြည့်လိုက်သည်။
“ထိုင်းတအခုဆိုရင်ဒုတိယနယ်မြေကငါတိုကို ခုခံနိုင်တဲ့သားရဲမရှိတော့ဘူး။ငါကတော့
တတိယနယ်မြေကိုဆက်သွာချင်တယ်မင်းရောဘယ်လိုသဘော၇လဲ”
ထိုင်းတကတခဏမျှတွေးတောပြီးနောက်ပြောသည်။“ဟုတ်တယ်။ဒီနယ်မြေကမှော်ဝင်သားရဲတွေက
ငါတိုအတွက်အရမ်းလွယ်နေပြီးထပ်တိုက်ဖ့ိုလည်း
စိတ်ဝင်စားစရာမရှိတော့ဘူး။ဟုတ်ပြီချင်းယန်ရှင်းတန်
ငါကမင်းနဲအတူတတိယနယ်မြေကိုဝင်မယ်။
အဆင့်၂မှော်ဝင်သားရဲတွေဘယ်လောက်သန်မာလဲ ကြည့်ာကတာပေါ့”
ထိုနှစ်ယောက်ရဲ့ဘေးတွင်ထိုင်နေသည့် လီရန်ရှောင်လဲ့ကဝင်ပြောသည်။
“မဖြစ်နိုင်ဘူးနော်။သူတော်စင်မဖြစ်သေးဘဲ တတိယနယ်မြေထဲဝင်ဖို့မလွယ်လောက်ဘူး။ သူတော်စင်လက်နက်မရှိဘဲ
အသက်ရှင်ဖို့မလွယ်လောက်ဘူး။အဆင့်၂မှော်ဝင်သားရဲ
တွေကအဆင့်၁မှော်ဝင်သားရဲတွေထက်ပိုသန်မာပြီးကြမ်းတမ်းတယ်။နောက်ပြီးတော့
တတိယနယ်မြေရဲ့ပတ်ဝန်းကျင်ကလည်း မကောင်းဘူးတဲ့။ငါကြားတာတော့
အဆိပ်ရှိတဲ့မြွေတွေပေါတယ်တဲ့။တတိယနယ်မြေမှာဆိုအသက်အန္တရယ်များလွန်းပါတယ်ဟာ”
ထိုင်းတကသူ့လက်နက်သူပြန်ကြည့်င်း ရယ်ကာပြောသည်။
“ဒါတာ့ဟုတ်တယ်။ချင်းယန်ရှင်းတန်လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ရက်က
ငါတိုရဲ့လက်နက်ကသုံးလို့ကောင်းတယ်။
အခုငါ့ပုဆိန်ကြိးကတုံးနေပြီ။
မင်းရဲ့သံချောင်းလက်နက်တောင်မှ
ထိပ်ကပြားနေပြီမဟုတ်လား။ငါတိုရင်ဆိုင်ဖို့ခက်လိမ့်မယ်”
ဂျင်ချန်ရယ်ရင်းပြန်ဖြေသည်။
“အလောတကြီးဖြစ်ဖိုမလိုပါဘူး။ငါတို့အခုထိ
အခြားကျောင်းသားတွေနဲ့မတွေ့တာက
အဝေးကြီးထိရောက်နေလို့ပဲ။မနက်ဖန်ကျရင် အမြုတေကိုလက်နက်နဲသွားလဲကြတာပေါ့
အခြားကျောင်းသားတွေစိတ်ဝင်စားာကမှာပါ”“ကောင်းလိုက်တဲ့စိတ်ကူး”
ထိုင်းတကထောက်ခံသည်။ဂျင်ချန်ကဆက်ပြောသည်။
“လီရန်ရှောင်လဲ့မနက်ကျရင်တော့ငါတိုလူစုခွဲကြတာပေါ့။
အခြားကျောင်းသားတွေနဲဆိုလည်းမင်းလုံခြ့ုမှာပါ။ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ဒီတောထဲမှ
နှစ်ရက်အထိတောင့်ခံနိုင်တယ်ဆိုရင်အဲ့လူတွေကသန်မာလို့ပဲဖြစ်မှာ’
လီရန်ရှောင်လဲ့ကဘာမှပြန်မပြောပေမယ့်
ခေါင်းတော့ငြိမ့်သည်။သူမသိပ်တော့မကျေနပ်။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် တတိယနယ်မြေကအရမ်းအန္တရယ်များတာသူမသိသည်လေ။ဂျင်ချန်နဲထိုင်းတတို့တွေ
အဆင့်၂မှော်ဝင်သားရဲတွေကိုနိုင်မလား
သူမမသေချာဘူး။အကယ်၍
သူမကသူတိုနဲ့ဆက်လိုက်သွားရင်
သူတို့အတါက်ပိုပြီးဒုက္ခများစေလိမ့်မယ်။ဒါကြောင့် သူမလက်ခံလိုက်သင့်သည်။
ညကလျှင်မြန်စွာကုန်ဆုံးသွားသည်။
ကောင်းကင်ကလင်းလာပြီးမကြာခင်တွင် ဂျင်ချန်နဲထိုင်းတက
ညပိုင်းလေ့ကျင့်ခြင်းကိုရပ်လိုက်ကြပြီးမနက်စာပြင်ကြသည်။
သူတိုသုံးယာက်မနက်စာစားပြီးတော့
နေကကောင်းကင်တွင်
တောက်ပစွာထွန်းလင်းနေလေပြီ။
သူတို့ခရီးဆက်ကြပေမယ့်ဒီတစ်ကြိမ်မှာောတ့ လာရာလမ်းအတိုင်းပြန်လှည့်ကြခြင်းပင်။
နှစ်ရက်တာကုန်ဆုံးပြီးတဲ့နောက်
ကောင်လေးနှစ်ယောက်ဟာ အန္တရာယ်ကိုအနံ့ခ့တဲ့နေရာမှာ
ကျွမ်းကျင်ထက်မြက်လာကြပြီ။ထိုကြောင့်
သူတို့ဦးတည်ရာကိုရောက်ဖို့အချိန်သိပ်မကုန်လိုက်ပေ။
သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင်အောက်တွင်
ကျောင်းသား၉ယောက်ဟာ
စုတ်ပြတ်နေသည့်အဝတ်အစားတွေဖြင့်
မောပန်းစွာထိုင်လျက်အနားယူနေကြသည်။ထိုအုပ်စုမှာ
မြင့်မြတ်သူတွေရောသာမန်မိသားစုတွေရော
ရောနေသည်။သူတို့အဝတ်တွေကအလွန်ကိုပြဲရွဲနေကာ အချို့နေရာတွေဆို
သွေးစတိုဖြင့်ခြောက်ကပ်နေလေတယ်။
သူတို့ရဲကိုယ်မှာဒဏ်ရာတွေပြည့်နက်နေကာ သိပ်မဝေးတဲ့နေရာမှာတော့
မှော်ဝင်သားရဲတစ်ကောင်ရဲ့အလောင်းရှိနေလေတယ်။ “အားလုံးပဲ။ခဏတော့သည်းခံလိုက်ကြပါဦး။
ဒီနေကနောက်ဆုံးနေပဲပြီးရင်ငါတို့ထွက်သွားလိုရပြီ” သာမန်ကျောင်းသားတစ်ယောက်ကပြောသည်။
“ကံဆိုးတာကတော့ငါတို့အတွက်
အမြုတေမလောက်သေးဘူး။နောက်ထပ်
၅ခုကျော်လေက်လိုနေသေးတယ်။ငါတိုတွေ
မှော်ဝင်သားရဲ၅ကောင်ထက်မနည်းသတ်ရဦးမယ်လို့ဆိုလိုတာပဲ”
မြင့်မြတ်သောမိသားစုမှလူငယ်ကပြောသည်။
မြင့်မြတ်တဲ့မိသားစုမှကျောင်းသားတွေဟာသာမန်မိသားစုကကျောင်းသားတွေနဲ့
အပေါင်းအသင်းမလုပ်ချင်ကြပါဘူး။ သိုပေမယ့်အန္တရာယ်ကြုံတွေ့နေချိန်မှာတော့ဘယ်သူက
နောက်ခံတွေကိုဂရုစိုက်နေတော့မှာလဲ။တစ်ယောက်ကဝင်ကူညီပေးရင်းက
သူတို့အုပ်စုဖွဲ့ဖြစ်ခဲ့ကြတယ်။
သာမန်မိသားစုမှကျောင်းသားတွေက
မှော်ဝင်သားရဲတွေနဲတွေ့တဲ့အခါအကြမ်းခံနိုင်ကြတယ်။ ဒီလိုနဲ့သူတို့အမြင်တွေပြောင်းလဲခဲ့တယ်။နောက်တော့ ရင်းနှီးသွားကာသူငယ်ချင်းတွေဖြစ်သွားတော့တာပဲ။
မှော်ဝင်သားရဲအများအပြားနဲတိုက်ခိုက်အပြီးမှာတော့သူတို့တွေအဖွဲ့လိုက်လုှပ်ရှားရတာကို
သဘောကျလာခဲ့ကြတယ်။ ကံအားလျော်စွာဖြင့်သူတို့အချင်းချင်းပိုပြိးရင်းနှီးချစ်ခင်သွားကြသည်။ ထိုအချိန်တွင်အဝေးကမြက်ပင်တွေကြားမှ
လှုပ်ရှားသံတွေကိုကြားလိုက်ကြရသည်။
“အားလုံးပဲဂရုစိုက်ကြ။မှော်ဝင်သားရဲတစ်ကောင်
လာနေပြီ’
ကျောင်းသားတစ်ယောက်ကထအော်ကာတခြားသူတွေအားသတိပေးသည်။
ကျောင်းသား၉ယောက်လုံးထရပ်လိုက်ကာ
အသံလာရာဆီလေးနက်သည့်အမူအယာတွေဖြင့်စိုက်ကြည့်နေကသည်။
မြက်ပင်တွေကြားမှသားရဲသားရေကိုဝတ်ဆင်ကာ ကြီးမားလှသည့်ရဲတင်ကြီးကိုလွှဲရမ်းရင်း
လမ်းတစ်လျှောက်ကပေါင်းပင်တွေကို
ဖြတ်ခုတ်လာတဲ့ပုံရိပ်တစ်ခုကိုတွေ့လိုက်ကြရသည်။
နောက်တော့
ထိုပုံရိပ်နောက်မှလျှောက်လာတဲ့လူတစ်ယောက်ကိုတွေ့ လိုက်၇ပြန်သည်။
သူတို့အဝတ်တွေကစုတ်ပြတ်နေပေမယ့်
ကျောင်းဝတ်စုံမှန်းတော့သိနိုင်ပါသေးတယ်။
သိုပေမယ့်သူတိုမျက်နှာတွေကမဲမှောင်နေပြီး ဆံပင်တွေမှာ သစ်ခတ်တွေညှိနေလေတယ်။သူတို့ရဲကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကိုမြင်၇တော့မှသာ ခွဲခြားနိုင်တော့တယ်။