Switch Mode

Chapter – 316

ရှက်ရွံ့နေသည့်ဧကရာဇ်

Chapter – 316
“ရှက်ရွံ့နေသည့်ဧကရာဇ်”

ရဲရှောင် အတွေးနယ်ချဲ့နေစဉ်မှာပင် အော်သံတစ်ခု ကြားလိုက်ရသည်​။
“အစ်ကိုကြီးရှောင် . . . ဘာဖြစ်​နေတာလဲဟင်။ ဘာလို့ ရုတ်တရက်ကြီး ငိုနေရတာလဲ။ မျက်ရည်တွေ လည်း အများကြီးပါလား။ ဘာလို့များ ဝမ်းနည်းနေရတာလဲ။ တိတ်ပါတော့ အစ်ကိုကြီးရှောင် . . .”
ထိုအသံထဲတွင်​စိုးရိမ်ပူပန်မှုများ အပြည့်​ပါဝင်​လျက်​ရှိသည်​။ ငိုတော့မည့် အသံမျိုးပင်။
ရဲရှောင် သူ၏ မျက်လုံးများ ဖွင့်ကြည့်လိုက်ေ​သာအခါ ချစ်စဖွယ်ေ​ကာင်းသော မိန်းကလေးတစ်ဦး သူ့အား စိုက်​ကြည့်နေသည်ကို မြင်တွေ့လိုက်ရသည်။
သွယ်လျလှပသော ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ချစ်စဖွယ် ပုံစံရှိသော မိန်းကလေးပင် ဖြစ်သည်​။ ထိုမိန်းက​လေးသည်​ရဲရှောင်၏ သွန်သင်ဆုံးမမှုများကြောင့် ယခုအခါတွင်​ယခင်​ကထက်​အနည်းငယ် ရင့်ကျက်လာခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။
ရဲရှောင် ပြုံးလျက်​-
“ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး ပိုင်အာရဲ့၊ ငါအဆင်ပြေပါတယ်။ အရင်ကထက်တောင် ပိုပြီး နေလို့ ကောင်းလာ သေးတယ်။ အခုက ငါငိုနေတာ မဟုတ်ပါဘူး . . .”
ပြောနေရင်းဖြင့်ပင် မျက်ရည်များသည် အဆက်မပြတ် စီးကျလာပြန်သည်။
ထို့ပြင်​နှာရည်များပါ ထွက်လာသဖြင့် သူ၏ အသံမှာ နှာသံပင်ေ​ပါက်လျက်​ရှိသည်​။
ရဲရှောင်ပြောလိုက်​သည့် စကားနှင့် မြင်နေရသော မြင်ကွင်းသည် လုံးဝဆန့်ကျင်ဘက်ပင် ဖြစ်​နေသည်​။
ပိုင်အာမှ စိုးရိမ်တကြီးဖြင့် –
“အစ်ကိုကြီးက မျက်ရည်တွေကျပြီး ငိုနေတာလေ။ ကျွန်မကို မစိုးရိမ်စေချင်လို့သာ တမင် ပြောနေတာ။ အစ်ကိုရှောင် ညာနေတာ . . .”
ရဲရှောင် မျက်ရည်များ စီးကျလျက်ပင် –
“မဟုတ်ဘူး၊ ငါတကယ် မငိုပါဘူးကွာ။ သေချာကြည့်စမ်းပါ . . .”
ရဲရှောင် အားတင်း၍ ပြုံးပြလိုက်သည်။
ထိုအခါ မျက်ရည်များကျလျက် ပြုံးပြလိုက်သောအခါ ရဲ​ရှောင်​၏ မျက်​နှာသည်​ငိုနေသည်ထက်ပင် ပို၍ ဆိုးရွားသည့်ပုံ ပေါ်သွား​လေသည်​။
ရဲ​ရှောင်​၏ စကား​ကြောင့်​ပိုင်အာသည်​မျက်​နှာအား​စေ့​စေ့စပ်​စပ်​ပင်​ကြည့်​လိုက်​ကာ –
“အစ်ကိုကြီးရှောင် လိမ်နေတာ၊ ငိုနေတာ တွေ့နေရတာကိုပဲ လိမ်ချင်နေသေးတယ်။ အစ်ကိုကြီးရှောင် ငိုနေတာကိုကြည့်ပြီး ကျွန်မပါ ငိုချင်လာပြီ ဟင့် . . .”
ရဲ​ရှောင်​ထိတ်​လန့်​သွားမိသည်​။
(မဖြစ်ဘူး၊ မဖြစ်ဘူး . . .)
နှစ်သိမ့်ပေးနိုင်မည့် စကားလုံးများ ရဲ​ရှောင်​စဉ်းစားနေစဉ်မှာပင် ပိုင်အာသည် ကြမ်းပြင်ထက်၌ ထိုင်ချရင်း ငိုနေပြီ ဖြစ်သည်။ မျက်ရည်များ ပိုးပိုးပေါက်ပေါက် စီးကျလျက် ငိုယိုနေခြင်းပင် ဖြစ်သည်။
ရဲရှောင်​ခြေမကိုင်​မိ လက်​မကိုင်​မိပင် ဖြစ်​သွား​သည်။
(ဘုရားရေ . . . ငါအကြောက်ဆုံးက မိန်းကလေးတစ်ယောက် ငိုတာကိုပဲ . . .)
မိန်းမကျမ်းမ​ကြေသည့်​ယောက်ျားတစ်​ဦး ဖြစ်​သည့်​အတွက်​သူ၏​ရှေ့တွင် မိန်းကလေးတစ်ဦး ငို​နေသည့်အခါ ဘာဆိုဘာမှ မလုပ်​တတ်​တော့​ချေ။
ကြံရာမရသည့်​အ​ဆုံး စိတ်ကိုတင်းလိုက်ရင်း ပိုင်အာအား ဖက်လိုက်သည်​။ ထို့​နောက်​နူးညံ့ညင်​သာ​သော အသံဖြင့်​-
“မငိုပါနဲ့ ပိုင်အာရယ် . . . ငါလည်း မငိုတော့ပါဘူး။ ငါမငိုဘူး။ တကယ်ပြောတာ မငိုတော့ဘူးနော်”
ထိုသို့​ချော့​မော့​နေရင်းဖြင့်​စိတ်​ထဲတွင်​ကျင့်စဉ်အား​ကျိန်ဆဲ နေမိသည်​။
(ဘယ်လိုကျင့်စဉ်ကြီးလဲဟ။ ငါ့ မျက်ရည်တွေတောင် ကုန်တော့မလား မသိဘူး။ ငါ့ရဲ့ နှစ်ဘဝစာ မျက်ရည်တွေ ပေါင်းလိုက်ရင်တောင် အခုကျတဲ့ မျက်ရည်လောက် ရှိမှာ မဟုတ်ဘူး။ တော်တော်ကို ရှက်စရာ ကောင်းတာပဲ၊ အခုလိုအချိန်​ဦးလေးဆောင် ဝင်မလာပါစေနဲ့ပဲ ဆုတောင်းရမယ် . . .)
ပိုင်အာမှ ငိုနေရင်းဖြင့် –
“အစ်ကိုကြီးရှောင် ငိုတာရပ်ရင် . . . ဟင့် . . . ပိုင်အာလည်း ရပ်မယ်။ ဟင့် . . . ဒါပေမဲ့ အစ်ကိုကြီးရှောင်က ငိုနေတုန်းလေ၊ ဟင့်ဟင့် . . . ကျွန်မလည်း ဘယ်ရပ်လို့ ရပါ့မလဲ . . .”
​ပြော​နေရင်းဖြင့်​ပင်​ပို၍ သည်းထန်စွာ ငိုကြွေးလျက် ရှိသည်​။
ရဲရှောင် မျက်ရည်များ အဆက်မပြတ် စီးကျနေတုန်းပင် ဖြစ်​သည်​။ ထိုကြားထဲတွင်​ပိုင်​အာမှလည်း ငို​ကြွေး​နေသည့်​အတွက်​ဘာလုပ်၍ ဘာကိုင်ရမည်မှန်းပင် မသိတော့ချေ။
ကြံရာမရ​တော့သည့်​အဆုံး ယခုအတိုင်းသာ ဆက်နေလိုက်​တော့မည်ဟုသာ စဉ်းစားမိလိုက်သည်​။
သူ၏ မျက်လုံးမှ မျက်ရည်များသည်လည်း ရေတံခွန်မှ ရေများ စီးဆင်းနေသည့်​အလား အဆက်မပြတ်ပင်​ထွက်နေပါတော့သည်။
. . .
ရဲရှောင်၏ ဆုတောင်းအား နတ်ဘုရားများမှ မဖြည့်ဆည်းပေးချင်သည့်​ဟန်ပေ။ ဆောင်ဂျုမှ ငိုသံများ ကြားမိလိုက်သည့်အတွက် စိတ်​ဝင်​စားသွားမိသည်​။
(ဘာတွေများ ဖြစ်နေကြတာပါလိမ့် . . .)
ရဲရှောင်မှ သူ့အား “အခန်းထဲ ဝင်မလာခဲ့နဲ့ဦး . . .” ဟူသည့် ပြောလိုက်သည့်​စကားကိုပင်​လျစ်လျူရှု လိုက်သည်။
ရဲရှောင်သည် သူ၏ အခန်းထဲသို့ လူစိမ်း အဝင်မခံချေ။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ပိုင်အာရှိနေသဖြင့် ထိုကဲ့သို့ စည်းကမ်းသတ်မှတ်ထားရခြင်း ဖြစ်သည်​။
အမှန်​တကယ်တွင်မူ သူ၏ လျို့ဝှက်ချက်များ ရိပ်မိသွားမည်​စိုးသောကြောင့်လည်း ဖြစ်သည်​။
ဆောင်ဂျုသည် ရဲရှောင်၏ စကားအတိုင်း အခန်းထဲသို့ မဝင်ဘဲ နေခဲ့သည်​။ ထို့ကြောင့် ရဲရှောင်၏ အခန်းထဲသို့ မရောက်သည်မှာပင် ကြာလှချေပြီ။
သို့သော် ယခုအခါ သည်းသည်းထန်ထန် ငိုကြွေးနေသည့် အသံများအား ကြားလိုက်ရသဖြင့် ထိုစည်းကမ်းများကိုလည်း ဂရုမစိုက်နိုင်တော့ချေ။
ထို့​ကြောင့်​အခန်း တံခါးအား ဝုန်းခနဲပင်​မြည်​အောင်​တွန်းဖွင့်လိုက်သည်။ ထိုအခါ မြင်ေ​တွ့လိုက်ရသည့် မြင်​ကွင်း​ကြောင့်​တုန်လှုပ်သွား​လေသည်​။
“ဘာ . . . ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ . . .”
ဆောင်ဂျုသည် ရဲရှောင်တို့နှစ်​ဦး တစ်​ယောက်​နှင့်​တစ်​ယောက်​အပြန်​အလှန်​ဖက်​ထားကြရင်း ငိုကြွေးနေကြသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ရဲရှောင်၏ မျက်လုံးများ​မှ မျက်ရည်များ စီးကျလျက် ရှိနေပြီး ပိုင်အာသည်လည်း သည်းထန်စွာ ငိုကြွေးနေလေသည်။ ငိုသံမှာ ကျယ်လောင်လွန်းလှသဖြင့် သူပင် ထိတ်လန့်သွားမိသည်​။
(သူတို့ ဘာဖြစ်နေကြတာပါလိမ့်။ ဘာမှ ထူးထူးခြားခြား အခြေအနေလည်း မတွေ့ရပါဘူး။ ဒါဆို ဘာလို့ သူတို့က ဒီလောက်ထိ သည်းသည်းမဲမဲကို ငိုနေကြတာလဲ။ ပိုင်အာက ငိုတယ် ဆိုရင်တောင် ထားလိုက်ပါဦး အံ့သြစရာ မရှိဘူး။ ရဲရှောင်က သူ့ကို တစ်ခုခု လုပ်လိုက်လို့ ငိုတယ်လို့ ယူဆလို့ ရသေးတယ်။ ဒါပေမယ့်​အခု ရဲရှောင်ကပါ ဘာလို့ ငိုနေရတာလဲ . . .)
ဆောင်ဂျုသည် သူ့တူအကြောင်း ကောင်းစွာသိနေ​လေသည်​။ ရဲရှောင်အား သတ်နိုင်သောသူ ကမ္ဘာပေါ်တွင် များစွာ ရှိနိုင်သည့်တိုင် ငိုယိုအောင် လုပ်နိုင်သော အရာဟူ၍ မရှိချေ။ တစ်ဦးပင် မရှိနိုင်ဟု ဆောင်ဂျု ယုံကြည်ထားခဲ့မိသည်​။
သို့သော် ယခုလက်ရှိ အခြေအနေသည် သူယုံကြည်ထားသည်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက် ဖြစ်နေလေသည်​။ ဆောင်ဂျုမှာ သူ၏ မျက်လုံးပင် မယုံနိုင်အောင် ဖြစ်နေမိသည်​။
ရဲရှောင်၏ မျက်နှာတစ်ခုလုံးတွင် မျက်ရည်များ၊ နှာရည်များဖြင့် ပေကျံလျက် ရှိသည်​။ ထို့ပြင်​အသက်အား ပြင်းထန်စွာ ရှူသွင်းနေရသည့်ပုံ ပေါ်နေပြီး ဝမ်းပမ်းတနည်း ငိုယိုနေသည့် ပုံလည်း​ပေါက်​လျက်​ရှိသည်​။
ဆောင်ဂျု ငိုင်သွားမိသည်​။
(ဘာများ ဖြစ်ကြတာပါလိမ့်၊ စိုးရိမ်စရာ အခြေအနေ တစ်ခုခုများလား . . .)
ရဲရှောင်သည် မျက်ရည်များ စီးကျလျက်ပင် တံခါးဝမှ ဝင်လာသော ဆောင်ဂျုအား ကြည့်လိုက်သည်​။ ဆောင်ဂျုအား မြင်သည့်အခါမှသာ အမှန်​တကယ်ပင်​ငိုချင်သွားမိလေသည်​။
(တောက် . . . ရှက်ဖို့ ကောင်းလိုက်တာကွာ . . .)
တခဏကြာပြီးနောက် ဆောင်ဂျုသည် ရဲရှောင်၏ ရှင်းပြချက်များကြောင့် အခြေအနေအား နားလည် သဘောပေါက်သွားခဲ့သည်။ သို့သော် လက်​ခံ​ပေးရန်​ခက်​ခဲ​နေ​လေသည်​။
“မင်းငိုရတာ ကျင့်စဉ်တစ်ခုကြောင့်ပေါ့ ဟုတ်လား . . . ဒီလို ထူးဆန်းတဲ့ ကျင့်စဉ်မျိုး ငါတစ်ခါမှ မကြားဖူးပါဘူး။ မင်းလိမ်နေတဲ့လူက ဘယ်သူလဲ ဆိုတာရော သိရဲ့လား ကောင်စုတ်လေး . . .”
ဆောင်ဂျုလည်း မကျေမချမ်း ရေရွတ်လိုက်ရင်း အခန်းထဲမှ ပြန်ထွက်ခွာသွားသည်​။
ရဲရှောင်တို့အား လွတ်လပ်စွာ ငိုယိုခွင့် ပြုလိုက်ခြင်းပင်​ဖြစ်သည်။
(ငါနားမလည်နိုင်တဲ့ အရာတွေ တကယ်ပဲ ရှိနေသေးတာလား . . .)
ဆောင်ဂျု သက်ပြင်းချရင်း တွေးနေမိသည်။
ထို့နောက် ဆောင်ဂျုသည် တဖျစ်တောက်တောက် ရေရွတ်၍ မကျေမနပ် ဖြစ်နေမိပြန်သည်​။
ထိုနေ့မှစ၍ ရဲရှောင်သည် နေ့နေ့ညည မျက်ရည်များ အဆက်မပြတ် ကျဆင်းလျက် ရှိသည်​။ စားလည်းကျ၊ သွားလည်းကျ၊ ထိုင်လည်းကျ၊ ထလည်းကျရုံမက အိပ်​နေသည့် အချိန်၌ပင် မျက်ရည်များ စီးကျ​နေခြင်း ဖြစ်​သည်​။
ရဲရှောင်၏ ခန္ဓာကိုယ်အတွင်း မြစ်တစ်စင်း ရှိနေသကဲ့သို့ မျက်ရည်များသည် မကုန်နိုင် မခမ်းနိုင်ပင်​ဖြစ်​လျက်​ရှိသည်​။
ထိုမြစ်ကြီးသည်​မည်သည့်အချိန်​၌ ခန်းခြောက်သွားမည်ဆိုသည်​ကို မည်သူမျှ မသိနိုင်ကြပေ။
ကံကောင်းသည့် အချက်မှာ ပိုင်အာသည် အစပိုင်းတုန်းကကဲ့သို့ မငိုတော့ချေ။ အခြေအနေများအား နားလည် သွားပြီ ဖြစ်သဖြင့် မငိုတော့ခြင်းဖြစ်သည်​။ မှတ်ဉာဏ်များ ပျောက်ဆုံးနေသည့်တိုင် လိမ္မာပါးနပ်သည့်​မိန်းက​လေး တစ်ဦးပီပီ ဆောင်ဂျု ထွက်သွားပြီးသည့်​အချိန်​မှစ၍ အငိုတိတ်သွားခြင်း ဖြစ်သည်​။
သို့​သော်​ရဲ​ရှောင်​အား အငိုတိတ်ပြီလား ဟူ၍သာ အမြဲတ​စေ​စောင့်ကြည့်လျက် ရှိနေခဲ့သည်​။ ရဲရှောင်အား ရှားပါး သတ္တဝါတစ်ကောင်ကဲ့သို့ပင်​မျက်ခြေမပြတ် ကြည့်​နေခြင်းပင်​ဖြစ်​သည်​။
(ဘယ်လောက်တောင် ထူးဆန်းလိုက်သလဲ၊ ယောကျာ်းတစ်ယောက်ရဲ့ မျက်ရည်တွေက မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ မျက်ရည်တွေထက်တောင် ပိုများနေပါလား . . .)
ပိ်ုင်အာ စိတ်ထဲတွင်​တွေးနေမိပါတော့သည်။

Comment

Leave a Reply

Options

not work with dark mode
Reset