Switch Mode

Chapter – 309

ဆုံတွေ့ကြခြင်း

Chapter – 309
“ဆုံတွေ့ကြခြင်း”

(ဒုက္ခပါပဲ၊ ဒီလိုရှုပ်ထွေးတဲ့ ကိစ္စတွေကို ငါဘယ်လို လုပ်ရပါ့မလဲ . . .)
ဝမ်ရမ်ချူးချူး သက်ပြင်းချရင်း တွေးလိုက်မိသည်။
ပိုင်ရှင်းယွဲ့သည်​လည်း စိတ်ရှုပ်နေသည့်​ပုံပင်​။သူမ၏ မျက်နှာပင် အနည်းငယ် နီမြန်း​လျက် ရှိသည်။
အကယ်​၍ ဝမ်ရမ်ချူးချူးအ​နေဖြင့်​ယခုကဲ့သို့ စိတ်ရှုပ်နေသည့် အခြေအနေမဟုတ်ဘဲ သာမန်အခြေအနေမျိုးတွင်​သာ ဆိုပါက ဆရာဖြစ်သူ၏ ပုံမှန်မဟုတ်သော အ​နေအထားအား သတိပြုမိ​ပေလိမ့်​မည်​။ သို့​သော်​ယခုအခါတွင်​ကိုယ့်​အပူနှင့်​ကိုယ်​ဖြစ်​နေသဖြင့်​သတိမထားမိလိုက်​ချေ။
ဝမ်​ရမ်​ချုးချုးတို့ နှစ်​ယောက်​စလုံး အတွေးကိုယ်စီဖြင့် ငြိမ်သက်​နေကြသည်​။
ရဲရှောင်သည်​ပျော်​ရွှင်​မြူးတူးစွာဖြင့်​လေလံခန်းမထဲမှ ထွက်​လာကာ မြို့ပြင်သို့ ခပ်​သုတ်​သုတ်​ထွက်သွားလိုက်သည်။​ထို့နောက် ရေခဲတောင်ကြီး ရှိရာသို့ ဆက်သွားလိုက်​သည်။
ခဏအကြာတွင် မြို့တံခါးရှိရာသို့ အဖြူရောင်ဝတ်ရုံဝတ်ဆင်​ထား​သော လူငယ်တစ်ဦးသည်​လှပသော မြင်းတစ်ကောင်ကို စီးကာ ဝင်လာလေသည်။
အစောင့်ရဲမက်မှ လူငယ်အား မြင်လိုက်ေ​သာအခါ ဦးညွှတ်​လိုက်​ပြီး –
“သခင်လေးရဲ . . .”
ရဲရှောင်မှ ပြုံးလျက်ပင် –
“ဒီက ညီအစ်ကိုတို့လည်း ပင်ပန်းနေကြရောပေါ့ . . .”
ထို့နောက် ရဲရှောင်လည်း မြို့တွင်းသို့ ဝင်သွားပါတော့သည်။ ထိုအချိန် ရဲမက်တစ်ဦးသည် ရဲ​ရှောင်​အား ကြည့်​ရင်း စိတ်ရှုပ်ထွေး​နေသည့်​အမူအယာဖြင့်​ခေါင်းကုတ်လိုက်ကာ –
“တစ်ေ​နကုန် သခင်လေးရဲ မြို့ပြင်ကို ထွက်သွားတာလည်း မမြင်မိပါဘူး။ အခုကြ ဘယ်လိုဖြစ်လို့ မြို့ပြင်က ပြန်လာရတာလဲ၊ ငါပဲ အမှတ်မှားတာလား။ သတိပဲ မေ့နေတာလား မသိပါဘူး . . .”
ထိုအခါ နောက်ရဲမက်တစ်ဦးမှ အထင်သေးသည့်​အကြည့်​ဖြင့်​ကြည့်​လျက်​-
“ဦးနှောက်မရှိတဲ့ကောင် . . . မင်းက အားလုံးကို ဘယ်လို မှတ်မိနိုင်မှာတုန်း။ မင်းစကားတစ်ခွန်း ပြောနေတဲ့ အချိန်မှာပဲ မြို့ထဲကို အဝင်အထွက် လုပ်တဲ့လူက သိန်း​သောင်း​ချီ ရှိနေတာ မင်းကိုယ်မင်း အားလုံး မှတ်မိနိုင်တယ်များ ထင်နေတာလား . . .”
အပြောခံရသော ရဲမက်မှ –
“မဟုတ်ဘူး၊ မဟုတ်သေးဘူး၊ ဒီကို ဖြတ်သွားတဲ့လူ အများကြီး ရှိရင်တောင် သခင်လေးရဲ ဆိုတာ ငါတို့ သတိထားမိနိုင်တဲ့ လူပဲဟာ။ ဘယ်မေ့ပါ့မလဲ။ ငါတစ်ယောက်ယောက်နဲ့ အမြင်မှားသွားတာများလား . . .”
“သခင်လေးရဲ့ မနေ့ကတည်းကများ ထွက်သွားတာရော မဖြစ်နိုင်ဘူးလား။ နောက်ပြီး မင်းက ငါတို့မြို့ထဲ သူလျှိုတွေ ဝင်မဝင်ဆိုတာကို သတိထားပြီး ကြည့်ရမှာလေ။ စစ်သူကြီးရဲ့သား ကိစ္စကိုများ ခေါင်းကိုက်ခံနေသေးတယ်။ မင်းတော်တော် အားနေတယ် ဟုတ်လား . . .”
အခြား ရဲမက်မှ အော်၍​ပြောလိုက်လေသည်​။
“အေးပါကွာ . . .”
အ​ပြောခံရသည့်​ရဲမက်လည်း​ထွေ​ထွေထူးထူး ခွန်းတုံ့ပြန်​မ​နေ​တော့ဘဲ သူ့တာဝန်သူ ဆက်လက် ထမ်းဆောင်နေပါတော့သည်။ ရဲမက်အချင်းချင်း အရေးမကြီးသော ကိစ္စလောက်ဖြင့် စကားမများချင်တော့​သော​ကြောင့်​လည်း ဖြစ်​သည်​။
ရဲရှောင်သည် မြင်းကြီးစီးလျက် ဟိတ်ဟန်အပြည့်ဖြင့်​မြို့ထဲသို့ ဝင်လာခဲ့လေသည်။
ရဲအိမ်တော် အဝသို့ ရောက်သောအခါ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှ လူအချို့ မြင်များစီးလျက်လာနေသည်ကို မြင်တွေ့လိုက်ရသည်​။
ထိုလူများမှာ အိမ်ရှေ့စံမင်းသား၊ ဒုတိယမင်းသား၊ တတိယမင်းသား၊ အငယ်ဆုံးမင်းသားလေး၊ ဇုဝူကျီ နှင့်​လန်လန့်လန့်တို့ပင် ဖြစ်ကြလေသည်။
ထိုလူများသည်​မြင်းစီးလျက် လာနေသော ရဲရှောင်အား မြင်လိုက်ရေ​သာအခါ မျက်လုံးများ အရောင်ဝင်းလက် သွားကြသည်​။
“ရှောင်ရှောင် . . . မင်းဘယ်တွေ လျှောက်သွားနေတာလဲ၊ ပွဲကြီးပွဲကောင်း မတွေ့လိုက်ရတာ မင်းအစား ရင်နာလိုက်​တာကွာ . . .”
လန်လန့်လန့် ရှေ့ဆုံးမှလာရင်း အော်ပြောလိုက်သည်။
ရဲရှောင်လည်း ခေါင်းတစ်ချက် ပြန်​ညိတ်ပြလိုက်သည်​။ လန်လန့်လန့်၏ ပုံစံသည်​အလွန်အမင်း​စိတ်လှုပ်ရှား နေသည့် ပုံ​ပင်။ အဘယ့်ေ​ကြာင့်ဆိုေ​သာ်​သူ၏ လက်ထဲတွင် ဆေးလုံး ၆၀၀ ရှိနေ​သော​ကြောင့်​ပင်​ဖြစ်​သည်​။
စစ်သည်ရဲမက်များအတွက် အလွန်အဖိုးမဖြတ်နိုင်သော ဆေးလုံးများပင်​ဖြစ်​လေသည်​။
ထိုဆေးလုံး ၆၀၀ မှာ အရည်အ​သွေး​ကောင်းမွန်လှသည့်တိုင် ဂိုဏ်းကြီးများကဲ့သို့ အင်အားစုများ အတွက်တော့ အသုံးသိပ်​ဝင်လိမ့်မည် မဟုတ်ချေ။
အဆိုပါ​ဆေးလုံးများသည်​စစ်ပွဲအတွင်း၌သာ အသုံးဝင်သော ဆေးလုံးများ ဖြစ်ကြသည်​။ ယခုဆေးလုံးများသည် စစ်​ပွဲများအတွက်​ထူးခြားအစွမ်းထက် ဆေးလုံးများထက်ပင် ပို၍ အသုံးဝင်ပါသေးသည်။ မည်မျှ ကောင်းမွန်သည့် ထူးခြား အစွမ်းထက် ဆေးလုံးမျိုး ဖြစ်​နေ​စေကာမူ လူတစ်ယောက်တည်းသာ သောက်သုံး၍ ရနိုင်​ပေမည်​။ သို့​သော်​ယခုဆေးလုံးများမှာမူ တစ်လုံးတည်းဖြင့် စစ်သည် ၃ ယောက်၏ အသက်အား ကယ်တင်​ပေးနိုင်မည် ဖြစ်သည်​။ ထို့​ကြောင့်​စစ်ပွဲများအတွက်​အလွန်သိသာသော အကျိုးသက်ရောက်မှုရှိသည့်​ဆေးဟု​ပင် ဆိုရ​ပေမည်​။
​ဆေးများအား လက်​ဝယ်​ယူ​ဆောင်​လာ​သော လန်လန့်လန့်မှာ အိမ်သို့ တစ်​ယောက်​တည်း မပြန်ရဲတော့​ချေ။ အ​ကြောင်းမှာ​အလုခံရမည်ကို စိုးရိမ်နေခြင်း​ကြောင့်​ပင်​ဖြစ်​သည်​။ ထိုဆေးလုံးများသည် စစ်သည်ပေါင်း ၂၀၀၀ ခန့်၏ အသက်အား ကယ်တင်ပေးနိုင်သော​ဆေးလုံးများ ဖြစ်​သည့်​အတွက်​အိမ်ရှေ့မင်းသားတို့နှင့်​အတူ လိုက်ပါလာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်​။
လန်​လန့်​လန့်​အား အိမ်​ပြန်​အိမ်ပြန်ပို့ပေးရန်အတွက် ဇုဝူကျီသည်​အိမ်​ရှေ့မင်းသားတို့အား အာပေါက်မတတ်ပင်​ကူပြောပေးခဲ့ရသည်​။ ဇုဝူကျီ၏ ပါးစပ်​မှ “စစ်သည်တွေ အသက်ကယ်ဖို့အတွက်၊ ချန်နိုင်ငံတော်ကြီးကို ကယ်တင်ဖို့ အတွက်” ဟူသော စကားလုံးများ လှိုင်လှိုင်သုံးကာ ပြောဆိုခဲ့သဖြင့် မင်းသားများလည်း မတတ်သာတော့ဘဲ လန်လန့်လန့်၏ အိမ်သို့ အရင်လိုက်ပို့နေကြခြင်းပင် ဖြစ်သည်။
သူတို့အားလုံးသည် ရဲရှောင်နှင့် လမ်းတွင်​ယခုကဲ့သို့ ဆုံလိမ့်မည်ဟု မထင်မှတ်​ထားကြ​ချေ။
ရဲ​ရှောင်​နှင့်​ထိပ်​တိုက်​တွေ့ဆုံလိုက်​ရသည့်​အတွက်​မင်းသား ၃ ပါးမှာ မျက်​နှာမထားတတ်​အောင်​ပင်​ဖြစ်​နေကြသည်​။ သူတုိ့၏ စိတ်ထဲတွင်လည်း –
(အခုတော့ လူပြောများတဲ့ လူရှုပ်လူပွေ သခင်လေး ၃ ယောက်ကို တစုတစည်းတည်း တွေ့ရပြီပေါ့)
“ငါဒီလို ပွဲကြီးမျိုး မတက်ချင်ပါဘူးကွာ။ ဘာလို့လဲဆို​တော့ တစ်ယောက်ယောက်က ငါ့ကို အရိုးပျော်လက်ဝါးနဲ့ ရိုက်သွားရင်​ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ အဲဒီလိုသာဆို ငါ့အတွက် တော်တော်ကို ဒုက္ခများမှာကွ။ ဟိုတခေါက်တုန်းကတောင် ငါ့အဖေ ငါ့ကို ကု​ပေးရတာ တော်တော် အားကုန်သွားခဲ့တယ်။ နောက်တစ်ခါဆို ငါ့အဖေပါ အားပြတ်ပြီး သေသွားနိုင်တယ် . . .”
ရဲရှောင် ပြုံးလျက် ပြန်​ပြောလိုက်သည်​။
ထိုကဲ့သို့ ပြောလိုက်သည့် စကားအား အခြားလူများမှ သာမန်လိုပင် သဘောထား၍ ဂရုမစိုက်သော်လည်း အိမ်ရှေ့မင်းသားမှာမူ မျက်နှာကွက်ခနဲပင် ပျက်​သွားသည်​။ အခြား​သောလူများသည် ထိုကိစ္စ၏ အဖြစ်​မှန်​အား မသိကြချေ။ အရိုး​ပျော်​လက်​ဝါးချက်​နှင့်​အရိုက်​ခံခဲ့ရသည့်​အချိန်​က ရဲရှောင် သေလုမျောပါးပင်​ခံစားခဲ့ရသည့်​အတွက်​ယခု သူ၏ သူငယ်​ချင်းများနှင့်​ဆုံသည့်​အချိန်​တွင်​အာလာပသလာပ သ​ဘောမျိုးဖြင့်​ပြန်လည် ပြောဆိုလိုက်ခြင်းဖြစ်​သည့်​အတွက်​အခြားလူများအဖို့ ထူးဆန်း​သည့် ကိစ္စတစ်ခု မဟုတ်​တော့​ချေ။
ထို့ပြင်​အိမ်ရှေ့မင်းသား၏​နောက်ရှိ ဝတ်ရုံရှည်ကြီး ဝတ်ဆင်ထားသူ ကွမ်ဇန်းဝမ်မှာလည်း ငိုင်ခနဲပင်​ဖြစ်သွားလေသည်။ သူ၏ စိတ်​ထဲတွင်​ထိတ်​လန့်​တုန်​လှုပ်​နေ​သည့်​အတွက်​ဆောက်တည်ရာမရပင်ြ​ဖစ်နေမိသည်​။ ထို့​ကြောင့်​မလုံ​မလဲ ဖြစ်​ကာ ရဲ​ရှောင်အား​ခိုး​ကြောင်​ခိုးဝှက်​ပင်​ကြည့်​လျက်​ရှိသည်​။
အိမ်​ရှေ့မင်းသားသည်​ရဲ​ရှောင်အား ကြည့်​ရင်း ပြုံးလျက်​-
“သခင်လေးရဲက တကယ်ကို ကံကောင်းတာပဲ။ ကံဆိုးမှုတွေ ရောက်လာတာတောင် ကျော်ဖြတ်နိုင်ခဲ့တယ်။ အခုဆို ကောင်းကောင်း ပြန်ကျန်းမာနေပြီထင်တယ် ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား . . .”
“သခင်လေးရဲဆီ လာကြည့်တုန်းက ဒဏ်ရာအပြင်းအထန်နဲ့ မေ့မျောနေခဲ့တာကို သတိရသေးတယ်။ အခုတော့ ကြည့်စမ်းပါဦး၊ တော်တော်ကို ကျန်းမာနေပြီပဲ။ အရင်လိုကို မဟုတ်တော့ဘူး၊ လူကောင်းတွေက အမြဲတမ်း ကံကောင်းတတ်တယ်​ဆိုတာ အမှန်​ပဲ . . .”
ရဲ​ရှောင်​လည်း ပြုံးလိုက်​ကာ –
“မင်းသားရဲ့ ကြင်နာမှုကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဗျာ . . .”
“ခင်ဗျားပြောသလိုပဲ ကံဆိုးမှုတွေကို လွတ်မြောက်နိုင်ခဲ့ပြီ။ ခင်ဗျားသာ မင်းကြီးကို အချိန်မီ အကြောင်းမကြားခဲ့ရင် ကျုပ်အဖေကိုတောင် ပြန်တွေ့ခွင့် ရခဲ့မှာ မဟုတ်ဘူး။ အချိန်မရွေးလည်း သေသွားနိုင်တယ်။ အခုတော့ မြန်မြန်ဆန်ဆန်ပဲ ပြန်ကောင်းလာခဲ့တယ်။ တကယ်ကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ ခင်ဗျားရဲ့ ကျေးဇူး အောက်ေ​မ့တဲ့အနေနဲ့ နောက်မှ စားသောက်ပွဲတစ်ပွဲ ကျင်းပပါဦးမယ် . . .”
အိမ်​ရှေ့မင်းသားသည်​ရဲ​ရှောင်​၏ စကားအား သ​ဘောတူသည့်​အ​နေဖြင့်​ပြုံး​၍ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်​သည်​။
ရဲ​ရှောင်​တို့ နှစ်​ဦးသည်​အေး​အေးလူလူဖြင့်​ပင်​စကားပြောဆိုနေကြခြင်း ဖြစ်သည်​။ မင်းသားသည် ရက်ရော၍ စိတ်ထားကောင်းသော မင်းသားတစ်ဦး၏ အသွင်မျိုး ရှိနေပြီး ရဲရှောင်သည်လည်း ကျေးဇူးသိတတ်သော လူတစ်ဦးအဖြစ် ရှိနေကြသည်​။
သို့သော် မင်းသား၏ စိတ်ထဲတွင်မူ ရဲရှောင်၏ စကားလုံးများထဲတွင်​တစ်စုံတစ်ခု ဖုံးကွယ်ထားသည့်အလား​ခံစားနေရသည်။
(ငါပဲ စိတ်ထင်နေတာလား၊ ရိုးတော့ မရိုးဘူး . . .)
တစ်စုံတစ်ခု မှားယွင်းနေသည်ဟု ခံစားနေရသည့်တိုင် ခေါင်းထဲမှ ထိုကိစ္စအား ထုတ်လိုက်သည်​။ အဘယ့်​ကြောင့်​ဆို​သော်​အကယ်​၍ ရဲရှောင်သာ အဖြစ်မှန်များအား သိနေမည် ဆိုပါက ယခုအချိန်ထိပင် သူ အသက်ရှင်နိုင်​နေမည် မဟုတ်​ကြောင်း​တွေးလိုက်မိ၍ပင် ဖြစ်ပါတော့သည်။
Top of Form

Comment

Leave a Reply

Options

not work with dark mode
Reset