Switch Mode

Chapter – 304

ဒေါသတကြီးဖြင့်

Chapter – 304
“ဒေါသတကြီးဖြင့်”

လူတိုင်းသည် ဝမ်အာ၏ စကားအား တိတ်ဆိတ်စွာ နားထောင်နေကြသည်​။
မည်​သူမျှ အသံမထွက်​ရဲကြ​ပေ။
“သူတို့ရဲ့ ဘဝလည်း လေဟုန်စီးနေရသလို ရင်ခုန်စရာ ဖြစ်နေမှာပဲ” ဟု ပြောလိုက်သော ဝမ်​အာ၏ အသံသည် ခြောက်ကပ်ကပ်နိုင်လှသည်​။
ထိုစကားအား​တွေးရင်း လူတိ်ုင်း၏ စိတ်ထဲတွင် ထိတ်​လန့်​နေကြသည်​။
(ဘယ်လို ရင်ခုန်စရာ ဖြစ်မှာလဲ၊ သွေးပင်လယ်ထဲ ကူးခတ်နေရသလို ဖြစ်မှာလား၊ သေရမှာက သေရမှာပဲကို . . .)
နေရောင်ဂိုဏ်း ထွက်​သွားပြီ ဖြစ်သဖြင့် ဂိုဏ်းကြီးအနေဖြင့် ကြယ်ရောင်ဂိုဏ်း တစ်ခုတည်းသာ ကျန်ရှိ​တော့သည်​။
ကြယ်ရောင်ဂိုဏ်း၏ အဖွဲ့ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သူ လိဝမ်ချွန်သည်​အသက်ကိုပင် ရဲရဲ မရှူရဲတော့​ပေ။
ဝမ်အာမှ နေရောင်ဂိုဏ်းအား ပယ်​ပယ်​နယ်​နယ်​ပင်​ထိုးနှက်ခဲ့သည်ကို ကြည့်​ရင်း လိဝမ်​ချွန်​၏ စိတ်​ထဲတွင်​အ​ကျေနပ်​ကြီး ကျေနပ်မိခဲ့သည်​။
ပြိုင်ဘက်ဂိုဏ်းသည်​သူ၏​ရှေ့​မှောက်​တွင်​သိက္ခာကျဆင်းခဲ့ရသည့်အတွက် အလွန်ပင် ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ဖြစ်ခဲ့သည်​။ နေရောင်ဂိုဏ်း တစ်ခုလုံး အမြစ်ဖြတ် ခံရပါစေဟုပင်​ဆုတောင်းနေမိခဲ့သည်။
သို့သော် အခြေအနေများသည် ပို၍ တင်းမာလာခဲ့သည်​။ အခန်းထဲတွင်​သခင်ကြီးဘိုင်ပါ ရှိနေသည်ကိုပါ သိလိုက်ရသောအခါ လိဝမ်ချွန်၏ အပျော်များ ချက်ချင်းပင် ကြက်​ပျောက်​ဌက်​ပျောက်​ပျောက်ကွယ်​သွားခဲ့သည်​။ ကြောက်ရွံ့မှုကြောင့် နဖူးတွင်ပင် ချွေးစေးများ ထွက်လာခဲ့​လေသည်​။
လင်းပါအိုအ​ပေါ်တွင်​နေရောင်ဂိုဏ်းတစ်ခုတည်းသာ အနိုင်ကျင့်ခဲ့သည် မဟုတ်ပေ။ ကြယ်ရောင်ဂိုဏ်းသည်လည်း အနိုင်ကျင့်ခဲ့ကြသည်​။ အ​စောပိုင်းတွင်​လင်းပါအိုအ​ပေါ်၌​ပေါ့​ပေါ့တန်​တန်​ပင်​တွေး၍ အနိုင်​ကျင့်​ရန်​စိတ်​ကူးမိခဲ့ကြသည်​။
(လင်းပါအိုဆိုတာ ငွေကြေးအဖွဲ့အစည်း တစ်ခုပဲ။ သူတို့မှာ ငွေစတွေ အများကြီးရှိတယ်။ ငါတို့ သူတို့ကို အနိုင်ကျင့်ချင်သလို ကျင့်တော့ရော ဘာဖြစ်မှာမို့လို့လဲ။ ငါတို့က သူတို့အတွက် အားကိုးစရာ တောင် ဖြစ်လာဦးမယ် . . .)
ယခုအခါတွင် လင်းပါအို၏ အ​နောက်​တွင်​အလွန်အင်အားကြီးမားသော ကျောထောက်နောက်ခံ ရှိနေမှန်း သိလိုက်ရ​ချေပြီ။
နေရောင်ဂိုဏ်းမှ လူများသည်လည်း ရစရာမရှိအောင် အစော်ကားခံခဲ့ရသည်​။ သို့သော် ယခုအခါတွင်​ခန်းမအတွင်း မရှိတော့သဖြင့် မုန်​တိုင်းအိမ်​တော်​၏ အန္တရာယ်စက်ကွင်းမှ လွတ်မြောက်သွားခဲ့ပြီ ဆိုရ​ပေမည်​။
ထို့​ကြောင့်​သခင်ကြီးဘိုင်ဘက်​မှ နောက်ထပ် ပစ်မှတ်တစ်ခုအား ဦးတည်လာနိုင်​လေသည်​။
(သခင်ကြီးဘိ်ုင်ရဲ့ နောက်ထပ်ပစ်မှတ်က ငါများ ဖြစ်နေမလား . . .)
လိဝမ်ချွန် စဉ်းစားရင်း ဇောချွေးပြန်​နေမိသည်​။
စိတ်ထဲတွင်လည်း တဖွဖွဖြင့်​ကြိတ်​၍ ဆုတောင်းနေမိသည်​။
(ငါဘာမှလည်း မလုပ်ပါဘူး၊ လင်းပါအိုကို နည်းနည်းလောက် ခြောက်လှန့်ရုံလောက်ပဲ လုပ်ခဲ့တာပါ။ သူတို့ အရမ်းကြီး လန့်သွားအောင်လည်း မရည်ရွယ်ခဲ့ပါဘူး။ ဒီနေ့ လေလံလည်း မဆွဲတော့ဘူး။ သခင်ကြီးဘိုင်ရယ် . . . ကျုပ်ကိုတော့ အလွတ်ပေးပါ။ ခင်ဗျားရဲ့ ဒေါသတွေ မြန်မြန် ပြေပျောက်ပါစေ။ နေရောင်ဂိုဏ်းကို စံနမူနာ ပြစရာအဖြစ်ပဲ လုပ်ပြီး ကျန်တဲ့လူတွေကိုတော့ အလွတ်ပေးပါစေ . . .)
သို့သော် အဖြစ်အပျက် ဟူသမျှသည် စိတ်ကူးထားသည့်​အတိုင်း ဖြစ်လာသည်မှာ ခပ်​ရှားရှားပင်​။
သခင်ကြီးဘိုင်မှ တည်​ကြည်​သော အသံဖြင့်​-
“ဒီနေ့ ဂိုဏ်းကြီး ၂ ခုလုံး လာကြတယ်ထင်တယ်။ အခု နေရောင်ဂိုဏ်းက သွားပြီဆိုတော့ ကျန်တဲ့ဂိုဏ်းက ဘာပါလိမ့်၊ ဝမ်အာ မင်းသိလား . . .”
သခင်​ကြီးဘိုင်​၏ စကားအဆုံးတွင်​လိဝမ်ချွန်တစ်​ယောက်​မျက်ရည်ကျချင်သလိုပင်​ဖြစ်သွားသည်။
(ငါလည်း မလွတ်မြောက်နိုင်ပါလား . . .)
သခင်ကြီးဘိုင်သည် စစချင်းမှာပင် ကြယ်ရောင်ဂိုဏ်းအား ဒုက္ခပေးလိုက်သည်​။
အကယ်၍ ဝမ်အာဘက်​မှ “ကြယ်​ရောင်​ဂိုဏ်းပါ ဆရာ” ဟု ဖြေလိုက်မည် ဆိုပါက လိဝမ်ချွန်အနေဖြင့် မျက်နှာပျက်စရာ ဖြစ်သွားနိုင်ပေသည်။
ထို့ကြောင့် အလျင်အမြန်ပင် မတ်တပ်​ထရပ်၍ –
“ကျုပ်က ကြယ်ရောင်ဂိုဏ်းက လိဝမ်ချွန်ပါ။ သခင်ကြီးဘိုင်ကို ဒီနေ့မှာ တွေ့ရတာ သိပ်ကို ဝမ်းသာမိပါတယ် . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်လည်း တအံ့တဩ ဖြစ်​သွားသည့်​အမူအယာဖြင့်​-
“ဪ . . . ကြယ်ရောင်ဂိုဏ်းလား၊ သူတို့တွေက သိပ်ပြီး တည်ငြိမ်နေကြတာလည်း မဆန်းပါဘူးလေ . . .”
လိဝမ်ချွန်၏ နဖူးမှ​ချွေး​စေးများပင်​စီးကျ​နေပြီဖြစ်သည်​။ ထို့​နောက်​အားတင်းပြုံးလိုက်​ရင်း –
“သခင်ကြီးဘိုင်ကတော့ ရယ်စရာ ပြောနေပြန်ပါပြီ။ ဘယ်သူကများ သခင်ကြီးဘိုင်အရှေ့ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် ရှိနေနိုင်မှာလဲ . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်မှ ကျေနပ်သွားသည့် အသံဖြင့် –
“ကောင်းတယ် . . . ကျုပ်ရှေ့မှာ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် မဖြစ်တဲ့ လူတွေကို ကျုပ်က သဘောကျတယ်။ ခင်ဗျားက ရိုးသားတဲ့ လူတစ်ယောက်လို့ ကျုပ်ယူဆမိပါတယ်။ ကျုပ်ဆီကို လာခဲ့ပါဦးလား။ ဒီနေ့ ခင်ဗျားကို လာရကျိုးနပ်အောင် ကျုပ်လုပ်ပေးပါ့မယ်။ ဒီအတိုင်း ဘာမှမပါဘဲ ပြန်သွားတာ ဘယ်ကောင်းမလဲဗျ။ ကျုပ်ဆီမှာ ဆေးလုံးတစ်လုံးရှိတယ်။ ဒီဆေးလုံးအတွက် ၅ ဘီလီယံပဲ ပေးလေ။ ဒီဆေးနဲ့ဆို ခင်ဗျားပြန်ရောက်တဲ့အခါ နာမည်ကောင်း ရမှာပါ . . .”
လိဝမ်ချွန်၏ မျက်လုံးများ ထွက်​ကျသွားမတတ်​ပင်​ပြူးကျယ်​သွားသည်။
(ငါနားကြားများ လွဲသလား . . . ဘုရားရေ၊ သခင်ကြီးဘိုင်က သူ့ဆေးလုံးကို ငါးဘီလီယံနဲ့ ဝယ်ခိုင်း​နေပြီ။ နေရောင်ဂိုဏ်းက အရူးတွေ ဒီဆေးအတွက် ၅ ဘီလီယံသုံးပြီး ဝယ်ခဲ့ရတယ်။ အခုကြ ငါပြန်ဝယ်ရမယ်တဲ့လား . . .)
လိဝမ်ချွန် အားတင်း၍ ပြုံးလိုက်ကာ –
“ကောင်းပါပြီ . . .”
သူ့ဘက်မှ​ထိုထက်ပို၍ ဘာမျှ မပြောနိုင်ချေ။ ပြောလည်း မပြောဝံ့ချေ။ အကယ်​၍ တစ်စုံတစ်​ခု ပြောလိုက်မည်ဆိုပါက အဆုံးသတ်သည် နေရောင်ဂိုဏ်းထက်ပင် ပို၍ ဆိုးရွားသွားနိုင်ပါသေးသည်။
အားလုံးဝိုင်းကြည့်နေသည့် ကြားမှပင် လိဝမ်ချွန်သည် ငွေစများ ထုတ်လိုက်သည်​။ ထို့နောက် သူ၏ ဘေးရှိ လူ ၂ ဦးကိုပါ လက်ကုတ်၍ ပိုက်ဆံေ​တာင်းလိုက်​သည်။ သခင်​ကြီးဘိုင်​အား​ပေးနိုင်​ရန်​အ​တွက်​အားလုံး၏ ငွေစများ စုပေါင်းမှသာ ဖြစ်နိုင်ပေလိမ့်မည်။ ကြယ်​ရောင်​ဂိုဏ်းမှ လူ ၃ ယောက်သည် အလွန်ကြွယ်ဝသူများ ဖြစ်ကြသည့်တိုင် ငွေလုံလောက်စွာ မပါလာခဲ့ချေ။ ထို့ကြောင့် သုံးယောက်ပေါင်းသည့်တိုင် ၅ ဘီလီယံ မပြည့်သဖြင့် အခြားသောဂိုဏ်းတစ်ခုမှ ၁ ဘီလီယံ ချေးလိုက်ရ​သေးသည်​။ နောက်ဆုံးမှသာ နံပါတ် ၁ အခန်းသို့ ထွက်လာနိုင်ခဲ့သည်။
ထိုကဲ့သို့ ငွေစများစွာ ယူ၍ သွားသည့်တိုင် နံပါတ် ၁ အခန်းမှ မည်သူမျှ ချက်ချင်း ထွက်မလာ​ချေ။ အတန်ကြာ စောင့်ဆိုင်းပြီးမှသာ လူတစ်ဦးထွက်လာ၍ ငွေစများအား ယူဆောင်သွားလေသည်​။ ထို့နောက် ထိုလူသည် လိဝမ်​ချွန်​အား ဖယောင်းလုံးတစ်လုံး ထုတ်ပေးလိုက်သည်​။
“ဟင် . . . အရိုးသန့်စင်ဆေးက ဘယ်မှာလဲ . . .”
(သခင်ကြီးဘိုင်က သူ့မှာ ဆေးလုံးတစ်လုံး ရှိတယ်ဆို၊ အဲ့ဒီ​ဆေးလုံးက နေရောင်ဂိုဏ်းက ရတဲ့ ဆေးလုံး ဖြစ်ရမှာ မဟုတ်ဘူးလား . . .)
လိဝမ်​ချွန်​၏ စိတ်​ထဲတွင်​ဖ​ယောင်းလုံးအား ကြည့်​ရင်း အံ့ဩ​နေမိသည်​။
အ​စောပိုင်းတွင်​သခင်ကြီးဘိုင်ထံမှ ဆေးလုံးအား ၅ ဘီလီယံကုန်ကျခံ၍ ဝယ်ရသည့်ုတိုင် ဆေးလုံးတစ်လုံး အဖတ်တင်မည်ဟု တွေး၍ ခံသာနေမိသည်​။ ဂိုဏ်းသို့ ပြန်ရောက်သည့် အခါတွင်လည်း ဈေးကြီးရခြင်း အကြောင်းအရင်းအား တစ်ခုခု အကြောင်းပြလိုက်​မည်ဟု တွေးထားမိခဲ့သည်​။
သို့​သော်​ယခုအခါတွင်​မူ သူ၏ အထင်​နှင့်​အမြင်​သည်​တက်​တက်​စင်​အောင်​လွဲခဲ့​ချေပြီ။
(ငါဘာလုပ်ရမလဲ၊ သခင်ကြီးဘိုင်ကတော့ ဒီလိုအချိုးချိုးလိုက်ပြီ၊ ငါသူ့ကို ထပ်မေးရမလား၊ ငြင်းဆန်ရမလား၊ ဒါပဲယူလိုက်ရမလား . . .)
ဝမ်အာသည်​လိဝမ်​ချွန်​အား ကြည့်​လျက်​-
“ဘယ်အရိုးသန့်စင်ဆေးကို ပြောနေတာလဲ၊ ဆရာက ရှင့်ကို​အရိုးသန့်စင်ဆေး ပေးမယ်လို့ ပြောခဲ့လို့လား”
လိဝမ်ချွန်ဘက်​မှ ပြောစရာစကား ရှာမရတော့ချေ။
ဒေါသထွက်ပစ်ချင်နေသည့်တိုင် မထွက်ရဲပေ။
အကယ်​၍ သူ့ဘက်​မှ တစ်​စုံတစ်​ရာ ခွန်းတုံ့မပြန်​ခဲ့လျှင်​လည်း ဖယောင်းလုံး တစ်လုံးအား ၅ ဘီလီယံ ပေး၍ ဝယ်လိုက်ရသကဲ့သို့ ဖြစ်သွားပေလိမ့်မည်။
သူမည်သို့ ဆက်လုပ်ရပါမည်နည်း။
လိဝမ်ချွန်သည်​ကျောက်​ရုပ်​တစ်​ရုပ်​ကဲ့သို့ပင်​ငူငူငိုင်ငိုင်ကြီးဖြင့်​ရပ်နေ​လေသည်​။ သူ၏ မျက်​နှာတစ်​ခုလုံးသည်​လည်း ပြို​တော့မည့်​မိုးကဲ့သို့ သုန်​မှုန်​လျက်​ရှိသည်​။ ထိုအချိန်မှာပင် ဝမ်အာမှ –
“ဆရာလိ . . . ရှင့်ဘက်က မကျေနပ်ဘူးဆိုရင် ကျွန်မတို့ဆီလာပြီး လက်ဖက်ရည်သောက်ရင်း တောင်းပန်တာ ခံမလား . . .”
လိဝမ်ချွန်လည်း အသက်တစ်ချက် ရှူသွင်းလိုက်ရင်း –
“ကောင်းပါပြီ၊ ကျုပ်ဆေးလုံးကို ယူပါ့မယ် . . .”
ထို့နောက် ချက်​ချင်းပင်​ချာကနဲ လှည့်ထွက်သွားလေသည်​။
ထိုအခါ ဝမ်အာမှ ဒေါသတကြီးဖြင့် –
“နေဦး . . . လိဝမ်ချွန်၊ ရှင်က လာတုန်းကလာပြီး အခုကြ ဒီတိုင်း ထွက်သွားတော့မယ်ပေါ့။ ကျွန်မတို့ ရှိတဲ့ နေရာကို ရှင်က ဘာများ ထင်နေတာလဲ။ လာချင်တိုင်းလာ ပြန်ချင်တိုင်း ပြန်လို့ရမယ်များ ထင်နေတာလား။ ကျွန်မက ရှင့်ကို ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေးပြောတယ်။ ရှင်ကတော့ ကျွန်မကို စိတ်ဒုက္ခပေးတယ် . . .”
ထိုအခိုက် နံပါတ် ၁ အခန်းထဲမှ အလင်းတန်းတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာပြီး လိဝမ်ချွန်လည်း အော်ဟစ် သွားလေသည်​။
လိဝမ်​ချွန်​၏ ညာဘက်လက်သည်လည်း ပခုံးအရင်းမှ ပြတ်သွားကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ကျသွားပါ​တော့ သည်။

Comment

Leave a Reply

Options

not work with dark mode
Reset