Switch Mode

Chapter – 301

အရှက်ခွဲခံရခြင်း

Chapter – 301
“အရှက်ခွဲခံရခြင်း”

အဘိုးကြီး၏ စိတ်ထဲတွင် –
(သူက ကျွန်​မ ဆရာက ပြောဖူးတယ်လို့ ပြောတော့ တကယ်​လို့ ငါသာ တစ်ခုခု စကားမှားသွားရင် အခြေအနေတွေ ပိုဆိုးသွားနိုင်တယ်။ ဒီလို သိက္ခာအကျခံပြီး တောင်းပန်ရမယ့်​အလုပ်မျိုးလည်း ငါမလုပ်ချင် ဘူး။ ဒါပေမယ့်​အခုလည်း ငါ့မှာ ကျစရာ သိက္ခာကို မရှိ​တော့ပါဘူး။ ဒီ​လောက်​ထိ ဖြစ်​နေတာ​တောင်​သူက မ​ကျေနပ်​နိုင်​သေးဘူး။ ဘာလဲ . . . သူ့ကို ဒူးထောက်ပေးမှ ကျေနပ်မှာလား . . .)
ဝမ်အာမှ –
“ရှင်တို့က ၅ ဘီလီယံ ပေးမှာပေါ့၊ အဲ့ဒီ​ဈေးဆိုရင်​တော့ တကယ်ပဲ သင့်တော်နေပါပြီ။ ကျွန်မမှာလည်း အဲဒီလောက် ငွေစ အများကြီး မရှိဘူးလေ။ တကယ်​လို့ ရှိခဲ့ရင်တောင် ဒီလို ဆေးလုံးတစ်လုံးအတွက် ဖြုန်းတီးမှာ မဟုတ်ဘူး။ ကျွန်မက နေရောင်ဂိုဏ်းလောက် မချမ်းသာပါဘူး။ အခုက လေလံပွဲဆိုတော့ ကျွန်မ လိုချင်ရင်တောင် မတတ်နိုင်တော့တဲ့အတွက် ကျွန်မ ဆက်မလိုက်တော့ဘူး၊ အဲ့ဒါ​ကြောင့် အခု​ရှင်နိုင်​သွားပါပြီ . . .”
“အ . . .”
အဘိုးကြီးသည် မည်သို့မျှ ထိန်းမထားနိုင်တော့ဘဲ ပါးစပ်​မှ သွေးများ အန်ထွက် သွား​လေသည်။
​လေလံပွဲရှိ အခြား​သော လူများသည်​လည်း အဓိပ္ပါယ်​ပါ​သော အကြည့်​များဖြင့်​တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက် ကြည့်လိုက်ကြသည်​။
(မိန်းကလေး ဝမ်အာက တကယ်ကို ရက်စက်တာပဲ။ လူတစ်ယောက်ကို အမြင့်ဆုံးထိ ဆွဲခေါ်လာပြီးမှ အောက်ဆုံးထိရောက်အောင်ကို ရိုက်ချလိုက်တယ်​။အရိုးသန့်စင်ဆေးလုံးလေး တစ်လုံးကို ငွေစ ၅ ဘီလီယံတောင် အကုန်ခံပြီး ဝယ်ခိုင်းလိုက်တာပါလား။ ဒီဆေးက တန်တာမှ သန်း ၃၀၀ လောက်ဟာကို။ အခုတော့ အဆ ၂၀ နီးပါး ပိုပေးလိုက်ရပြီ။ မသိရင်တော့ သူ့မှာ ဆက်လိုက်စရာ မရှိတော့လို့ပဲ ဆက်မလိုက်​တော့သလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့။ တကယ်​က​တော့ တမင်ကို ညစ်လိုက်တာပဲ . . .)
အချို့​သော လူများသည်​လည်း ဝမ်အာမှ အဘိုးကြီးအား သွေးအန်သွားအောင်ပင်​လုပ်လိုက်​သည့်အတွက် အ​ကျေနပ်​ကြီး ကျေနပ်​နေကြသည်​။
ပြီးခဲ့သော နှစ်များအတွင်း နေရောင်ဂိုဏ်းသည် အင်အားအကြီးဆုံး ဂိုဏ်းတစ်ခု ဖြစ်ခဲ့သည်။ ထိုအခါ ဂိုဏ်းကြီးဂိုဏ်းငယ် အသွယ်သွယ်မှာ နေရောင်ဂိုဏ်း၏ လွှမ်းမိုးချုပ်ကိုင် ခြယ်လှယ်မှုများအား ခံခဲ့ကြရသည်​။
သို့​သော်​ယခုအခါတွင်​မူ နေရောင်ဂိုဏ်းသည် လူပုံအလယ်တွင်​စော်ကားခံလိုက်ရပြီ ဖြစ်သည်​။ ထိုအဖြစ်သည်​လူအများစုအတွက် ကျေနပ်ဖွယ်​ကောင်းသည့်​ကိစ္စတစ်​ခုပင်​ဖြစ်​နေ​လေသည်​။
မူမျိုးနွယ်မှ လူများမှာမူ မတူညီသော ခံစားချက်များ ခံစားနေကြသည်​။ တစ်​ချိန်​က ဖြစ်​ပျက်​ခဲ့​သော အ​ကြောင်းအရာအား​ပြန်​တွေးမိရင်း ထိတ်​လန့်​နေမိကြသည်​။
ထိုအဖြစ်​အပျက်​သည်​ယခုလေလံခန်းမအတွင်းမှာပင် ဖြစ်ပျက်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်​သည်​။ ထိုအချိန်က ထူးခြားအစွမ်းထက် ဖေးယွမ်ဆေးလုံးများအား လေလံဆွဲခဲ့သည့်​အချိန်​တွင်​မူမျိုးနွယ်မှ လူတစ်ဦးသည် ယခု နေရောင်ဂိုဏ်းကဲ့သို့ပင် မျိုးနွယ်​၏ အရှိန်အဝါအား သုံး၍ ဆေးလုံးတစ်လုံး ပိုင်​ဆိုင်​နိုင်​ရန်​အတွက်​ကြံစည်ခဲ့ဖူး​လေသည်။ ထိုအခါ ချူးအာနှင့်​အတိုက်​အခံ ဖြစ်​ခဲ့ကြပြီး​လေလံပွဲပြီးသည့်​နောက်​တွင် မူမျိုးနွယ်မှ လူတစ်ရာကျော် အသတ်ခံခဲ့ရသည်။
ယခုအခါတွင်မူ နေရောင်ဂိုဏ်း၏ အလှည့်ဖြစ်ခဲ့​ချေပြီ။​နေ​ရောင်​ဂိုဏ်းသည်​မုန်တိုင်းအိမ်တော်နှင့် ထိပ်တိုက် ရင်ဆိုင်နေရပြီ မဟုတ်ပါ​လော။
ထို့ပြင် ယခုအခါတွင်မူ ဝမ်အာ ဖြစ်နေလေသည်​။
နှစ်ကြိမ်စလုံး၊ တစ်နေရာတည်း တစ်ချိန်တည်းမှာပင် အဖြစ်အပျက်ခြင်း အတူတူ ဖြစ်​လျက်​ရှိသည်​။
မူမျိုးနွယ်မှ လူများသည်​ဇောချွေးပြန်လျက်ရှိပြီး စိတ်ထဲတွင် ထိတ်​လန့်​နေကြသည်​။
(လင်းပါအိုက မုန်တိုင်းအိမ်တော်နဲ့ အဆက်အသွယ် ရှိနေတာလား။ ဒါမှမဟုတ် မုန်တိုင်း အိမ်တော်ကများ လင်းပါအိုကို ပိုင်တာလား မသိဘူး။ ဒီလိုမှ မဟုတ်ရင် အခု​လောက်ထိ ဘယ်တိုက်ဆိုင်ပါ့မလဲ။ နှစ်ခါလုံးမှာ မုန်တိုင်းအိမ်တော်နဲ့ ထိပ်တိုက် ရင်ဆိုင်ရတာချည်းပဲ။ ဒီ​လောက်​ထိ တိုက်ဆိုင်တာကကြ အဓိပ္ပါယ်​မရှိ​တော့ဘူး . . .)
လေလံခန်းမတွင်​ရှိ​သော လူများသည်​ပါးရပ်နည်ရပ် ရှိသော လူများသာ ဖြစ်သည့်​အတွက်​မူမျိုးနွယ်၏ စိတ်ထဲတွင်​စဉ်းစားနေကြသည့် အကြောင်းအရာများအား ရိပ်​မိ​နေ​လေသည်​။ မူမျိုးနွယ်​စဉ်းစားမိသည့်​အတိုင်း သူတို့လည်း စဉ်းစားမိလိုက်​ကြသည်​။
(လင်းပါအိုခန်းမက မုန်တိုင်းအိမ်တော်ကို ငွေရှာပေးနေတဲ့ နေရာများလား . . .)
ထိုကဲ့သို့ တွေးမိလိုက်​သောအခါ စိတ်ထဲတွင်​တုန်လှုပ်သွားကြသည်​။
“မိန်းကလေးဝမ်အာ . . . မိန်းကလေးက အတင်းအကြပ်ကြီးပဲနော် . . .”
နေရောင်ဂိုဏ်းမှ အဘိုးကြီးသည် ပါးစပ်တွင်ေ​ပနေ​သော​သွေးများအား သုတ်ရင်း ပြောလိုက်သည်။
“ကျုပ်တို့ နေရောင်ဂိုဏ်းဆိုတာ မုန်တိုင်းအိမ်တော်ကို တစ်ခါမှ အတိုက်အခံလုပ်ပြီး မဆန့်ကျင်ခဲ့ဖူး ပါဘူး . . .”
အဘိုးကြီး၏ အသံသည် ဝမ်းနည်းပက်​လက်​ပင်​ဖြစ်​လျက်​ရှိသည်​။
မုန်တိုင်းအိမ်တော်ဘက်မှ မည်​သည့်​စကားမျိုး ပြန်​ပြောလာမည်​ကို လူတိုင်း နားစွင့်နေကြသည်။ ထို့ပြင်​လင်းပါအိုနှင့် မုန်​တိုင်းအိမ်​တော်​မည်သို့မည်ပုံ​ဆက်စပ်​နေကြသည်​ကို အဖြေထုတ်​၍ စဉ်းစား​နေကြသည်​။
ထို့​ကြောင့်​ခန်းမတစ်ခုလုံး အပ်ကျသံပင် မကြားရလောက်အောင် တိတ်ဆိတ်ငြိမ်​သက်​လျက် ရှိနေသည်။
ထိုအချိန်တွင်​အခန်း နံပါတ်​၁ ထဲမှ ကြည်လင် ပြတ်သားသော အသံတစ်သံအား လူတိုင်း ကြားလိုက်ကြသည်​။
“အရိုးသန့်စင်ဆေးလုံး တစ်လုံးက ၅ ဘီလီယံတောင် တန်တာလား။ တစ်ခါမှကို ဒီလို မမြင်ဖူးဘူး။ ဝမ်အာ . . . မင်းဒီဆေးလုံးကို ယူပြီး မင်းဆရာဖြစ်တဲ့ ငါ့ကို နည်းနည်းပါးပါး မျက်စိပွင့် နားပွင့်​လေးဖြစ်​သွား​အောင်​မပြ​ပေးချင်​ဘူးလား . . .”
ထွက်​ပေါ်လာသည့်​အသံသည်​လူငယ်တစ်ဦး၏ အသံပင် ဖြစ်သည်။
ထိုအသံအား ကြားလိုက်ကြရသောအခါ လူတိုင်း၏ စိတ်​ထဲတွင်​ထိတ်​လန့်​သွားကြသည်​။
ကြားလိုက်​ရသူအ​ပေါင်းအဖို့ ကိုယ့်နားပင် ကိုယ်မယုံနိုင်အောင်လည်း ဖြစ်သွားကြသည်​။
(ဆရာတဲ့ . . . ဝမ်အာလို့လည်း ခေါ်လိုက်တယ်။ သူ့ကို ဒီလို ဝမ်အာလို့ ခေါ်ရဲတာ တစ်ယောက်ပဲ ရှိတယ်။ ဒါ . . . ဒါ . . . ဒါဆို . . .)
ခဏအကြာတွင် ဝမ်အာမှ ရိုကျိုး​သော အသံမျိုးဖြင့် –
“ရတာပေါ့ဆရာ . . . ဆရာ့ရဲ့ တပည့်က တာဝန်ကျေရမှာပေါ့ . . .”
လူတိုင်း ထိတ်​လန့်​ပြီးရင်း ထိတ်​လန့်​သွားကြပြန်​သည်​။
(တပည့်တဲ့ . . . ဒါဆို ပြောတဲ့လူက . . .)
သခင်​ကြီးဘိုင်​မှန်း သိလိုက်ကြသော်လည်း မည်သူမျှ ပါးစပ်မဟရဲချေ။
(ဝမ်အာက အရင်ကနဲ့ မတူ​တော့တာလည်း​ပြောမ​နေနဲ့​တော့။ အမြဲတမ်း နူးညံ့ညင်သာတတ်တဲ့ လူက အခု ခေါင်းမာနေတယ်။ ဒီလူနဲ့အတူ ရှိနေမှတော့ ဒီလိုဖြစ်ပြီပေါ့။ သူ ဒီမှာ ရှိနေမှတော့ နေရောင်ဂိုဏ်းက အဘိုးကြီး မပြောနဲ့ သူတို့ဂိုဏ်းက စီနီယာ ခေါင်းဆောင်တွေ လာရင်တောင် အဲ့ဒီလူကို သွားပြီး ဦးညွှတ်ကြရမှာပဲ။ သူ့စကားက အမိန့်လို ဖြစ်​နေမှာပဲ။ ဘယ်သူမှလည်း သူ့ကို ဆန့်ကျင်ဝံ့မှာ မဟုတ်ဘူး။ အားလုံး တလေးတစားနဲ့ကို ဖြစ်နေကြမှာ . . .)
လူတိုင်းသည် နေရောင်ဂိုဏ်းအား သနားစဖွယ်​ကောင်း​သော အကြည့်​များဖြင့်​ပင်​ဝိုင်း၍ ကြည့်နေကြသည်​။
အခန်းထဲတွင် အသက်ရှူသံပင် မကြားရလောက်အောင် တိတ်ဆိတ်လျက် ရှိနေသည်။
ထိုအချိန်​တွင်​ဝမ်အာမှ –
“မကြားကြဘူးလား၊ နားကန်းနေကြလား။ ကျွန်မဆရာက ၅ ဘီလီယံတန်တဲ့ အရိုးသန့်စင်ဆေးကို ကြည့်ချင်တယ်လို့ ပြောနေတယ်လေ။ အခုထိ မြန်မြန် မယူလာကြသေးဘူးလား။ ဘာလဲ ကျွန်မဆရာကို မခန့်လေးစား လုပ်ချင်တာလား . . .”
လူအားလုံး ကြောင်ငေးသွားကြသည်။
(မုန်တိုင်းအိမ်တော်က ဒီလိုအပြုအမူမျိုး တစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးပါဘူး။ သူတို့ပဲ ဈေးမတန်တဆ လိုက်မြင့်ပြီး ဈေးလည်းမြင့်သွားရော ဆက်မလိုက်ကြတော့ဘူး။ သန်း ၃၀၀ ကနေ ၅ ဘီလီယံအထိကို ရောက်သွားတယ်။ ပြီးတော့ မဝယ်ဝယ်အောင် လုပ်တယ်။ ဒါတမင်သက်သက် ညစ်လိုက်တယ်ဆိုတာ သိသာနေတာပဲ။ အခု တစ်​ဖက်က ဝယ်သွားပြန်တော့လည်း မကျေနပ်ကြ ပြန်သေးဘူး။ ၅ ဘီလီယံ အကုန်ခံပြီး ဝယ်ထားတဲ့ ဆေးလုံးကို သူတို့ဆီ ယူလာခိုင်းပြန်တယ် . . .)
အဘိုးကြီးသည် ဆေးလုံးကိုပင် မကိုင်နိုင်လောက်အောင် တုန်ယင်ေ​နလျက်​ရှိသည်​။
သူ၏ အဖြစ်​သည်​စော်ကားခံ​နေရခြင်းထက်​အရှက်ခွဲခံ​နေရခြင်းပင်​ဖြစ်နေချေပြီ။
သို့သော် ထိုကဲ့သို့ လုပ်ခံ​နေရသည့်တိုင်​နေ​ရောင်​ဂိုဏ်းအ​နေဖြင့်​ဘာဆိုဘာမျှ မတတ်​နိုင်​ချေ။ သခင်ကြီးဘိုင်၏ အမိန့်အား မည်သူက လွန်ဆန်နိုင်ပါမည်နည်း။
လွန်ဆန်ဝံ့သော သူမှာလည်း ကိုယ့်သေတွင်း ကိုယ်တူး​နေသလိုပင်​ဖြစ်​နေမည်​ဖြစ်ပါတော့သည်။

Comment

Leave a Reply

Options

not work with dark mode
Reset