Switch Mode

Chapter – 297

မင်းသားလေးချန်ဇီ

Chapter – 297
“မင်းသားလေးချန်ဇီ”

(ဘယ်လို မေးခွန်းများ မေးလိုက်တာပါလိမ့်။ ဒီလောက်ထိ ဆေးလုံးတွေ အများကြီး ပေးတာကိုပဲ ကျေးဇူးတင်ရမှာ မဟုတ်ဘူးလား။ ဒါက ငါ့ကိစ္စလည်း မဟုတ်ဘူး။ ဒါတောင်မှ ဒီလိုအများကြီး ပေးလိုက်တာကို မေးခွန်း ထုတ်ခံရတယ်ဆိုတော့ ငါက ဘာပြန်ပြောရတော့မှာလဲ . . .)
(တော်တော်ကို စဉ်းစားဉာဏ်မဲ့တဲ့ မေးခွန်းပဲ . . .)
ရဲရှောင်၏ စိတ်​ထဲတွင်​တွေးရင်း အံ့သြ​နေမိသည်​။
မင်းသား ၃ ပါးသည် ထီးနန်းရရှိ​ရေးအတွက်သာ အပြင်းအထန် ကြိုးစားနေကြသူများ ဖြစ်ကြသည်။ ယခု​လေလံပွဲသို့​ရောက်​သည့်​အခါမှသာ ဖန်ဇီလင်သည် ချန်နိုင်ငံတော်၏ ကောင်းကျိုးအား လိုလားသည့်​လူတစ်​ယောက်​မှန်း သဘောပေါက်သွားကြသည်​။ ထို့ကြောင့် ရဲရှောင်နှင့် ခင်​မင်​ရင်းနှီးခွင့်​ရချင်နေမိကြသည်။ ထီးနန်းပိုင်​ဆိုင်​ခွင့်​အတွက်​သာ ခေါင်းထဲတွင် ရှိသဖြင့် နိုင်ငံ ပတ်ပတ်လည်၌ ဖြစ်​နေ​သော စစ်ပွဲများ​ကြောင့်​အသက်ပေါင်းများစွာ သေဆုံးနေရသည့် ကိစ္စများအား မစဉ်းစားမိကြချေ။
ယခုအခါတွင်​မူ ထီးနန်း ရရှိရန် အခွင့်အရေး မရှိသလောက် နည်းပါးသည့် အငယ်ဆုံး မင်းသားလေးမှ ယခုကဲ့သို့​သော မေးခွန်းမျိုး ရုတ်တရက် ထမေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။
ထိုမင်းသားလေးသည် လူမှန်းသိတတ်​သည့်​အရွယ်​မှစ၍ ဖခင်​ဖြစ်​သူ ဘုရင်​ကြီး၏ စိတ်တိုင်းကျသာ နေထိုင်ခဲ့ရသည်​။
မေးမြန်းရန် မသင့်သည့် မေးခွန်းဖြစ်သည့်တိုင် ရဲ​ရှောင်​အား ရဲရဲဝံ့ဝံ့ပင် မေးမြန်းခဲ့သည်​။
“ဆေးလုံးတွေလုပ်ဖို့က အချိန်လည်း ကြာသလို ဆေးပစ္စည်းတွေကလည်း အများကြီးလိုတယ်။ ငါ့မှာ အခုမရှိသေးဘူးလေ . . .”
ရဲရှောင် နှစ်​သိမ့်​လိုက်​သည့်​သ​ဘောဖြင့်​ပြောလိုက်သည်။
သို့​သော်​အ​ပြောအ​ဆို ရဲဝင့်​သော ချန်​ဇီအား ကြည့်​ရင်း စမ်းသပ်မှု တစ်ခု ပြုလုပ်ဦးမည်ဟု တွေးမိလိုက်​သည်​။ ထို့​ကြောင့်​ရဲ​ရှောင်​သည်​ချန်​ဇီအား စူးစိုက်​ကြည့်​လိုက်​ကာ –
“ဒါပေမယ့်​သခင်လေးလန်ကို သူ့ရထားတဲ့ ဆေးလုံးတွေထဲက​နေ တခြားတိုက်ပွဲဖြစ်နေတဲ့ လူတွေဆီ ပေးမလားလို့ မင်းဘာသာမင်း မေးကြည့်လိုက်​ပါလား။ ငါက သူ့ကို ပေးပြီးသွားပြီဆို​တော့ ငါမပိုင်တော့ဘူး၊ သူပဲ ပိုင်သွားပြီ။ အဲဒါကြောင့်​ဆေး​တွေကို သူဘာလုပ်လုပ် ငါ့မှာ ပြောပိုင်ခွင့် မရှိတော့ဘူး . . .”
ချန်ဇီလည်း ထိုစကားအား ကြားလိုက်​သောအခါ ခေါင်းခါယမ်းလိုက်ရင်း –
“ဟင့်​အင်း . . . ထားလိုက်ပါတော့၊​ဆေးလုံးတွေကို တောင်ပိုင်းက စစ်သည်တွေ အသုံးပြုရင် တိုက်ပွဲရလဒ်က ထူးခြားသွားနိုင်တယ်။ တခြားဘက်တွေကို ပေးလိုက်ရင် တောင်ပိုင်းအတွက်က နည်းသွားလိမ့်မယ်။ အဲဒီအခါကြ အ​ခြေအ​နေ​တွေက ဘာမှ မထူးမှာ မဟုတ်​ဘူး။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ကျန်တဲ့ သုံးဘက်က အခြေအနေ မကောင်းမယ့်​အတူတူ အခုလို တောင်ပိုင်း တစ်ခုထဲကို ပုံ​အောပြီး ပေးလိုက်တာ ပိုကောင်းပါတယ် . . .”
ရဲရှောင်သည် မင်းသားလေး၏ အတွေးကြောင့် အံ့သြမှင်​သက်​သွားသည်​။ ထို့​နောက်​တိုက်​ပွဲအ​ကြောင်း ဘာမှ မသိနားမလည်​သည့်​ဟန်​ပန်​ဖြင့်​-
“ဟင် . . .​တခြားဘက်​တွေကို မမျှဘဲ ဘာလို့​တောင်​ပိုင်းကိုပဲ ပုံ​အော​ပေးတာ ပို​ကောင်းပါတယ်​လို့​ပြောရတာလဲ။​တောင်​ပိုင်းက အ​ခြေအ​နေ ပိုဆိုး​နေလို့လား . . .”
ချန်ဇီ ခေါင်းခါယမ်း၍ –
“အဲ့ဒီသ​ဘောလည်း မဟုတ်​သေးပါဘူး . . .”
ရဲရှောင်၏ စိတ်ထဲတွင်​အ​ပြောအဆို ရဲဝင့်​ရုံသာမက စဉ်းစား​တွေး​ခေါ်နိုင်​စွမ်းရှိ​သော မင်းသားလေးအား ကြည့်​ရင်း ကြိတ်၍ ချီးကျူးလိုက်မိသည်​။
“ဒါဆို တိုက်​ပွဲအ​ကြောင်း မင်းသိသလောက်လေး ပြောစမ်းပါဦး . . .”
လန်လန့်လန့်နှင့် ဇုဝူကျီတို့သာမက အခြား​သော မင်းသားများသည်​ဖန်ဧကရာဇ်မှ ၉ နှစ်ခန့်မျှပင် မရှိသေးသည့် မင်းသားလေးနှင့် မည်သည့်အကြောင်းအရာများ ပြောဆိုနေသည်ကို စိတ်ဝင်စားနေမိကြသည်​။
ချန်ဇီသည် မင်းသားတစ်ပါး ဖြစ်သည့်တိုင် ထီးနန်းရနိုင်​ခြေ မရှိ​ချေ။ ချန်​နိုင်ငံတော်၏ ဧကရာဇ် လာလျှင်ပင် ဖန်ဇီလင်မှ ယခုကဲ့သို့ ဆက်ဆံလိမ့်မည် မဟုတ်​ကြောင်း လူတိုင်း ရိပ်စားမိကြသည်​။ သို့​သော်​ယခုအခါတွင်​မူ ဖန်ဧကရာဇ်မှ က​လေးအရွယ်​သာ ရှိ​သေးသည့်​မင်းသားတစ်​ပါးအား လေးလေးစားစားဖြင့်​ပင်​ဆက်​ဆံလျက်​ရှိသည်​။
ချန်ဇီသည်​ရဲ​ရှောင်​အား ကြည့်​လိုက်​ရင်း –
“ချန်နိုင်ငံတော်ရဲ့ လေးဘက်လေးလံမှာ ရန်သူတွေဝိုင်းနေကြတယ်။ အခုချိန်က အန္တရာယ် အများဆုံး အချိန်ပဲ။ ဒီလို ထူးခြားတဲ့​ဆေးမျိုး​တွေ တောင်ပိုင်းကို​ပေးလိုက်​ရင်​အခြေအနေ​တွေက တော်တော်ကြီး ထူးဆန်းသွားလိမ့်​မယ်​။ အခု တိုက်နေကြတယ်ဆိုတာ စစ်သည်အချင်းချင်း တိ်ုက်ကြတာ နည်းတယ်။ အဆင့်မြင့် ပညာရှင်တွေ အချင်းချင်း အပြန်အလှန်ပဲ တိုက်ခိုက်ကြတာလေ။ နေ့တိုင်း တိုက်ခိုက်မှုတွေကြောင့် ကျဆုံးတဲ့ လူတွေလည်း များတယ် . . .”
“တောင်ပိုင်းမှာ ထူးချွန်တဲ့ စစ်သူကြီး ၂ ယောက်​က ကာကွယ်​တိုက်ခိုက်ပေး​နေတာဆို​ပေမယ့်​ကျုပ်တို့ဘက်​က သူတို့ကို ပြန်ခေါ်လိုက်လို့လည်း မဖြစ်သေးဘူး။ တကယ်​လို့ ပြန်​ခေါ်လိုက်​မှ တစ်စုံတစ်​ခု မတော်တဆ ဖြစ်သွားရင် ပိုပြီး အန္တရာယ် များတယ်လေ။ သတိဆိုတာ ပိုတယ် မရှိဘူး . . .”
“အခု ကျုပ်တို့မှာ ဒီဆေးလုံးတွေ ရှိနေပြီဆိုတော့ စစ်သူကြီးလန်လည်း သူ့ဘက်က အဆင့်မြင့် ပညာရှင်တွေကို အလှည့်ကျ တာဝန်ယူခိုင်းလိမ့်မယ်။ တစ်ယောက်က ဒဏ်ရာရရင် နောက်တစ်ယောက်က အစားဝင်ပေးမှာပေါ့။ ဒီလိုနည်းနဲ့ စစ်သူကြီးလန်လည်း တောင်ပိုင်းကို ကောင်းကောင်းကြီး ထိန်းချုပ်နိုင်သွားလိမ့်မယ်။ အဲဒီအချိန်ကြ မင်းသားဟွာရန်းလည်း​တောင်​ပိုင်းက​နေခွာပြီး သူ့ရဲမက်တွေနဲ့ တခြား အရှေ့နဲ့ အနောက်အရပ်တွေကို သွားကူညီပေးနိုင်မယ်​။ ဒီလိုနည်းနဲ့ ကျုပ်တို့ နိုင်ငံကို အထိခိုက်နည်း​အောင် ကာကွယ်နိုင်တယ် . . .”
မင်းသားလေးသည်​ပြော​နေရင်းဖြင့်​စိတ်​ပါလာသည့်​ဟန်​ဖြင့်​-
“ခင်ဗျား တောင်ပိုင်းကို ဆေးလုံးတွေ အရင်ထောက်ပံ့တာလည်း အံ့သြစရာတော့ မရှိပါဘူး။ ခင်​ဗျားရဲ့ ရည်​ရွယ်​ချက်​က မင်းသားဟွာရန်းနဲ့ စစ်သူကြီးလန် တစ်ယောက်ယောက်ကို ပြန်လာစေချင်တဲ့ သဘောပဲ။​တောင်​ပိုင်းမှာ စစ်သူကြီး ၂ ယောက် ရှိနေတာ အင်​အား ဖြုန်းတီးသလို ဖြစ်​နေတယ် မဟုတ်လား . . .”
မင်းသားလေး၏ ရှင်းပြချက်ကြောင့် လူအားလုံးသည်လည်း ဖန်​ဧကရာဇ်​၏ ရည်​ရွယ်​ချက်​အား ယခုမှပင် နားလည်သွားကြ​တော့သည်။
လင်းပါအိုမှ ယခုကဲ့သို့ အဓိပ္ပါယ်ပေါင်းများစွာဖြင့် ဆေးလုံးများ လက်ဆောင်ပေးခဲ့ခြင်း၏ အကြောင်းရင်းအား မည်သူမျှ မစဉ်းစားမိခဲ့ကြချေ။
ထိုအချိန် ဇုဝူကျီမှ ကြားဖြတ်၍ –
“မင်းသားလေး . . . ဖန်ဧကရာဇ်က ဒါကို ဘာလို့ ရှင်းအောင် မပြောခဲ့သလဲ ဆိုတာကိုရော သိပါသလား . . .”
ချန်ဇီသည် တခဏမျှ စဉ်းစားလိုက်ပြီးနောက် –
“အင်း . . . ဖန်ဧကရာဇ်က နန်းတော်ထဲကလူ မဟုတ်ဘူးလေ။ အဲဒါကြောင့် တချို့ နားလည်မှု လွဲလာမှာတွေကို ရှောင်ချင်မှာပေါ့ . . .”
ဇုဝူကျီမှ လက်ခုပ်လက်ဝါး တီးလိုက်ရင်း –
“ဒါပေါ့၊ မင်းသားလေးက ဉာဏ်အမျှော်အမြင် ရှိပါပေတယ် . . .”
ရဲရှောင်သည်​ချန်ဇီအား ကြည့်နေမိသည်။ အငယ်ဆုံးလေး မင်းသား​လေးသည်​ယခုလောက်ထိ ပါးနပ်​နေလိမ့်​မည်ဟု မထင်ထားခဲ့မိ​ချေ။
. . .
ထိုအချိန်တွင်​လေလံပွဲသည်လည်း ပွဲအလယ်လောက်ပင်​ရောက်ရှိ​နေပြီ ဖြစ်​သည်​။ ထို့​ကြောင့်​ပို၍လည်း အသက်ဝင် လှုပ်ရှားလျက်​ရှိသည်​။ ထူးခြားအစွမ်းထက် ဖေးယွမ်ဆေးလုံးများ အကုန်ရောင်းထွက်ခဲ့ရုံသာမက နောက်ဆုံး​ဆေးလုံးသည်​ပင်​လျှင်​ငွေစ ၆ သန်း ရရှိခဲ့သည်။
အခြားသော ဆေးလုံးအချို့လည်း ရောင်းချ​နေပြီဖြစ်ပြီး အနိမ့်ဆုံး သန်း ၁၀၀ လောက်ပင် ရရှိနေ​ချေပြီ။
အခြားသော ဆေးလုံးများသည် ဖေးယွမ်ဆေးလုံးထက် ပို၍ ဈေးမြင့်​ပြီး အရည်​အ​သွေးနိမ့်​သည့်​ဆေးလုံးသည်ပင်လျှင် သန်း ၁၀၀ ခန့် ရရှိသည်မှာ အံ့သြစရာပင်​။
ထိုဆေးလုံးများကြောင့်ပင် ယနေ့လေလံပွဲသည် ရာဇဝင်တွင် စာတင်ရလောက်မည့် လေလံပွဲကြီးတစ်​ခု ဖြစ်နေပါတော့သည်။
ယခု လေလံပွဲမှ ရရှိသော စုစုပေါင်း ရောင်းရ​ငွေမှာ အခြားသော သာမန်လေလံပွဲပေါင်းများစွာ ၁ နှစ်အတွင်း ကျင်းပသဖြင့် ရရှိသော ရောင်းအားထက်ပင် ပို၍ များ​နေပါ​သေးသည်​။
ထိုအချိန်တွင်​နံပါတ် ၂ နှင့် နံပါတ် ၃ အခန်းထဲရှိ လူများမှာမူ မျက်စိမျက်နှာ ပျက်လျက် ရှိနေကြသည်​။
ထိုလူများ အသေအချာသိလိုက်သည့် အချက်တစ်ချက်မှာ လင်းပါအိုမှ သူတို့အတွက် ဆေးလုံးများ ချန်​ထားခြင်း မရှိသည်​ကိုပင်​ဖြစ်​သည်​။
လင်းပါအိုအား ခြိမ်းခြောက်ခဲ့ရသမျှ အရာမထင်တော့ချေ။ ထို့ကြောင့် ယခုကဲ့သို့ အခန်းထဲတွင်​ထိုင်နေရုံဖြင့် အကြောင်းမထူးနိုင်​တော့​ကြောင်း သဘောပေါက်လိုက်​ကြသည်​။
ထိုလူများ၏ စိတ်​ထဲတွင်​တစ်​စုံတစ်​ခု လှုပ်​ရှားရန်​ကြံစည်လျက် ရှိကြသည်​။
မည်​သည့်​နည်းနှင့်​ပဲ ဖြစ်​ဖြစ်​သူတို့အတွက် ဆေးလုံးအချို့ ရရှိမှ ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။
လင်းပါအိုမှ သူတို့၏ အမိန့်အား မနာခံခဲ့သည့်အတွက်လည်း မခံချိမခံသာပင်​ဖြစ်နေမိသည်​။
(မင်းတို့ကများ ငါတို့လို ဂိုဏ်းကြီးတွေကို ဆန့်ကျင်ရဲသးတယ်၊ တွေ့ကြသေးတာပေါ့ကွာ . . .)
ထိုအချိန်တွင် လေလံပွဲအား စိတ်ပါဝင်စားခြင်း မရှိဘဲ အေး​အေးလူလူ​နေ​နေကြသည့်​အဖွဲ့တစ်ဖွဲ့ ရှိလေသည်။
ထိုအဖွဲ့မှာ နံပါတ် ၁ အခန်းထဲရှိ အဖွဲ့ပင်​ဖြစ်​သည်​။ ရဲရှောင် အခန်းထဲမှ ထွက်လာပြီးသည့်​အချိန်​မှစ၍ ထိုအခန်းထဲရှိ အသံများ မကြားရတော့ဘဲ တ်ိတ်ဆိတ်လျက်သာ ရှိနေခဲ့သည်​။
“ဝမ်အာ . . . မင်းဘယ်လိုထင်လဲ . . .”
သခင်​ကြီးဘိုင်​ဝမ်​အာအား​မေးလိုက်​သည်​။
“ဖန်ဇီလင်ကို​ပြောတာလား . . . သူက တကယ်ကို အရည်အချင်းရှိတဲ့ လူတစ်ယောက်လို့ မြင်တယ် . . .”
ဝမ်အာ ပြန်ဖြေလိုက်သည်​။
“အရည်အချင်း ရှိရုံပဲလား . . .”
သခင်ကြီးဘိုင် ပြုံးလျက်ပင်​ပြောလိုက်ပါတော့သည်​။

Comment

Leave a Reply

Options

not work with dark mode
Reset