Switch Mode

Chapter – 293

ကိုယ်ယုံကြည်ရာ

Chapter – 293
“ကိုယ်ယုံကြည်ရာ”

ရဲရှောင်သည်​သခင်ကြီးဘိုင်အား ကြည့်လိုက်ကာ –
“ခင်ဗျားရဲ့ လက်ရှိအခြေအနေအရ မဟာအပြစ်ဒဏ်ကို ခံနိုင်ရည်စွမ်း မရှိသေးဘူး။ အဲ့ဒီ ပြစ်​ဒဏ်​ကြောင့်​ခင်ဗျားရဲ့ သွေးကြောတွေထဲက ချီဓာတ်တွေ ဖောက်လွဲဖောက်ပြန် ဖြစ်သွားခဲ့တယ်​။ ဖြစ်ရတဲ့အ​ကြောင်းရင်းကလည်း ခင်ဗျားက ကောင်းကင်ဘုံရဲ့ အလိုကို ဆန့်ကျင်မိတာကိုး။ ခင်ဗျားက တကယ့်ကို အစွမ်းထက်တဲ့ ပညာရှင် တစ်ယောက်ပါ။ ဒါပေမယ့်​ကောင်းကင်ဘုံရဲ့ အပြစ်ဒဏ်ကို ခုခံနိုင်လောက်တဲ့ အထိ​တော့ အစွမ်းမရှိသေးဘူး”
“ခင်ဗျားရဲ့ စွမ်းအားတွေက ကာကွယ်ပေးထားလို့ သာ ခုချိန်ထိ ခင်ဗျား​အသက်ရှင်နေသေးတာ။ ခင်​ဗျားအ​နေနဲ့က ဝေဒနာတွေ ခံစားရတာပဲ ရှိ​တော့တာဆိုတော့ အဲဒီဝေဒနာတွေကိုပါ မခံစားရအောင် ကောင်းကင်ဆန့်ကျင် ထူးခြားဆေးလုံးက ကူညီပေးနိုင်တယ် . . .”
“ဆေးလုပ်တဲ့အချိန် စောင့်ပြီးတာနဲ့ ခင်ဗျားရဲ့ ဝေဒနာတွေလည်း ပျောက်သွားမှာပဲ . . .”
“အနည်းဆုံးတော့ လမ်းပြန်လျှောက်နိုင်မှာ သေချာတယ်လေ . . .”
ရဲရှောင် ပြုံးလိုက်ပြန်ရင်း –
“အဲဒီအချက်ကြောင့် ကျုပ်ဒီအခန်းထဲကို ဝင်လာဝံ့တာပဲ။ ကျုပ်မှာသာ ဒီလိုဝှက်ဖဲ မရှိရင် ကျုပ်အဆင့်လေးနဲ့ ဒီကို ဘယ်လာရဲပါ့မလဲ။ မုန်တိုင်းအိမ်တော် ရှိနေတဲ့ နံပါတ် ၁ အခန်းထဲကို လာဖို့ဆိုတာ ကျုပ်အတွက် မဖြစ်နိုင်လောက်ဘူး . . .”
သခင်ကြီးဘိုင် ပြုံးလိုက်ကာ –
“ဒါပေမယ့်​ခင်ဗျားမှာ ဝှက်ဖဲ ရှိ​နေလည်း ခင်ဗျားဘက်​က ဘာမှ ပြောပိုင်ခွင့်မရှိဘူး။ ဒီကိစ္စမှာ ကျုပ်ကပဲ ဆုံးဖြတ်ရမှာ . . .”
ရဲ​ရှောင်​ခေါင်းတစ်​ချက်​ညိတ်​လိုက်​ရင်း –
“ဒါပေါ့ . . . အဲဒါကြောင့် ပူးပေါင်းချင်လားလို့ မေးတာလေ။ ဒီထက် မပိုပါဘူး . . .”
“ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် အခုလို ကျုပ်တို့အတွက် ခက်ခဲတဲ့ အခြေအနေမျိုးမှာ ကျုပ်တတ်နိုင်တာဆိုလို့ ဒီနည်းလမ်းပဲ ရှိတော့တာ​လေ . . .”
“ဆရာဘိုင်သာ ပူးပေါင်းမှုကို လက်ခံမယ်ဆိုရင် ၂ ဖက်စလုံးအတွက် အကျိုးရှိမယ့်​ကိစ္စပါ။ တကယ်​လို့ မပူးပေါင်းဖြစ်​ခဲ့ဘူး ဆိုရင်တော့ ကျုပ်​ဘက်​က​ဆွေးနွေးခဲ့ရတာတွေအတွက် လေ​တွေကုန်​ခဲ့ရတာကိုပဲ နှမြောမိတာပါ၊ ဘာလို့လဲဆို​တော့ ကြိုးစားခဲ့​ပေမယ့်​ဘာမှ မထူးခဲ့ဘူး​လေ . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်သည် ရဲ​ရှောင်​အား စူးရှသော မျက်လုံးများဖြင့်​ကြည့်​လျက်​-
“ဘာမှမထူးပဲ ဘယ်နေပါ့မလဲ၊ ခင်ဗျားမှာက နောက် ထပ် အသွင်တစ်မျိုး ရှိနေသေးတယ်လေ။ အဲဒီတော့ အဲ့ဒီအသွင်​နဲ့ပဲ ခင်ဗျားဘဝကို အေးအေးဆေးဆေး ဖြတ်သန်းသွားလို့ ရနေပြီပဲ။ ခင်ဗျားမှာ လက်ရှိရှိနေတဲ့ အရာအချို့ကိုပဲ စွန့်လွှတ်ပေးလိုက်ရမှာပဲ ရှိမယ်။ ခင်ဗျားရဲ့ အဓိက ဝှက်ဖဲဆိုတာ ထူးခြားအစွမ်းထက် ဆေးလုံးတွေပဲလေ။ လင်းပါအိုမှ မဟုတ်တာ . . .”
သခင်​ကြီးဘိုင်​၏ စကား​ကြောင့်​ရဲရှောင် ပြုံးလိုက်ကာ –
“ကျုပ်မှာသာ အဲဒီလို တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်​တဲ့ စိတ်​ရှိရင်​အခုလိုတောင် ဝင်လာမှာ မဟုတ်ဘူး”
“ကျုပ်ရဲ့ နောက်ထပ် အသွင်တစ်မျိုးက ဘယ်လိုပဲဖြစ်​နေပါ​စေ ကျုပ်​က လင်းပါအိုရဲ့ ဧကရာဇ်ပဲ​လေ။ ဧကရာဇ်​ဖြစ်​နေပြီး ကျုပ်လူတွေကို မကယ်တင်နိုင်မှတော့ ကျုပ်အသက်ရှင် နေနိုင်တောင် ဘယ်လိုစိတ်မျိုးနဲ့ လိပ်ပြာသန့်သန့် နေနိုင်မှာလဲ။ အဲဒီခံစားချက်ကြီးနဲ့ တစ်ဘဝလုံးသာ နေသွားရရင်​ကျုပ်ဘဝလည်း ဘာအဓိပ္ပါယ်မှ ရှိတော့မှာ မဟုတ်ဘူး . . .”
ရဲရှောင် တစ်ချက်ရယ်မောလိုက်ကာ –
“ဆရာဘိုင်လည်း ခေါင်းဆောင်တစ်ယောက်ဆိုတော့ ကျုပ်ခံစားချက်ကို နားလည်မှာပါ . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်လည်း ခေါင်းညိတ်လိုက်ရင်း –
“ကျုပ်ဆိုလည်း ဒီလိုပဲ လုပ်မိမှာပါ။ ခင်ဗျားက သစ္စာရှိပြီး ခေါင်းဆောင်ပီသတဲ့ လူမျိုး ဖြစ်နေမယ်လို့ မထင်ထားခဲ့မိဘူး . . .”
ရဲရှောင် ပြုံးလျက်​-
“ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ အမြစ်တွယ်နေတဲ့ အရာတစ်ခုလို့ပဲ ပြောရမှာပေါ့။ သူများ​တွေ အမြင်​မှာ​တော့​ခေါင်းမာတယ်လို့ ထင်ကောင်း ထင်နိုင်ပါတယ်။ တကယ်လို့ ခင်ဗျားအသက်ကို စတေးမှ မိန်းကလေး ဝမ်အာကို ကယ်တင်နိုင်မယ်ဆိုရင် ခင်ဗျား​ရော ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ . . .”
ရဲ​ရှောင်​၏ စကားအ​ဆုံးတွင်​မိန်းကလေး ဝမ်အာသည် သခင်ကြီးဘိုင်အား လှမ်းကြည့်လိုက်သည်​။
သူမ၏ မျက်​ဝန်းများထဲတွင်​ယုံကြည်မှုများဖြင့်​ပြည့်​နှက်​လျက်​ရှိသည်​။
ရဲ​ရှောင်​သည်​သခင်​ကြီးဘိုင်အား စူးစိုက်​ကြည့်​လိုက်​ကာ –
“ဆရာဘိုင် ဘယ်သူ့ကိုပဲ ရွေးရွေး ကံတရားကြောင့်လို့သာ မှတ်ယူရတယ် သဘောထားပါ . . .”
သခင်ကြီးဘိုင် တစ်​ချက်​ပြုံးလိုက်ရင်း –
“ဖြေဖို့ စိတ်မပါသေးဘူး . . .”
ထိုစကားတွင် အဓိပ္ပါယ်များစွာ ပါဝင်​နေ​လေသည်​။အလိမ္မာသားပါပါဖြင့်​ပင်​ငြင်းလိုက်​ခြင်း ဖြစ်​သည်​။
အကယ်၍ သူ့ဘက်​မှ အဖြေပြန်ေ​ပးလိုက်မည် ဆိုပါက ရဲရှောင်၏ ကမ်းလှမ်းမှုအား လက်​ခံလိုက်​သည်​ဆိုသည့်​သဘောမျိုး သက်ရောက် သွားပေလိမ့်​မည်။
သူ့အ​နေဖြင့်​အရေးမပါသည့် မေးခွန်းအားဖြေရင်း ဖန်ဧကရာဇ်အကြိုက် မလိုက်ချင်ပေ။ ဖန်ဧကရာဇ်ဘက်​မှလည်း သခင်ကြီးဘိုင်သာ ဖြေလိုက်ပါက သူနှင့် ပူးပေါင်းတော့မည်ဟု မှတ်ယူသွားမိမည်မှာ အ​သေအချာပင်​ဖြစ်​သည်​။
သို့သော် ယုံကြည်မှုများ ပြည့်​နှက်​နေသည့်​ဝမ်​အာ၏ အကြည့်​များအား မြင်လိုက်ရေ​သာအခါ သခင်ကြီးဘိုင်၏ ရင်ထဲတွင်​နွေးထွေး​သော ခံစားချက်များ ဖြစ်​ပေါ်သွားခဲ့သည်​။ အကယ်​၍ ပြန်မေ​ဖြခဲ့လျှင်လည်း ဝမ်အာမှ သူ့အား အပြစ်တင်နေလိမ့်​မည်​မဟုတ်​ကြောင်း​ကောင်းစွာ သိနေလေသည်။ သို့သော် ဝမ်အာ ကျေနပ်စေရန်အတွက် အဖြေပြန်ေ​ပးရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်​။
“နိုင်ငံတစ်နိုင်ငံပဲ ဖြစ်ဖြစ်​ကမ္ဘာတစ်ခုလုံးပဲဖြစ်ဖြစ်​ဘယ်အရာကများ ကျုပ်ရဲ့ ဝမ်အာထက် ပိုတန်ဖိုး ရှိနိုင်ပါ့မလဲ . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်သည်​ပြုံးလျက်ပင်​ပြန်​ဖြေလိုက်သည်။
ရဲ​ရှောင်​လည်း​ခေါင်းညိတ်​လိုက်​ကာ –
“ကျုပ်ပြောချင်တာ အဲဒါပဲလေ။ ခင်ဗျားမှာလည်း လွတ်လပ်စွာ ရွေးချယ်ပိုင်ခွင့် ရှိသလို ကျုပ်မှာလည်း လွတ်​လပ်​စွာ​ရွေးချယ်​ပိုင်​ခွင့်​ရှိ​တယ်​။​ခေါင်း​ဆောင်​ကောင်းဆိုတာ ကိုယ့်​ထက်​ကိုယ့်​နောက်​လိုက်​တွေကို ပိုတန်​ဖိုးထားရမယ်​လေ . . .”
ရဲ​ရှောင်​၏ စကား​ကြောင့်​သခင်ကြီးဘိုင် ပြုံးလိုက်သည်။ ထိုအပြုံးသည် သဘောတူညီမှု လုပ်လိုက်ကြောင်း ပြုံးပြလိုက်သည့်​အပြုံးမျိုးနှင့်​ပင်​တူ​နေပါသည်​။
ဝမ်အာသည် ဆရာဖြစ်သူ သဘောတူတော့မည်ကို သိသွားသဖြင့် စိုးရိမ်​စိတ်​များ လျော့ကျသွားသည်​။ ထို့​ကြောင့်​ပေါ့ပါးသွက်​လက်​သွားသည့်​ဟန်​ဖြင့်​-
“ခုနက ဇာတ်လမ်းထဲက အစွမ်းထက် ပညာရှင်ကြီးရဲ့ သားက နောက်ဆုံး ဘယ်လိုဖြစ်သွားလဲ။ သူ့ရဲ့​ရောဂါကို ကုနိုင်သွားလား . . .”
သခင်ကြီးဘိုင် ပြုံးလိုက်ကာ –
“ဒါပေါ့၊ ဒါပေမယ့်​ကုန်ကျတဲ့ ပစ္စည်းတွေကလည်း မနည်းလှဘူး။ အဲဒီလူသာ လုံလောက်တဲ့ အထောက်အပံ့မျိုး မရခဲ့ရင် ဒီလို ဆေးလုံးတွေကို လုပ်နိုင်ခဲ့မှာ မဟုတ်ဘူးလေ။ သားဖြစ်သူကလည်း သူတို့ မျိုးဆက်သစ် လူငယ်တွေထဲမှာ အစွမ်းထက်ဆုံး လူတစ်ယောက် ဖြစ်လာခဲ့တယ်။ အဖေလောက် နီးနီးကို နာမည်ကျော်ခဲ့တာပေါ့ . . .”
ဝမ်အာသည်​ထိုစကားအား ကြားလိုက်ရသောအခါ မျက်လုံးများ အရောင်ဝင်းလက်သွားသည်​။
(သာမန်လူတစ်ေ​ယာက်​ခံစားရတဲ့ အပြစ်ဒဏ်က ဆရာ့လောက်​တော့ ပြင်းမှာ မဟုတ်ဘူး။ ဒါ​ပေမယ့် ဘာပဲေ​ပြာ​ပြော အချိန်တစ်ခုလောက် ကြာရင် ဆရာ့ရဲ့ အ​ခြေအ​နေလည်း အရင်​လို ပြန်ဖြစ်​မှာပါ . . .)
(ဒါပေမယ့်​ငါသာ တကယ်ကြိုးစားမယ်ဆိုရင် လိုအပ်တဲ့ ပစ္စည်းတွေ အတွက်က ရှာရမခက်လှပါဘူး။ နည်းလမ်း သိနေရင်လည်း ရပြီလေ . . .)
သခင်​ကြီးဘိုင်​သည်​ရဲ​ရှောင်​အား ကြည့်​လျက်​-
“ထူးခြားအစွမ်းထက် အရည်အသွေးရှိတဲ့ ဆေးကိုမှ ကောင်းကင်ဆန့်ကျင် ထူးခြားဆေးလုံးလို့ ခေါ်လို့ရတာ။ အဲ့ဒီလိုမှ မဟုတ်ရင် အသုံးမဝင်တဲ့ဆေး ဖြစ်သွားမှာလေ . . .”
“ကောင်းကင်ဆန့်ကျင် ထူးခြားဆေးလုံး အစစ်အမှန်ကို အောင်အောင်မြင်မြင် လုပ်နိုင်တဲ့လူက တစ်ယောက်တည်းရှိတာ မဟုတ်ဘူးလား။ ဇာတ်လမ်းထဲက လူကြီးလေ . . .”
ဝမ်အာ၏ မျက်လုံးများသည်​မျှော်​လင့်​ချက်​ကင်းမဲ့သွားသည့်​အလား အရောင်ဖျော့သွားသည်​။ သို့သော် ဖန်​ဇီလင်​အား ကြည့်​ရင်း ချက်ချင်းပင် ပြန်လည် တောက်ပ လာသည်​။ ဝမ်​အာအ​နေဖြင့်​ဖန်ဇီလင်အပေါ်တွင် ယုံကြည်ချက်အပြည့်​အဝ ရှိနေ​လေ သည်​။
ဆရာဖြစ်​သူအတွက်​ကောင်းကင်ဆန့်ကျင် ထူးခြားဆေးလုံးအား အလွန်အမင်း​လိုချင်နေပြီ ဖြစ်သည်​။ ဖြစ်​နိုင်​ပါက ယခုချက်ချင်းပင် ပြုလုပ်စေချင်နေမိပြီး အချိန်​များ စောင့်ဆိုင်း​နေရမည်​ကိုလည်း စိတ်မရှည်နိုင် ဖြစ်နေမိသည်​။
အောက်ပိုင်းသေနေသည့်​ဆရာဖြစ်​သူအား ကြည့်​ရင်း သူ၏စိတ်ထဲတွင်​အချိန်​ပြည့်​ဝမ်းနည်းနေခဲ့ရသည်​။
လက်တစ်ဖက် ဝေ့ယမ်းရုံဖြင့် ကမ္ဘာတစ်ခုလုံးအား ဇောက်ထိုးမိုးမျှော်ဖြစ်အောင် လုပ်နိုင်၍ ကြယ်များကိုပင် ခူးဆွတ်နိုင်သော လူသည် ဘီးတပ်ကုလားထိုင်တစ်လုံးပေါ်တွင် ဘဝကြီးအား အဓိပ္ပါယ်​မဲ့စွာဖြင့်​ဖြတ်သန်း နေရသည်​။ သာမန်​လူများကဲ့သို့ လွတ်လပ်စွာ သွားလာနိုင်ခြင်း မရှိချေ။
မျှော်လင့်ချက်များ ကင်း​မဲ့​နေသည့်​ဆရာဖြစ်​သူအတွက်​ဝမ်းနည်းမဆုံးပင်​ဖြစ်ခဲ့ရသည်​။
သခင်ကြီးဘိုင်မှာမူ ကြုံတွေ့နေကျ ဖြစ်သဖြင့် အာရုံသိပ်မထားတော့ချေ။ သူ၏​ဘေးနားတွင် အမြဲအတူ ရှိေ​နကြသည့်​ဝမ်အာနှင့် ချူးအာတို့သာ ယူကြုံးမရဖြစ်​ကာ ဝမ်းနည်းနေကြခြင်း ဖြစ်သည်။
ယခုအခါတွင်​မူ မျှော်လင့်ချက်ရောင်ခြည် သန်းလာခဲ့​ချေပြီ။
(ကောင်းကင်ဆန့်ကျင် ထူးခြားဆေးလုံးတဲ့ . . . ဖန်ဇီလင်ပြောတာတွေက အမှန်ရော ဟုတ်ရဲ့လား။ မှန်ပါစေလို့ပဲ ဆုတောင်းရ​တော့မှာပေါ့ . . .)
ဝမ်အာ၏ စိတ်ထဲတွင်​တစ်​ကိုယ်​တည်း ရေရွတ်နေမိပါတော့သည်။

Comment

Leave a Reply

Options

not work with dark mode
Reset