Switch Mode

Chapter – 288

ကံဟူသည်

Chapter – 288
“ကံဟူသည်​”

ရဲရှောင်မှ –
“ကျုပ် ဒီကို ယုံကြည်ချက် ရှိလို့သာ လာတာပေါ့၊ မရှိဘဲ ဘယ်လာပါ့မလဲ”
သခင်​ကြီးဘိုင်​သည်​ရဲ​ရှောင်​အား စိတ်​ဝင်​စားမှုများ ပြည့်​နှက်​နေသည့်​မျက်​လုံးများဖြင့်​ကြည့်​လိုက်​ရင်း –
“အခု စကားတွေ အများကြီး ပြောနေလို့ အသုံးမဝင် ဘူး။ ကျုပ်ကတော့ ခင်ဗျား ဒီလောက်ထိ ယုံကြည် ချက် ရှိနေတာ ဘယ်အရာကြောင့်လဲဆိုတာ စိတ်ဝင်စားနေပြီ . . .”
“ဒါပေမယ့်​ကျုပ်ကို အံ့သြအောင် လုပ်နိုင်တဲ့ အရာ ဟုတ်​လား မဟုတ်​ဘူးလားဆိုတာ​စောင့်​ကြည့်​ရမှာ​ပေါ့။​အေး တကယ်​လို့ မဟုတ်​ခဲ့ဘူးဆိုရင်​တော့ ဒီနေ့က ခင်ဗျားဘဝရဲ့ နောက်ဆုံးနေ့လည်း ဖြစ်သွားနိုင်တယ်။ ခင်ဗျားအတွက်က ၅၀ ရာခိုင်နှုန်းပဲ မျှော်လင့်တယ် ဆိုပေမယ့်​ကျုပ်ဘက်​ကတော့ ခင် ဗျားကို တစစီလုပ်ပစ်​ဖို့ ၁၀၀ ရာခိုင်နှုန်း သေချာ တယ် . . .”
“ဒီမိုးအောက်မြေပြင်မှာ ကျုပ်ရှေ့ သိပ်ပြီး ထောင် လွှားနေနိုင်တဲ့လူမျိုး မရှိသေးဘူး . . .”
“ခင်ဗျားကတော့ ခြွင်းချက်ဖြစ်လာမယ်လို့ မျှော်လင့်တာပဲ . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်သည်​ရဲ​ရှောင်​အား ကြည့်​ရင်း တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ဖြင့်​ပင် ပြောနေခြင်း ဖြစ်​သည်​။ ထိုစကားများ ပြော​နေသည့်​အချိန်​တွင်​သူ၏ မျက်​နှာ၌ ထူးထူးခြားခြား ပြောင်းလဲသွားခြင်းမျိုး မရှိပေ။
ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး ရုတ်တရက် တိတ်ဆိတ် ငြိမ်​သက်​သွားသည်​။
မီးတိုင်မှ ထွက်​ပေါ်​နေသည့်​မီးခိုးများသည်လည်း ယခင်​ကကဲ့သို့ တန်းတန်းမတ်မတ်ဖြင့် လှပစွာ လွင့်ပျံ​နေခြင်းမျိုး မရှိတော့ဘဲ အခန်းထဲ၌ ဟိုဟိုဒီဒီ ပျံ့လွှင့်​၍သာ နေ​တော့သည်။
သခင်​ကြီးဘိုင်​၏ စကားအဆုံးတွင်​ရဲရှောင် ရယ်မောလိုက်ကာ –
“ကမ္ဘာကြီးက ခင်ဗျားလက်ထဲမှာပါ။ ခင်ဗျားလက် ကို ဝေ့ယမ်းလိုက်တာနဲ့ တိမ်တွေလည်းေ​ရာက်လာ နိုင်သလို မိုးတွေလည်း ရွာလာနိုင်တယ် မဟုတ် လား။​နောက်​ပြီး ခင်​ဗျားက နိုင်ငံတစ်နိုင်ငံရဲ့ အနာဂတ်ကိုလည်း ပြောင်းလဲနိုင်စွမ်း ရှိတယ်။ နှစ်ထောင် ပေါင်းကြာ​အောင်​ခင်ဗျားဖြစ်ချင်တာကို ထပ်ခါတလဲလဲ လုပ်ခဲ့တယ်။ အဲ့ဒါက ခင်ဗျားအတွက် ကစားပွဲတစ်ခုလည်း ဖြစ်ချင်ြ​ဖစ်မယ်။ ဒါပေမယ့်​ခက်​တာက အဲ့ဒီကစားပွဲက ခင်​ဗျားအတွက်​ပျော်စရာမကောင်းဘဲ ပျင်းစရာ ကောင်းနေတယ် . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်၏ မျက်​နှာသည်​ကွက်​ခနဲပင်​ပျက် သွားသည်။ သို့သော် မည်သည့်စကားမျှ ပြန်မပြောချေ။
“အခုတော့ ကျုပ်သေချာ သိလိုက်ပြီ။ ဆရာဘိုင်ဆိုတဲ့ ခင်ဗျားရယ်၊ ဝမ်အာနဲ့ ချူးအာတို့ဆိုတာ နှစ်ထောင်ပေါင်းနဲ့ချီပြီး နိုင်ငံတွေ ပြိုကွဲအောင် လုပ်ခဲ့တဲ့ သူတွေပဲ။​နောက်​ပြီး ခင်ဗျားတို့က အရင်နှစ်ပေါင်း ထောင်နဲ့ချီကတည်းက အသက်ရှင်နေထိုင်ခဲ့ကြတဲ့ လူတွေ၊ အခု ခင်ဗျားတို့ လုပ်နေတဲ့ အပြုအမူတွေ အကုန်​လုံးက လွန်ခဲ့တဲ့ ထောင်စုနှစ်တွေက ဖြစ်​ခဲ့တဲ့ အဖြစ်​အပျက်​တွေနဲ့ တူ​နေတယ်​။ ခင်ဗျားကို ဘယ်သူမှ ရင်မဆိုင်ဝံ့ကြဘူး ဆိုတာ ကျုပ်သိပါတယ်။ ဒါပေမယ့်​အခုအခြေအနေထက် ခင်ဗျား ပိုပြီး အင်အားကြီးသင့်တယ် . . .”
“ခင်ဗျား ဒီလို အကြိမ်ကြိမ် လုပ်နေတာ အကြောင်းတစ်ခုခုတော့ ရှိလိမ့်မယ် . . .”
“အခုလို​တွေ ဖျက်ဆီးနေရတာကို ခင်​ဗျားအ​နေနဲ့ ပျော်ရွှင်ေ​နတာတော့ မဟုတ်ဘူး၊ အင်း​ပျင်းတောင် ပျင်းနေဦးမယ်ထင်တယ် . . .”
“အဲဒါကြောင့်ပဲ မုန်တိုင်းက ဖရိုဖရဲ မဖြစ်စေသလို သိုင်းလောက ကမ္ဘာကြီးကလည်း ကမ္ဘာတစ်ခု မဟုတ်ဘူးလို့ ခင်ဗျား ပြောခဲ့တာပေါ့ . . .”
ထိုစကားလုံးများအား ရဲရှောင်သည် ပြီးပြီး​ရောဖြင့်​မြန်မြန်သွက်သွက် ပြောနေခြင်း​မျိုးမဟုတ်ဘဲ စကားလုံးတစ်လုံးချင်းစီအား စဉ်းစားရင်းဖြင့်​ပီပီသသ ပြောနေခြင်း ဖြစ်သည်။
သခင်ကြီးဘိုင်သည် ရဲ​ရှောင်​ပြော​နေသည့်​စကားများအား တိတ်ဆိတ်စွာပင် ထိုင်လျက် နားထောင်နေလေသည်​။ ကြားဖြတ် ဝင်ပြောခြင်းမျိုး မရှိချေ။
မီးတိုင်မှ ထွက်​ပေါ်​နေသည့်​မီးခိုး​ငွေ့များသည် လည်း သူ၏ မျက်နှာအား ဖုံးလွှမ်းသွားသည်။ ထိုပုံစံသည်​အခိုးအငွေ့များကြားထဲတွင်​ရှိ​နေ​သော ပုံရိပ် ယောင် တစ်ခုနှင့်ပင် တူနေပါသေးသည်။
အကယ်၍ လေတစ်ချက်သာ တိုက်ခတ်သွားမည် ဆိုပါက ထို​ပုံရိပ်​ယောင်​သည်​အခိုးအငွေ့များကဲ့သို့ပင်​လေနှင့်​အတူ လွင့်ပြယ်သွားတော့မည့် ပုံပင်။
သခင်ကြီးဘိုင်ဘက်​မှ သေချာနားစိုက်၍ ထောင်နေသည်မှာ သေချာလှသည်။ ရဲရှောင်ပြောသည့် အကြောင်းအရာများအား မမှတ်ရမရှိလေအောင်ပင် နားထောင်နေခြင်း ဖြစ်​သည်​။
ရဲ​ရှောင်​သက်​ပြင်းတစ်​ချက်​ချလိုက်​ရင်း –
“နိုင်ငံတစ်ခုကို ဖြိုခွဲတယ်၊ အထူးသဖြင့် ကမ္ဘာကြီးကို ဇောက်ထိုးမိုးမျှော် ဖြစ်သွားအောင် လုပ်ရတာ လွယ်ကူတဲ့ ကိစ္စတော့ မဟုတ်ဘူး . . .”
“ခင်ဗျားမှာလည်း လုပ်ကိုလုပ်ရမယ့်​အကြောင်းပြချက်တစ်ခုခု ရှိကောင်းရှိမှာပေါ့။ ဒါပေမယ့်​အဲ့ဒီလုပ်​ရပ်​က ပျော်စရာကောင်းတဲ့ လုပ်​ရပ်​တော့ မဟုတ် ဘူး . . .”
“နောက်ပြီး လူ့အသက်တွေအများကြီးကို စတေးပစ်​နေတာ နတ်ဘုရားတွေရဲ့ အလိုကို ဆန့်ကျင်​နေတာနဲ့ အတူတူပဲ။ ခင်​ဗျားတို့ လုပ်​ရပ်​ကြောင့်​ကပ်ဘေးတွေကို ဖြစ်ပေါ်စေတယ်။ သွေးချောင်းတွေ စီးကြရတယ်။ အပြစ်မဲ့တဲ့သူတွေ သေကြပျက်​စီးကြရတယ်​။ အဲ့ဒီအတွက်​ခင်ဗျားလည်း ထိုက်တန်တဲ့ ပေးဆပ်မှု တစ်ခုခုတော့ ပြန်ပေးဆပ်ရမှာပဲ။ ကမ္ဘာကြီးတစ်ခုလုံးရဲ့ ကံကြမ္မာကို ပြောင်းလဲပစ်ဖို့ဆိုတာ လွယ်ကူတဲ့ ကိစ္စမှ မဟုတ်တာ။ ဒါပေမယ့်​ခင်ဗျားကတော့ ထပ်တလဲလဲ လုပ်ခဲ့တယ် . . .”
ရဲရှောင် ခေါင်းမော့လိုက်ရင်း သခင်ကြီးဘိုင်အား ကြည့်ကာ –
“အခု ကျုပ်ပြောနေတာတွေကို ခင်ဗျား သေချာနားထောင်နေလား နားမထောင်ဘူးလား ဆိုတာတော့ ကျုပ်လည်း သေချာမသိဘူး . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်၏ မျက်နှာသည် ယခင်ကဲ့သို့ တည် တည်ငြိမ်ငြိမ် မရှိတော့ချေ။ ပြို​တော့မည့်​မိုးကဲ့သို့ ပျက်ယွင်းသထက် ပျက်ယွင်းလာခဲ့သည်​။ သို့သော် စကားတစ်ခွန်းမျှ​မပြောချေ။ သူ၏​ရှေ့တွင်​ရှိ​သော မီးတိုင်​အား​တွေ​တွေကြီးဖြင့်​သာ စိုက်​ကြည့်​နေရင်း အကြည့်​များသည်​အေးစက်​နေခဲ့သည်​။
ယခုကဲ့သို့ အခြားလူတစ်ယောက်၏ အကြည့်အား ရှောင်လွှဲလိုက်​ခြင်းမှာ သခင်​ကြီးဘိုင်​အဖို့ ပထမဦးဆုံးအကြိမ်ဟု ဆိုရ​ပေမည်​။
သူ၏ ဘဝတွင်​တစ်​ကြိမ်​တစ်​ခါမျှ အကြည့်လွှဲရိုး ထုံးစံ မရှိခဲ့​ပေ။ ယခုအကြိမ်တွင်မူ ထိုသို့ မဟုတ်တော့ချေ။ သခင်​ကြီးဘိုင်​၏ စိတ်ထဲတွင် နှစ်ပေါင်း ထောင်နှင့်​ချီ၍ သူဖျက်ဆီးခဲ့သည့် အရာများအား ပြန်​မြင်ယောင်နေမိသည်​။ ထို့ပြင်​သူ၏ လက်ချက်ကြောင့် သေဆုံးသွားရသည့် လူများမှာ များပြားလွန်းသဖြင့် ငရဲတွင်ပင် မဆန့်​လောက်ဟု​တွေး​နေမိသည်​။
ထို့​ကြောင့်​သူ၏ ဘဝတွင်​ပထမဦးဆုံးကြိမ်အဖြစ် တစ်ဖက်လူ၏ အကြည့်အား ပြန်လည်ရင်ဆိုင်၍ မကြည့်ရဲ​အောင်​ပင်​ဖြစ်​နေမိသည်​။
သခင်​ကြီးဘိုင်​၏ မျက်​လုံးများသည်​တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ဖြင့်​ပင်​ရှိနေသေး​သော်​လည်း ရင်ထဲတွင်မူ တုန်လှုပ်၍ ဗလောင်ဆူ​နေလျက်​ရှိသည်​။
ဝမ်အာလည်း ဆရာဖြစ်​သူ၏ အမူအယာများ​ကြောင့်​မ​နေသာ​တော့ဘဲ ရဲ​ရှောင်​အား ပြုံး၍ ကြည့်​လိုက်​ကာ –
“ရှင်မှားနေပြီ ဖန်ဧကရာဇ် . . .”
ရဲရှောင် အံ့ဩသွားသည့်​အမူအယာဖြင့်​-
“ဟင် . . . ဟုတ်လား၊ ပြောစမ်းပါဦးဗျာ ဘယ်​နားကမှား​နေတာလဲ . . .”
ဝမ်အာသည်​တည်​ငြိမ်​စွာဖြင့်​-
“လူတစ်​ယောက်​ရဲ့ ဘဝက သေတာနဲ့ ရှင်တာ နှစ် မျိုးပဲရှိတယ်။ ဖြစ်ပြီးရင် ပျက်၊ ပျက်ပြီးရင် ဖြစ်မှာပဲလေ။ နိုင်ငံတစ်နိုင်ငံ ပျက်​သုဉ်းသွားတော့လည်း နောက်ထပ်​နိုင်ငံ တစ်​နိုင်​ငံ ထပ်ဖြစ်လာမှာပေါ့။ ဘုရင်တွေ ဆိုတာကလည်း သူတို့ရဲ့ အကျိုးစီးပွားအတွက် လူပေါင်း မရေမတွက်နိုင်အောင် သတ်နေကြတာပဲ။ သူတို့ကြောင့် ကမ္ဘာကြီးမှာ စစ်ပွဲတွေ ဖြစ်နေကြရ တယ်။ ဒါဆို ပြည်သူတွေကရော . . . သူတို့က​တော့ အပြစ်မဲ့တဲ့သူတွေပါ။ ဒါပေမယ့်​သူတို့က​ရော ဘာတတ်နိုင်ကြမှာလဲ။ သူတို့ လုပ်နိုင်တာဆိုလို့ ဖြစ်သမျှ အ​ကြောင်း အ​ကောင်းချည်းပဲဆိုပြီး လက်ခံလိုက်ကြဖို့ပဲ ရှိတယ်​။ မုန်တိုင်းပြီးရင်တော့ လေပြည်က လာစမြဲပါ။ အဲ့ဒီစကားက​တော့ အမှန်တရား တစ်ခုပဲ မဟုတ်လား . . .”
“ဒီလိုပဲ ထပ်​တလဲလဲနဲ့ အမြဲတမ်း ဖြစ်ပျက်နေကြမှာပဲ . . .”
“နောက်လည်း ဆက်ပြီး ထပ်ခါထပ်ခါ ဖြစ်နေဦးမှာပဲ၊ ဘယ်တော့မှ ရပ်မှာမဟုတ်ဘူး။ နိုင်ငံတွေ ဘုရင်တွေ ရှိနေသရွေ့ စစ်ပွဲဆိုတာတွေလည်း ဖြစ်နေဦးမှာ . . .”
“စစ်​ပွဲ​ကြောင့်​လူတွေ တောင်​ပုံရာပုံ သေကြေပြီး အနိုင်ရသွားတဲ့လူက သူရဲကောင်းတဲ့လား၊ ဘယ် သူ့အတွက် အကျိုးရှိမှာလဲ . . .”
“သာမန်ပြည်သူတစ်ဦးက ကိုယ့်ကြမ္မာကိုယ် ဖန် တီးနိုင်စွမ်း ရှိလို့လား။ စစ်ပွဲ ဖြစ်တာနဲ့ အိမ်တွေ ဖျက်ဆီးခံရမယ်၊ ဇနီးမယားတွေ၊ သားသမီးတွေအားလုံး သေဆုံးကြရမယ်၊ ဒီကိစ္စကို ဘယ်သူတာဝန် ယူပေးနိုင်မှာလဲ။ သူတို့အတွက် ဘယ်သူကများ တရားမျှတမှု ရယူပေးနိုင်မှာလဲ . . .”
ရဲရှောင် တစ်ခုခုပြောမည့် ဟန်ပြင်လိုက်သော်လည်း ဝမ်အာမှပင်​ဆက်လက်၍ –
“ဖန်ဧကရာဇ် . . . ကောင်းကင်ဘုံရဲ့ အလိုဆန္ဒတွေ တရားမျှတမှုတွေဆိုတာ အာဏာရဖို့အတွက် ဆင်​ခြေပေး​နေကြတာတွေပါ . . .”
“အာဏာရလာတဲ့ လူတွေကလည်း သူတို့ကိုယ်သူတို့ တရားမျှတမှုအတွက်လို့ပဲ ခံယူထားကြတာ”
“သူတို့ကတော့ ပြောမှာပေါ့၊ နှစ်ပေါင်းထောင်နဲ့ချီပြီး တရားမျှတမှု ရှိရှိနဲ့ အုပ်ချုပ်ပေးပါမယ် ဆိုပြီးလေ။ ဒါပေမယ့်​နောက်ဆုံး​တော့လည်း သေကြရတာပါပဲ . . .”
“သူတို့ ပါးစပ်​က ထွက်​လာတဲ့ စကားလုံးတွေ အားလုံးက ဆင်ခြေပေးဖို့ အတွက်ချည်းပဲ။ အမှန်​တကယ်​တော့ သူတို့က ရာထူး၊ အာဏာ၊ အကျိုးအမြတ်ကလွဲပြီး ကျန်တာ စိတ်မဝင်စားကြဘူး . . .”
ဝမ်အာ၏ အသံသည်​ဓားသွားများအလား ပြတ်​သား ထက်ရှလှသည်​။
“ပြည်သူတွေဆိုတာ ဘုရင်အပါအဝင် အာဏာရှိသူတွေရဲ့ လက်ခုပ်ထဲက ရေလိုပဲ။ ပြည်​သူ​တွေကို ခုတုံးလုပ်​ပြီး သူတို့ လုပ်ချင်တာကို လုပ်ကြတယ်၊ လိုချင်တာကို ယူကြတယ် . . .”
“ပြည်သူတွေရဲ့ ကံဆိုးမိုးမှောင်ကျမှုက ဘယ်တော့မှ အဆုံးသတ်မှာ မဟုတ်ဘူး . . .”
“ဒါက ကမ္ဘာကြီးမှာ တကယ်ဖြစ်ပျက်နေတဲ့ အရာတွေ . . .”
“ပြည်သူတွေ တကယ်ခံစားနေကြရတယ်​. . .”
“ဘုရင်တိုင်းလိုလို လုပ်နေတဲ့ အရာ​တွေပဲ . . .”
“မိုးအောက်မြေပြင်က နယ်မြေအသီးသီးမှာ ဖြစ်​နေတဲ့ အရာတွေ . . . အဲ့ဒီ အရာ​တွေက ဘယ်တော့မှ ပြောင်းလဲသွားမှာ မဟုတ်ဘူး . . .”
တရစပ်​ပြောဆိုလိုက်​ပြီး​နောက်​ဝမ်အာသည်​သူ၏​လေသံအား ရုတ်တရက် လျော့ချလိုက်ပြီး –
“ဒါကို လက်ခံလား ဖန်ဧကရာဇ် . . .”
ရဲရှောင် လေးနက်သော အသံဖြင့် –
“မင်းမှာ လေးနက်တဲ့ အတွေးအခေါ် ရှိနေတာပဲ မိန်းကလေး။ မင်း​ပြောသွားတာ​တွေကို ငါလက်ခံပါတယ်။ ဒါပေမယ့််​နိုင်ငံတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်လာတာ​တွေ၊ ကျရှုံးသွားတာ​တွေ၊​နောက်​ပြီး ကံကောင်းခြင်း ကံဆိုးခြင်း​တွေ အကုန်​လုံးမှာ အကြောင်းပြချက်တွေ ရှိနေတယ်။ ကံ​ကောင်းတဲ့ နိုင်ငံ ဆိုတာလည်း ရှိနိုင်တာပဲ​လေ။ ဥပမာ သစ္စာရှိတဲ့ လူတွေ ရထားတဲ့ နိုင်ငံပေါ့ . . .”
“ဟဲဟဲ . . .”
ဝမ်အာ ခနဲ့တဲ့တဲ့ပင်​ရယ်မောလိုက်သည်။
“ကံကောင်းတယ် ဟုတ်လား၊ ဘယ်လိုကံကောင်းတာလဲ ပြောပါဦး . . .”
ရဲရှောင် ပြုံးလိုက်မိသည်။
ရှောင်ဧကရာဇ်အတွက်​အဆိုပါ မေးခွန်းအား ပြန်​ဖြေရန်အတွက်​ခက်ခဲနိုင်​သော်လည်း စစ်သူကြီးသားဖြစ်သူ ရဲရှောင်အနေဖြင့်မူ အနည်းငယ်​ပြန်​ဖြေနိုင်​စွမ်း ရှိ​လေသည်။ သို့သော် ကံဆိုသည့် အရာအား အသေအချာ သိရှိနားလည်၍ ကံကောင်း​စေရန်​နှင့်​ကံဆိုးစေရန်​လုပ်နိုင်စွမ်းရှိသူများ၏​ရှေ့တွင်​မူ ရဲရှောင်အနေဖြင့် ပါးစပ်ပိတ်နေခြင်းသည်သာ အကောင်းဆုံး ဖြစ်ပေလိမ့်​မည်​။
“အရာအားလုံးက အာဏာရဖို့နဲ့ အကျိုးအမြတ်ရဖို့တွေချည်းပါပဲ . . .”
ဝမ်အာ ခပ်တိုးတိုးပင် ပြောလိုက်သည်။ သူမ၏ မျက်နှာမှာလည်း အေးချမ်း တည်​ငြိမ်​လျက်​ရှိသည်​။ သို့သော် နှုတ်မှ ထွက်​ကျလာသည့်​စကားလုံးများမှာမူ အေးစက်စက်နိုင်လှသည်​။ နတ်ဘုရားမတစ်ဦးမှ ပုရွတ်ဆိတ်လေးများအား ငုံ့ကြည့်နေသည့်​မာန်မျိုးပင်​ဖြစ်နေပါတော့သည်​။

Comment

Leave a Reply

Options

not work with dark mode
Reset