Switch Mode

Chapter – 280

ဖိနှပ်ခံရခြင်း

Chapter – 280
“ဖိနှိပ်ခံရခြင်း”

မုန်တိုင်းအိမ်တော်သည်​ကျန်​သောလူများအား အ ဖတ်ပင်​လုပ်ခြင်း မရှိဘဲ ခန်းမအတွင်းသို့သာ ဝင်သွားကြသည်​။ နောက်ပင် လှည့်မကြည့်ကြချေ။
ထိုအခါမှသာ အဘိုးကြီးလည်း လူငယ်​လေး၏ ပါးစပ်အား ပိတ်ထားရာမှ လွှတ်​ပေးလိုက်သည်။ လူငယ်လည်း ယခုမှသာ အသက်ဝဝ ရှူရသည့်အတွက်​အသည်းအသန်ပင်​အသက်​ရှူလိုက်သည်​။
“စကားပြောတာ ဆင်ခြင်စမ်း . . .”
အဘိုးကြီး၏ အသံသည် တုန်ယင်လျက် ရှိသည်​။
ဘေးမှ လူများသည် အဘိုးကြီးနှင့် လူငယ်အား အရူးများပမာပင်​ကြည့်နေကြသည်။
(သူတို့ မျိုးနွယ်မှာ ဒီလို အရူးတွေ ရှိနေတာပဲ။ ဘယ်သူကများ သူတို့ကို လွှတ်လိုက်တာလဲ မသိဘူး . . .)
လင်းပါအို ခန်းမ၏ နှုတ်ခွန်းဆက်သမည့် အဖွဲ့ပင် မရောက်သေးသော်လည်း မုန်တိုင်းအိမ်တော် အဖွဲ့မှာမူ အထဲသို့ ဝင်သွားကြ​လေပြီ။
ထိုလူများအား လင်းပါအိုခန်းမ အနေဖြင့် အကောင်းမွန်ဆုံး ဆက်ဆံကြမည်သာ ဖြစ်သည်။
ဝမ်ဇန်းဟိုသည် တံခါးဝသို့ ကပျာကယာပင်​ရောက် လာရင်း ဦးညွှတ်လိုက်​ကာ –
“ကြွပါ . . . ကြွပါ . . . အခုလို ကြွရောက် ချီးမြင့်ပေးတာ လင်းပါအိုအတွက်​ဂုဏ်ယူမိပါတယ် . . .”
ဝမ်ဇန်းဟိုအနေဖြင့် ရွေးချယ်စရာလမ်း မရှိတော့ချေ။
အ​စောပိုင်းတွင်​နှုတ်ခွန်းဆက်သမည့် အဖွဲ့အား စေလွှတ်၍ ရဲရှောင်လာသည်အထိ အချိန်ဆွဲထားရန် စီစဉ်ထား​သော်​လည်း ယခုအခါတွင်​မူ မတတ်နိုင်တော့ချေ။
မုန်တိုင်းအိမ်တော်အဖွဲ့ ရောက်လာသည်ကို မည်သူက တားဆီးဝံ့ပါမည်နည်း။
တားဆီးဝံ့သောသူ​ပေါ်လာလျှင်​လည်း အသက်ကို ဖက်နှင့်ထုပ်ထားရမည်သာ ဖြစ်သည်။
​လေလံပွဲအား အချိန်​ဆွဲထားနိုင်​ရန်​အလို့ဌာ နှုတ်ခွန်းဆက်သမည့်အဖွဲ့အား​စေလွှတ်​လိုက်​လျှင်​လည်း မုန်​တိုင်းအိမ်​တော်​ဘက်​မှ လက်​ခံမည်​မဟုတ်​ပေ။​လေလံပွဲ အမြန်​စရန်​သာ အလိုရှိသည့်​အတွက်​မုန်​တိုင်းအိမ်​တော်​အ​နေဖြင့်​အခြားအရာများအား အပိုအလုပ်​ဟုပင်​သတ်​မှတ်​ထား​ပေလိမ့်​မည်​။
ထို့​ကြောင့်​ဝမ်ဇန်းဟိုသည် အဖွဲ့အား စီစဉ်ထားပြီး ဖြစ်သည့်တိုင် မတတ်သာတော့ချေ။
လူများအားလုံး ခန်းမအတွင်းသို့ ဝင်လာကြပြီ ဖြစ်​သည်​။
သို့​သော်​မည်သူမျှ အသံမထွက်ရဲကြဘဲ သတ်​မှ​တ်​ထား​သော​နေရာများတွင်​သာ တိတ်​ဆိတ်​ငြိမ်​သက်​စွာဖြင့်​နေရာယူသွားကြသည်​။ ထိုလူများ၏ ပုံစံသည်​အတန်းထဲတွင်​ဆရာရှိ​နေ၍ ငြိမ်​ကုပ်​နေကြ​သော​ကျောင်းသားများနှင့်​ပင်​တူ​နေပါ​သေးသည်​။
အသက်ကိုပင် ကျယ်​ကျယ်​မရှူရဲကြ​ပေ။
လူတိုင်း၏ စိတ်​ထဲတွင်​အလွန်​တရာပင်​စိတ်​ကျဉ်းကြပ်​နေကြသည်​။
(သေလိုက်ပါတော့ကွာ . . . မုန်တိုင်းအိမ်တော်သာ လာမယ်မှန်းသိရင် ငါမလာပါဘူး။ အခုတော့ အနေကျုံ့ရပြီ . . .)
မုန်တိုင်းအိမ်တော်အဖွဲ့ ရောက်ရှိလာခြင်းကြောင့် ကျန်ေ​သာ လူများအားလုံးသည်​စိတ်ဖိစီး​နေကြ သည်​။
သာမန်အခြေအနေမျိုးသာ ဆိုပါက ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်​နေကြသည့် လူအချင်းချင်း ခေါ်ပြော နှုတ်ဆက်မိကြမှာ အသေအချာပင်​ဖြစ်​သည်​။ သို့သော် ယခုအခါတွင်​မူ မည်သူမျှ ပါးစပ်မဟရဲကြချေ။ ကိုယ့်​နေရာကိုယ်​ယူပြီးသည်နှင့် လေလံပွဲပင် စတင်​ကျင်းပရ​တော့မည့်​ပုံပင်​။
ခဏအကြာတွင် လူများအားလုံး ခန်းမအတွင်းတွင်​နေရာယူပြီး ကြ​ပြီ ဖြစ်​သည်​။
ထိုအချိန်တွင်​ကွမ်ဝမ်ရှန်သည်​စင်ပေါ်သို့ တက် လာရင်း လေလံပွဲအကြောင်း စတင်​၍ နိဒါန်းချီပါ​တော့သည်​။ ကွမ်ဝမ်ရှန်အား မည်သူမျှ မေးခွန်းမထုတ်ကြသကဲ့သို့ ထောက်ခံသည့် အသံများလည်း မကြားရချေ။ ကွမ်​ဝမ်​ရှန်​၏ အဖြစ်​သည်​ပွဲကြည့်​ပရိတ်​သတ်​တစ်​ယောက်​မျှ မရှိဘဲ စင်​ပေါ်တွင်​တစ်​ယောက်​တည်း ကပြ​ဖျော်​ဖြေ​နေရသည့်​လူတစ်​ယောက်​ပမာလိုပင်​ဖြစ်​နေရရှာသည်​။
အပေါ်ထပ် ပွဲကြည့်စင်၌ရှိသော နံပါတ် ၁ အခန်း​၏ အပြင်ဘက် ဘယ်နှင့်ညာ တစ်ဖက်တစ်ချက်စီတွင်​လူရှစ်ယောက်စီ မတ်တတ်ရပ်နေကြသည်​။ ထိုလူများ၏ မျက်နှာသည် ခံစားချက်ကင်း​မဲ့သည့် ပုံစံမျိုးဖြင့် ရှိနေကြသည်။
နံပါတ် ၁ အခန်း၏ ဝင်ပေါက်တွင် ပိုးလိုက်ကာတစ် ခု ကာရံထားပြီး ထိုလိုက်​ကာသည်​လေထဲတွင် လွင့်​မျောလျက်​ရှိသည်​။
အဆိုပါ ပိုးလိုက်ကာလေးသည် လေလံပွဲနှင့်​အခန်းအား ကန့်ထားသော အရာတစ်ခု​ပင် ဖြစ်သည်​။
မိနစ်အနည်းငယ် ကြာပြီးနောက် လေလံပွဲကြီးသည်​စတင်​ခဲ့​ချေပြီ။
ဝမ်ဇန်းဟိုသည်​မျောက်​မီးခဲ ကိုင်​ထားသည့်​အလား ဘာဆက်​လုပ်​ရမှန်း မသိ​အောင်​ပင်​ဖြစ်​နေမိသည်​။ ဖန်ဧကရာဇ်သည်​ယခုအချိန်​အထိ​ရောက်​ရှိလာခြင်း မရှိ​သေးသဖြင့်​ဝမ်​ဇန်းဟိုတစ်​ယောက်​တည်း ကူရာမဲ့ ကယ်​ရာမဲ့ပင်​ဖြစ်​လျက်​ရှိသည်​။
လေလံပွဲအား မဖြစ်မနေ စတင်ရတော့မည် ဖြစ်​သည့်​အတွက်​ဝမ်ဇန်းဟိုအ​နေဖြင့်​ပို၍ စိုးရိမ်​ပူပန်​နေမိသည်​။
​လေလံပွဲသို့ မုန်တိုင်းအိမ်​တော်​ရောက်ရှိလာခြင်းကြောင့် ခန်းမအတွင်း တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လျက်ရှိ သည်​။ မည်သူမည်ဝါ​မျှ ပြဿနာ ရှာရဲမည် မဟုတ်ချေ။
အမှားအယွင်း တစ်​စုံတစ်​ရာသာ မရှိပါက ယခုအကြိမ်​ကျင်းပသည့်​လေလံပွဲသည်​အောင်အောင်မြင်မြင်နှင့် မြန်မြန်ဆန်ဆန် ပြီးဆုံးသွားမည့် လေလံပွဲတစ်ခု​ပင် ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။
သြဇာအာဏာ ကြီးမားလှသည်​ဆိုသည့်​ဂိုဏ်းကြီး ၂ ခုပင် မုန်တိုင်းအိမ်တော် စိတ်ညိုညင်​ရမည့်​အလုပ်​မျိုး လုပ်ရဲလိမ့်​မည် မဟုတ်ပေ။
သို့သော် ထိုဂိုဏ်းကြီး ၂ ခုသည် လင်းပါအိုခန်းမ ကိုမူ စိတ်​ရှိတိုင်း ထင်တိုင်းကြဲနိုင်လိမ့်​မည်ဟု ယူဆထားကြသည်​။
ဂိုဏ်းကြီး ၂ ဂိုဏ်းမှ မုန်တိုင်းအိမ်တော်အ​ပေါ်တွင်​မကျေနပ်သမျှ လင်းပါအို​ပေါ်သို့ ပုံကျလာမည် ဆိုပါက ဝမ်​ဇန်းဟိုအ​နေဖြင့်​မည်သို့ လုပ်ရမှန်း မသိအောင်ပင်​ဖြစ်နေမိသည်။ ထိုအခါတွင်​လင်းပါအိုခန်း မ၏ အဖြစ်​သည်​ကုလားမနိုင်​ရခိုင်​မဲခံရမည့်​အဖြစ်​နှင့်​ပင်​တူ​နေ​ပေ​တော့မည်​။
မုန်တိုင်းအိမ်တော်မှလည်း လင်းပါအိုအား မည်သည့် ကိစ္စမျှ မရှိဘဲ ကာကွယ်ပေးလိမ့်မည် မဟုတ်ချေ။
အမှန်​တကယ်​တွင်​မူ မုန်တိုင်းအိမ်တော်အဖွဲ့ လာရောက်ခြင်းကိုပင်​လင်းပါအိုဘက်မှ ကျေးဇူးတင် ဂုဏ်ယူရမည် ဖြစ်သည်​။
ဝမ်ဇန်းဟိုသည် ထိုင်နေရင်းဖြင့်​မြင်နေရသည့် အ ခန်း ၂ ခန်းအားကြည့်ရင်း​ကြောက်​ရွံ့စိတ်​သည်​ကျောရိုးထဲမှပင်​စိမ့်တက်လာကာ ခန္ဓာကိုယ်​တစ်​ခုလုံးသည်​လည်း ကတုန်ကယင် ဖြစ်​နေမိသည်​။ ဖိအားများ​ကြောင့်​ထိုင်​နေသည့်​နေရာမှ ချက်​ချင်းပင်​အခိုးအ​ငွေ့အဖြစ်​ကွယ်​ပျောက်​သွားချင်​သလိုလည်း ခံစား​နေရသည်​။
အခန်း ၂ ခန်းအတွင်းမှ ဂိုဏ်းကြီး ၂ ခုသည် ယခုကဲ့သို့ ဝမ်​ဇန်းဟို ကြောက်ရွံ့ တုန်လှုပ်နေစေရန် ရည်ရွယ်၍ တမင် ကြည့်နေကြခြင်း ဖြစ်သည်​။ ထို့ကြောင့် ဝမ်ဇန်းဟိုသည်​နေရထိုင်ရပင်​ခက်နေမိသည်​။
ထိုဂိုဏ်းကြီး ၂ ခုသည် မုန်တိုင်းအိမ်တော်မှလွဲ၍ မော်တယ်ကမ္ဘာရှိ မည်သူ့ကိုမျှ ကြောက်ရွံ့ ကြလိမ့်မည် မဟုတ်ချေ။
ဝမ်ဇန်းဟိုလိုလူပင် ထိုဂိုဏ်းကြီးများအား တွန်းလှန်နိုင်ခြင်း မရှိ​ပေ။
ဝမ်ဇန်းဟိုသည် ချမ်းသာခြင်း နတ်ဘုရားဟု တင်စားရလောက်အောင် ချမ်းသာသည့်တိုင် ပညာရှင်များကိုမူ ရင်ဆိုင်နိုင်စွမ်း မရှိချေ။ ထို့ကြောင့်ပင် ယခုကဲ့သို့ ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့် နေရခြင်း ဖြစ်ပေသည်​။
ဂိုဏ်းကြီး ၂ ခု မျှော်လင့်ထားသည့်​အတိုင်း ဝမ်ဇန်းဟိုသည်​ထိုင်ရခက်​ထရခက်​ပင်​ခံစားရ​နေရသည်။
ခန်းမ၏ ထောင့်တစ်နေရာတွင်မူ လျုချန်းဂျန်​သည်​အေးစက်မာ​ကြော​သော မျက်နှာထားနှင့်​ရှိနေ​သည်။
ဝမ်ဇန်းဟို၏ တစ်ကိုယ်လုံး ချွေးများ ရွှဲနစ်နေ သည် ကို လျုချန်းဂျန်​မြင်​တွေ့လိုက်ရသည်​။
ထိုမြင်​ကွင်းအား ကြည့်​ရင်း လျူချန်းဂျန်၏ မျက်လုံးများသည် ခက်​ထန်​လျက်​ရှိသည်​။ ထို့​နောက်​သူ၏ ဓားအား တင်းတင်းကြပ်​ကြပ်​ဆုပ်​ကိုင်လိုက်​သည်​။ ထိုအခါ လက်မှ အကြောများသည်​ပေါက်​ကွဲထွက်​တော့မည့်​အလား ထောင်သွားကြသည်​။
ထိုကဲ့သို့ ပြုလုပ်​လိုက်​ခြင်းမှာ လျုချန်းဂျန်​သည် သူ၏ လက်​အောက်​ရှိ လုပ်​ကြံသတ်​ဖြတ်​ရေး အဖွဲ့ဝင်​များအား​လက်ဟန်​ဖြင့်​အချက်ပြလိုက်​ခြင်းပင်​ဖြစ်​သည်​။​ခေါင်း​ဆောင်​ဖြစ်​သူ အချက်​ပြလိုက်​သည်​နှင့်​အဖွဲ့ဝင်​များ အားလုံးသည် လျူချန်းဂျန်ကဲ့သို့ပင် ဓားများအား ကိုင်လိုက်ကြသည်။​လေလံခန်းမ တစ်ခုလုံးတွင်​သတ်ဖြတ်လိုသည့် အငွေ့အသက်များဖြင့် ရုတ်​တရက်​ဖုံးလွှမ်းသွားပါတော့သည်။
နေရာအနှံ့တွင်​ရှိနေကြသည့် လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်ရေးသမား အ​ယောက်​၂၀၀ ခန့်သည် သူတို့၏ သတ်ဖြတ်လိုစိတ်များအား ဖြစ်ပေါ်စေလိုက်သဖြင့် ထိုကဲ့သို့ အငွေ့အသက်များ ဖြစ်ပေါ်သွားရခြင်း ဖြစ်သည်။
ထိုလူများသည်​သွေးဆာနေသော ကျားသစ်များနှင့်​ပင်​တူ​နေပါ​သေးသည်​။
သူတို့အားလုံး လိုအပ်နေသည်မှာ​ခေါင်း​ဆောင်​၏ အမိန့်တစ်ချက်ပင် ဖြစ်​သည်​။
ထိုအမိန့်​မှလွဲ၍​ရှေ့တွင်​တားဆီးပိတ်​ပင်​နေမည့်​အတားအဆီးများအား ဂရုမစိုက်​ဘဲ အပြတ်​ရှင်း ပစ်​မည်​သာ ဖြစ်​သည်​။
အကယ်​၍ ထိုလုပ်​ကြံသတ်​ဖြတ်​ရေး သမားများအ​နေဖြင့်​တိုက်​ပွဲတွင်​မုဆိုးဖြစ်​ပါက သား​ကောင်​အား သတ်​ရမည်​ဖြစ်​ပြီး သား​ကောင်​သာ ဖြစ်​သွားခဲ့ပါက ရန်​သူတစ်​ဖြစ်​လဲ မုဆိုးများ၏ သတ်​ဖြတ်​ခြင်းအား ခံရ​မည်​မှာ မလွဲဧကန်​ပင်​။
လျူချန်းဂျန်၏ မျက်လုံးများသည်​ပို၍ အေးစက်လာခဲ့သည်။ ထို့​နောက်​ဝမ်ဇန်းဟိုထံမှ အကြည့်လွှဲလိုက်ရင်း ဂိုဏ်းကြီး ၂ ဂိုဏ်း ရှိရာ အခန်း ၂ ခန်းသို့ တစ် ချက် လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
ထိုအခါ သူ၏ သတ်ဖြတ်လို​သောစိတ်များသည် ဖုံးမနိုင် ဖိမရပင်​ဖြစ်လာခဲ့သည်။
ထိုစိတ်​များသည်​မီး​တောင်​တစ်​ခုအလား အချိန်မရွေး ပေါက်ကွဲထွက်သွားနိုင်လေသည်​။
လျူချန်းဂျန်သည် ဝမ်ဇန်းဟိုခံစားနေရသည့် ဖိအားများအား ကောင်းစွာ နားလည်နေသည်။ မည်မျှအထိ ဒုက္ခများသည်​ဆိုသည်​ကိုလည်း သိ​နေခဲ့ သည်​။
တစ်​ခါတစ်​ရံတွင်​လျူချန်းဂျန် ကိုယ်​တိုင်​ပင်​ဝမ်ဇန်းဟိုအား ပြောဆိုရိုက်နှက်​ချင်မိ​သော်လည်း တစ်​စုံတစ်​ယောက်​မှ ဝမ်ဇန်းဟိုအား ကျဉ်းထဲကျပ်ထဲရောက်အောင် ပြုလုပ်မည်ဆို​လျှင်​လည်း နည်းနည်း​လေးမျှ သည်းခံနေမည် မဟုတ်ပေ။
အတူ​နေရသည့်​အချိန်​ရှည်​ကြာလာပြီ ဖြစ်​သည့်​အတွက်​သူတို့ နှစ်​ဦးသည် ညီအစ်ကိုများလိုပင် ဖြစ်နေပြီ မဟုတ်ပါ​လော။
အခန်း ၂ ခန်းအတွင်းမှ လူများသည်လည်း သတ်ဖြတ်လိုသော အငွေ့အသက်များအား ခံစားနေမိကြသည်။
(သူတို့ နောက်ဆုံးတော့ သည်းမခံနိုင်တော့ဘူးပေါ့လေ . . .)
ထိုလူများသည်​မခိုးမခန့်ပြုံးလျက်သာ ရှိနေကြပါတော့သည်။

Comment

Leave a Reply

Options

not work with dark mode
Reset