Switch Mode

Chapter – 278

လေလံခန်းမဖွင့်လစ်ခြင်း

Chapter – 278
“လေလံခန်းမဖွင့်လှစ်ခြင်း”

ထိုအခါမှသာ လျူချန်းဂျန်လည်း ဝမ်​ဇန်းဟိုအား ခေါင်းမော့ကြည့်​လိုက်​ကာ –
“အဲဒီတော့ ဘာဖြစ်လဲ . . .”
ဝမ်ဇန်းဟိုသည်​ပါးစပ်အဟောင်းသားပင်​ဖြစ်သွားသည်။ ဒေါသထွက်လွန်း၍ လဲကျသွားမတတ်ပင် ဖြစ်နေမိသည်။ ထို့ေ​ကြာင့်​လျူချန်းဂျန်အား​ဒေါသတကြီးဖြင့်​လက်ညှိုးငေါက်ငေါက်ပင်​ထိုးလိုက်ရင်း –
“မင်း . . . မင်း . . . မင်းက တကယ့်ကို အရူးပဲ။ လက်ရှိအခြေအနေကို မင်းနားလည်အောင် ငါဘယ်လိုပြောရမှန်းကို မသိတာ့ဘူး။ မင်းကတော့ တကယ်ကိုပဲကွာ၊ ဒါကိုမှ အရေးမကြီးဘူးဆိုရင် မင်းက ဘယ်​ကိစ္စကိုမှ အရေးကြီးတယ် ထင်နေတာလဲ . . .”
“ဂိုဏ်းကြီး ၂ ခုကို ငါတို့ ရင်မဆိုင်နိုင်ဘူးကွ။ အဲ့ဒါ​တောင်​မင်းက ဒီကိစ္စကို အရေးကြီးတယ်လို့ မထင်ဘူးပေါ့”
လျုချန်းဂျန်​လည်း​ဒေါသအလွန်​အကျွံ ထွက်​နေ​သော ဝမ်​ဇန်းဟိုအား ကြည့်​ရင်း စိတ်​မရှည်​သည့်​ဟန်​ဖြင့်​-
“အေးလေ၊ အရေးမကြီးဘူး၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ . . . ခင်ဗျားက ဘာတွေ ကြောက်နေတာလဲ . . .”
လျုချန်းဂျန်​၏ စကား​ကြောင့်​ဝမ်​ဇန်းဟိုသည်​မျက်​လုံးများပင်​ပြူးကျယ်​သွားကာ –
“ငါက ဘာတွေ​ကြောက်နေတာလဲ ဟုတ်လား . . .”
“ငါတို့ ဂိုဏ်းကြီး ၂ ခုကို သွားပြီး အတိုက်အခံ လုပ်မိရင် နောက်ပိုင်း မင်းနဲ့ငါ ဘာဆက်ဖြစ်မလဲ မင်းသိရဲ့လား၊ သေဆုံးခြင်းရဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကို အသက်နဲ့ရင်းပြီး နားလည်သွားကြရမှာကွ။ ငါတို့ရဲ့ခေါင်းတွေ အချိန်မရွေး အဖြတ်ခံရနိုင်တယ်။ နားလည်လား၊ အဲဒါကိုတောင် အရေးကြီးတယ်လို့ မင်းက မထင်ဘူးပေါ့ ဟုတ်လား . . .”
ကရား​ရေလွတ်​ပင်​ပြော​နေသည့်​ဝမ်​ဇန်းဟိုအား ကြည့်​ရင်း လျူချန်းဂျန်သည် သည်းမခံနိုင်​တော့ဘဲ –
“ခင်ဗျားက စောက်ရေးမပါတာတွေ လာပြောနေတာပဲ။ စိုးရိမ်နေလို့ရော ဘာထူးသွားမှာ မို့လို့လဲ။ အဲဒါများ ရေကြီးခွင်ကျယ် လုပ်နေသေးတယ် . . .”
ဝမ်ဇန်းဟို၏ မျက်လုံးများသည်​ပေါက်​ကွဲထွက်​မတတ်​ပင်​ပြူးကျယ်သွားသည်။ ရုတ်​တရက်​လျူချန်းဂျန်အား ငေးကြည့်ရင်း စကားပင် ဆက်မပြောနိုင်အောင် ဖြစ်သွားခဲ့သည်။ ထို့ေ​ကြာင့်​အသက်အား ပြင်းပြင်းရှူလိုက်​ရင်း ဒေါသ အနည်းငယ် ထိန်းလိုက်ကာ –
“ရေကြီးခွင်ကျယ် လုပ်တယ် ဟုတ်လား . . . လုပ်ရမှာပေါ့ကွ။ မင်းသူတို့ကို နိုင်လို့လား၊ ငါတို့ မနိုင်ဘူးလေ။ အရေးကြီးတာထက်ကို ပိုသေးတယ်။ အဲဒီထက် ပိုတဲ့ စကားလုံးရှိရင် သုံးလိုက်ချင်သေး တယ် . . .”
လျုချန်းဂျန်​လည်း ခပ်​တည်​တည်​မျက်​နှာထားဖြင့်​ပင်​-
“အေးလေ၊ ကျုပ်တို့ ဘယ်နိုင်ပါ့မလဲ . . .”
​နောက်​ဆုံးတွင်​မူ ဝမ်ဇန်းဟိုသည်​စိတ်သက်သာရာ ရသွားခဲ့သည်။
(ဒီကောင် နောက်ဆုံးတော့ နားလည်စ ပြုသွားပြီပဲ။ မင်းက ခေါင်းမာပေမယ့်​စဉ်းစားဉာဏ်တော့ ရှိသားပဲ။ ဒီလိုဆိုရင် ကျန်တဲ့ အခြေအနေတွေကို နားလည်နိုင်မှာပါ။ ငါဒီလောက်ထိ ရှည်ရှည်လျားလျား ပြောလာခဲ့တာ နောက်ဆုံးတော့ မင်းနားဝင်သွားပြီပေါ့ . . .)
ထို့​နောက်​ဝမ်ဇန်းဟိုသည်​ချွေးများအား သုတ်လိုက်ရင်း –
“မင်းကိုယ်မင်း သူတို့ကို မနိုင်ဘူးဆိုတာကို သိမှတော့ . . .”
ဝမ်ဇန်းဟို၏ စကားမဆုံးသေးခင်မှာပင် လျူချန်းဂျန် သည်​ကြားဖြတ်၍ –
“အေးလေ မနိုင်တော့ရော ဘာဖြစ်လဲ . . .”
“ငါတို့ သေလိမ့်မယ်၊ လူတွေ သေရလိမ့်မယ်။ အများကြီးကို သေမှာကွ . . .”
ဝမ်ဇန်းဟိုသည်​စိတ်လုံးဝ မရှည်နိုင်တော့ဟန်ဖြင့် လျူချန်းဂျန်၏ နှာခေါင်းတည့်တည့်သို့ လက်ညှိုးငေါက်ငေါက်ထိုးရင်း​အော်​ပြောလိုက်သည်။
လျူချန်းဂျန်သည် ဝမ်ဇန်းဟို၏ တုတ်ခိုင်သော လက်ညှိုးအား ကြည့်ရင်း သူ၏ အကြည့်များ ရုတ်​တ ရက်​အေးစက်သွားသည်။
စကားတစ်လုံးမျှ မပြောတော့ဘဲ လက်ညှိုးကိုသာ စိုက်ကြည့်နေလေသည်​။
ဝမ်ဇန်းဟိုသည် ထိုအကြည့်များ​ကြောင့်​သူ၏ နောက်ကျောဘက်မှ အဆိပ်ပြင်းသော မြွေတစ်ကောင် ရစ်ပတ်လာသကဲ့သို့ ကြောက်လန့်တကြားပင်​ခံစားလိုက်ရသည်​။ လျုချန်းဂျန်​၏ အကြည့်​စူးစူးများ​အောက်​တွင်​ဝမ်​ဇန်းဟို​ကျောချမ်း​နေ​ချေပြီ။
ထို့​ကြောင့်​သူ၏ လက်​ညိုးအား ချက်ချင်းပင် ပြန် ရုတ်​သိမ်းရင်း –
“လူ့ အသက်တွေ အများကြီး သေရမှာကွ၊ မင်းနားလည်တယ် မဟုတ်လား . . .”
ဝမ်​ဇန်းဟို၏ အသံသည် ယခင်ကထက်ပင်​များစွာ ညင်သာသွားသည်​။ ဒေါသထွက်​နေသည့် အမူအယာမျိုး မရှိတော့ဘဲ ခပ်တိုးတိုးသာ ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။
သို့​သော်​လျူချန်းဂျန်သည် ဝမ်ဇန်းဟို၏ လက်ညှိုးကိုသာ ငေးကြည့်မြဲ ကြည့်​နေရင်း –
“အဲဒီတော့ ဘာဖြစ်လဲလို့ . . .”
ဝမ်ဇန်းဟို အံ့သြသွားသည်။
သူ့အတွက်မူ ပြောစရာ စကားလုံး မရှိတော့ချေ။
(သေစမ်း . . . အရေးမကြီးပါဘူး၊ အဲဒီတော့ ဘာဖြစ်လဲ ဟုတ်လား။ ဒီ​ကောင်​ငါ့ကို ဒေါသထွက်ပြီး သေစေချင်နေတာ ထင်တယ်။ ငါသူ့ကို ဘယ်လို ဆက်ပြောရတော့မလဲ မသိ​တော့ဘူး။ ငါ့ဘက်​က​ရော ဘာများ ပြောနိုင်တော့မှာလဲ . . .)
(လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်ရေးသမားတွေ အားလုံးက မင်းလိုပဲလား။ မင်းနဲ့ စကား​ပြောရတာ ကျွဲပါး​စောင်း တီး​နေသလိုပဲ၊ ဘာမှကို နားမလည်​ဘူး . . .)
“ခင်ဗျား သေရတာကို ကြောက်မနေနဲ့ . . .”
လျူချန်းဂျန်သည် ဝမ်ဇန်းဟိုအား အထင်သေးသည့်​ဟန်ဖြင့် ကြည့်၍ ပြောလိုက်သည်။ ထို့နောက် မတ်တတ်ထရပ်လိုက်ရင်း –
“နောက်ပြီး ခင်ဗျားကို ပြောရမယ့်​ကိစ္စ တစ်ခုရှိတယ် . . .”
“ဘာလဲ . . .”
ဝမ်ဇန်းဟိုလည်း သိချင်​ဇောဖြင့်​ချက်​ချင်းပင်​မေးလိုက်သည်။
“ကျုပ်ကို နောက်တစ်ခါ ခင်ဗျားရဲ့ ဝက်လက်ညှိုးကြီးနဲ့ လာလာမထိုးနဲ့။ ကျုပ်မျက်စိနောက်တယ်။ သဘောပေါက်လား . . .”
လျူချန်းဂျန် ပြောဆိုပြီးသည်နှင့် တံခါး​ပေါက်​ထံသို့ ထွက်ခွာသွားသည်။ ထိုသို့ သွားနေရင်းဖြင့်​-
“ခင်ဗျား နောက်တစ်ခါ အဲ့ဒီလိုလုပ်ရင် ချက်ချင်း အဲဒီလက်ကို ဖြတ်ပစ်မယ်။ နားလည်လား . . .”
ထို့နောက် တံခါးပေါက်မှ အပြင်ဘက်​သို့ ထွက် သွားလေသည်​။ အပြင်ဘက် ရောက်သည့်တိုင် လျူချန်းဂျန်သည် ထပ်မံ၍ –
“ဝက်စုတ်ဝမ် . . . မှတ်ထားနော် . . .”
ဝမ်ဇန်းဟိုလည်း​ကြောင်​ငေးကာ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့်သာ ရှိနေခဲ့သည်။ ဒေါသ ထွက်လွန်းသဖြင့် အသားများ တဆတ်​ဆတ်​တုန်​၍ စကားပင် မပြောနိုင်တော့ချေ။
ခဏအကြာမှသာ သတိပြန်ဝင်လာခဲ့သည်​။
“ဝုန်း . . .”
သူဌေးဝမ်သည် လျူချန်းဂျန် ထိုင်ခဲ့သည့် ခုံအား​ဒေါသတကြီးဖြင့်​ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ပစ်ပေါက်ချလိုက်သည်။ ထို့​နောက်​ကျယ်လောင်စွာဖြင့် –
“သရဲမျက်ခွက်နဲ့ကောင်၊ အရူးလိုကောင် . . . အခုထိ ဘာလို့ မသေနိုင်သေးလဲ မသိဘူး . . .”
ဝမ်ဇန်းဟိုသည် လျုချန်းဂျန်​အား တရစပ်ပင်​ကျိန်ဆဲလျက်​ရှိသည်​။
“မင်းက သေမှာကို မကြောက်ဘူးပေါ့။ မင်းဟာမင်း မကြောက်တာ ကိစ္စမရှိဘူး၊ ဒါပေမယ့်​တခြားလူတွေပါ မင်းနဲ့အတူ သေမှာကို ထည့်မတွက်ဘူးလား။ ဘယ်လိုကောင်မျိုးလဲကွာ . . . မင်းရဲ့ ခံယူချက်က ဘယ်လိုများလဲ။ မင်းစိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုအတွေးမျိုး ရှိနေလဲ မသိဘူး။ မျိုးမစစ် မျိုးမစစ် မျိုးမစစ်ကောင်။ငါ့ကိုများ ဝက်စုတ်ဝမ်တဲ့၊ မင်းအမေကြီး ဝက်စုတ်ပါလား။ ငါက မဝတော့ဘူးကွ။ အခုဆို ပေါင်တော်တော် ကျနေပြီ . . .”
ထိုအချိန်တွင်​ပုံရိပ်တစ်ခုသည်​ရုတ်​တရက်​ပေါ်လာလေသည်။
လျူချန်းဂျန် ပြန်လည်ရောက်ရှိလာခြင်းဖြစ်ပြီး ဝမ်ဇန်းဟိုအား အေးစက်​သော အကြည့်များဖြင့်​ကြည့်​လိုက်​ကာ –
“ခင်ဗျား သစ္စာဖောက်မဲ့ လုပ်ရပ်မျိုး လုပ်ဖို့တော့ မစဉ်းစားနဲ့၊ အဲဒီလိုသာလုပ်ရင် ခင်ဗျားကို သတ်ပစ်ဖို့ ဝန်​မ​လေးဘူး။ နားလည်လား . . .”
ထို့နောက် လျူချန်းဂျန်သည် ချက်ချင်းပင် ပျောက်ကွယ်သွားပြန်သည်။
“သစ္စာဖောက်တယ် . . . ဟုတ်လား . . .”
ဝမ်ဇန်းဟိုသည်​ထိုင်ခုံတစ်လုံးအား ကောက်ယူရင်း ထပ်​မံ လွှင့်ပစ်လိုက်ပြန်သည်။
သို့​သော်​မည်​သည့်​စကားမျှ ထပ်​မ​ပြောရဲ​တော့ဘဲသက်ပြင်းသာ ချလိုက်မိသည်။
လျူးချန်းဂျန်မှာမူ ယခုအခေါက်တွင် အပြင်​သို့ အမှန်​တကယ်​ထွက်သွားခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်​။
ဝမ်ဇန်းဟိုသည် ဒေါသအလွန်​အမင်း ထွက်​နေသဖြင့်​သူ၏ ခန္ဓာကိုယ်ရှိ အသားစိုင်များ တဆတ်ဆတ် တုန်ခါလျက် ရှိနေသည်​။ ထို့ပြင်​နှလုံးခုန်သံများသည်​လည်း မြန်ဆန်နေပြီး​ခေါင်းထဲတွင်​မူးနောက်နောက်ပင် ဖြစ်​နေမိသည်​။ ထို့​နောက်​သက်​ပြင်းတစ်​ချက်​ချလိုက်​ရင်း –
“ဟူး . . . မင်းကတော့ လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်ရေးသမားဆိုတော့ သူတို့ကို မကြောက်ဘူးပေါ့။ ဒါဆို ငါ့လို သူဌေးတစ်ယောက်ကရော ကြောက်နေစရာ လိုမလား။ ငါက ချမ်းသာခြင်း နတ်ဘုရားလို့တောင် ပြောလို့ရတယ်။ ချမ်းသာခြင်းက နတ်ဘုရားတွေကို တောင် ကိုယ့်ဘက်ပါအောင် ဆွဲဆောင်နိုင်တယ်။ ငါ့ကို လာရှုပ်တဲ့လူမှန်သမျှ ငွေနဲ့ ဖိသတ်ပစ်လို့ရတယ်။ ငါ နှစ်ထောင်နဲ့ချီပြီး ကြိုးစားလာခဲ့တာ အလကားမှ မဟုတ်တာ။ ဘယ်သူပဲဖြစ်​ဖြစ်​ငါ့ကို လာပြီး အာရုံနောက်မယ်​ဆိုရင်​ငါ့ဘက်က အားနည်းတဲ့ အရိပ်အယောင်မျိုး ပြနေမှာ မဟုတ်ဘူးကွ . . .”
ဝမ်ဇန်းဟိုသည်​ပြောရင်း​ပြောရင်းဖြင့်​ဒေါသထွက်​လာ​သော​ကြောင့်​အော်ဟစ်နေမိသည်။
“အချိန်ကျလာရင် တံခါးဖွင့်လိုက်​မယ်​။ ငါ့အပေါ် တကယ်ပဲ မိုးပြိုကျလာမလား ဆိုတာကို ကြည့်ရသေးတာပေါ့ကွာ။ တောက် . . .”
ဝမ်ဇန်းဟိုရှိသည့် အခန်းနှင့် ၅ ခန်းအ​ကျော်တွင် လျူချန်းဂျန်ရှိ​နေပြီး တင်ပျဉ်ခွေအ​နေအထားဖြင့်​ထိုင်နေလေသည်​။ သူ၏ မျက်နှာတွင် နှစ်ပေါင်းများစွာ ဖော်ပြခဲ့ခြင်း မရှိခဲ့သော အပြုံးမျိုးလည်း ရှိနေခဲ့ သည်​။
သို့​သော်​သူ၏ မျက်လုံးများ၏ အနက်ရှိုင်းဆုံး နေရာသို့ ကြည့်မည်ဆိုလျှင် စိုးရိမ်ပူပန်မှုများ ရှိနေသည်​ကို​တွေ့မြင်​နိုင်​သည်​။
လက်ရှိတွင် သွေးအေးလှသည့် လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်ရေး ပညာရှင်သည် သွေးမအေးနိုင်တော့ချေ။ သူ သည် လည်း လူသားတစ်ယောက်ပင် မဟုတ်ပါ​လော။
နေလုံးကြီးသည်​မြင့်သထက် မြင့်လာချေပြီ။
ထိုအချိန်တွင်​လင်းပါအိုခန်းမ၏ တံခါးသည်လည်း ပွင့်သွားခဲ့ပြီ ဖြစ်​သည်​။
ဂိုဏ်းကြီး နှစ်​ဂိုဏ်းမှ လူများသည် သေချာပေါက်ပင်​အရှေ့ဆုံးမှ ဝင်ကြမည်သာ ဖြစ်​သည်​။
သို့သော် ထိုအချိန်မှာပင် –
“ခဏနေဦး . . .”
အားလုံး အံ့သြသွားကြကာ နောက်လှည့်ကြည့်လိုက်ကြသည်​။ ထိုအခါ လူတစ်စုသည်​အတန်း ၂ တန်းခွဲ၍ လမ်းလျှောက်လာသည်ကို မြင်တွေ့လိုက်ကြသည်​။
ဘယ်ဖက်အခြမ်းရှိ လူများသည် အဖြူရောင်ဝတ်ရုံ၊ အဖြူရောင်ဖိနပ်၊ အဖြူရောင်ဦးထုပ်၊ အဖြူရောင် ခါးပတ်နှင့် အဖြူရောင်ဓားများအား ကိုင်ဆောင်ထားသည်​။ ထိုလူများအားလုံးသည် အဖြူရောင်ကိုသာ ဆင်မြန်းထားကြခြင်းပင်​ဖြစ်ပါ​တော့သည်။

Comment

Leave a Reply

Options

not work with dark mode
Reset