Switch Mode

Chapter – 277

မင်းသိလား

Chapter – 277
“မင်းသိလား”

အကယ်၍ ရဲရှောင်အ​နေဖြင့်​ခရမ်းရောင်ချီဓာတ်များ၊ ထူးခြားဆေးလုံးများနှင့် ရေစက်များကိုသာ အသုံးမပြုလိုက်​ပါက ယခုကဲ့သို့ မြန်မြန်ဆန်ဆန် ပြန်လည် သက်သာလာမည် မဟုတ်ချေ။ သို့​သော်​တိုက်​ပွဲ​တွင်​ရရှိခဲ့သည့်​ဒဏ်ရာသည်​ပြင်းထန်​လွန်းလှသည့်​အတွက်​သူ၏ စွမ်းအင်​များစွာ ကုန်​ခမ်းခဲ့ရသည်​။ ထို့​ကြောင့်​အပြည့်အဝ ပြန်လည် အားပြည့်ရန်​အတွက်​မူ အချိန်အနည်းငယ် လိုအပ်​နေ​သေးသည်​။
သို့သော် ရဲ​ရှောင်​သည်​အဆင့်သစ်သို့ တက်လှမ်းနိုင်ခဲ့ပြီ ဖြစ်​သော​ကြောင့်​ယခင်​ကထက်​စွမ်းအင်များ ပိုမို ပြည့်​ဝလာကာ မြန်မြန်ဆန်ဆန်ပင်​အားပြန်​ပြည့်​လာခဲ့သည်​။
ယခုအခါတွင် အပြာရောင်ဖျော့ဖျော့ အလင်းတန်းများသည် သူ၏ ခန္ဓာကိုယ်​တစ်​ခုလုံးတွင်​ထွက်​ပေါ်လျက်​ရှိပြီး ခရမ်းရောင် ချီဓာတ်များသည်လည်း ခန္ဓာကိုယ်တဝိုက် ရစ်သိုင်းလျက် ရှိသည်။ ထိုကဲ့သို့ စွမ်းအင်​များ လှည့်​လည်​စီးဆင်း​နေ​သော​ကြောင့်​ဒဏ်ရာများ အလျင်အမြန် သက်သာလာကာ မူလက ဖြူရော်ရော် ရှိနေသော မျက်နှာသည်လည်း​သွေး​ရောင်​ပြန်လွှမ်းသွားခဲ့သည်​။
အပြင်​ဘက်​တွင်​နေပင်​အတော် မြင့်နေချေပြီ။
အချိန်များကုန်ဆုံးသွားခဲ့သည်မှာ မြန်ဆန်​လွန်း လှ​ပေသည်​။ လင်းပါအို ခန်းမ၏ အရှေ့တွင် လူ​ပေါင်း​များစွာ စောင့်ဆိုင်းနေကြသည်​။​ရောက်​ရှိ​နေကြသည့်​လူများသည်​များပြားလွန်းလှ၍ ရေပင် ရေတွက်နိုင်မည် မဟုတ်ချေ။
သို့သော် ထိုကဲ့သို့ လူ​ပေါင်းများစွာ ရှိနေကြသည့်တိုင် တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်ဖြင့်​သာ ရှိနေကြသည်​။ မည်သူမျှ အသံမထွက်ရဲကြချေ။
ထိုလူအုပ်ကြီး၏ အရှေ့တွင် လူ ၆ ယောက်သည် အုပ်စု ၂ စုခွဲ၍ ရပ်​နေကြသည်​။
ထို လူ ၆​ယောက်​သည်​တည်​ငြိမ်​စွာဖြင့်​ပင်​ရှိ​နေကြပြီး မိမိကိုယ်​ကို ယုံကြည်​မှု အပြည့်​ရှိ​နေကြသည့်​ပုံ​ပေါ်လွင်​လှသည်​။ ကျန်​သော လူများအားလုံးထက်​ပင်​ထိုလူများသည်​ထူးခြား​နေ​လေသည်။
အဆိုပါ ၆​ယောက်​သည်​ဂိုဏ်းကြီး ၂ ဂိုဏ်းမှ လူများပင် ဖြစ်သည်​။ ထို့ပြင်​အခြား​သော ဂိုဏ်းကြီးများမှ လူများလည်း​ရောက်​ရှိ​နေကြပြီး တိတ်တဆိတ်ဖြင့်​သာ ရပ်နေကြသည်​။ ထိုဂိုဏ်းများသည်​ဂိုဏ်းကြီးနှစ်​ခုဖြစ်​သော နေရောင်ဂိုဏ်းနှင့် ကြယ်ရောင်ဂိုဏ်းတို့၏ နောက်တွင်သာ ရှိနေကြ​သော်​လည်း ထိပ်​သီးဂိုဏ်းများပင်​ဖြစ်သဖြင့် အခြားလူများထက် ပို၍ ယုံကြည်မှု ရှိနေကြသည့်ပုံပင်​။
ထိုလူများသည် ဘေးတိုက် ရပ်နေကြပြီး​လေလံပွဲ စတင်​မည့်​အချိန်​အား​စောင့်​ဆိုင်း​နေကြသည်​။
တတိယတန်းတွင်မူ မျိုးနွယ်စုကြီး ၈ စု ရှိနေကြသည်​။ ထိုလူများမှာမူ ထူးခြားမှု သိပ်​မရှိလှချေ။​လေလံပွဲအတွက်​စိတ်လှုပ်ရှားနေကြသည့် ပုံစံမျိုးသာ ရှိ​နေကြ​လေသည်​။
အမှန်​တကယ်တမ်းတွင်မူ ထိုလူများသည်​လေလံပွဲတွင်​ပွဲကြည့်ပရိတ်သတ် သဘောသာ ဖြစ်မည်ဆိုသည်ကိုလည်း သူတို့ကိုယ်တိုင်ပင်​ရိပ်စားမိကြသည်​။ ဂိုဏ်းကြီးများအကြား ဝင်ရှု့ပ်ရဲလောက်သည့် သတ္တိလည်း မရှိကြချေ။
သို့သော် လေလံပွဲမှ ပစ္စည်းများ အားလုံးသည် အဆိုပါ မျိုးနွယ်စုများ အားလုံးအတွက် အလွန်ပင် အရေးကြီးလှသည်။ မျိုးနွယ်စုများ၏ အနာဂတ်ဟုပင် ဆိုနိုင်ပေသည်​။ ထို့​ကြောင့်​မျိုးနွယ်​စုများအ​နေဖြင့်​ကျားပါးစပ်ထဲတွင်​ရှိ​နေ​သော အစာအား ထုတ်ယူရမည်ဟု သိကြသည့်တိုင် ထုတ်ယူနိုင်ရန်​မူ ကြိုးစားကြရဦးမည် ဖြစ်သည်​။
ထိပ်​သီးဂိုဏ်းကြီးများနှင့်​ယှဉ်​၍​လေလံဝင်​ဆွဲရမည်​ဖြစ်​သည့်​အတွက်​သူတို့အားလုံး၏ စိတ်ထဲတွင် စိုးရိပ်ပူပန်မှု၊ စိတ်လှုပ်ရှားမှုများဖြင့် ပြည့်နှက်​နေကြ သည်​။
​ရောက်​ရှိ​နေကြ​သော လူများအားလုံးသည်​ခန်းမအတွင်း ဝင်ခွင့်ရရှိမည့် အချိန်အား စောင့်ဆိုင်းလျက် ရှိသည်။
ထိုလူများနှင့် ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိ သစ်ပင်ထက်တွင်​လူတစ်ဦးသည် ငြိမ်သက်စွာ မတ်တတ်ရပ်လျက် ရှိသည်။ သူ၏ မျက်လုံးများသည် အေးစက်လျက်ရှိပြီး လင်းပါအို ခန်းမဘက်သို့ ကြည့်​လျက်​ရှိသည်​။
လင်းပါအို ခန်းမအတွင်း၌ ဝမ်ဇန်းဟိုသည်​အ​ရှေ့အ​နောက်​လျှောက်​နေရင်းဖြင့်​ဂနာမငြိမ်​ပင်​ဖြစ်​နေမိသည်​။
“ဧကရာဇ်က ဘာလို့ အခုထိ မလာသေးတာလဲ မသိဘူး၊ ငါဒီလို ပွဲကြီးကို သူမရှိဘဲ ဘယ်လိုများ လုပ်ရပါ့မလဲ . . .”
ဝမ်​ဇန်းဟို၏ နဖူးထက်မှ ချွေးများသည်လည်း ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ တစ်စက်ပြီးတစ်စက် ကျဆင်းလျက် ရှိသည်​။
(လေလံပွဲစမယ့်​အချိန်ထိ ဖန်ဧကရာဇ်​ရောက်မလာခဲ့ရင် ငါ ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့မလဲ။ ဟိုဂိုဏ်းကြီး ၂ ဂိုဏ်း တောင်းတာကိုသာ ငါ မပေးနိုင်ဘူးဆိုရင် သူတို့ ငါ့ကို ဘာလုပ်ကြမလဲ မသိဘူး။ ငါဘယ်လို ရင်ဆိုင်ရပါတော့မလဲ . . .)
(ငါ့ဘက်က​ကြောက်​တဲ့ အရိပ်အယောင် ပြလိုက်ရင်လည်း သူတို့က​ရောင့်တက်​လာကြဦးမယ်။ အဲဒီအခါကျ ငါတို့ဘက်က အများကြီး နစ်နာဆုံးရှုံးသွားနိုင်တယ်။ ဒါပေမယ့်​ခေါင်းမာနေလိုက်မယ် ဆိုရင်လည်း သူတို့ကို ဆန့်ကျင်တယ်ဆိုပြီး ငါတင်မက ဘူး ငါ့တစ်မျိုးနွယ်လုံးပါ အသတ်ခံရနိုင်တယ် . . .)
(တော်တော်ကို ကျဉ်းထဲကျပ်​ထဲ ရောက်နေတာပဲ။ ဘယ်အရာကိုမှ ကြိုတင် ခန့်မှန်းလို့ မရတော့ ငါဘယ်လို ဆုံးဖြတ်ချက် ချရမလဲ။ သူတို့ကို ဆန့်ကျင်လိုက်ရင် လင်းပါအိုအတွက် ရှေ့ဆက်ပြီး အလုပ်တွေကို ချောချောမွေ့မွေ့ လုပ်နိုင်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး။ ဒီလိုအခြေအနေမျိုးကို ဆုံးဖြတ်ချက် ချနိုင်မယ့်​အရည်အချင်းမျိုး င့ါဆီမှာ မရှိဘူး။ ငါ ဘယ်လိုမှ လုပ်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး . . .)
အ​တွေးများဖြင့်​ဗျာများကာ စိတ်​ဖိစီး​နေ​သည့်​အတွက်​ဝမ်ဇန်းဟိုသည်​၁၀ ပေါင်ခန့်ပင် အလေးချိန် ကျသွားသည့်​အလား ထင်​မှတ်​ရ​လေသည်​။
လျူချန်းဂျန်မှာမူ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ဖြင့်​ပင်​ရှိ​နေပြီး အေးစက်မာကျောသည့် မျက်နှာထားဖြင့် ရှိ​နေ​လေသည်​။
ဝမ်ဇန်းဟိုနှင့် အပြင်ဘက်မှ လူအုပ်ကြီးသည် သူနှင့် မဆိုင်သည့်အလား အေးတိအေးစက်ပင် နေလျက်​ရှိသည်​။
လက်ရှိအခြေအနေ တစ်ခုလုံးအား ဂရုလုံးဝ မစိုက် သည့် ဟန်မျိုးပင်။
အမှန်​တကယ်တမ်းတွင်မူ လျုချန်းဂျန်​၏ စိတ်ထဲတွင်​သူ၏ အဖွဲ့နှင့်​ပက်​သက်​၍​တွေး​တော​နေခြင်းပင်​ဖြစ်​သည်​။
(ငါ့ရဲ့ လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်ရေး အဖွဲ့ကို ဘယ်လိုလုပ်ရင် ကောင်းမလဲ၊ ဒီထက် အဆင့်မြင့်တဲ့ ပညာရှင်တွေကို ဘယ်ကနေ စုဆောင်းနိုင်မလဲ။ အခုအခြေအနေက ဖန်​ဧကရာဇ်​လိုချင်နေတဲ့ အခြေအနေကို ရောက်ဖို့ အဝေးကြီး လိုနေသေးတာပဲ . . .)
ဝမ်ဇန်းဟိုသည် သူ၏ နဖူးမှ ချွေးများအား သုတ်လိုက်ရင်း –
“ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲကွာ . . . ဖန်ဧကရာဇ်ကလည်း အခုထိကို မလာနိုင်သေးဘူး။ ငါ​တော့ တော်တော်ကို ကံဆိုးနေပြီ။ အစောကြီးကတည်းက သူရောက်နေသင့်တာကို အခုတော့ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်း မသိတော့ဘူး . . .”
လျူချန်းဂျန်သည် ဝမ်ဇန်းဟိုအား အထင်သေးသည့်​ဟန်ဖြင့် တစ်ချက်ကြည့်လိုက်​ရင်း ကျောခိုင်းလိုက်​ကာ –
(တော်တော်ကို စိတ်ညစ်စရာကောင်းတဲ့ ဖက်တီးပဲ။ ခိုတစ်​ကောင်​လို အမြဲ ညည်းညူနေတယ်​။ ဒီစကားလုံးတွေကိုပဲ အခေါက်ခေါက်အခါခါ ညည်းညူနေတာ ဘယ်တော့များမှ ရပ်မလဲ မသိဘူး . . .)
ဝမ်ဇန်းဟိုသည် ရှေ့နောက်လျှောက်ရင်း အကြံထုတ်လျက် ရှိသည်​။ ထို့နောက် လျူချန်းဂျန်ဘက်သို့ လှည့်လိုက်ရင်း –
“လျူ . . . ငါတို့ ဘာဆက်လုပ်ကြမလဲ . . . ဖန်ဧကရာဇ်သာ ရောက်မလာခဲ့ရင် ဘယ်လို လုပ်ကြမလဲ။ တော်တော်ကို စိတ်ညစ်စရာ ကောင်း​နေပြီ။ ငါ့မှာ အခုထိ တိကျတဲ့ အဖြေ မထုတ်နိုင်သေးဘူး”
လျူချန်းဂျန်သည် ဝမ်ဇန်းကိုအား လှည့်၍ပင် မကြည့်ဘဲ –
“အဲဒါ ကျုပ်ကိစ္စမှ မဟုတ်တာ . . .”
လျုချန်းဂျန်​၏ စကား​ကြောင့်​ဝမ်ဇန်းဟိုသည် ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားကာ စိတ်ထဲတွင်လည်း ဒေါသ အလွန်အမင်း​ထွက်သွားသည်​။
(မင်း ဘာလို့ ဒီလို ပြောနိုင်ရတာလဲ။ မင်းက​တော်ရုံတန်ရုံလည်း​စကား ပြောလေ့ မရှိဘူး၊ ပြောလိုက်ရင်လည်း တုတ်​ထိုးအိုး​ပေါက်​ချည်းပဲ။ မင်းက ကြပ်​မပြည့်​တဲ့​ကောင်​ပဲ။ ငါတို့က အခု အတူတူ အလုပ်တွဲလုပ်နေကြတဲ့ လူတွေလေ။ တစ်ခုခုသာဖြစ်ရင် ငါလည်း ပြေးမလွတ်သလို မင်းရော လွတ်နိုင်မယ် ထင်နေတာလား။ အဲ့ဒါ​တောင်​မင်းက ဘာလို့ ဒီလောက်ထိ အေးအေး​ဆေး​ဆေး​နေနိုင်​နေတယ်​ဆိုတာကို ငါဖြင့် နားတောင်မလည်နိုင်တော့ဘူး . . .)
ဝမ်ဇန်းဟိုသည်​ထိုစကားများအား စိတ်ထဲတွင်သာ စဉ်းစားနေမိခြင်းဖြစ်ပြီး နှုတ်​မှ ထုတ်ဖော်၍တော့ မပြောရဲချေ။ ထို့​ကြောင့်​မည်​သည့်​စကားမှ မဆိုဘဲ လျူချန်းဂျန်ကိုသာ ငေးစိုက်ကြည့်နေမိသည်​။ လေလံပွဲနှင့် ပက်​သက်၍ လျုချန်းဂျန်​၏ စိတ်​ထဲတွင်​ဘာဆိုဘာမျှ မရှိသည်​ကို သိရှိသွားပါ​တော့သည်​။
(တော်တော်ကို စိတ်ပျက်စရာ​ကောင်းတဲ့ လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်ရေးသမားပဲ။ သူ့လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်ရေး အဖွဲ့ကိုပဲ ခေါင်းထဲရှိ​နေတယ်။ ကျန်တာ သူ့ကိစ္စ မဟုတ်ဘူး။ တော်တော် အသုံးမကျတဲ့ကောင်၊ ငါသာ အခု​နေ ထဆဲပစ်လိုက်ရင် ငါ့ကို ချက်ချင်းများ သတ်ပစ်မလား မသိဘူး . . .)
မခံချင်​စိတ်​ဖြင့်​ဝမ်ဇန်းဟိုသည် မိမိကိုယ်ကို ပြန်ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်​။ ထိုအခါ သူ၏​ခြေထောက်များကိုပင် သူမမြင်ရပေ။ သူ့အနေဖြင့် လျုချန်းဂျန်​အား မည်သို့မျှ ရင်ဆိုင်နိုင်စွမ်း မရှိသည်မှာ သေချာသလောက်ပင်။ ထို့ပြင်​သူ၏ ခန္ဓာကိုယ်​ကြီးဖြင့်​လွတ်အောင်လည်း ပြေးနိုင်လိမ့်​မည် မဟုတ်ချေ။ လျူချန်းဂျန်သည် အမြဲ အသင့်အနေအထား ရှိနေသူ ဖြစ်ပြီး မိမိမှာမူ ကိုယ့်ခြေထောက်ပင် ကိုယ်ပြန်၍ မမြင်နိုင်လောက်အောင် ဝလွန်းသူ တစ်ေ​ယာက်ပင်​မဟုတ်ပါလော။
ထို့ကြောင့် လျူချန်းဂျန်အား အတိုက်အခံ မလုပ်ဝံ့​ဘဲ သက်ပြင်းသာ ချလိုက်ကာ –
“လျူ . . . ငါတို့ ခန်းမအတွက် မင်းတစ်ခုခု လုပ်မှ ဖြစ်လိမ့်မယ်နော်။ မင်းကိုယ်မင်းလည်း ပြန်ကြည့်ပါဦး။ ဘယ်အရာကမှ မင်းအတွက် အရေးမကြီးဘူး၊ ငါ့ကိုလည်း အမြဲတမ်း ကန့်လန့်တိုက်နေတယ်။ အဲ့ဒါ မင်းကိုယ် မင်းရော သိရဲ့လား . . .”
လျူချန်းဂျန်သည် ဝမ်​ဇန်းဟိုအား တစ်​ချက်​သာ​စောင်းကြည့်​လိုက်​ရင်း လှုပ်ပင် မလှုပ်ချေ။
​နဂိုကတည်းမှ​ဒေါသထွက်​နေ​သော ဝမ်ဇန်းဟိုသည်​လည်း လျုချန်းဂျန်​၏​အေးစက်​စက်​အမူအယာများ​ကြောင့်​သည်းမခံနိုင်တော့ဘဲ –
“ဒီတစ်ခါ တစ်ခုခု လွဲချော်သွားခဲ့ရင် လင်းပါအိုလည်း အဆုံးသတ်ပြီ။ လင်းပါအို အဆုံးသတ်သွားရင်​ဘာဖြစ်မလဲ သိလား၊ မင်းရဲ့ အဖွဲ့လည်း အဆုံးသတ်ပြီကွ။ အဲဒါကိုရော မင်းသိလား၊ မင်းရဲ့ ကြံရည်ဖန်ရည် ရှိအောင် လေ့ကျင့်ပေးနေတဲ့ အဖွဲ့လည်း ဖျက်သိမ်းရမှာပဲ နားလည်လား . . .”
ဝမ်ဇန်းဟိုသည်​ကျယ်လောင်စွာ အော်ဟစ်​ပြောဆိုလိုက်ပါတော့သည်။

Comment

Leave a Reply

Options

not work with dark mode
Reset