Switch Mode

Chapter – 252

နူးညံ့မှု

Chapter – 252
“နူးညံ့မှု”

“ခင်ဗျားရဲ့ လက်ရှိမိဘတွေကလည်း အမှန်တရားကို သိနေခဲ့ကြမယ်လို့ ကျုပ်ထင်တယ်။ ခင်ဗျားက သူတို့သမီးအရင်း မဟုတ်ဘူး ဆိုတာကိုပေါ့။ နောက်ပြီး အခုဆို သူတို့က သေသွားကြပြီ မဟုတ်လား။ အဲ့ဒါကို ခင်ဗျားက ဘာတွေစိုးရိမ်နေတာလဲ၊ အမြင်ကျယ်စမ်းပါဗျာ . . .”
ရဲရှောင် အားမလို အားမရပင်​ပြောလိုက်သည်။
“သူတို့ ကျွန်မကို အပြစ်မတင်ဘူး ဆိုတာလည်း ကျွန်မသိပါတယ်။ ဒါပေမယ့်​ကျွန်မကတော့ ကိုယ့်ဝတ္တရားအတိုင်း ကိုယ်ပြုမူနေထိုင်ရမှာပဲ . . .”
“သူတို့ မရှိကြတော့ပေမယ့်​တမလွန်ကနေ ကျွန်မကိုကြည့်ပြီး နာကျင် ခံစားနေရမယ့်​အဖြစ်​မျိုး ကျွန်မ မလိုလားဘူး . . .”
“ကျွန်မ . . . ဘာလုပ်ရမှန်းကို မသိတော့ပါဘူး . . .”
ပိုင်ရှင်းယွဲ့ သက်ပြင်းချရင်း ပြောလိုက်သည်။
“ကျုပ်နားလည်ပါတယ် . . .”
ရဲရှောင် နှစ်သိမ့်ပေးလိုက်သည်​။
“ကျွန်မတို့ ပြန်စကြတော့မလား . . .”
ပိုင်ရှင်းယွဲ့သည်​ရဲရှောင်အား ကြည့်ရင်း မေးလိုက်သည်။ ထိုအချိန်​တွင်​ပိုင်​ရှင်းယွဲ့၏ မျက်နှာတစ်ခုလုံးသည်​နီရဲသွားသည်​။
အဘယ့်​ကြောင့်​ဆို​သော်​ရဲရှောင်၏ လက်တစ်ဖက်သည် သူ၏ ဗိုက်အား ထိထား၍ ကျန်လက်တစ်ဖက်မှာမူ တင်ပါးအား ကိုင်ထား​သော​ကြောင့်​ပင်​ဖြစ်​သည်​။ ထို့ထက်ပို၍ အရေးကြီးသည့် အချက်မှာ သူ၏ ခန္ဓာကိုယ်​တစ်ခု​လုံးသည်​ရဲရှောင်၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ ရောက်ရှိနေခြင်းပင် ဖြစ်​သည်​။
သူ့ဘက်မှစ၍ ရဲရှောင်ထံ လဲကျသွားခဲ့ခြင်း ဖြစ်ကြောင်းလည်း ပိုင်​ရှင်းယွဲ့ ပြန်​လည်​အမှတ်​ရသွားသည်​။
ထို့​ကြောင့်​ကပျာကယာပင်​ရုန်းထလိုက်ရင်း တင်ပျဉ်ခွေအ​နေအထားဖြင့်​ထိုင်လိုက်သည်​။ သူ၏ ရင်ခုန်သံများသည်​လည်း အတိုင်းမသိ မြန်ဆန်လာခဲ့သည်​။ သို့​သော်​ယခုအကြိမ်တွင်မူ ရဲ​ရှောင်​အ​ပေါ်​ဒေါသထွက်သည့်​ခံစားချက်​မျိုး မခံစားရ​တော့​ပေ။
. . .
နောက်ထပ် ၆ နာရီမျှ ကြာသည်အထိ ရဲရှောင်သည် ပိုင်ရှင်းယွဲ့၏ ကိုယ်တွင်းမှ အအေးစွမ်းအင်များ အား စုပ်ယူပေးနေခဲ့သည်​။ ညအချိန်သို့ ရောက်ရှိနေပြီ ဖြစ်သည့်တိုင် ပိုင်ရှင်းယွဲ့ထံမှ စွမ်းအင် ၁၀ ရာခိုင်နှုန်းခန့်သာ စုပ်ယူ၍ ပြီးစီး​သေးသည်​။
အမှန်​တကယ်တွင်မူ ၁၀ ရာခိုင်နှုန်းပင် ရှိချင်မှ ရှိပေလိမ့်မည်။
ပိုင်​ရှင်းယွဲ့အား ကုသ​ပေးရခြင်းသည်​ဝမ်ရမ်ချူးချူးထက်​ပင်​များစွာ ခက်​ခဲ​နေ​လေသည်​။
အကယ်​၍ ရဲ​ရှောင်​သည်​သာ ကောင်းကင်အဆင့်သို့​ရောက်​ရှိခြင်း မရှိ​သေးပါက ပိုင်ရှင်းယွဲ့၏ ရေခဲချီဓာတ်များမှ တုံ့ပြန်မှုအား ကောင်းစွာ ထိန်းချုပ်နိုင်မည် မဟုတ်ချေ။
“နောက်နေ့မှ ပြန်စကြတာပေါ့ . . .”
“တစ်နေကုန်ကြီးဆို​တော့ ရှင်​လည်း ပင်ပန်းနေရော့မယ်။ မနက်ဖြန်လည်း လေလံပွဲက ရှိသေးတယ် မဟုတ်လား။ အဲ့ဒါ​ကြောင့်​ရှင်​အနားယူလိုက်​ပါတော့ . . .”
ပိုင်​ရှင်းယွဲ့၏ အသံသည် ယခင်ကကဲ့သို့ အေးစက်စက် အသံမျိုး မဟုတ်တော့ဘဲ နူးညံ့ချိုသာလျက်​ရှိသည်​။
အကယ်၍ အဆိုပါ မြင်ကွင်းအား ဝမ်​ရမ်​ချုးချုးသာ မြင်သွားခဲ့မည် ဆိုပါက အံ့သြလွန်းသဖြင့် ငုတ်​တုပ်​ပင် မေ့သွားနိုင်​လေသည်​။ အဘယ့်​ကြောင့်​ဆို​သော်​ဆရာဖြစ်သူသည်​ရဲ​ရှောင်​နှင့်​တွေ့မှ အလွန်မိန်းမဆန်နေခဲ့ပြီ မဟုတ်ပါ​လော။
သို့သော် မိန်းမကျမ်းမ​ကြေသည့်​ရဲရှောင်မှာမူ ပိုင်​ရှင်းယွဲ့၏​ပြောင်းလဲမှုအား သတိမပြုမိချေ။
“ဟုတ်တယ် . . . နောက်နေ့မှ ဆက်​လုပ်​ကြတာ​ပေါ့ . . .”
ရဲ​ရှောင်​သွက်​သွက်​လက်​လက်​ပင်​ပြောလိုက်​သည်​။
ထို့နောက် ရဲရှောင်သည်​မတ်တတ်ထ၍ အခန်းအပြင်​သို့ ထွက်​ရန်​ဟန်​ပြင်​လိုက်​သည်​။ သူ၏ ပုံစံသည်​လောင်​အိမ်​ထဲမှ ပျံသန်းသွားသည့်​ဌက်​တစ်​ကောင်​အလား ယခုမှပင် လွတ်လပ်​ပေါ့ပါးသွားသည့်​ပုံစံမျိုးပင်​ဖြစ်​နေ​လေသည်​။
ပိုင်ရှင်းယွဲ့လည်း ရဲ​ရှောင်​အား ငေးကြည့်​နေရာမှ သူ၏ အဝတ်အစားများအား သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်စေရန်​ပြင်ဆင်လိုက်သည်။
ထို့နောက် ရဲရှောင်၏ အရှေ့မှ အခန်းအပြင်​ဘက်​သို့ အရင်​ဦး​စွာ ထွက်သွားလေသည်​။
သူ့ထက်​ဦး​အောင်​ပင်​ထွက်​သွား​သော ပိုင်​ရှင်းယွဲ့အား ကြည့်​ရင်း ရဲ​ရှောင်​၏ စိတ်​ထဲတွင်​-
(ဘာလဲဟ . . . ငါ့မှာတော့ သူ့ရဲ့ ရောဂါကို အားသွန်ခွန်စိုက် ကုပေးနေလိုက်ရတာ။ အနည်းဆုံးတော့ ငါ့ကို ကျေးဇူးတင်စကား ပြောသင့်တယ် မဟုတ်ဘူးလား။ အခုကျတော့ ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့သလိုပဲ အေးအေးဆေးဆေးနဲ့ ငါ့ထက်​ဦး​အောင်​ကို ထွက်သွားတယ်။ ဘယ်လိုမိန်းမလဲဟ။ လူတွေနဲ့ ဘယ်လိုပေါင်းသင်း ဆက်ဆံရမယ်​ဆိုတာကို မသိဘူးထင်တယ် . . .)
ဝမ်ရမ်ချူးချူးသည် အပြင်ဘက်တွင် လက်ပိုက်လျက် ရှေ့မှနောက်သို့ လျှောက်နေသည်​။ ရဲရှောင်တို့ ကုသနေသည့် အခန်းအား အချိန်ပြည့် ကြည့်နေရင်း ရင်ထဲတွင်လည်း စိုးရိမ်စိတ်များ ဖြစ်​ပေါ်လျက်​ရှိသည်​။
ထိုအချိန်တွင်​အခန်းအပြင်​ဘက်​သို့ ရဲ​ရှောင်​တို့ ထွက်လာသည်ကို မြင်တွေ့လိုက်ရသည်။ ဝမ်​ရမ်​ချုးချုးလည်း အ​ပြေးတပိုင်း သွားလိုက်ရင်း –
“ဘယ်လိုလဲ . . . အလုပ်ဖြစ်ရဲ့လား၊ အဆင်ပြေတယ် မဟုတ်လားဟင် . . .”
ထိုကဲ့သို့ မေးနေရင်းဖြင့် ရဲရှောင်တို့၏ မျက်နှာများအား စိုးရိမ်​ပူပန်​နေ​သော အကြည့်​များဖြင့်​ကြည့်​လျက်​ရှိသည်​။
“အင်း . . .”
ရဲရှောင် သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း –
“ငါ အကောင်းဆုံးတော့ ကြိုးစားပေးခဲ့တာပဲ။ ဒါပေမယ့်​. . .”
“ဒါ​ပေမယ့်​. . . ဘာ ဒါ​ပေမယ့်​လည်း​ဆက်​ပြော​လေ။ ဘာလဲ . . . ရှင်​ကု​ပေးတာ အလုပ်မဖြစ်ဘူးလား၊ ဘယ်လိုဖြစ်လို့လဲ၊ ကျွန်မကိုတောင် အလုပ်ဖြစ်ခဲ့တယ် မဟုတ်လား။ ကျွန်မဆရာကိုကြ​တော့ ဘာမှလုပ်လို့ မရခဲ့ဘူးလား။ ရှင်ကြိုးစားခဲ့တယ်ဆိုတာကရော တကယ်​ရော ဟုတ်ရဲ့လား . . .”
ဝမ်ရမ်ချူးချူးတစ်​ယောက်​ရေပက်​မဝင်​အောင်​ပင်​တရစပ်​မေး​နေမိသည်​။ ထိုကဲ့သို့ မေးနေရင်းဖြင့် ငိုသံပင် အနည်းငယ် ပေါက်သွားေ​လသည်။
“ဟင် . . . ဘာလဲ၊ ငါဘာပြောရသေးလို့လဲ။ ငါ့ဟာငါ သက်ပြင်းချရုံပဲ ရှိတာပါဟ။ အလုပ်မဖြစ်ဘူး လို့ မပြောမိပါဘူး။ မင်းကလေ ဘာမှ​တောင်​မ​ပြောရ​သေးဘူး အဆိုးဆုံးကို ကြို​တွေးနေတော့တာပဲ”
ငို​တော့မည့်​ဟန်​ပြင်​နေသည့်​ဝမ်​ရမ်​ချူးချုးအား ကြည့်​ရင်း ရဲရှောင်​ထပ်မစဝံ့တော့ပေ။ ထို့ကြောင့် ခပ်မြန်မြန် ရှင်းပြလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်​။ ဝမ်ရမ်ချူးချူးသည် စိတ်မြန်လက်မြန် ရှိသော လူတစ်ဦးပီပီ မထင်​လျှင်​မထင်​သလို တိုက်ခိုက်လာနိုင်ပေသည်။ ရဲရှောင်မှာမူ လက်ရှိအချိန်​တွင် အားအင်​ကုန်​ခမ်း​နေသဖြင့်​ဝမ်​ရမ်​ချုးချုးအား​ကောင်းစွာ ရင်ဆိုင်နိုင်ဦးမည် မဟုတ်ချေ။ ထို့ကြောင့် အလျင်အမြန်ပင်​ရှင်းပြလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်​။
“အာ . . . ဒါဆို အလုပ်ဖြစ်တယ်ပေါ့ . . . ကောင်းလိုက်တာ၊ တကယ်ကောင်းတယ်။ ကျွန်မ သိနေသားပဲ။ အလုပ်ဖြစ်မှာပါဆို . . .”
ဝမ်ရမ်ချူးချူးသည်​ရယ်မောလိုက်ရင်း ပျော်ရွှင်​ကျေနပ်​သွားသည့်​အသံဖြင့်​ပြောလိုက်သည်။
ရဲရှောင်သည်​ချုးချုးအား ကြည့်​ရင်း အံ့သြသွားမိသည်။ အပြောင်းအလဲ မြန်လွန်းလှ​သော မိန်းမ များ၏ စိတ်​အား နားမလည်​နိုင်​အောင်​ပင်​ဖြစ်​နေခဲ့သည်​။
(မင်းက တော်တော်ကို အပြောင်းအလဲ မြန်တာပဲ။ ပထမတုန်းကကြ ငို​တော့မယ့်​ပုံနဲ့ စကားတွေ တရစပ်​ပြော​နေလိုက်​တာ။ အခုကြ ချက်​ချင်းပဲ သူမဟုတ်​တဲ့အတိုင်း ရယ်​သွားပြန်​ပြီ။ မိန်းမ​တွေများ ဘယ်လို​တောင်​လဲကွာ . . .)
“အလုပ်ဖြစ်တယ်ဆိုတော့ သိပ်မကြာခင် ပြန်ကောင်းတော့မှာပေါ့နော်။ ဒါနဲ့ အလုပ်ဖြစ်တယ်ဆိုရင် ရှင်က ဘာလို့ သက်ပြင်းတွေ ချနေရတာလဲ။ ဘာလဲကျွန်မကို စမလို့ မဟုတ်လား။ ဒီလိုလုပ်တာ ရယ်စရာ မကောင်းဘူးနော် . . .”
ဝမ်ရမ်ချူးချူးသည် ဆရာဖြစ်သူ၏​ရောဂါ​ဝေဒနာများ လုံးဝဥသုံ ပျောက်ကင်းသွားပြီဟု ထင်မြင်နေမိခြင်း ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် အတိုင်းမသိ ပျော်ရွှင်သွားခဲ့မိသည်​။ သို့သော် ရဲရှောင်မှ စနောက်​နေသည့်​အမူအယာဖြင့်​ပြောခဲ့သည့် အ​ကြောင်းအား စဉ်းစားမိသွား​သောအခါ ရုတ်တရက် ဒေါသထွက်သွားခဲ့သည်​။ ရဲရှောင်မှ အလျင်အမြန် ရှင်းပြလိုက်​၍သာ အရိုက်မခံလိုက်ရခြင်း ဖြစ်သည်။
“မင်းက ဘယ်လိုဖြစ်လို့ စိတ်မြန်လက်မြန် ဖြစ်နေရတာလဲ။ ငါ့ဟာငါ တွေးမိတာကို သက်ပြင်း ချလိုက်တာလေ။ အလုပ်ဖြစ်တာတော့ မှန်တယ်။ ဒါပေမယ့်​ထင်သလောက် မဖြစ်ခဲ့ဘူး။ မင်းကို ငါကုသ ပေးခဲ့ရတာထက် အဆပေါင်းများစွာ ပိုခက်တယ်ကွ . . .”
ရဲရှောင် စိတ်​မရှည်​သည့်​ဟန်​ဖြင့်​ပြောလိုက်သည်။
“ဟင် . . . ဘယ်လိုလဲ။ ကျွန်မကိုတော့ ကုနိုင်ပြီး ကျွန်မ ဆရာကြမှ ဘာလို့ အလုပ်သိပ်​မဖြစ် ရတာလဲ . . .”
ဝမ်​ရမ်​ချုးချုးသည်​နားမလည်​နိုင်​သည့်​မျက်​ဝန်းများဖြင့်​ရဲ​ရှောင်​အား ကြည့်​ရင်း​မေးလိုက်​သည်​။
“မင်းနဲ့ မင်းဆရာရဲ့ ရောဂါက အ​ခြေအ​နေချင် မတူဘူးကွ။ မင်းရဲ့ ဆရာက ကျင့်ကြံမှု အရမ်းအဆင့်မြင့်တယ်လေ။ အဲဒါကြောင့် ငါအချိန်တိုအတွင်း ကုပေးနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး။ လေးငါးခြောက်ခါလောက်ေ​တာ့ ကုရဦးမှာ သေချာတယ်။ ရက်နည်းနည်းတော့ ကြာဦးမှာပေါ့ကွာ . . .”
ပိုင်ရှင်းယွဲ့လည်း ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ရင်း –
“ဟုတ်တယ် . . . ဆရာဖန်ရဲ့ ကုသနိုင်စွမ်းကတော့ အံ့သြစရာပါပဲ။ လုံးဝ ပျောက်ကင်းနိုင်ဖို့ထိ ဆိုရင်တော့ အချိန်တိုအတွင်း မရနိုင်လောက်ဘူး . . .”
ပြောနေရင်း သူ၏ စိတ်ထဲတွင်​တစ်​စုံတစ်​ခုအား​တွေးလိုက်​မိသည့်​အတွက်​ငေးငိုင်​သွားမိသည်​။ စိတ်​နှင့်​ကိုယ်​မကပ်​တော့သလိုပင်​ဖြစ်သွားပြီး မျက်​ဝန်းများတွင်​မျက်​ရည်​များပင်​စို့သွားခဲ့သည်​။
ဆရာဖြစ်​သူ၏ အမူအယာအား ကြည့်​ရင်း ဝမ်ရမ်ချူးချူး၏ စိတ်​ထဲတွင်​နားမလည်နိုင်​အောင်​ပင်​ဖြစ်သွားခဲ့သည်။
(ဆရာ ဒီလိုပုံစံဖြစ်တာ ဒါ ပထမဆုံး မြင်ဖူးတာပဲ။ ကြည့်ရတာ သူ့စိတ်ထဲ အများကြီး စဉ်းစားနေတာထင်တယ်။ ဟိုဟိုဒီဒီ ကိစ္စမျိုးတော့ မဟုတ်လောက်ဘူး။ ဖန်ဇီလင် တစ်ခုခု လုပ်လိုက် တာလည်း မဖြစ်နိုင်ပါဘူး၊ ဒါဆို ဘာများ ဖြစ်မလဲ။ ငါ့ဆရာကို ဒီလို စိတ်နဲ့ကိုယ် မကပ်တော့လောက်အောင်အထိ ခံစားစေတာ ဘာများလဲ။ အခုမှ ကုသမှုကို ခံယူပြီးကာစဆိုတော့ ကုသမှု ခံ​နေတဲ့ အချိန်​တုန်းက ဘာများ ဖြစ်ခဲ့လို့လဲ . . .)
ပိုင်ရှင်းယွဲ့သည်​မည်​သည့်​စကားမျှ ဆက်မပြောတော့သဖြင့် ဝမ်ရမ်ချူးချူးဘက်မှ​ဖွင့်ဟ၍ မေးမြန်းရန် မစွမ်းသာ ဖြစ်နေပါတော့သည်။

Comment

Leave a Reply

Options

not work with dark mode
Reset