Switch Mode

Chapter – 237 & 238

Chapter – 237
“သနားစရာမိန်းကလေး ပိုင်အာ”

ဥ၏ လုပ်​ရပ်​ကြောင့်​ရဲရှောင် အံ့သြသွားကာ –
[ဘာလဲဟ . . . ငါ့ကို ဥက ဟင်းလင်းပြင်ထဲက​နေ ကန်ထုတ်လိုက်တာလား။ ဒါ ငါ့ရဲ့ ဟင်းလင်းပြင်။ ငါက ပိုင်ရှင်ကွ။ ငါ့နေရာမှာငါ ကျင့်ကြံမှု လုပ်တာကို မင်းက ခွင့်မပြုဘူးပေါ့။​အေး . . . ရတယ်​မင်းစောင့်ကြည့်နေလိုက်​. . .]
ထိုနေ့မှစ၍ ရဲရှောင်သည် ဟင်းလင်းပြင်ဆီသို့ စွမ်းအင် ပို့လွှတ်ခြင်း မပြုလုပ်ေ​တာ့ချေ။
ပထမဦးစွာ သစ်သားဟင်းလင်းပြင်၏ လည်ပတ်မှုအား ရပ်တန့်လိုက်သည်။ မည်သည့် ရတနာ၊ ဆေးပင်ကိုမျှ ထည့်သွင်းခြင်း မပြုတော့ချေ။
ရဲ​ရှောင်​သည်​စုဆောင်းရရှိသမျှ ပစ္စည်းအများစုအား လင်းပါအိုခန်းမတွင် ထားရှိပြီး အချို့အား ရဲအိမ်တော်တွင် သိမ်းဆည်းထားလိုက်​သည်​။ ဟင်းလင်းပြင်များအတွင်း မသိမ်းဆည်း​တော့​ပေ။
ထို့အပြင် ကျင့်ကြံမှုများကိုလည်း ရပ်တန့်ပစ်​လိုက်သည်​။
[မင်းက ငါ့နေရာမှာ ငါ့ကို မကျင့်ကြံစေချင်တော့လည်း​မင်းသေအောင် ငါလုပ်ပေးရမှာပေါ့။ မင်းက တစ်ချိန်လုံး စွမ်းအင်တွေ အများကြီး စုပ်ယူနေကြဆိုတော့ အခုလို စွမ်းအင် ဖြတ်တောက်တာကို ခံနိုင်မယ် မထင်ဘူး။ မင်းနဲ့ငါ ဘယ်သူတောင့်ခံနိုင်မလဲဆိုတာ ကြည့်​ကြသေးတာပေါ့ကွာ . . .]
ရဲရှောင် မခိုးမခန့်ပင်ြ​ပုံးလျက် တွေးနေမိသည်။
ထိုအချိန်တွင်​ရဲရှောင်၏ အိပ်ယာထက်မှ ညည်းညူသံသဲ့သဲ့ ထွက်​ပေါ်လာသည်​။ မိန်းကလေးသည် လေးငါးရက်ကြာ မေ့မြောနေခဲ့ပြီး လန့်လန့် နိုးလာသည့် အခါတိုင်းလည်း မျက်လုံးသာ အဖွင့်အပိတ် လုပ်နိုင်လေသည်​။
ယခုအကြိမ်တွင်မူ အနည်းငယ် တိုးတက်မှု ရှိလာချေပြီ။ ညည်းသံသဲ့သဲ့ပင် ထွက်နိုင်နေပြီ မဟုတ်ပါ​လော။
ရဲရှောင်လည်း အ​ပျော်​ကြီး​ပျော်​သွားကာ –
“မင်းနိုးပြီလား . . .”
မိန်းကလေးသည် စိတ်ရှုပ်ထွေး​နေသည့်​မျက်​ဝန်းများဖြင့်​ရဲရှောင်အား ငေးကြည့်လျက်​ရှိသည်​။ လူစိမ်းတစ်ဦးအား ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်ဟန်ဖြင့် သတိထားနေသည့်ပုံပင်။ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းများသည်​တဆတ်ဆတ် တုန်နေပြီး အားအင်ဖျော့တော့သည့် အသံဖြင့် –
“ရှင် . . . ရှင်ဘယ်သူလဲ . . .”
“အဟမ်း . . . အဟမ်း . . . ငါ့နာမည်က ရဲရှောင်၊ ငါ့ကို သခင်လေးရဲလို့ ခေါ်ပေါ့ . . .”
ရဲရှောင် ပြုံးလျက် ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
“မင်းကရော ဘယ်သူလဲ မိန်းကလေး။ မင်းနာမည်နဲ့ ဘယ်ကလာသလဲ ဆိုတာ ပြောပါဦး . . .”
မိန်းကလေးသည် စိတ်ရှုပ်ထွေးသည့် အမူအယာဖြင့် –
“ဘယ်ကလာလဲ၊ ဘယ်သူလဲ ဟုတ်လား . . .”
မိန်းက​လေး၏​ကြောင်​စီစီ အမူအယာအား ကြည့်​ရင်း ရဲရှောင်​ပင်​အံ့ဩသွားကာ –
[ဟင် . . . သူဘာပြောလိုက်တာလဲ။ ငါ့နာမည်မေးတာတော့ ထားပါတော့ သူ့နာမည် ငါမေးတာကိုကြ ပြန်​ဖြေလိုက်​တဲ့ပုံကြီးကလဲ ဘယ်လိုကြီးလဲ။ သူ့ကိုယ်သူ ဘယ်သူမှန်းတောင် မသိဘူးလား။ မင်းတောင် မသိရင် ငါက ဘယ်လိုသိမှာလဲ . . .]
မိန်းက​လေးသည်​လှုပ်​ရှားမှု ပြုလိုက်​လုပ်​သည့်​အခါတိုင်း နာကျင်​သွားသည့်​ပုံပင်​။ စကားကိုပင် ခက်ခက်​ခဲခဲ ပြောဆိုနေရပြီး​မောဟိုက်လျက်​ရှိသည်​။ ထို့ကြောင့် ရဲရှောင်လည်း အတင်းအကြပ်​မမေးတော့ဘဲ ခေါင်းကုတ်လိုက်ရင်းဖြင့်သာ –
“မင်းနာမည်က ဘယ်သူလဲ၊ မင်း မမှတ်မိဘူးလား . . .”
မိန်းကလေးသည် ကလေးတစ်ယောက်ကဲ့သို့ စိတ်ရှုပ်​ထွေးသွားသည့်​ပုံဖြင့်​-
“ကျွန်မ မှတ်မိတာဆိုလို့ ကျွန်မနာမည်က ပိုင်အာ ဆိုတာပဲ မှတ်မိတယ် . . .”
မိန်းက​လေး၏ မျက်လုံးများသည် အလွန်ဖြူစင်လှပြီး ကလေးငယ်တစ်ဦး၏ မျက်လုံးများကဲ့သို့ အပြစ်ကင်းစင်လှသည်​။
သူမ၏ အသက်အရွယ်နှင့် မလိုက်အောင်ပင်​ကလေးဆန်နေခြင်း ဖြစ်သည်။
ရဲရှောင်သည်​ပြုံးလိုက်​ရင်း –
“ပိုင်အာ . . . လှလိုက်တဲ့ နာမည်လေးပါလား . . .”
မိန်းကလေး၏ မျက်ဝန်းထဲတွင်​ပျော်ရွှင်သွားသည့် အရိပ်အယောင်များ ပေါ်လွင်​သွားသည်။ ရဲ​ရှောင်​မှ သူမ၏ နာမည်အား ချီးကျူးလိုက်၍ ဖြစ်သည်။
“မင်းအသက် ဘယ်လောက် ရှိပြီလဲ ပိုင်အာ . . .”
ရဲရှောင်သည်​ကောင်​မ​လေးအား နူးညံ့​သော အသံဖြင်​မေးလိုက်​သည်​။
“ကျွန် . . . ကျွန်မအသက်က ခြောက်နှစ် . . .”
မိန်းကလေးသည်​စကားတစ်​ခွန်း​ပြောရန်​ပင်​မနည်းအားယူ​နေရသည့်​ပုံပင်​။ သူမ၏ အသံသည်​တုန်​ယင်​လျက်​ရှိသည်​။
“ကျွန်မ ဒီကို ဘယ်လို ရောက်နေတာလဲ။ ကျွန်မကဗိမာန်ထဲမှာ ရှိရမှာ မဟုတ်ဘူးလား . . .”
ရဲရှောင် ရုတ်​တရက်​ကြောင်သွားကာ –
[ဟင် . . . သူဘာပြောလိုက်တာလဲ၊ သူပြောတဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကို သူကိုယ်တိုင်တောင် သိရဲ့လား။ မင်းက အသက်​ခြောက်နှစ်ပဲ ရှိသေးတယ် ဟုတ်လား . . .]
ယောကျာ်းတိုင်းအား ဖမ်းစားနိုင်သည့် အလှမျိုး​သောရှိ​သော ထိုမိန်းက​လေးသည်​အနည်းဆုံး ၁၇နှစ်​အရွယ်​ခန့်​ရှိ​နေပြီ ဖြစ်​သည်​။ ရဲ​ရှောင်​သည်​မိန်းက​လေးအား ကြည့်​ရင်း ငိုရခက်၊ ရယ်ရခက်ပင်​ဖြစ်သွားခဲ့သည်​။
ထို့နောက် မေးခွန်းအနည်းငယ် ထပ်မေးလိုက်ပြန်သည်။ မိန်းကလေးသည် သူ့အကြောင်းကိုပင် သူ
များများစားစား သိပုံမရ​ပေ။ သူမ၏ နာမည်နှင့် ခြောက်နှစ်ဟူသော အကြောင်းအရာအပြင် ငယ်စဉ်ဘဝ​က မိဘမဲ့ ဖြစ်ခဲ့ရကြောင်း၊ ကလေးဘဝကတည်းမှ မည်သူမျှ သူ့အား ဂရုမစိုက်ခဲ့​ကြောင်း၊ သူ့ထံတွင် ခွေးလေး တစ်ကောင်သာ ရှိခဲ့ကြောင်း၊ ယခုအခါ သူ၏ ခွေးလေး ပျောက်ဆုံးသွားပြီး လူတစ်ဦးမှလည်း သူ့အား ရိုက်နှက်ခဲ့ကြောင်း စသည့်​အ​ကြောင်းအရာများကိုသာ ရဲ​ရှောင်​အား ငိုယိုကာ ပြောပြခဲ့သည်​။
ထိုအချိန်က သူမ၏ အသက်သည် ၆ နှစ်ခန့်ဖြစ်ပြီး ထို ၆ နှစ်​နောက်​ပိုင်းဖြတ်​သန်းခဲ့ရ​သော ကာလများကိုမူ မမှတ်​မိ​တော့​ချေ။ သူမ၏ မှတ်ဉာဏ်များ ပျောက်ဆုံးသွားခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။
က​လေးငယ်​တစ်​ဦးကဲ့သို့ တရှုံ့ရှုံ့ ငိုရင်း​ပြောပြ​နေ​သော မိန်းက​လေးအား ကြည့်​ရင်း ရဲရှောင် ပါးစပ်အဟောင်းသားပင် ဖြစ်​နေ​လေသည်​။ မည်ကဲ့သို့​သော စကားမျိုး ပြန်​ပြောရမည်​ကို မသိနိုင်​ဖြစ်​နေခဲ့သည်​။
ရဲ​ရှောင်​လက်​ရှိ ကြုံ​တွေ့​နေရ​သော အ​ခြေအ​နေသည်​ရယ်​ရခက်​ငိုရခက်​အ​ခြေအ​နေမျိုးပင်​ဖြစ်​နေ​လေသည်​။
မိန်းကလေး၏ မှတ်ဉာဏ်သည် တစ်ပိုင်းတစ်စ ပျောက်ကွယ်​နေခြင်း ဖြစ်​သည်​။
အမှန်​တကယ်တွင်မူ မိန်းကလေးသည် ဒဏ်ရာအပြင်းအထန်ရ၍ အမြင့်မှ ပြုတ်ကျလာခဲ့သည့်အတွက် အတိတ်မေ့သွားခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ပြင်းထန်လှသော တိုက်ခိုက်မှုများအား ခံစားခဲ့ရ​သော​ကြောင့်​လည်း ဖြစ်​သည်​။
ရဲရှောင် ဘာလုပ်၍ ဘာကိုင်ရမှန်းပင် မသိတော့ချေ။​ဖြေရှင်းနိုင်​မည့်​နည်းလမ်းများကိုလည်း စိတ်​ထဲတွင်​တွေး​နေမိသည်​။
[ကမ္ဘာပေါ်မှာ ချစ်စရာ အကောင်းဆုံးနဲ့ အလှဆုံးမိန်းကလေး တစ်ယောက်က အခုလိုမျိုး ဖြစ်​နေတာ ငါဘာလုပ်သင့်လဲ။ ကောင်မလေးက ၆ နှစ်သမီး မှတ်ဉာဏ်မျိုးပဲ ရှိသေးတာလား . . .]
ရဲရှောင်သည်​ကြံရာမရသည့်အဆုံး ဆောင်ဂျုထံသို့ သွား၍ အကူအညီတောင်းကြည့်လိုက်​သည်။ ဆောင်ဂျုလည်း ရဲရှောင်နှင့် ထူးမခြားနားပင် ဖြစ်သဖြင့် နှစ်ယောက်သား သက်ပြင်းကိုယ်စီသာ ချမိလိုက်ကြသည်။
ဆောင်ဂျုသည် ရဲရှောင်အား မိန်းကလေးနှင့် လက်မထပ်စေလိုတော့ချေ။
ခြောက်နှစ်သမီးအား လက်ထပ်ခြင်းသည်​လူသားဆန်​သည့်​ကိစ္စတစ်​ခု​မဟုတ်​သော​ကြောင့်​ဖြစ်​သည်​။
​ဖြေရှင်းနိုင်​မည့်​နည်းလမ်းအား ရှာမ​တွေ့၍ ရဲရှောင်တစ်​ယောက်​သက်ပြင်းသာ အကြိမ်​ကြိမ်​ချနေမိသည်​။ ရဲအိမ်တော်တွင် အစောင့်အကြပ်များစွာ ရှိသော်​လည်း အားလုံးသည် အလုပ်ကိုယ်စီဖြင့် ရှိ​နေကြသဖြင့်​ရဲရှောင်အား အပြည့်အဝ​ဂရုမစိုက်​ပေးနိုင်​ကြ​ချေ။ ထို့​ကြောင့်​မိုး​ကောင်းကင်​မှ ရဲ​ရှောင်​အတွက် အလွန်​လှပ​သော အစေခံတစ်ဦးအား ပေးပို့ခဲ့သည်​။ အစပိုင်းတွင်​အ​စေခံမိန်းမလှ​လေး​ရောက်​လာ၍ ပျော်ရွှင်ခဲ့မိသော်လည်း ယခုအခါတွင်မူ မိန်းကလေးအား သူမှပြန်​လည်​၍ ပြုစုစောင့်ရှောက်ပေးရ​တော့မည်​မဟုတ်​ပါ​လော။
ရဲအိမ်​တော်​သို့​ရောက်​လာသည့်​အချိန်​ကတည်းက​မေ့​မြော​နေ​သော မိန်းက​လေးအား ပြုစုရင်းဖြင့်​ရဲ​ရှောင်​သည်​“ယောကျာ်းအစေခံ” ဘဝသို့ ရောက်မှန်းမသိ ရောက်သွားခဲ့ရသည်​။
ရဲရှောင် အခန်းထဲသို့ ပြန်ရောက်သောအခါ မိန်းကလေးသည် ပျော်ရွှင်သွားဟန်ဖြင့် –
“အစ်ကိုကြီး ပြန်လာပြီလား . . .”
ရဲရှောင် ပြုံးပြလိုက်ရင်း –
“အင်း . . . မင်း ဒဏ်ရာပြင်းပြင်းထန်ထန် ရထားတယ်။ မင်းကိုယ်မင်း အရင်ဂရုစိုက်ပါ။ မင်းနေပြန်ကောင်းတဲ့အခါ ငါတို့ အပြင်လေးဘာလေး ထွက်ပြီး စကားပြောကြတာပေါ့။ မင်းကို ရွှေငါးလေးတွေ လိုက်ပြမယ်လေ . . .”
“ရွှေငါး ဟုတ်လား . . . အဲဒါဘာလဲ . . .”
“ကျွန်မ အဲဒီရွှေငါး ဆိုတာကို တစ်ခါမှ မမြင်ခဲ့ဖူးဘူး။ လှလားဟင်။ ရွှေရောင် တောက်နေတာမျိုးလား . . .”
မိန်းကလေးမှ စိတ်ဝင်တစားဖြင့် မေးလိုက်သည်။
ရဲရှောင် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ရင်း –
“ငါတို့ခြံထဲမှာ ရွှေငါးတွေ ရှိတယ်။ မင်းအပြင်ရောက်တာနဲ့ မြင်ရမှာပါ။​ရွှေငါး​တွေကို ကြည့်​ချင်​ရင်​ကျန်းမာအောင်နေ၊ ဆေးသောက် လိမ်မာတယ်နော် . . .”
ရဲရှောင်သည် ငွေဇွန်းတစ်ဇွန်းဖြင့် မိန်းကလေးအား ဆေးတိုက်လိုက်သည်​။ မိန်းကလေးသည် ဆေးနှစ်​ဇွန်းအပြည့် မျိုချပြီးသောအခါ ငိုမဲ့မဲ့ မျက်​နှာဖြင့်​-
“အစ်ကိုကြီးက ကျွန်မအပေါ် အရမ်းကြင်နာတယ်နော်။ ဒီလို ဂရုစိုက်ခံရတာမျိုး ကျွန်​မ ဘယ်သူ့ဆီကမှ မရခဲ့ဖူးဘူး။ ကျွန်မကိုဆို ရိုက်ပဲ ရိုက်ချင်နေကြတာ . . .”
ရဲရှောင် စိတ်မကောင်း ဖြစ်သွားဟန်ဖြင့် –
“အခုတော့ စိတ်မပူနဲ့၊ ငါရှိနေသ၍ မင်းကို ဘယ်သူမှ အနိုင်မကျင့်ရဲစေရဘူး . . .”
“တကယ်လားဟင် . . .”
မိန်းကလေးသည် ရဲရှောင်အား ယုံကြည်ကိုးစားသည့် အသံဖြင့် မျှော်လင့်တကြီး မေးလိုက်သည်။
သူမအဖို့ လတ်တလော အခြေအနေအား မယုံကြည်နိုင်​အောင်​ပင်​ဖြစ်​လျက်​ရှိသည်​။ သူ့အ​ပေါ်တွင်​လို​လေ​သေးမရှိ ဂရုစိုက်သော ရဲရှောင်အား အဆုံးရှုံးခံမခံနိုင်​အောင်​ပင်​ဖြစ်​နေမိသည်​။
“တကယ်ပေါ့ . . .”
ရဲရှောင် ပြုံးလျက် ပြန်ဖြေလိုက်သည်။ ထို့​နောက်​မိန်းကလေးအား စားသောက်စရာအချို့ ပေးလိုက်သည်​။ မိန်းက​လေးသည်​ကြင်​နာတတ်​သော ရဲ​ရှောင်​အား သူမ၏ လှပ​သော မျက်​ဝန်းများဖြင့်​လှမ်းကြည့်​လိုက်​ရင်း –
“ကျွန်မ အိပ်မက် မက်နေတာလားဟင်။ ဒီလို ခမ်းနားတဲ့ အိပ်ခန်းကြီးထဲမှာ ဒီလို ကြင်နာတတ်တဲ့ လူကောင်းတစ်ယောက်နဲ့ ရှိနေရတာ အံ့သြစရာပဲ။ အိပ်မက်သာဆို ကျွန်မ ဒီအိပ်မက်က ဘယ်တော့မှ မနိုးထချင်တော့ဘူး . . .”
ရဲရှောင်သည် မိန်းကလေး၏ စကား​ကြောင့် ပြုံးပြလိုက်သော်လည်း စိတ်ထဲတွင်မူ လေးလံလျက် ရှိနေပါတော့သည်။

Chapter – 238
“ဘဝတူ”

မိန်းက​လေး အတိတ်ေ​မ့နေသည်မှာ ခပ်ကောင်းကောင်းဟုပင်​ဆိုရ​ပေမည်​။
ဘဝကြီးအား ခက်​ခဲကြမ်းတမ်းစွာ ဖြတ်သန်းခဲ့ရ​သော ထိုမိန်းက​လေးအဖို့ နာကျည်းစရာ​ကောင်း​သည့်​အတိတ်​များအား မှတ်​မိ​နေ၍လည်း ဘာမှ မထူး​ချေ။
သူမ၏ အသက် ၆ နှစ် နောက်ပိုင်းမှ အကြောင်းအရာများအား ဘာဆိုဘာမှ မမှတ်မိတော့ခြင်း ဖြစ်​သည်​။
အနည်းဆုံးမူ ရဲအိမ်တော်တွင် နေထိုင်သမျှ ကာလပတ်လုံး ခက်ထန်ကြမ်းတမ်းသည့် ဘဝမျိုး ရှိနိုင်တော့မည် မဟုတ်ပေ။
မိန်းကလေးသည် ဘဝအား ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ဖြတ်သန်းခဲ့ရသဖြင့် မည်သည့် အတတ်ပညာမျှ တတ်မြောက်ခြင်း မရှိလောက်ဟု ရဲရှောင်​တွေးမိလိုက်​သည်​။ ထို့​ကြောင့်​ပညာရပ်အချို့ သင်ကြားပေးလိုက်​မည် ဆိုပါက အနာဂတ်တွင် ထွန်းလင်းတောက်ပမည့် ကြယ်တစ်ပွင့် ဖြစ်လာနိုင်​သည်​ကိုလည်း​တွေးလိုက်​မိသည်​။
ရဲရှောင် မိန်းက​လေး၏ ဘဝအ​ကြောင်းအား​တွေးရင်း သက်ပြင်းသာ ချလိုက်မိသည်။​သူ၏ ယခင်ဘဝကိုလည်း ပြန်လည်ြ​မင်ယောင် သွားမိသည်။
ရဲ​ရှောင်​သည်​ယခင်ဘဝတွင် မိဘမဲ့တစ်ဦး ဖြစ်ခဲ့သည်။​လောကအလယ်​တွင်​အားကိုးရာမရှိ​သော​အစွန့်ပစ်ခံ ကလေးငယ်တစ်ဦး ဖြစ်ခဲ့ရသည်။
သူ၏ ဆရာနှင့် တွေ့စဉ်က သူ၏အသက်​သည်​၆ နှစ်မျှသာ ရှိသေးသည်​။
ယခင်ဘဝတွင်​ဖြတ်သန်းခဲ့ရသည့် ပုံရိပ်များ ရဲ​ရှောင်​၏ အ​တွေးထဲတွင်​တ​ရေး​ရေးဖြင့်​ပြန်ပေါ်လာသည်​။
ယခုမိန်းကလေး၏ ငယ်ဘဝနှင့် သူ၏ ဘဝမှာလည်း မထူးခြားမနားပင်​။
ယခင်​ဘဝမှ အကြောင်းအရာများအား စဉ်းစားမိသောအခါ ရဲရှောင်သည် မိန်းကလေးအား ပို၍ ဂရုဏာ သက်သွားမိလေသည်​။
“ငါတို့ နှစ်​ယောက်​ဖြတ်သန်းခဲ့ရတဲ့ ဘဝ​တွေက သိပ်မကွာပါဘူး။ ငါ မင်းကို အချိန်တစ်ခုထိတော့ စောင့်ရှောက် ပေးထားပါ့မယ်။ နောက်ပိုင်း ငါဘာတွေလုပ်မယ် ဘယ်တွေသွားမယ် ဆိုတာကိုတော့ နတ်ဘုရားတွေပဲ သိနိုင်မှာပေါ့။ အဲဒီအခါကြရင်​မင်းလည်း ငါ့ဘေးနားကနေ ယုံကြည်မှုအပြည့်နဲ့ လောကအလယ် လျှောက်လှမ်း သွားနိုင်လောက်ပါပြီလေ . . .”
တစ်​နေ့ထက်​တစ်​နေ့ မိန်းကလေးသည် ရဲရှောင်အပေါ်တွင် တွယ်တာသထက် တွယ်တာလာခဲ့သည်​။ ရဲရှောင်အား မြင်တွေ့လိုက်​သည့်အခါတိုင်း က​လေးတစ်​ယောက်​ကဲ့သို့ အလွန်​အမင်း​ပျော်​ရွှင်​သွားတတ်​သည်​။
မိန်းက​လေး၏ ခန္ဓာကိုယ်မှ ဒဏ်ရာများသည် အလွန် ပြင်းထန်လှသည်​။ ကိုယ်တွင်းကိုယ်ပြင် ဒဏ်ရာ များကြောင့် အလွန်အမင်း နာကျင်စွာ ခံစားနေရသည်။ ရဲရှောင်၏ ပြုစုစောင့်ရှောက်မှုများကြောင့် အသက်ရှင်ခွင့် ရခဲ့သည့်တိုင် လှုပ်ရှားနိုင်​ခြင်း​တော့ မရှိ​သေး​ပေ။ မည်သည့်ကိစ္စမဆို ရဲရှောင်၏ အကူအညီအား ရယူရသည်​။ ကျင်​ကြီး ကျင်​ငယ်​ကိစ္စများကိုပင်​ရဲရှောင် လုပ်ပေးရလေသည်။​ရေချိုးခန်းအတွင်း ရဲရှောင် ကူညီပေးသည့် အခါတိုင်း မိန်းကေ​လးသည် သူ၏ မျက်လုံးများအား တင်းတင်းကျပ်ကျပ်​ပိတ်​ထား​တတ်​သည်​။ ထို့ပြင်​မျက်နှာတစ်ခုလုံးသည်လည်း နီရဲလျက်​ရှိသည်​။
ရဲ​ရှောင်​အား ရှက်ရွံ့နေသည့် ပုံစံပင်။
ရဲရှောင်လည်း မိန်းကေ​လးနှင့်ထပ်တူ ခံစားနေရသည်​။ ရဲရှောင် စဉ်းစား​နေမိသည်မှာ မိန်းကလေးသည် သူမကိုယ်သူမ အသက် ၆ နှစ်ဟု ထင်မြင်နေပါလျှင်​အဘယ်ကြောင့် ရှက်ရွံ့သည့် အမူအယာမျိုး ဖြစ်နေသည်​ဆိုသည့်​အချက်​ကိုပင်​ဖြစ်​သည်​။
တစ်ခါတွင်​မိန်းကလေးမေးလိုက်ေ​သာ မေးခွန်းကြောင့် ရဲရှောင်တစ်​ယောက်​ဟက်​ဟက်​ပက်​ပက်​ပင်​ရယ်ချင်သွားခဲ့မိသည်။​မိန်းကေ​လးသည် သူမ​၏ ရင်သားများအား ငုံ့ကြည့်ရင်း တအံ့တသြဖြင့် –
“အစ်​ကိုကြီး . . . ကျွန် . . . ကျွန်မရဲ့ ရင်ဘတ်က ဘာလို့ အရမ်းကို ယောင်ေ​နရတာလဲ။ အဖုကြီးက အကြီးကြီးပဲ​နော်​။ ဒါပေမယ့်​ကျွန်မ နာလည်း မနာပါလား . . .”
မိန်းကေ​လး၏ ခန္ဓာကိုယ်​အနှံ့တွင် ဒဏ်ရာများဖြင့် ပြည့်နေသဖြင့် အဝတ်အစားဝတ်ရန်ပင် အခက်အခဲ ဖြစ်နေရသည်​။ အဝတ်အစားများနှင့် အနာများ ပွတ်တိုက်မိသည့်အခါတိုင်း သူမအဖို့ အလွန်ခံရခက်လေသည်။ ထို့ကြောင့် ရဲရှောင်သည် မိန်းကေ​လးအား ကိုယ်လုံးတီးဖြင့်​သာ နေစေခဲ့သည်​။
ထို့အတွက်​ကြောင့်​ရဲ​ရှောင်​အဖို့​နေ့စဉ်​ရက်​ဆက်​စိန်ခေါ်မှုကြီးတစ်ရပ်နှင့် ရင်ဆိုင်နေရသကဲ့သို့ပင်​ဖြစ်​နေရ​သည်​။
မိန်းက​လေး၏ ကိုယ်​လုံးတီးအလှအား မြင်​တွေ့လိုက်ရ​သည့်အခါတိုင်း ရဲရှောင်၏ တစ်ကိုယ်လုံးရှိ သွေးများ ပွက်ပွက်ဆူလာသကဲ့သို့ ခံစား​နေရသည်။
သို့သော် ဆင်​အားချွန်းဖြင့်​အုပ်​သကဲ့သို့ သူ၏ စိတ်​ရိုင်းများကိုလည်း တတ်​နိုင်​သမျှ​ဖျောက်​ဖျက်​နေရ​လေသည်​။
[၆ နှစ်အရွယ် မှတ်ဉာဏ်နဲ့ အားနွဲ့တဲ့ မိန်းကလေး တစ်ယောက်ကို ငါဘာလုိ့ ဒီလို စိတ်ရိုင်းတွေ ဝင်နေရတာလဲ။ ရှက်စရာ ကောင်းလိုက်တာ . . .]
ရဲ​ရှောင်​သည်​ထိုကဲ့သို့သာ အဖန်တလဲလဲ နှလုံးသွင်းနေလိုက်သည်​။
မိန်းက​လေးသည်​ညတိုင်း ထိတ်လန့် ကြောက်ရွံ့နေသည့်​အတွက်​ရဲရှောင်၏ လက်အား ဖက်၍သာ အိပ်စက်လေ့ ရှိသည်​။ ရဲရှောင်အား တစ်ချက်လေးမှပင် လက်လွှတ်မခံချင်သည့်​ပုံပင်။ ရဲရှောင်မှ ဖယ်ရန် ပြောသောအခါတွင်လည်း မိန်းကလေးသည် က​လေးတစ်​ယောက်​ကဲ့သို့ ရှိုက်​ကြီးတငင်​ငိုငိုသွားသည်​။ ထို့ကြောင့် ရဲရှောင်လည်း မတတ်သာတော့ဘဲ မိန်းကလေး အလိုကျ နေပေး​နေရလေသည်။ မိန်းက​လေး နှစ်​နှစ်​ခြိုက်​ခြိုက်​အိပ်​ပျော်​သွား​စေရန်​အတွက်​ရဲ​ရှောင်​သည်​ပုံပြင်ဇာတ်လမ်းများ ပြောပြလေ့ ရှိသည်​။ ထိုကဲ့သို့​သော အချိန်ရောက်တိုင်း ရဲရှောင်တစ်ေ​ယာက်​ငိုချင်လာသလိုပင်​ခံစားခဲ့ရသည်​။
နတ်သမီးကဲ့သို့ လှပသော မိန်းကလေးတစ်ဦးသည်​ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် သူ့အား ဖက်ထားသည့်တိုင် ရဲရှောင်သည် ပုံပြင်သာ ပြောပြ​နေခဲ့ရပြီး အခြားမည်​သည့်​အရာမျှ လုပ်နိုင်စွမ်း မရှိခဲ့​ပေ။
ရဲရှောင်အတွက် ရေရှည်တွင် အနေရခက်လာခဲ့သည်​။
တစ်ခါတစ်ရံတွင်လည်း သူနှင့် သက်တူရွယ်တူခန့်​ရှိသည့်​မိန်းကလေး ပျော်ရွှင်နေသည်ကို ကြည့်ရင်း စိတ်ထဲ ကျေနပ်နေမိပြန်သည်။
ထို့ကြောင့် ရဲ​ရှောင်​သည် ပိုင်အာအား နွေးထွေးစွာ ဆက်ဆံ​ပေးခဲ့သည်​။
မိန်းကလေးအပေါ်တွင်​အစွမ်းကုန်​စိတ်ရှည်သည်းခံ​ပေးခဲ့ပြီး သူတတ်နိုင်သမျှ အရာအားလုံး ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့သည်။
မိန်းကလေးသည် အားကိုးရာမဲ့စွာဖြင့် သေလုမျောပါး အခြေအနေထိ ဖြစ်ခဲ့ရပြီး ဒဏ်ရာအပြင်း အထန် ရရှိကာ မှတ်ဉာဏ်များလည်း ပျောက်ဆုံးသွားခဲ့သည်။ သူမအဖို့ ရဲရှောင်အား မမှီခိုလျှင် မည်သူ့အား မှီခိုရပါမည်နည်း။
ရဲရှောင်​တွင်​မိန်းကလေးအား ပြုစုရသည့်​ကိစ္စအပြင်​အခြားသော အရေးကြီးသည့် ကိစ္စများစွာလည်း ရှိနေသေးသည်​။
လင်းပါအိုခန်းမ၏ လေလံပွဲအား နောက် ၇ ရက်နေလျှင် ကျင်းပမည်ဖြစ်ပြီး ထိုကိစ္စနှင့် ပက်​သက်၍ စီစဉ်စရာ ကိစ္စများစွာ ရှိနေသေး​သည်။ လျူချန်းဂျန်၏ လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်ရေးအဖွဲ့တွင် လူ ၃၀၀ စုစည်းမိနေပြီဖြစ်ပြီး လူအင်အား အတော်အတန် ရလာခဲ့ပြီဟု ဆိုနိုင်ပေသည်။
ထိုလူများ၏ နေရေးထိုင်ရေးသာမက လေ့ကျင့်ရေးအတွက်ပါ ရဲရှောင်သည် စီစဉ်ပေးရသည်။ ရဲ​ရှောင်​မှ အရာအားလုံး ညွှန်ကြားစီစဉ်ပေးပြီးနောက် လျူချန်းဂျန်လည်း အလုပ်များနေရပါတော့သည်။
လင်းပါအိုခန်းမတွင် ဝမ်ဇန်းဟိုတစ်ေ​ယာက်​သာ ရှိ​နေခဲ့သည်​။ ဝမ်ဇန်းဟိုသည် လင်းပါအိုအား ကြီးကြပ်နေရသည့်တိုင် အားလပ်ချိန် အများဆုံး ရှိသည့် လူတစ်ဦးဟုလည်း ဆိုရပေမည်။ ထိုသည်​ကိုပင်​ဝမ်ဇန်းဟို​မှ သူမည်မျှ အလုပ်များနေကြောင်း၊ အလုပ်​များလွန်းသည့်​အတွက်​ကိုယ်အလေးချိန်ပင် လျော့ကျသွားခဲ့ရကြောင်း ချဲ့ကား၍ ပြောဆိုလေ့ ရှိသည်​။
ရဲရှောင်သည် လင်းပါအိုတွင် လိုအပ်သည့် ပစ္စည်းများ သွားယူသည့် အခါတိုင်း မှာကြားစရာ ရှိသည်များကို မှာကြားခဲ့လေ့ ရှိသည်​။
လင်းပါအိုမှ အိမ်သို့ ပြန်ေ​ရာက်သည့်အခါတွင်​လည်း ကျင့်ကြံမှုများအ​ပေါ် အာရုံစိုက်ရပြန်​သည်​။
နောက်ရက်များတွင် ရဲရှောင်၏ ကျင့်ကြံမှုများသည် တိုးတက်လာခဲ့သည်။ မိုးသည်းထန်စွာ ရွာသွန်းပြီးသည့်နောက် ရာသီဥတုသည် ပို၍ ပူပြင်းလာခဲ့သည်။​ထိုကဲ့သို့ ပူပြင်းလှသဖြင့် ရေခိုးရေငွေ့များ ပိုမိုဖြစ်တည်လာသဖြင့် ရဲ​ရှောင်​လည်း ကျင့်ကြံရ ပို၍ အဆင်ပြေ ချောမွေ့လျက် ရှိသည်။
ထိုကဲ့သို့ မိုးသည်းထန်စွာ ရွာသွန်းခြင်းမှာ ထိပ်တန်းအဆင့် ပညာရှင်ကြီး ၂ ဦး၏ တိုက်ခိုင်မှုကြောင့်ပင် ဖြစ်သည်။ ထိုကဲ့သို့သော ပညာရှင်ကြီးများသည် မိုးရွာသွန်းစေနိုင်ရုံသာမက မိုးကြိုးလျှပ်စီးများကိုလည်း ဖြစ်ပေါ်စေနိုင်သည်။
ထိုပညာရှင်ကြီး ၂ ဦး၏ တိုက်ပွဲကြောင့် မော်တယ်ကမ္ဘာ၏ ရာသီဥတုသည် ပြောင်းလဲခဲ့ရသည်။ တိုက်ပွဲနောက်ပိုင်း မိုးအနည်းငယ် ရွာသွန်းခဲ့သေးသော်လည်း မကြာခင်အချိန်​မှာပင် ရပ်တန့်သွားခဲ့သည်​။ မော်တယ်ကမ္ဘာကြီး တစ်ခုလုံးအား ရေလွှမ်းမည့်ဘေးမှ လွတ်မြောက်သွားသည်ဟုပင်​ဆိုရ​ပေမည်​။
မော်တယ်ကမ္ဘာကြီး ပြန်လည် တည်ငြိမ်လာပြီး ရေများသည်လည်း တဖြည်းဖြည်း လျော့ကျ သွားခဲ့သည်​။ ရာသီဥတု ပူပြင်းသည့်အခါ ထိုရေများသည်​အငွေ့ပျံသွားကြ၍ ရေများ ခန်းခြောက်သွားသည်​။ ထို့ပြင် မြစ်ချောင်းအင်းအိုင်များအတွင်း စီးဆင်းသွား​သော​ကြောင့်​လည်း​လျော့ကျသွားခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်​။
ရဲရှောင်သည် ရေငွေ့များစွာ စုဆောင်းရရှိမိခဲ့သည့်တိုင် ကမ္ဘာတစ်ခုလုံးတွင် ရှိသည့် ပမာဏနှင့် နှိုင်းယှဉ်​လျှင်​နည်းနေသေးသည်ဟု ဆိုရ​ပေမည်​။ ယခုအခါ ရာသီဥတု ပူပြင်းမှုကြောင့် ရေငွေ့များ ပိုမို ဖြစ်ပေါ်လာပြီး ရဲရှောင်လည်း အလွယ်တကူ စုပ်ယူနိုင်​လျက်​ရှိသည်​။
ထို့​ကြောင့်​သူ၏ ရေဟင်းလင်းပြင် အတွင်းတွင် အပြာရောင် ရေစက်ရေပေါက်များစွာ ရှိနေပြီ ဖြစ်သည်။
​ရေစက်​များသည်​တဖြည်းဖြည်းဖြင့် များပြားလာပြီး ဟင်းလင်းပြင် နံရံများတွင်လည်း တွဲလွဲခိုနေလျက် ရှိသည်​။
ရဲရှောင်​၏ ကျင့်​ကြံမှုများသည်​စက္ကန့်နှင့်အမျှ တိုးတက်လာခဲ့ပြီး ယခုစံနှုန်းအတိုင်းသာ ဆက်သွားခဲ့မည် ဆိုပါက ရက်အနည်းငယ်အတွင်း ကောင်းကင်အဆင့်သို့ ရောက်ရှိတော့မည်ဟုလည်း ခံစားနေရပါတော့သည်။

Comment

Leave a Reply

Options

not work with dark mode
Reset