Switch Mode

Chapter – 236

ဥတစ်ဥနှင့် လူတစ်ယောက်

Chapter – 236
“ဥတစ်ဥနှင့်လူတစ်ယောက်”

[ဒီကောင်မလေးရဲ့ တစ်ကိုယ်လုံး ငါမမြင်ဖူးတဲ့ နေရာမှ မရှိတာ။ ဘာရှက်စရာ ရှိလဲ . . .]
မိန်းက​လေး၏ ကျင်​ကြီးကျင်​ငယ်​ကိစ္စဟူသမျှအား လုပ်​ဆောင်​ပေး​နေရင်း ရဲရှောင်၏ စိတ်​ထဲတွင်​တွေး​နေမိသည်​။
ရဲ​ရှောင်​သည်​ကျင့်ကြံမှုများ ပြုလုပ်သည့်အချိန်မှအပ ကျန်သည့်​အချိန်များတွင် မိန်းကလေးအား ပြုစုနေရင်းဖြင့်သာ အချိန်များကုန်ဆုံးခဲ့သည်​။ တစ်ခါတစ်ရံတွင်​သက်ပြင်းချမိရင်း သူ၏ အဖြစ်​အား​တွေး​နေမိသည်​။
[သူနဲ့ငါ ဘယ်သူက အစေခံမှန်းတောင်း မသဲကွဲတော့ဘူး။ ငါဒီလောက် နေ့တိုင်း ဂရုတစိုက် ပြုစုပေးနေတာတောင် အခုထိ မနိုးလာသေးဘူး . . .]
. . .
တတိယမြောက်ညတွင်​ဖြစ်​သည်​။
ရဲရှောင် အိပ်ယာ​ဘေးတွင် ထိုင်ရင်း မိန်းကလေး၏ သွေးကြောများအား စစ်ဆေးကြည့်လိုက်​မိသည်​။ ထိုအချိန်တွင်​မိန်းကလေး၏ မျက်ခွံများ လှုပ်လာသည်​ကို​တွေ့လိုက်​ရသည်​။ မျက်လုံးများဖွင့်ရန် ကြိုးစားနေသည့်​ပုံပင်​။ မျက်ခွံအတွင်းမှ မျက်လုံးများ လှုပ်​ရှား​နေ​သော်​လည်း မျက်​လုံးများမူ မဖွင့်​နိုင်​သေး​ပေ။
“မင်းနိုးနေတာလား . . .”
ရဲရှောင် ခါးကိုညွတ်၍ နူးညံ့စွာ မေးလိုက်သည်။
မိန်းကလေး၏ မျက်ခွံများ အနည်းငယ် လှုပ်ခါလာပြီး နောက်ဆုံးတွင် မျက်လုံးပွင့်လာလေသည်။
ရဲရှောင်သည် သူမ၏ မျက်ဝန်းအလှတွင် နစ်မြောသွားသည်​။
အလွန်လှပသော မျက်ဝန်းတစ်​စုံ ပိုင်ဆိုင်ထားသည့် မိန်းကလေး တစ်ဦးပင် ဖြစ်သည်။
ထိုမျက်​လုံးများသည်​ကြည်လင်၍ သမုဒ္ဒရာကြီးကဲ့သို့ နက်ရှိုင်းသော အသွင်လည်း ဆောင်​လျက်​ရှိသည်​။ ထို့ပြင်​လွန်စွာ အသက်ဝင်၍ စွဲဆောင်မှု ရှိလှပြီး သူမ၏ အကြည့်တစ်ချက်​ကြောင့်​လူတိုင်း မူးမေ့သွားပေလိမ့်မည်။
“မင်းနိုးပြီလား . . .”
ရဲရှောင် ထပ်မံ၍​မေးလိုက်သည်​။
မိန်းကလေးသည် မျက်လုံးများ ပုတ်ခတ် ပုတ်ခတ် လုပ်လျက်​ရှိသည်​။ သူမ၏ မျက်ဝန်း​များထဲတွင် စိတ်ရှုပ်ထွေးမှုများအား အထင်းသား​ပေါ်လွင်​နေသည်​။ ရဲရှောင်အား တအံ့တသြဖြင့် ကြည့်နေရင်းမှ တဖြည်းဖြည်း ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်သည့်ပုံ ဖြစ်​သွား​လေသည်​။
ထိုကဲ့သို့ ကြောက်ရွံ့နေသည့်​ဟန်မှ စိတ်ရှုပ်ထွေးသွားသည့်​ပုံ ဖြစ်​သွားပြန်သည်။
ထိုမှတဖန် ကြောက်ရွံ့သည့်​ဟန် ဖြစ်​ပေါ်လာပြန်သည်​။
မိန်းက​လေးသည်​မြင်​မြင်​သမျှအား မျက်​လုံးအဝိုင်းသားဖြင့်​အထူးအဆန်းသဖွယ်​လိုက်​ကြည့်လျက်​ရှိသည်​။ သို့​သော်​ဘာဆိုဘာမှ မမှတ်​မိ​ပေ။ ကိုယ့်​ကိုယ်​ကိုပင်​မမှတ်​မိ​တော့၍ မည်​သူမည်​ဝါ ဖြစ်​သည်​ဆိုသည်​ကိုပင်​မသိတော့ချေ။ မိန်းက​လေးသည်​သူ၏​ခေါင်းအား လက်​ဖြင့်​ဖိထားရင်း –
[ငါ . . . ငါ . . . ဘယ်လိုလုပ် ဒီကို ရောက်နေတာလဲ ။ ငါက ဘယ်သူလဲ၊ ငါ့နာမည်ကရော . . . နောက်ပြီး ငါက ဘယ်ကလာတာပါလိမ့် . . .]
အရာအားလုံး မေ့လျော့သွား​ချေပြီ ဖြစ်​သည်​။
မိန်းက​လေးသည်​စကားပြောရန် ကြိုးစားကြည့်​လျက်​ရှိသည်​။ သို့သော် မည်မျှပင်ြ​ကိုးစား​စေကာမူ စကားမပြောနိုင် ဖြစ်နေ​သည်။ လက်ချောင်းများကိုပင် မလှုပ်နိုင် ဖြစ်​နေခြင်း ဖြစ်​သည်​။
ယခုအချိန်တွင်​သူလုပ်နိုင်သည့် တစ်ခုတည်းသော အရာသည်​မျက်လုံးဖွင့်ခြင်း ပိတ်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်​။
သူ၏ ခန္ဓာကိုယ်အား သူ မပိုင်သကဲ့သို့ ခံစားနေရပြီး မည်သည့် အစိတ်အပိုင်းကိုမျှ လှုပ်ရှား၍ မရချေ။
[ငါဘယ်သူလဲ . . . ငါဒီကို ဘယ်လို ရောက်နေရတာလဲ၊ ဘာလို့ အခုလို ပုံစံမျိုး ဖြစ်နေရတာလဲ . . .]
သူ၏ ခေါင်းထဲတွင်​မေးခွန်းပေါင်းများစွာ အစီအရီ ပေါ်လာ​လေသည်။ သို့သော် အဖြေကိုမူ ရှာမတွေ့ချေ။
မိန်းကေ​လး၏ မျက်ဝန်းများထဲတွင် ကြောက်ရွံ့သည့် အရိပ်အယောင်များ ပိုမိုယှက်သန်းလာသည်ကို ရဲရှောင် မြင်တွေ့လိုက်ရသည်။ မိန်းကေ​လးသည် စကားပြောရန် ကြိုးစားနေသည့်တိုင် မပြောနိုင် ဖြစ်နေသည်​။ အသံတစ်သံပင် မထွက်နိုင်ချေ။ ရဲရှောင်အား စိတ်ရှုပ်ထွေး၍ ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်သည့် အကြည့်မျိုးဖြင့်သာ ကြည့်​နေလျက် ရှိသည်။ ထို့နောက် ခဏအကြာ​တွင်​သူမ၏ မျက်လုံးများ မှိတ်ကာ ပြန်လည် မေ့မြောသွားပြန်သည်​။
သတိပြန်​မလစ်​သွားခင်​အထိ ရဲရှောင်​ဘက်​မှ အားတက်​သ​ရောဖြင့်​စကားများ အဆက်​မပြတ်​ပြော​နေမိ​သော်​လည်း မိန်းကလေးမှာမူ အားနည်း​နေ​သေးသည့်​အတွက်​ပြန်မပြောနိုင်​သေး​ပေ။ မိန်းက​လေး၏ အ​ခြေအ​နေသည်​လက်ချောင်းများ လှုပ်ရမ်းရန်ပင်​အားမရှိသေး​ချေ။ ထို့ကြောင့် ရဲ​ရှောင် သည် မိန်းကလေး ပြန်လည် သက်သာလာစေရန် ကြိုးစားရပြန်သည်။ ထိုကဲ့သို့ ကြိုးစားရသည့်အခါတိုင်း ရဲရှောင်အဖို့ ငရဲတွင်းထဲ ဆင်းရသကဲ့သို့ ခက်ခဲ ပင်ပန်းလှပေသည်။
နောက်ထပ်​ရက်အနည်းငယ်ကိုလည်း ထိုအတိုင်းသာ ဖြတ်သန်းခဲ့ကြပြန်သည်။
ရဲရှောင်သည် သွယ်လျဆေး စတင်ပြုလုပ်နေပြီ ဖြစ်သည်​။ သူ၏ ဟင်းလင်းပြင်ကြီးအတွင်းမှ အဆိုပါ ဆေးလုံးအား မရရှိနိုင်သဖြင့် သူကိုယ်တိုင် ပြုလုပ်နေရခြင်း ဖြစ်သည်။ ထိုဆေးသည် အဓိကအားဖြင့် ကိုယ်အလေးချိန် လျော့ကျစေမည်ဖြစ်ပြီး ဝမ်ဇန်းဟိုအတွက် အလွန်အသုံးဝင်ပေလိမ့်မည်။
ရဲရှောင်၏ ရေဟင်းလင်းပြင်အတွင်း ရေစက်များစွာ စုဆောင်းရရှိခဲ့ပြီး ထိုရေစက်များသည် အလွန်အသုံးဝင်လှသည်။ ဟင်းလင်းပြင်ကြီး တစ်ခုလုံးအား အသက်ဝင်သွားစေသကဲ့သို့ပင်​ဖြစ်သွားခဲ့သည်​။ ရဲရှောင်သည် မှင်ရောင်အားဖြည့် ကြာပန်းပင်အား သူ၏ သစ်သားဟင်းလင်းပြင်အတွင်း စိုက်ပျိုးခဲ့သည်မှာ ရက်အနည်းငယ်သာ ရှိသေးသည်​။ သို့သော် ယခုအခါတွင် ရှင်သန်စ ပြုနေပြီ ဖြစ်သည်​။
မရဏကျောက်တုံးမှ ရေခဲချီဓာတ်များသည်လည်း​လျော့နည်းသွားပြီး ဟင်းလင်းပြင် တစ်ခုလုံးအား ဒုက္ခပေးခြင်း မရှိတော့​ပေ။
ရွှေဟင်းလင်းပြင်တွင်လည်း ပစ္စည်း​ပေါင်းများစွာ စုဆောင်းထားပြီး ဖြစ်ပြီး ထိုပစ္စည်းများမှ စွမ်းအင်များအား စုပ်ယူလျက်​ရှိသည်​။ ဝမ်ဇန်းဟိုသည်​အဆိုပါ ပစ္စည်းများအား ငွေကုန်ကြေးကျ များစွာခံ၍ ဝယ်ယူပေးထားခြင်း ဖြစ်သည်။
[ဝမ်ဇန်းဟိုလို သူဌေးတစ်ယောက် ငါ့လက်ခုပ်ထဲက​ရေလို ရှိနေတာ တကယ်ကို အသုံးဝင်တာပဲ . . .]
ရဲရှောင်သည် သူ၏ ဟင်းလင်းပြင်ကြီးနှင့် ပတ်သက်၍ အ​ကျေနပ်​ကြီး ကျေနပ်နေမိသည်​။
သူဌေးဖြစ်သူ ဝမ်ဇန်းဟိုသည် အချိန်​အတိုအတွင်း ရှားပါးရတနာများ နှင့်​ကျောက်တုံးများအား သလင်းကျောက် ၅ ဘီလီယံကျော် အကုန်အကျခံကာ ဝယ်ယူပေးခဲ့သည်​။
“ငွေသည် ဒုတိယ ဘုရားသခင်” ဆိုသည့် ဆိုရိုးစကားသည်​အလွန်မှန်ကန်လှသည်။
ဝမ်ဇန်းဟိုနှင့် မတွေ့ခင်အချိန်​က ရဲရှောင်သည် သူလိုအပ်သည့် ပစ္စည်းများ ရရှိရန်အတွက် များစွာ ကြိုးပမ်းခဲ့​ရသည်။ ယခုအခါတွင်မူ သူကိုယ်တိုင် အပင်​ပန်းခံစရာမလို​တော့ဘဲ အချိန်တန်သည်နှင့် ပစ္စည်းများ သူ့​ရှေ့​မှောက်​သို့​ရောက်​ရှိလာခဲ့သည်​။
ဝမ်ဇန်းဟိုမှာမူ လင်းပါအို ခန်းမအတွင်း ထိုင်ရင်းဖြင့်​ကမ္ဘာအရပ်ရပ်မှ ရှားပါးပစ္စည်းများ ရောက်ရှိလာမည့် အချိန်ကိုသာ စောင့်​စား​နေရသည်​။
ရဲရှောင်သည် ငွေ၏ အရေးပါပုံအား ကောင်းစွာ သဘောပေါက်လိုက်မိသည်​။ မော်တယ်ကမ္ဘာကဲ့သို့​သော နေရာမျိုးတွင် မည်သူမျှ ငွေကို မငြင်းဆန်နိုင်ချေ။
ယခင်​က ဝမ်ဇန်းဟိုမှ ရဲရှောင်အား ပြောဖူးခဲ့​သော စကားတစ်​ခု ရှိ​လေသည်​။
“ကျုပ်မလိုချင်လို့ပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်သာ တကယ်လိုချင်ရင် တစ်ကမ္ဘာလုံးက မိန်းကလေးတွေကို ၁၀ ဘီလီယံလောက်သုံးပြီး သိမ်းပိုက်လို့ရတယ်။ မိန်းကလေးဆိုတာကလည်း အပျိုတွေချည်းပဲ​နော်​။ အ​ဟေးအ​ဟေး . . . လင်းပါအို ခန်းမနဲ့တောင် မဆန့်မှာ မြင်ယောင်မိသေးတယ် . . .”
ထိုအချိန်က ရဲ​ရှောင်​သည်​ဝမ်ဇန်းဟို​ပြောခဲ့သည့်​စကားအား အယုံအကြည်​မရှိခဲ့​ပေ။ သို့သော် အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ ယုံကြည်လာခဲ့သည်​။
ဝမ်ဇန်းဟို မနှစ်မြို့သည့် အချက်မှာ သူ့အား အေးစက်စက် အမူအယာဖြင့် အမြဲကြည့်​တတ်​သည့်​လျုချန်းဂျန်​ကိုပင်​ဖြစ်​သည်​။ ထိုကဲ့သို့ အကြည့်ခံရခြင်းအား ဝမ်ဇန်းဟိုတစ်​ယောက်​အလွန်မုန်းတီးမိ​လေသည်။
လင်းပါအိုသို့ လျူချန်းဂျန်​ရောက်ခါစအချိန်​တွင် ထိုကဲ့သို့ အကြည့်​မျိုးဖြင့်​ကြည့်​သဖြင့်​ဝမ်ဇန်းဟိုသည် ရက်အနည်းငယ်ကြာသည်အထိ လျူချန်းဂျန်အား ထွက်မတွေ့​ဘဲ​နေ​နေခဲ့သည်​။
ဝမ်ဇန်ဟို ပြောသကဲ့သို့ ငွေသည် အရေးပါသည် ဆိုသည့်တိုင် ငွေထက် အင်အားသည် သာလွန်ပေသည်။ အင်အားရှိလျှင်​အရာရာ လုပ်​ဆောင်​နိုင်​မည်​သာမက ငွေဆိုသည့်​အရာသည်​လည်း သူ့အလိုလို ကပ်ပါလာမည်​ဖြစ်​သည်​။
သို့သော် ခြုံ၍ ပြောရလျှင် မော်တယ်ကမ္ဘာတွင် ငွေသည်​သာ အခရာ ဖြစ်နေလေသည်​။
ရဲရှောင်၏ ဟင်းလင်းပြင်အတွင်းရှိ ဥသည် ဝိညာဉ်တော် ချီဓာတ်များ၊ ရေငွေ့များနှင့် သစ်သား ဟင်းလင်ပြင်အတွင်းမှ အသက်ဓာတ်များအား အဆက်မပြတ် စုပ်ယူလျက် ရှိသည်။
သို့သော် ရဲရှောင် ဟင်းလင်းပြင်ကြီးအတွင်း ဝင်​ရောက်​သွားသည့် အချိန်တွင် ဥသည် စုပ်ယူမှုများ ဆက်၍ မပြုလုပ်တော့ချေ။
တစ်ခါတစ်​ရံတွင်​ဥသည် သူ့အား စနောက်နေသကဲ့သို့ပင်​ရဲရှောင် ခံစားမိနေသည်​။ မခံချင်​ဖြစ်​စေရန်​တမင်​စနောက်​နေသည့်​အတိုင်းပင်​။
[မင်းကငါ့ကို ဂရုမစိုက်သလို ငါကလည်း မင်းကို ဂရုစိုက်မနေပါဘူး။ မင်းက ဥတစ်လုံးပါ ငါ့ကောင်ရာ။ မင်းကိုယ်မင်း ဘာများ ထင်နေတာလဲ . . .]
ရဲရှောင်သည် လုပ်စရာ ရှိသည်များကိုသာ ဆက်၍ လုပ်နေလိုက်​သည်​။ တစ်ခါတရံတွင်​ဥမှ စွမ်း အင်​များအား စုပ်​ယူနိုင်​ရန်​အတွက်​ရဲရှောင်သည်​ဥ၏ ဘေးနားတွင်​နေ၍ ကျင့်​ကြံမှုများ ပြုလုပ်​လေ့ရှိသည်​။
ထိုကဲ့သို့ ဥ၏​ဘေးတွင် ကျင့်ကြံမှု ပြုလုပ်ခြင်းသည်​သူ့အတွက် ပို၍ အဆင်ပြေ ချောမွေ့စေသည်ဟုလည်း ရဲရှောင် ထင်မြင်နေမိသည်​။
ထို့ကြောင့် ဟင်းလင်းပြင်ကြီးအတွင်း ဝင်လာပြီးသည်နှင့် ဥ၏ဘေးတွင် ထိုင်ကာ ကျင့်ကြံမှုများ စလုပ်လိုက်​သည်။ စွမ်းအင်​များအား ဥတစ်လုံးနှင့် လူတစ်​ယောက်​မှ ဝေမျှ သုံးစွဲနေသည့်​အ​ခြေအ​နေပင်​ဖြစ်​သည်​။
ထိုကဲ့သို့​သော အ​ခြေအ​နေမျိုးအား ဥသည် သေချာပေါက် ကြိုက်လိမ့်​မည် မဟုတ်ဟု ရဲရှောင် တွေးနေမိသည်​။ အဘယ်ကြောင့် ဆိုသော် ရဲရှောင်မှ ဝိညာဉ်တော် ချီဓာတ်များအား စုပ်ယူလိုက်ြ​ခင်းကြောင့် ဥမှ ထိုက်သင့်သလောက် စုပ်ယူနိုင်စွမ်း မရှိတော့​သော​ကြောင့်​ပင်​ဖြစ်​သည်​။
တစ်နေ့တွင် ရဲရှောင်သည်​ဥ၏ အနားတွင်​ကျင့်ကြံမှု လုပ်နေစဉ် ဥမှ ရဲရှောင်အား လွင့်ထွက်သွားအောင် ပြုလုပ်လိုက်လေသည်​။
ရဲရှောင်လည်း ဟင်းလင်းပြင် အပြင်ဘက်သို့ လွင့်ထွက် သွားရပါတော့သည်။

Comment

Leave a Reply

Options

not work with dark mode
Reset