Switch Mode

Chapter – 235

အစေခံ (၂)

Chapter – 235
“အစေခံ (၂)”

မိန်းကလေးသည် ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်နေသော်လည်း မေ့မြောနေသဖြင့် ဘာဆိုဘာမျှ မသိချေ။ ထိုကဲ့သို့​သော အ​ခြေအ​နေမျိုးတွင်​ရဲရှောင်အ​နေဖြင့်​အခြား​သော ယောကျာ်းများကဲ့သုိ့ စိတ်မိုက်စိတ်ရိုင်းများ ဝင်လာခြင်း မရှိခဲ့​ပေ။ မိန်းက​လေး၏ အလှသည်​သူ၏ အမြင်တွင် အလှပဆုံး ဖူးပွင့်နေသည့် ကြာပန်းတစ်ပွင့်နှင့်​ပင်​တူ​နေပါသည်​။
“တော်တော်လှတာပဲ . . . ငါမိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အလှကို တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးခဲ့ဘူး . . .”
အဝတ်​အစားကင်းမဲ့​နေ​သော မိန်းမလှ​လေးအား ကြည့်​ရင်း ရဲရှောင် အံ့သြတကြီး ရေရွတ်မိလိုက်သည်။
မိန်းက​လေး၏ ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့တွင် ဒဏ်ရာအပြည့် ဖြစ်နေသော်လည်း ထိုဒဏ်​ရာများသည်​သူမ၏ အလှအား အနည်းငယ်​မျှ လျော့ကျသွားစေခြင်း မရှိခဲ့​ပေ။ အကယ်​၍ ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်များသာ မရှိခဲ့ဘူး ဆိုပါက မည်မျှအထိ လှပမည်နည်း ဟူ၍ပင် ရဲ​ရှောင်​တွေးတောနေမိသည်။
“အဟက်​. . . ယောကျာ်းတိုင်း မိန်းမလိုချင်နေကြတာလည်း မဆန်းပါဘူးလေ . . .”
ရဲရှောင်သည် ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် ဖြစ်ေ​န​သော မိန်းက​လေးအား တစ်ကြိမ်တစ်ခါမျှ မမြင်တွေ့ဖူးခဲ့ချေ။
လူပျိုစစ်စစ်​လေးတစ်ဦး ဖြစ်သောကြောင့် မိန်းမများနှင့်​ပက်​သက်​လျှင်​အတွေ့အကြုံဟူ၍လည်း မရှိပေ။
ရဲ​ရှောင်​သည်​အခြားအ​ကြောင်းအရာများအား စဉ်းစားမ​နေ​တော့ဘဲ မိန်းကလေး၏ ခေါင်းမှ ခြေဖျားအထိ လုပ်စရာရှိသည် များကိုသာ ဆက်လက် လုပ်ဆောင်လိုက်​သည်​။ သူ၏ စိတ်ထဲတွင်လည်း “ဒါက သူစိမ်းမဟုတ်ဘူး၊ ငါ့ရဲ့အစေခံ . . .”ဟူ၍သာ အဆက်မပြတ် နှလုံးသွင်းထားလိုက်​သည်​။
ကုသမှုသည်​အချိန်​အ​တော်​ကြာခဲ့​လေသည်​။ နောက်တစ်နေ့ မွန်းတည့်ချိန် ရောက်မှသာ လက်စသတ်သွားသည်​။
အခန်း​အောင်း​နေ​သော ရဲ​ရှောင်​အား​ဆောင်​ဂျုသည်​အပြင်​ဘက်​မှ​နေ၍ တ​ကြော်​ကြော်​အော်​ခေါ်လျက်​ရှိသည်​။ ရဲရှောင်သည်​ဆောင်​ဂျုအား ထွက်မတွေ့သကဲ့သို့ အထဲသို့ ပေးလည်း မဝင်ချေ။ မကြာခင် ထွက်လာမည်ဟုသာ ပြန်​အော်၍​ပြောလိုက်သည်​။ ထိုအခါ ဆောင်ဂျုလည်း မကျေမချမ်းဖြင့် မြည်တွန်တောက်တီးလျက် ပြန်လည်​ထွက်ခွာသွားပါ​တော့သည်။
မိုးသည်းထန်စွာ ရွာသွန်းထား​သော​ကြောင့်​ရဲအိမ်တော်ဝန်းအတွင်း ရှုပ်ပွနေသည်များကို ရှင်းလင်ရဦးမည် ဖြစ်သည်။
အိမ်တော်ထိန်းတစ်ယောက် ဖြစ်သည့် ဆောင်ဂျုသည်​ထိုကိစ္စများအား ကြီးကြပ်ရမည်ဖြစ်သဖြင့် မအားမလပ်​ပင်​ဖြစ်​နေရသည်​။
“ဂျွတ်​. . .”
မိန်းကလေး၏ နောက်ဆုံးကျန်ရှိနေသော နံရိုးတစ်ချောင်းသည် နေရာမှန်သို့ ပြန်လည်ဆက်သွားခဲ့ပြီ ဖြစ်​သည်​။ ရဲရှောင်လည်း ထိုအခါမှသာ သူ၏လက်အား မိန်းကလေး၏ ရင်ဘတ်​ပေါ်မှ ဖယ်ရှားလိုက်​သည်​။
မိန်းကလေး၏ ဖြူ​ဖွေးဝင်းမွှတ်​နေ​သော ရင်နှစ်မွှာသည် တုန်ခါလျက်ရှိပြီး ထိရက်စရာ ကိုင်​ရက်​စရာပင်​မရှိချေ။ ရဲရှောင်တစ်​ယောက်​ထိုရင်​သားများအား ကြည့်​ရင်း အာ​ခေါင်​များပင်​ခြောက်​လာခဲ့သည်​။ မြင်​နေရုံဖြင့်​အားမရ​တော့ဘဲ သူ၏ လက်ဖြင့် ထိတွေ့ချင်နေမိသည့်​စိတ်​များသည်​ထိန်းချုပ်​၍ မရနိုင်​အောင်​ပင်​ဖြစ်​နေခဲ့သည်​။ ထို့​ကြောင့်​အိစက်​ညှက်​ညော​နေ​သည့်​ရင်​နှစ်​မွှာအား သူ၏ လက်​ချောင်း များဖြင့်​ညင်သာစွာ ကိုင်လိုက်မိသည်။ မိန်းမများနှင့်​တစ်​ကြိမ်​တစ်​ခါမှ အထိအ​တွေ့ မရှိခဲ့ဖူးသည့်​အတွက်​ရဲ​ရှောင်​၏ ရင်​ခုန်​သံများသည်​ဝုန်းဒိုင်းကြဲလျက်​ရှိပြီး ခန္ဓာကိုယ်​တစ်​ခုလုံးရှိ​သွေးများသည်​လည်း ပွက်​ပွက်​ဆူ​နေသကဲ့သို့ ခံစားလိုက်​ရသည်​။ ထကြွလာသည့်​ရမ္မက်​စိတ်​များ​ကြောင့်​သူ၏ မျက်နှာတစ်ခုလုံးသည်​လည်း ရဲရဲနီလျက် ရှိသည်​။
“အ . . . ငါ့အစေခံဆိုတော့ ငါ့မိန်းမဆိုတဲ့ သဘောပဲပေါ့ . . .”
ရဲရှောင်သည် နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်ကိုင်နိုင်ရန်အတွက် အကြောင်းပြချက် ရှာနေမိသည်။ သို့​သော်​ခဏတာမျှ စဉ်းစားလိုက်​ပြီးနောက် မိမိကိုယ်​ကို ရှက်ရွံ့သွားမိ​လေသည်​။ ထို့​ကြောင့်​သူ၏ လက်​များအား ရုတ်​သိမ်းလိုက်​ပြီး မိန်းကလေးအား စောင်ခြုံပေးလိုက်လေတော့သည်။
ထို့နောက် မိန်းကလေး၏ ပါးစပ်ထဲသို့ ရေစက် သုံး စက် ထပ်​မံ၍ ချပေးလိုက်သည်။
နောက်ဆုံးတွင်မူ ရဲ​ရှောင်​တစ်​ယောက်​စိတ်သက်သာရာ ရသွားသည့်​ဟန်​ဖြင့်​-
“နှစ်ဝက်လောက်အတွင်း လုံးဝ သက်သာသွားမယ် ထင်တာပဲ . . .”
မိန်းကလေးသည် မေ့မြောနေတုန်းပင်ဖြစ်ပြီး ယခင်ကထက်စာလျှင် အခြေအနေ ကောင်းမွန်နေပြီ ဖြစ်​သည်​။​ဝေဒနာ အပြင်းအထန် ခံစားရသည့်​ပုံ​တော့ မပေါ်တော့ချေ။ မျက်နှာတစ်ခုလုံး ဖြူရော်ရော် ဖြစ်နေရာမှ သွေးရောင်အနည်းငယ်​လွှမ်းလာခဲ့သည်​။
အသက်ရှင်ရန် သေချာသလောက် ရှိနေချေပြီ။
သူမ၏ ဆံပင်များသည် ခေါင်းအုံးထက်တွင် ပြန့်ကျဲလျက်ရှိပြီး နဖူးတွင်လည်း ဆံစအချို့ ဝဲကျလျက်​ရှိသည်​။ ယခုကဲ့သို့ ပြင်းပြင်းထန်ထန် ဒဏ်ရာရရှိ၍ မေ့မြောနေသည့်တိုင် အလှ အနည်းငယ်​မျှ ပျက်​မသွားခဲ့​ပေ။
ငြိမ်းချမ်းစွာ အိပ်စက်နေသော နတ်သမီးတစ်ပါးနှင့်ပင်​တူ​နေပါ​သေးသည်​။
​လေးကိုင်းသဖွယ်​ကွေးညွှတ်​နေ​သော သူမ၏ နှုတ်ခမ်းအစုံသည် ပို၍ပင် ဆွဲဆောင်မှု ရှိနေလေသည်​။
ရဲရှောင်သည် တန်ဖိုးကြီးလှသော ရတနာပစ္စည်းတစ်ခုအား ငေးကြည့်သကဲ့သို့ ကြည့်နေမိသည်။ ထို့​နောက်​မတ်တတ်ထရပ်လိုက်​ကာ အကြောဆန့်လိုက်သည်​။ အချိန်​ကြာမြင့်​စွာ ထိုင်​နေခဲ့မိသည့်​အတွက်​သူ၏ ခါးမှအရိုးများပင် တဂျွတ်ဂျွတ် မြည်သွားခဲ့သည်​။
“မကြာခင် နိုးလာလောက်မှာပါ . . .”
ရဲရှောင် အခန်း​အပြင်သို့ ထွက်လိုက်ပြီး တစ်ခုခု စားရန် စီစဉ်ခိုင်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် အစောင့် တစ်ယောက်အား လိုအပ်သည့် ဆေးပစ္စည်းအချို့အား ဝယ်ခိုင်းလိုက်ပြန်သည်။
ထိုအချိန်တွင်​ဆောင်ဂျု​ရောက်​လာပြီး ရဲ​ရှောင်​အား မျက်မှောင်ကြုတ်၍ ကြည့်​လိုက်​ကာ –
“ဘာဖြစ်တာလဲ . . . မင်းဒဏ်ရာရထားလို့လား။ မင်းက ဒီဆေးတွေ ဘာလုပ်ဖို့လဲ . . .”
“ကျုပ်အတွက် မဟုတ်ပါဘူး . . .”
ရဲရှောင် ပြုံးလျက် ပြန်​ဖြေလိုက်​သည်​။
“ကျုပ်ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို ကယ်တင်ထားတယ်။ ကောင်မလေးက မေ့နေတယ်။ တော်တော်တော့ ထူးဆန်းတယ်။ သူ့ကို ဒဏ်ရာရအောင် လုပ်လိုက်တဲ့လူက တော်တော်ကို အဆင့်မြင့်တဲ့ ပညာရှင်တစ်ယောက် ဖြစ်ရမယ်။ ဒါပေမယ့်​အဲဒီလူက ဒီလို သာမန်မိန်းကလေး တစ်ယောက်ကို ဘာလို့ ရက်ရက်စက်စက် လုပ်ရတာလဲ . . .”
ရဲ​ရှောင်​၏ စကား​ကြောင့်​ဆောင်ဂျုတစ်​ယောက်​နားမလည်နိုင်အောင်ပင်​ဖြစ်သွားခဲ့သည်။ ထို့​ကြောင့်​အ​လောတကြီးဖြင့်​ပင် ရဲရှောင်၏ အခန်းထဲသို့ ဝင်သွားလိုက်​သည်​။ ထိုအခါ ကုတင်​ပေါ်တွင်​မိန်းကလေးတစ်ဦး လှဲလျောင်းနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရ​လေသည်​။
“မိန်းမလှလေးပါလား . . .”
ရဲရှောင် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ရင်း –
“ဟုတ်တယ်။ ကျုပ်စဉ်းစားနေတာက သူ့မှာ ဒီလို အစွမ်းထက်တဲ့ ရန်သူတစ်ယောက် ရှိနေတော့ သူနိုးလာရင် လျှောက်သွားဖို့ အဆင်မပြေလောက်ဘူး။ သူ့ရန်သူက သူ့ကို သေစေချင်နေတာလေ။ အဲ့ဒီ​တော့ကား . . . ကျုပ်ဘေးမှာ ကျုပ်ရဲ့ အစေခံအဖြစ် ခေါ်ထားမယ်ဆို ဘယ်လိုသဘောရလဲ . . .”
​ဆောင်​ဂျုလည်း အားရဝမ်းသာဖြင့်​-
“အကြံကောင်းပဲ . . . သူက ဒဏ်ရာပြင်းပြင်းထန်ထန်ရပြီး မေ့နေသေးပေမယ့်​တော်​တော်​လှတဲ့ မိန်းက​လေးပဲ။ နောက်ပြီး အပျိုစင်လေးထင်တယ်။ ရည်ရည်မွန်မွန်လည်း ရှိမယ့်​ပုံပဲ။ မင်းသူ့ကို ကယ်တင်ပေးလိုက်တာ ကောင်းပါတယ်။ အချိန်ကြာလာရင် သံ​ယောဇဉ်​ဖြစ်​ပြီး မင်းနဲ့လည်း ညားရင်ညားသွားမှာပေါ့။​ခေါ်သာ​ခေါ်ထားလိုက်​ဘာမှ မဖြစ်ဘူး . . .”
ရဲရှောင် ရှက်အမ်းအမ်း ပြုံးလိုက်ရင်း –
“သူ့ကို လက်ထပ်ရမယ် ဟုတ်လား . . . ဒီကိစ္စကို နောက်မှပြောတာပေါ့။ သူကျုပ်တို့အိမ်မှာ နေမနေဆိုတာကလည်း မသေချာသေးပါဘူး . . .”
ဆောင်ဂျုမှ ဒေါသတကြီးဖြင့် –
“သူ့မှာ ဆုံးဖြတ်ပိုင်ခွင့် ရှိလို့လား။ ငါတို့က သူ့အသက်ကို ကယ်တင်ခဲ့တာလေ။ အဲဒီတော့ သူ့အသက်ကိုတောင် ငါတို့ ပိုင်နေပြီပဲဟာ ဘယ်​လိုပဲဖြစ်​ဖြစ်​ငါတို့သဘောထားကို သူ လက်ခံရမှာပေါ့ . . .”
ရဲရှောင် မည်​သည့်​စကားမျှ ပြန်​မ​ပြော​တော့ဘဲ ခေါင်းသာ ညိတ်ပြလိုက်သည်​။ သို့​သော်​စိတ်​ထဲတွင်​မူ​ရှေ့ဆက်​ရမည့်​ကိစ္စအား​တွေး​နေမိသည်​။
[ဦးလေးဆောင်က ငါ့ထက်တောင် တက်ကြွနေပါ​ရောလား။ ဒီကောင်မလေးမှာ နောက်ကြောင်း ရာဇဝင် တစ်ခုခုတော့ ရှိနေမယ် ထင်တယ်။ သူနိုးလာလို့ ငါ့အစေခံအဖြစ် မခံယူနိုင်ဘူးဆိုလည်း ဘယ်တတ်နိုင်ပါ့မလဲ။ ဒီလိုဆိုရင်တော့ ဦးလေးဆောင် မသိအောင် ကောင်မလေးကို ငါခိုးပြီး ပြန်လွှတ်ရမှာပဲ . . .]
[မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို သူမလုပ်ချင်တဲ့အလုပ် လုပ်ခိုင်းလို့ မဖြစ်သေးပါဘူး။ အဲ့ဒီလိုလုပ်​ရင်​ရိုင်းရာ ကျသွားမှာပေါ့ . . .]
ရဲရှောင်သည် ဆောင်ဂျု၏ ဒေါသအား သိသဖြင့် ထိုကဲ့သို့သာ လုပ်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်​လေသည်​။
“ဒါနဲ့ မင်းအဖေက မင်း အစေခံထားတာ သဘောတူမှာ မဟုတ်လောက်ဘူးနော် . . .”
ဆောင်ဂျု မျက်မှောင်ကြုတ်ရင်း ပြောလိုက်သည်။
“ဒါပေမယ့်​အဲဒါက ဟိုးအရင်ကပါ။ အခုမင်းလည်း အရွယ်ရောက်လာပြီ။ အရုပ်နဲ့ ဆော့ရမယ့်​အရွယ်မှ မဟုတ်တော့တာ။ ဘာမှတော့ မဖြစ်လောက်ပါဘူး။ ငါနားချပေးပါ့မယ်။ နောက်ပြီး ကောင်မလေးကလည်း တော်တော်ကို လှတယ်မဟုတ်လား။ သူ့ကို ဒီအတိုင်း လက်လွှတ်လိုက်ရမှာ ငါသာဆို နှမြောမိမှာ သေချာတယ် . . .”
“အင်း . . . ကျုပ်လည်း အတူတူပါပဲ . . .”
ရဲရှောင် ခေါင်းညိတ်ရင်း ပြန်ပြောလိုက်သည်။
“ကဲဒါဆိုလည်း သွားတော့ . . .”
ဆောင်ဂျုဘက်​မှ ကြည်ကြည်ဖြူဖြူဖြင့်​ပင်​သဘောတူလိုက်သဖြင့် ရဲရှောင်၏ စိတ်ထဲတွင် ပျော်ရွှင် သွားမိသည်။
လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်စွာ ကောင်းကင်ပေါ်မှ ပြုတ်ကျလာသော မိန်းကလေးသည် ရဲရှောင်၏ အိပ်ရာထက်တွင် နှစ်​ရက်တိုင်တိုင် မေ့မြောနေခဲ့သည်​။
ရဲရှောင်လည်း သူမ၏ အတွင်းအပြင် ဒဏ်ရာများအား ယခုထက်ပို၍ သက်သာနိုင်စေမည့် နည်းလည်းဟူ၍ ရှာမတွေ့တော့ချေ။ သူမ၏ သွေးကြောများကိုသာ နေ့စဉ်နှင့်အမျှ စစ်ဆေးပေးနေပြီး ရေနှင့်စွပ်ပြုတ်အနည်းငယ် မကြာခဏ ပါးစပ်ထဲသို့ ထည့်ပေးနေမိသည်​။
လူတစ်ဦးသည် မေ့မြောနေ​သော်​လည်း သူ၏ ခန္ဓာကိုယ် လိုအပ်ချက်များသည် ပုံမှန်အတိုင်းသာ ဆက်လက် လုပ်ဆောင်နေဆဲပင်​ဖြစ်​သည်​။ ထို့ကြောင့် ထိုနှစ်​ရက်အတွင်း ရဲရှောင်သည် မိန်းကလေး၏ ကျင်​ကြီးကျင်​ငယ်​ကိစ္စအဝဝကိုပင်​မရှက်​မ​ကြောက်​လုပ်ဆောင်ေ​ပးနေရပါတော့သည်။

Comment

Leave a Reply

Options

not work with dark mode
Reset