Switch Mode

Chapter – 223

ကျော့ကွင်း

Chapter – 223
“​ကျော့ကွင်း”

ရဲ​ရှောင်​၏ အပြုအမူ​ကြောင့်​စောင့်​ကြည့်​နေ​သော မိန်းမပျိုသည် ကြောင်ငေးသွားကာ –
[ဒီလူက ဘာလဲဟ ခုပဲသွားတယ်၊ ခုပဲ ပြန်လာတယ်​။ အခု လူတွေကလည်း အများကြီး ရှိနေတော့ သူ့အနားကို အရမ်းနီးနီးကပ်​ကပ်​သွားလို့ မရ​သေးဘူး။ ငါ့နှယ်​တော့ . . . ဘာဆက်​လုပ်ရမှန်းကို မသိတော့ပါဘူး . . .]
ထို့နောက် ရဲရှောင်သည် လင်းပါအို ခန်းမအတွင်းသို့ ပြန်ဝင်သွားသည်ကို​တွေ့လိုက်ရပြန်သည်​။ ယခုအ​ခေါက်​တွင်​တော်​တော်​နှင့်​ပြန်​မထွက်မလာတော့ချေ။
မိန်းမပျိုသည်​အပြင်ဘက်တွင် စိတ်ရှည်လက်ရှည်ဖြင့်​စောင့်ဆိုင်းနေ​လေသည်​။ အ​တော်​အတန်​ကြာသည်​အထိ ရဲ​ရှောင်​ထွက်​မလာ၍ သူမ၏ စိတ်စွမ်းအားဖြင့် ရဲရှောင်အား ကြည့်လိုက်သည်။ ထိုအခါ
အသည်း​ပေါက်​မတတ်​ပင်​မကျေမနပ် ဖြစ်သွား​လေသည်။​အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ဖန်ဇီလင်သည် လင်းပါအိုခန်းမအတွင်း၌ အေးအေးလူလူဖြင့်​ပင်​အရက်ထိုင်ေ​သာက်လျက် ရှိနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရ​သော​ကြောင့်​ဖြစ်​သည်​။
ဖန်ဇီလင်၏ ဘေးတွင် အနှစ်တစ်သောင်းလျှင် တစ်ကြိမ်ပင် မြင်ရခဲလှသည့် အလွန်တရာ ဝလှသည့် လူဝကြီးတစ်ဦး ထိုင်နေလေသည်​။ ထိုလူဝကြီး၏ အသားများသည် တွဲကျနေပြီး ဖန်ဇီလင်အ​ပေါ် ရိုရိုကျိုးကျိုးဖြင့်​ဆက်ဆံ​နေသည်ကို သူမ​တွေ့လိုက်ရသည်။
ဖန်ဇီလင်သည် မှိုရသည့်​မျက်​နှာမျိုးဖြင့်​ပင်​သောက်​လျက်ရှိနေပြီး တစ်ချက်​တစ်​ချက်​တွင်​ကျယ်လောင်စွာ ရယ်​မောလိုက်​ပြန်​သည်။ ထိုကဲ့သို့ ရယ်​မောလိုက်​သည့်​အခါတိုင်း သူ၏ ပါးစပ်​ထဲရှိ သွားများ ပင်​အကုန်​ပေါ်​သွား​လေသည်​။
“ဘာလဲဟ . . .​တော်​တော်ကြာတဲ့အထိ လျှောက်သွားပြီးမှ ရုတ်တရက် ပြန်လှည့်လာပြီး ဘာလို့ လာသောက်နေရတာလဲ . . .”
အမှောင်ထဲမှ မိန်းမပျိုသည် နားမလည်ဟန်ဖြင့် ရေရွတ်လိုက်သည်​။
ထိုမိန်းမပျိုသည် ချင်းယန်နယ်ပယ်မှ အစွမ်းထက်ဆုံး ပညာရှင် ၃ ဦးထဲမှ တစ်ဦးပင် ဖြစ်သည်​။ ထို့ပြင်​အတွေ့အကြုံများလည်း ကြွယ်ဝသူတစ်​ဦးဖြစ်​သော​ကြောင့်​သူမအား ယှဉ်နိုင်သည့်​လူဟူ၍ မရှိသလောက်ပင်ဖြစ်​သည်​။
သို့သော် ထိုကဲ့သို့ ပါးရပ်နပ်ရည် ရှိလှသည့် လူတစ်ယောက်ပင်ဖြစ်​လင့်​ကစား ဖန်ဇီလင်၏ အပြုအမူများနှင့် ပတ်သက်၍ နားမလည်နိုင်​အောင်​ပင်​ဖြစ်လျက်ရှိသည်။​
[သူတစ်ခုခုကိုများ အာရုံခံမိသွားလို့လား။ မဖြစ်နိုင်ဘူး၊ လုံးဝမဖြစ်နိုင်ဘူး။ သူက ဘာအဆင့်မှ မရှိသေးတဲ့ဟာ နောက်ထပ် နှစ်တစ်သောင်းလောက် ကျင့်ကြံမှုတွေ လုပ်ပါစေဦး ငါ့ကို ဘယ်လိုမှ သတိပြုမိစရာ အကြောင်းမရှိဘူး . . .]
. . .
ဖန်ဇီလင်​တစ်​ယောက်​အချိန်​များအား​မေ့​လျော့၍ ပျော်ရွှင်စွာ သောက်စားနေခဲ့သည်​မှာ ညအချိန်သို့ပင် ရောက်ရှိလာခဲ့ပြီဖြစ်​သည်​။
အပြင်​ဘက်​တွင်​မှောင်​ရိပ်​ခို၍​စောင့်​ဆိုင်း​နေသည့်​မိန်းမပျိုသည်လည်း စိတ်မရှည်​တော့​သော​ကြောင့်​သက်​ပြင်းများ တဟင်းဟင်းချရင်း​ဒေါသထွက်​နေမိသည်​။​မ​ကျေမနပ်​ဖြင့်​အံတကြိတ်​ကြိတ်​လုပ်​ရလွန်း၍ သွားများပင် ကျိုးမတတ် ဖြစ်နေခဲ့သည်​။
တစ်မြို့လုံးအား အမှုန့်ချေပစ်ချင်​နေသည့် စိတ်များခဏခဏ ချိုးနှိမ်၍ ထား​နေရသည်​။ ဖန်​ဇီလင်​အား ကြည့်​ကာ တောက်​တ​ခေါက်​ခေါက်​ဖြင့်​ပင်​ဒေါသထွက်​နေမိရင်း –
[​တောက် . . . သောက်ချင်လှချည်ရဲ့ ဆိုလည်း သောက်ပေါ့။ အခုဟာက မဟုတ်သေးပါဘူး၊ လက်သည်းခွံလောက်ရှိတဲ့ ခွက်လေးတစ်ခွက်ကို အခါတစ်ရာလောက် မော့နေတယ်။ ဒီလူက ဘာလဲဟ၊ လူတောင် ဟုတ်ရဲ့လား . . .]
မီးများ ထိန်ထိန်လင်းလာသည့် အချိန်မှသာ ဖန်ဇီလင်သည် ထိုင်ရာမှ ထလိုက်သည်။
“နောက်ဆုံးတော့ ပြီးပြီထင်တယ် . . .”
အမှောင်ထဲမှ မိန်းမပျိုသည်​စိတ်သက်သာရာ ရသွားဟန်ဖြင့် ရေရွတ်လိုက်သည်။
“နောက်ထပ် ရူးကြောင်ကြောင် အလုပ်တွေ ထပ်မလုပ်ဖို့ မျှော်လင့်ရတာပဲ . . .”
သို့သော် သူမ၏ အထင်​နှင့်​အမြင်​သည်​တက်​တက်​စင်​အောင်​ပင်​လွဲသွားခဲ့သည်​။
သူ ကြည့်နေသည့်​အချိန်​မှာပင်​ဖန်ဇီလင်သည် ကျောက်မျက်ရတနာဆိုင် တစ်ဆိုင်သို့ ဝင်သွားပြန်သည်​။
အထဲသို့ ရောက်သောအခါ ဖန်ဇီလင်သည်​ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်ကိုင်ရင်း ကြည့်နေ​လေသည်​။ သူကြိုက်သည့် ပစ္စည်းဆိုလျှင် ဈေးဆစ်ပြန်သည်​။ ရောင်းသူနှင့် ဝယ်သူအကြား ဈေးဆစ်ခြင်း ဟူသည်မှာ မထူးဆန်းသော ကိစ္စတစ်ခု ဖြစ်သော်လည်း ဖန်ဇီလင်မှာမူ အနည်းငယ် ထူးဆန်းနေသည်​။ ဖန်ဇီလင်​သည် ငွေစ ၈၄၀ တန်သော ပစ္စည်းအား ငွေစ ၂ စဖြင့် ရအောင် ဈေးဆစ်နေခြင်းပင်​ဖြစ်သည်။ ဆိုင်ရှင်ဖြစ်သူမှ မည်သည့်နည်းနဲ့မျှ​လက်မခံနိုင်သော်လည်း ဖန်ဇီလင်သည် ငွေစ ၁ စခွဲခန့်ဆီ တိုးတိုးပေး၍ ဆစ်နေပြန်သည်​။ ထိုကဲ့သို့ ဈေးဆစ်နေသည်နှင့်ပင် ၂ နာရီခန့် ကြာမြင့်သွားခဲ့သည်​။ နောက်ဆုံးတွင်မူ ငွေစ ၃၃၀ ဖြင့် ရရှိသွားလေတော့သည်​။
နောက်ယောင်ခံလိုက်လာသော မိန်းမပျိုသည် ဒေါသထွက်လွန်းသဖြင့် အသားများပင် တဆတ်ဆတ် တုန်လျက်​ရှိသည်​။
ဆိုင်ရှင်ဖြစ်သူမှာလည်း မျက်​စိပျက်​မျက်​နှာပျက်​ပင်​ဖြစ်​နေပြီး ဖန်ဇီလင်အား စကားအဖတ်​လုပ်​၍ပင်​မပြောချင်တော့ပေ။ ထို့ကြောင့် မတန်တဆ ဈေးလျော့၍ ရောင်းချပေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ပစ္စည်းတစ်ခု အတွက်နှင့် စိတ်ရှုပ်မခံချင်တော့သကဲ့သို့ အချိန်ကုန်​လည်း မခံချင်တော့ပေ။ ရိုင်းရိုင်းစိုင်းစိုင်း ပြောဆို၍ မရောင်းဘူး ဆိုပါကလည်း အများအမြင်တွင် သူ၏ဆိုင် သိက္ခာကျနိုင်လေသည်။
ထို့နောက် ဖန်ဇီလင်သည် ဆံထိုးတစ်ချောင်းဖြင့် သူ၏ နားအား သန့်ရှင်းရေး လုပ်နေရင်း ဆိုင်ထဲမှ ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်​။ ဆံထိုးဖြင့်​နားဖာကလော်ပြီးသောအခါ နားမှ အညစ်အကြေးများအား လက်ဖြင့် ဖယ်လိုက်ရင်း အနံ့ရှူလိုက်ပြန်သည်​။
“ဝေါ့ . . .”
ဖန်​ဇီလင်​သည်​ဖယ်​လိုက်​ရှူလိုက်​ဖြင့်​လေးငါးခါမကပင်​လုပ်​နေ​လေသည်​။ စောင့်ကြည့်နေ​သော မိန်းကေ​လးသည် ထိုမြင်​ကွင်းအား မြင်​လိုက်​ရ​သောအခါ အလွန်​ပင်​အော်​ဂလီဆန်​မိသွားသည်​။
“တော်တော် အရှက်မဲ့တဲ့ လူပါလား။ ဟိုမိန်းကလေးတွေက ဒီလိုလူမျိုးနဲ့များ အသားချင်းထိဆက်​ဆံပြီး သူတို့ရဲ့ အပျိုစင်​ဘဝကို​ပေးချင်နေကြသေးတယ်။ ဒီလိုလူထိတာ ခံမယ့်​အစား အသေခံလိုက်​တာကမှ ကောင်းဦးမယ် . . .”
ရွံလွန်းသဖြင့်​သူမကိုယ်​သူမ သတ်သေပစ်ချင်စိတ်ပင် ပေါက်​နေ​လေသည်​။
ထို့​နောက်​ဖန်ဇီလင်သည် အလှပြင်ပစ္စည်းရောင်းသည့် ဆိုင်တစ်ဆိုင်သို့ ဝင်လိုက်ြ​ပန်သည်။ ထိုမှတဆင့် လက်နက်ပစ္စည်းများ ရောင်းသည့်ဆိုင်သို့ ထပ်မံ၍ ဝင်ရောက်ပြန်သည်။
ထိုသို့ဖြင့်​ဆိုင်ပေါင်းများစွာ တစ်ဆိုင်ပြီးတစ်ဆိုင် ဝင်​နေခဲ့သည်​။
အဆိုပါ ဆိုင်များ၏ ဆိုင်ရှင်များသည် ဖန်ဇီလင်၏ အဆမတန် ဈေးဆစ်ခြင်းအ​ပေါ် သည်းမခံနိုင်ကြတော့ဘဲ မျက်စိပျက် မျက်နှာပျက်စွာဖြင့် ဈေးများလျော့ကာ ရောင်းလိုက်ကြသည်​။
နောက်ဆုံးတွင်မူ ဖန်ဇီလင်သည် ကျောက်စိမ်းဆိုင် တစ်ဆိုင်မှ​ကျောက်​စိမ်းတုံး နှစ်​တုံးကိုင်​ဆောင်​၍ ထွက်​လာ​လေသည်​။ ဖန်ဇီလင်၏ ဈေးဆစ်သည့် အသံများအား နားမထောင်ချင်တော့​သော​ကြောင့်​အ မိန်းမပျိုသည်​ကျောခိုင်း၍သာ နေ​နေခဲ့သည်​။ ကြားမိပါက ဒေါသထွက်မိနေဦးမည် မဟုတ်ပါ​လော။
သန်းခေါင်ယံ အချိန်သို့ပင်​ရောက်လာပြီ ဖြစ်​သော​ကြောင့်​လမ်းမ​ပေါ်တွင်​လူသွားလူလာဟူ၍ မရှိတော့ချေ။
ရဲရှောင်သည် တစ်​ဆိုင်​ဝင်​တစ်​ဆိုင်​ထွက်​ဖြင့်​မြို့ပတ်​နေရခြင်းမှာ သူ၏​နောက်​မှ တစ်စုံတစ်ယောက် လိုက်​လာမည်​စိုး၍ အာရုံခံနေခြင်းပင် ဖြစ်သည်​။
နောက်ဆုံးတွင် မည်သူမျှ မရှိကြောင်း အတည်ပြုလိုက်မိသည်​။ သူအမှတ်မှားခြင်း ဖြစ်နိုင်သည်​ဟုလည်း ရဲ​ရှောင်​တွေးလိုက်မိသည်။ အကယ်၍ သူ၏ နောက်သို့ တစ်စုံတစ်ေ​ယာက် လိုက်လာခဲ့မည် ဆိုပါက ထိုလူသည် သူ၏ လုပ်​ရပ်​များ​ကြောင့်​စိတ်ညစ်လွန်း၍ ထွက်သွားပေလိမ့်မည်။
တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သော မြို့လယ်လမ်းမပေါ်တွင် ရဲ​ရှောင်​တစ်ဦးတည်းသာ ထီးထီးကြီး ကျန်ရှိ​တော့သည်​။ သူ၏ ရန်သူသာ ဆိုပါက လူသူမရှိသည်​ကို အခွင့်​ကောင်းယူ၍ ယခုနေရာတွင် လာရောက်တိုက်ခိုက် ပေလိမ့်မည်။
သို့သော် မည်သည့် ထူးခြားမှုမျှ မတွေ့ရချေ။
ထို့ကြောင့် သူ၏ အာရုံခံမှု တစ်ခုခု မှားယွင်း​နေသည်ဟုသာ မှတ်ယူလိုက်မိသည်​။
[ငါမှားတာပဲ ဖြစ်မှာပါ။ ငါ့ရဲ့ အာရုံခံနိုင်စွမ်းကလည်း သိပ်မှ မမြင့်သေးတာ အဲဒီတော့ မှားနိုင်တာပဲ . . .]
ရဲရှောင်သည် စိတ်သက်သာရာ ရသွားသည့်​ဟန်ဖြင့် အသက်​ပြင်းပြင်းတစ်​ချက်​ရှူသွင်းလိုက်ပြီးနောက် ရယ်မောခြင်း ကောင်းကင် ခြေလှမ်းကို အသုံးပြုကာ လှစ်​ခနဲပင်​ပြေးထွက်သွားသည်​။
“ဝှစ်​. . .”
ရဲရှောင်သည်​ချက်ချင်းပင် ပျောက်ကွယ်သွားခြင်း ဖြစ်သည်​။
[ငါအိမ်မပြန်တာ နည်းနည်းကြာနေပြီဆိုတော့ ဦးလေးဆောင်လည်း ငါ့ကို စိတ်ပူနေလောက် ရောပေါ့ . . .]
ရဲရှောင်သည်​တွေးရင်းဖြင့်​အိမ်​သို့ ခပ်မြန်မြန်ပင် သုတ်​ခြေတင်​ကာ သွားလိုက်​သည်​။
ညသည်ေ​မှာင်မိုက်ေ​နသည့်အပြင် လမ်းမ​ပေါ်တွင်​လည်း မည်သူမှ ရှိမ​နေ​သောကြောင့် သူ၏ လှုပ်ရှားမှုအား မည်သူတစ်​ဦးတစ်​ယောက်​ကမျှ သတိပြုမိလိမ့်​မည် မဟုတ်ဟု ရဲ​ရှောင်ေ​တွးနေမိသည်​။
မိန်းမပျိုသည် သူမ၏ ရင်ထဲရှိ ဒေါသများအား ချုပ်တည်း၍​နေ​နေရသည်။​ထိုအချိန်တွင်​တစ်ခုခု ရွေ့လျားသွားသည့် အသံအား ကြားလိုက်ရပြီး သူမချက်ချင်း လှည့်ကြည့်လိုက်သောအခါ ဖန်ဇီလင် မရှိတော့သည်ကို မြင်တွေ့လိုက်ရသည်​။
ထိုအချိန်မှသာ သူ၏ စိတ်ထဲ သဘောပေါက်သွား​လေသည်​။
[ဒီလူက တမင် ဟန်ဆောင်နေခဲ့တာပဲ။ သူ့နောက်ကို တစ်ယောက်ယောက် လိုက်နေတာ သိလို့ ထင်တယ် . . .]
ရဲရှောင်သည် သူ၏နောက်သို့ မည်သူမျှ လိုက်နိုင်တော့မည် မဟုတ်ဟု တွေးမိသည့်အလျောက် စိတ်လက်ပေါ့ပါးစွာပင် အိမ်သို့ပြန်သွားခဲ့သည်​။
အမှောင်ထဲမှ မိန်းကလေး၏ စိတ်ထဲတွင်လည်း –
[လင်းပါအိုလို​လေလံခန်းမကို ပိုင်ဆိုင်ထားတဲ့ လူတစ်ယောက်က ဈေးပေါပေါ ပစ္စည်းတွေကို ဆိုင်လေးတွေကနေ အဆမတန် ဈေးဆစ်ပြီး ဝယ်နေတာ အချိန်ဆွဲနေတဲ့ သဘောများလား၊ တကယ်ဆို သူက ဒီမော်တယ်ကမ္ဘာမှာ အချမ်းသာဆုံးတောင် ဖြစ်ဦးမယ် . . .]
“ကောင်းပြီလေ . . . ရှင်အခုတော့​ပြေးထားဦး​ပေါ့။ ရှင်ကျွန်မလက်က လွတ်မယ်များ ထင်နေတာလား . . .”
အမှောင်ထဲမှ မိန်း​မပျိုသည်​ခနဲ့တဲ့တဲ့ပင်​ရေရွတ်လိုက်ပါတော့သည်​။

Comment

Leave a Reply

Options

not work with dark mode
Reset