Switch Mode

Chapter – 222

နောက်ယောင်ခံလိုက်ခြင်း

Chapter – 222
“​နောက်​ယောင်​ခံလိုက်​ခြင်း”

ဝမ်ရမ်ချူးချူးသည်​မျက်မှောင်ကြုတ်ရင်း တစ်​ကိုယ်​တည်း အတွေးနယ်ချဲ့နေမိသည်။
[ငါသူ့ကို ကြိုက်နေတာလား၊ မဟုတ်သေးပါဘူး၊ ဒါဆို မကြိုက်ဘူးလား။ အင်း . . . ငါ့ကိုယ်ငါတောင် မသိတော့ပါလား။ သူက ဂိုဏ်းအတွက် အရေးပါဆုံးလူပဲ။ ဒါပေမယ့်​ဒီမှာတော့ သူက ငါ့ရဲ့ ရန်သူ။ သူ့ကို သတ်လို့လည်းမရ​သလို ကြိုက်လို့လည်း မဖြစ်ပြန်ဘူး။ ငါဘာလုပ်ရတော့မှာလဲ . . .]
ဝမ်​ရမ်​ချုးချူး၏ စိတ်ထဲတွင်​အ​တွေးများဖြင့်​ရှုပ်ထွေး နောက်ကျိလျက်ရှိသည်​။
ပိုင်ရှင်းယွဲ့သည်လည်း ထိုနည်းတူပင်​ဖြစ်​သည်​။ သူ၏ စိတ်​ထဲတွင်​မည်​သို့ဆုံးဖြတ်​ရမည်​ကို​ဝေခွဲမရ ဖြစ်​နေ​လေသည်​။
သူမတို့ နှစ်​ဦးသည် မည်သည့်စကားမျှ ဆက်မပြောကြဘဲ ကိုယ်စီ အတွေးနယ်​ချဲ့​နေကြသည်​။
ပိုင်ရှင်းယွဲ့၏ စိတ်ထဲတွင် –
[တကယ်​လို့သာ အဆင်​ပြေသွားမယ်​ဆိုရင်​ငါ့ဂိုဏ်းကိုတောင် ငါပြန်နိုင်လောက်မယ်။ ငါ့ဝေဒနာ သက်သာသွားရင် အစ်မကျွင့်ကိုလည်း သွားတွေ့လို့ရမယ်။ သူရော ဘယ်လိုနေလဲ မသိဘူး။ နောက်ပြီး ဟိုစကားစုကို ဘယ်သူ့ ပြောမိသေးလဲလို့ မေးကြည့်ရဦးမယ်။ ဒီလို စကားကို မော်တယ်ကမ္ဘာက လူ က ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ကြားဖူးနေရတာလဲ . . .]
ပိုင်​ရှင်းယွဲ့သည် သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း –
“ယင်နဲ့ယန် စွမ်းအားကို သုံးပြီး ဝေဒနာကို ကုသတာ တကယ်ကို ကောင်းတယ်။ ဒါပေမယ့်​ကုပေးမယ့်​လူက ဘာကြောင့် ယောကျာ်းဖြစ်နေရတာလဲ . . .”
အမိုးပေါ်မှလူသည်​အောက်​သို့ အသာအယာ ဆင်းသွား​လေသည်​။ သူမ၏ နှုတ်မှလည်း တတွတ်တွတ်ဖြင့် –
“လင်းပါအိုခန်းမ၊ ဖန်ဇီလင်၊ ယင်နဲ့ယန် စွမ်းအား . . . ဝေဒနာကို ကု​ပေးနိုင်တယ် . . .”
“အသားချင်းထိ​တွေ့ဆက်​ဆံပြီး ကုမှာ . . .”
စကားလုံးများ​ကြောင့်​သူမကိုယ်တိုင်​သည်လည်း စိတ်ရှုပ်ထွေး​နေသည့်​ပုံပင်​။
ထို့နောက် ခေါင်းခါယမ်းလိုက်ရင်း ချက်ချင်းဆိုသလိုပင်​ထိုနေရာမှ ပျောက်ကွယ်သွား​လေသည်​။
မော်တယ်ကမ္ဘာတွင် ထိုကဲ့သို့ စွမ်းအင်​မျိုးအား မည်သူမျှ ပိုင်ဆိုင်လိမ့်​မည် မဟုတ်ချေ။
. . .
ရဲရှောင်သည်​ဝမ်ရမ်ချူးချူးတို့ထံမှ ပြန်လာပြီးနောက် သူ၏ စိတ်ထဲတွင်​နားမလည်နိုင် ဖြစ်နေမိသည်။
[သူတို့က ငါ့ကို ဒီအတိုင်း အလွယ်တကူ ပြန်ခွင့်ပေးလိုက်တာလား၊ ငါ့ကို ဘာလို့ မဖမ်းထားကြတာလဲ မသိဘူး။ ညှိနှိုင်းမှုတောင် မလုပ်ကြတော့ပါလား။ ငါဒီအတိုင်းလေး လမ်းလျှောက်ထွက်လာတာတောင် ငါ့နောက်က လိုက်မလာကြဘူး။ ဘာတွေများ ဖြစ်နေတာပါလိမ့်။ အဓိပ္ပါယ်တော့ မရှိဘူး . . .]
ရဲ​ရှောင်​သည်​ဝမ်​ရမ်​ချုးချူးတို့အ​ပေါ်တွင်​တမင်​ဟန်​ဆောင်​၍​ဒေါသထွက်ပြခဲ့ခြင်း​သည်​ထိုနေရာမှ အမြန်​ဆုံး လွတ်မြောက်ချင်၍ ဖြစ်သည်။
ယခုကဲ့သို့ အမြန်ဆုံး​ထွက်လာနိုင်၍သာ တော်သေးသည်ဟု ရဲ​ရှောင်​တွေးနေမိသည်​။ ထိုမိန်းကလေးများနှင့် ရေရှည် အတူ​နေမိပါက သူ့အဖို့ စိတ်​ကျဉ်းကြပ်​ရမည်​မှာ အမှန်​ပင်​ဖြစ်​သည်​။
နောက်ဆုံးတွင်မူ အန္တရာယ်ထောင်ချောက် အတွင်းမှ လွတ်မြောက်နိုင်​ခဲ့ပြီ ဖြစ်​သည်​။
သို့သော် ရဲရှောင်၏ စိတ်​ထဲတွင်​ထူးဆန်း​နေသကဲ့သို့ ခံစား​နေရသည်​မှာ အမှန်ပင် ဖြစ်သည်။
လင်းပါအိုခန်းမသို့ ရောက်သည့်တိုင်အောင် ထိုခံစားချက်​အား ခံစားနေရတုန်းပင် ဖြစ်သည်​။
ပိုင်ရှင်းယွဲ့တို့သည်​သူ့အား အလွယ်တကူ ပြန်လွှတ်လိုက်​ခြင်းသည်​သူ၏​နောက်​မှ လိုက်လာရန် ကြံစည်နေခြင်း​ကြောင့်​သာ ဖြစ်မည်ဟုပင်​ရဲ​ရှောင်​တွေးနေမိသည်​။ သူ၏ သရုပ်အမှန်အား စုံစမ်းချင်​၍လည်း ဖြစ်နိုင်ပေသည်။ လင်းပါအိုခန်းမသို့ ပြန်လာရာလမ်းတစ်ေ​လျှာက်​တွင် ရဲရှောင်သည် သူ၏ စိတ်စွမ်းအင်​များ ဖြန့်ကျက်၍ ပတ်ဝန်းကျင်အား အဆက်မပြတ် အာရုံခံလာသည့်တိုင် မည်​သည့်​အရာမျှ ထူးထူးခြားခြား မတွေ့ခဲ့ရချေ။
ထိုကဲ့သို့ မတွေ့ရှိရခြင်း​သည် အကြောင်းရင်းနှစ်ချက်ကြောင့်သာ ဖြစ်နိုင်ပေသည်​။ ပထမ အချက်မှာ ပိုင်​ရှင်းယွဲ့၏ အစွမ်းသည် သူ့ထက်​ပို၍ မြင့်​နေ​သော​ကြောင့်​ရဲ​ရှောင်​အ​နေဖြင့်​သတိမပြုမိခဲ့ခြင်း ဖြစ်​နိုင်​သည်​။
တကယ်​တမ်း​တွင်​မူ ပိုင်ရှင်းယွဲ့သည်လည်း ရဲရှောင်၏ အစွမ်းအား ကောင်းစွာ မသိရှိချေ။ သူမ၏ စိတ်ထဲတွင် ကောင်းကင်အဆင့်ပင် မရောက်သေးသည့် လူတစ်ဦးအား နောက်ယောင်ခံ လိုက်ရသည်မှာ အလွန်လွယ်ကူသည်ဟု ထင်ကောင်း ထင်နေပေလိမ့်မည်။ ရဲရှောင်ဘက်​မှလည်း သတိမထားမိ​လောက်​ဟု​တွေး​ကောင်း​တွေးနိုင်​ပေသည်​။ သို့သော် ရဲရှောင်သည် ရှောင်ဧကရာဇ်ပင် မဟုတ်ပါ​လော။
ယခင်ဘဝမှ ရှောင်ဧကရာဇ်သည် ပိုင်ရှင်းယွဲ့ထက် အဆပေါင်းများစွာ အဆင့်မြင့်လေသည်။ သူ၏ အာရုံခံနိုင်မှု အတွေ့အကြုံအား ပိုင်ရှင်းယွဲ့အ​နေဖြင့်​ယှဉ်နိုင်မည် မဟုတ်ချေ။ သူမသာ လိုက်လာခဲ့မည်ဆိုပါက ရဲရှောင်ဘက်​မှ​သေချာ​ပေါက်​အာရုံခံမိပေလိမ့်မည်။ သို့သော် ယခုအခါတွင်​မည်သူ့ကိုမျှ အာရုံခံ၍ မရခဲ့ချေ။
ဒုတိယအချက်​သည်​မည်သူမျှ အမှန်တကယ်​နောက်​ယောင်​ခံ၍ မလိုက်လာ​သော​ကြောင့်ပင် ဖြစ်နိုင်လေသည်​။
[မဟုတ်သေးပါဘူး . . . ငါ့ကိုလည်း ဘယ်​သူမှ နောက်ယောင်ခံ မလိုက်ပါလား . . .]
သူ၏​နောက်​သို့ မည်​သူမှ​နောက်​ယောင်​ခံ လိုက်​လာခြင်းမရှိ သေချာသောအခါမှသာ ရဲရှောင်သည် လင်းပါအို ခန်းမအတွင်းသို့ ဝင်သွားခဲ့သည်​။ ပို၍​စိတ်​ချသွား​စေရန်​အတွက်​ရဲရှောင်သည် ညဘက်​အိမ်​မပြန်​တော့ဘဲ လင်းပါအိုခန်းမ၌သာ အိပ်​ရန်​ဆုံးဖြတ်​လိုက်​သည်​။
တစ်ညလုံးသာမက နောက်တစ်နေ့ တစ်နေကုန်သည်အထိ မည်သူမျှ လိုက်လာခြင်း မရှိကြောင်း သိလိုက်ရသည့်အတွက် ရဲရှောင်လည်း စိတ်သက်သာရာ ရသွားခဲ့သည်​။
ထို့ကြောင့် လင်းပါအိုမှ ရှားပါးကျောက်တုံးအချို့ ယူဆောင်၍ ပြန်လည် ထွက်ခွာလာခဲ့သည်။ ယခုအခါ ရဲ​ရှောင်​တစ်​ယောက်​စိတ်အေးလက်အေးဖြင့်​ပင်​ရှိနေလေသည်​။
သို့သော် လင်းပါအိုမှ ထွက်လိုက်သည့် အချိန်တွင် ထူးဆန်းသော ခံစားမှုတစ်​မျိုးအား ရုတ်​တရက်​ခံစားလိုက်ရသည်​။
မည်သည့်အရာမျှ ရှိမနေသော်လည်း တစ်စုံတစ်ခုအား ကြောက်လန့်နေသကဲ့သို့ ခံစားနေမိခြင်း ဖြစ်​သည်​။
တစ်ခုခု မှားယွင်းနေပြီဖြစ်ကြောင်း ရဲရှောင် ရိပ်စားမိလိုက်သည်။
သူ၏ စိတ်စွမ်းအား အာရုံခံမှုအရ တစ်ယောက်ယောက်မှ သူ့အား စောင့်ကြည့်နေပြီ ဖြစ်ေ​ကြာင်း​သိလိုက်ရသည်​။
ရဲ​ရှောင်​သည် ကောင်းကင်အဆင့်သို့ ရောက်​တော့မည့်​လူတစ်​ယောက်​ပင်​ဖြစ်​သည်​။ ခြေတစ်လှမ်း လှမ်းလိုက်ရုံဖြင့် ကောင်းကင်အဆင့်ပညာရှင် ဖြစ်သွားပေလိမ့်မည်။ ထို့ကြောင့် ယခုကဲ့သို့​ကြောက်ရွံ့​နေမိသည့် ခံစားချက်သည် သူ့အတွက်​မူ အထူးအဆန်းသဖွယ်​ပင်​ဖြစ်​နေ​လေသည်​။ ဖြစ်​ပေါ်​နေသည့်​အ​ခြေအ​နေ​ကြောင့်​ရဲ​ရှောင်​တစ်​ယောက်​မျက်​မှောင်​ကြုတ်​လိုက်​ရင်း –
[​နောက်ဆုံးတော့လည်း ရောက်လာပြီပေါ့။ ငါ့ရဲ့ စိတ်စွမ်းအင်ေ​တွက ငါ့ကို တစ်ယောက်ယောက်က စောင့်ကြည့်နေတယ်လို့ သတိ​ပေး​နေတယ်​။ စောင့်ကြည်နေတဲ့ လူကလည်း ငါ့ထက် အများကြီး သာတဲ့လူ ဖြစ်ရမယ်။ အဲဒါကြောင့် ငါ သူ့ကို သေချာ အာရုံမခံမိခဲ့တာပဲ။ ငါဘယ်သူလဲဆိုတာ သိချင်နေတဲ့ ဝမ်ရမ်ချူးချူးတို့ ဂိုဏ်းကလူတစ်ယောက်ယောက်များ ဖြစ်နေမလား။ ဒီလူက ပိုင်ရှင်းယွဲ့​တော့ မဖြစ်နိုင်ဘူး။ မဟုတ်ရင် သူ့ကို ငါအာရုံခံမိခဲ့မှာ​ပေါ့။ သူနဲ့ ငါနဲ့က တွေ့ဖူးထား ဆက်ဆံဖူးထားတော့ သူ့ရဲ့ အငွေ့အသက်ကို ငါသိနေပြီ။ ဒါဆို ဒီလူက ဘယ်သူလဲ။ သူတို့ဂိုဏ်းက တော်တော်ပဲ အင်အားကြီးတာလား။ ပိုင်ရှင်းယွဲ့လို အဆင့်မျိုး နောက်တစ်ယောက် ရောက်နေတာလား။ ငါထွက်ပြေးသွားမှာကို ကြောက်နေကြတာလား . . .]
ရဲရှောင်​တွေးရင်း​တွေးရင်းဖြင့်​ခပ်ဖြည်းဖြည်းပင်​လျှောက်​သွားလိုက်​သည်​။
[ဒါဆို တတိယ ဖြစ်နိုင်ချေတစ်ခု ထပ်တိုးလာပြီ။အဝေးကြီးကနေ ဆရာသခင်အဆင့် ရှိတဲ့ ပညာရှင်ကြီး တစ်ယောက်ယောက်က ငါ့ကို စောင့်ကြည့်နေတာ ဖြစ်မယ်။ ဒီလို ပညာရှင်မျိုးမို့သာ ငါ့စိတ်ထဲ ကြောက်လန့်သလို ခံစားနေမိတာ။ အနည်းဆုံးတော့ မူလတာအို အဆင့် ၆ တော့ ရှိမှာပဲ . . .]
[ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ငါ့ကို တစ်ယောက်ယောက် စောင့်ကြည်နေတယ် ဆိုတာတော့ သေချာသွားပြီ။ အဲဒီပညာရှင်က သွားရင်းလာရင်းနဲ့ ငါ့ကို မြင်လုိ့ ကြည့်နေတာလား၊ ဒါမှမဟုတ် တမင်ကို စောင့်ကြည့်နေတာများလား။ သွားရင်းလာရင်း ကြည့်မိတာဆို ကိစ္စမရှိဘူး။ တမင်ကို စောင့်ကြည့်နေတာ ဆိုရင်တော့ ငါ့အိမ်ငါပြန်ရင် ငါ့သရုပ်အမှန် ပေါ်သွားလောက်တယ် . . .]
ထိုအချက်အား စဉ်းစားလိုက်​မိသည့်​အတွက်​ရဲရှောင်သည် ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခု ချလိုက်သည်။
ယခုကဲ့သို့ စောင့်ကြည့်ခံရသည့် အဖြစ်အား ရဲ​ရှောင်​မအံ့ဩမိ​ချေ။ သူမျှော်လင့်ထားသည့် အတိုင်းပင် မဟုတ်ပါ​လော။ ရဲ​ရှောင်​သည်​မျက်နှာတွင် မည်သည့်ဟန်ပန်မျိုးမျှ မပြဘဲ လက်ပိုက်၍သာ စိတ်အေးလက်အေးဖြင့်​သာ လမ်း​လျှောက်သွားလိုက်​သည်။
ထိုအချိန်တွင်​ဖန်ဇီလင်အား လမ်းထောင့်ချိုးမှ စောင့်ကြည့်နေသော လူသည် မျက်​မှောင်​ကြုတ်​လျက်​-
“ဒီလူက ဖန်ဇီလင်ပဲ ဖြစ်ရမယ်။ ဒါနဲ့ ဘာလို့ သူက ဖြည်းဖြည်းချင်း သွားနေရတာလဲ . . .”
​စောင့်​ကြည့်​နေ​သော ထိုလူသည် အမျိုးသမီးတစ်ဦးပင် ဖြစ်သည်​။
သူမသည် ရဲရှောင် တောင်မှ မြောက်သို့ ခပ်ဖြည်းဖြည်း လျှောက်သွားနေသည်ကို ငေးစိုက် ကြည့်နေမိသည်။ ထိုအချိန်တွင်​ရဲရှောင်သည် ရုတ်တရက် ရပ်တန့်လိုက်ပြီး ခေါင်းကိုကုတ်လျက် နောက်ကြောင်း ပြန်လှည့်လာသည်ကို မြင်တွေ့လိုက်ရပါတော့သည်။
Top of Form

Comment

Leave a Reply

Options

not work with dark mode
Reset