Switch Mode

Chapter – 218

သိက္ခာဆိုတာဘာလဲ

Chapter – 218
“သိက္ခာဆိုတာဘာလဲ”

ရဲရှောင်တစ်​ယောက်​နားမလည်​နိုင်​အောင်​ဖြစ်​နေရင်း –
“ငါတကယ်ကို နားမလည်နိုင်တော့ဘူး။ ဒါက မြင့်မြတ်တဲ့ အလုပ်လား၊ ရူးမိုက်တဲ့ အလုပ်လား၊ ဒါမှမဟုတ် ချီးကျူးခံချင်လို့များလား . . .”
ဝမ်ရမ်ချူးချူးသည်​မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်ရင်း –
“ရှင်ပြောတာတွေက ကျိုးကြောင်းဆီလျော်မှုတော့ ရှိပါတယ်။ ဒါပေမယ့်​တော်တော်ကြီးတော့ လွဲနေသေးတယ်။ တစ်ခါတလေကြ​တော့ ယောကျာ်းတွေက မိန်းမတွေရဲ့ ခံယူချက်​၊ ကိုယ်ကျင့်သိက္ခာ နဲ့ စိတ်သဘောထား​တွေကို နားမလည်နိုင်ကြဘူး . . .”
ရဲရှောင်လည်း ခနဲ့တဲ့တဲ့ဖြင့် –
“ငါနားမလည်ဘူးလေ။ မိန်းမတွေကရော ယောကျာ်းတွေရဲ့ စိတ်ကို နားလည်လို့လား။ မင်းက လှတပတလေး ရှိတာနဲ့ပဲ ယောကျာ်းတိုင်းကို ညစ်ညမ်းတဲ့ အတွေးအခေါ်တွေ ရှိနေနိုင်တယ်လို့ ထင်နေတာလား။ မင်းစိတ်ထဲ မင်းကလှတော့ မင်းကို လူတိုင်း လိုချင်နေမယ်လို့ ထင်နေတာလား . . .”
ရဲရှောင်၏ စကားကြောင့် ဝမ်ရမ်ချူးချူးသည်​အနည်းငယ်ရှက်ရွံ့သွားဟန်ဖြင့် ခေါင်းငုံ့လိုက်ရင်း –
“မဟုတ်လို့လား . . .”
ရဲရှောင် ဟက်ဟက်ပက်ပက်ပင်​ရယ်မောလိုက်ရင်း –
“ဘယ်က ဟုတ်ရမှာလဲကွ . . .”
“ကမ္ဘာပေါ်မှာ မိန်းမကောင်းတွေထက်ကို ပိုပြီး ကောင်းတဲ့ ဂုဏ်သိက္ခာရှိတဲ့ ယောကျာ်းတွေ အများကြီး ရှိတယ် . . .”
ရဲရှောင် ခပ်ပြတ်ပြတ်ပင်​ပြောလိုက်သည်။
ထိုအချက်​အား ဝမ်ရမ်ချူးချူး၏ စိတ်ထဲတွင်​လက်မခံနိုင် ဖြစ်နေ​လေသည်။ သို့သော် သူမအ​နေဖြင့်​ရဲ​ရှောင်​စိတ်​ဆိုးသွားမည်​ကို စိုးရိမ်​သဖြင့်​ပြိုင်​ငြင်းမ​နေ​တော့​ပေ။
ရဲရှောင်​သည်​တစ်​ချက်​ပြုံးလိုက်​ရင်း –
“ယောကျာ်းတိုင်း လှတဲ့ မိန်းကလေးဆို သဘောကျကြတယ်။ မိန်းမလှလှ​လေးတွေကို မြင်ရင်​စိတ်ထဲ ပိုင်ဆိုင်ချင်တဲ့​စိတ် ဖြစ်သွားကြတယ်။ အဲ့ဒါက ပုံမှန်ပဲ။ ဒါပေမယ့်​မင်းတို့မိန်းမတွေဘက်က မီးစိမ်းမပြရင် ဘယ်သူကများ စော်ကားရဲမှာလဲ။​သောက်​တဲ့​ရေကို​တော့ ဘယ်​သူမှ​ခြေမ​ဆေးရဲဘူး။ ရှင်းရှင်းပြောရရင် ငါတို့ယောကျာ်းတွေအတွက်က မိန်းမတွေဆိုတာ အကုန်​အတူတူပဲ။ ဆောင်ကြာမြိုင်လို နေရာမျိုးမှာဆိုရင်​ပုံစံအမျိုးမျိုးရှိတဲ့ မိန်းကလေးတိုင်းနဲ့ ပျော်ပါးလို့ရတယ် . . .”
ဝမ်ရမ်ချူးချူး၏ မျက်နှာသည်​ရဲခနဲပင်​ဖြစ်သွားပြီး –
“နောင်ကြီးဖန် . . . ရှင့်စကားတွေ ဘောင်ကျော်မလာပါနဲ့ . . .”
ရဲရှောင်လည်း ဂရုမစိုက်​ဘဲ –
“မင်းတို့က မင်းတို့ရဲ့ အပျိုစင်ဘဝကို တန်ဖိုးထားတယ်။ အဲ့ဒီ ခံယူချက်​က ကောင်းတယ် ထားလိုက်ပါတော့။ ဒါပေမယ့် ဆောင်ကြာမြိုင်က မိန်းမ​တွေကိုသာမျက်နှာအုပ်ထားပြီး​ယောက်ျား​တွေနဲ့ နေခိုင်းကြည့်​လိုက်​။ ငါတို့​ယောက်ျားေ​တွအတွက် ဘာမှ ကွာခြားမှု မရှိဘူး။ ပျိုတယ်​အိုတယ်​ဆိုတာ အလကား။ အချိန်​တန်​တော့လည်း ဒါက ဒါပဲ . . .”
အမှန်​တကယ်​တွင်​မူ ရဲ​ရှောင်​သည်​ဝမ်​ရမ်​ချုးချုးတို့၏ တစ်​ဖက်​စွန်း​ရောက်​လွန်း​နေသည့်​အ​တွေးများအား ရိုက်​ချိုးပစ်​ချင်​နေမိ၍ ယခုကဲ့သို့ အရွဲ့တိုက်​ပြောဆို​နေခြင်း ဖြစ်​သည်​။
ရဲ​ရှောင်​၏ စကား​ကြောင့်​ဝမ်ရမ်ချူးချူး၏ မျက်နှာသည် ရဲ​ခနဲပင်​ဖြစ်သွားပြန်သည်။ ရဲရှောင်မှ သူမ၏ ဆရာဖြစ်သူအား ဖျောင်းဖျ ပေးနေခြင်း ဖြစ်သည့်တိုင် ယခုအခါတွင်​သူမကိုယ်​တိုင်​ပင်​စိတ်​ဆိုးသွား​လေသည်​။ ထို့​ကြောင့်​ဒေါသထွက်​နေသည့်​အသံဖြင့်​-
“ဖန်ဇီလင် . . . ရှင့်နည်းနည်းပါးပါး​လေး ကိုယ့်​သိက္ခာကိုယ်​ထိန်းပါဦး။ ရှင်ဒီလို ညစ်ညမ်းတဲ့ စကားတွေ ဆက်ပြောနေမယ်ဆိုရင် ရှင့်​ကို သိက္ခာရှိတဲ့လူလို့ သတ်မှတ်လို့ မရတော့ဘူး . . .”
ရဲရှောင်သည်​မခိုးမခန့်ပင်​ရယ်မောလိ်ုက်ရင်း –
“မင်းအမြင်မှာ ငါက ဘယ်လိုဖြစ်နေသလဲတော့ ငါ မပြောတတ်ဘူး။ အနည်းဆုံးတော့ မင်းဘက်က ငါ့ကို စိတ်ဝင်စားနေရင်တောင် ငါကတော့ မင်းလို ဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူး။ မင်းကို ဖမ်းခေါ်သွားပြီး လက်ထပ်ဖို့ မပြောနဲ့ ငါ့ရဲ့ အစေခံတောင် မဖြစ်စေချင်ဘူး။ မင်းဆီက ငါဘာမှ လိုချင်တာ မရှိဘူးလေ။ မင်းတို့ကသာ ငါ့ဆီက အကူအညီ လိုနေတာ။ ငါက ဘာကိုများ သိက္ခာထိန်းနေရဦးမှာလဲ၊ သိက္ခာဆိုတာ ဘာလဲ . . .”
“ရှင့်ဟာရှင် ဘယ်လိုပဲဖြစ်နေဖြစ်ေ​န မိန်းကလေး တစ်ယောက်ရှေ့မှာတော့ လူကြီးလူကောင်း ဆန်ဆန် နေသင့်တယ် မဟုတ်ဘူးလား။ အထူးသဖြင့် မိန်းမလှ တစ်ယောက်ရဲ့ အရှေ့မှာပေါ့ . . .”
ဝမ်ရမ်ချူးချူးလည်း ပက်​ခနဲပင်​ပြန်​ပြောလိုက်သည်။
ရဲရှောင်၏ စကားများသည် သူမအဖို့ နားရှက်စရာပင်။
“တော်တော် ရယ်ရတာပဲ . . . မင်းငါပြောတာတွေကို နားမလည်ဘူးလား။ ယောကျာ်းတွေက မိန်းမတိုင်းကို ဘာလို့ နူးနူးညံ့ညံ့ ဆက်ဆံနေရမှာလဲ၊ အထူးသဖြင့် သူ မချစ်တဲ့ မိန်းမတွေကိုဆို ပိုတောင် ဆိုးသေးတယ်​။ အဓိပ္ပါယ် မရှိလိုက်တာ။ ကိုယ်​မချစ်​တဲ့ မိန်းမ​တွေအတွက်​ယောကျာ်းတစ်ယောက်ရဲ့ အပြုအမူက အမြဲတမ်း အတူတူပဲ၊ ဘယ်သူ့ကိုကြ ဘယ်လို ဆက်ဆံတယ်ဆိုတာမျိုး မရှိဘူး . . .”
“မင်းက ဒီလိုပြောလို့ ငါ မင်းကိုမေးပါဦးမယ်။ ယောကျာ်းတစ်ယောက်က မင်းကို နူးနူးညံ့ညံ့နဲ့ ဆက်ဆံရင် မင်းက အဲဒီလူကို လက်ထပ်မှာမို့လို့လား။ မင်း​ဘယ်လက်ထပ်မလဲ ဟုတ်တယ်မလား။​ယောကျာ်းတစ်​ယောက်​က ခခယယနဲ့ ဆက်​ဆံ​နေရင်​ကို မင်းတို့က မာန်တက်ချင်​နေကြတာ။ ကြည့်ပါဦး ဒီလူက​တော့ ငါ့ကို ဘယ်လို ဂရုတစိုက်နဲ့ ဆက်ဆံတာ ဆိုပြီး . . .”
“အမှန်​တကယ်က မင်းကို အဲ့ဒီလို ဆက်ဆံတဲ့ ယောကျာ်း ဆိုရင် အဲဒီလူက မင်းကိုတကယ်​တန်​ဖိုးထားတဲ့လူ ဖြစ်​ရင်​ဖြစ်​မဖြစ်​ရင်​အဲ့ဒီလူက မိန်းမကျမ်း​ကြေ​နေတဲ့ လူပဲ ဖြစ်​ရမယ်​။ သူက မင်းအကြိုက်​မင်းအလိုက်​လုပ်​ပြီး မင်းအ​ပေါ် မ​ကောင်းတဲ့စိတ်​ပဲ ထားလိမ့်​မယ်​။ အဲဒီ မကောင်းတဲ့စိတ်ကို ခုနက ငါပြောတဲ့ အချက်တွေနဲ့ သူတို့က ဖုံးကွယ်ထားကြတာကွ . . .”
“ငါပြောတာ ဟုတ်မဟုတ် မင်းစဉ်းစားကြည့်ရင် သိမှာပါ . . .”
ရဲရှောင် ခနဲ့တဲ့တဲ့ဖြင့်​ပင်​ပြောလိုက်သည်။
“ဒါပေမယ့်​ရယ်စရာ​ကောင်းတာက မင်းတို့မိန်းမတွေက အဲဒီလို ယောကျာ်းမျိုးကိုမှ သဘောကျတတ်ကြတယ်။ ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေး ဆက်ဆံတတ်တဲ့ လူမျိုးဆိုရင် သဘောတွေကို ကျနေရောပဲ။ တကယ့်သရုပ်အမှန် ပေါ်လာကျတဲ့ အချိန်​ကြ အဲဒီလူကိုပဲ မင်းတို့က ရိုင်းစိုင်းတယ်လို့ သတ်မှတ်လိုက်ကြပြန်ရော၊ ဘယ်လောက်တောင် ရယ်စရာ ကောင်းလိုက်သလဲ ဟားဟား ဟားဟား . . .”
ဝမ်ရမ်ချူးချူးသည် ရဲရှောင်၏ စကားများအား တုန်လှုပ်စွာဖြင့်​ပင်​နားထောင်ရင်း နှုတ်ဆိတ် နေလေသည်​။
ရဲရှောင်​ပြောနေသည့် စကားလုံးများသည်​နားဝင်​မချို​သော်​လည်း အမှန်တရားများပင် ဖြစ်သည်​။
ယောကျာ်းတစ်ယောက်သည် မိန်းမတစ်​ယောက်​အပေါ်၌ လိုချင်တပ်မက်မှု တစ်စုံတစ်ရာ မရှိပါက ထိုယောကျာ်းသည် ပုံမှန်အတိုင်းသာ လွတ်လပ်စွာ ဆက်ဆံပေလိမ့်မည်။
ရဲရှောင်၏ သဘောထားသည်လည်း ထိုအတိုင်းပင် ဖြစ်သည်​။ အကယ်၍ သူ အမှန်​တကယ် ချစ်ခင်နှစ်သက်သည့် မိန်းကလေး တစ်ဦးသာဆိုလျှင် ထိုမိန်းကလေး၏ အာရုံစိုက်မှုအား ရရှိနိုင်ရန်အတွက် အကောင်းဆုံး ကြိုးစား ဆက်ဆံမိပေလိမ့်မည်။
ထိုအချက်သည်ပင်လျှင် ယောကျာ်းနှင့် မိန်းမကြားတွင် ရှိေ​သာ စည်းတစ်ခုကဲ့သို့ပင်​ဖြစ်နေလေသည်​။
ရဲရှောင်သည် ဝမ်ရမ်ချူးချူး နှုတ်ဆိတ်နေသည်ကို ကြည့်ရင်း –
“အခု မင်းကလည်း ငါ့ရဲ့ သရုပ်အမှန်ကို သိသွားပြီ။ အဲဒီတော့ ငါ့ကိုလာရှာဖို့ဆိုတာ မခက်တော့ပါဘူး။ အခုတော့ ငါလည်း သွားလိုက်​ဦးမယ်။ မင်းတစ်ခုခု လိုအပ်တာရှိရင် လင်းပါအိုခန်းမကို လာခဲ့ပေါ့ . . .”
ထို့နောက် ရဲ​ရှောင်​သည်​မတ်တတ်ထရပ်လိုက်​ရင်း အပြင်​သို့ ထွက်သွားခဲ့သည်​။
ဝမ်ရမ်ချူးချူးသည်လည်း သက်ပြင်းတစ်ချက်သာ ချလိုက်ရင်း ရဲရှောင်အား မတားဆီးတော့ချေ။
ထိုကဲ့သို့ သက်ပြင်းချလိုက်မိသည့်​အ​ကြောင်းအရင်းမှာ ဝမ်းနည်းမှုနှင့် စိတ်ပျက်မှုတို့ ပေါင်းစပ်သွားသောကြောင့်ပင် ဖြစ်သည်​။
ရဲရှောင်သည်​အပြင်​သို့​ရောက်​လျှင်​ခြံဝန်းအတွင်းရှိ သစ်ပင်တစ်ပင်အောက်တွင် ထိုင်​နေ​သော ပိုင်ရှင်းယွဲ့အား​တွေ့လိုက်​ရသည်​။
ပိုင်​ရှင်းယွဲ့သည်​တစ်​စုံတစ်​ခုအား စဉ်းစား​တွေး​တော​နေသည့်​ပုံစံပင်​။
ရဲရှောင်လည်း ပိုင်​ရှင်းယွဲ့အား လျစ်လျူရှုထားလိုက်ကာ –
[ငါကတော့ ပြောစရာရှိတာတွေ ပြောပြီးပြီ။ သေသေရှင်ရှင် သူတို့ကိစ္စပဲ။ ငါကတော့ ကျွင့်ယင်းလျန်ကို ဝမ်းမနည်းစေချင်ဘူး။ ဒါပေမယ့်​မင်းတို့ကတော့ ငါ့ဘက်က အလင်းပေးနေတာတောင် အမှောင်ဘက်ခြမ်းမှာ ပျော်ပြီး သေချင်တယ်ဆိုလည်း သေကြတော့ပေါ့။ ဒီထက်ပိုပြီး ငါလည်း မကူညီ နိုင်တော့ဘူး။ မင်းတို့ကို ဖမ်းပြီးတော့ မင်းတို့ရဲ့ ရောဂါကို ပျောက်သွားအောင်လည်း ကုပေးလို့မှ မရနိုင်တာ။ လုပ်လည်း လုပ်နိုင်စွမ်း မရှိပါဘူး၊ ရှိ​နေရင်တောင်လည်း မလုပ်ဘူး . . .]
ရဲရှောင်အား ကြည့်​ရင်း ပိုင်​ရှင်းယွဲ့တစ်​ယောက်​ဝေခွဲမရပင်ြ​ဖစ်​လျက်ရှိ​သည်​။ သူ့အ​နေဖြင့်​ရဲ​ရှောင်​အား တားချင်​နေမိ​သော်​လည်း​ပြောမထွက်​ပင်​ဖြစ်​နေ​လေသည်​။
အရှေ့မှ ပိတ်ရပ်၍ တားဆီးလိုက်ချင်သည့်တိုင် ရှိနေသည့် နေရာမှပင် တစ်​ဖဝါးမှ မရွေ့ဖြစ်ခဲ့ချေ။
ရဲရှောင်သည် ခပ်သုတ်သုတ်ပင် လျှောက်သွားပြီးနောက်​ခဏအတွင်းပင်​ပျောက်ကွယ်သွားသည်​။
ခြံဝန်းတစ်ခုလုံး အပ်​ကျသံ မကြားရ​လောက်​အောင်​ပင်​တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သွားသည်​။
ခဏအကြာတွင် အခန်းထဲမှ​နေ၍​ခြေသံအချို့ ထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်​။ ဝမ်ရမ်ချူးချူး အခန်းထဲမှ ထွက်လာခြင်း ဖြစ်သည်​။ သူမ၏ မျက်နှာသည် အတွေးများဖြင့်​ယောက်​ယက်​ခတ်​နေသည့်​ပုံစံပင်​။
ဆရာတပည့်နှစ်ဦးသည်​နှုတ်ဆိတ်လျက်​ရပ်နေကြသည်။ တစ်ယောက်မျက်နှာ​တစ်ယောက် ကြည့်ရင်း မည်သည့်စကားမျှ မပြောကြချေ။
အတော်ကြာသည့်အခါမှ နှစ်​ဦးစလုံး သက်ပြင်းကိုယ်စီ ချလိုက်ကြသည်​။
“သူပြောသွားတာတွေက အမှန်တွေပဲလား . . .”
ပိုင်ရှင်းယွဲ့သည်​ဝမ်​ရမ်​ချုးချုးအား ကြည့်​ရင်း မေးလိုက်သည်။
လူအများနှင့် ပေါင်းသင်းဆက်ဆံသည့် နေရာတွင် ဝမ်ရမ်ချူးချူးသည် သူမထက်ပင်​ပို၍ သာလွန်​နေသည်ကို ပိုင်ရှင်းယွဲ့ သိ​နေ​လေသည်​။
“ဟုတ်ပါတယ် . . .”
ဝမ်ရမ်ချူးချူး ခေါင်းညိတ်၍ ပြောလိုက်သည်။
“ဆရာ . . . သူပြောသွားတာတွေက ကြားရတာတော့ နားခါးချင်စရာပဲ။ ဒါပေမယ့်​အကုန်လုံးက မှန်နေတော့ ကျွန်မဘက်​က ပြန်တောင် မငြင်းနိုင်ခဲ့ဘူး . . .”
ဝမ်ရမ်ချူးချူးသည်​ခေါင်းငိုက်စိုက်ချရင်း ပြောလိုက်ပါတော့သည်။

Comment

Leave a Reply

Options

not work with dark mode
Reset