Chapter – 211
“ရှေ့ဖြစ်နိမိတ်”
ပိုင်ရှင်းယွဲ့၏ စကားကြောင့်ရဲရှောင်မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်ရင်း –
[ချင်းယန်နယ်ပယ်မှာ အအေးလှိုင်းဖြတ်သွားတဲ့ ကိစ္စ ငါလည်း မသိလိုက်ပါလား။ လွန်ခဲ့တဲ့ ၃ နှစ်ကတဲ့၊ လွန်ခဲ့တဲ့ ၃ နှစ်ကဆိုရင်အဲဒီနယ်ပယ်မှာ ငါတော်တော် ခြယ်လှယ်နိုင်နေပါပြီ၊ အဲ့ဒါကိုတောင်ငါ ဘာလို့ မကြားခဲ့ရတာပါလိမ့်၊ ဒီလိုသာ တကယ်ဖြစ်ခဲ့ရိုးမှန်ရင်ငါလည်း သိရမှာပေါ့ . . .]
ပိုင်ရှင်းယွဲ့သည်ညိုးငယ်သော မျက်နှာဖြင့်-
“အဲ့ဒီ အအေးလှိုင်းကြောင့်ကျွန်မတို့ဂိုဏ်းလည်းနေ့တစ်ဝက်လောက်နဲ့ အကုန်ဖရိုဖရဲ ဖြစ်ကုန်တာပဲ။ ကျွန်မတို့ ဂိုဏ်းက ဆရာမကြီးတွေက ဘာကြောင့်အဲ့ဒီလို ဖြစ်ရတယ်ဆိုတာကို အဖြေရှာခဲ့ကြတယ်။နောက်ဆုံးကြတော့ ကြယ်တစ်လုံး ကျလာလို့ ဖြစ်တယ် ဆိုတာ သိသွားကြတယ်။ အဲဒါနဲ့ပဲ ပညာရှင်ပေါင်း ၈၀၀ လောက် စုပေါင်းပြီး ကြယ်ကြီးကို ရွှေ့ဖို့ ကြိုးစားခဲ့ကြတယ်။ လုပ်လည်း လုပ်နိုင်ခဲ့ကြတယ်။ ဒါပေမယ့်နောက်ဆက်တွဲအနေနဲ့ ဘာဆက်ဖြစ်ခဲ့တယ်ထင်လဲ။ မူလတာအို အဆင့်ပညာရှင် ၃၆၅ ယောက် သူတို့ရဲ့ ကျင့်ကြံမှုတွေ ဆုံးရှုံးခဲ့ကြတယ်။ ကျင့်ကြံမှုတွေ မရှိတော့ ဘာမှ အသုံးမဝင်တော့တဲ့ လူတွေလိုပဲ တစ်သက်လုံး နေသွားကြရတော့တယ်. . .”
ရဲရှောင်လည်း ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားလောက်အောင်အထိ အံ့ဩသွားကာ –
[ဘုရားရေ . . . မူလတာအိုအဆင့် ပညာရှင် ၃၆၅ ယောက်တောင် ဒီအအေးလှိုင်းကိစ္စကို ဖြေရှင်းရင်း ကျင့်ကြံမှုတွေ ဆုံးရှုံး သွားခဲ့ရတယ် ဆိုပါလား . . .]
အကယ်၍ ထိုအဖြစ်အား သခင်ကြီးဘိုင်သာ သိရှိသွားမည် ဆိုပါက တိမ်မြူခိုး နန်းတော်အား ချက်ချင်းပင် အမှုန့်ကြိတ်ချင်စိတ် ပေါက်သွားမည်မှာ သေချာပေါက်ပင် ဖြစ်သည်။ ကောင်းကင်လျှို့ဝှက် ရတနာ ထူးဆန်းစွာ ပျောက်ဆုံးသွားခဲ့ရသည့်အကြောင်းအရင်းအား သခင်ကြီးဘိုင်သည်အလွန်အမင်း သိချင်နေမိခဲ့သည်။ အမှန်တကယ်တွင်တိမ်မြူခိုးနန်းတော်၏ လုပ်ရပ်ကြောင့်သာပျောက်ဆုံးသွားခြင်း ဖြစ်သည်။ ကောင်းကင်လျှို့ဝှက်ရတနာဟု ခေါ်သည့် ကြယ်ကြီးအား ဖယ်ရှားပစ်ရန်အတွက်ပညာရှင်ပေါင်း ၃၆၅ ယောက်ပင် စတေးခဲ့ရသည် မဟုတ်ပါလော။
ရဲရှောင်နှင့် ပိုင်ရှင်းယွဲ့တို့သည် သခင်ကြီးဘိုင်၏ လက်ချက်ဖြစ်သည်ကို မသိကြပေ။ တိမ်မြူခိုးနန်းတော်တွင်ရှိသော လူများသည်လည်း သိလိမ့်မည်မဟုတ်ချေ။
အကယ်၍ သိသွားခဲ့ပါက သခင်ကြီးဘိုင်အား စုပေါင်း၍ တစစီပင်လုပ်ပစ်ကြပေလိမ့်မည်။ သခင်ကြီးဘိုင်ကြောင့်သာ ကြယ်ကြီး ကြွေကျလာခဲ့ပြီး တိမ်မြူခိုးနန်းတော်သည်လည်း ကြမ္မာဆိုးနှင့် ရင်ဆိုင်ခဲ့ရသည်။ ထိုကြယ်ကြီးကြောင့်ဂိုဏ်းတစ်ခုလုံး ပြိုကွဲသွားမတတ်ပင် ဖြစ်ခဲ့ရသည်။
လက်တွေ့ဘဝ၌ ဖြစ်ပျက်နေသော အဖြစ်အပျက်များသည် စိတ်ကူးယဉ်သည်ထက်ပင် ပို၍ ဆန်းကြယ်တတ်လေသည်။
တစ်ခါတစ်ရံတွင်ကိုယ်လုပ်လိုက်သည့် ကိစ္စတစ်ခုသည် အခြားလူများအတွက် ထိခိုက်နစ်နာစရာ အဖြစ်မျိုး ဖြစ်သွားတတ်သည်။ သို့သော် ထိုကဲ့သို့ ဖြစ်သွားသည်ကို ကာယကံရှင်ကိုယ်တိုင်သည်လည်း သိချင်မှ သိပေလိမ့်မည်။
ပိုင်ရှင်းယွဲ့သည်သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း –
“ကျွန်မပြောခဲ့သလိုပဲ၊ ကျွန်မတို့တွေ ချင်းယန်နယ်ပယ်မှာ အားဖြည့်ကြာပန်းပင်တွေ လိုက်ရှာပြီး စုဆောင်းခဲ့ကြတယ်။ တွေ့တဲ့အခါကြရင်လည်း အပင်ပဲဖြစ်ဖြစ်၊ အစေ့ပဲဖြစ်ဖြစ် တိမ်မြူခိုးနန်းတော်ကို မရရတဲ့နည်းနဲ့ ယူလာကြတယ်။ ကျွန်မတို့မှာ ဆေးဥယျာဉ် ရှိနေတယ်လေ။ အဲ့ဒီဥယျာဉ်ထဲမှာ ကြာပန်းတွေကို ကောင်းကောင်း စိုက်ပျိုးနိုင်တယ်။ ပိုပြီး အဆင့်မြင့်သွားအောင်လည်း လုပ်နိုင်တယ်။ အခုလို ဖြစ်မယ်လို့ ထင်ကို မထင်ထားခဲ့ဘူး . . .”
ရဲရှောင်လည်း စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားဟန်ဖြင့်-
“ဒါဆို အခုလို ဖြစ်သွားတော့ ချင်းယန်နယ်ပယ်မှာတောင် ကြာပန်းတစ်ပွင့် ရှာဖို့ဆိုတာတော်တော်ခက်ခဲသွားတာပေါ့နော်. . .”
ပိုင်ရှင်းယွဲ့ ခေါင်းညိတ်လိုက်ရင်း –
“အဲဒီနေ့မှာပဲ ဥယျာဉ်တစ်ခုလုံး ရစရာမရှိအောင်ကို ပျက်ဆီးသွားခဲ့တယ်။ ပျက်သာမပျက်ဆီးခဲ့ဘူးဆိုရင်အခုလို အခက်အခဲတွေနဲ့ ကြုံစရာ အကြောင်းကိုမရှိဘူး . . .”
ရဲရှောင် နှုတ်ဆိတ်သွားလေသည်။
တိမ်မြူခိုးနန်းတော်ဆက်လက် တည်တံ့စေနိုင်ရန်အတွက် ဂိုဏ်းသားများသည် နှစ်ထောင်ပေါင်းများစွာ ကြာပန်းများ စုဆောင်းရင်းဖြင့်သာ အချိန်ကုန်ဆုံးခဲ့သည်။ အပြင်ဘက်တွင် ရှာ၍ မရလောက်တော့သည်ထိ သူတို့၏ ဥယျာဉ်ထဲတွင်သာ စုဆောင်းထားခဲ့ကြသည်။ သို့သော် မတော်တဆမှု တစ်ခုသည် အရာအားလုံးအား ဖျက်ဆီးပစ်လိုက်သည်။
ကံကြမ္မာ၏ ဆိုးရွားလှသည့် ထိုးနှက်ချက် တစ်ခုပင်ဖြစ်သည်။
နှစ်ထောင်ပေါင်းများစွာ ကြိုးစားထားခဲ့သမျှသည် မျက်စိတစ်မှိတ် အတွင်းမှာပင် ပျက်ဆီး သွားခဲ့ရလေသည်။
“ကျွန်မတို့တွေ အခုလို အဖြစ်ဆိုးနဲ့ ကြုံတွေ့ခဲ့ရတာကို အပြင်က လူတွေကို မသိအောင်လျှို့ဝှက်ထားခဲ့ကြတယ်။ ဒီသတင်းသာပြန့်သွားရင် ကျွန်မတို့အတွက် ပိုပြီး ဆိုးလာဖို့ပဲ ရှိတယ်။ တခြားဂိုဏ်းတွေကသာ သိသွားကြရင် ဒီအခွင့်အရေးကို လက်လွတ်ခံမှာ မဟုတ်ဘူး။ အဲ့ဒါကြောင့်ဘယ်သူ့ကိုမှ အသိမခံဘဲလျှို့ဝှက်ထားကြတာ။နောက်ပြီး အဆင့်နိမ့် ဂိုဏ်းသားတော်တော်များကို သူတို့ နေထိုင်တဲ့နေရာတွေကို ပြန်ပို့လိုက်ကြတယ် . . .”
ပိုင်ရှင်းယွဲ့သည်မောသွားဟန်ဖြင့်ခေတ္တခဏ နားလိုက်သည်။
“ကျုပ်သဘောပေါက်သွားပါပြီ . . .”
နောက်ဆုံးတွင် ရဲရှောင်သည်အကြောင်းရင်းမှန်များအား နားလည်သွားသည်။ ဝမ်ရမ်ချူးချူး အဘယ့်အတွက်ကြောင့်မော်တယ်ကမ္ဘာသို့ ပြန်ရောက်လာသည်ကိုလည်း ရိပ်စားမိသွားသည်။
ဝမ်ရမ်ချူးချူး၏ အနေအထားအရ ဂိုဏ်းမှ ထုတ်ပယ် ခြင်း ခံရလိမ့်မည်မဟုတ်ပေ။ ယခုလို ကိစ္စကြောင့်သာ ပြန်ရောက်လာရခြင်း ဖြစ်သည်။
ပိုင်ရှင်းယွဲ့သည်ပြုံးလျက်-
“ဒီလိုလုပ်တာကလည်း အကြောင်းရှိလို့ပါ။ ပြန်လွှတ်လိုက်တဲ့ လူတွေကိုလည်း ကျွန်မတို့ လျှို့ဝှက်ချက်ကို ပြန်မပြောဖို့ သေချာမှာလိုက်တယ်။ ကျွန်မတို့အားလုံး လုံလုံခြုံခြုံပဲ နေချင်တယ်။ ပြန်သွားတဲ့ မိန်းကလေးတွေလည်း သူတို့ရဲ့နေထိုင်တဲ့ နေရာတွေမှာ အားဖြည့်ကြာပန်းပင်တွေ တွေ့ကောင်း တွေ့နိုင်မယ်လေ။ ကျွန်မတို့ရဲ့ ကြာပန်းဥယျာဉ်က ပျက်ဆီးသွားတာဆိုတော့ ဂိုဏ်းမှာရှိတဲ့ ထိပ်သီး ဆရာမကြီးတွေ အားလုံး အချိန်မရွေး အန္တရာယ်နဲ့ ကြုံတွေ့နိုင်တယ်။ အခု ချူးချူးလိုမျိုး တစ်ပွင့်စီလောက် ရှာနိုင်ရင်ကို ကျွန်မတို့အတွက် အရမ်း အသုံးဝင်တယ်. . .”
“ကျုပ်နားလည်ပါပြီ။ နားမလည်တာက ခင်ဗျားဘာလို့ ဒီကိစ္စတွေ ကျုပ်ကို လာပြောပြနေရတာလဲ၊ ဒါခင်ဗျားတို့ဂိုဏ်းရဲ့ လျှို့ဝှက်ချက်တွေလေ မဟုတ်ဘူးလား . . .”
ရဲရှောင် မျက်မှောင်ကြုတ်၍ မေးလိုက်သည်။
“ဒါကတော့ ဒီလိုပါ။ ရှင့်မှာ ယင်နဲ့ယန် စွမ်းအားတွေ ရှိနေတယ်။ ရှင်ပြောတဲ့ ခရမ်းရောင် ကောင်းကင်မီးလည်း ပိုင်ဆိုင်ထားတယ် မဟုတ်လား . . .”
ပိုင်ရှင်းယွဲ့သည် ပြုံး၍ပြောလိုက်သည်။
ရဲရှောင်လည်း ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့်သာ နားထောင်နေလေသည်။
သူ့အတွက် အကျပ်အတည်းဖြင့် ရင်ဆိုင်ရတော့မည်ဟုလည်း ခံစားနေမိသည်။
“အဲဒီအချိန်တုန်းက ပညာရှင်ပေါင်း ၃၆၅ ယောက်တောင် ဆုံးရှုံးခဲ့ရတယ်။ ဒါပေမယ့် မုန်တိုင်းပြီးရင်လေပြည်လာတယ်ဆိုတဲ့ စကားအတိုင်းပဲကံဆိုးမှုတွေပြီးတော့ ကံကောင်းမှုတွေက ရောက်လာကြတယ်။ အခုဆို သူတို့ရဲ့ စိတ်အာရုံတွေ အကုန်လုံးကို ရှင်းလင်းပြီး လက်ကျန်စွမ်းအားလေးတွေနဲ့ ကျွန်မတို့ဂိုဏ်းရဲ့ အနာဂတ်ကို ရှေ့ဖြစ်ဟောတာ လုပ်နေကြတယ်။ သူတို့ကပြောတယ်ကျွန်မတို့ဂိုဏ်းအတွက် အနာဂတ် အလင်းရောင်ကို မြင်တွေ့ပြီးပြီတဲ့ . . .”
ပိုင်ရှင်းယွဲ့သည်သက်ပြင်းတစ်ချက် ချလိုက်ကာ ရဲရှောင်အား စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်လိုက်ရင်း –
“အဲဒီရှေ့ဖြစ်ဟောနိမိတ်က စကြာဝဠာကြီး အစမှာ အရှေ့အရပ်ကနေ ခရမ်းရောင်ချီဓာတ်တွေ ထွက်ပေါ်လာတယ်။ ဧကရာဇ်တစ်ပါးက ဓားကို ကိုင်စွဲပီး နယ်ပယ်အားလုံးကို အုပ်စိုးနိုင်လိမ့်မယ်။ တိမ်မြူခိုးဟာလည်း အောင်မြင်မှုတွေ ရလိမ့်မယ်တဲ့ . . .”
[အရှေ့အရပ်က ခရမ်းရောင်ချီဓာတ် . . . ဧကရာဇ်က ဓားကို ကိုင်စွဲမယ် . . .]
ထိုစကားစုများအား ကြားလိုက်ရေသာအခါ ရဲရှောင်တစ်ယောက်နှလုံးခုန်သံများပင်မြန်သွားကာ –
[ဘာလဲဟ၊ ငါတော့ ဒုက္ခနဲ့ လှလှရောက်ပြီ ထင်တယ်။ စကြာဝဠာ တစ်ခုလုံးမှာ ဒီလို ခရမ်းရောင်ချီဓာတ် ရှိတဲ့လူက ငါတစ်ယောက်တည်းလားဟ . . .]
ပိုင်ရှင်းယွဲ့သည်ရဲရှောင်အား အားကိုးသော အကြည့်များဖြင့်ကြည့်လိုက်ရင်း –
“ပညာရှင် ၃၆၅ ယောက်လုံးက သူတို့ရဲ့ လက်ကျန်စွမ်းအားလေးတွေနဲ့ ရှေ့ဖြစ်နိမိတ်ဟောပေးတာ ဆိုပေမယ့်ကျွန်မတို့ကတော့ အဲ့ဒီနိမိတ်အမှန်တကယ်ဖြစ်လာဖို့မျှော်လင့်တကြီးစောင့်ဆိုင်းနေရတယ်. . .”
[မင်းတို့က ဒီရှေ့ဖြစ်နိမိတ်ကို အဲ့ဒီလောက်ထိတောင် ယုံနေကြတာလား . . .]
ရဲရှောင်၏ စိတ်ထဲတွင်တစ်ကိုယ်တည်း တွေးနေမိသည်။
ပိုင်ရှင်းယွဲ့သည်လည်း ရဲရှောင်အား မျက်တောင်မခတ်တမ်းပင်စူးစိုက်၍ ကြည့်နေပါတော့သည်။