Switch Mode

Chapter – 208

ပိုင်ရှင်းယွဲ့

Chapter – 208
“ပိုင်ရှင်းယွဲ့”

ဆရာဖြစ်သူ အမျိုးသမီးသည် ခပ်ဆိတ်ဆိတ်ဖြင့်​သာ ရဲရှောင်ပြောသမျှ နားထောင်နေ​လေသည်​။ ထို့နောက် ချူးချူးဘက်သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် ရဲရှောင်အား –
“အခု​လော​လောဆယ်​တော့ ချူးချူး ကျောက်စိမ်းအားဖြည့် ကြာပန်းပင် လိုလာတဲ့အထိ ရှင်​က အသုံးဝင်​နေ​သေးတယ်​။ နောက်ပိုင်းကျရင်တော့ သူ့အပေါ်မှာပဲ မူတည်တော့မယ် . . .”
“ကျွန်မ ရှင့်ကို သတ်တော့မလိုပဲ။ ရှင့်ရဲ့ နောက်ဆုံးစကားကသာ စက္ကန့်ဝက်လောက် နောက်ကျ သွားမယ်ဆိုရင် အခုနေ ရှင့်အလောင်းတောင် ရှာရမှာ မဟုတ်ဘူး . . .”
ရဲရှောင်မှ တည်​ငြိမ်​စွာဖြင့်​-
“ကျုပ်သိပါတယ်။ အဲဒါကြောင့်ပဲ ပြောလိုက်တာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ ကျုပ်ဘက်က ဘာမှမပြောရင်တောင် ခင်ဗျားကျုပ်ကို တကယ်သတ်မှာ မဟုတ်ပါဘူး . . .”
အမျိုးသမီးသည်​မျက်​မှောင်​ကြုတ်​လျက်​-
“အခုချိန်မှာတော့ ရှင့်ကို မသေစေချင်သေးတာ အမှန်ပဲ။ ရှင်က ကျွန်မတို့အတွက် အရေးပါတဲ့ လူပဲလေ . . .”
ရဲရှောင် သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း –
“ခင်ဗျားက ခင်ဗျားရဲ့ အသက်ကို တန်ဖိုးမထားဘူး၊ တကယ်တော့ ကျုပ်အကူအညီတောင် မလိုပါဘူး။ ဒါပေမယ့်​ခင်ဗျားတပည့် ချူးချူးကတော့ ကျုပ်အကူအညီမပါဘဲ ဘယ်လိုမှ ရှေ့ဆက်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး။ ကျုပ်က ကျောက်စိမ်းအားဖြည့် ကြာပန်းပင်ကို လက်ဆောင်ပေးမှာဆိုတော့ ကျုပ်လက်ဆောင်ကို ခင်ဗျားတို့​ပေါ့သေးသေးတော့ မမှတ်စေလိုဘူး . . .”
“သွယ်လျတဲ့ခန္ဓာကိုယ်၊ သန့်ရှင်းတဲ့ အပျိုစင်၊ အချစ်မရှိဘူးဆိုတာကို နှလုံးသားထဲကနေကို နတ်ဘုရားများအား တိုင်တည်ဝံ့ပါတယ် . . .”
ဆရာဖြစ်သူ သက်ပြင်းချလိုက်​ရင်း ဝမ်းနည်း​နေသည့်​အမူအယာဖြင့်​ရေရွတ်လိုက်သည်။
ရဲရှောင်လည်း မျက်​မှောင်​ကြုတ်​လိုက်​ရင်း –
“ဒီစကားက ရှုပ်ထွေးလိုက်တာ၊ နားလည်ရ ခက်နေသလိုပဲ . . .”
ဝမ်ရမ်ချူးချူးသည်လည်း ရဲရှောင် နှင့်​ဆရာဖြစ်သူကြားတွင်​စိတ်​ရှုပ်​ထွေးလျက်​ရှိသည်​။
ရဲရှောင်မှ အမျိုးသမီးအား –
“ကျုပ်တကယ်ကို နားမလည်​လို့ ခင်ဗျား အဲဒီစကားကို ရှင်းပြပေးပါလား . . .”
အမျိုးသမီးမှ သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း –
“စိတ်မရှိပါနဲ့ . . .”
ရဲရှောင်သည် အမျိုးသမီးအား ကြည့်​ရင်း တစ်​စုံတစ်​ခု မှားယွင်း​နေသည်​ကို ခံစားလိုက်​ရသည်​။​နောက်​ထပ်​စကား ထပ်​မံ​ပြောရန်​ဟန်​ပြင်​လိုက်​သည့်​အချိန်​မှာပင်​သူ၏ အမြင်​အာရုံများသည်​ဝေဝါးသွားပြီး​ခေါင်းလည်း ချာချာလည်​အောင်​မူး​ဝေသွားခဲ့သည်​။ ထို့​နောက်​မြေပြင်​ပေါ်သို့ “ဘုန်း” ခနဲမြည်​အောင်​ပင်​လဲကျသွား​လေသည်​။
လဲမကျခင်အချိန်​တွင်​ဝမ်ရမ်ချူးချူး၏ နှုတ်မှ “မလုပ်ပါနဲ့ဆရာ . . . မလုပ်နဲ့ . . .” ဟူသည့် အသံကိုသာ နောက်ဆုံး ကြားလိုက်ရပါတော့သည်။
ရဲ​ရှောင်​သတိပြန်​ရလာသည့်​အခါ မွှေးပျံ့သော ရနံ့တစ်ခုအား ရှူရှိုက်လိုက်မိသည်​။
မျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်​စရာ မလို​အောင်​ပင်​သူရောက်ရှိနေသည့် နေရာအား သိလိုက်သည်​။ ဝမ်ရမ်ချူးချူး၏ နေရာပင် ဖြစ်ပြီး ယခုရောက်ရှိနေသည့် အခန်းမှာလည်း ယခင် ဝမ်ရမ်ချူးချူး သူ့အား ဖမ်းလာခဲ့သည့် အခန်းပင် ဖြစ်သည်​။
ရဲ​ရှောင်​၏ စိတ်ထဲတွင် –
[ဒီနေရာနဲ့ ငါနဲ့ ရေစက်ရှိတယ် ထင်တယ်။ ဒီနေရာကို​ရောက်​တာ နှစ်​ခေါက်​တိတိ ရှိ​နေပြီ။ နှစ်ခေါက်လုံးလည်း ငါသတိမေ့နေတာချည်းပဲ​။ ဒီတစ်ခေါက်ရော ကောင်းကောင်းမွန်မွန်နဲ့ လွတ်မြောက်နိုင်ပါ့မလား မသိပါဘူး . . .]
ရဲရှောင်လည်း သူ၏ ခေါင်းအား ကိုင်လိုက်ပြီး ငုတ်​တုပ်​ထထိုင်လိုက်ကာ –
“ကျုပ်မလိုက်ချင်ဘူးလုိ့ တစ်ခွန်းမှ မပြောခဲ့ဘူး။ အဲဒါတောင်မှ ဒီလို ဖမ်းလာတယ်တဲ့လား။ ခင်ဗျားတို့ကဘာလဲ၊ ကျုပ်ကို အနိုင်ကျင့်ချင်တာလား။ တွန်းအား ပေးချင်နေတာလား . . .”
ထိုအချိန်တွင်​ညင်​သာ​သော အသံတစ်​ခုအား ကြားလိုက်​ရသည်​။
“စိတ်မရှိပါနဲ့ . . .”
ရဲရှောင် စိတ်အလိုမကျသည့်​ဟန်ဖြင့် –
“ခင်ဗျားပဲကိုး . . .”
အခန်းထဲတွင် ရှိနေသည်မှာ ဝမ်ရမ်ချူးချူး မဟုတ်​ဘဲ လျှို့ဝှက်​ဆန်းကြယ်​လှ​သော သူမ၏ ဆရာဖြစ်သူ အမျိုးသမီးပင် ဖြစ်သည်​။
အမျိုးသမီးမှ ခေါင်းညိတ်လိုက်ရင်း –
“ဟုတ်ပါတယ် . . .”
ရဲရှောင် မကျေမချမ်းဖြင့် –
“ခင်ဗျားက ကျုပ်ကို ဘာလို့ ဖမ်းလာရတာလဲ။ ခင်ဗျားကို ကု​ပေး​စေချင်လို့လား . . .”
ရဲ​ရှောင်​၏ စကား​ကြောင့်​အမျိုးသမီးသည်​ရှက်လည်း ရှက်​ဒေါသလည်း ထွက်​သွား​လေသည်​။ ထို့​နောက်​အသံမာမာဖြင့်​-
“ကျွန်မကို ကုစရာ မလိုပါဘူး။ ကုလည်းမကုချင်ဘူး။ အခုလည်း မလိုဘူး။ နောက်လည်း လိုမှာ မဟုတ်ဘူး။ ရှင့်ကို မေးစရာ​လေး နည်းနည်း ရှိလို့ ခေါ်လာတာ . . .”
ရဲရှောင် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ရင်း –
“ဟုတ်​ပါပြီ . . . ဒါနဲ့ ခင်ဗျားနာမည်တောင် ကျုပ်ကို မပြောရသေးဘူးနော်။ ခင်​ဗျား နာမည်​က ဘယ်​သူလဲ . . .”
အမျိုးသမီးမှ –
“ကျွန်မနာမည် ပိုင်ရှင်းယွဲ့ပါ . . .”
ရဲရှောင်သည် အဆိုပါ နာမည်အား ကြားလိုက်သောအခါ ရုတ်တရက် တုန်လှုပ်သွားပြီး မျက်နှာ တစ်ခုလုံးသည်လည်း သွေးမရှိတော့သကဲ့သို့ ဖြူဖတ်ဖြူ​ရော် ဖြစ်သွား​လေသည်​။ သို့သော်​ချက်ချင်းပင် အိနြေ္ဒပြန်ဆည်လိုက်သည်​။ ရှောင်ဧကရာဇ်အဖို့ ထိုကဲ့သို့​သော အမူအယာမျိုး ဖြစ်ခဲလှပေသည်​။ ထို့နောက်​ချောင်းတစ်​ချက်​နှစ်​ချက်​ခန့်​ဟန့်​လိုက်​ရင်း –
“ပိုင်ရှင်းယွဲ့ . . . နာမည်က တော်တော် လှတာပဲ . . .”
ပိုင်ရှင်းယွဲ့သည် ရဲရှောင်အား ထူးဆန်းသကဲ့သို့ ကြည့်ရင်း –
“ဖန်ဇီလင် . . . ရှင်​ကျွန်​မ နာမည်​ကြားလိုက်​ရတုန်းက ဘာလို့ မျက်​နှာပျက်​သွားတာလဲ။​မျက်​နှာက​သွေးမရှိ​တော့သလို​တောင်​ဖြစ်​သွားတယ်​နော်​။ ရှင့်ကိုယ်ရှင် ချက်ချင်း ပြန်ထိန်းလိုက်ပေမယ့်​ကျွန်မ သတိမထားမိလိုက်ဘူးများ ထင်နေလား။ ကျွန်မနာမည်က ရှင့်အတွက် ဘာများ ထူးဆန်းနေလို့လဲ . . .”
ရဲ​ရှောင်​သည်​ပြုံးလိုက်​ရင်း –
“ဘာမှ မထူးဆန်းပါဘူး၊ အရင်က ကြားဖူးမိလို့ပါ . . .”
“ဟင် . . . တကယ်လား၊ ဘယ်သူ့ဆီကနေ ကြားဖူးတာလဲ . . .”
ပိုင်ရှင်းယွဲ့သည်​စိတ်ဝင်တစားဖြင့် မေးလိုက်သည်။
ရဲရှောင်မှ –
“တိမ်မြူခိုး ပိုင်ရှင်းယွဲ့ . . .”
ရဲ​ရှောင်​၏ စကားအဆုံးတွင်​ပိုင်​ရှင်းယွဲ့၏ နှုတ်​မှလည်း –
“အဆုံးမရှိကောင်းကင် ကျွင့်ယင်းလျန် . . . ရှင်အစ်မကျွင့်ကို သိနေတာလား . . .”
ရဲရှောင်၏ နှလုံးသားတစ်ခုလုံး​အား အပ်အစင်းေ​ပါင်းများစွာဖြင့်​ထိုးဆွလိုက်သကဲ့သို့ ခံစားလိုက်ရသည်​။ ထို့နောက် သူ၏ ခေါင်းအား ခါယမ်းလိုက်ရင်း –
“ကျုပ်ခင်ဗျား အစ်မကျွင့်ကို မသိပါဘူး . . .”
ပိုင်ရှင်းယွဲ့မှ –
“ချင်းယန်နယ်ပယ် အကြောင်းကို ရှင်သိနေတာ ကျွန်မ မအံ့သြဘူး။ ဒါပေမယ့်​ဒီစကားစု နှစ်​စုကို သိတဲ့လူဆိုလို့ လက်​ချိုး​ရေတွက်​လို့ ရတယ်​။ ဖန်ဇီလင်ဆိုတဲ့ ရှင် မသိနိုင်တာတော့ သေချာတယ်။ သိတဲ့ လူတွေထဲက တစ်ယောက်ယောက်နဲ့များ ရှင်သိနေတာလား . . .”
ရဲရှောင်မှ –
“ခင်ဗျား နားလည်မှု လွဲနေပြီ။ ကျုပ်သိတာ အစပိုဒ်ကိုပဲ သိတာပါ။ နောက်အပိုဒ်ကတော့ ခင်ဗျား ပြောမှ ပထမဆုံး ကြားဖူးတာပဲ . . .”
ပိုင်ရှင်းယွဲ့မှ –
“တကယ်တော့ ကျွန်မရဲ့ အစ်မကျွင့်မှာ အဲ့ဒီလိုနာမည် အစက မရှိဘူး။ သူက သိပ်​သနားစရာကောင်းတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ပါ။ ကျေးဇူးမသိတတ်တဲ့ လူတစ်ယောက်ကြောင့် သူတော်တော် ခံစားခဲ့ရတယ် . . .”
ရဲ​ရှောင်​ချောင်းဟန့်​လိုက်​ရင်း –
“ကျေးဇူးမသိတတ်တဲ့ လူတစ်ယောက် ဟုတ်​လား . . .”
“ထူးဆန်းတယ်နော် . . .”
ပိုင်ရှင်းယွဲ့သည်​ရဲရှောင်အား ထူးဆန်းသကဲ့သို့ ကြည့်နေလေသည်​။
ရဲရှောင်၏ ရင်ထဲတွင်မူ နာကျင်လျက်ရှိသည်။ ကျွင့်ယင်းလျန် ဟူသည့် နာမည်သည် သူ့အတွက်​မူ အရင်းနှီးဆုံး နာမည်တစ်ခု ဖြစ်သည်​။ သူ မည်သည့်ဘဝသို့ ရောက်နေပါစေကာမူ ထိုနာမည်နှင့် အဆိုပါ မိန်းကလေး၏ အသွင်အပြင်အား ဘယ်ေ​သာအခါမျှ
မေ့နိုင်လိမ့်မည် မဟုတ်ချေ။
ရဲရှောင် သက်ပြင်းသာ ခိုးချနေမိသည်​။ သူ၏ ခေါင်းထဲတွင် ယခင်အတိတ်မှ အကြောင်းအရာအချို့ ခပ်ရေးရေး ပြန်ပေါ်လာလေသည်​။
“ကျွန်မ ညီမလေးတစ်ယောက်နဲ့ တွေ့ခဲ့တယ်။ သူက ကျင့်ကြံမှုပိုင်းမှာ နည်းနည်း အားနည်းနေ​သေးပေမယ့်​တကယ်​တော်တဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ပါ။ ကျွန်မကတော့ သူ့ကို သဘောကျနေမိပြီ . . .”
ထိုစကားသည် ကျွင့်ယင်းလျန်မှ ရှောင်ဧကရာဇ်အား ပြောပြခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်​။
“သူ့နာမည်က ပိုင်ရှင်းယွဲ့တဲ့၊ သူ့နာမည်လေးကို ကြိုက်လိုက်တာ၊​နောက်​ပြီး သူ့ရဲ့ စရိုက်နဲ့ ထူးခြားတဲ့ အသွင်အပြင်​တွေကိုလည်း သ​ဘောကျတယ်​. . .”
“အဲဒါကြောင့် ကျွန်မကတော့ သူ့ကို ညီမလေး တစ်ယောက်လို သဘောထားဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားတယ်။ အခုကစပြီး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဖေးမ ကူညီပြီး​နေသွားကြမယ်​။ ကျွန်မတို့ နှစ်​ယောက်စလုံးကို ဘယ်သူမှ မနှောင့်ယှက်ရဲ​အောင်​၊ ကျွန်​မတို့ နာမည်​ကြားလိုက်တာနဲ့တင်​ဖိန့်ဖိန့်တုန်သွားရအောင် ရှင်တစ်ခုခု လုပ်ပေးနိုင်မလား . . .”
ကျွင့်ယင်းလျန်သည်​ရှောင်ဧကရာဇ်အား အားကိုးတကြီးဖြင့်​ပင်​မေးခဲ့ခြင်းဖြစ်ပါတော့သည် . . .။

Comment

Leave a Reply

Options

not work with dark mode
Reset