Switch Mode

Chaoter – 205

တစ်စုံတစ်ယောက်

Chapter – 205
“တစ်စုံတစ်ယောက်”

​ရေခဲတောင်ကြီးတွင် အဖြစ်​အပျက်​များစွာ ဖြစ်ပျက်ခဲ့ဖူးသည်။
မူလတာအိုအဆင့်ရှိ ထိပ်တန်းအဆင့် ပညာရှင်ကြီးတစ်​ဦးဖြစ်​သည့်​ဂုဂျင်လုံသည်​ရေခဲ​တောင်​ကြီးမှာပင်​သေဆုံးခဲ့ရသည်။ ရဲရှောင်နှင့် စုယဲ့ယွဲ့တို့သည်လည်း​ယခုနေရာတွင်ပင်​တိုက်ခိုက်ခံခဲ့ရပြီး စုယဲ့ယွဲ့၏ ဆရာဖြစ်သူနှင့် ဆုံ​တွေ့ခဲ့ရသည်။ ယခုအခါတွင်လည်း ဝမ်ရမ်ချူးချူးသည် သူ၏​နောက်သို့ ပြေးလိုက်နေပြန်​လေသည်။
ရဲရှောင်အတွက်​ကံ​ကောင်းမှုဟုပင်​ဆိုရမည်​လော သို့မဟုတ်​ကံဆိုးမှုဟုပင်​သတ်​မှတ်​ရမည်​လော မသိ​တော့​ချေ။
ဝမ်ရမ်ချူးချူးအား ရဲအိမ်တော်သို့သာ ခေါ်သွားမည် ဆိုပါက ဖခင်ြ​ဖစ်သူ ရဲနန်ရှန်လည်း မရှိသဖြင့် သူမအား မည်သူကမျှ တားဆီးနိုင်လိမ့်မည် မဟုတ်ချေ။
ရဲ​ရှောင်​သည်​သူ၏ မိသားစုအား အန္တရာယ်တွင်းထဲသို့ ဆွဲ​မ​ခေါ်​စေချင်​သည့်​အပြင်​သူ၏ သရုပ်အမှန်ကိုလည်း မသိစေချင်သေးပေ။ ထို့ကြောင့် လွတ်​မြောက်​နိုင်​မည့်​နေရာသည်​ရေခဲတောင်ကြီးမှလွဲ၍ အခြား​နေရာ မရှိ​တော့သည့်​အတွက်​ယခုနေရာသို့ပင်​ပြေးလာရခြင်း ဖြစ်သည်။
ထိုရေခဲတောင်ကြီးသည် ရဲ​ရှောင်​အ​တွက်​မူ ဒုတိယအိမ်​ဆိုလည်း မမှား​ချေ။ အဘယ့်​ကြောင့်​ဆို​သော်​ရေခဲချီဓာတ်​များဖြင့်​သူ့စိတ်​တိုင်းကျ တည်​ဆောက်​ထားခဲ့​သည်​မဟုတ်​ပါ​လော။ ထို့ပြင် တောင်ပေါ်တွင် ဂုဂျင်လုံအား ထောင်ချောက်ဆင်နိုင်ရန်​အတွက် ရှုပ်ထွေးသည့် လမ်းများစွာ ဖောက်လုပ်ထားခဲ့သည်။ ထိုအရာများသည် ယခုကဲ့သို့ အန္တရာယ်နှင့် ရင်ဆိုင်ရသည့်​အချိန်တွင် သူ့အတွက်​များစွာ အကျိုးပြုပေလိမ့်မည်။ အကယ်၍ စုယဲ့ယွဲ့သာ သူ့စကားနားထောင်၍ ထိုလမ်းများမှ ထွက်ပြေးနိုင်ခဲ့မည်ဆိုပါက ရန်သူများလက်​မှ ကျိန်း​သေ​ပေါက်​ပင်​လွတ်​မြောက်​နိုင်​ခဲ့​ပေလိမ့်​မည်​။
​မြူခိုးများသည်​တောင်​ကြီးတစ်​ခုလုံးအား လွှမ်းခြုံရစ်​သိုင်းထားသည်​။ ရဲ​ရှောင်​သည်​အဆိုပါ မြူခိုးများအကြားတွင်​တိုးဝင်​ပျောက်​ကွယ်​သွားသည်​။
ဝမ်ရမ်ချူးချူးသည် ရဲရှောင်၏​နောက်​မှ ထက်ကြပ်မကွာ လိုက်လာခဲ့သော်လည်း တခဏ​လေးအတွင်းမှာပင်​မျက်ခြေပြတ်သွားခဲ့သည်​။ သူမ၏​ရှေ့တွင်​ပိတ်​ပိတ်​မှောင်​နေ​သော မြူခိုးများသာ​တွေ့​မြင်​နေရ​လေသည်​။
တခဏမျှ စဉ်းစားလိုက်ပြီးနောက် သူမ၏ လက်များအား ဝေ့ယမ်းလိုက်သည်။ ထိုအခါ မြူခိုးများသည် ဘေး နှစ်​ဖက်သို့ နှစ်​ခြမ်းကွဲထွက်သွားခဲ့သည်​။ ဝမ်​ရမ်​ချုးချူးလည်း​တွေ​ဝေတုံ့ဆိုင်း​နေခြင်း မရှိ​တော့ဘဲ မြူခိုးများအလယ်သို့ တိုးဝင်သွားလိုက်​သည်​။
ရဲရှောင်သည်​အချိန်တိုအတွင်း သူဖန်တီးခဲ့သည့် လိုဏ်ဂူအတွင်းသို့ ရောက်လာခဲ့သည်​။ ထိုလိုဏ်ဂူ အတွင်း ဝင်သွားပြီး​နောက် အေးအေးလူလူဖြင့်​ပင် ထွက်ပေါက်ရှိရာသို့ လျှောက်သွားသည်။ ထိုမှတဆင့် မြို့ထဲသို့ ပြန်လည်ဝင်ရောက်မည် ဖြစ်သည်။
ဝမ်ရမ်ချူးချူးသည်​မည်မျှအထိ အစွမ်းထက်နေ​စေကာမူ ဖန်ဇီလင်၏ လှည့်ကွက်များအား သိရှိနိုင်မည် မဟုတ်ချေ။
ရဲရှောင်သည် မိမိကိုယ်​ကို ယုံကြည်​မှု အပြည့်​ရှိ​နေ​လေသည်​။
သို့သော် မမျှော်လင့်ထား​သော အဖြစ်အပျက်တစ်ခုသည်​ဖြစ်ပေါ်သွားခဲ့သည်​။
ထွက်​ပေါက်​ရှိရာသို့ သွား​နေစဉ်​မှာပင်​ရဲ​ရှောင်​၏ ခန္ဓာကိုယ်​တစ်​ခုလုံးသည်​လေးလံလာသကဲ့သို့ ခံစားလိုက်​ရသည်​။ တစ်​စုံတစ်​ယောက်​မှ သူ့အား ရုန်းထွက်​၍ မရ​အောင်​ချုပ်​နှောင်​ထားသကဲ့သို့ ခံစားလိုက်​ရခြင်း ဖြစ်​သည်​။
ထိုချုပ်​နှောင်​မှုနှင့်​တူသည့်​ဖိအားသည်​အလွန်​ပြင်းထန်​လှပြီး ကမ္ဘာတစ်​ခုလုံးကိုပင်​ချုပ်​ကိုင်​နိုင်​သည့်​အင်​အားမျိုး ရှိ​နေသည်​။
ဖြစ်​ပေါ်လာသည့်​အ​ခြေအ​နေများ​ကြောင့်​ရဲ​ရှောင်​သည်​အခြားတစ်​ဖက်​သို့ လှည့်​၍ သုတ်​ခြေတင်​ကာ​ပြေးလိုက်​သည်​။
သူ့ထံသို့ သက်​ရောက်​လာသည့်​ဖိအားအား ဖြစ်​ပေါ်​စေသည့်​လူသည်​ဝမ်​ရမ်​ချုးချုးထက်​ပင်​များစွာအစွမ်းထက်​နေသည်​ကို ရဲ​ရှောင်​သ​ဘော​ပေါက်​လိုက်​သည်​။ ဝမ်​ရမ်​ချုးချူးလက်​မှ လွတ်​မြောက်​နိုင်​သည့်​တိုင်​ယခုကဲ့သို့ အင်​အားကြီးသည့်​ပညာရှင်​မျိုးနှင့်​သာ ရင်​ဆိုင်​ရမည်​ဆိုပါက သူ့ဘက်​မှ ရှုံးနိမ့်​မည်​မှာ​သေချာ​ပေါက်​ပင်​ဖြစ်​သည်​။
ရဲရှောင်သည် အလျင်မြန်ဆုံး လှုပ်ရှားသည့်တိုင် ထိုဖိအားသည် သူနှင့်အတူ အရိပ်တစ်ခု​ကဲ့သို့ ကပ်ပါလာသည်ကို ခံစားလိုက်​ရသည်​။ စပါးကြီး​မြွေတစ်​ကောင်​မှ ညို့ယူထားသည့်​ပုံစံနှင့်​ပင်​တူ​နေပါ​သေးသည်​။
ရဲ​ရှောင်​မည်​သည့်​နေရာသို့ သွား​နေ​စေကာမူ ထိုဖိအားသည်​သူ့အ​ပေါ်တွင်​သက်​ရောက်​မှု ရှိ​နေတုန်းပင်​ဖြစ်​သည်​။ လွတ်​မြောက်​နိုင်​မည့်​လမ်း မရှိ​နိုင်​တော့​ပေ။
​နောက်​ဆုံးတွင်​ရဲရှောင်သည်​သူ၏ စိတ်ဝိညာဉ်စွမ်းအားဖြင့် အာရုံခံကြည့်လိုက်ေ​သာအခါ သူ့အား ချုပ်​နှောင်​ရန် ကြိုးစား​နေသည့်​လူသည်​အဖြူရောင် ဝတ်ရုံ ဝတ်ဆင်ထားသည့် အမျိုးသမီးတစ်ဦးဖြစ်မှန်း​သေိလိုက်ရသည်​။ အဆိုပါ အမျိုးသမီးသည်​ရေခဲတောင်ပေါ်တွင် ရပ်နေရင်း သူ့အား အေးစက်​သော အကြည့်​များဖြင့်​စိုက်ကြည့်​လျက်​ရှိသည်​။
ရဲ​ရှောင်​ဘက်​မှ​မည်သို့ပင် လွတ်မြောက်ရန် ကြိုးစား​စေကာမူ ထိုအမျိုးသမီး၏ အကြည့်များ​အောက်မှ မလွတ်မြောက်နိုင်တော့​ချေ။
ရဲရှောင် စိတ်ရှုပ်ထွေးသွားမိသည်။​မော်တယ်ကမ္ဘာကဲ့သို့​သော အဆင့်နိမ့် ကမ္ဘာတစ်ခုတွင်​ရှိ​သော ပညာရှင်​တစ်​ယောက်​၏ အမြင့်​ဆုံးအဆင့်​သည်ေ​ကာင်းကင်အဆင့်ထက်တော့ မပိုချေ။ မကြာခဏ ဆိုသလိုပင်​ကောင်းကင်အဆင့် ပညာရှင်များနှင့် ကြုံတွေ့ခဲ့ရသည့်တိုင် အဆင့်မြင့် ပညာရှင်ကြီးများနှင့်မူ တွေ့ရခဲလှသည်။
ဂုဂျင်လုံ၊ မန်ဟွာချင်းနှင့် ယခု ဝတ်​ရုံဖြူအမျိုးသမီးတို့သည် မော်တယ်ကမ္ဘာတွင် မရှိသင့်သည့် အစွမ်းမျိုးအား ပိုင်ဆိုင်ထားကြသည်​။ ဝတ်ရုံဖြူ​အမျိုးသမီးသည် မန်ဟွာချင်းထက်​အစွမ်းမကြီး၍ ဂုဂျင်လုံလောက်ပင် အဆင့်မမြင့်သည့်တိုင် ရဲရှောင်ထက်မူ များစွာ သာလွန်နေပေသည်။
ရဲရှောင်၏ စိတ်ထဲတွင် –
[ငါလည်း ရူးတော့မယ်။ ဒီလို အဆင့်နိမ့် နယ်ပယ်​မျိုးမှာ ဘာလို့ ထိပ်တန်းပညာရှင်ကြီးတွေ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ပေါ်လာနေရတာလဲ။ ဘာကြောင့်လဲ . . .]
သူစဉ်းစားနေသည့် အချိန်မှာပင် ဝမ်ရမ်ချူးချူးသည်​သူ၏​ရှေ့သို့ ရောက်ရှိလာလေသည်။
ရဲရှောင်လည်း ဘာမှမဖြစ်သကဲ့သို့ ပုံစံမျိုးဖြင့်​ဟန်ဆောင် ရယ်မောလိုက်ရင်း လက်မြောက်ပြလိုက်ကာ –
“ဟူး . . . ငါတော်တော် မောနေပြီ။ ဒီလို စိန်ပြေးတမ်း ဆော့နေတာကို ဒီနေရာမှာပဲ ရပ်လိုက် ကြတာပေါ့ . . .”
ရဲ​ရှောင်​သည်​တစ်​ဦးနှင့်​တစ်​ဦး ကျီစယ်​ဆော့ကစား​နေသည့်​သ​ဘောဖြင့်​ပြောဆိုလိုက်​ခြင်း ဖြစ်​သည်​။
“ရှင့်နဲ့ ဘယ်သူကများ ကစားနေလို့လဲ . . .”
ဝမ်ရမ်ချူးချူး မကျေမချမ်း ပြောလိုက်သည်။ ထို့နောက် ခနဲ့​သော ဟန်​ပန်​ဖြင့်​-
“နောင်ကြီးဖန် . . . ရှင်က တော်တော်မြန်တာပဲ။ ကျွန်မတောင် ရှင့်ကို လိုက်ရှာမတွေ့တော့ဘူး ထင်နေတာ။ အခုဘာလို့ ဆက်မပြေးတော့တာလဲ ပြေးဦးလေ . . .”
ရဲရှောင် သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း​ခေါင်းတယမ်းယမ်းဖြင့်​-
“တကယ်တော့ မင်းဒီလောက်ထိလည်း ကြိုးစားနေစရာ မလိုပါဘူး မိန်းကလေးရယ် . . .”
ဝမ်ရမ်ချူးချူးမှ နားမလည်နိုင်ဟန်ဖြင့် –
“ဟမ်​. . . ရှင်​ဘာ​ပြောတာလဲ . . .”
ရဲရှောင်​ပြောလိုက်​သည့်​စကား၏ ဆိုလိုရင်း အဓိပ္ပာယ်​အား နားမလည်သောကြောင့် ဝမ်​ရမ်​ချုးချူးသည်​ရဲရှောင်အား မျက်​မှောင်​ကြုတ်​၍သာ ကြည့်​နေမိသည်​။
ရဲရှောင်လည်း သွားများပင်​ပေါ်​အောင်​ပြုံးလိုက်ရင်း –
“စကားပုံတစ်ခု ရှိတယ်လေ။ မိန်းမကြိုက်​တော့​မျှော်​လိုက်​တာ ယောက်ျားကြိုက်​တော့ ဆိုက်​ဆိုက်​လာတဲ့။ အခု မင်းက​မျှော်​တာကို မဟုတ်​တော့ဘူး ငါ့​နောက်​က​နေကို တ​ကောက်​ကောက်​လိုက်​နေတာ။
တကယ်တော့ မင်းဒီလို လုပ်နေစရာ မလိုပါဘူး။ ဟဲဟဲ . . . မင်းကတော့ ကြိုက်​မရှက်​ငိုက်​မရှက်​ဖြစ်​နေပြီ​နော်​. . .”
ဝမ်ရမ်ချူးချူးသည်​တခဏမျှ ကြောင်သွားခဲ့သည်။ ထို့နောက် ရဲရှောင်၏ ဆိုလိုရင်းအား သဘောပေါက်သွားသဖြင့် မျက်နှာတစ်ခုလုံး နီမြန်းသွားသည်​။ ရှက်ရွံ့မှုများနှင့်အတူ ဒေါသများလည်း ထွက်သွား​သော​ကြောင့်​အံကိုတင်းတင်းကြိတ်​လိုက်​ရင်း –
“အဲဒါဆို ကျွန်မ ဘာဆက်လုပ်ရမလဲ ပြောစမ်းပါဦး . . .”
ရဲရှောင် ခေါင်းတစ်ချက်​ညိတ်ပြလိုက်ရင်း –
“မင်းဘက်က လုပ်ချင်စိတ် ရှိတယ် ဆိုရင်တော့ ငါ့ကို တောင်းပန်ပေါ့။ ငါက စိတ်ကောင်း နှလုံးကောင်း ရှိတဲ့လူမလို့ မင်းကို မျက်စိမှိတ် ခွင့်လွှတ်ပေးမှာပဲ။ အင်း . . . ဒါပေမယ့်​ငါဘက်ကေ​တာ့ သိက္ခာနည်းနည်း ကျသွားမှာပေါ့လေ . . .”
ရဲ​ရှောင်​သည်​အင်​မတန်​မှပင်​သဘောထားကြီးသည့်​လူတစ်​ယောက်​ပုံစံကဲ့သို့ပင်​ပြောဆိုလိုက်​သည်​။
“လဲ​သေလိုက် . . .”
“ဘုန်း . . .”
ဝမ်ရမ်ချူးချူးလည်း သည်းမခံနိုင်တော့သဖြင့်​အံကိုတင်းတင်းကြိတ်​၍ ရဲရှောင်၏ ဗိုက်အား အားရပါးရပင်​ကန်ပစ်လိုက်​လေသည်​။
ရဲရှောင်သည် ကြိုးပြတ်သွားသည့် စွန်တစ်ခုကဲ့သို့ပင်​အ​ဝေးသို့ လွင့်ထွက်သွားသည်။
ဝမ်ရမ်ချူးချူးသည် ကျေနပ်သေးဟန် မရှိဘဲ ရဲရှောင်နောက်သို့​ပြေးလိုက်သွားသည်​။
ရဲရှောင်သည် မြေပြင်ပေါ်သို့ အရှိန်​ပြင်းပြင်းဖြင့်​ပြုတ်ကျသွားသည်။ ထို့​နောက်​အရှိန်မသေသေးဘဲ တောင်အောက်သို့ နှစ်​ပတ်သုံးပတ်ခန့် လိမ့်သွားပြီးမှသာ ရပ်တန့်​သွားသည်။ ထိုအခါကျမှသာ သူ၏ မျက်လုံးများအား ဖွင့်၍​ကြည့်လိုက်သည်​။
ရဲ​ရှောင်​သည်​တစ်စုံတစ်ယောက်အား မြင်တွေ့လိုက်ရပါတော့သည်။

Comment

Leave a Reply

Options

not work with dark mode
Reset