Switch Mode

Chapter – 203

သူတစ်ပြန်ကိုယ်တစ်ပြန်

Chapter – 203
“သူတစ်ပြန်ကိုယ်တစ်ပြန်”

ဝမ်ဇန်းဟိုသည်​လျုချန်းဂျန်​အား ကြည့်​လိုက်​ရင်း –
[သူက သောက်စားတာမျိုးလည်း မရှိ၊ လောင်းကစား လုပ်တာလည်း မရှိ၊ မိန်းမလည်း မရှုပ်၊ ဘယ်လို စိတ်ပျော်စရာမျိုးကိုမှ စိတ်မဝင်စားတဲ့လူ၊ သူ့အတွက် ဘာဆိုဘာမှ အရေးမကြီးဘူး။ ငါမြင်ရ သလောက်တော့ နေ့ရှိသ၍ သူ့ဓားကြီးကိုပဲ ငေးစိုက်ကြည့်နေတာ။ သူ့နားကို မကပ်နဲ့ မီးပွင့်သွားမယ် ဆိုတဲ့ ပုံစံမျိုးကြီး။ သူ့ကြည့်​ရတာ ဓားကလွဲပြီး ကျန်တာ ဘာမှကို စိတ်မဝင်စားတဲ့ပုံပဲ။ ဒီလို အရူးမျိုး ကမ္ဘာပေါ်မှာ ရှိနေမယ်လို့ ငါမထင်ထားခဲ့မိဘူး . . .]
ထို့​နောက်​ဝမ်ဇန်းဟိုသည် သူ၏ အခန်းသို့ ပြန်ရန်​ထလိုက်သည်။
“နေဦး . . .”
လျူချန်းဂျန်သည်​အေးစက်​သော အသံဖြင့်​ဝမ်​ဇန်းဟိုအား တားလိုက်သည်​။
ဝမ်ဇန်းဟိုလည်း စောင်းငဲ့ကြည့်လိုက်ရင်း –
“ဘာလုပ်ဖို့လဲ . . .”
“ကျုပ်မှာ ငွေမရှိတော့ဘူး . . .”
လျူချန်းဂျန်သည်​ဝမ်​ဇန်းဟို၏ လည်​ပင်းအား စူးစိုက်​ကြည့်​လိုက်​ရင်း ခပ်​တည်တည်ဖြင့်​ပင်​ပြောလိုက်​သည်​။
“ငါမင်းကို တစ်ခုလောက် အတည်ပြောမယ် . . .”
ဝမ်ဇန်းဟိုလည်း လေသံခပ်မာမာဖြင့်​ပင်​ပြန်​ပြောလိုက်သည်။
“မင်း​ငွေလိုတဲ့ အခါတိုင်း ငါမင်းကို​ပေးနေကျပဲ။ ဒါပေမယ့်​ငါ့ကို အခုလိုမျိုး မကြည့်စမ်းပါနဲ့။ ငါ့လည်ပင်း၊ ငါ့ရင်ဘတ်၊ ငါ့ရဲ့ အရေးကြီးတဲ့ အစိတ်အပိုင်း မှန်သမျှကို အဲဒီလိုကြီး မကြည့်နဲ့၊ ငါအနူးညွတ် တောင်းပန်တယ် . . .”
လျူချန်းဂျန်သည်​ဝမ်​ဇန်းဟိုအား တစ်​ခွန်းမှပင်​ပြန်​မ​ပြောဘဲ လက်​ဝါးဖြန့်​၍သာ ပိုက်​ဆံ​တောင်း လိုက်​သည်​။ သူ၏ မျက်လုံးများမှာမူ ဝမ်ဇန်းဟို၏ တစ်ကိုယ်လုံးအား ခြုံငုံ၍ ကြည့်နေလေသည်။
“ဒီမှာ . . . ဒီမှာ ရော့ရော့ . . .”
ဝမ်ဇန်းဟိုသည် လျုချန်းဂျန်​ထံသို့ ငွေစအများအပြားပစ်ပေါက်လိုက်ပြီး ချက်ချင်းပင် လှည့်ထွက်သွားလိုက်​သည်​။ လျုချန်းဂျန်​၏​ရှေ့မှ ချက်​ချင်း​ပျောက်​ကွယ်​သွားချင်သည့်​စိတ်​များသည်​တဖွားဖွားပင်​ဖြစ်​ပေါ်​နေမိသည်​။
လျူချန်းဂျန်နှင့်အတူ တစ်​စက္ကန့်​မှပင်​ရှိမနေချင်တော့ပေ။
ပိုက်​ဆံရရှိပြီး​နောက်​လျူချန်းဂျန်သည် သူ​မကြာသေးမီက စု​ဆောင်း​ထားခဲ့သည့် ပထမတန်းစား လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်သူများထံသို့ သွား​ရောက်​ခဲ့သည်​။ ထိုလူများအား လေ့ကျင့်ပေး​နေရင်း စိတ်​ထဲတွင်​လည်း –
[ငါမြန်မြန်ဆန်ဆန်နဲ့ အလုပ်ပြီးအောင် လုပ်မှဖြစ်မယ် . . .]
. . .
ရဲရှောင် လေလံခန်းမမှ ထွက်လာသည့် အချိန်တွင် မနက်စောစောသာ ရှိသေးသည်။
လမ်းမထက်မှတဆင့် စိတ်အေးလက်အေး လျှောက်လာရင်း မင်းသားဟွာရန်း၏ အိမ်တော်ဘက်သို့ ခြေဦးလှည့်လိုက်မိသည်။
သွား​နေရင်းဖြင့်​စုယဲ့ယွဲ့​ပြောခဲ့သည့်​စကားများအား ပြန်လည် ကြားယောင်မိသွားသည့်​အတွက်​ရုတ်​တရက်​ရပ်​တန့်​လိုက်​သည်​။
“ရှောင်ရှောင် . . . ဒီနေ့ကစပြီး ငါက နင့်မိန်းမပဲ . . .”
“ရှောင်ရှောင် . . . ငါ့ကို မေ့မသွားပါနဲ့နော် . . .”
“ရှောင်ရှောင် . . .”
သူ၏ လည်ပင်းတွင် ဆွဲထားေ​သာ ကျောက်စိမ်းဆွဲပြားလေးသည် ပူနွေးလာသကဲ့သို့ ခံစားလိုက်ရသည်​။ စုယဲ့ယွဲ့အား​မေ့မသွားရန်​သူ့အား သတိပေးနေသ​ယောင်​ပင်​။
စုယဲ့ယွဲ့သည် ယခုအချိန်တွင် လူသားကမ္ဘာနှင့် မိုင်​ပေါင်းများစွာ ကွာဝေးလှသည့် ကောင်းကင်ဘုံ တစ်ခုခု တွင် ရှိနေပေလိမ့်မည်။
ရဲရှောင်သည်​ကောင်းကင်ထက်​သို့ မော့ကြည့်လိုက်ရင်း သက်ပြင်းတစ်ချက် မှုတ်ထုတ်လိုက်သည်။
ထိုမိန်းကလေးနှင့် ခွဲခဲ့ရသည့်အကြောင်း စဉ်းစားမိသောအခါ သူ၏ စိတ်​ထဲတွင်​အလိုလို ဝမ်းနည်းသွားခဲ့သည်​။
အမြဲတ​စေ သူ၏ လက်အား ကိုင်ဆွဲထားတတ်သည့် မိန်းကလေး၊ အပြုံးချိုချိုလေးများဖြင့် စိုက်ကြည့်နေတတ်သည့် မိန်းကလေး၊ အန္တရာယ်နှင့် နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ ကြုံရသည့် အခြေအနေမှာပင် သူ၏​ရှေ့မှ မားမားမတ်မတ် ရပ်တည်ကာ ကာကွယ်ပေးခဲ့သည့် မိန်းကလေး။ ထိုမိန်းကလေးအား လတ်တလောတွင် သူမတွေ့နိုင်တော့ချေ။
ပြန်တွေ့ရန်မှာလည်း နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြာနိုင်ပေသည်။
ရဲရှောင် သက်​ပြင်းတစ်​ချက်​ချလိုက်​ရင်း လေသံတီးတိုးဖြင့် –
“အရင်ဘဝကနေ အခုဘဝထိက အိပ်မက် တစ်ခုလိုပါပဲလား။ မော်တယ်ကမ္ဘာမှာ ရှိတဲ့ အရာရာတိုင်းက မြူခိုးတွေလိုပဲ အချိန်မရွေး ပျောက်ကွယ်သွားနိုင်တယ်။ ငါ့အတွက်​မေ့​ပျောက်ဖို့ အခက်​ဆုံးက​ရိုးသားဖြူစင် ထက်မြက်တဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဆီက ချစ်ခြင်းမေတ္တာ​တွေပဲ။ ကျင့်​ကြံမှု​တွေကိုလည်း အရင်​ကထက်​ကြိုးစားကျင့်​မယ်​။​နောက်​ဆို ငါ့နာမည်က ကောင်းကင်ဘုံတွေထိ ရိုက်ခတ်လာရမယ်လို့ ငါ့ဓားကို ကိုင်ဆွဲပြီး ကျိန်ဆိုတယ်။ ပြီးရင်​တော့ မင်းနဲ့ ပြန်​ဆုံ​တွေ့ဖို့ ကြိုးစားမယ်​. . .”
အဆိုပါ စကားများအား ရဲ​ရှောင်​သည်​ဝမ်းနည်းမှု အပြည့်​ဖြင့်​ရေရွတ်​ပြောဆိုလိုက်​ခြင်း ဖြစ်​သည်​။ ထိုအချိန်​မှာပင်​လက်​ခုပ်​တီးသံ သုံးချက်​အား ရုတ်​တရက်​ကြားလိုက်​ရသည်​။
“ဖြောင်း . . . ဖြောင်း . . . ဖြောင်း . . .”
“ကောင်းလိုက်တဲ့ ရည်ရွယ်ချက်၊ ကောင်းလိုက်တဲ့ ခံစားချက်တွေပါလား။ ရှင်က တကယ်ပဲ လင်းပါအိုခန်းမရဲ့ ဧကရာဇ်ဆိုတဲ့ ဘွဲ့နဲ့ ထိုက်တန်ပါပေတယ် . . .”
ကိုယ့်​အ​တွေးနဲ့ ကိုယ်​နှစ်​မြော​နေသည့်​အချိန်​တွင်​ရုတ်​တရက်​ပေါ်ထွက်​လာသည့်​အသံ​ကြောင့်​ရဲ​ရှောင်​လန့်​သွားမိသည်​။ သို့သော် အတတ်​နိုင်​ဆုံး စိတ်ကို လျော့ချ၍ ပြုံးပြလိုက်​ကာ –
“မင်းရောက်လာတာ မြန်သားပဲ . . .”
ရဲ​ရှောင်​၏ အရှေ့တွင် အဖြူရောင်ဝတ်ရုံဝတ်ဆင်​ထားသည့်​မိန်းကလေးတစ်ဦး ရပ်နေလေသည်​။ သူမ၏ မျက်နှာအား ပိုးပဝါတစ်ခုဖြင့်​အုပ်ထားပြီး ဝတ်ရုံပေါ်တွင်လည်း ကြာပန်းပုံ​ရေးထိုးထား​လေသည်​။
သူမသည်ကား ဖန်ဇီလင်နှင့် ဇာတ်လမ်းရှိခဲ့ဖူးသော ဝမ်ရမ်ချူးချုးပင် ဖြစ်ပေသည်။
ဝမ်​ရမ်​ချုးချုးသည် ပိုးပဝါအတွင်းမှ ရွှန်းလဲ့​သော မျက်ဝန်းများဖြင့်​ရဲ​ရှောင်​အား စိုက်ကြည့်​လျက်​ရှိသည်​။ ကမ္ဘာပေါ်ရှိ ချောမော လှပချည်ရဲ့ဆိုသော် မိန်းကလေး အများစုအား ထိုမျက်​ဝန်းတစ်​ခုတည်းဖြင့်​ပင် အနိုင်ယူနိုင်မည်မှာ အ​သေအချာပင်​။
သူမ၏ မျက်ဝန်းများထဲတွင် ရှုပ်ထွေးသော ခံစားမှုများအပြင်​ဒေါသထွက်​နေသည့်​အရိပ်​အ​ယောင်​များကိုလည်း​တွေ့နိုင်ပေသည်​။
“ကျွန်မလား . . . ကျွန်မရောက်လာတာ မြန်တယ်လည်း မဟုတ်ပါဘူး . . .”
ဝမ်ရမ်ချူးချူးသည်​ပြုံးလျက် ပြောလိုက်သည်။
“ကျွန်မသာ စောစော ရောက်မလာခဲ့ရင် ဒီက နောင်ကြီးဖန်ရဲ့ ရင်တွင်းဖြစ်တွေကို ဘယ်ကြားနိုင်ေ​တာ့မလဲ ဟုတ်​တယ်​မှတ်​လား။ ရှင့်ကိုတော့ လေးစားပြီးရင်း​လေးစားမိပြီ . . .”
ရဲရှောင်လည်း ပြုံးလိုက်​ရင်း –
“ဘာရယ်လို့တော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ငါ့ဟာငါ ဒီအတိုင်း​ပြောလိုက်ရုံသက်​သက်​ပါ . . .”
ဝမ်ရမ်ချူးချူးတစ်ေ​ယာက်​စိတ်မကြည်မလင် ဖြစ်နေသည်ကို ရဲ​ရှောင်​ကောင်းစွာ ရိပ်မိ​နေသည်​။ လက်ရှိ သူမ၏ ပုံစံသည်​အချိန်မရွေး ပေါက်ကွဲထွက်သွားနိုင်သည့် မီး​တောင်​တစ်ခုနှင့်​ပင်​တူ​နေ​လေသည်။
ရဲရှောင်သည် မိန်းမကျမ်း​ကျေသူတစ်​ယောက်​မဟုတ်​သည့်​တိုင်​အန္တရာယ်အငွေ့ အသက်များအား ခံစား​နေရသဖြင့် အခြားအကြောင်းအရာများ​ပြော၍ စကားလွှဲရန် ပြင်နေမိသည်​။
သူ၏​ရှေ့တွင်​ရှိ​နေ​သော မိန်းကလေးသည် အားနွဲ့သူတစ်ဦး မဟုတ်ဘဲ သူ့ကိုယ်​ပင်​အန္တရာယ်ကောင်းစွာ ပေးနိုင်​သော မိန်းက​လေးတစ်​ဦးမှန်း ရဲရှောင် သိနေလေသည်။
ယခင်က ထိုမိန်းကလေး၏ ရိုက်နှက်မှုများကြောင့် နာကျင်စွာ ခံစားခဲ့ရသည်​။ အဘယ့်အတွက်​ကြောင့်​ရိုက်​နှက်​ခံခဲ့ရသည်​ကိုလည်း ယခုတိုင်​အောင်​သေချာမသိ​သေး​ပေ။
ထိုကဲ့သို့ အရိုက်ခံခဲ့ရခြင်းသည်​သူ့အတွက်​မူ ကောင်းသော အမှတ်တရ တစ်ခုတော့ မဟုတ်ခဲ့​ပေ။ မိန်းကလေးတစ်ဦး၏ အရိုက်နှက်ကိုပင် ခံခဲ့ရသဖြင့် သိက္ခာအကျဆုံး ဖြစ်ခဲ့ရသည့် အမှတ်တရ တစ်ခုပင်​ဖြစ်​ပေလိမ့်​မည်​။
ယခုအခါ ထိုမိန်းကလေးနှင့် ရင်ဆိုင်နေရပြီ ဖြစ်သဖြင့် စကားပြောဆိုရာတွင်​သတိထား၍ ပြောဆိုရမည်​ဖြစ်​ကြောင်း​ရဲ​ရှောင်ေ​ကာင်း​ကောင်းကြီး သ​ဘော​ပေါက်​မိ​နေသည်​။ မည်သည့်အချိန်တွင်​မည်ကဲ့သို့​သော အကြောင်းပြချက်ဖြင့် ဒေါသအိုး ပေါက်ကွဲလာမည်မှန်း သူ မသိနိုင် ဖြစ်နေသည် မဟုတ်ပါ​လော။
ဝမ်ရမ်ချူးချူးသည် ရဲရှောင်ထံမှ သူမ သိချင်သည့် အကြောင်းအရာအား မသိရသေးသည့်အတွက် လက်မလျော့သေးဘဲ –
အရင်ဘဝကနေ အခုဘဝထိက အိပ်မက် တစ်ခုလိုပါပဲလား။ မော်တယ်ကမ္ဘာမှာ ရှိတဲ့ အရာရာတိုင်းက မြူခိုးတွေလိုပဲ အချိန်မရွေး ပျောက်ကွယ်သွားနိုင်တယ်။ ငါ့ အတွက်​မေ့​ပျောက်ဖို့ အခက်​ဆုံးက​ရိုးသားဖြူစင် ထက်မြက်တဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဆီက ချစ်ခြင်းမေတ္တာ​ကိုပဲတဲ့ . . . နောင်ကြီးဖန်၊ ရှင်ပြောတဲ့ထဲက ရိုးသားဖြူစင် ထက်မြက်တဲ့ မိန်းကလေး တစ်ယောက်ဆီက ချစ်ခြင်း မေတ္တာဆိုတာ ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ။ ကျွန်မကို ရှင်းပြလို့ ရမလား . . .”
ရဲရှောင် မျက်​မှောင်​ကြုတ်​လိုက်​ရင်း –
“မင်းကို ရှင်းပြစရာ ဘာအကြောင်းမှ မရှိဘူး။ ရိုးသားဖြူစင် ထက်မြက်တဲ့ မိန်းကလေး တစ်ယောက်ဆီက အချစ်ဆိုတာကို တစ်ခုခုလို့များ မင်းက ထင်နေတာလား . . .”
ဝမ်ရမ်ချူးချူးမှ ခနဲ့​သော​လေသံဖြင့်​-
“ဒီလို မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို ဆုံးရှုံးရတာ ဘယ်လောက်ထိ ရင်နာစရာကောင်းလဲ ဆိုတာ ကျွန်မနားလည်ပါတယ်။ ရှင်ပြောတာကို ကြားလိုက်​ရ​တုန်းကလည်း ရှင့်အသံက ဝမ်းနည်းနေသလိုပဲ။ အဲဒီမိန်းကလေးက ရှင့်အတွက် အရမ်း​အရေးပါတယ် ထင်တယ်​နော်​. . .”
ဝမ်​ရမ်​ချုးချုးသည် ရဲရှောင်ဘက်မှ ပြန်ေ​ဖြမည့်​အ​ဖြေကိုပင် မစောင့်တော့ဘဲ တရစပ်​ပင်​မေးခွန်း များ ထပ်​မေးလိုက်​သည်​။
“ဝမ်းနည်းမှုဆိုတာက ဖန်​တီးယူလို့ မရတဲ့အရာ။ အခုလည်း​ရှင့်ရင်ထဲက တစ်စုံတစ်ယောက် အတွက် ရှင်ဝမ်းနည်းနေတာ ဖြစ်မှာပါ။ ဟုတ်တယ်မလား . . .”
ရဲရှောင် သူ၏ ပုခုံးနှစ်​ဖက်​အား တွန့်​လိုက်​ရင်း –
“ဒါက ငါ့ကိစ္စပါ။ မင်းနဲ့လည်း မဆိုင်ဘူးလေ၊ ဟုတ်တယ်မလား . . .”
ရဲရှောင်​ဘက်​မှ စကားနည်း ရန်​ဆဲ သ​ဘောမျိုး​ပြောလိုက်​သည်​။
သို့သော် ဝမ်ရမ်ချူးချူးသည် ရဲရှောင်၏ စကားကြောင်း မခံချင်​ပင်​ဖြစ်​သွား​သော​ကြောင့်​အံတစ်ချက် ကြိတ်လိုက်ရင်း –
[ဘာ . . . ကျွန်မနဲ့ မဆိုင်ဘူး ဟုတ်လား၊ ကျွန်မကတော့ ရှင့်ကို ကျွန်မခန္ဓာကိုယ်ကို​တောင်​ထိတွေ့ခွင့် ပေးခဲ့တယ်​။ အဲဒါတောင် ရှင်က တခြားမိန်းကလေးတွေ အကြောင်း စဉ်းစားရဲ​သေးတယ်​။ ကျွန်မအရှေ့မှာတောင် ဒီလိုစကားတွေ ပြောထွက်တယ်ပေါ့။ ကျွန်မနဲ့ မဆိုင်ဘူးဆို ဘယ်သူနဲ့ ဆိုင်ရမှာလဲ ပြောစမ်းပါဦး . . .]
ရဲရှောင်၏ စိတ်ထဲတွင်လည်း –
[ဘာလဲဟ ငါက ငါ့ကောင်မလေးအကြောင်း ငါစဉ်းစားနေတာလေ။ မင်းနဲ့ ဘာဆိုင်လို့တုန်း။ ငါက တခြားမိန်းကလေး အကြောင်းတောင် စဉ်းစားခွင့် မရှိတော့ဘူးလား။ မင်းနဲ့ငါက ဘာမို့လို့လဲ . . .]
ချန်​ရှင်းမြို့​တော်​သို့ ဝမ်ရမ်ချုးချုး​ရောက်ရှိလာခြင်းသည်​သူမ၏ ဆရာဖြစ်သူ​ကြောင့်​ဖြစ်​သည်​။ သို့သော် ယခုအခါတွင်မူ လာရင်းကိစ္စအား​မေ့​လျော့​နေခဲ့ပြီး ရဲရှောင်ကိုသာ ဒေါသထွက်နေမိ​လေသည်​။
“ဟက် ဟက် . . . ကျွန်မနဲ့ မဆိုင်ဘူးပေါ့​လေ။ ကျွန်မက ရှင့်အတွက် ဘာမှ မဟုတ်ဘူးပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မ သိချင်တာ တစ်​ခုရှိတယ်​။ ဒီကမ္ဘာပေါ်မှာ သူရဲကောင်းဆန်ပြီး ချောမော ခန့်ညားတဲ့ ယောကျာ်းသားတွေ အများကြီး ရှိပါလျက်နဲ့ ဘယ်လို မိန်းကလေးကများ ဘယ်လို အမြင်မျိုးနဲ့ ရှင့်ကို ရွေးချယ်​မိတာလဲ ဆိုတာ သိချင်မိတယ် . . .”
ရဲရှောင် မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်ရင်း –
“ဘယ်လို အမြင်နဲ့ ဟုတ်လား . . . ဒီမှာ ငါက ရုပ်ဆိုးနေလို့လား၊ ဘယ်မိန်းကလေးမှ ငါ့ကို မကြိုက်သင့်ဘူးလို့ မင်းပြောချင်တာလား။ အနည်းဆုံး တစ်ယောက်တစ်လေတောင်မှ ငါ့ကို ကြိုက်မှာ မဟုတ်ဘူးလို့ ထင်နေတာလား . . .”
ဝမ်ရမ်ချူးချူးလည်း ပြုံးလိုက်ရင်း –
“ကျွန်မ ဆိုလိုတာ ဒီသ​ဘော မဟုတ်​ပါဘူး။ ဒါပေမယ့်​အဲ့ဒီ​ကောင်​မ​လေး အကြည့်မှားခဲ့သလားလို့ပါ . . .”
ရဲရှောင် ဒေါသထွက်သွားပြီး –
“မင်းရဲ့ အမြင်​အာရုံ​တွေ မ​ကောင်း​တော့ဘူးလား။ ဖန်ဇီလင်ဆိုတဲ့ ငါက အရပ်လည်း ရှည်တယ်။ ကြံ့ခိုင်မှုလည်း ရှိတယ်။ ခန့်လည်းခန့်ညားတယ်ကွ။ ဘယ်လိုကြည့်ကြည့် ကြည့်ကောင်းတယ် ဆိုတာ ဘယ်သူမှ မငြင်းနိုင်ဘူး။ ငါ့မှာ အစွမ်းအစလည်း ရှိသလို ကြွယ်ဝချမ်းသာမှုလည်း ရှိတယ်။ ကမ္ဘာပေါ်က ဘယ်မိန်းကလေးမဆို ငါသာလိုချင်ရင် ငြင်းမှာ မဟုတ်ဘူး . . .”
ဝမ်ရမ်ချူးချူးလည်း သူ၏ ဗိုက်​အား နှိပ်​ကာ အူတက်​အောင်​ပင်​ရယ်​မောလိုက်​ရင်း –
“ဟုတ်ပါပြီ။ ရှင်ဘယ်လိုပဲလိမ်လိမ် ရှင့်ရဲ့ ပုံစံနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ကျွန်မ ဘာမှ မပြောလိုတော့ပါဘူး။ ရှင် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ယုံကြည်မှုရှိတာကတော့ ကမ္ဘာမှာ နံပါတ် ၁ ကို ဗိုလ်စွဲလောက်ပါရဲ့။ ဘယ်သူမှ ရှင့်လောက် ယုံကြည်ချက် ရှိမယ် မထင်ဘူး . . .”
“နောင်ကြီးဖန်တောင် နှစ်နှစ်ကာကာ ချစ်သွားတဲ့ မိန်းကလေးက ဘယ်လိုမိန်းမလှလေးလဲ ဆိုတာ သိချင်လိုက်တာ။ ဘယ်သူလဲဟင် . . .”
ဝမ်ရမ်ချုးချုး​သည် ရှက်ရွံ့​နေသည့်​ဟန် တမင် ပြုလုပ်လိုက်ပြန်ရင်း –
“ကျွန်မကို ပြောတာတော့ မဟုတ်ဘူးမလား”
ရဲရှောင်လည်း ရုတ်တရက်​ကြောင်သွားပြီးနောက် ဟက်​ဟက်​ပက်​ပက်​ပင်​ရယ်​မောလိုက်​ရင်း –
“မင်းက ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ယုံကြည်မှု သိပ်​ရှိလွန်း​နေတာပဲ။ ငါတောင် လိုက်မမီတော့ဘူး။ ကမ္ဘာ့နံပါတ် ၁ ဆိုတာကြီးကို ငါမယူတော့ပါဘူး။ မင်းကိုပဲ ပေးလိုက်ပါတော့မယ် . . .”
ရဲ​ရှောင်​ပြန်​ချေပလိုက်​သည့်​စကား​ကြောင့်​ဝမ်ရမ်ချူးချူးတစ်​ယောက်​ဒေါသအကြီးအကျယ်​ပင်​ထွက်​သွား​လေသည်​။ သူမ၏ မျက်​လုံးများသည်​လည်း ယခင်​ကထက်​ပင်​ပို၍ အေးစက်စက် ဖြစ်သွားပြီး –
“နောင်ကြီးဖန် . . . ရှင်က အပြောတော်တော် ကောင်းတာပဲ။ ရှင့်ရဲ့ စကားလုံးတွေက ပြင်းထန်ပြီး ရှင့်လျှာက အသွားထက်​တဲ့ ဓားသွားတစ်ခုလိုပါပဲလား . . .”
ရဲရှောင်မှ –
“မင်းမှာလည်း စူးရှတဲ့ မျက်လုံးတွေ နဲ့ သူမတူ​အောင်​လိုက်​မမီနိုင်​တဲ့ စိတ်​ကူး​ကောင်း​တွေ အကြံ​ကောင်း​တွေ ရှိပါတယ်​။ အင်း . . . တစ်ခုပဲ . . .​မျက်​နှာက မဆိုသ​လောက်​အပြစ်​အနာအဆာ​လေး ရှိ​နေတာ​ပဲ။ အဲ့ဒါကလည်း အရမ်းအဆိုးကြီး​တော့ မဟုတ်​ပါဘူး​လေ။​လောကမှာ ပြီးပြည့်စုံတဲ့ လူဆိုတာ ဘယ်ရှိနိုင်ပါ့​မလဲ . . .”
“ရှင့်​ပါးစပ်ကို ပိတ်ထားလိုက်စမ်း . . .”
​နောက်ဆုံးတွင် ဝမ်​ရမ်​ချုးချုး တစ်​ယောက်​ရဲ​ရှောင်​၏ စကားများအား ခံနိုင်​ရည်​မရှိ​တော့ဘဲ​ဒေါသအကြီးအကျယ်​ပင်​ထွက်​သွား​လေသည်​။ သူမ၏ မျက်လုံးများသည်လည်း မီးဝင်းဝင်းတောက် သကဲ့သို့ ဖြစ်​သွားကာ –
“နောင်ကြီးဖန် . . . ရှင် မိန်းကလေး တစ်ယောက်ကို ဒီလို မပြောသင့်ဘူးနော် . . .”
ဝမ်​ရမ်​ချုးချုးအား သနားဖွယ်​ကောင်းသည့်​လူတစ်​ယောက်​ကဲ့သို့ ရဲ​ရှောင်​ကြည့်​လိုက်​ရင်း –
“မင်းနဲ့ ဆုံတဲ့အခါတိုင်း ငါ့ဘက်​က မင်းကို စကားလုံး နုနုရွရွ​လေး​တွေ မ​ပြော​နိုင်​ဘူး ဖြစ်နေတယ်။ မင်းလို ကိုယ်မြင်နေရတာကိုတောင် အမှန်မထင်တဲ့ လူမျိုးလည်း ငါက မဟုတ်ဘူးလေ။ အဲဒါကြောင့် ငါ့ကို ခွင့်လွှတ်ပါ . . .”
ရဲ​ရှောင်​တို့ နှစ်​ဦးသည်​သူတစ်ပြန် ကိုယ်တစ်ပြန်ဖြင့် စကားနိုင်​လု၍ ပြောဆိုနေကြခြင်း ဖြစ်သည်​။ တကယ်တမ်းတွင်မူ ရဲရှောင်ဘက်​မှ အသာစီး ရ​နေသည့်​သ​ဘောပင်​။ ဝမ်ရမ်ချူးချူး​ရောက်​မလာခင်​အချိန်​တွင် ရဲရှောင်သည် စုယဲ့ယွဲ့အကြောင်း စဉ်းစားရင်း ဝမ်းနည်းမိ​နေခဲ့သည်​။ ထိုကဲ့သို့​သော အချိန်​မျိုးတွင်​ဝမ်​ရမ်​ချုးချုး​ရောက်​ရှိလာပြီး စိတ်ကသိကအောက် ဖြစ်စရာ စကားများ​ပြော​နေသဖြင့် ရဲ​ရှောင်​ဘက်​မှလည်း အလျော့မပေးဘဲ ပြန်ပြောနေမိခြင်းပင် ဖြစ်ပေတော့သည်။

Comment

Leave a Reply

Options

not work with dark mode
Reset