Chapter – 200
“သခင်ကြီးဘိုင်၏စိုးရိမ်ပူပန်မှု”
မန်ဟွာချင်း၏ စိတ်ထဲတွင် –
[ဟမ့် . . . ဘာပဲဖြစ်နေနေ၊ ဒီကမ္ဘာပေါ်မှာ ဘယ်အရာကမှ င့ါတပည့်လောက် အရေးမကြီးဘူး။ အခုလောလောဆယ် စုယဲ့ယွဲ့ကို ငါ့နေရာ ခေါ်သွားနိုင်ဖို့က အရေးကြီးဆုံးပဲ။ သူ့အရိုးတွေကို သန့်စင်ပေးဖို့ လိုနေပြီ။ သူ့ရဲ့ ကြွက်သားတွေနဲ့ အရိုးတွေအကုန်လုံးကို စကြာဝဠာအမြစ်နဲ့ ကျောက်စိမ်း အရိုးတွေ ပြောင်းလဲသွားအောင် တတ်နိုင်သမျှ မြန်မြန်လုပ်မှ ဖြစ်မယ်။ နောက်ကျသွားခဲ့ရင် မလိုလားအပ်တဲ့ ပြဿနာတွေ ဖြစ်လာနိုင်တယ်။ သူက ကလေးလည်း မဟုတ်တော့ဘူး။ နောက်ပြီး အခုတွေ့ရတဲ့ စွမ်းအားက ပြင်းထန်တယ် ဆိုပေမဲ့ ကနဦးအဆင့်ပဲ ရှိပါသေးတယ်။ ငါ့ကို ခြိမ်းခြောက်လာနိုင်မှာ မဟုတ်သေးပါဘူး။ အခုနေ ငါ့အတွက်ကတော့ ကလေးကစားစရာလိုပဲ ဖြစ်နေဦးမှာ . . .]
မန်ဟွာချင်းသည်အဓိက နှင့်သာမည ခွဲခြားလိုက်ပြီးနောက်ချန်ရှင်းမြို့တော်သို့ ခြေဦးမလှည့်တော့ပေ။ ထို့နောက်စုယဲ့ယွဲ့၏ လက်အား ဆွဲကိုင်လျက် –
“သွားကြစို့ . . .”
မန်ဟွာချင်းသည်သူမ၏ ညာဖက်လက်အား ဝေ့ယမ်းလိုက်သည်။ ထို့ေနာက်အမှောင်ထုတစ်ခုအတွင်းသို့ ဝင်ရောက်သွားပြီး ချက်ချင်းပင် မော်တယ်ကမ္ဘာမှ ထွက်ခွာသွားခဲ့သည်။ စုယဲ့ယွဲ့သည် တအံ့တဩဖြင့်မရေမတွက်နိုင်သော ကြယ်များအား ငေးမောကြည့်ရှုနေမိသည်။
ဆရာဖြစ်သူ မန်ဟွာချင်း၏ ဦးဆောင်မှုဖြင့် ယခုဆိုလျှင်သူမသည် ကြယ်များပေါ်မှာပင် လျှောက်နိုင်ခဲ့ပြီ မဟုတ်ပါလော။
မန်ဟွာချင်းသည်စုယဲ့ယွဲ့နှင့်အတူ ကြယ်ပျံတစ်လုံးကဲ့သို့ ပျံသန်းသွားသည်။ သူတို့နှစ်ဦး၏ အဝတ်အစားများသည်လေထဲတွင်မျောလွင့်လျက်ရှိသည်။ ကောင်းကင်အထက်သို့ တက်သွားပြီး အချိန်တိုအတွင်းမှာပင် မန်ဟွာချင်းတို့သည် မရေမတွက်နိုင်သော ဟင်းလင်းပြင်များအား ဖြတ်သန်း၍ ခရီးအရှည်ကြီးတစ်ခု နှင်လျက်ရှိသည်။
သူမတို့နှစ်ဦးသည်မော်တယ်ကမ္ဘာနှင့် မိုင်ပေါင်းများစွာ ဝေးကွာသွားခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ ထိုမျှမကပင် ပို၍ ဝေးကွာနိုင်ပါတော့သည်။
. . .
တောင်ပိုင်းရှိ တိုက်ပွဲအခြေအနေများ ပြောင်းလဲသွားသည်ကို ချန်ရှင်းမြို့မှ မည်သူမျှ မသိကြသေးချေ။ မြောက်ပိုင်းသို့ သွားနေသည့် ရဲနန်ရှန်သည်လည်း မြောက်ပိုင်းသို့ရောက်ရှိလိမ့်ဦးမည်မဟုတ်ပေ။ လူအများ၏ အမြင်တွင် ရဲနန်ရှန်သည်မြို့တော်တွင်း၌သာ ရှိသေးသည်ဟု သိထားကြခြင်း ဖြစ်သည်။
အရှေ့ပိုင်းနှင့် အနောက်ပိုင်းရှိ တိုက်ပွဲများသည် အခြေအနေ ဆိုးရွားလျက်ရှိသည်။
တောင်ပိုင်းမှာမူ တည်ငြိမ်သွားခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။
ချန်ရှင်းမြို့တော်တွင်လင်းပါအို လေလံခန်းမမှ ကျင်းပမည့် လေလံပွဲ သတင်းကြောင့် အားလုံးသည်စိတ်ဝင်တစား ရှိနေကြသည်။
မရေမတွက်နိုင်လောက်အောင် များပြားသည့် ထိပ်တန်းအဆင့် ပညာရှင်များ၊ ဆယ်စုနှစ်နှင့် ချီ၍ ပုန်းအောင်းနေကြသည့် ပညာရှင်များပင် မြို့ထဲသို့ ရောက်ရှိနေကြချေပြီ။
ဂိုဏ်းအသီးသီး၏ အလံများသည်လည်းလေထဲတွင်တလူလူဖြင့် ရှိနေကြသည်။
ထိုအချိန်တွင် မျက်နှာ၌ ပိုးပဝါ ခြုံလွှမ်းထားသည့် အဖြူရောင်ဝတ် မိန်းကလေး ၂ ဦးသည် အနောက်ဘက် မြို့တံခါးမှ တိတ်တဆိတ် ဝင်ရောက်လာခဲ့ကြသည်။
. . .
ဝါးရုံတောအတွင်းတွင် ဖြစ်သည်။
သခင်ကြီးဘိုင်သည် မျက်မှောင်ကြုတ်လျက် စဉ်းစားလျက် ရှိသည်။
ဝတ်ရုံနက်ဖြင့်လူတစ်ဦးသည်ရိုကျိုးစွာဖြင့်-
“လူတိုင်း ပျောက်သွားကြတာပါ သခင်ကြီး . . .”
“ကျုပ်တို့ စစ်ဆင်ရေး မအောင်မြင်ခဲ့ပါဘူး . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်မှ –
“ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ မသိဘူးလား . . .”
ဝတ်ရုံနက်ဖြင့်လူ –
“ဟုတ် . . . ဟုတ်ပါတယ် ကျုပ် မသိပါဘူး . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်-
“ဟင် . . . ထူးဆန်းလှချည်လား . . .”
“ကျုပ်ကြားတာတော့ တိုက်ပွဲမှာ ကျုပ်တို့လူတွေဘက်က အသာစီး ရခဲ့ပါတယ်။ စုယဲ့ယွဲ့ အနားမှာ ရှိနေတဲ့ ကိုယ်ရံတော် တစ်ယောက်က ထင်ထားတာထက်ကို ပိုပြီး အစွမ်းထက်နေပါတယ်။ အဲ့ဒီကောင်ကြောင့်ကျုပ်တို့လူတွေတော်ေတ်ာများများ ဆုံးရှုံးသွားတယ်။ ဒါပေမယ့်ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်နောက်ဆုံးမှာ သူတို့ကို ဝိုင်းလိုက်နိုင်ခဲ့ပါတယ်။ သူတို့ နှစ်ယောက်ကျုပ်တို့လူတွေ လက်ချက်နဲ့ သေတော့မယ့်အချိန်ကြမှ ရုတ်တရက် အားလုံး ပျောက်ကွယ် သွားကြတာပါ . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်လည်း မျက်မှောင်ကြုတ်လျက်-
“စုယဲ့ယွဲ့ရောလား . . .”
ဝတ်ရုံနက်ဖြင့်လူ –
“ဟုတ်ပါတယ် . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်-
“အလောင်းတွေ ဘာတွေရော မကျန်ခဲ့ဘူးလား . . .”
ဝတ်ရုံနက်ဖြင့်လူ –
“ဘာဆိုဘာမှ မကျန်ခဲ့ပါဘူး။ အစ အန မကျန်အောင်အကုန်ပျောက်သွားကြတာပါ . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်သည်မျက်မှောင်ကြုတ်လျက်အသက်ပြင်းပြင်း တစ်ချက် ရှူသွင်းလိုက်သည်။
ယခုနှစ်များအတွင်း သူ့အဖို့ ထူးဆန်းသော ကိစ္စတစ်ခု ထပ်မံ ကြုံတွေ့လိုက်ရခြင်း ဖြစ်သည်။
ကောင်းကင်လျှို့ဝှက်ရတနာ ကွယ်ပျောက်သွားသည်ကို ကြုံတွေ့လိုက်ရသကဲ့သို့ ယခုအကြိမ်တွင်လည်း ပဟေဠိဆန်ေသာ အဖြစ်အပျက်မျိုး ထပ်မံကြုံတွေ့ခဲ့ရပြန်သည်။
ယခုအဖြစ်အပျက်မှာမူ ပို၍ပင် ထူးဆန်းနေပါသေးသည်။
သခင်ကြီးဘိုင်သည်တခဏမျှ နှုတ်ဆိတ်နေပြီးနောက် ဝတ်ရုံနက်နှင့်လူအား ထွက်ခွာသွားခိုင်းသည့်ဟန်ဖြင့်လက်ဝှေ့ယမ်းပြလိုက်သည်။ ထို့နောက် ဘီးတပ်ကုလားထိုင်အား ပြတင်းပေါက်နားသို့ တွန်းသွားရင်း –
[ငါ့အမေ လုပ်လိုက်တာ များလား . . .]
မိခင်ဖြစ်သူ မော်တယ်ကမ္ဘာတွင် ရှိမရှိ အာရုံခံကြည့်လိုက်သောအခါ အရိပ်အယောင်မျှပင် မမြင်တွေ့ ရတော့ချေ။
[သူကသွားပြီပဲ . . . သူဖြစ်နိုင်ပါ့မလား . . .]
[ဒါဆို ဘယ်လို ဖြစ်သွားရတာလဲ။ ထိပ်တန်းပညာရှင် အယောက် ၁၀၀ နီးပါးကို တစ်ပြိုင်နက်တည်း ပျောက်သွားအောင် ဘယ်သူကများ လုပ်လိုက်တာလဲ။ ဒီနယ်ပယ်က ဘယ်သူကများ ဒါမျိုး လုပ်နိုင်တာလဲ။ ဘယ်သူပဲဖြစ်ဖြစ်အဲဒီလူက အနိမ့်ဆုံးတော့ မူလတာအိုအဆင့်ရဲ့ ဆရာသခင် အဆင့်လောက်ကို ရောက်နေတဲ့လူ ဖြစ်ရမယ်. . .]
[ဖြစ်နိုင်တဲ့လူဆိုရင် . . .]
[ခရမ်းရောင်ကြာပန်းသခင်များလား။ သူက မော်တယ်ကမ္ဘာကို ရောက်နေတာလား။ သူ့ဒဏ်ရာတွေ သက်သာလာပြီး အဆင့်တွေ အများကြီး တက်လာခဲ့တာလား။ သူဒီလို လုပ်နိုင်တယ် ဆိုရင်တောင်မှ ငါ့ကိုဘာလို့ စိန်ခေါ်ဝံ့ရတာလဲ . . .]
သခင်ကြီးဘိုင်သည်မျက်မှောင်ကြုတ်လျက် စဉ်းစားနေမိသည်။
တွေးလေ စဉ်းစားရကြပ်လေပင်ဖြစ်နေပြီး အဖြေမရှိသည့်ပုစ္ဆာတစ်ခုလိုပင်ဖြစ်နေခဲ့သည်။ ထိုအချိန်တွင်ဝါးရုံတောအတွင်းသို့ သိမ်းငှက်တစ်ကောင် ပျံသန်းလာခဲ့သည်။
သိမ်းငှက်၏ ခြေထောက်တွင် အလွန်သေးငယ်သော ဝါးကြုပ်လေးတစ်ခုအား ချိတ်ဆွဲ ချည်နှောင်ထားသည်။
ထိုကြုပ်လေးအား ဖွင့်ကြည့်လိုက်သောအခါ စာတစ်စောင်တွေ့ရလေသည်။ စာထဲတွင် သူ မကြားချင်ဆုံးသော အကြောင်းအရာများအားရေးသားထားသည်။
“တောင်ပိုင်းမှာ ထူးဆန်းတဲ့ အဖြစ်အပျက်တစ်ခု ဖြစ်ခဲ့တယ်။ ကောင်းကင်ထက်ကနေ ရုတ်တရက် တောင်ကြီးတွေ ပေါ်လာပြီး ကျုပ်တို့လမ်းကို ပိတ်သွားပါပြီ။ စစ်သည်တွေလည်း ဘာဆက်လုပ်ရမယ် မသိကြတော့ပါဘူး။ တောင်ပိုင်းကို အနိုင်တိုက်ဖုိ့လည်း မဖြစ်နိုင်တော့ပါဘူး . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်သည်စာပါ အကြောင်းအရာများအား ဖတ်ပြီးသောအခါ သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း –
“အမေ . . . အမေ့ဟာ အမေ ဒီကို လာချင်တယ် ဆိုရင်လည်း ကိုယ့်ကိစ္စပြီးတာနဲ့ အေးအေးဆေးဆေးနဲ့ ပြန်ပါတော့လား။ ဘာလို့ ကိုယ့်သားရဲ့ အစီအစဉ်တွေကို ဖျက်ဆီးပစ်ရတာလဲ။ ကျွန်တော် အိမ်ပြန်မလာလို့ အပြစ်ပေးလိုက်တာလားဗျာ . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်သည်နောက်ဆုံးတွင်မူ အဖြေထုတ်နိုင်ခဲ့ချေပြီ။
ယခုကဲ့သို့သော ကိစ္စများအား ကမ္ဘာပေါ်တွင်သူ၏ အမေမှလွဲ၍ မည်သူမျှ လုပ်နိုင်လိမ့်မည်မဟုတ်ေချ။ ခရမ်းရောင် ကြာပန်းသခင်သည် လူ အယောက် ၁၀၀ နီးပါးအား တပြိုင်တည်း သတ်ပစ်နိုင်သော်လည်း တောင်များအား ရွှေ့၍ မြစ်များစီးဆင်းမှု ပြောင်းလဲသွားစေရန်မူလုပ်နိုင်မည် မဟုတ်ပေ။
သူ၏ အမေတွင်သာ ထိုကဲ့သို့သော အစွမ်းမျိုး ရှိနေခြင်း ဖြစ်သည်။
ယခုအခါ မိခင်ဖြစ်သူလည်း မရှိတော့သဖြင့် တောင်များ ပြန်ရွှေ့ရန်မှာ မဖြစ်နိုင်တော့သည့်ကိစ္စတစ်ခုပင်ဖြစ်သည်။
ဖြစ်လာသည့် အကျိုးဆက်များအား ရင်နာနာဖြင့်သာ လက်ခံရတော့ပေမည်။
မန်ဟွာချင်း ကိုယ်တိုင်သည်လည်း ယခုကိစ္စများသည်သားဖြစ်သူ စီစဉ်ထားသည့် အစီအစဉ်များ ဖြစ်သည်ကို မသိခဲ့ချေ။
သူမသတ်ခဲ့သည့် လူများသည်လည်း သားဖြစ်သူ လွှတ်လိုက်သည့်လူများ ဖြစ်သည်ကို မသိရှိခဲ့ပေ။
မန်ဟွာချင်းအဖို့ တိုက်ဆိုင်သွားခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ မည်သို့ပင်ဆိုစေကာမူ အဖြစ်မှန်ကိုလည်း သိရှိနိုင်တော့မည် မဟုတ်ပေ။ သူမလိုချင်သည့် တပည့် ရရှိသွားပြီ ဖြစ်သဖြင့်မော်တယ်ကမ္ဘာသို့တော်ရုံနှင့်ပြန်လာဦး မဟုတ်သေးချေ။
အကယ်၍ အဖြစ်မှန်များအား သိရှိခဲ့လျှင်လည်း အရေးစိုက်နေမည် မဟုတ်ပေ။ တပည့်ဖြစ်သူနှင့်ယှဉ်လျှင်လူအယောက်တစ်ရာကျော်အား တစ်ပြိုင်တည်း သတ်ပစ်လိုက်သည့်ကိစ္စသည်အသေးအဖွဲပင်ဖြစ်သည်။
သားဖြစ်သူ၏ နစ်နာမှုကိုမူ အိမ်ပြန်မလာသည့်အတွက်အမေဖြစ်သူမှ အပြစ်ပေးလိုက်သည်ဟုသာ သဘောထားပေလိမ့်မည်။
သခင်ကြီးဘိုင်သည် စာကို ကိုင်ထားရင်း မျက်နှာမသာမယာဖြင့်-
“မိန်းကလေးဝမ်ကို အကြောင်းကြားပြီး မြန်မြန် ပြန်လာခိုင်းလိုက် . . .”
ဝမ်အာကို ပြန်ခေါ်ရန် အမိန့်ပေးလိုက်သည့်အချိန်မှာပင် နောက်ထပ် သတင်းတစ်ခုသည်သူ့ထံသို့ ရောက်ရှိလာလေသည်။
စုယဲ့ယွဲ့အား မဖမ်းဆီးနိုင်သည့်အပြင်သူ လွှတ်လိုက်သည့်လူများအားလုံးသည်လည်း တစ်ယောက်မကျန်သေဆုံးခဲ့ရသည်။ ထို့ပြင်တောင်ပိုင်းတွင်လည်း တောင်များ ရုတ်တရက် ပေါ်လာခဲ့ပြီး တိုက်ပွဲအခြေအနေများပြောင်းလဲခဲ့ရသည်။ သို့တိုင်အောင် သခင်ကြီးဘိုင်အနေဖြင့်အကြီးအကျယ် စိတ်ထိခိုက်သွားခြင်းမျိုး မရှိခဲ့ပေ။ သို့သော် ယခုရောက်ရှိလာသည့် သတင်းမှာမူ သူ့အား အလွန်အမင်း တုန်လှုပ် သွားစေခေဲ့သည်။
“သူလျိုတွေရဲ့ စုံစမ်းမှုအရ စုယဲ့ယွဲ့ကို ထူးခြားဆန်းကြယ်တဲ့ ပညာရှင်တစ်ယောက်က တပည့်အဖြစ် မွေးစားဖို့ခေါ်သွားခဲ့တယ်။ အဲဒီပညာရှင်က မိန်းမတစ်ယောက် ဖြစ်နေတာကတော့ အံ့သြစရာပဲ။ အရမ်းကို အစွမ်းထက်ပြီး ဘယ်သူမှ သူ့ကို စေ့စေ့ မကြည့်ရဲကြဘူး။ သူ့အကြောင်းကို ဘယ်သူမှ မသိကြသလို ဘယ်ကနေလာပြီး ဘယ်ကို သွားတယ် ဆိုတာကိုလည်း ဘယ်သူမှ မသိကြဘူး။ အခုလောလောဆယ်တော့ စုယဲ့ယွဲ့ရော အဲဒီမိန်းမပါ ပျောက်နေကြတယ် . . .”
ထိုသတင်းအား ကြားလိုက်ရသောအခါ သခင်ကြီးဘိုင်သည် တုန်လှုပ် အံ့ဩခဲ့ရသည်။ သူ ကြံစည်ထားသမျှ အကြံအစည်များ အားလုံး ဖျက်သိမ်းကာ အစီအစဉ်အသစ်ြေပာင်းရတော့မည် ဖြစ်သည်။
အရာအားလုံးသည်စုယဲ့ယွဲ့၏ ဆရာဖြစ်သူကြောင့်သာ ဖြစ်ပေသည်။
အခြားလူများအဖို့ ထိုအမျိုးသမီးအား မသိကြသော်လည်း သခင်ကြီးဘိုင်မှာမူ ကောင်းစွာ သိနေလေသည်။ ထိုအမျိုးသမီးဆိုသူမှာ သူ၏ အမေပင် မဟုတ်ပါလော။ ကြုံတွေ့လိုက်ရသည့်အဖြစ်အပျက်များကြောင့်သခင်ကြီးဘိုင်သည်မချိတင်ကဲ ပြုံးလိုက်ရင်း –
[အခု အမေက စုယဲ့ယွဲ့ကို သူ့တပည့်အဖြစ်မွေးစားဖို့ ခေါ်သွားပြီ။ အဲ့ဒါဆို ငါနဲ့ စုယဲ့ယွဲ့က မောင်နှမလိုတောင် ဖြစ်သွားပြီပေါ့။ ငါ့ညီမရဲ့ မိသားစုဝင်တွေကို ငါက မကောင်းတာတစ်ခုခု လုပ်မိရင် ငါဘာဖြစ်သွားနိုင်မလဲ . . .]
[ငါ့အမေက ငါ့ကို အရင်သတ်နိုင်တယ်။ သူ ဖီးနစ်ခန္ဓာကိုယ် ပိုင်ရှင်ကို ရှာနေတာ နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြာလှနေပြီ။ အခုတွေ့သွားပြီဆိုတော့ သူ့ တပည့်ကို သူ တန်ဖိုးထားမှာသေချာပေါက်ပဲ။ ငါသာ အခုချိန် အဲဒီကောင်မလေးကို သွားထိရင် မီးပွင့်သွားလောက်တယ် . . .]
[ကံတရားက ဆန်းကြယ်လိုက်တာ။ ငါက ချန်နိုင်ငံတော်ကို ဖြိုခွဲဖို့ ကြံစည်ထားတာ။ အခုမှ ဘယ်လို အစီအစဉ်ပြောင်းရတော့မလဲ။ ငါပြောင်းမယ်ဆိုရင်တောင်နောက်ထပ် နှစ်ပေါင်း ၆၀ လောက် ထပ်ပြီး စောင့်ရလောက်တယ်. . .]
[အနည်ဆုံး နှစ်ပေါင်း ၆၀ စောင့်ပြီးမှ အစီအစဉ် ပြောင်းနိုင်မှာဆိုတော့ ငါက အဲဒီလောက်ထိ ကြာအောင် ဘယ်လို စောင့်နေနိုင်မှာလဲ . . .]
သခင်ကြီးဘိုင်သည်ကောင်းကင်ထက်သို့ မော့ကြည့်လိုက်ရင်း –
“အမေရေ . . . အမေကတော့ ဆိုင်းမဆင့်ဘုံမဆင့်ရောက်ချလာတယ်ပြီးတော့ လိုချင်တာရပြီး ပြန်ထွက်သွားတယ်။ ကျွန်တော့်မှာတော့ ဒုက္ခတွေ့နေရပြီ . . .”
ထို့နောက် မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်ပြန်ရင်း –
“အခုအခြေနေအရဆိုရင်လူအင်အားကို ထပ်ပြီး သုံးရတော့မှာပဲ။ စုဒင်ဂူကတော့ မသေနိုင်တော့ဘူး။ အဲ့ဒါကတော့ ထားလိုက်ပါတော့လေ။ ဒီတောင်တွေ ရုတ်တရက် ပေါ်လာတော့ တောင်ပိုင်းလည်း လတ်တလော တည်ငြိမ်သွားပြီ။ ငါ့ညီမအတွက် မျက်နှာသာပေးတယ်ပဲ သဘောထားလိုက်ပါတော့မယ်။ ဒါပေမယ့်စုဒင်ဂူကို အဲဒီတောင်ပိုင်းကနေ တခြားဘက်ကို သွားပြီး အကူအညီ မပေးနိုင်အောင် လုပ်ထားရမယ်။ တောင်ပိုင်းလုံခြုံနေရင်တောင်မှ ကျန်တဲ့ သုံးဘက်က ဝိုင်းတိုက်ရင် ချန်နိုင်ငံတော် ကျရှုံးသွားမှာပဲ . . .”
“ချန်နိုင်ငံတော် ပြိုကွဲသွားရင် စုဒင်ဂူလည်း ဘာမှ လုပ်နိုင်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး။ သူက မင်းသားဆိုတဲ့ ဘွဲ့ထူးကိုပဲ ချီးမြှင့်ခံထားရတာ။ တော်ဝင်မိသားစုဝင် မဟုတ်ဘူး . . .”
“အင်း . . . ဒီပြဿနာကို ငါတော်တော်ကြီး စဉ်းစားနေမိခဲ့တာပဲ။ စုဒင်ဂူက ငါ့အတွက် ပြဿနာ မဟုတ်ဘူး။ ငါ့ပြဿနာက ငါကိုယ်တိုင် ဖြစ်နေတာပဲ။ စိုးရိမ်စရာမဟုတ်တာကို စိုးရိမ်နေခဲ့မိတယ်. . .”
သခင်ကြီးဘိုင်သည်တစ်ကိုယ်တည်း ရေရွတ်နေမိပါတော့သည် . . .။