Switch Mode

Chapter – 196

လက်ထက်ပြီးနောက်ခွဲခွာခြင်း

Chapter – 196
“လက်ထပ်ပြီးနောက်ခွဲခွာခြင်း”

ရဲရှောင် ပြုံးလိုက်​ရင်း –
“လောကမှာ မဖြစ်နိုင်တဲ့ အရာဆိုတာ ဘာမှ မရှိပါဘူး။ ကျုပ်ယဲ့ယွဲ့ကို ကျိန်းသေ ရှာနိုင်မှာပါ . . .”
“အင်း ရှာနိုင်လောက်ပါတယ် . . .”
ရဲ​ရှောင်​၏ စကားအား အမျိုးသမီးသည် ယတိပြတ် ငြင်းဆိုခြင်း မပြု​တော့​ချေ။
စုယဲ့ယွဲ့သည်​ရဲ​ရှောင်​အား ကြည့်​ရင်း မျက်​ရည်​များ စီးကျလာပြီး​နောက်​-
“ကျွန်မ . . .”
“ရှင်တို့ ၂ ယောက် ပြောနေတာတွေက အမှန်တွေချည်းပဲ ဆိုတာ ကျွန်မ သိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ရှောင်ရှောင်နဲ့ မခွဲနိုင်သလို ကျွန်မ မိဘတွေကိုလည်း မထားခဲ့နိုင်ဘူး။ ကျွန်မ တကယ်ပဲ လိုက်မှ ဖြစ်တော့မှာလား . . .”
ရဲ​ရှောင်​လည်း တည်​ငြိမ်​စွာဖြင့်​-
“ငါတို့ရဲ့ ဘဝမှာ အမြဲတမ်း ရွေးချယ်မှုတွေ လုပ်ကြရတယ်။ မင်းတစ်ခုခု ဆုံးရှုံးလိုက်တယ် ဆိုရင် အဲဒါမင်းရွေးချယ်မှု မှားနေလို့ပဲ။ အခုလည်း မှန်မှန်ကန်ကန် ရွေးချယ်ဖို့ လိုတယ် . . .”
“အထူးသဖြင့် ဒီလို ရှုပ်ထွေး ပွေလီလှတဲ့ ကမ္ဘာကြီးမှာ ငါ့လက်ရှိအနေအထားအရ မင်းကို အပြည့်​အဝ ကာကွယ်​ပေးနိုင်​မှာ မဟုတ်ဘူး။ ငါတို့ကို လုပ်ကြံ သတ်ဖြတ်ချင်တဲ့ လူတွေဆိုတာကလည်း ရှေ့လျှောက် အများကြီး ကြုံနေရဦးမှာ။ ဒီတစ်ခါ မုန်တိုင်းအိမ်တော်ဆို နောက်တစ်ခါ တခြားအင်အားစုတွေက ဖြစ်နေလိမ့်မယ်။ မင်းအဖေ စစ်ထွက်တာ မနိုင်ခင်မှာ မင်းကို ဖမ်းမိသွားရင် ဘာဖြစ်မလဲ မင်းလည်း သိမှာပါ . . .”
ရဲရှောင်၏ ပါးစပ်​မှ “မင်းကို အပြည့်​အဝ ကာကွယ်​ပေးနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး” ဟု ပြောလိုက်သည့် အချိန်တွင်​သူ၏ သိက္ခာများ ကျဆင်းသွားသကဲ့သို့ ခံစားလိုက်ရသည်။
အမျိုးသမီး ပြောခဲ့သလိုပင် လောကကြီးတွင် အင်အားကြီးမှသာ အနိုင်ရနိုင်မည် ဖြစ်သည်။ အင်​အားကြီးလျှင်​ကိုယ်ချစ်သည့် မည်သည့်အရာကိုမဆို ကာကွယ်နိုင်မည်ဖြစ်​သည်။ ထိုကဲ့သို့သာ မဟုတ်ပါက အရှုံးများနှင့်သာ ရင်ဆိုင်ရပေလိမ့်မည်။
ရဲရှောင်သည်​လက်သီးကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်လိုက်ရင်း –
“ဒီကနေ သွားကြစို့ . . .”
အမျိုးသမီးမှ –
“ငါမင်းကို တပည့်အဖြစ် မွေးစားချင်တယ်ဆိုတာ မင်းရဲ့ မိဘတွေကို အသိပေးဖို့တော့ လိုလိမ့်မယ်”
စုယဲ့ယွဲ့သည် အလွန်​ဝမ်းနည်းနေ​သော်​လည်း အမျိုးသမီး၏ စကားအား ငြင်းဆန်နိုင်ခြင်း မရှိ​တော့ချေ။ ရဲရှောင်၏ လက်အား တင်းတင်းကြပ်​ကြပ်​ဆုပ်​ကိုင်​ထားရင်း မျက်​ရည်​များပင်​စီးကျလာ​လေသည်​။
ဟွာရန်းမင်းသား၏ အိမ်တော်သို့ ရောက်သည်အထိ စုယဲ့ယွဲ့သည် ရဲရှောင်၏ လက်​အား မလွှတ်​တမ်း ဆုပ်ကိုင်ထားဆဲပင် ဖြစ်သည်။
မင်းသားဟွာရန်း၏ ဇနီးသည် ယခုကဲ့သို့ အစွမ်းထက်မြက်လှသည့် အမျိုးသမီးတစ်ဦးမှ သူမ၏ သမီးဖြစ်သူအား တပည့်အဖြစ် မွေးစားချင်ကြောင်း ကြားသိသည့်ရအခါ အလွန်ပျော်ရွှင်သွား​လေသည်။ သို့သော် တစ်ချိန်တည်းမှာပင် သမီးဖြစ်သူနှင့် ခွဲရတော့မည် ဖြစ်သည့်အတွက် စိတ်​မ​ကောင်း ဖြစ်​မိသွားသည်​။
အမျိုးသမီးသည် အဆင့်မြင့် နယ်ပယ်တစ်ခုခုမှ လာသူဖြစ်ကြောင်း ယဲ့ယွဲ့၏ အ​မေသည်​ကောင်းစွာ သိနေ​လေသည်။ နတ်သမီးတစ်ပါးပင် ဖြစ်နိုင်သည်ဟု တွေးနေမိလျက်​ရှိသည်​။
ထိုကဲ့သို့​သော အမျိုးသမီး၏​နောက်သို့ လိုက်သွားမ ည် ဆိုပါက သမီးဖြစ်သူ၏ အနာဂတ်သည် ထွန်းလင်း တောက်ပနေမည် ဆိုသည်ကိုလည်း ရိပ်စားမိသည်​။
သို့သော် စုယဲ့ယွဲ့နှင့် နောက်ပိုင်း မည်သည့်အခါမျှ ပြန်လည် ဆုံစည်းနိုင်ရန် မရှိတော့သည်ကို သိသောအခါ ရင်ထဲတွင်​အလွန်ဆို့နင့် ကြေကွဲသွားမိလေသည်။
“ကျွန်မတို့က သူ့ရဲ့ တစ်ဘဝလုံးကို ကာကွယ်ပေးနိုင်မှာ မဟုတ်​လောက်ပါ​ဘူး။ သားသမီး ကောင်းစားဖို့အတွက်ပဲ ကြည့်ရမှာပေါ့။ ကျွန်မသူ့ကို ရှင့်နောက်လိုက်ခွင့် ပြုလိုက်ပါ့မယ် . . .”
စုယဲ့ယွဲ့၏ အ​မေသည်​ဆုံးဖြတ်ချက် ပြတ်​သားစွာဖြင့်​ပြောလိုက်​သည်​။
အမျိုးသမီးမှ ခေါင်းညိတ်လိုက်ရင်း –
“ကောင်းပါပြီ . . .”
ယဲ့ယွဲ့၏ အ​မေမှ –
“ဒါပေမဲ့ . . . ကျွန်မမှာ ပြောစရာ တစ်ခုတော့ ရှိတယ် . . .”
“ဒီကလေး နှစ်ယောက်က ဟိုးအရင်​ကတည်းက စေ့စပ်ထားကြတာ။ အတူတူလည်း ကြီးပြင်း လာခဲ့ကြတယ်။ အတူမရှိနေနိုင်တော့ရင်တောင်မှ အနည်းဆုံးတော့ သမီးမသွားခင် လက်ထပ်ပေးလိုက် သင့်တယ်လို့ ကျွန်မထင်တယ်။ က​လေးနှစ်​ယောက်​ကို လက်​ထပ်​ပေးချင်​နေတာက ကျွန်မနဲ့ သူ့အဖေရဲ့ ဆန္ဒပဲ . . .”
အမျိုးသမီးသည် အမေဖြစ်သူ၏ စကားကို ကြားသောအခါ မျက်မှောင်ကြုတ်လျက် –
“သေချာရဲ့လား . . .”
“သေချာပါတယ် . . .”
ယဲ့ယွဲ့၏ အ​မေသည်​ခေါင်းညိတ်၍ ပြောလိုက်သည်။
မန်ဟွာချင်းသည်​သက်ပြင်းတစ်ချက်​ချလိုက်ပြီးနောက် ခေါင်းညိတ်၍ သ​ဘောတူလိုက်​လေသည်။
သူနှင့်အတူ လိုက်ပါလာမည့် စုယဲ့ယွဲ့အား ရဲရှောင်အနေဖြင့် မည်သည့်အခါမျှ ပြန်လည် ဆုံတွေ့ ခွင့် ရတော့မည် မဟုတ်ကြောင်း သေချာပေါက် ယုံကြည်နေမိသည်။
ထို့ကြောင့် ယခုကဲ့သို့ လက်ထပ်ပေးမည် ဟူသည့် ကိစ္စသည် သူမအဖို့ အဓိပ္ပါယ်မရှိသည့်​ကိစ္စခုလိုပင်​ဖြစ်​နေခဲ့သည်​။
ယခုကဲ့သို့ လက်ထပ်ပေးလိုက်ခြင်းမှာ ရဲရှောင်နှင့် မိခင်ဖြစ်သူ​တို့အား စိတ်သက်သာရာ ရစေရန်သာ ဖြစ်ပြီး စုယဲ့ယွဲ့လည်း ကျေနပ်သွားစေရန် ဖြစ်သည်။
သုံးယောက်လုံး အကျိုးရှိမည့် ကိစ္စတစ်ခုပင် ဖြစ်​သည်​။
ဖီးနစ်ကကြိုးကျင့်စဉ်သည် အလွန်ထူးခြား အစွမ်းထက်လှသည့် ကျင့်စဉ်တစ်မျိုးဖြစ်သည်​။ စုယဲ့ယွဲ့ အနေဖြင့် ကနဦးအဆင့်သို့ ရောက်ရှိရန်ပင် နှစ်ပေါင်းများစွာ လေ့ကျင့်ရမည် ဖြစ်သည်။ ပုံမှန်အားဖြင့် နှစ်တစ်ရာကျော်လောက် လေ့ကျင့်ရမည် ဖြစ်သဖြင့် မော်တယ်ကမ္ဘာမှ လူများနှင့် နောက်တစ်ခါ ပြန်ဆုံရန်မှာ မဖြစ်နိုင်သလောက်ပင် ဖြစ်​သည်​။
စုယဲ့ယွဲ့ ကျင့်ကြံမှုများ ပြီးသွားသည့် အချိန်တွင် ရဲရှောင်လည်း ဘဝပေါင်းများစွာ ဖြတ်သန်းပြီးလောက်ပြီဟု မန်​ဟွာချင်းသည်​ထင်​မြင်​နေမိသည့်​အပြင်​ရဲရှောင်မှ စုယဲ့ယွဲ့အား ရှာနိုင်မည်ကို​လည်း အယုံအကြည်​မရှိ​ပေ။
ထိုအချက်များအား စဉ်းစားမိသည့်အတွက်​လက်ထပ်ပွဲအား မငြင်းဆန်လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်​။
. . .
လက်ထပ်ပွဲ စတင်​ချေပြီ။
စုယဲ့ယွဲ့သည် တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ဖြင့်​ပင် ရှိနေ​လေသည်​။ သူမ၏ ဆံပင်တစ်ပင်အား ဖြတ်တောက်လိုက်ပြီး ရဲရှောင်၏ ဆံပင်အနည်းငယ်နှင့် ချည်နှောင်လိုက်သည်​။ ထိုကဲ့သို့ ချည်နှောင်နေသည့် အချိန်တွင်လည်း နှလုံးသားထဲမှ စိတ်နှစ်၍ ချည်နှောင်ရပေသည်။
ယဲ့ယွဲ့သည်​ရဲ​ရှောင်​၏ မျက်​နှာအား ကြည့်​ရင်း တည်ငြိမ်ေ​သာ အသံဖြင့်​-
“ရှောင်ရှောင် . . . ငါ့ကို အမှတ်ရနေပါ။ ဘယ်ဘဝပဲ ရောက်နေရောက်ေ​န ငါက နင့်ရဲ့ မိန်းမအဖြစ် အမြဲတမ်း ရှိနေမှာပါ . . .”
ရဲရှောင်သည် ဆံပင်အထုံးအား ကြည့်ရင်း သူ၏ ရင်ထဲတွင်​ခံစားချက်​များဖြင့်​ဗ​လောင်​ဆူလျက်​ရှိသည်​။
ထိုခံစားချက်မျိုးအား သူ ဖြတ်သန်းခဲ့ရသော နှစ်​ဘဝလုံးတွင် တစ်​ကြိမ်​တစ်​ခါမျှ မခံစားခဲ့ဖူးချေ။
ထို့နောက် မီးဖြင့် ဆံပင်အထုံးအား ရှို့လိုက်သောအခါ ပြာအဖြစ် ပြောင်းလဲသွားလေသည်​။
အဆိုပါ ပြာများအား ဝိုင်ခွက် ၂ ခွက်အတွင်းသို့ ထည့်၍ ခွက်ကို မြောက်ကာ အတူတကွ သောက်လိုက်ကြသည်။
ထို့နောက်တွင်မူ ရဲ​ရှောင်​တို့ နှစ်​ဦး​သည် အကြင်လင်မယား အရာသို့ မြောက်သွားကြလေသည်​။ သူတုိ့ နှစ်​ဦး၏​နှလုံးသားသည် တစ်ခုစီ ရှိမနေတော့ဘဲ နှစ်​ယောက်ပေါင်းမှ နှလုံးသားတစ်ခုအဖြစ် ပေါင်းစည်းသွားကြပြီ ဖြစ်သည်​။
ဝိုင်​ခွက်​အား ကုန်စင်အောင် သောက်လိုက်ပြီးနောက် စုယဲ့ယွဲ့သည်​တုန်​ယင်​နေ​သော အသံအား တည်ငြိမ်အောင် ကြိုးစားထိန်းလိုက်​ရင်း –
“မှတ်ထားပါ ရှောင်ရှောင် . . . ငါ့ကို အမြဲတမ်း သတိရနေပေးပါနော် . . .”
ရဲရှောင် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်​။ သူ၏ ပခုံးပေါ်သို့ ကြီးလေးသည့် တာဝန်တစ်ခု ကျရောက်လာသကဲ့သို့ ခံစားလိုက်ရသည်။ မည်​သည့်​စကားမျှ မ​ပြောဘဲ စုယဲ့ယွဲ့အား စူးစိုက်၍ပင် ကြည့်နေမိတော့သည်။
စုယဲ့ယွဲ့နှင့် ပြန်ဆုံတွေ့ရန်အတွက် မည်မျှအထိ ခက်ခဲသည်​ဆိုသည်​ကို ရဲ​ရှောင်​နှင့်​မန်​ဟွာချင်း တို့ နှစ်​ဦးစလုံး သိကြ​ပေသည်​။
စုယဲ့ယွဲ့ သွားမည့်​နေရာသည်​ချင်းယန်နယ်ပယ်ထက် ပို၍ အဆင့်မြင့်သော နေရာသို့ပင် ဖြစ်သည်။
ထိုနယ်ပယ်သည် ချင်းယန်ထက် တစ်ဆင့်မြင့်သော နယ်ပယ်ဖြစ်နိုင်သကဲ့သို့ အဆင့်ပေါင်းများစွာ မြင့်မားသော နယ်ပယ်လည်း ဖြစ်နိုင်လေသည်။
စုယဲ့ယွဲ့သည်​သူမ၏ လည်ပင်းတွင်​ဆွဲထား​သော ကျောက်စိမ်းပြား ဆွဲကြိုးလေးအား ချွတ်လိုက်ပြီး ရဲရှောင်၏ လည်ပင်း၌ သူမကိုယ်တိုင် ဆွဲပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် တယုတယဖြင့်​ထိုဆွဲကြိုး​လေးအား ရဲရှောင်၏ ဝတ်ရုံဖြင့်​ဖုံး​ပေးလိုက်​သည်​။ ယဲ့ယွဲ့သည်​ရဲ​ရှောင်​အား စို့နစ်​ကြေကွဲ​သော အကြည့်​များဖြင့်​ကြည့်လိုက်ရင်း –
“နင့်နားမှာ ငါ့အစား ဒီကျောက်စိမ်းပြားလေးက ရှိနေပေးမှာပါ . . .”
ရဲရှောင်လည်း ကြောင်ငေးသွားမိသွားရင်း စိတ်ထဲတွင် –
[သူက ငါ့ကို သူအမြဲဝတ်နေကျ ကျောက်စိမ်းပြားလေး ပေးလိုက်တာပဲ။ ငါ့အတွက်​သူအနှစ်သက်ဆုံး အရာကို စွန့်လွှတ်လိုက်တဲ့ သဘောပဲ။ ငါကရော သူ့ကို ဘာပြန်ေ​ပးရပါ့မလဲ . . .]
ရဲရှောင်သည် စုယဲ့ယွဲ့အား​ပေးရန်​အတွက်​သူ၏ ဟင်းလင်းပြင်ကြီးအတွင်း လိုက်ရှာကြည့်မိသော်လည်း မည်သည့်အရာမျှ ကောင်းကောင်းမတွေ့ချေ။ စုယဲ့ယွဲ့၏ ဆရာဖြစ်သူရှေ့တွင် ဂုဏ်ယူရနိုင်လောက်မည့် ပစ္စည်းမျိုးအား ရဲရှောင် ပေးချင်နေမိသည်​။
ထိုအချိန်တွင်​ဟင်းလင်းပြင်ကြီး အတွင်းရှိ ဥအား ပေးပစ်ရန် ရဲ​ရှောင်​စိတ်ကူးမိလိုက်သည်။
ရဲ​ရှောင်​၏ အ​တွေးအား သိ​နေသည့်​အလား ဥသည်​အ​ပေါ်သို့ ရုတ်​တရက်​ပျံတက်လာခဲ့သည်။​
ရဲရှောင်လည်း ရယ်​ချင်​မိသွားကာ –
[မင်းကို ငါမပေးပါဘူး။ သိပ်ပြီး ကြောက်မနေနဲ့ . . .]
ထိုအခါ ဥသည် ရဲရှောင်၏ စကားကို ယုံကြည်သွားသည့်​ဟန်ဖြင့် မူလနေရာသို့ ပြန်လည် ဆင်းသက် သွားလေသည်​
ထိုအချိန်တွင်​အလင်းတန်းတစ်ခုသည်​ရုတ်​တရက်​ပေါ်ထွက်​လာခဲ့သည်။ ကောင်းကင် ဟင်းလင်းပြင် အတွင်းမှ မှော်ကျောက်ဖရုံ အပိုင်းအစလေး တစ်ခုသည် ရဲရှောင်ရှိရာသို့ ပြုတ်ကျ လာလေသည်​။ အရွယ်အစားအားဖြင့် ငန်းဥ အရွယ်အစားခန့် ရှိသည်။
ရဲရှောင်သည်​အံ့သြသွားရင်း –
[ငါဖြစ်ချင်နေတာကို မင်းက သိနေတာလား . . .]
ဥသည် ရဲ​ရှောင်​၏ စကားအား ဂရုမစိုက်​သည့်​ဟန်​ဖြင့်​မလှုပ်မယှက်ဖြင့်​ပင်​ရှိနေလေသည်။
ရဲရှောင်မှ –
[မင်းက ဥတစ်လုံးပဲ မဟုတ်လား။ ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ဒီလောက်ထိ မှော်ဆန်နေရတာလဲ . . .]
ဥသည် ဆတ်​ဆတ်​ခါ​အောင်​ပင်​တုန်ခါသွား​လေသည်​။ ရဲ​ရှောင်​ပြောလိုက်​သည့်​စကားအား မနှစ်​မြို့သွား၍ ဒေါသထွက်သွားသည့် ပုံပင်​။
ဥသာ စကားပြောတတ်မည် ဆိုပါက “ငါက ဘာလို့ မှော်မဆန်နိုင်ရမှာလဲ၊ ငါ့ကို အထင်သေးလှ ချည်လား အရူးရဲ့” ဟုပင်​ပြောနေမည်မှာ​သေချာ​ပေါက်​ပင်​။
. . .
“ငါ့မှာတော့ မင်းကို ပေးစရာ လက်ဆောင် မည်မည်ရရ မရှိဘူး ဖြစ်နေတယ် . . .”
ရဲရှောင် စုယဲ့ယွဲ့အား ကြည့်​ရင်း ပြောလိုက်သည်။
ထို့နောက် မှော်ကျောက်ဖရုံ အပိုင်းအစလေးအား ထုတ်လိုက်ရင်း –
“ဒီကျောက်တုံးလေးကိုတော့ ယူသွားပါ . . .”
မှော်ကျောက်ဖရုံ ပေါ်လာသည်နှင့် အခန်းတစ်ခုလုံးသည်​နွေးထွေးသော အငွေ့အသက်တစ်ခု လွှမ်းခြုံလိုက်သကဲ့သို့ ရှိ​နေ​သော လူများအားလုံးသည်​လန်းလန်းဆန်းဆန်းပင်​ဖြစ်​သွားကြသည်​။
မူလက ဘေးမှထိုင်၍သာ ကြည်နေသော မန်ဟွာချင်းသည် ရဲရှောင် မှော်ကျောက်ဖရုံ ထုတ်လိုက်သည်ကို မြင်သောအခါ မတ်တတ်ရပ်လိုက်ပြီး –
“မှော်ကျောက်ဖရုံပါလား . . . မင်းဘယ်က ရတာလဲ . . .”
တခြားလူများသည်ပင်​သူမ၏ အပြုအမူကြောင့် အံ့သြသွားကြသည်​။
ရဲရှောင်မှ –
“ခင်ဗျားပြောတာ ဒါလေးကိုလား . . . လူတစ်ယောက်ကို ကျုပ်ကူညီခဲ့တုန်းက​ပေးခဲ့တာပါဗျာ။ တော်တော်လှတဲ့ ကျောက်တုံးလေး တစ်တုံးပဲ။ ရှားပါးတဲ့ပုံ ပေါ်ပေမဲ့ ငွေကြေးအရတော့ တန်ဖိုး မရှိလောက်ပါဘူး . . .”
“လှတဲ့ ကျောက်တုံးလေး . . . တန်ဖိုး မရှိဘူး ဟုတ်လား . . .”
မန်ဟွာချင်းသည် အထိတ်တလန့်ပင်​ရေရွတ်လိုက်သည်။
ယခု အရွယ်အစားကဲ့သို့​သော မှော်ကျောက်ဖရုံသည် သူမတို့ နယ်ပယ်တွင် ဆိုပါက မြို့တစ်မြို့ကိုပင် ဝယ်ယူ၍ ရနိုင်ပေလိမ့်မည်။ ယခုအခါတွင်မူ ရဲရှောင်သည် စုယဲ့ယွဲ့အား သာမန် ကျောက်တုံး တစ်တုံးအား ပေးလိုက်သကဲ့သို့ ပေးနေခြင်း ဖြစ်သည်​။
ထို့ကြောင့်ပင် အံ့သြမိသွားခြင်း ဖြစ်သည်။ သူမတို့နယ်ပယ်သည် အဆင့်မြင့် နယ်ပယ်တစ်ခု ဖြစ်သော်လည်း ယခုကဲ့သို့​သော ပစ္စည်းမျိုးသည်​ရှားပါးလှ​ပေသည်​။ အံ့ဩစိတ်​မှုများနှင့်​အတူ သူမ၏ စိတ်ထဲတွင် –
[တန်ဖိုးမရှိဘူးတဲ့လား . . . မင်းက တကယ့်အရူးပဲ။ မင်းပြောတဲ့ တန်ဖိုးဆိုတာ ငွေကြေးကို ပြောတာလား . . . ဒီလောက်အရွယ်အစားဆို အဆင့်နိမ့် နယ်ပယ် ၁၀ ခုလောက်ကိုတောင် အလဲလှယ် လုပ်နိုင်တယ်ကွ . . .]
“ဒါနဲ့ နေစမ်းပါဦး . . . မင်းမှာသာ ဒီပစ္စည်းမျိုး ရှိနေရင် ငါအစကတည်းက အာရုံခံမိမှာပေါ့။ အခုမှ ဘာလို့ ငါက အာရုံခံမိသွားရတာလဲ . . .”
စုယဲ့ယွဲ့သည်​ကျောက်တုံးလေးအား လှည့်ပတ် ကြည့်နေစဉ် ရဲရှောင်အား မန်ဟွာချင်းမှ မေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်​သည်​။
“မင်းမှာ အစက ဒါ ရှိမနေဘူးမလား။ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ . . .”
“ကျုပ်မှာ ရှိတာပေါ့။ ကျုပ်က လူတကာကို လိုက်ပြပေးနေရမှာလား . . .”
ရဲရှောင် မကျေမချမ်း ရေရွတ်လိုက်ပြီးနောက် သူ့လက်သူကြွယ်ရှိ လက်စွပ်အား ပြလိုက်သည်။
“ဪ . . . ငါသိပြီ . . .”
မန်ဟွာချင်သည်​ယခုမှသာ သဘောပေါက်သွား​လေသည်။ စိတ်ထဲတွင်လည်း –
[ငါတော်တော် နမော်နမဲ့ နိုင်တာပဲ။ သိုလှောင်လက်စွပ်လို ထူးခြားတဲ့ ပစ္စည်းကိုတောင် သတိမပြုမိခဲ့ဘူး . . .]
ထို့နောက် စုယဲ့ယွဲ့ဘက်သို့ လှည့်ကြည့်ကာ တည်ငြိမ်သော လေသံဖြင့် –
“မိန်းကလေး . . . ဒီကျောက်တုံးကို သေချာ သိမ်းထားပါ။ နောက်ပိုင်း မင်းကို အများကြီး အထောက်အကူ ပြုလိမ့်မယ်။ ခက်ခဲတဲ့ အဆင့်တွေကို ကျော်ဖြတ်နိုင်စွမ်း ရှိလိမ့်မယ်။ မင်းလိုလူမျိုး အတွက် သေချာပေါက် လိုအပ်တဲ့ အရာပဲ။ ငါ့တပည့်မှာ ဒီလို ပစ္စည်းမျိုး ရှိနေတာ သိပ်ကံကောင်းတယ်”
စုယဲ့ယွဲ့လည်း မှော်ကျောက်ဖရုံအား ကိုင်ထားရင်း စိတ်ထဲတွင် –
[ငါတကယ် အသုံးလိုလာရင်တောင် ဒါကို ထုတ်​မသုံးဘူး။ ဒါက ရှောင်ရှောင်ဆီကရတဲ့ ပစ္စည်းလေ။ သူရှိနေသေးကြောင်း ခံစားနိုင်တဲ့ တစ်ခုတည်းသော ပစ္စည်းလေး။ ရှောင်ရှောင်ရဲ့ ကိုယ်ပွားလေးပေါ့ . . .]
လက်​ထပ်​ပွဲလည်း ပြီးသွားခဲ့​ချေပြီ။
မန်ဟွာချင်လည်း သူမ၏ နေရပ်​သို့ ပြန်ရ​တော့မည်​ဖြစ်​သဖြင့်​စုယဲ့ယွဲ့အား ထွက်ခွာရန် သတိပေး လိုက်ပါတော့သည် . . .။

Comment

Leave a Reply

Options

not work with dark mode
Reset