Switch Mode

Chapter – 193

နဝမဖန်တီးဆေး

Chapter – 193
“နဝမဖန်တီးခြင်းဆေး”

မြေပြင်တစ်ခုလုံးတွင် သွေးများဖြင့် ဖုံးလွှမ်းလျက်​ရှိသည်​။ အသားစများနှင့် သွေးများသည် ချောင်းငယ်​တစ်​ခုသဖွယ်​မြေနိမ့်ရာဘက်​သို့ စီးဆင်းသွားကြသည်​။
“အား . . .”
စုယဲ့ယွဲ့သည်​ကြောက်လန့်တကြားဖြင့်​သတိလက်လွတ်ပင်​အော်ဟစ်လိုက်သည်။ ထို့ပြင်​သူ၏ ခန္ဓာကိုယ်​တစ်​ခုလုံးသည်​လည်း တုန်​ယင်​လျက်​ရှိပြီး အမျိုးသမီးအား သရဲတစ္ဆေတစ်ကောင်အလား ကြည့်လိုက်​သည်​။ သူမ၏ နှုတ်မှလည်း –
“ဘုရား ဘုရား . . .”
အမျိုးသမီးမှ –
“အာ . . . မိန်းကလေး ကြောက်သွားတာလား။ ငါမင်းကို ပြောပါတယ် မကြည့်ပါနဲ့ဆိုမှ။ ဆရာ့စကား နားမထောင်ရင် အမြဲတမ်း အမှားတွေ့မှာပဲ။ အခုတော့ နားလည်ပြီမလား . . .”
စုယဲ့ယွဲ့သည်​အသံတုန်တုန်ယင်ယင်ဖြင့် –
“ဒါ . . . ဒါဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ။ ဘယ် . . . ဘယ်လိုလုပ် လူတွေက သေကုန်ကြတာလဲ . . .”
စုယဲ့ယွဲ့သည်​ရဲရှောင်အား အားကိုးတကြီးဖြင့်​ပင်​ကြည့်လိုက်သည်။ ရဲရှောင်၏ နှုတ်​မှ မည်​သို့မည်​ပုံ ဖြစ်​သွားသည်​ဆိုသည့်​ရှင်းပြစကားအား နား​ထောင်​ချင်​သော​ကြောင့်​ဖြစ်​သည်​။ သို့​သော်​ရဲ​ရှောင်​၏ မျက်​နှာသည်​သွေးမရှိ​တော့သကဲ့သို့ ဖြူဖတ်​ဖြူ​ရော်​ပင်​ဖြစ်​နေပြီး​ဝေဒနာများ ခံစား​နေရသည့်​ပုံစံ ဖြစ်​နေသည်​ကို​တွေ့လိုက်​ရသည်​။
ရဲ​ရှောင်​အား ကြည့်​ရင်း စုယဲ့ယွဲ့လည်း အထိတ်​တလန့်​ဖြင့်​ပင်​-
“ရှောင်ရှောင် . . . ဘာဖြစ်တာလဲ . . .”
အမျိုးသမီးမှ ရဲရှောင်အား ကြည့်ရင်း –
“သူ့ဒဏ်ရာတွေကြောင့် သူသေတော့မှာ . . .”
စုယဲ့ယွဲ့သည် ရဲရှောင်အား ဖက်ထားရင်း​မျက်ရည်များပင်​ပိုးပိုးပေါက်ပေါက် ကျလာ​လေသည်​။ ထို့​နောက်​သည်းထန်​စွာ ငို​ကြွေးလိုက်​ရင်း –
“မဖြစ်ဘူး . . . ငါနင့်ကို အသေမခံနိုင်ဘူး ရှောင်ရှောင် . . . ထပါ၊ နင်နဲ့ငါနဲ့ လက်တောင် မထပ်ရသေးဘူးလေဟာ . . . အီးဟီးဟီး . . .”
အမျိုးသမီးသည် စုယဲ့ယွဲ့၏ အနောက်တွင် ရပ်နေရင်း ရဲရှောင်အား ကြည့်နေ​လေသည်။
မူလက မာထန်နေသော သူမ၏ မျက်နှာသည် အနည်းငယ်​ပျော့ပျောင်းသွားသည်။ ရဲရှောင်သည်လည်း သူမအား တည်ငြိမ်စွာဖြင့်​ပင်​ကြည့်နေလျက်ရှိသည်​။
အမျိုးသမီးမှ ရဲ​ရှောင်​အား –
“ငါမင်းရဲ့ မိန်းမကို ငါ့တပည့်အဖြစ် ခေါ်သွားမယ်။ မင်းရဲ့ သဘောကရော . . .”
ရဲရှောင်သည်​မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်ရင်း –
“ခင်ဗျားလို အရည်အချင်းရှိတဲ့ လူတစ်​ယောက်​က သူ့ကို တပည့်အဖြစ် ခေါ်သွားတာ သေချာပေါက်ကို ကောင်းတဲ့ ကိစ္စတစ်​ခုဖြစ်​မှာပါ . . .”
ရဲ​ရှောင်​၏ နှုတ်​မှ ထိုကဲ့သို့​သော စကားမျိုးထွက်​လာ၍ အမျိုးသမီးသည်​အံ့ဩသွားသည့်​ဟန်​ဖြင့်​-
“ဟင် . . . တကယ်လား၊ မင်းလည်း အဲဒီလိုပဲ ထင်တယ်ပေါ့ . . .”
ရဲရှောင်သည်​အမှန်​တကယ်ပင် ထိုကဲ့သို့ တွေးမိလိုက်​သည့်​အတွက်​သူ၏ ဆန္ဒအမှန်အား ပြောလိုက်ခြင်းပင်​ဖြစ်​သည်​။
အမျိုးသမီးသည် ရဲရှောင် ထင်ထားသည်ထက်ပင် ပို၍ အစွမ်းထက်လွန်းလှသည်။ ထိုကဲ့သို့သော အတုမရှိသည့်​ပညာရှင်တစ်ဦးမှ စုယဲ့ယွဲ့အား တပည့်အဖြစ် ခေါ်ယူသွားပါက စုယဲ့ယွဲ့၏ အနာဂတ်သည်​ယခုထက်​ပင်​ပို၍​တောက်​ပလာမည်​ကို ရဲ​ရှောင်​တပ်​အပ်​သိ​နေ​လေသည်​။
အကယ်၍ ယခုကဲ့သို့​သော အခွင့်အရေးမျိုးအား စုယဲ့ယွဲ့အ​နေဖြင့်​ငြင်းလိုက်​မည်​ဆိုပါက တစ်​ဘဝလုံးစာ​နောင်​တရ​နေမည်ကိုလည်း သိ​နေ​ပေသည်​။
“ဒါပေမယ့်​. . . လိုက်​မလိုက်​ဆုံးဖြတ်ရမဲ့လူက သူပဲလေ . . .”
ရဲရှောင်​ပြော​နေသည့်​စကားများသည်​စိတ်ထဲမှ ရှိသည့်အတိုင်း ပြောနေခြင်းဖြစ်ကြောင်း အမျိုးသမီးသည်​သိနေ​လေသည်​။
သူ၏ စူးရှ​သော အကြည့်​များ​အောက်​တွင်​ရဲရှောင်​မှ လိမ်လည်​ပြောဆိုနိုင်​မည်​မဟုတ်​ကြောင်းလည်း သိ​နေ​လေသည်​။
အမျိုးသမီးမှ –
“မင်းမှာ ဒီလို နက်နဲတဲ့ အတွေးအခေါ်မျိုး ရှိနေမယ်လို့ ထင်မထားခဲ့ဘူး။ သူ့အတွက်​တော့ ဘာမှ စိတ်ပူ မနေပါနဲ့”
ထို့နောက် စုယဲ့ယွဲ့ဘက်သို့ လှည့်လိုက်ရင်း –
“မိန်းကလေး . . . မင်းငါနဲ့ လိုက်မှာလား . . .”
စုယဲ့ယွဲ့သည် အမျိုးသမီး​မေးလိုက်​သည့်​စကားအား အာရုံပင်​မရှိ​ချေ။ သူမအ​နေဖြင့်​ရဲ​ရှောင်​၏ ဒဏ်​ရာများအား စိတ်​ပူ​နေသည်​မှ လွဲ၍ အခြားအရာများအား စိတ်​ပါဝင်​စားခြင်း မရှိ​တော့​ပေ။
အမျိုးသမီးသည် စုယဲ့ယွဲ့၏ ပုံစံအား ကြည့်​ရင်း စိတ်​ပျက်​လက်​ပျက်​ဖြင့်​ခေါင်းခါယမ်းလိုက်သည်။ ထို့​နောက်​သူမ၏​လက်များအား ဝေ့ယမ်းလိုက်သည်။ ထိုအခါ အင်္ကျီလက် အတွင်းမှ ရောင်စုံတိမ်တိုက်တစ်ခုကဲ့သို့ အလင်းတန်းများ ထွက်​ပေါ်လာပြီး ထိုရောင်စုံ အလင်းတန်းသည် ရဲရှောင်၏ ပါးစပ်ထဲသို့ ဝင်​ရောက်​သွား​လေသည်။
အလင်းတန်းများ ဝင်​ရောက်​ပြီးသွား​သောအခါ ချက်​ချင်းဆိုသလိုပင်​သူ၏ စွမ်းအင်သိုလှောင်ရာနေရာမှ အပူဓာတ်များ ထွက်ပေါ်လာသည်ကို ရဲ​ရှောင်​ခံစားလိုက်ရသည်။
တခဏအတွင်းမှာပင် သူ၏ ခန္ဓာကိုယ်မှ နာကျင်မှုများအားလုံး ယူပစ်လိုက်သကဲ့သို့​ပျောက်ကွယ်သွား​ပြီး ဒဏ်ရာများအားလုံးသည်လည်း အမာရွတ်​ပင်​မကျန်​အောင် ပျောက်ကင်းသွားလေသည်။
အချိန်​ခဏ​လေးအတွင်းတွင်​လူကောင်းပကတိ ပြန်ဖြစ်သွားခြင်း ဖြစ်သည်။
အမျိုးသမီး တိုက်လိုက်သည့် ဆေးလုံးသည်​သူ၏ ထူးခြားအစွမ်းထက် ဆေးလုံးများထက် များစွာ သာလွန် အစွမ်းထက်သည် ဆိုသည်​ကို ရဲ​ရှောင်​သိလိုက်သည်။ ထို​ဆေးသည်​ယခုမော်တယ်ကမ္ဘာတွင်​မဆိုထားနှင့် ချင်းယန်နယ်ပယ်မှာပင်​မရှိသလောက် ရှားမည့် ဆေးပင်ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။
သူ၏ ခန္ဓာကိုယ်၏ ဒဏ်ရာများ ပျောက်သွားသည့်တိုင် စွမ်းအင်များသည် အဆက်မပြတ် လည်ပတ်​စီးဆင်းနေဆဲပင်​ဖြစ်​သည်​။ ထိုစွမ်းအင်​များသည်​စွမ်းအင်သိုလှောင်ရာအတွင်းသို့ စီးဆင်း သွားပြီး မူလက ရှိ​နေ​သော စွမ်းအင်​များဖြင့်​ပေါင်းစည်းသွားကြသည်​။
အကယ်​၍​နောက်​တစ်​ကြိမ်​သေဘေးနှင့် ရင်ဆိုင်ရသည့် အချိန်တွင်လည်း အဆိုပါ စွမ်းအင်များသည် အကျိုးပြုနေဦးမည် ဆိုသည်ကို ရဲရှောင်​သေချာ​ပေါက်​ပင်​သိနေလေသည်။
ထို​ဆေးသည်​ဘယ်နှကြိမ်မြောက်ထိ​အသက်ကယ်တင်​ပေးနိုင်​မည်​၊ အာနိသင်​ရှိ​နေမည်​ဆိုသည်​ကိုမူ သူအသေအချာ မသိချေ။ အနည်းဆုံး ၃ ကြိမ်မှ ၅ ကြိမ်အတွင်း အသက်ဘေးမှ လွတ်မြောက်စေနိုင်ပေလိမ့်မည်။
“ငါ့ရဲ့ တပည့်မေ​လးက မင်းကို နှစ်နှစ်ကာကာ ချစ်နေတဲ့အပြင် မင်းကလည်း အသက်စွန့်ပြီး သူ့ကို ကာကွယ်ပေးခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီအတွက်​ဒီ နဝမဖန်တီးခြင်း ဆေးလုံးကို မင်းအတွက် လျော်ကြေးပေးတယ်လို့ သဘောထားလိုက်ပါ . . .”
အမျိုးသမီးသည်​တည်​ငြိမ်​စွာဖြင့်​ပြောလိုက်သည်။
​ဆေး၏ နာမည်​အား ကြားလိုက်​ရ​သောအခါ ရဲရှောင် တုန်လှုပ်သွား​လေသည်​။ ထိုဆေးလုံးနာမည်အား တစ်ကြိမ်​တစ်​ခါမှပင်​မကြားဖူးခဲ့ချေ။
အမျိုးသမီးသည်​စုယဲ့ယွဲ့အတွက်​ကြောင့်​သာသူ့အား ကယ်တင်လိုက်ခြင်း ဖြစ်ကြောင်း ရဲ​ရှောင်​
သိလေသည်​။ စုယဲ့ယွဲ့ကြောင့်သာ ယခုကဲ့သို့ တန်ဖိုးကြီးလှသည့် ဆေးလုံးအား ပေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။
မယုံကြည်နိုင်စရာပါပင်။
ထို ဆေးလုံးထက် စုယဲ့ယွဲ့သည်​များစွာ တန်ဖိုးရှိနေ​သောကြောင့်သာ အမျိုးသမီးမှ လိုလိုလားလား ပေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။
ရဲရှောင်အတွက် အလွန်တန်ဖိုးရှိသော ဆေးလုံးဖြစ်​သော်​လည်း အမျိုးသမီးအတွက်​မူ တန်ဖိုးရှိလှပုံ မပေါ်ချေ။
ဥပမာအားဖြင့် ဖေးယွမ်ဆေးလုံးများကဲ့သို့ပင် ဖြစ်​သည်​။ မော်တယ်ကမ္ဘာရှိ သာမန်လူများအဖို့ ထူးခြားအစွမ်းထက်သည့် ဆေးလုံးများဖြစ်သည့် ဖေးယွမ်ဆေးများအား မှော်ဆေးလုံးများကဲ့သုိ့ တန်ဖိုးထားကြသော်လည်း ချင်းယန်နယ်ပယ်တွင်မူ အမှိုက်တစ်ခု​လိုပင် ဖြစ်​သည်​။
ထိုဥပမာအရဆိုလျှင်​ယခုအခါတွင်​ရဲ​ရှောင်​သည် သာမန်လူတစ်ဦးကဲ့သို့ပင်​ဖြစ်ပြီး အမျိုးသမီးမှာမူ ချင်းယန်နယ်ပယ်မှ ပညာရှင်တစ်ဦးကဲ့သို့ ဖြစ်နေ​ပေသည်​။
တန်ဖိုးဆိုသည်မှာ​နေရာ​ဒေသ၊ လူအပေါ်တွင်​မူတည်၍ ပြောင်းလဲသွားတတ်သည် မဟုတ်ပါ​လော။
ရဲရှောင် သက်သာလာမှန်း သိသည့်အခါ အမျိုးသမီးမှ –
“ဒီဆေးက မင်းရဲ့ တစ်ဘဝလုံးမှာ ၈ ကြိမ်တိတိ ကယ်တင်ပေးလိမ့်မယ်။ နောက်ပြီး မင်းရဲ့ ကျင့်ကြံမှု တွေကိုလည်း အထောက်အကူ ပြုပြီးတော့ ပိုပြီး လွယ်ကူစေလိမ့်မယ်။ မင်းသာ ကြိုးစားမယ်ဆိုရင် ဒီကမ္ဘာမှာ ဒဏ္ဍာရီထဲက ပညာရှင်တစ်ယောက်လိုတောင် ဖြစ်နိုင်သေးတယ်။ အဆင့်မြင့် နယ်ပယ် တစ်ခုခုကိုတောင် တက်လှမ်းချင် တက်လှမ်းနိုင်မှာပေါ့။ အပြန်​အလှန်​အ​နေနဲ့ ငါမင်းရဲ့ ဇနီးလောင်းကို ခေါ်သွားမယ်။ ဒီကိစ္စက မင်းကို နာကျင်စေမယ်မှန်း သိပါတယ်။ အဲ့ဒီအတွက် ဒီ​ဆေးလုံးက မင်းအတွက် လုံလောက်မယ် ထင်ပါတယ် . . .”
အမျိုးသမီး နောက်ဆုံး ပြောလိုက်သော စကားသည် ရဲရှောင်၏ နားထဲသို့ သံရည်​ပူများ​လောင်း ချလိုက်​သည့်​အတိုင်းပင်​ခံစားလိုက်​ရသည်​။
ရဲရှောင်လည်း ခေါင်းခါယမ်းလိုက်ပြီး –
“ကျုပ်အတွက် ဟုတ်လား . . . ဘယ်လုံလောက်ပါ့မလဲ . . .”
အမျိုးသမီးသည် အံ့သြသွားပြီး မျက်​နှာအမူအယာသည်​ချက်​ချင်းပင်​အေးစက်​မာ​ကြောသွား​လေသည်​။ ထို့​နောက်​ခက်​ထန်​သော အသံဖြင့်​-
“မလုံလောက်ဘူး ဟုတ်လား . . . ဒီမှာ ကောင်လေး၊ မင်းသိပ်ပြီး လောဘမကြီးသင့်ဘူး . . .”
ရဲရှောင်မှ တည်ငြိမ်စွာဖြင့် –
“ကျုပ်က​လောဘကြီးတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ပထမအချက် ခင်ဗျားဆီက အဲ့ဒီ​ဆေးကို ကျုပ်က ပေးပါလို့ တောင်းဆိုခဲ့တာလည်း မဟုတ်ဘူး။ ဒုတိယအချက် ခင်ဗျားက ကျုပ်အတွက် တကယ်ပဲ လုံလောက်တယ်လို့ ထင်နေတယ်ပေါ့။ ဒါဆို ခင်ဗျား စဉ်းစားကြည့်စမ်းပါ ကျုပ်သာ ခင်ဗျား ယောကျာ်းကို သတ်ပြီး ဒီလို လျော်ကြေး ပေးမယ်ဆိုရင် ခင်ဗျား အတွက် လုံလောက်တယ်လို့ ခံယူပါဦးမလား . . .”
အမျိုးသမီးမှ အေးစက်​သော လေသံဖြင့် –
“မင်းအနေနဲ့ ဒီလိုစကားမျိုး ငါ့ကို ပြောဖို့ဆိုတာ တော်တော် အလှမ်းဝေးတယ် . . .”
ရဲရှောင်မှ –
“အဲဒါဆို ခင်ဗျားကရော ကျုပ်ကို ဘာလို့ ပြောရတာလဲ . . .”
အမျိုးသမီး၏ မျက်နှာသည် အေးစက်သထက် အေးစက်လာခဲ့သည်။
စုယဲ့ယွဲ့သည်​ရဲရှောင် အရှေ့တွင် ရပ်လိုက်ရင်း –
“ရှင် . . . ရှင်ဘာလိုချင်တာလဲ . . .”
အမျိုးသမီးမှ စုယဲ့ယွဲ့အား ပြုံး၍ ကြည့်​လိုက်​ကာ –
“မင်းပြောတာလည်း မှန်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ မင်းနောက်ထပ် နှစ်ပေါင်း တစ်သန်းလောက် ကြိုးစားမယ် ဆိုရင်တောင် ငါ့ယောကျာ်းကို သတ်နိုင်ဦးမှာ မဟုတ်သေးဘူး . . .”
ရဲရှောင်လည်း ပြုံးလိုက်ရင်း –
“မဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုတာ ဘာမှ မရှိပါဘူး။ ဘာကိုပဲလုပ်လုပ် ဘာကိုပဲ ပြောပြော အရမ်းကြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် အထင်ကြီးမနေပါနဲ့ . . .”
အမျိုးသမီးသည်​ရဲ​ရှောင်​အား မည်​သည့်​စကားမျှ တုန့်ပြန်​ပြောဆိုခြင်း မပြု​တော့ဘဲ ပြုံး၍သာ ကြည့်နေ​လေသည်။
ရဲရှောင်တွင်​ဒဏ်​ရာများ မရှိ​တော့ဘဲ လူကောင်းပကတိအတိုင်းပင်​ဖြစ်သွားခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်​။ အမျိုးသမီးသည် ရဲရှောင် ပြန်ကောင်းလာသည့်အ​ပေါ် အံ့သြသည့်​ဟန် မပြ​ချေ။ ရဲ​ရှောင်​တို့အား တစ်ခုခု ပြောချင်နေသေးသော်လည်း ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ သွေးညှီနံ့များသည်​မခံနိုင်​အောင်ပင်​ဖြစ်လာသည့်အတွက်​အမျိုးသမီးသည်​သူမ၏ လက်အား တစ်ချက် ဝေ့ယမ်းလိုက်သည်​။ ထိုအခါ တောင်တစ်ခုလုံးသည်​လူ​သေ​ကောင်​များ မရှိ​တော့ဘဲ ပြောင်ရှင်း၍ သွား​လေသည်​။
ထို့​နောက်​ခဏအကြာတွင်​ရဲရှောင်နှင့် စုယဲ့ယွဲ့တို့သည် အမျိုးသမီးနှင့်အတူ တောင်ထိပ်ပေါ်သို့ ရောက်ရှိနေကြောင်း တွေ့လိုက်ကြရသည်​။
တိမ်တိုက်များသည် သူတို့၏ နံဘေးတွင် လွင့်မျောလျက်​ရှိသည်​။​တောင်ေ​အာက်ရှိ မြင်ကွင်းများကိုလည်း မပီမပြင်​ဝိုးတဝါးသာ မြင်​တွေ့ရ​တော့သည်​။
စုယဲ့ယွဲ့မဆိုထားနှင့် ရဲရှောင်ပင် ယခုကဲ့သို့​တောင်ပေါ်သို့ မည်သို့မည်ပုံ ချက်ချင်း ရောက်သွား သည်​ဆိုသည်​ကု​နားမလည်နိုင်အောင်ပင်​ဖြစ်နေ​လေသည်။ အံ့ဩမှုများနှင့်​အတူ ရဲရှောင်၏ စိတ်ထဲတွင်လည်း –
[ဒီမိန်းမက တောင်တွေကို ရွေ့ပစ်နိုင်ပြီး ပင်လယ်ကိုတောင် ပြန်ဖြည့်ပေးနိုင်တဲ့ အစွမ်းမျိုး ရှိနေတာပါလား။ နောက်ပြီး တိမ်တိုက်တွေနဲ့ လေကိုပါ ထိန်းချုပ်နိုင်သေးတယ် . . .]
ယခင်​ရှောင်​ဧကရာဇ်​ဘဝတွင်​ထိုကဲ့သို့​သော အစွမ်းမျိုး ရရှိပိုင်​ဆိုင်​နိုင်​ရန်​အမြဲလိုလိုပင်​တောင်း တခဲ့ရသည်​။ ပိုင်​ဆိုင်​နိုင်​ရန်​အတွက်​လည်း တစ်ဘဝလုံး ကြိုးစားခဲ့သည်။ သို့သော် မပိုင်​ဆိုင်​နိုင်ခဲ့ချေ။
“ထိုင်ကြ . . .”
အမျိုးသမီးသည်​သူ၏ လက်အား ဝေ့ယမ်းလိုက်​သောအခါ ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ​ကျောက်​တုံးများသည်​ရုတ်တရက် ပျောက်ကွယ်သွားပြီး ကျောက်ပြားတစ်ခု ပေါ်လာ​လေသည်​။
အဆိုပါ ကျောက်ပြားပေါ်တွင် အဖြူရောင် ကျောက်စားပွဲနှင့် ကုလားထိုင် ၃ လုံး ရှိနေသည်​။ ကုလားထိုင် တစ်လုံးသည် စားပွဲ၏ တစ်ဖက်တွင် ရှိ​နေပြီး ကျန် ၂ လုံးနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထား ရှိနေခြင်း ဖြစ်သည်။
စုယဲ့ယွဲ့သည် ရဲရှောင်၏ အင်္ကျီစအား မလွတ်​တမ်း ဆွဲထား၍ မဝံ့မရဲ ဖြစ်နေလျက်ရှိသည်။ ထို့နောက် ထွက်လည်း မပြေးဝံ့သဖြင့် ထိုင်​ခုံ​ပေါ်တွင်​ခပ်ဖြည်းဖြည်းသာ ထိုင်ချလိုက်သည်​။ သူမ မြင်တွေ့ခဲ့ရသည့် သွေးထွက်သံယို မြင်ကွင်းများအား မျက်လုံးထဲမှ မထွက်သဖြင့် ယခုတိုင်အောင် ထိတ်လန့်နေမိခြင်း ဖြစ်​သည်​။
အမျိုးသမီးသည် သူတို့နှစ်​ဦးနှင့်​မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး စုယဲ့ယွဲ့အား စိုက်၍​ကြည့်နေ​လေသည်​။
အမျိုးသမီး၏ မျက်လုံးများထဲတွင် အံ့သြမှု၊ နားမလည်နိုင်မှု၊ သံသယဖြစ်မှုများနှင့် စိတ်ရှုပ်ထွေးမှုများအား အတိုင်းသားပင်​တွေ့မြင်နိုင်ပါတော့သည် . . .။

Comment

Leave a Reply

Options

not work with dark mode
Reset