Chapter – 190
“တာဝန်ယူမှု”
သေဆုံးသွားကြသည့် အချို့သော လူများသည် ဒဏ်ရာ အနည်းငယ်သာ ရရှိခဲ့ကြခြင်းဖြစ်သည်။ သို့သော် အဆိုပါ ဒဏ်ရာသေးသေးလေးမှတစ်ဆင့်ခန္ဓာကိုယ်ထဲရှိ သွေးကြောများအေးခဲ၍သေဆုံးသွားကြခြင်း ဖြစ်သည်။
ရဲရှောင်၏ တိုက်ခိုက်မှုများသည်မျှော်လင့်ထားသည်ထက်ပင် ပို၍ အစွမ်းထက်နေခြင်း ဖြစ်သည်။
သူ၏ ရေခဲချီဓာတ်သည် အလွန်အစွမ်းထက်သော်လည်း တစ်ဖက်လူ၏ ကျင့်ကြံမှုအဆင့်ပေါ်တွင်မူတည်၍ သက်ရောက်မှု ကွာခြားသွားလေသည်။ မြေကြီးအဆင့်ပညာရှင်များအဖို့ တစ်ချက်တည်းဖြင့်ပင် သေဆုံးသွားနိုင်ပေသည်။
သို့သော် ကောင်းကင်အဆင့် ပညာရှင်များနှင့် ရင်ဆိုင်ရာတွင်မူရေခဲချီဓာတ်၏ သက်ရောက်မှုသည်လျော့ကျသွားသည်။ ရဲရှောင်သည်လျုချန်းဂျန်နှင့်ရင်ဆိုင်တိုက်ခိုက်ခဲ့စဉ်က လျုချန်းဂျန်အားအေးခဲသွားစေရန်အတွက်သူ၏ ရေခဲချီဓာတ်များဖြင့် ပြုလုပ်ခဲ့ရုံသာမက ထုံကျင်သွားစေရန်အတွက်ရွှေလက်ဝါးဖြင့်ပါ အဆက်မပြတ် တိုက်ခိုက်ခဲ့ရလေသည်။ လုံးဝအေးခဲသွားစေရန်အတွက်ကိုမူ လုပ်နိုင်ခဲ့ခြင်း မရှိချေ။
လျူချန်းဂျန်သည် ကောင်းကင်အဆင့် ၅ ပညာရှင်တစ်ဦးသာ ဖြစ်သည်။ နင်ဘီလျူ၊ ကွမ်ဇန်းဝမ်၊ တော်ဝင်သမားတော် ဆရာကြီးစွန်းတို့ကဲ့သို့သော ကောင်းကင်အဆင့်၏ ဆရာသခင်အဆင့် ပညာရှင်များအတွက်မူ သူ၏ ရေခဲချီဓာတ်သည် အနည်းငယ် နာကျင်အောင်သာ လုပ်နိုင်မည်ဟု ရဲရှောင် သဘောပေါက်လေသည်။
ယခု သူ၏နောက်သို့ လိုက်နေသော လူများသည်လျူချန်းဂျန်လောက်ပင် အဆင့်မမြင့်ချေ။ ထို့ကြောင့် ရဲရှောင်၏ ရေခဲချီဓာတ်များသည် အလုပ်ဖြစ်နေသေးသည်ဟု ဆိုရပေမည်။ သို့သော် ရန်သူ့ဘက်မှ လူအင်အား အလွန်များပြားသည့်အပြင်စုယဲ့ယွဲ့အား ငဲ့ညာနေခဲ့ရသဖြင့်် ရဲရှောင်သည်သူ၏ ရေခဲချီဓာတ်များအား အပြည့်အဝ အသုံးမချနိုင်ခဲ့ရုံသာမက စိတ်ရှိတိုင်းလည်း ပြန်လည်တိုက်ခိုက်ခွင့်မရခဲ့ပေ။
ထိုကဲ့သို့သော အခြေအနေမျိုးမှာပင်ရဲရှောင်သည်ရန်သူများအား အထိနာအောင်လုပ်နိုင်ခဲ့ပေသည်။ သူ၏ နတ်မိစ္ဆာအသွား လက်နက်များနှင့်ရေခဲချီဓာတ်များပေါင်းစပ်သွားခြင်းကြောင့်ပို၍ပင်အစွမ်းထက်သွားခြင်း ဖြစ်သည်။
ထို့ကြောင့် သူ၏ လက်နက်များဖြင့် ရန်သူများအား တိုက်စစ်ဆင် ဗျူဟာခင်း၍ ရနေသေးသည်ဟု ဆိုနိုင်ပေသည်။
ရဲရှောင်အနေဖြင့်အခြေအနေများအား စက္ကန့်ပိုင်းခန့်ပင်ပြန်လည်တွေးတောသုံးသပ်နိုင်လိုက်သည်။
အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ရန်သူများသည် ထပ်မံ၍ လှုပ်ရှားလာကြ၍ ဖြစ်သည်။
ရဲရှောင်သည် ရန်သူများအား ထိပ်တိုက်ရင်ဆိုင်လိုက်ရန်မှလွဲ၍ အခြားအကြောင်းအရာများအား စဉ်းစားတွေးတောနေချိန် မရတော့ချေ။
မြေကြီးအဆင့်၏ နောက်ဆုံးအဆင့်သို့ ရောက်ရှိနေသာ ပညာရှင် သုံးယောက်သည် တြိဂံပုံစံ အနေအထားဖြင့်ရပ်နေကြပြီး ရဲရှောင်အား တိုက်ခိုက်ရန်အသင့်ပြင်လိုက်ကြသည်။ရဲရှောင်သည် ထိုလူ သုံးယောက်၏ အလယ်တွင် ရှိနေခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ ထို့ပြင်ကောင်းကင်အဆင့် ပညာရှင်တစ်ဦးသည်ပါ ထပ်မံ၍ရောက်ရှိလာပြီး ကျန်သူများမှာမူ ဘေးကနေ၍ အခြေအနေများအား မျက်ခြေမပြတ်စောင့်ကြည့်လျက်ရှိသည်။ တစ်စုံတစ်ခု အနည်းငယ်မှားယွင်းရုံဖြင့်ရဲရှောင်အား ချက်ချင်းပင်တိုက်ခိုက် လာကြမည် ဖြစ်သည်။
လက်ရှိတိုက်ခိုက်နေကြသောနေရာသည်ချန်နိုင်ငံတော်၏ ပိုင်နက်အတွင်း ဖြစ်နေသဖြင့်ရန်သူများသည်တိုက်ပွဲအား အမြန်ဆုံး အဆုံးသတ်ချင်နေကြသည်။ ထို့ကြောင့် သိုင်းလောက၏ စည်းမျဉ်းစည်းကမ်းများကိုလည်း ဂရုစိုက်မနေတော့ချေ။
ထို့ပြင်အလွန်ကျဉ်းမြောင်းလှသည့်တောင်ကြားတွင်ရောက်ရှိနေသည့်အတွက်ရန်သူ့ဘက်မှ လူအင်အား အကုန်အသုံးပြု၍ တိုက်ခိုက်၍ မရသည့်အခြေအနေမျိုးလည်း ဖြစ်နေလေသည်။
ရဲရှောင်သည်သွေးကြောင်နေခြင်း မရှိဘဲ ရန်သူများ၏ တိုက်ခိုက်မှုများအား အကြောက်အရွံ့ကင်း စွာဖြင့်ရင်ဆိုင်လျက်ရှိသည်။ ရန်သူများအား သူ၏ ရွှေရောင်လက်ဖြင့် အစွမ်းကုန်ခုခံလျက်ရှိပြီး ခြေတစ်လှမ်းမျှပင်နောက်သို့ ဆုတ်မသွားခဲ့ချေ။
စုယဲ့ယွဲ့သည်လိမ္မာပါးနပ်သော မိန်းကလေးတစ်ဦးပီပီ သူ၏နောက်သို့ လိုက်သွားသော ရန်သူများအား မျက်ခြေပြတ်အောင်လုပ်နိုင်လိမ့်မည်ဟု ရဲရှောင်ယုံကြည်ေနမိသည်။ ထို့ကြောင့်ရန်သူများ စုယဲ့ယွဲ့၏နောက်သို့ ထပ်မံလိုက်မသွားနိုင်စေရန်အတွက်ရဲရှောင်သည် တတ်နိုင်သမျှ အချိန်ဆွဲပေး၍ တိုက်ခိုက်ေနခြင်း ဖြစ်သည်။
ရဲရှောင်သည် မိမိ၏ ဘဝအား အလွန်တန်ဖိုးထားသော လူတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။
ရှောင်ဧကရာဇ်ဘဝတွင်အရာအားလုံးအပေါ်တွင်စိတ်ရှိတိုင်း ခြယ်လှယ်နိုင်ခဲ့သော်လည်း ချစ်ခြင်းမေတ္တာမရှိသည့်အထီးကျန်သော လူတစ်ယောက်ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ ဧကရာဇ်တစ်ဦးပီပီ တိုက်စရာရှိတိုက်၍ သတ်စရာရှိ သတ်ဖြတ်ခဲ့သည်။ မည်သည့်အရာကိုမဆို အနှောင်အဖွဲ့ ကင်းစွာဖြင့် ပြုလုပ်နိုင်ခဲ့သည်။
မည်သူ့ကိုမျှ ငဲ့ညာထောက်ထားနေစရာ မလိုခဲ့ပေ။
သို့သော် ယခုအခါတွင်မူ ရဲရှောင်သည် စုယဲ့ယွဲ့ ထွက်ပြေး လွတ်မြောက်နိုင်စေရန်အတွက် သူ့ကိုယ်သူ စတေးခံခဲ့သည်။
ယခင်ရှောင်ဧကရာဇ်ဘဝတွင် ယခုကဲ့သို့ အဖြစ်အပျက်မျိုး ဘယ်သောအခါမျှ ဖြစ်လိမ့်မည် မဟုတ်ချေ။
အကယ်၍ စုယဲ့ယွဲ့အတွက်သူ၏ အသက်ဆုံးရှုံးသွားရမည်ဆိုပါကလည်း နောင်တရလိမ့်မည်မဟုတ်ချေ။
ထိုရလဒ်အား ကျေကျေနပ်နပ်ကြီးဖြင့်ပင် လက်ခံလိုက်ပေမည်။ ရဲရှောင်၏ စိတ်ထဲတွင်လည်း –
[င့ါတာဝန် ငါကျေရမယ်။ ယောကျာ်းတစ်ယောက်ရဲ့တာဝန် ကျေအောင် လုပ်ရမယ် . . .]
ရဲရှောင်သည်ထိုစကားများအား ထပ်တလဲလဲပင်ရေရွတ်နေမိသည်။
သူ၏ လုပ်ရပ်သည်အခြားလူများ၏ အမြင်တွင်ရူးမိုက်သော လုပ်ရပ် ဖြစ်ကောင်း ဖြစ်နေပေလိမ့်မည်။
သို့သော် ထိုကဲ့သို့ ပြုလုပ်ရန် ရွေးချယ်မိသည့်အတွက် ကျေနပ်သလိုပင် ဖြစ်နေမိလေသည်။ကျေနပ်မှုများ နှင့်အတူ သူ၏ စိတ်ထဲတွင်တွေးနေမိသည်မှာ –
[တာဝန်ယူမှု မရှိတဲ့ လူတစ်ယောက်က ဘယ်တော့မှ အမြင့်ကို ရောက်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး။ ဒါလူတစ်ယောက်ရဲ့ ဘဝမှာ လုပ်သင့်လုပ်ထိုက်တဲ့ လုပ်ရပ်ပဲ။ သေခြင်းရှင်ခြင်းထက် တာဝန်ယူမှုက ပိုပြီး အရေးကြီးတယ်။ အဲဒါမှ လူပီသမှာ . . .]
ထိုသို့တွေးမိလိုက်သည့်အတွက်ရဲရှောင်သည်သူ၏ လုပ်ရပ်အတွက်ဂုဏ်ယူနေမိလေသည်။
ရန်သူများသည် ရဲရှောင်အား ဘက်ပေါင်းစုံမှနေ၍ တိုက်ခိုက်နေကြသည်။ ရဲရှောင်သည် ခုခံရင်း ရှောင်တိမ်းရင်းဖြင့် ပြန်လည်တိုက်ခိုက်နိုင်မည့် အခွင့်အရေးအားရှာဖွေလျက်ရှိသည်။ ထို့ပြင်သူ၏ လက်နက်ပုန်းများ ပစ်လွှတ်နိုင်ရန်အတွက်လည်း အချိန်ကောင်းအား စောင့်ဆိုင်းလျက် ရှိသည်။
ရဲရှောင်ထံမှ အနက်ရောင် အစက်အပျောက်များ ပေါ်လာသည်နှင့် ရန်သူများသည် ချက်ချင်းပင်ရှောင်တိမ်းသွားကြသည်။
ဒဏ်ရာအနည်းငယ် ရရုံမျှဖြင့်အသက်ဆုံးရှုံးသွားနိုင်သည့်အတွက်မည်သူကမျှ အထိမခံချင်ကြပေ။
ရဲရှောင်သည်သူ၏ အသက်အား ပဓာနမထားဘဲပေပေတေတေဖြင့်တိုက်ခိုက်နေသော်လည်း ရန်သူများမှာမူ သေရမည်ကို အလွန်အမင်းကြောက်ရွံ့ကြသည်။ လူတိုင်းတွင်အသက်အပို မပါရှိပေ။
ရန်သူများဘက်မှ မည်မျှပင် သတိထား၍ တိုက်ခိုက်နေစေကာမူ ရဲရှောင်၏ လက်နက်များ ပစ်လွှတ်လိုက်သည်နှင့် အနည်းဆုံး တစ်ယောက် နှစ်ယောက်ခန့်အသက်ဆုံးရှုံးသွားရသည်ချည်းပင်ဖြစ်သည်။
သူ၏ လက်နက်ပုန်းဖြစ်သော အပ်များသည် အလွန်အမင်း အစွမ်းထက်လှပြီး သာမန်လူများအဖို့ မျက်စိဖြင့်မြင်နိုင်ရန်ပင်ခဲယဉ်းလှသည်။ ရဲရှောင်သည် အဆိုပါ လက်နက်ပုန်းများအား ကောင်းကင်အဆင့် ပညာရှင်များထံသို့ ပစ်မလွှတ်ချေ။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ထိုလူများအား တစ်ချက်တည်းဖြင့် သတ်နိုင်မည်ဟု ယုံကြည်ချက်မရှိသေးသောကြောင့်ဖြစ်သည်။
ရဲရှောင်သည်အပ်များအား ပစ်လွှတ်လျက်ရှိပြီး ပစ်မှတ်သည်လည်း တစ်ကြိမ်တစ်ခါမျှ လွဲချော်ခဲ့ခြင်း မရှိပေ။
သွေးများသည်လည်း ချောင်းစီးမတတ်ပင် ဖြစ်နေလေသည်။
ရဲရှောင်၏ ခန္ဓာကိုယ်တွင်လည်း အနည်းဆုံး ဒဏ်ရာ ၇ ချက်ခန့်ရရှိသွားခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ သို့သော် မြေပြင်တွင်လည်း အလောင်းခုနှစ်လောင်းမက လဲကျလျက်သေဆုံးလျက်ရှိသည်။
ကောင်းကင်အဆင့် ပညာရှင်များသည်ဒဏ်ရာရရှိထားခြင်း မရှိသော်လည်း ထိုလူများအဖို့ ရဲရှောင်နှင့်ရင်ဆိုင်နေရသည်မှာ ရှက်ဖွယ်လိလိပင် ဖြစ်သည်။ အနက်ရောင် အစက်အပြောက်များအား မြင်တွေ့
လိုက်သည်နှင့် အလျင်အမြန်ဖြင့်ပင်ရှောင်တိမ်းနေကြရသည်။ အပ်များသည် သူတို့ထံသို့ ဦးတည်၍လာခြင်းမဟုတ်ဘဲ ဆန့်ကျင်ဘက် အရပ်သို့ သွားသည့်တိုင်ကြောက်လန့်တကြားဖြင့်ရှောင်တိမ်းနေမိတုန်းပင် ဖြစ်သည်။
ရန်သူများသည်ရဲရှောင်၏ လက်နက်များအား အံ့သြတကြီးဖြင့်ပင်ရှိနေကြလေသည်။
ရဲရှောင်အား စတွေ့ခဲ့သည့်အချိန်က သာမန် မြေကြီးအဆင့် ပညာရှင်တစ်ယောက်ဟုသာ တွေးထင်ခဲ့ကြသည်။ ထို့ပြင်ရဲရှောင်ထံမှ တွေ့ရသည့် အပြာရောင် အလင်းသည် ကောင်းကင်ပညာရှင် ဖြစ်ကြောင်း ကြွားဝါလိုသဖြင့် ထုတ်လွှတ်လိုက်သည့် အလင်းတန်းအတုဟုသာ ထင်ခဲ့ကြလေသည်။
မြေကြီးအဆင့်၏ နောက်ဆုံးအဆင့် ရောက်နေသူများပင် ရဲရှောင်၏ တိုက်ခိုက်မှုများ အောက်တွင် အသက်ဝိညာဉ်ကင်းမဲ့ကုန်ကြသည်။ သို့သော် ရဲရှောင်မှာမူ ဒဏ်ရာ အနည်းငယ်သာ ရရှိနေပါသေးသည်။ သူ၏ သွေးကြောများ နာကျင်နေသည့်တိုင် တောင့်ခံထားနိုင်တုန်းပင်ဖြစ်သည်။
အဆင့်မြင့် ပညာရှင်များစွာ၏ အလယ်တွင် ပိတ်ဆို့ထားခြင်း ခံနေရသည့်တိုင် ရဲရှောင်သည် မည်သည့်အရာကိုမျှ ဂရုမစိုက်ဘဲ အသေအကြေ တိုက်ခိုက်လျက် ရှိသည်။ အင်အားခြင်း မညီမျှသည့်အခြေအနေတွင်အချိန်မရွေး သေဆုံးသွားနိုင်သော်လည်း အသေခံ၍ပင်ရန်သူပေါင်းများစွာအား ပြန်လည်တိုက်ခိုက်နေလေသည်။
ရန်သူများ၏ အမြင်တွင်ရဲရှောင်သည် နတ်ဆိုးတစ်ကောင်နှင့်ပင်တူနေပါသည်။
ရန်သူများအားလုံးသည် ရဲရှောင်အား မသိစိတ်အတွင်းမှ လေးစားနေမိကြပြီး တစ်ချိန်တည်းမှာပင် မုန်းတီးလျက်ရှိသည်။
ဇွဲနပဲကြီးစွာ ရွပ်ရွပ်ချွံချွံ တိုက်ခိုက်နေသည့် လူတစ်ယောက်အား မည်သူမျှ မလေးစားဘဲ နေမည် မဟုတ်ချေ။ သို့သော် ထိုလူသည် သူတို့၏ ရန်သူဖြစ်နေသည့်အတွက် မုန်းတီးနေမိကြခြင်း ဖြစ်သည်။
လူတိုင်းသည် ရဲရှောင်၏ လက်ချက်ဖြင့်သေဆုံးရမည်ကို ထိတ်လန့် ကြောက်ရွံ့နေမိကြသည်။ မည်မျှပင် လေးစားနေမိစေကာမူ ရဲရှောင်အား မရရအောင် သတ်ရန်တွေးနေကြလေသည်။
အပြန်အလှန်တိုက်ခိုက်နေကြသည့်အခြေအနေများသည် ပို၍ပင်ပြင်းထန်လာလျက်ရှိသည်။
“ရွှစ် . . .”
ရဲရှောင်၏ ပုခုံးအား အပေါ်ယံရှပ်၍ ထိသွားခြင်း ဖြစ်သည်။
သို့သော်သူ၏ မျက်နှာသည် တည်ငြိမ်လျက်ရှိပြီး မျက်လုံးများမှာလည်း အေးစက်မာကြောလျက်ရှိသည်။
တစ်ပြိုင်တည်းမှာပင် သူ့အား တိုက်ခိုက်ခဲ့သည့် မြေကြီးအဆင့် ပညာရှင်၏ မျက်လုံးထံသို့ အပ်တစ်ချောင်း ပစ်လွှတ်လိုက်သည်။ အပ်သည်ထိုလူ၏ မျက်လုံးမှတဆင့် ဦးနှောက်ထံသို့ ဖောက်ဝင်သွားသည်။
ထိုကဲ့သို့ ဖောက်ဝင်သွားသည့် အချိန်တွင် အသံပင် ထွက်သွားလေသည်။ ထိုလူမှာလည်း အသံနက်ကြီးဖြင့်အာခေါင်ခြစ်၍အော်လိုက်ပြီး မျက်လုံးအား လက်နှင့်အုပ်ကာ မြေပြင်ပေါ်သို့ လဲကျသွားသည်။
တိုက်ပွဲကြာလာသည်နှင့်အမျှ ရဲရှောင်လည်း အစွမ်းအကုန် အသုံးချကာ ပြန်လည်တိုက်ခိုက်နေရသည်။ သူ၏ အပ်များကိုပင်ပြန်လည် ယူဆောင်နိုင်ခြင်း မရှိတော့ချေ။
“သေစမ်း . . .”
“ဘုန်း . . .”
လက်ဝါးသုံးချပ်သည် ရဲရှောင်အား တစ်ပြိုင်တည်းပင် ထိမှန်သွားကြသည်။ ရဲရှောင်လည်း တောင့်ခံနိုင်စွမ်း မရှိတော့သဖြင့်အဝေးသို့ လွင့်ထွက်သွားခဲ့သည်။ သူ၏ မျက်လုံးများလည်း ပြာဝေသွားပြီး စိတ်ထဲတွင်လည်း –
[တောက်. . . ဒီခွေးကောင်တွေ . . . အရင်လိုဧကရာဇ်ဘဝမှာသာဆိုရင်ငါလေတစ်ချက်မှုတ်ရင်နဲ့ကို အကုန်သေတယ်။ အခုတော့ ဒီလို ခွေးကောင်တွေ လက်ချက်နဲ့ သေမလို ဖြစ်နေတာ တကယ် စိတ်ပျက်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ။ အခုတော့ ငါ့ဘက်က ဘာမှ ပြန်မလုပ်နိုင်ဘူး . . .]
[အခုရှိနေတဲ့ လူဦးရေရဲ့ ထက်ဝက်လောက်ပဲ ကျန်မယ်ဆိုရင် ဒီလိုကောင်တွေကို သတ်ပြီး အေးအေးဆေးဆေး ပြေးနိုင်တယ်။ အခုကျ ရန်သူ့အင်အားက များလွန်းတယ်။ ငါ့ဘဝက ဒီမှာပဲ အဆုံးသတ်တော့မှာလား။ ပြန်မွေးဖွားလာတဲ့ ဘဝကလည်း ဒီလောက်တောင်ပဲ ဆိုးရသလားကွာ။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ကျရှုံး ရတော့မှာလား . . .]
ရဲရှောင်၏ မျက်လုံးများသည်ပြာဝေနေတုန်းပင်ဖြစ်သည်။ သို့သော် အားတင်း၍ မတ်တတ်ထရပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက်သူ၏ ပါးစပ်မှ သွေးများ စီးကျလာလေသည်။ထိုသွေးများအား သုတ်လိုက်ရင်း စိတ်ထဲတွင်လည်း –
[အချိန်တွေသာ နောက်ပြန်ဆုတ်သွားခဲ့မယ်ဆိုရင်စုယဲ့ယွဲ့ကို အခုလိုပဲ ကယ်တင်မိမှာလား၊ ငါ့ကိုယ်ငါပဲ ကိုယ်လွတ်ရုန်းမိမှာလား။ သေချာတာကတော့ ဒီလူတွေက စုယဲ့ယွဲ့ဆီလာတာ ငါ့ဆီလာတာ မဟုတ်ဘူး။ ငါသာ အသက်ရှင်ချင်တယ်ဆိုရင် ၉၀ ရာခိုင်နှုန်းလောက် လွတ်မြောက်ဖို့ သေချာတယ်။ ဒါပေမဲ့ . . .]
ထို့နောက် ရဲရှောင်သည်ပြုံးလိုက်ရင်း –
[ငါသာ စုယဲ့ယွဲ့ကို အဖမ်းခံခိုင်းလိုက်မယ်ဆိုရင် ငါက လူပီသတဲ့သူတစ်ယောက် ဖြစ်ပါတော့မလား၊ လူလို့တောင် ခေါ်ထိုက်ပါတော့မလား။ ငါအရင်ဘဝတုန်းကအခုလို စုယဲ့ယွဲ့ကို ဆက်ဆံခဲ့သမျိုး ဟိုကောင်မလေးကိုသာ ဆက်ဆံခဲ့မယ်ဆိုရင် သူလည်း ဝမ်းနည်းသွားမှာ မဟုတ်ဘူး။ ငါဘာလို့ လူလို မသိတတ်ခဲ့ရတာလဲ။ ဘာလို့ လူသားတစ်ယောက်ရဲ့ တာဝန်ကို မကျေပွန်ခဲ့ရတာပါလိမ့်၊ ရှောင်ဧကရာဇ်ဆိုတာ ဒီလိုလူတစ်ယောက်လား . . .]
ရဲရှောင်သည်သူ၏ ယခင်ဘဝအားတွေးမိလိုက်သည့်အတွက်အလွန်အမင်းပင်နောင်တရသွားခဲ့သည်။ ထို့နောက်သူ၏ လက်များအားဝေ့ယမ်းလိုက်သောအခါ အပ်နှစ်ချောင်း ထွက်ပေါ်လာလေသည်။ ထိုအပ်များသည် သူလျှို့ဝှက်စွာ သိမ်းဆည်းထားသော အပ်များပင်ဖြစ်သည်။
ရန်သူများသည်ရဲရှောင်၏ လက်ထဲတွင်ရှိသော အပ်အား မြင်တွေ့လိုက်သောအခါ ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်သွားကြသည်။
ရဲရှောင်ထံသို့ ပြေးဝင်လာသည့် လူများသည်လည်း အပ်များအား မြင်လိုက်ရ၍ ရုတ်တရက် အသက်ရှူရပ်သွားသလိုပင်ခံစားလိုက်ကြသည်။
“လာကြလေ။ အားလုံး တက်ခဲ့ကြ။ ငါမသေခင် မင်းတို့ကို ငရဲပို့ပစ်မယ်. . .”
ရဲရှောင်သည် ထိုလူများအား မထီမဲ့မြင်ကြည့်လိုက်ရင်း ခနဲ့သောလေသံဖြင့်ပြောလိုက်ပါတော့သည်. . .။