Switch Mode

Chapter – 187

အမေ

Chapter – 187
“အမေ”

လင်းပါအိုခန်းမ၏ ဧကရာဇ်ဖြစ်သူ ရဲရှောင်သည်​ယခုအခါတွင်​အလွန်အလုပ်များလျက် ရှိသည်။
ထိုအချိန်တွင်​လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်လှသော ဝါးရုံတောအတွင်းရှိ သခင်ကြီးဘိုင် နေထိုင်ရာ နေရာသို့ မမျှော်လင့်သော ဧည့်သည်တစ်ဦး ရောက်ရှိလာခဲ့သည်​။
ထိုဧည့်သည်အား မြင်​တွေ့လိုက်ရ​သောအခါ တည်ငြိမ်လွန်းလှသည့် သခင်ကြီးဘိုင်ပင် အံ့သြတုန်လှုပ် သွားလေသည်။
သခင်ကြီးဘိုင်သည် အဖြူရောင်ဝတ်ရုံကိုပင် ဝတ်ဆင်လျက် ဘီးတပ်ကုလားထိုင်ပေါ်တွင် ထိုင်နေသည်​။ သူ၏ မျက်လုံးများသည်လည်း တည်ငြိမ်စွာဖြင့် တောအုပ်အတွင်းသို့ ငေးကြည့်လျက်ရှိ​သည်။ ထို့​နောက်​တစ်​ချက်​ပြုံးလိုက်​ရင်း စိတ်ထဲတွင်​လည်း –
[ကမ္ဘာကြီးတစ်ခုလုံးက ငါ့ကြောင့် ပြောင်းလဲနေပြီ . . .]
သူ၏ ထိန်းချုပ်မှုအောက်တွင် အရာအားလုံး ရှိနေသည့်အတွက်​အ​ကျေနပ်​ကြီး ကျေနပ်​နေမိသည်။ အထူးသဖြင့် ယခုကဲ့သို့ ပြန်​စဉ်းစားမိသည့်အခါတိုင်းတွင်​ပို၍ပင် ကျေနပ်မိသည်​။
သခင်ကြီးဘိုင်​အ​နေဖြင့်​ယခုကဲ့သို့ ဖရိုဖရဲဖြစ်ေ​နသည့်​အခြေအနေမျိုးအား အကြိမ်ကြိမ် ကြုံတွေ့ခဲ့ရဖူးပြီ ဖြစ်​သည့်​အတွက်​မထူးဆန်း​တော့​ပေ။ ကမ္ဘာကြီးတစ်ခုလုံး အုတ်အော် သောင်းနင်း ဖြစ်စေရန် ပြုလုပ်​ခြင်းသည်​သူ့အတွက်​မူ ဌက်​ပျောသီးတစ်​လုံးအား အခွံနွှာစားရသကဲ့သို့ အလွန်​လွယ်​ကူသည့်​အလုပ်​ဖြစ်​သည်​။
တစ်ခါတစ်ရံတွင်လည်း ပင်ပန်းလာသကဲ့သို့ ခံစား​နေရသည်​။
ကမ္ဘာကြီးတစ်ခုလုံးအား ခြယ်လှယ်နိုင်ရန်အတွက်​လူတိုင်းအိပ်မက်ပင်​မက်ဖူးကြလိမ့်​မည် မဟုတ်သော်လည်း သခင်ကြီးဘိုင်အတွက်မူ မထူးဆန်းတော့သော အရာတစ်​ခုပင်​။
အခြားလူများအတွက် အလွန်ကြီးကျယ်ခမ်းနားသော အရာတစ်ခုကဲ့သို့ ဖြစ်​နေ​သော်​လည်း သူ့အတွက်မူ ဘာဆိုဘာမျှ မဟုတ်​ချေ။
အရာအားလုံးအား ကြိမ်ဖန်​များစွာ တွေ့ကြုံဖူးပြီး ဖြစ်သဖြင့် နေသားပင်​ကျနေပြီ ဖြစ်သည်​။
“ကောင်းကင်လျှို့ဝှက် ရတနာ . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်သည် ကောင်းကင်ထက်သို့ ငေးကြည့်ရင်း အတွေးနယ်ချဲ့နေမိသည်​။
ထိုရတနာ ပေါ်လာမည့်နေ့က ပေါ်လာမည့်ဆဲဆဲ အချိန်တွင်​အစအနပင် မကျန်အောင် ကွယ်ပျောက်သွားခဲ့ရသည်။ ထို့ကြောင့် မြင်တွေ့ခွင့်ပင် မရခဲ့ချေ။
ထိုအ​ခြေအ​နေသည်​သူ့အတွက်​အလွန်​မှပင်​စိတ်ကသိကအောက် ဖြစ်ခဲ့ရသည်​။
အဘယ်ကြောင့် ထိုကဲ့သို့ ပျောက်ကွယ်သွားသည်ကိုလည်း နားမလည်နိုင်ခဲ့ပေ။ အောင်မြင်ခါနီး အခြေအနေ ရောက်ခါမှ ကွယ်ပျောက်သွားရခြင်း ဖြစ်သည်။ မ​ကျေနပ်​ဖြစ်​မှုများနှင့်​အတူ သူ၏ စိတ်ထဲ၌ –
[အဲဒီ ရတနာ ကျလာဖို့အတွက်​ငါအများကြီး အားစိုက်ထုတ်ခဲ့ရတာ။ ကျလာတော့မယ့်​အချိန်မှာမှ ပျောက်ကွယ်သွားတယ်​။ မဟုတ်​မှလွဲ​ရော တစ်ယောက်ယောက်ရဲ့ လက်ထဲ ရောက်နေတာများလား . . .]
သခင်​ကြီးဘိုင်​သည်​သက်​ပြင်းရှည်​ကြီးတစ်​ချက်​ချမိလိုက်​သည်​။
ဝမ်အာနှင့် ချူးအာတို့သည် တာဝန်​ကိုယ်​စီဖြင့်​ထွက်​ခွာသွားကြ၍ သူ၏ အနားတွင်​ရှိမ​နေ​ပေ။
ဝါးရုံတောအတွင်း သူတစ်​ယောက်​တည်းသာ ရှိနေ​လေသည်​။ သူလိုချင်​တပ်​မက်​နေသည့်​ရတနာသည်​တစ်​စုံတစ်​ဦး၏ လက်​ထဲသို့​ရောက်​ရှိ​နေမည်​ကို စိုးရိမ်​နေမိသည်​။
ထိုအချိန်တွင် ကောင်းကင်ထက်ရှိ တိမ်တိုက်များသည်​ရုတ်​တရက်​ဆိုသလိုပင်​လျင်မြန်စွာဖြင့်​ပြောင်းလဲသွားသည်။
တိမ်တိုက်များ၏ အနောက်ဘက်မှ အရောင်အသွေးစုံလင်လှသည့် အရောင်များသည်​ပြိုးပြိုးပျက်​ပျက်​ဖြင့်​ပင်​လင်းလက်​တောက်​ပသွားသည်​။
လေပြည်လေညှင်းတစ်ခုသည်လည်း ဝါးရုံတောအတွင်း ထူးဆန်းစွာ တိုက်ခတ်လာသည်။
ဝါးပင်များအားလုံးသည်​ယိမ်းနွဲ့ကာ လှုပ်ခါနေကြသည်​။ သခင်ကြီးဘိုင်လည်း ကောင်းကင်ထက်သို့ ချက်ချင်းပင်​မော့ကြည့်လိုက်သည်။
ထို့နောက် တောက်ပလှသည့် အလင်းတန်းများသည် သူ၏ အရှေ့တွင် လင်းလက်လာပြီး ထိုအလင်း​ရောင်​များအကြားတွင်​ခန့်ညား ထည်ဝါ သားနားလှသော အဝတ်အစားများ ဝတ်ဆင်ထားသည့် အမျိုးသမီးတစ်ဦးသည်​ပေါ်ထွက်​လာသည်​။
သူမသည် သခင်ကြီးဘိုင်အား စူးစိုက်ကြည့်လျက်​ရှိပြီး မျက်လုံးများတွင်လည်း​ဒေါသထွက်​နေသည့်​အရိပ်အယောင်များ ပြည့်​နှက်​လျက်​ရှိသည်​။
သခင်ကြီးဘိုင်လည်း အဆိုပါ အမျိုးသမီးအား တွေ့လိုက်ရသောအခါ အံ့သြစိတ်​ကြောင့်​ပါးစပ်​အ​ဟောင်းသားပင်​ဖြစ်​သွား​လေသည်​။ ထို့​နောက်​အလျင်​အမြန်​ဖြင့်​ပင်​ခါးအား မတ်လိုက်ရင်း အံ့သြသည့်​ဟန်ဖြင့် –
“အာ . . . ဘယ်လိုလုပ် ကိုယ်တိုင် ရောက်လာရတာလဲ . . .”
အမျိုးသမီးမှ –
“ဘာလို့လဲ။ မင်းပြန်မလာချင်တာနဲ့ပဲ ငါ့ကိုတောင် မကြိုဆိုချင်ဘူးပေါ့​လေ ဟုတ်လား . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်လည်း ခေါင်းငုံ့လိုက်ရင်း တိုးညှင်းေ​သာ လေသံဖြင့် –
“မလုပ်ဝံ့ပါဘူး . . .”
အမျိုးသမီးလည်း မ​ကျေနပ်​သည့်​လေသံဖြင့်​-
“မလုပ်ဝံ့ဘူး ဟုတ်လား။ မင်း မလုပ်ဝံ့တဲ့ အရာဆိုတာရော ရှိသေးလို့လား . . .”
ပညာရှင်အများစုသည် ပျံသန်းနိုင်သည့် ကျင့်စဉ်များကို ကျင့်ကြံနိုင်ကြသည်။ ထို့ပြင်​လေထဲသို့ ခုန်တက်၍လည်း တစ်နေရာမှ တစ်နေရာသို့ သွားလာနိုင်ကြသည်။ သို့သော် လေထဲတွင်မူ အကြာကြီး နေနိုင်မည် မဟုတ်ပေ။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ကမ္ဘာမြေကြီး၏ ဆွဲအားကြောင့်ပင် ဖြစ်သည်​။
သို့သော် ယခုအမျိုးသမီးမှာမူ လေထဲတွင် အေးအေးဆေးဆေးဖြင့်ပင်​ရပ်နေနိုင်​လေသည်​။
သူမရွေ့လျားလိုက်သည့် အခါတိုင်း ရောင်စုံတိမ်တိုက်များသည် သူမ၏ ခြေထောက်အောက်သို့ ရောက်လာကြသည်​။ မြေကြီးအား ထိ၍ လမ်း​လျှောက်​ခြင်း မဟုတ်​ဘဲ တိမ်​တိုက်​များ​ပေါ်တွင်​လျှောက်နေခြင်း ဖြစ်​သည်​။ သူမ၏ လက်များအား ဝေ့ဝမ်းလိုက်သောအခါ ကောင်းကင်ထက်ရှိ တိမ်တိုက်များသည်လည်း နဂိုပုံမှန်အတိုင်း ဖြစ်သွားလေသည်​။ ထို့နောက် ခြေထောက်အောက်ရှိ တိမ်တိုက်များသည်လည်း လှုပ်ရှားသွားကာ မြေပြင်ပေါ်တွင် ထိုင်ခုံတစ်လုံးပုံစံသို့ ချက်ချင်း ပြောင်းလဲသွားလေသည်။
သူမသည် တိမ်တိုက်များအား အသုံးပြု၍ ထိုင်ခုံတစ်ခုံ ပြုလုပ်လိုက်ခြင်းပင်​ဖြစ်သည်။
ဖြူဖွေး၍ သန့်စင်နေသော တိမ်ထိုင်ခုံ တစ်လုံးပင် ဖြစ်သည်​။ ထို့နောက် အမျိုးသမီးသည်​ခုံပေါ်တွင် ထိုင်ချလိုက်သည်။
အမျိုးသမီး၏ အပြုအမူများ​ကြောင့်​သခင်ကြီးဘိုင်သည်​တအံ့တဩဖြင့်​-
“အမေ . . . အခုချိန်ထိ ဒီကမ္ဘာပေါ်က အညစ်အကြေးတွေပေမှာ စိုးရိမ်နေတုန်းလား။ ဒီလိုဆိုမှ​တော့ ကျွန်တော့်ဘက်ကလည်း ဘာမှ ဧည့်ခံမနေတော့ဘူးနော် . . .”
အမျိုးသမီးသည် ယခုကမ္ဘာ​ပေါ်ရှိ အရာမှန်​သမျှအား ထိ​တွေ့ရမည်​ကို ရွံရှာမိ​သော​ကြောင့်​ယခုကဲ့သို့ တိမ်​ထိုင်​ခုံ​ဖန်​တီး၍ ထိုင်​လိုက်​ခြင်း ဖြစ်​သည်​။ မော်တယ်ကမ္ဘာရှိ မည်သည့်အရာကိုမှ သူမ မထိချင်ပေ။
အမျိုးသမီးမှ မကျေမနပ် လေသံဖြင့် –
“မင်းရဲ့ ငှက်မလေး နှစ်ကောင်ရော . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်မှ –
“ကျွန်​တော်​ခိုင်းထားတဲ့ ကိစ္စ​လေး​တွေ သွားလုပ်​နေကြလို့ ဒီမှာ မရှိကြဘူး။ အမေပြန်ခေါ်စေချင်ရင် ခေါ်ပေးမယ်လေ . . .”
အမျိုးသမီးသည်​ဆောင့်​ကြီး​အောင့်​ကြီး​လေသံဖြင့်​-
“မလိုပါဘူး . . . သူတို့ကို မြင်ရတာ ပိုပြီး စိတ်ရှုပ်တယ် . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်လည်း တခဏမျှ နှုတ်ဆိတ်နေလိုက်သည်​။ ထို့​နောက်​လေသံ​အေး​လေးဖြင့်​-
“ဘာလို့လဲ။ သူတို့က ကောင်းရှာပါတယ်​.. . .”
“ဪ . . . ဟုတ်လား . . .”
အမျိုးသမီးသည် မျက်​နှာအား​မဲ့ရွဲ့ကာ ပြောလိုက်သည်။ သူမ၏ စိတ်ထဲတွင်​မူ မ​ကျေမနပ်​ဖြစ်​နေမိသည်။
သခင်ကြီးဘိုင်လည်း မည်​သည့်​စကားမျှ တုန့်​ပြန်​ပြောဆိုခြင်း မပြု​တော့​ပေ။
သူ၏ နှုတ်​မှ ဝမ်အာနှင့် ချူးအာတို့ နှစ်​ဦးအား လက်ထပ်ချင်ပါသည်ဟု ဖွင့်​ဟ​ပြောဆိုမိလျှင်​သို့မဟုတ် သံယောဇဉ် ကြီးသည့် ပုံစံမျိုး ပြသလိုက်မည် ဆိုပါက အမေဖြစ်သူမှ ထိုမိန်းကလေး ၂ ဦးအား ချက်ချင်းပင်​သတ်ပစ်နိုင်သည်ကို​သေချာ​ပေါက်​သိ​နေ​လေသည်​။
သူတို့ နှစ်​ဦးသည် မည်​သည့်​စကားမျှ ထပ်​မံ​ပြောဆိုခြင်း မပြု​တော့ဘဲ အချိန်​အ​တော်​ကြာ နှုတ်​ဆိတ်​နေကြသည်​။ တစ်​ခဏအကြာတွင်​အမျိုးသမီးမှ –
“မင်းဘယ်တော့ ပြန်လာဖို့ စိတ်ကူး​ထားလဲ . . .”
သခင်​ကြီးဘိုင်​လည်း​ခေါင်းငုံ့ထားပြီး တိုးညှင်း​သော​လေသံဖြင့်​-
“ကျွန်တော် မလာချင်ဘူး အ​မေ။ တကယ်မလာချင်လို့ပါ . . .”
“အဲ့ဒီမှာ ထီးနန်းကို လု​နေကြတဲ့ လူ​တွေချည်းပဲ။ ကျွန်တော် လွတ်လွတ် လပ်လပ်ပဲ နေချင်တယ် . . .”
“လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဟုတ်လား . . .”
အမျိုးသမီးသည်​သက်ပြင်းတစ်​ချက်​ချလိုက်​ရင်း သားဖြစ်​သူအား​နွေး​ထွေးကြင်​နာ​သော မျက်​ဝန်း များဖြင့်​ကြည့်​လိုက်​သည်​။ ထို့နောက် နူးညံ့ချိုသာ​သော အသံဖြင့် –
“လွတ်လပ်ခြင်း ဆိုတဲ့အရာက ပြောရတာတော့ သိပ်လွယ်တယ်။ ဘယ်သူကများ လွတ်လွတ် လပ်လပ် မနေချင်ဘဲ ရှိပါ့မလဲ။ ဒါပေမဲ့ မင်းကတော့ ဒီလိုလုပ်လို့ မသင့်သေးဘူး။ မင်းလို လူမျိုးက ဘယ်လိုများ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေလို့ ဖြစ်နိုင်မှာလဲ။ မင်းအဖေက မင်းကို သဘောအကျဆုံးပဲဆိုတာ မင်းလည်း သိသားနဲ့။ အဲဒီလို သဘောကျ မျက်နှာသာပေးလို့ပဲ မင်းရဲ့ ညီအစ်ကိုတွေက မင်းကို မ​ကျေမနပ်​ဖြစ်​နေကြတာ . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်လည်း ပြုံးလိုက်ရင်း ခနဲ့တဲ့တဲ့ လေသံဖြင့်​-
“ကျွန်တော့် ညီအစ်ကိုတွေတဲ့လား . . . သူတို့​တွေ အားလုံးက အမေ့ရဲ့ သားတွေပဲ မဟုတ်ဘူးလား . . .”
သားဖြစ်​သူ၏ စကား​ကြောင့်​အမျိုးသမီးသည် သက်ပြင်းချလိုက်ပြန်သည်။
သခင်​ကြီးဘိုင်​-
“ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အခုတစ်ခေါက် အမေတည်တည်ငြိမ်ငြိမ် ဖြစ်နေတာတော့ အံ့သြမိတယ် . . .”
အမျိုးသမီး –
“ငါအခုလာတာ မင်းကိစ္စတစ်ခုတည်းကြောင့် မဟုတ်ဘူး။ ဒီကမ္ဘာမှာ ဖီးနစ်ခန္ဓာကိုယ်ပိုင်​ရှင်​ရှိနေတယ် လို့ ခံစားမိနေလို့။ အဲဒါကြောင့် ငါကိုယ်တိုင် လာကြည့်တာ . . .”
“ဒါပေမဲ့ အခု မင်းရဲ့ လေးတိလေးကန် ပုံစံကို ကြည့်ရတာ ငါ့အတွက်​တကယ် စိတ်အနှောင့် အယှက်ဖြစ်စရာ ကောင်းတယ်။ ဟိုကောင်မလေး နှစ်​ယောက်သာ အခုချိန် ရှိနေရင် ငါ့လက်​ချက်​နဲ့ သေတောင် သေသွားလောက်ပြီ။ သူတို့ရဲ့ ဆရာကို​တောင်​မကာကွယ်နိုင်တဲ့ ဟာမတွေ သေဖို့ပဲထိုက်တန်တယ် . . .”
မိခင်​ဖြစ်​သူ၏ စကား​ကြောင့်​သခင်ကြီးဘိုင်သည်​ခပ်ဖျော့ဖျော့ ပြုံးလိုက်သည်။ သူ့အမေ၏ ကျင့်စဉ်သည် အကောင်းဆုံး ကျင့်စဉ်များ ထဲမှ တစ်ခုဖြစ်သည့် ဖီးနစ်ကကြိုးကျင့်စဉ်ပင် ဖြစ်သည်။ ထိုကျင့်​စဉ်​တွင်​ကောင်းကင်နှင့် မြေပြင်တစ်ခုလုံးအား တုန်လှုပ် စေနိုင်သော စွမ်းအားမျိုး ရှိသည်​။ သဘာဝတရားကြီးနှင့် သွေဖယ်သော စွမ်းအင်များစွာ ပါဝင်နေလေသည်။ အလွန် အစွမ်းထက်လှသော်လည်း ကျင့်ကြံသူများအဖို့ လိုအပ်ချက်အချို့တော့ ရှိနေသည်။ ဖီးနစ်ခန္ဓာကိုကယ်ပိုင်ရှင်မှသာလျှင် အဆိုပါ ကျင့်စဉ်အား ကျင့်ကြံနိုင်မည် ဖြစ်သည်​။ ထို့ကြောင့်
လူတိုင်း ကျင့်နိုင်​သည့်​ကျင့်​စဉ်​မျိုး​တော့ မဟုတ်​ချေ။
သူ့အမေ၏ ပညာရပ်အား လက်ဆင့်ကမ်း​ပေးနိုင်​ရန်​အတွက်​မွေးရာပါ ဖီးနစ်ခန္ဓာကိုယ်ပိုင်ရှင်အား လိုအပ်​မည်ြ​ဖစ်​သည်​။
ပညာရပ်​အား လက်​ဆင့်​ကမ်း​ပေးချင်​နေ​သော အမေဖြစ်သူ၏ ဆန္ဒသည်​ယခုတိုင်အောင် မပြည့်ဝ​သေးပေ။ ပညာအ​မွေ ချန်​ထားခဲ့ချင်​သောစိတ်​သည်​အချိန်နှင့်အမျှပင် ကြီးစိုးနေသည့်​အတွက်​ဖီးနစ်​ခန္ဓာကိုယ်​ပိုင်​ရှင်အား နှစ်ပေါင်းများစွာပင်​လိုက်လံရှာ​ဖွေခဲ့သည်။ သို့သော် တစ်ဦးတစ်လေပင် မတွေ့ခဲ့ချေ။ သို့သော် ယခုအခါတွင်​မူ အဆင့်နိမ့်နယ်ပယ်တစ်ခုဖြစ်သော မော်တယ်ကမ္ဘာတွင် ထိုခန္ဓာကိုယ်​ပိုင်​ရှင်​ရှိနေသည်ဟု သူမ ခံစား​နေရသည့်​အတွက်​ရောက်​ရှိလာခြင်းဖြစ်​သည်​။
အမျိုးသမီးမှ ဝမ်အာတို့အား သတ်ပစ်မည်ဟု​ပြောဆို​နေခြင်းသည်​လိမ်​ညာ၍ ပြောနေခြင်း မဟုတ်ပေ။
ဝမ်အာနှင့် ချူးအာတို့သည် ယခုကမ္ဘာရှိ လူများအားလုံးအား ပုရွတ်ဆိတ်လေးများကဲ့သို့ ဆက်ဆံနိုင်သကဲ့သို့ သခင်ကြီးဘိုင်၏ အမေအတွက်​လည်း သူမတို့သည် ပုရွတ်ဆိတ်လေးများသာ ဖြစ်နေလေသည်။
ထို့ကြောင့် သူမတို့အား အလွယ်တကူ သတ်နိုင်သည်​မှာ ငြင်းဖွယ်ရာ မရှိချေ။
“ဂုဏ်ယူပါတယ်အမေ . . . အမေ့ရဲ့ အိပ်မက်တွေ ဖြစ်လာတော့မှာပေါ့ . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်သည် မိခင်ဖြစ်သူအား ရိုရို​သေ​သေဖြင့်​ပင်​ပြောလိုက်​သည်​။
အမျိုးသမီးမှ မျက်​မှောင်​ကြုတ်​လိုက်​ရင်း –
“အခုထိတော့ လူကို မတွေ့​ရ​သေးပါဘူး။ အဲဒါကြောင့် ဂုဏ်ပြု စောမနေနဲ့ . . .”
သခင်​ကြီးဘိုင်​သည်​တည်​ငြိမ်​သော​အသံဖြင့်​-
“ကျွန်တော့်ရဲ့ ကျင့်ကြံမှုက နောက်ဆုံးအဆင့်ကို ရောက်နေပြီ။ အနှောင့်အယှက်ခံလို့ မဖြစ်ဘူး”
“စိတ်မပူပါနဲ့အမေ . . . ကျွန်တော် ကိစ္စတွေ ပြီးရင် တတ်နိုင်သမျှ မြန်မြန် ပြန်လာပါ့မယ် . . .”
အမျိုးသမီးမှ သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း –
“ကောင်းပြီ . . . ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဂရုစိုက်ပါ။ ငါဒီမှာ အကြာကြီး နေလို့မရဘူး။ အကြာကြီး နေမိရင် အချိန်စက်ဝန်းနဲ့ ဟင်းလင်းပြင် စက်ဝန်းကို ထိခိုက်ပြီး ကမ္ဘာပျက်သွားနိုင်တယ် . . .”
သခင်​ကြီးဘိုင်​လည်း​ခေါင်းညိတ်​လိုက်​ကာ –
“ကျွန်တော် နားလည်ပါပြီ . . .”
“ဒီတစ်ခေါက် မင်းအတွက် ငါယူလာတဲ့ လက်ဆောင်လေးပါ . . .”
အမျိုးသမီးသည် အရောင်ငါးမျိုးပါ​သော လက်စွပ်တစ်ကွင်းအား သခင်​ကြီးဘိုင်​ထံသို့ ပစ်ပေးရင်း ပြောလိုက်သည်။
“ဒီလို အဆင့်နိမ့် ကမ္ဘာမှာ မင်းဘဝကို အနစ်မွန်း မခံပါနဲ့။ မင်းက ဂရုမစိုက်ဘူး ဆိုရင်တောင် ငါ့အနေနဲ့ သိက္ခာကျမခံနိုင်ဘူး . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်လည်း လက်စွပ်အား ကိုင်ထားရင်း ခေါင်းကို ငုံ့ထားကာ –
“စိတ်မပူပါနဲ့အမေ . . .”
အမျိုးသမီးသည်​ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ပြီးနောက် သခင်ကြီးဘိုင်၏ မျက်နှာအား ညင်သာစွာ ကိုင်​လိုက်​သည်​။ ထို့​နောက်​နောက်ပြန်ဆုတ်လိုက်ရင်း –
“ငါသွားပြီ . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်လည်း ခေါင်းငုံ့ထားလျက် မော့၍ မကြည့်ဘဲ –
“ကောင်းပါပြီ အမေ . . .”
မိခင်ြ​ဖစ်သူ၏ မျက်ဝန်းများနှင့်​ဆုံအောင် ကြည့်မိပါက စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ပြန်လာမည်ဟု ပြောမိမည်ကို စိုးရိမ်သဖြင့် အကြည့်လွှဲထားခြင်း ဖြစ်သည်။
အမျိုးသမီးလည်း သက်ပြင်းတစ်ချက် ထပ်မံချလိုက်ရင်း စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဟန်ပန်ဖြင့် –
“မင်းပြန်မလာသေးတာလည်း တစ်မျိုးကောင်းပါတယ်။ မင်းတို့ကလေးတွေ ထီးနန်းအတွက်​တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် တိုက်ခိုက်နေကြမယ့်​အရေး ခေါင်းခဲနေစရာ မလိုတော့ဘူးပေါ့ . . .”
ထို့နောက် အမျိုးသမီးသည်​ချက်ချင်းဆိုသလိုပင်​ပျောက်ကွယ်သွားပါတော့သည်။
ရောင်စုံတိမ်တိုက်များ ကောင်းကင်ထက် စုဆုံသွားကြသည်မှာ အလွန် လှပသော မြင်ကွင်း တစ်ခုပင် ဖြစ်သည။
သခင်ကြီးဘိုင်လည်း ခေါင်းကို​မော့လိုက်ရင်း​ကောင်းကင်​အား​မော့ကြည့်​လိုက်​သည်​။​ထို့နောက် အမေဖြစ်သူ ထိုင်ခဲ့သည့် သန့်ရှင်း စင်ကြယ်လှသော တိမ်တိုက်ထိုင်​ခုံအား ငေးကြည့်နေမိသည်​။
“အမေ . . . ကျွန်တော် ပြန်လာမှာပါ။ ဒါပေမဲ့ အခုတော့ မဟုတ်သေးဘူး . . .”
သခင်ကြီးဘိုင် ခပ်တိုးတိုး ရေရွတ်လိုက်သည်။ သူ၏ ရေရွတ်သံကိုတော့ အမေဖြစ်သူ ကြားနိုင်မည် မထင်ချေ။
. . .
ရဲ​ရှောင်​နှင့်​စုယဲ့ယွဲ့သည်​ရေခဲတောင်ကြီး​ပေါ်၌​ရောက်​ရှိ​နေကြသည်​။
ရဲ​ရှောင်​သည်​သူကိုယ်တိုင် ဖန်တီးထားသည့် ရေခဲတောင်ကြီးအား အထူးတလည်​စိတ်ဝင်စားခြင်း မရှိသော်လည်း စုယဲ့ယွဲ့မှာမူ ရေခဲတောင်ကြီးအား တအံ့တဩဖြင့်​အထူးဆန်းသဖွယ်​ဖြစ်နေ​လေသည်။ ရဲ​ရှောင်​သူ့ထံသို့​ရောက်​မလာခဲ့သည့်​အချိန်​များသည်​စိတ်​ဓာတ်​အကျဆုံး အချိန်​များ ဖြစ်​ခဲ့ရသည်​။ ထို့ပြင်​ရဲရှောင်၏ သေလုမျောပါး ဖြစ်ခဲ့သည့် သတင်း​ကြောင့်​မစားနိုင်​မ​သောက်​နိုင်​ပင်​ဖြစ်​ခဲ့ရပြန်သည်​။
သူ့​ကြောင့်​စိတ်​ဆင်းရဲ ကိုယ်​ဆင်းရဲ ဖြစ်​နေ​သော ယဲ့ယွဲ့အား စိတ်​သက်​သာရာရ​စေရန်​အတွက်​ရဲ​ရှောင်​သည်​ဖြစ်​ပျက်​ခဲ့သည့်​အ​ကြောင်းအရာများထဲမှ တစ်​ချို့တစ်​ဝက်​အား​ပြောပြခဲ့သည်​။ အ​ကြောင်း အရာများအားလုံးအား အမှန်​တိုင်း ဖွင့်​ဟ​ပြောဆိုရန်​အတွက်​မှာမူ မဖြစ်​နိုင်​သေး​ချေ။ စုယဲ့ယွဲ့သည်​လည်း ရဲရှောင်​ပြော​သော အ​ကြောင်းအရာများအား နား​ထောင်​ရင်း စိတ်​သက်​သာရာ ရသွားပါ​တော့သည်​. . .။

Comment

Leave a Reply

Options

not work with dark mode
Reset