Switch Mode

Chapter – 182

သေခြင်းနှင့်ရှင်ခြင်း

Chapter – 182
“သေခြင်းနှင့်ရှင်ခြင်း”

“လူတစ်ယောက်က ကိုယ်​နဲ့မိတ်ဆွေလာဖွဲ့ပြီဆိုရင်​အ​ကြောင်းပြချက်​က နှစ်​ခုပဲရှိတယ်​။ ပထမအချက်​က သူကိုယ်တိုင်က ခင်မင်မှုကို လိုလားလို့​။ ဒုတိယတစ်​ချက်​က ကိုယ့်​ဆီက​နေ တစ်ခုခုကို လိုချင်လို့​။ ဥပမာကွာ ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို လိုချင်​လို့လား ဒါမှမဟုတ်​လေးစားမှု၊ ကျော်ကြားမှု၊ ငွေကြေးဥစ္စာ၊ အဲ့ဒါတွေကို လိုချင်လို့လား။ တစ်​ခုခု​ပေါ့ကွာ။ ပုံမှန်​ဆို လူတစ်ယောက်က​လမ်းပေါ်မှာ တောင်းစားနေတဲ့ သူ​တောင်းစားတစ်ယောက်နဲ့ မိတ်ဆွေဖြစ်ချင်ပါ့မလား။ တန်ဖိုးခြင်း ကွာတယ်။ မိတ်ဆွေချင်း အခင်​အမင်​မပျက်​ဆက်​ဆံ​ရေး​တွေ ခိုင်​မြဲ​နေတယ်​ဆိုတာ အ​ပေးအယူမျှတ​နေလို့သာ ခိုင်​မြဲ​နေကြတာ။ အခု အဖေနဲ့ မင်းကြီး​ကိုပဲ ကြည့်လေ . . .”
“မင်း . . . လူ​တွေရဲ့ စိတ်​ကို ခွဲခြားသိမြင်တာ ကောင်းပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ တစ်ခုတော့ မှတ်ထားပါ။ လူ့ဘောင်အဖွဲ့အစည်းထဲမှာ အ​ပေးအယူကို​မျှော်​လင့်​လို့​ပေါင်းသင်းဆက်​ဆံ​နေတဲ့ လူ​တွေလည်းရှိသလို
စစ်မှန်တဲ့ ချစ်ခြင်းတရား​တွေလည်း ရှိသေးတယ်ဆိုတာ မင်းမငြင်းပယ်နိုင်ပါဘူး . . .”
ရဲနန်ရှန်သည်​သားဖြစ်​သူအား​လေး​လေးနက်​နက်​ဖြင့်​ပင်​ပြောလိုက်သည်။
ရဲ​ရှောင်​လည်း​ခေါင်းညိတ်​လိုက်​ရင်း –
“ဒါပေါ့ . . . ဟုတ်​တာ​ပေါ့ . . .”
ရဲနန်ရှန်ပြောသည့် စကားသည် အမှန်ပင် ဖြစ်သည်။
လူတိုင်းသည် ကိုယ်ကျိုးအတွက်သာ ကြည့်တတ်ကြသည် ဆိုသော်လည်း စစ်မှန်သော ချစ်ခြင်း​မေတ္တာတရားများသည်လည်း ရှိနိုင်​ပေသည်​။ ထိုကဲ့သို့သာမဟုတ်ပါက လူဆိုသည့် သတ္တဝါလည်း ရှိတော့မည် မဟုတ်ချေ။
ပုထုဇဉ်​ပီပီ သံယောဇဉ်ဆိုသော အရာအား ခုံမင်​တွယ်တာတတ်ကြသည်မှာ ဓမ္မတာပင်​။
ရဲ​ရှောင်​သည်​ဖခင်​ဖြစ်​သူအား ကြည့်​ရင်း –
“အင်း . . . ခုလက်​ရှိ အုပ်​ချုပ်​နေတဲ့ မင်းကြီးအတွက်​ဆိုရင်​တော့ နိုင်ငံတော်ကို ကျွန်​တော်​တို့ ကာကွယ်ပေးရတာ လုပ်သင့်တဲ့အရာပါ။ ဒါပေမဲ့ သူ့သား လူရှုပ် ၃ ယောက်အတွက်​ဆိုရင်တော့ . . . စဉ်း စားစရာ ကိစ္စဖြစ်​သွားပြီ။ နောင်တစ်ချိန် မင်း​ကြီး နတ်ရွာစံပြီး သူတို့သုံးယောက်ထဲက တစ်ယောက်ယောက်သာ ထီးနန်းကို ရသွားမယ်ဆိုရင် ကျွန်တော်က​တော့ ဘာမှကို လုပ်​ပေးချင်​စိတ်​မရှိ​တော့ဘူး . . .”
“အဲ့ဒီလို အချင်း​ရောအဆင်းပါမရှိတဲ့ လူ​တွေအတွက်​ကျွန်​တော်​တို့က နိုင်ငံတော်ကို တည်ငြိမ်အောင် စောင့်ရှောက်ပေးနေရမှာလား။ သူတို့​ကြောင့်​နောင်တစ်ချိန်မှာ ပြဿနာ တစ်ခု မဟုတ်တစ်ခု ဖြစ်လာနိုင်တယ်​။ မယုံရင်​အ​ဖေ​စောင့်​ကြည့်​. . . အချိန်က စကား ပြောသွားလိမ့်မယ် . . .”
ရဲ​ရှောင်​ပြောလိုက်​သည့်​စကားများ​ကြောင့်​ရဲနန်ရှန်သည် အချိန်​အတော်ကြာသည်အထိ နှုတ်ဆိတ်နေလေသည်။ ထို့နောက် တည်​ငြိမ်​သော​လေသံဖြင့်​-
“နိုင်ငံတော်ကြီးက မင်း​ကောင်းမင်းမြတ်​တွေရဲ့လက်ထဲမှာပဲ ရှိသင့်တာ . . .”
ဖခင်​၏ စကားအား​ထောက်​ခံသည့်​အ​နေဖြင့်​ရဲရှောင်သည်​ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ရင်း –
“မ​ကောင်းတဲ့သူ​တွေကို အ​ဖေက ရှင်းလင်းပစ်​လို့ မင်းကြီးဘက်​က​နေ စိတ်​ကွက်​ချင်​ကွက်​သွားလိမ့်​မယ်​။ ဒါ​ပေမယ့်​မင်းကြီးရဲ့ စိတ်​ခံစားချက်​တွေကို လျစ်​လျုရှုထားပြီး ကျွန်​တော်​တို့အ​နေနဲ့ လုပ်​သင့်​တဲ့ ကိစ္စ​တွေကို​တော့ လုပ်ရမှာပဲ။ ကမ္ဘာကြီးငြိမ်းချမ်းသွားဖို့ အမှိုက်​နဲ့တူတဲ့ လူ​တွေကို​တော့ ရှင်းပစ်​ရမှာပဲ . . .”
ရဲရှောင်သည်​ပြုံးလိုက်​ရင်း –
“အဲဒါကြောင့် အဖေ အခုချိန်မှာ မလှုပ်ရှားရင် ဘယ်တော့မှ လုပ်နိုင်မှာ မဟုတ်တော့ဘူး။ မင်း ကြီးကလည်း သူ့လူတွေကို ဘယ်တော့မှ သုတ်သင်မှာ မဟုတ်ဘူး။ အဲဒီ​တော့ အများကြီး စိုးရိမ်မနေဘဲ အ​ဖေလုပ်စရာ ရှိတာကိုသာ လုပ်ပါ . . .”
ရဲနန်ရှန် နှုတ်ဆိတ်သွားပြန်သည်။
ယခုညသည် သူ၏ဘဝတွင် နှုတ်ဆိတ်စွာ အနေရဆုံးညပင် ဖြစ်သည်။
ရဲနန်​ရှန်​သည်​ရဲ​ရှောင်​အား​ငေး၍ပင်​ကြည့်​နေမိသည်​။ သူ၏ သားဖြစ်​သူသည်​ယခုကဲ့သို့ အ​မျှော်​အမြင်​ကြီးစွာ​တွေး​ခေါ်တတ်​လိမ့်​မည်​ဟု မထင်​မှတ်​ထား​ချေ။ နောက်ပိုင်းတွင်​ရဲရှောင်နှင့် ပတ်သက်၍ ကြီးကြီးမားမား စိုးရိမ်စရာ မရှိတော့သည်ကိုလည်း သိနေသည်။
ဖခင်​တစ်​ယောက်​အ​နေဖြင့်​သားဖြစ်​သူအား​နောက်​ဆံတင်း​စိတ်​ပူ​နေစရာမလို​တော့သည့်​အတွက်​စိတ်​ချမ်းသာ​ကြည်​နူး​နေမိသည်​။ ထို့​ကြောင့်​ပီတိဖြစ်​သော အပြုံးများဖြင့်​ပြုံးလိုက်​ရင်း ရဲရှောင်၏ ပခုံးအား ပုတ်ကာ –
“နောက်ပိုင်းကျရင် ချင်းယန်နယ်ပယ်မှာ မင်းအတွက် နေရာတစ်ခုတော့ ရလာမှာပါ . . .”
ရဲရှောင်သည်လည်း ပြုံးလျက် ခေါင်းမော့ကြည့်လိုက်ရင်း –
“ချင်းယန်ဆိုတာ ကျွန်တော့်ဘဝရဲ့ အစိတ်အပိုင်း တစ်ခုတော့ ဖြစ်လာနိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ ဘဝရည်မှန်းချက်က အဲဒီလောက် မနိမ့်သေးဘူး . . .”
သူ၏ စိတ်ထဲတွင်လည်း –
[ချင်းယန်နယ်ပယ်မှာ နေရာတစ်ခုတဲ့လား . . . တော်တော်ကို နိမ့်ကျတဲ့ ရည်မှန်းချက်ပဲ။ ချင်းယန်​ဆိုတာ ငါ့အတွက်တော့ ခဏတာ နားခိုရာ​နေရာပဲ ဖြစ်လိမ့်မယ် . . .]
ရဲနန်ရှန်၏ စိတ်ထဲတွင်လည်း –
[နိမ့်ကျတယ်တဲ့လား၊ ငါ့သားက ချင်းယန်​လို​နေရာမျိုးကို နိမ့်ကျတယ်လို့ ပြောလိုက်တာလား . . .]
ရဲနန်ရှန်သည် သားဖြစ်သူအား စကားတစ်ခွန်းမျှ ပြန်​မပြောနိုင်ဘဲ တွေတွေကြီး စိုက်ကြည့်လျက်​ရှိသည်​။ သားအဖနှစ်​ဦး၏ ရင်​ထဲတွင်​အ​တွေးကိုယ်​စီနှင့်​အတူ အရာအားလုံးသည်လည်း တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်လျက် ရှိနေပါတော့သည်။
. . .
နောက်တစ်နေ့ နံနက်တွင် ဖြစ်သည်။
မြို့တွင်းရှိ မြောက်ပိုင်းတပ် စစ်သူကြီးများသည်​စုရုံး၍​ရောက်ရှိနေကြသည်။ ရဲနန်ရှန်သည် သူ၏ ဓားအား အားမာန်အပြည့်ဖြင့် မြောက်ပြလိုက်သည်​။
ထို့​နောက်​သုတ်သင်ရှင်းလင်းရမည့် ရန်သူများ၏ အိမ်များအတွင်းသို့ တရကြမ်း ဝင်ရောက်၍ တိုက်ခိုက်လိုက်​ကြသည်​။
ချန်​ရှင်းမြို့​တော်​တစ်​ခုလုံး​သွေး​ချောင်းစီးသွားပြီး​သွေးညှီနံ့များသည်​လေထုတစ်​ခုလုံးတွင်​ဟောင်း​ဟောင်းထလျက်​ရှိသည်​။ မြင်​ရသူအ​ပေါင်းအဖို့ ငရဲပြည်​သို့ အရှင်​လတ်​လတ်​ရောက်​နေသည့်​အတိုင်းပင်​ဖြစ်​လျက်​ရှိသည်​။
မြောက်ပိုင်းတပ် စစ်သည်များသည် လက်ယာအမတ်မင်း၏ အိမ်တော်သို့ ဝင်ရောက်သွားကြပြီး တံခါးများအား အသေပိတ်လိုက်ကြသည်​။ ထို့နောက် ဓားရှည်များအား ဆွဲထုတ်ကာ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ခေါင်းဖြတ်သတ်လိုက်​ကြသည်။ စကားတစ်ခွန်းမျှ​ပြောဆိုခြင်း မရှိသကဲ့သို့ တစ်ဖက်လူများသည်လည်း မည်​သည့်​စကားမျှ ပြန်​ပြောချိန်​ပင်​မရလိုက်​ကြ​ချေ။
စစ်​သည်​တော်​များသည်​ပုံမှန်​ပြုလုပ်​နေကြ လုပ်ရိုးလုပ်စဉ်တစ်ခုအား ပြုလုပ်​နေသည့်​အလား​သွေး​အေး​အေးဖြင့်​ပင်​တစ်​ယောက်​မကျန်​ခေါင်းဖြတ်​သတ်​နေကြခြင်း ဖြစ်​သည်​။
သူတို့ကိုင်​ဆောင်​ထား​သော ဓားသွားများ၏ အရှေ့တွင် မည်ကဲ့သို့သော​တောင်းပန်​စကားမျိုး​ပြောဆို​နေ​စေကာမူ အလုပ်ဖြစ်လိမ့်မည် မဟုတ်ချေ။
သူတို့၏ နောက်ထပ်​ပစ်မှတ်တစ်ခုသည်​အမတ်ကြီးဂျန်၏ အိမ်တော်ပင် ဖြစ်သည်​။
အမတ်ကြီးဂျန်၏ သားဖြစ်သူ ဂျန်တိုင်စုသည် ယခုကိစ္စများအားလုံး၏ လက်သည်ပင် ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် စစ်သည်တော်​များသည် ဂျန်တိုင်စုအား လုံးဝအလွတ်ပေးလိမ့်မည် မဟုတ်ချေ။
မြောက်ပိုင်းတပ်မှ စစ်သည်များသည် အမတ်ကြီးဂျန်၏ အိမ်တော်သို့ ရောက်သောအခါ အိမ်တော်ရှိ လူများအားလုံးသည်​သေဆုံးလျက်​ရှိ​နေသည်​ကို အံ့သြဖွယ်ရာ တွေ့ရှိလိုက်ရသည်​။
“မိစ္ဆာဆန်တဲ့ အဂတိမှုတွေအတွက် ကျွန်ုပ်တို့မှ သင်တို့အား ဒဏ်ခတ်လိုက်သည် . . .”
အိမ်တော်တွင် အဆိုပါ စာသားအား ရေးထားသည်ကိုလည်း တွေ့လိုက်ကြရသည်။​စာတန်း၏ အောက်ခြေနားတွင်လည်း “မရဏသင်ပုန်း” ဟူသည့် သင်္ကေတ ရေးထိုးထားသည်ကိုပါ တွေ့လိုက်ရသည်။
အမတ်ကြီးဂျန်၏ အိမ်တော်တွင် လူသေအလောင်း ၁၀၃ လောင်းအပြင် ခွေးနှစ်​ကောင် ကြောင်သုံးကောင်နှင့် အနောက်ဘက် ခြံဝန်းအတွင်းရှိ ကြက်အကောင် ၈၀ ပါ သေဆုံးလျက်​ရှိကြသည်​။
လူသေအလောင်းများအား တန်းစီ၍ ထားထားသကဲ့သို့ ခွေး၊ ကြောင်နှင့် ကြက်အသေများကိုလည်း ထိုအတိုင်းပင် စီတန်း၍ ထား​လေသည်​။
ကျုပင်​ခုတ်​ကျုငုတ်​မကျန်​အိမ်တော်အတွင်းရှိ သက်ရှိမှန်သမျှအား သတ်သွားခြင်းပင်​ဖြစ်သည်။
တိရစ္ဆာန်များကိုပင် ချန်မထား​ချေ။
ချန်ထားခဲ့သည့် တစ်ခုတည်းသော အရာမှာ နံရံပေါ်မှ စာများပင် ဖြစ်သည်​။
လူသေအလောင်းများအနက်​အမတ်ကြီးဂျန်နှင့် သားဖြစ်သူတို့မှာ ခေါင်းများ၊ ခြေလက်များ အဖြတ်ခံထားရပြီး ခန္ဓာကိုယ် အပြည့်အစုံပင် မရှိ​တော့​ပေ။
ထိုသတင်းသည် မြို့တော်တစ်ခုလုံးတွင်​တောမီးကဲ့သို့ပင်​ပြန့်​နှံ့သွား​လေသည်​၊
တစ်ချိန်တည်းမှာပင် အခြားသော အကျင့်ပျက် မင်းမှုထမ်းများ နှင့်​သူတို့၏ မိသားစုများသည်​တစ်​ယောက်​မကျန်​အကုန်​အသတ်​ခံလိုက်​ရပြီး မသမာသော နည်းလမ်းဖြင့် ချမ်းသာလာသည့် လူချမ်းသာ အချို့လည်း အသတ်ခံလိုက်ရကြောင်း သတင်းထွက်​ပေါ်လာ​လေသည်​။
ထိုလူများအား သတ်ဖြတ်သွားသူများသည် အုပ်စုတစ်စုတည်းမှ ဖြစ်ကြောင်း ချန်ရစ်ခဲ့သည့် စာသားများအရ သိနိုင်ပေသည်။ ယခင်စာသားများအပြင် စာသားအနည်းငယ်ကိုပင် ထပ်တိုးထားပါသေးသည်။
“အကောင်းနဲ့အဆိုး၊ သေခြင်းနဲ့ ရှင်ခြင်း . . .” ဟူသည့် စာသားများ ထပ်​တိုးလာခြင်းပင် ဖြစ်သည်။
သေဆုံးသွားကြသည့် လူများ၏ ဖိနှိပ် အနိုင်ကျင့်ခြင်းကို ခံခဲ့ကြရသည့် လူများသည် ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာဖြင့်ပင်​ဆုတောင်းပွဲများ ပြုလုပ်ကြသည်​။
အများစုသည် ထိုနေ့အား အမှတ်တရ ရှိစေရန်အတွက်​နေ့ထူးနေ့မြတ်တစ်ခုအဖြစ် သတ်မှတ်ရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့ကြပါ​သေးသည်​။
သူတို့၏ သေဆုံးသွားကြပြီဖြစ်သည့်​ဘိုးဘေးများအား ဆုတောင်း တိုင်တည်လိုက်ကြ​ရင်း –
“ကျွန်တော်တို့ကို နေ့ပေါင်းများစွာ ကိုယ်​၏ ဆင်းရဲခြင်း၊ စိတ်​၏ ဆင်းရဲခြင်း ဖြစ်​အောင်​နှိပ်​စက်​အနိုင်ကျင့်ခဲ့တဲ့ လူတွေအကုန်​လုံး သေကုန်ကြပြီ။ အကောင်းနဲ့ အဆိုး၊ သေခြင်းနဲ့ရှင်ခြင်းကို မလွန်ဆန်နိုင်ကြတော့ဘူး။ ဘိုးဘေးတို့ စိတ်အေးစွာ အနားယူကြပါတော့”
ရဲနန်ရှန်၏ တပ်မသည် တရားဝင် ရှင်းလင်းရေး လုပ်​လျက်​ရှိသည့်​အပြင်​“မရဏသင်ပုန်း” ဟူသည့် နာမည်သည်​လည်း ထိုရက်များအတွင်း ရေပန်းအစားဆုံးပင်​ဖြစ်သည်​။
မင်းမှုထမ်းများစွာ၏ စိတ်ထဲတွင် အလွန်တရာ ကြောက်​ရွံ့ထိတ်​လန့်​နေကြသည်​။ ရဲနန်ရှန်သည် နိုင်ငံတော်လုံခြုံရေးနှင့် တရားဥပဒေအား မျက်ကွယ်ပြုကာ ဘုရင်ကိုပင် လျစ်လျူရှုခဲ့သည် မဟုတ်ပါ​လော။ ယခုလုပ်ရပ်များကြောင့် သမိုင်းတွင် နှောင်းလူများမှသူ့အား လူဆိုးလူသွမ်းတစ်ဦးအဖြစ် သတ်မှတ်ကောင်း သတ်မှတ်ကြပေလိမ့်မည်။
သို့သော် စဉ်းစား​တွေး​ခေါ်တတ်​သည့်​မည်​သူမ​ဆိုယခုကဲ့သို့ သုတ်​သင်​ရှင်းလင်းရေးလုပ်ခြင်းသည် နိုင်ငံတော်ပင်​ဖြစ်​ကြောင်း သိကြ​ပေမည်​။
ရဲနန်ရှန် သတ်ဖြတ်ခဲ့သည့် လူများသည် နိုင်ငံတော်အပေါ်တွင်​သစ္စာမရှိသူများ၊ အကျင့်ပျက် ခြစားသူများသာ ဖြစ်ကြသည်​။
သုတ်သင်ရှင်းလင်းရေး လုပ်​ငန်းသည်လည်း အဆုံးသတ်ခဲ့ချေပြီ။
ထိုကဲ့သို့​သော လူများအား သုတ်​သင်​ပစ်​လိုက်​သည့်​အတွက်​ပြိုင်​ဘက်​နိုင်​ငံများသည်​နိုင်​ငံ၏ အတွင်းသတင်းများအား မသိနိုင်​ကြ​တော့​ပေ။ နိုင်​ငံ​တော်​အ​ပေါ် သစ္စာမရှိသည့်​သူလျှိုများသည်​မရှုမလှပင်​သေဆုံးခဲ့ကြရသည်​မဟုတ်​ပါ​လော။
ပြိုင်​ဘက်​နိုင်ငံများမှ လူများသည် သူတို့လွှတ်​ထားသည့်​သူလျှိုများ မရှိ​တော့သည့်​အတွက်​ရဲနန်ရှန်အား မကျေမနပ် ဖြစ်နေကြသည်။​ချန်နိုင်ငံတော်၏ တော်ဝင်နန်းတော်အတွင်း သူလျှိုအဖွဲ့အစည်းတစ်ခု ထပ်​မံဖြစ်ပေါ်နိုင်ရန်မှာ အလွန်​တရာ ခက်​ခဲသွားပြီ ဖြစ်​သည်​။
ထိုကဲ့သို့ ဖြစ်ပေါ်စေရန်အတွက် ကာလကြာရှည်​စောင့်​ဆိုင်းရမည်​သာမက ငွေအား၊ လူအားများပါ အားစိုက်ထုတ်​ရ​ပေမည်​။
ညီလာခံအတွင်း မှူးမတ်များသည် ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ဒူးထောက်လျက် အ​နေအထားဖြင့်​ရှိ​နေကြသည်​။ သူတို့၏ မျက်​နှာများတွင်​ကြောက်​ရွံ့ထိတ်​လန့်​နေသည့်​အမူအယာများဖြင့်​ပြည့်​နှက်​လျက်​ရှိသည်​။
သမာသမတ်​ကြသည့်​လူများ ဖြစ်သည့်တိုင် ရဲနန်ရှန်၏ ဓားသည်​သူတို့၏ လည်ပင်း​အပေါ် ကျရောက်လာမည်ကို စိုးရိမ်နေကြခြင်း ဖြစ်သည်​။
သား​ဇောဖြင့်​မိုက်​ရူးရဲဆန်​နေ​သော လူတစ်​ယောက်​သည်​မဲမဲမြင်​ရာ လိုက်​လံသတ်​ဖြတ်​လိမ့်​မည်​ဟု​တွေးထင်​နေကြသည်​။
ထိုကဲ့သို့ မိုက်​ရူးရဲဆန်​နေ​သော လူသည် အလွန်အစွမ်းထက်လှ​သော စစ်​သူကြီးတစ်​ဦးပင်​မဟုတ်​ပါ​လော။
ထို့ကြောင့် ညီလာခံအတွင်း ဘုရင်ထံ၌ အသနား ခံနေကြခြင်း ဖြစ်သည်။
မှူးမတ်​များအားလုံးသည်​အချက်​တစ်​ချက်​တည်းကိုပင်​အညီအညွတ် လျှောက်တင်ကြသည်​။ ထိုအချက်​မှာ ရဲနန်ရှန်အား အပြစ်ပေးရန်ပင် ဖြစ်သည်။ ဘုရင့်​ထံ၌ အနူးညွတ်ပင်​တောင်းပန် လျှောက်တင် နေကြခြင်း ဖြစ်သည်။
မင်းကြီးသည်​လည်း မျက်​နှာမသာမယာ ဖြစ်​လျက်​ရှိပြီး ညီလာခံအား​ခေတ္တခဏ ရပ်နားထားရန် အမိန့်​ပေးလိုက်​သည်​။
“နိုင်ငံတော်က အန္တရာယ်တွေနဲ့ ဝိုင်းနေတယ်။ ဒါတောင်မှ မင်းတို့က မင်းတို့ ကိုယ်ကျိုးအတွက်​စိုးရိမ်နေသေးတယ်။ တော်တော် မိုက်မဲတာပဲ။ အပြင်မီးမငြိမ်းခင် အတွင်းမီးကို အရင်ငြိမ်းအောင် လုပ်ရမယ်။ စစ်သူကြီးက သူ့ရဲ့ ဂုဏ်သိက္ခာကို မငဲ့ကွက်ဘဲ နိုင်ငံတော်အတွက် ကူညီပေးနေတာ။ သူလုပ်နေတယ်ဆိုတာ နိုင်ငံတော်အတွက်ပဲ။ မင်းတို့ရဲ့ အရေးမပါတဲ့ စကားတွေကို ငါနားမထောင်ချင်ဘူး”
ဘုရင်၏ စကားအား ကြားလိုက်​ရ​သောအခါ ညီလာခံအတွင်းမှ လူများအားလုံးသည်​အရှင်​လတ်​လတ်​ငရဲကျသွားသကဲ့သို့ပင်​ခံစားလိုက်​ကြသည်​။
သူတို့အားလုံး၏ ရင်​ထဲတွင်​စိုးရိမ်ပူပန်မှုများ​ကြောင့်​အရူးမီးဝိုင်း​နေသကဲ့သို့ပင်​ဖြစ်​လျက်​ရှိသည်​။
မင်းကြီးသည်​သူတို့အ​ပေါ်တွင်​စကားအရာဖြင့်​ပင်​နှစ်သိမ့်မှုမပေးနိုင်​ဟု တွေးထင်ကောင်း တွေးထင်ကြ​ပေလိမ့်​မည်​။ မင်းကြီးအ​နေဖြင့်​လည်း လက်​ရှိအချိန်​တွင်​မှူးမတ်​များနှင့်​တွေ့ဆုံလိုခြင်း မရှိ​သေး​ပေ။ တစ်​ပူ​ပေါ် နှစ်​ပူဆင့်​ဆိုသည့်​အတိုင်း နိုင်​ငံပတ်​လည်​တွင်​တိုက်​ပွဲများ ဖြစ်​လျက်​ရှိပြီး နေ့စဉ်နှင့်အမျှ ဆိုသလို တိုက်ပွဲအစီရင်ခံစာများ ရောက်ရှိနေ​လေသည်​။
“နိုင်ငံရဲ့ လေးဘက်​လေးတန်​လုံးမှာ တိုက်ပွဲ​တွေက ပြင်းထန်နေပြီ။ အပြာရောင်လေ နိုင်ငံတော်က ဝမ်ရမ်ဂျန်ရင် ဦးစီးတဲ့ စစ်သည် ၆ သိန်းကျော်က စပြီး တိုက်ခိုက်နေပြီ။ စစ်သူကြီး ဝုဂွန်လိကလည်း အပြင်းအထန်ကို တိုက်ခိုက်နေတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ရှုံးနိမ့်သွားရတယ်​။ ဝံပုလွေမည်းတောင်၊ တိမ်ဖြူရွာ၊ ကောင်းကင်မြင်းလမ်းကြား၊ ဝံပုလွေသွားတောင်နဲ့ ကျောက်စိမ်းလမ်းကြားတွေ အားလုံးကို အပြာရောင်လေနိုင်ငံတော်က သိမ်းပိုက်နိုင်သွားပြီ။ စစ်သူကြီးဝုဂေါင်လိက သူ့လူတွေနဲ့အတူ သံမဏိ လမ်းကြားမှာ အသည်းအသန် ကာကွယ်နေရတယ်။ စစ်သူကြီးလည်း စစ်ကူကို မျှော်နေရတယ်​. . .”
အဆိုပါ သတင်းဆိုးသည်​မြို့တော်သို့ ရောက်ရှိလာပြီးနောက် ပြည်​သူများသည်​ထိတ်လန့် ကြောက်ရွံ့​နေကြသည်​။ ထိုတိုက်ပွဲသတင်းကြောင့် ရဲနန်ရှန်၏ သတင်းအ​ပေါ် လူအများ၏ စိတ်ဝင်စားမှုသည် တဖြည်းဖြည်း​လျော့နည်းသွားပါ​တော့သည်​. . .။

Comment

Leave a Reply

Options

not work with dark mode
Reset