Switch Mode

Chapter -180

အဖြေမရှိသောမေးခွန်းများ

Chapter – 180
“အဖြေမရှိသောမေးခွန်းများ”

ရဲနန်​ရှန်​သည်​ဆောင်​ဂျုအား စိုက်​ကြည့်​လျက်​-
“နောက်ပြီး ရှောင်ရှောင်ရဲ့ သိုင်းကျင့်စဉ်တွေက အရမ်းကို ထူးဆန်းနေတယ်။ ထိပ်တန်းအဆင့် ပညာရပ်တွေချည်းပဲ။ သူ့တိုက်​ကွက်​တွေကို ငါမြင်ဖူးဖို့​နေ​နေသာသာ ကြားတောင် မကြားဖူးဘူးကွ . . .”
“ငါ့သားက ကျင့်​ကြံမှု​တွေ တိုးတက်လာရုံမကဘူးအတွေးအခေါ်​ပိုင်းဆိုင်​ရာမှာလည်း ရင့်ကျက်လာ
တယ်​။​နောက်​ပြီး အတွေ့ကြုံလည်း ပိုရှိလာသလိုပဲ။ ပိုထူးခြားတာက သူ့ဆုံးဖြတ်​ချက်​တွေက တိကျပြတ်သားလာတယ်။ ငါနောက်ဆုံး တွေ့ခဲ့တုန်းကနဲ့ လုံးဝ မတူတော့ဘူး။ သူ့ကို ကြည့်​ရတာ တခြားလူ တစ်ယောက် ဖြစ်​သွားသလိုပဲ။ ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ဒီလောက်ထိ ပြောင်းလဲ သွားရတာလဲ . . .”
“ငါ့ကို အံ့သြစေတဲ့ နောက်ထပ်တစ်ချက်က ကျင့်​ကြံမှုနဲ့ ပက်​သက်​ရင်​ရှောင်ရှောင်က ငါ့ထက်တောင် ပိုနားလည်နေသေးတယ်။ ဒါတွေအားလုံး ဘယ်သူကများ သူ့ကို သင်ပေးခဲ့တာလဲ မသိဘူး။ ဘယ်သူ့မှာ ဒီလို အစွမ်းမျိုး ရှိနေရတာလဲ . . .”
“သူပြောတဲ့ စကား​တွေ ငါနား​ထောင်​ပြီး​တော့ စိတ်ထဲမှာ ကျေနပ်မိသွားတာတော့ အမှန်ပဲ။ ဒါပေမဲ့ ထူးဆန်းသလိုလည်း ခံစားနေရတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီကိစ္စက ကောင်းတဲ့ ကိစ္စပါ။ ဒီလိုနေ့မျိုး ဖြစ်လာဖို့ ငါ့တစ်ဘဝလုံး မျှော်လင့် တောင့်တခဲ့ရတာ။ ဒါပေမဲ့ မင်းကိုတော့ မေးစရာရှိ​သေးတယ်။ မင်းတစ်ခုခုတော့ သိထားတယ် မဟုတ်လား။​ရှောင်​ရှောင်​အခုလို ဖြစ်​နေတာ ငါ့ကို ဘာ​ကြောင့်​တစ်​လုံးမှ မ​ပြောပြခဲ့ရတာလဲ။ မဟုတ်​မှလွဲ​ရော ငါ့ကို အံ့သြအောင် လုပ်ချင်တာလား။ ငါအခုလို အရမ်းအံ့သြတဲ့ ပုံစံဖြစ်​နေတာ​ကို မြင်ချင်နေတာလား . . .”
ဆောင်ဂျုသည် တခဏမျှ စဉ်းစားလိုက်ရင်း –
“ဟုတ် . . . ဟုတ်တယ် အစ်ကိုကြီး . . .​အစ်ကိုကြီးသား​ပြောင်းလဲ​နေတာ​တော့ အမှန်​ပဲ။ ဒါ​ပေမယ့်​အဲ့ဒီကိစ္စတွေကို အစ်ကိုကြီးရဲ့သားကိုပဲ မေးတာ ပိုကောင်းလိမ့်မယ်။ ကျုပ်ဆီကတော့ ဘာမှ သိရမှာ မဟုတ်ဘူး . . .”
ရဲနန်ရှန်သည် သူ၏​ခေါင်းအား ခါယမ်းလိုက်​ရင်း –
“သူက အခု တကယ့်ကို လူပီသတဲ့လူတစ်ယောက် ဖြစ်နေပြီ။ အဲ့ဒီ​တော့ သူ့မှာလည်း လျှို့ဝှက်ချက်ဆိုတာ ရှိမှာပဲ။ သူသာ ပြောချင်ရင် အ​စောကြီးကတည်းက ငါ့ကို ပြောပြခဲ့မှာ​ပေါ့။ သူ မပြောချင်တဲ့ ကိစ္စကို ဖိအားပေးပြီး ပြောခိုင်းဖို့က မသင့်တော်ဘူးကွ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အခုကိစ္စက ကောင်းတဲ့ကိစ္စပဲဟာကို၊ သူ့ကို ငါက မေးခွန်းတွေ ထုတ်နေရဦးမှာလား . . .”
ဆောင်ဂျုသည် ဝမ်းနည်းပက်​လက်​ပင်​ဖြစ်​သွားပြီး –
“အဲဒီတော့ အစ်ကိုကြီးက ကျုပ်ကိုပဲ မေးချင်တာ​ပေါ့​လေ . . .”
ရဲနန်​ရှန်​လည်း –
“ဘာလို့ မင်းကိုပဲ မေးရတာလဲဆိုတော့ မင်းလည်း အတော်ကို ပြောင်းလဲနေလို့ပဲ။​ပြောင်းလဲတာမှ အ​တော်​ကို​ပြောင်းလဲ​နေတာ။ သူ့ကို ငါမေးလို့ မရမှ​တော့ မင်းကိုပဲ​မေးရတာပေါ့ . . .”
ရဲနန်​ရှန်​၏ စကား​ကြောင့်​ဆောင်​ဂျုသည်​ပါးစပ်​အ​ဟောင်းသားဖြင့်​ပင်​ဖြစ်​သွားရင်း –
“ကျုပ်က အတော်ကို​ပြောင်းလဲသွားတယ် ဟုတ်လား . . .”
“ရှောင်ရှောင် ပြောင်းလဲသွားတာတော့ မှန်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျုပ်ကတော့ နည်းနည်းလေးတောင် မပြောင်းလဲရပါဘူးဗျာ။ ဘာများ ပြောင်းလဲနေလို့လဲ . . .”
ရဲနန်​ရှန်​လည်း –
“ညီလေး . . . မင်းကသာ မပြောင်းလဲဘူး​ပြော​နေတာ။ ငါအိမ်ကနေ နောက်ဆုံးတစ်ခေါက် ထွက်သွားတုန်းက မင်းက ကောင်းကင်အဆင့်ရဲ့ ဆရာသခင်အဆင့်မှာလေ။ ငါသွားခဲ့တဲ့ ၂ နှစ်ခွဲလောက်မှာ မင်းတော့ ကောင်းကင်အဆင့်အောက်ကို ပြန်ရောက်နေပြီလို့ကို ထင်နေတာ။ နောက်ပြီး ငါမရှိတုန်း မင်းအရက်တွေ အလွန်​အကျွံသောက်မိရင် ပိုပြီးတောင် အဆင့်ကျဦးမယ်။ ဒါပေမဲ့ အခု မင်းက ကောင်းကင် အဆင့်မှာပဲ ရှိနေသေးတယ်။ အဲ့ဒီအချက်​ကိုက တော်တော် မယုံကြည်နိုင်စရာ ကောင်းနေတယ်။​နောက်​ပြီး ငါ့ကို ပိုအံ့သြစေတဲ့အချက်က မင်းခံစားခဲ့ရတဲ့ ရွှေလက်ဝါးတိုက်ကွက် ဒဏ်ရာက မရှိသလောက်ကို ဖြစ်နေပြီ။ ဒါလုံးဝ မဖြစ်နိုင်တဲ့ ကိစ္စပဲ။ ငါရောက်ရောက်ချင်းတုန်းက သတိမထားမိခဲ့ဘူး။ အခုမှ အဲဒါကို သတိထားမိတာ”
ရဲနန်​ရှန်​၏ စကား​ကြောင့်​ဆောင်​ဂျုလည်း အလျင်​စလိုဖြင့်​ပင်​-
“အာ . . . အစ်ကိုကြီးပြောတဲ့ ရွှေလက်ဝါးတိုက်ကွက် အကြောင်းကို ဘယ်က စပြောရမှန်းတောင် မသိတော့ပါဘူးဗျာ။ ဒဏ်ရာက ပျောက်ကင်းသလောက်ကို ဖြစ်သွားတာ​တော့ အမှန်​ပဲ။ ဒါ​ပေမယ့်​ဘာ​ကြောင့်​အဲ့လိုဖြစ်​သွားလည်းဆိုတာ ကျုပ်လည်း နားမလည်နိုင်အောင် ဖြစ်နေတုန်းပဲ . . .”
​ဆောင်​ဂျု၏ အ​ဖြေ​ကြောင့်​ရဲနန်​ရှန်​သည်​မျက်​မှောင်​ကြုတ်​လိုက်​ကာ –
“ဆောင်ဂျု . . . မင်း​ပေါက်​ကရ​ပြောတာ​တွေကို ငါယုံမယ်များ ထင်ေ​နလား . . .”
​ဆောင်​ဂျုလည်း –
“ကျုပ်အစ်ကိုကြီးကို ပေါက်ကရ ပြောနေတာ မဟုတ်ရပါဘူးဗျာ။ ဘယ်က​နေ ဘယ်​လို စရှင်းပြရမှန်း​ကို မသိဘူး ဖြစ်နေတာပါ . . .”
ရဲနန်​ရှန်​လည်း စိတ်​မရှည်​တော့သည့်​လေသံဖြင့်​-
“လိုရင်းသာ ပြောစမ်းကွာ . . .”
​ဆောင်​ဂျု –
“ဒီလိုပါ . . . ကျုပ်ကို ကုသပေးသွားတဲ့ လူရဲ့ သိုင်းပညာ အဆင့်အတန်းက မြေကြီးအဆင့် ၃ လောက်ပဲ ရှိဦးမယ်ဗျ။ အဲဒီအထိ အစ်ကိုကြီး ကျွန်တော်ပြောတာကို ယုံလား . . .”
ရဲနန်​ရှန်​-
“ဟဲဟဲ . . . ဆက်ပြောစမ်းပါဦး။ မင်းကိုယ်တိုင်ရော ငါက ယုံမယ်လို့ ထင်နေတာလား . . .”
​ဆောင်​ဂျု –
“မထင်ပါဘူး။ အစ်ကိုကြီး မပြောနဲ့ ကျုပ်ကိုယ်ကျုပ်တောင် မယုံနိုင်အောင် ဖြစ်နေတာပါဆို . . .”
ရဲနန်​ရှန်​-
“ဒါဆိုလည်း မင်းဘာဖြစ်​လို့ အခုလို မဟုတ်​ကဟုတ်​က​တွေပြောနေသေးလဲ . . .”
​ဆောင်​ဂျု –
“ကျိန်ဆို ကျိန်ဝံ့ပါတယ်ဗျာ။ ကျုပ်ပြောတာ အမှန်​တွေပါ။ အစ်ကိုကြီး ကျုပ်ကို နှိပ်စက်မေးမယ်​ဆိုရင်​တောင် ဘာအဖြေမှထွက်လာမှာ မဟုတ်ဘူးနော် . . .”
​ဆောင်​ဂျု၏ စကား​ကြောင့်​ရဲနန်​ရှန်​သည်​စိတ်​မရှည်​တော့ဘဲ –
“ငါမေးရမယ့်​လူဆိုလို့ မင်းပဲ ရှိတာလေ။​နောက်​ပြီးအမှန်​တရားကို သိတာဆိုလို့ မင်းပဲ ရှိတာမဟုတ်ဘူးလားကွ . . .”
​ဆောင်​ဂျူလည်း ငိုမတတ်ပင်​ဖြစ်​သွားပြီး –
“ဘုရား​ပေး​ပေး ကျမ်း​ပေး​ပေးပါ။ ကျုပ် တကယ်​ကို မသိတာပါဗျာ . . .”
“ကျုပ် မသိရိုး အမှန်ပါ။ ကျုပ်ဘာမှ မသိဘူးဆိုတာကို ကျိန်တွယ်ရဲပါတယ်။ ကျုပ်တို့က သွေးသောက် ညီအစ်ကိုတွေလေ အစ်ကိုကြီးရယ် . . . ကျုပ်သာသိရင် ပြောပြမှာပေါ့ဗျာ . . .”
“ရဲမျိုးနွယ်ရဲ့ ဝိညာဉ်​ဆင့်​ခေါ်ပြီး လက်​စားပြန်​ချေသတ်​ဖြတ်​တဲ့ ထုံးစံတွေကို​ရှောင်​ရှောင်​ဘယ်လို သိသွားတာလဲဆိုတာ ကျုပ်​မသိပါဘူး။ သူ့ကို ကျုပ်လည်း တစ်ခါမှ မပြောပြခဲ့ဖူးပါဘူး . . .”
ရဲနန်​ရှန်​သည်​မျက်​မှောင်​ကြုတ်​လျက်​-
“အဲဒါဆို အခု ကုန်ဆုံးခဲ့တဲ့ ၂ နှစ်ခွဲအတွင်း မင်းက စားလိုက်​အိပ်​လိုက်​လုပ်ရုံကလွဲပြီး တခြား​ဘာဆိုဘာမှမသိဘဲ နေခဲ့တာပေါ့ ဟုတ်လား . . .”
“မင်းက မသိဘူးပဲ တွင်​တွင်​ငြင်း​နေတဲ့ ဘူးတစ်​လုံး​ဆောင်​နေတဲ့​ကောင်​။ ဟုတ်ပြီ . . . ထားလိုက်​တော့။ ငါမင်းကို ယုံ​ပေးလိုက်​မယ်​။ အခု ဖြစ်ပျက်ခဲ့တဲ့ ကိစ္စတွေ အကုန်လုံးက မင်းရဲ့ အနားမှာပဲ ဖြစ်ခဲ့တာတွေလေ။ သတိပြုမိတာမျိုးရော မရှိခဲ့ဖူးလား။ မင်းအခုချိန်ထိ ပြောနေတာတွေ အကုန်လုံးက အရည်မရ အဖတ်မရတွေချည်းပဲ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ရော သတိထားမိရဲ့လား . . .”
ဆောင်ဂျုသည်​သူ၏ ခေါင်းအား တဗြင်းဗြင်း ကုတ်လိုက်ရင်း –
“အစ်ကိုကြီးနဲ့တော့ ခက်တယ် . . . ကျုပ်သိတာဆိုလို့ ရှောင်ရှောင်ကြောင့် ညဘက်ဆို ကောင်းကောင်း အိပ်မပျော်တာပဲ သိတယ်​။ သူများ ဘာ​တွေ ထပ်​မွှေဦးမလဲ​တွေးပြီး​ခေါင်းပြားပြား မအိပ်​နိုင်​တဲ့ ည​တွေက များပြီ . . .”
“ဪ . . . အဲ့ဒီ​လောက်​တောင်​လား . . .”
ရဲနန်ရှန်သည်​ဆောင်​ဂျုအား သနားစဖွယ်​ကောင်းသည့်​လူတစ်​ဦးကဲ့သို့ပင်​ကြည့်​ရင်း ပြောလိုက်သည်။
​ဆောင်ဂျုသည်​ပင်​ကိုယ့်​ကိုကိုယ် ရှက်ရွံ့မိသွား​လေသည်​။ သူ၏ စိတ်ထဲတွင်လည်း –
[​သေစမ်း . . . ငါတော့ ဒီ​ကောင်​လေးကို​တောင်​ပြန်​ကြောက်​နေရတဲ့ သ​ဘောမျိုး​ပြော​မိသွားတယ်။ ကိုယ့်​ပေါင်​ကိုယ်​လှန်​ထောင်းသလို ဖြစ်​သွားပြီကွာ . . .]
ရဲနန်ရှန်သည် တခဏမျှ စဉ်းစားလိုက်​ပြီးနောက် –
“ကောင်းပြီ . . . ဘာပဲဖြစ်​ဖြစ်​ထားလိုက်တော့။ အခု ကိစ္စတွေ အားလုံးက ငါတို့အတွက် ကောင်းတဲ့ ကိစ္စတွေ ချည်းပဲ။ ရှောင်ရှောင်လည်း လူပီသသွားပြီ။ သူ့လျှို့ဝှက်ချက်ကို ငါတို့က ဖိအားပေးပြီး မမေးတာ အကောင်းဆုံးပဲ။ သူ့ကို ဒီလိုအခြေအနေ ရောက်အောင် ဘယ်သူသင်ပေးသလဲ ဆိုတာကို မသိသလို မင်းကို ကု​ပေးသွားတဲ့ လူကိုလည်း မသိဘူး။ ဒါပေမဲ့ သေချာတဲ့အချက်က အဲဒီလူတွေက ငါတို့ရဲ့ ရန်သူတွေ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာပဲ။ အဲ့ဒီအချက်​ပေါ်မှာ​တော့သံသယ ဖြစ်စရာ မလိုဘူး . . .”
ရဲနန်ရှန် မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်ရင်း –
“ရှောင်ရှောင်က ချင်းယန်နယ်ပယ်ကို သိနေတယ်။ နောက်​ပြီး သဘာဝတရားအကြောင်း၊ တာဝန်ယူမှု တာဝန်ခံမှု​တွေနဲ့ လူ​တွေရဲ့ စိတ်​နေသ​ဘောထား​တွေကို သိ​နေတယ်​။ အထူးသဖြင့်​ရဲမျိုးနွယ်အကြောင်းကိုပါ အကုန်သိနေတယ်။ အဲ့ဒီအချက်​တွေကို ကြည့်​ပြီး သူ့ကို သင်ပေး​နေတဲ့လူက လူတော်တစ်ယောက်ဆိုတာ ခန့်​မှန်းလို့ရတယ်​။ နောက်ပြီး အဲဒီလူက မော်တယ်ကမ္ဘာက မဟုတ်နိုင်ဘူး။ ချင်းယန်နယ်ပယ်က ဖြစ်ဖို့များတယ် . . .”
“ချင်းယန်နယ်ပယ်မှာတောင် ဒီလို အစွမ်းအစရှိတဲ့လူဆိုတာ အများကြီး မရှိဘူး။ အဲ့ဒီလူရဲ့ ကျင့်ကြံမှု က အတော်ကြီးကို အဆင့်မြင့်​နေလိမ့်မယ် ထင်တယ်။ ငါတို့​တွေ သူတို့ကို မသိချင်​ယောင်​ဆောင်​နေလိုက်​တာ အ​ကောင်းဆုံးပဲ။​ရှောင်ရှောင်ရှေ့ ဘာမှ သွားမပြောမိ​စေနဲ့ . .”
ရဲနန်​ရှန်​သည်​သက်​ပြင်းချလိုက်​ရင်း –
“​နောက်​ပိုင်း ရင်​ဆိုင်​ရမယ့်​ကိစ္စ​တွေက​တော့ ငါတို့အတွက်​အခက်​ခဲဆုံးအရာ​တွေ ဖြစ်​လာမှာ​ပေါ့ . . .”
“ရှောင်ရှောင်မှာ ဒီလိုမျိုး ပံ့ပိုး​ပေးနိုင်​တဲ့ လူရှိနေပြီ ဆိုတော့ အရေးကြုံလာတဲ့အခါ ရှောင်ရှောင်ကို ဘာအန္တရာယ်​မှ မဖြစ်​အောင်​ကာကွယ်​ပေးကြမှာပဲ။ ငါတို့ဘက်က အသည်းအသန်​စုံစမ်း​နေရင်​သာ အဲ့ဒီလူက ငါတို့အနားကနေ ထွက်သွား​နိုင်​တယ်​. . .”
ရဲနန်​ရှန်​၏ စကားများ​ကြောင့်​ဆောင်​ဂျုလည်း –
“ရဲမျိုးနွယ်က တစ်ယောက်ယောက်ရော မဖြစ်နိုင်ဘူးလား . . .”
“လုံးဝ မဖြစ်နိုင်ဘူး . . .”
ရဲနန်ရှန်သည်​အခိုင်​အမာပင်​ငြင်းဆိုလိုက်​သည်​။
“မနက်ဖြန် . . . ညီလာခံကို ငါကိုယ်တိုင်သွားပြီး အမှိုက်တွေကို ရှင်းပစ်​ရမယ်။ ရှောင်ရှောင် ပြောသလိုပဲ စစ်သည်တွေကတော့ သွေးတွေချွေးတွေနဲ့ စစ်​မြေပြင်​မှာ အသက်​ကို စ​တေးပြီး တိုက်ခိုက်ေ​နရတယ်။ အဲ့ဒီအတွက်​သူတို့ရဲ့ မိသားစုဘဝ​တွေကိုတော့ လုံခြုံမှု ပေးနိုင်အောင် လုပ်ရမှာပဲ . . .”
“ငါ့စစ်သည်တော်ေ​တွမှာ အသက်ဘေးနဲ့ ရင်ဆိုင်နေရတဲ့အထဲ စိတ်ပါ မပင်ပန်းစေချင်ဘူး။ မြို့​တော်​မှာ ဇ်ိမ်​နဲ့ နှပ်​နေပြီး ထင်​တိုင်းကြဲ​နေတဲ့ ကောင်တွေကို ရှင်းပစ်ရမယ်​။ ဒါငါလုပ်သင့် လုပ်​ထိုက်​တဲ့ တာဝန်ပဲ။ ဒီတစ်ကြိမ်မှ မလုပ်ရင် နောက်ဆို လုပ်နိုင်မှာ မဟုတ်တော့ဘူး . . .”
ဆောင်ဂျုသည်​အစ်​ကိုဖြစ်​သူ၏ စကားများ​ကြောင့်​အားတက်​သ​ရောဖြင့်​-
“အစ်ကိုကြီးနောက်မှ ကျွန်တော် အမြဲရှိနေမယ်​. . .”
ရဲနန်ရှန်လည်း​ခေါင်းညိတ်လိုက်ရင်း –
“ငါ့မှာ ရှောင်ရှောင့်ကို စိတ်​ပူ​နေရ​တဲ့အပြင်​မင်းရဲ့ ဒဏ်ရာ​ရော အ​ခြေအ​နေ​ကောင်းပါ့မလားဆိုပြီး စိုးရိမ်​နေခဲ့ရတာ။ အခု​တော့ အားလုံး အဆင်​ပြေ​နေတာ​တွေ့ရ​တော့ ရင်​ဘတ်​ထဲက အလုံးကြီး ကျသွားပြီကွာ . . .”
ဆောင်ဂျုလည်း ရှက်​ရွံ့​နေသည့်​အမူအယာဖြင့်​-
“ကျုပ်ကို ကု​ပေးခဲ့တဲ့လူက တော်တော်ကို အစွမ်းထက်တယ်။ အဲ့ဒါ​တောင်​ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး မြေကြီးအဆင့် ၃ ပဲ ရှိနေရတာလဲ မသိပါဘူးဗျာ။ မြေကြီးအဆင့်က လူတစ်ယောက်က ရွှေလက်ဝါးတိုက်ကွက် ကြောင့် ရထားတဲ့ ဒဏ်ရာကို ဘယ်လိုများ ပျောက်​အောင် ကုသနိုင်တာပါလိမ့်။ နောက်ပြီး ကျုပ်ကို ကု​နေတဲ့ အချိန်တုန်းကလည်း ဘာလို့များ သူ့ကို မသိ​စေချင်​ခဲ့တာလဲ မသိဘူး။ ကျုပ်​ကို မလှုပ်​နိုင်​အောင်​သူက လုပ်​ပြီးမှ ကု​ပေးခဲ့တာ​လေ။ ကျုပ်​ဖြင့်​အဲ့ဒီလူကို ကျေးဇူးတင်စကား​လေး​တောင် မပြောလိုက်ရဘူး။ သူ့ကို ဘာလို့ အသိမခံချင်ရတာပါလိမ့် . . .”
ရဲနန်ရှန်သည် ခေါင်းတဆတ်​ဆတ်​ညိတ်​လိုက်​ရင်း –
“မင်းကတော့ တကယ့်ကောင်ပဲ။ ပုစွန်​လိုပဲ​ခေါင်းထဲ ချီးပဲ ရှိတဲ့​ကောင်​. . .”
ဆောင်ဂျုသည် ရဲနန်ရှန်အား ကြည့်ရင်း အံကြိတ်လျက် –
“အစ်ကိုကြီးက လူတစ်ဖက်သားကို နှိမ့်ချပြီး ပြောတတ်တယ်ဆိုတာ ကျုပ်ဘာလို့ အစောကြီးကတည်းက မသိခဲ့ရတာလဲ . . .”
. . .
ညီလာခံသို့ ရဲနန်​ရှန်​မသွားခင်​ဘုရင်​ကြီးသည်​ညတွင်းချင်းပင်​ရဲအိမ်​တော်​သို့ ဆိုင်းမဆင့်​ဗုံမဆင့်​ဖြင့်​ပင်​ရောက်​ချလာ​လေသည်​။
သာမန်​အ​ခြေအ​နေတွင်​ယခုကဲ့သို့ ရဲအိမ်​တော်​သို့ ဘုရင်းမင်းမြတ်​ကြွ​ရောက်​လာခြင်းသည်​ဂုဏ်​ယူစရာ​ကိစ္စတစ်​ခုပင်​ဖြစ်​ပြီး စစ်​သူကြီးတို့မိသားစုမှ လှိုက်​လှိုက်​လှဲလှဲပင်​ကြိုဆိုရမည်​ဖြစ်​သည်​။
သို့သော် လက်​ရှိအ​ခြေအ​နေများအရ ထိုကဲ့သို့ မဖြစ်​နိုင်​ချေ။ မည်​သူမျှ ဆီးကြိုပျုဌာခြင်း မရှိဘဲ ရဲနန်ရှန် ကိုယ်တိုင်သည်ပင်​ဘုရင်ကြီးအား သူ၏ စာကြည့်ခန်း အတွင်း၌သာ စောင့်နေလေသည်။
ရဲအိမ်တော်မှ မည်သူတစ်​ဦးတစ်​ယောက်​မျှ ဘုရင်ကြီးအား နှုတ်ခွန်းဆက်သခြင်း မရှိချေ။ ဘုရင်နှင့် အတူပါလာသော လူများကိုလည်း နှုတ်ဆက်ခြင်း မပြုကြ​ပေ။
အိမ်တော်ရှိ အစောင့်ရဲမက်များ အားလုံး၏ စိတ်ထဲတွင် သူတို့၏ သခင်လေး ဖြစ်​ပျက်​ခဲ့သည်​ကိစ္စများ​ကြောင့် အခဲမကျေနိုင်ပင်​ဖြစ်လျက်ရှိသည်။ ထိုကိစ္စအတွက်​ဘုရင့်​ကိုပင်​တော်လှန်ရန် ဝန်မလေးချေ။ သူတို့အားလုံးအတွက် အမိန့်တစ်ခုသာ လိုအပ်ေ​ပသည်။
မည်​သူတစ်​ဦးတစ်​ယောက်​မျှ ကြိုဆို ပျုဌာခြင်း မရှိသဖြင့်​ဘုရင်​ကြီးလည်း ရဲနန်ရှန် ရှိရာအခန်းသို့ ကိုယ်တိုင်ပင် ကြွချီသွားရ​လေသည်​။
ဘုရင်​နှင့်​အတူ ပါလာကြသည့် တော်ဝင်သက်တော်စောင့်များပင်​ရဲအိမ်တော်ရှိ အစောင့်များအား ကြည့်​ရင်း ထိတ်​လန့်​နေကြသည်​။
သူတို့၏ ဘဝတွင် ဘုရင်အလာကို အခန့်သား စောင့်ဆိုင်းနေသည့်လူမျိုး တစ်ခါမျှ မတွေ့ခဲ့ဖူးကြ​ချေ။
သို့သော် ရဲနန်ရှန်မှာမူ ထိုကဲ့သို့​သော လူစားမျိုးပင်​။
ရဲနန်ရှန်သည် စစ်သည်ပေါင်းများစွာအား အုပ်ချုပ်ရသည့် စစ်သူကြီး တစ်ဦးဖြစ်သည့်​အပြင်​နိုင်ငံတော်၏ လုံခြုံရေးအတွက် အပြည့်အဝ တာဝန်ရှိသူတစ်ဦးလည်း​ဖြစ်သည်။ အများ၏ အမြင်တွင် အမတ်မင်းများကသာ ပို၍ သြဇာ သက်ရောက်သည်ဟု ထင်နေကြသော်လည်း တကယ်လက်​တွေ့တွင်​မူ အဆိုပါ အမတ်မင်းများသည်​ရဲနန်ရှန်ကဲ့သို့ ဘုရင်အား ဆက်ဆံဝံ့ကြမည် မဟုတ်ချေ။
ဘုရင်သည် ရဲနန်ရှန် ရှိရာသို့ တည်ငြိမ်စွာဖြင့်​ပင်​ဝင်သွားလေသည်။ သူနှင့်​အတူပါလာသည့်​အစောင့်များကိုလည်း အပြင်ဘက်တွင်သာ စောင့်ခိုင်းထားသည်​။
[ရဲနန်ရှန်သာ ငါ့ကို သတ်ချင်ရင် အစောင့်ဘယ်လောက်ပဲ ခေါ်လာ ခေါ်လာ ဘာမှ ထူးမှာ မဟုတ်ဘူး။ တကယ်လို့ ရဲနန်ရှန်က ငါ့ကို သတ်မဲ့လူ မဟုတ်ဘူး ဆိုရင်တော့ သူငါ့ဘေးမှာ ရှိနေသမျှကာလပတ်လုံး​တစ်ကမ္ဘာလုံးက ငါ့ကို ဆန့်ကျင်တိုက်ခိုက်ကြပါစေ သူရှိနေရင် ငါ​နေမှုစရာ မလိုဘူး . . .]
ဘုရင်၏ စိတ်ထဲတွင်​တွေးနေမိပါတော့သည် . . .။

Comment

Leave a Reply

Options

not work with dark mode
Reset