Switch Mode

Chapter – 179

ကျေနပ်မိခြင်း

Chapter – 179
“ကျေနပ်မိခြင်း”

“မဆိုးပါဘူး။ ရဲမျိးနွယ်ဝင်တစ်ယောက် ပီသပါပေတယ်။ မင်းကိုတော့ စ်ိတ်ချရပြီ . . .”
ရဲနန်ရှန်သည်​သားဖြစ်​သူ၏ စကားများ​ကြောင့်​မချီးကျူးဘဲ မနေနိုင်အောင် ဖြစ်သွားရသည်။ ထို့နောက် ဆောင်ဂျုဘက်သို့ လှည့်လိုက်ရင်း –
“ဆောင်ဂျု . . . မင်း​ရော ငါ့သားကို ဘယ်လို ထင်လဲ . . .”
ဆောင်ဂျုလည်း အခန်းထောင့်မှ ထွက်လာပြီး –
“သူက လူတော်တစ်ယောက်ပါ အစ်ကိုကြီး။ သူ့ကို စောင့်ရှောက်ရတဲ့အတွက်လည်း ကျေနပ်မိပါတယ်။ ကျုပ်မှာသာ သားတစ်ယောက် ရှိမယ်ဆိုရင်​ရှောင်ရှောင်လိုမျိုး ဖြစ်နေလောက်ရောပေါ့ . . .”
​ဆောင်​ဂျု၏ အ​ဖြေ​အား သ​ဘောကျသွားသည့်​အတွက်​ရဲနန်ရှန်သည်​ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်မောလိုက်ရင်း –
“မင်းတို့ ၂ ယောက်က အခု လူတိုင်းကို လိမ်ညာထားကြတယ်။ နိုင်ငံနဲ့ ချီပြီး​တော့ကို လိမ်ထားကြတာ။ ငါတော့ မင်းတို့​ကောင်​တွေကို​တော်​တော်​အံ့သြမိတယ်။ ဒါပေမဲ့ အခု ငါ့ရှောင်ရှောင်လေး ယောကျာ်းကောင်းတစ်ယောက် ဖြစ်လာတာကို မြင်ရတဲ့အတွက် အရမ်းဝမ်းသာမိတယ် . . .”
“ယောကျာ်းတစ်ယောက်မှာ ရှိသင့်​ရှိထိုက်​တဲ့ စိတ်​ဓာတ်​၊​နောက်​ပြီး တာဝန်​ယူမှု​တွေ ကာကွယ်​မှု​တွေက ဘာလဲဆိုတာကို သူ​ကောင်း​ကောင်းနားလည်​နေပြီ . . .”
ရဲနန်ရှန်သည် ရဲရှောင်အား​ကျေနပ်​အားရ​သော အကြည့်​များဖြင့်​ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်သည်။
ဖခင်​ဖြစ်​သူ၏ စကားများ​ကြောင့်​ရဲရှောင်လည်း အနည်းငယ်ပင်​ရှက်အမ်းအမ်း ဖြစ်နေ​မိလေသည်။
“ဒီခရီးကို ပြန်လာခဲ့ရတာ တန်တယ်။ အခု ငါ့သား ဒီလို ဖြစ်နေပြီ ဆိုတာကို ငါမျက်​မြင်​တွေ့လိုက်ရပြီလေ”
ရဲနန်ရှန်သည်​ပီတိဖြစ်​နေ​သော အပြုံးများဖြင့်​ပြုံးရင်း​ပြောလိုက်​သည်​။
ရဲရှောင်လည်း ခေါင်းတစ်​ချက်​ပြန်​လည်​ညိတ်ပြလိုက်ရင်း​ရဲနန်​ရှန်​အား စိတ်​ထဲတွင်​ကြိတ်​၍​လေးစား​နေမိသည်​။
ရဲနန်ရှန်သည် မြောက်ပိုင်းတွင် တိုက်ပွဲများနှင့်​ရင်ဆိုင်တိုက်ခိုက်နေရသည့်တိုင် သူတန်​ဖိုးထား ဂရုစိုက်​သည့်​အရာများကိုလည်း လျစ်လျူရှုထားခြင်း မရှိ​ချေ။
အခြားသော လူများမှာမူ သူ့အား နိုင်ငံတော်နှင့် ပြည်သူများအား မငဲ့ကွက်ဘဲ သားဖြစ်သူကိုသာ ဦးစားပေးသည့် စစ်​သူကြီးတစ်ဦး​ဟု ထင်​ကောင်းထင်​ကြ​ပေလိမ့်​မည်​။ သို့​သော်​လူတစ်​ကိုယ်​စိတ်​တစ်​မျိုးစီပင်​မဟုတ်​ပါ​လော။
ရဲနန်ရှန်သည် ဂုဏ်​သိက္ခာတရားများနှင့်​အရှက်​တရားများအား ထည့်​သွင်းစဉ်းစားခြင်းမရှိဘဲ မိမိအိမ်​သို့သာ​ခေါင်းမာစွာဖြင့်​ပြန်​သွားခဲ့သည်​။ ထိုအရာများအား ဂရုစိုက်နေ၍ လည်း မဖြစ်ချေ။ လူအများ၏ စိတ်ထဲတွင် မိသားစုအား မငဲ့ကွက်သူ၊ ကိုယ်ကျိုးမငဲ့သူကိုသာ သူရဲကောင်းအဖြစ်​သတ်မှတ်ကောင်း သတ်မှတ်ကြ​ပေလိမ့်​မည်။ သို့သော် လူတစ်​ယောက်​သည်​သူ၏ မိဘ၊ ဇနီးမယား၊ သားသမီးများနှင့်​ချစ်​ရသောသူများကိုပင် အကာကွယ်​မ​ပေးနိုင်​လျှင်​ထိုလူသည်​မည်သည့်နည်းနှင့်မျှ လူပီသသည့် လူတစ်​ယောက်​ဖြစ်​လာ​လိမ့်မည် မဟုတ်ချေ။
တိုက်ခိုက်နေရခြင်းမှာလည်း မည်သည့်​အတွက်​မျှ အကျိုးရှိတော့မည် မဟုတ်ပေ။
နိုင်ငံတော်အား အလုပ်​အ​ကျွေးပြုစု​နေရခြင်းသည်​ဂုဏ်ယူဖွယ်ရာ ကောင်းသည့် အလုပ်​တစ်ခုပင်​ဖြစ်သော်လည်း မိမိ၏ မိသားစုအား ကောင်းမွန်စွာ ကာကွယ်​စောင့်​ရှောက်​နိုင်ခြင်းသည်လည်း ဂုဏ်ယူဖွယ်ရာ​ကောင်းသည့်​အရာပင်​မဟုတ်​ပါ​လော။
မိသားစုဝင်တစ်ဦးဦး နေထိုင်မကောင်း ဖြစ်သော အချိန်​တွင်​စစ်​မြေပြင်​မှ​နေ၍ မိမိအိမ်​သို့ ပြန်​ချင်​ကြသည်​မှာ ဓမ္မတာပင်​ဖြစ်​သည်​။ စစ်​သားဆိုသည်​မှာလည်း အ​သွေးအသားနှင့်​ဖွဲ့စည်းထားသည့်​လူသားတစ်​ယောက်​ပင်။ သို့သော် တစ်သွေးတစ်သံ တစ်မိန့်ဟူသည့်အမိန့်​များ​ကြောင့်​မိမိကိုယ်ကိုယ် မပိုင်ကြတော့ဘဲ သွားချင်​တိုင်း မသွားနိုင်​၊ ပြန်​ချင်​တိုင်း မပြန်​နိုင်​ကြ​တော့​ပေ​။
သို့သော် ရဲနန်ရှန်မှာမူ သားဖြစ်​သူထက်​မည်သည့်အရာမျှ အရေးမကြီးသဖြင့် မရရ​အောင်ပင်​ပြန်လာခဲ့သည်​။
“နောက်ဆုံးတော့ ငါ့အဖေ အိမ်​ပြန်​ရောက်လာပြီပေါ့ . . .”
ရဲရှောင်၏ စိတ်​ထဲတွင်​ထူးဆန်းသော ခံစားမှုများနှင့်​အတူ​တွေး​နေမိသည်​မှာ –
[ငါ့အရင်ဘဝက အဖေသာ အခုလို ဂရုစိုက်စိုက်​ပေးခဲ့​မယ်ဆို တခြားဘာကိုမှ လိုချင်မိခဲ့မှာ မဟုတ်ဘူး။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အခုငါ့မှာ အဖေတစ်ယောက် ရှိနေပြီပဲ။ တခြား ဘာလိုသေးလို့လဲ။ ငါ နှစ်ရှည်လများစွာ တောင့်တခဲ့ရတဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတရား ဆိုတာ ဒါပဲနေမှာ. . .]
ရဲနန်​ရှန်​သည်​သားဖြစ်​သူအားကြည့်​ရင်း –
“ဒါနဲ့ မင်းရဲ့ အကြောင်းပြချက်လေးတွေ ပြောစမ်းပါဦး။ မင်းပြောတာတွေက ကျိုးကြောင်း ဆီလျော်မှု မရှိဘူးဆိုရင် မင်းကို သေချာပေါက် အပြစ်ပေးရမှာပဲ . . .”
သူ၏ ချစ်​လှစွာ​သော သားဖြစ်​သူသည်​ယခင်​ကနှင့်​မတူ​တော့ဘဲ တည်​ငြိမ်​ရင့်​ကျက်​လာသည့်​အတွက်​ဂုဏ်​ယူ​နေမိ​သော်​လည်း နိုင်​ငံနှင့်​ပင်​ချီ၍ လိမ်​ညာထားသည့်​ကိစ္စသည်​ကြီးမားလှ​သော ပြသာနာကြီးတစ်​ခုပင်​ဖြစ်​သည်​။ အဘယ့်​အတွက်​ကြောင့်​ထိုကဲ့သို့ လိမ်​ညာထားသည်​ကို​ဖြေရှင်းချက်​တောင်းရ​ပေမည်​။
ဖခင်​ဖြစ်​သူ၏​မေးခွန်း​ကြောင့်​ရဲ​ရှောင်​မှ –
“ပထမအချက် . . . ကမ္ဘာ​ပေါ်မှာ ချန်နိုင်ငံတော်က ချမ်းသာကြွယ်ဝပြီး အင်အားကြီးတဲ့ နိုင်ငံတစ်ခု။ ဒါ​ပေမယ့်​ဘက်ပေါင်းစုံကနေ အန္တရာယ်မျိုးစုံနဲ့ ရင်ဆိုင်နေရတယ်။ တိုက်​ပွဲ​တွေကလည်း​နေရာအနှံ့ဖြစ်​နေကြတယ်​။ တကယ့်​တကယ်​တိုက်​ပွဲ​တွေဖြစ်​ပြီဆိုရင်​နိုင်​ငံကိုချစ်​တဲ့၊ နိုင်​ငံကို ကာကွယ်​ပေးချင်​ကြတဲ့ အရည်အချင်း ရှိတဲ့ လူတွေ အလိုလိုထွက်ပေါ်လာကြလိမ့်​မယ်​. . .”
“ဒုတိယအချက် . . . ဒီလောက်ထိ ဘက်ပေါင်းစုံမှာ အန္တရာယ်တွေ ဝိုင်းနေတာတောင် ကြောက်စရာကောင်းတဲ့ အဂတိလိုက်စားမှုတွေ ရှိနေတုန်းပဲ။ သူတို့လိုလူ​တွေ​ကြောင့်​စစ်​မြေပြင်​မှာ အသက်​ပေးသွားရတဲ့ စစ်သည်တော်တွေရဲ့ ဝိညာဉ်​တွေက ဘယ်တော့မှ ငြိမ်းချမ်းမှာ မဟုတ်ဘူး။ နိုင်ငံ့အတွက်​စွန့်​လွှတ်​အနစ်​နာခံ အသက်​ပေးသွားကြ​ပေမယ့်​သူတို့ရဲ့ မိသားစုဝင်တွေက​တော့ ခိုကိုးရာမဲ့ကုန်​ပြီး​သောကပင်​လယ်​ဝေကုန်​ကြတယ်​။ အဲ့ဒီလို ဒုက္ခ​သောက​တွေ​ဝေ​နေတဲ့လူ​တွေအ​ပေါ် ဂုတ်​သွေးစုပ်​ချင်​နေကြတဲ့ တစ်​ကိုယ်​ကောင်းသမား​တွေကလည်း ဒုနဲ့​ဒေး။​အောက်​ခြေလူတန်းစား​တွေကို ကယ်​တင်​ချင်​ပေမယ့်​အထက်​ရဲ့ဖိအား​တွေကို​ကြောက်​နေရတဲ့ လူ​ကောင်း​တွေက​တော့ ကြားထဲက​နေ ဗျာများ​နေရတယ်​။ အခြေအနေ​တွေက ဒီတိုင်းပဲ ဆက်သွားနေမယ် ဆိုရင် ကျွန်​တော်​တို့မှာ အရမ်းတော်လှပါချည်ရဲ့ ဆိုတဲ့ စစ်သူကြီးတွေနဲ့ စစ်သည်ပေါင်း သန်းပေါင်းများစွာ ရှိနေလည်း​နိုင်ငံကြီးက တဖြည်းဖြည်း ပျက်ဆီးသွားမှာပဲ။ အဲ့ဒါက​ရှောင်​လွဲလို့မရတဲ့ အမှန်တရားတစ်ခု . . .”
ရဲရှောင်သည်​ပြုံးလိုက်​ရင်း –
“အခု တိုက်ပွဲအခြေအနေတွေက တင်းမာနေပြီ။ နိုင်ငံအတွက် တကယ့်ကို ကျဉ်းထဲကျပ်ထဲ ရောက်နေတဲ့ အခြေအနေလို့ကို​ပြောရမယ်​။ ဒါပေမဲ့ တိုက်ပွဲက​တော့ နိုင်​နိုင်​ချေ များတယ်။ ဘယ်​လိုပဲဖြစ်​ဖြစ်​နန်းတွင်းက ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုး​တွေကို​တော့ ရှင်းပစ်ရမယ် . . .”
“အဖေ . . . အဖေက ဒီနိုင်ငံအတွက် နှစ်​ပေါင်းများစွာ ပေးဆပ်ခဲ့ပြီးပြီ။ အဲဒါကြောင့် အ​ဖေလည်း ဒီနိုင်​ငံအ​ပေါ်မှာ သံ​ယောဇဉ်​ဖြစ်​နေမယ်​လို့ ကျွန်​တော်​ထင်​တယ်​။ နိုင်​ငံကို ကာကွယ်​ဖို့က အ​ဖေ့ရဲ့​တာဝန်​လိုကို ဖြစ်​နေပြီ။ နိုင်​ငံကြီးကို ငြိမ်းချမ်းအောင် လုပ်​ပေးနိုင်ရင် အချိန်​တန်​ကျွန်​တော်​တို့ ဒီက​နေထွက်​သွားတဲ့အခါကြရင်​ကျွန်​တော်​တို့လည်း ငြိမ်းချမ်းလိမ့်မယ် . . .”
ရဲရှောင်သည် တခဏမျှ ငြိမ်​သက်​လိုက်​ပြီး​နောက်​-
“ကျွန်တော်လည်း လုပ်နိုင်သမျှ လုပ်​ပြီးပြီမလို့ စိတ်​အေးရပြီ။ ကိုယ့်တာဝန်ကို ကျေသွားပြီဆိုတော့ လိပ်ပြာသန့်သန့် နေနိုင်ပြီလေ . . .”
“အဲ့ဒီစိတ်ကျေနပ်မှုက နှလုံးသားထဲကနေကို ဖြစ်လာတာ။ အဲဒီလို စိတ်​ခံစားချက်​မျိုးရှိ​နေသ​ရွေ့ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ကျင့်ကြံမှုခရီးလမ်းကလည်း အဆင်​ပြေ​ချော​မော​နေလိမ့်​မယ်​. . .”
ရဲရှောင်သည်​လေးနက်တည်​ကြည်​သော မျက်​နှာထားဖြင့်​-
“ကျွန်တော်တို့သာ နန်းတွင်းအဖွဲ့ကို အဂတိလိုက်စားမှုတွေ လာဘ်ပေးလာဘ်ယူမှုတွေ ခွင့်ပြုပေး လိုက်မယ်ဆိုရင် စစ်ပွဲကို နိုင်သွားတယ်ပဲထားဦး၊ အသက်စွန့်သွားတဲ့ စစ်သည်တွေရဲ့ မိသားစုဝင်တွေ စုတ်စုတ်ပြတ်ပြတ် နေရမှာကို ဒီအတိုင်း လက်​ပိုက်​ကြည့်နေရလိမ့်မယ်။ စစ်သူကြီးတစ်ယောက်ရဲ့ တာဝန်က စစ်နိုင်ဖို့ တစ်ခုတည်း မဟုတ်ဘူး။ စစ်သည်တွေရဲ့ မိသားစုဝင်တွေကိုပါ လုံလုံခြုံခြုံနဲ့ ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ထားနိုင်ဖို့ပဲ . . .”
“အဖေသာ အဲ့ဒီအချက်​တွေကို လျစ်လျူရှုလိုက်မယ် ဆိုရင် အဖေက စစ်နတ်ဘုရားတစ်ပါးတော့ ဖြစ်ချင်ဖြစ်လိမ့်မယ်။​ဒါပေမဲ့ ပြီးပြည့်စုံတဲ့ စစ်သူကြီးတစ်ယောက်တော့ ဖြစ်လာမှာ မဟုတ်ဘူး။ ဒီထက်ပိုပြီး ကောင်းချင်တယ်ဆိုရင် ကျွန်တော်ပြောတာတွေကို အလေးအနက်​ထားသင့်တယ် . . .”
“နန်းတွင်းက မိစ္ဆာလို အယုတ်တမာတွေကို ရှင်းထုတ်ပစ်ရမယ် . . .”
ရဲ​ရှောင်​၏ စကားများအား နား​ထောင်​ပြီးသည့်​နောက်​ရဲနန်ရှန်သည်​သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း –
“မင်းပြောတာလည်း ဟုတ်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ နိုင်ငံတစ်နိုင်ငံ အင်အားကောင်းလာရင် အဂတိ ခြစားမှု​တွေဆိုတာ ရှိလာစမြဲပဲ။ အဲ့ဒါ​တွေကို ငါတို့တွေ တိုက်ထုတ်နိုင်​တယ် ဆိုရင်တောင်မှ နောက်နှစ်နည်းနည်းလောက် ကြာရင် နောက်ထပ်​တစ်ဖွဲ့ ထပ်ပေါ်လာဦးမှာပဲ။ ဘယ်အချိန်မှ ရပ်တန့်နိုင်တော့မှာလဲ . . .”
“ငါတို့​တွေ မရှိတော့တဲ့ အချိန်ထိ အကျင့်​ပျက်​ခြစားမှု​တွေက ရှိ​နေ​သေးရင်​ဘယ်​လိုလုပ်​မလဲ . . .”
ရဲရှောင်သည်​ရဲနန်​ရှန်​အား​မော့ကြည့်​လိုက်​ရင်း –
“အဲ့ဒီအတွက်​ကျွန်တော်တို့မှာ ပါးရည်​နပ်​ရည်​ရှိဖို့ လိုတယ်​။ အ​ဖေ့ဦးဆောင်မှု နောက်ကို လိုက်နေရတဲ့ စစ်သည်ေ​တွကို စိတ်မပျက်စေချင်ဘူး မဟုတ်လား . . .”
“အဖေ့ရဲ့ ကျင့်ကြံမှု၊ ဦးလေးဆောင်ရဲ့ ကျင့်ကြံမှု၊ ကျွန်တော့်ရဲ့ ကျင့်ကြံမှု အဆင့်နဲ့ဆိုရင် ဒီကမ္ဘာမှာ ကျွန်တော်တို့​နောက်​ထပ်​ဘယ်လောက်ထိများ နေနိုင်မယ်လို့ ထင်လဲ . . .”
ရဲ​ရှောင်​၏ အနှစ်​သာရပြည့်​ဝ​သော စကားများ​ကြောင့်​ရဲနန်ရှန်ပင်​အနည်းငယ် စိတ်​လှုပ်ရှားမိသွားသည်​။ သူ၏ သားအား တစ်​ကြိမ်​တစ်ခါမျှ မမြင်​ဖူး မတွေ့ဖူးသည့် လူစိမ်း​တစ်ဦးကဲ့သို့ပင်​ငေးကြည့်​နေမိသည်​။
သားဖြစ်​သူ၏ နှုတ်​မှထွက်​လာ​သော စကားလုံးများအရ သူ၏ သားသည်​အသိဉာဏ်ကြွယ်ဝသူ တစ်ဦးဖြစ်ကြောင်း​ဖော်​ပြ​လျက်​ရှိသည်​။
ရဲ​ရှောင်​သည်​အားတက်​သ​ရောဖြင့်​-
“ကျွန်တော်တို့က အနှေးနဲ့အမြန် ဒီကမ္ဘာကြီးပေါ်ကနေ ထွက်သွားကြရမယ့်​အတူတူ နာမည်ကောင်း ချန်ရစ်​ခဲ့ရင် မကောင်းဘူးလား . . .”
“သမိုင်းမှာ နာမည်တွင်အောင် လုပ်နိုင်ခဲ့မယ်ဆိုရင်​လူသေသွားပေမယ့် ကျွန်​တော်​တို့ရဲ့​နာမည်က​တော့ ဘယ်တော့မှ သေမှာ မဟုတ်ဘူး . . .”
“ဒီလိုပြောလို့ ကျွန်တော်က နာမည်ကို သိပ်ဂရုစိုက်နေတယ် ထင်ဦးမယ်။ ကျွန်တော် တကယ် ဖြစ်ချင်တာက အခုလက်​ရှိအချိန်​ထက်​ကောင်းသထက်ကောင်းအောင် ကြိုးစားပြီး လုပ်ဆောင်ဖို့ပဲ။ အဲဒီလိုမှ မလုပ်မိရင် ကျွန်တော်ရဲ့ ကျန်တဲ့ ဘဝတစ်လျှောက်လုံးမှာ​နောင်တ ရနေမိလိမ့်မယ် . . .”
“ကျွန်တော့်အတွက်ကတော့ ဒီကိစ္စက သိပ်ပြီး အဓိပ္ပါယ်ရှိတယ်။ အဖေ . . . အခု အိမ်​ပြန်လာတော့ ကျွန်တော်တုိ့ရဲ့ နိုင်ငံကြီး တစ်ခုလုံး အန္တရာယ်တွေနဲ့ ပြည့်ပြီး ပျက်ဆီးမလိုတောင် ဖြစ်နေရပြီ တွေ့လား။ အမှန်​တကယ်​ကြ​တော့ နိုင်ငံက အခိုင်အမာကြီး ရှိ​သေးတယ်။ နန်းတွင်းက အမှိုက်တွေကို ရှင်းပစ်လိုက်နိုင်မယ်ဆိုရင် တိုက်ပွဲမြေပြင်က စစ်သည်တွေလည်း စိတ်ဓာတ်ခွန်အား မြှင့်​တက်​လာလိမ့်​မယ်​။ သူတို့​တွေ စိုးရိမ်ပူပန်တာက ဒီမှာ ကျန်နေတဲ့ မိသားစုကို စိုးရိမ်ကြတာ အဖေ့ကို မဟုတ်ဘူး . . .”
“တိုက်ပွဲကတော့ အ​ဖေမရှိလည်း ဆက်ပြီး ဖြစ်နေဦးမှာပဲ . . . မင်းသားဟွာရန်းက ဒီမှာနေ​နေရ​ပေမယ့်​အရှုပ်​ထုပ်​တွေကို ရှင်းထုတ်သင့်သလောက် မရှင်းထုတ်နိုင်ခဲ့ဘူး။ ဒါပေမဲ့ အဖေနဲ့ ကျွန်တော်ကတော့ အဲ့ဒီလိုမှ မဟုတ်တာ . . .”
ရဲနန်​ရှန်​သည်​ရဲ​ရှောင်​၏ စကားများ​အား လက်​နောက်​ပစ်​၍​ခေါက်​တုံ့​ခေါက်​ပြန်​လမ်း​လျှောက်ရင်း စဉ်းစားလျက်​ရှိသည်​။ ခဏအကြာတွင်​မူ –
“အဲဒါနဲ့ပဲ မင်းက သေခါနီး လူတစ်ယောက်လို ဟန်ဆောင်ခဲ့တယ်ပေါ့။ အင်း . . . ဆက်ပြီး ဟန်ဆောင် ထားလိုက်ဦး . . .”
ဖခင်​ဖြစ်​သူ၏ စကား​ကြောင့်​ရဲရှောင် အ​ကျေနပ်​ကြီး​ကျေနပ်​သွားသည်​။
ရဲနန်ရှန်နှင့် ဆောင်ဂျုတို့ ထွက်သွားပြီးနောက် အခန်းထဲတွင် ရဲရှောင်​တစ်ဦးတည်းသာ ကျန်​ရှိ​တော့သည်​။ သူ၏ စိတ်​ထဲတွင်​အတိုင်းမသိပင်​ကျေနပ်​ပျော်​ရွှင်​လျက်​ရှိသည်​။
[​နွေး​ထွေးတဲ့​မေတ္တာတရားဆိုတာ ဒါပါလား။ မိသားစုဆိုတာ ဒါကို​ပြောတာ ဖြစ်​မယ်​. . .]
​မြောက်​ပိုင်းစစ်​မြေပြင်​နှင့်​မြို့​တော်​သည်​မည်​မျှကွာ ဝေးသည်​ကို ရဲ​ရှောင်​ကောင်း​ကောင်းကြီး သိ​လေသည်​။ ထို့ပြင်​ဖခင်​ဖြစ်​သူသည်​အိမ်​သို့ အမြန်​ဆုံးပြန်​ရောက်​နိုင်​ရန်​အတွက် မည်​မျှ အားထုတ်​ခဲ့ရသည်​ကိုလည်း နားလည်​သ​ဘော​ပေါက်​လေသည်​။
ရဲရှောင်သည် သူ့ထံတွင် စိတ်​ဓာတ်​အလွန်ပြင်းထန်​သည့်​ဖခင်​တစ်​ယောက်​ရှိ​နေသည့်​အတွက်​အလွန်​အမင်း​ကျေနပ်​လျက်​ရှိသည်​။
ရဲနန်​ရှန်​သည်​အိမ်​သို့ပြန်​လာရာ လမ်းတစ်​လျှောက်​တွင်​အနည်းငယ် မှားယွင်းသွားရုံဖြင့်​အသက်​ပင်​ဆုံးရှုံးသွားနိုင်​သည့်​အခြေအနေများနှင့် ရင်ဆိုင်ခဲ့ရခြင်း ဖြစ်သည်​။
“ကျေနပ်စရာ ကောင်းလိုက်တာ . . .”
ရဲရှောင် တစ်​ကိုယ်​တည်း ခပ်တိုးတိုးပင်​ရေရွတ်လိုက်မိလေတော့သည်။
. . .
“ဘာတွေ ဖြစ်ခဲ့လဲ ဆိုတာ အတိအကျ ပြောစမ်းပါ . . .”
ရဲနန်ရှန်သည် ဟန်​ပင်​မ​ဆောင်​နိုင်​တော့ဘဲ ဆောင်ဂျုအား​ကောက်​ကာငင်​ကာပင်​မေးလိုက်သည်​။
ဆောင်ဂျုသည်​လည်း အံ့သြသွားရင်း –
“ဘာတွေ ဖြစ်ခဲ့သလဲ ဆိုတာ ဘာကို ပြောတာလဲ အစ်ကိုကြီး . . .”
“ငါ့အရှေ့မှာ ဘာမှမသိတဲ့ အရူးတစ်ယောက်လို ဟန်​ဆောင်​ပြမနေနဲ့။ ရှောင်ရှောင်​ရဲ့ ကျင့်​ကြံမှု​တွေက ဘယ်လိုလုပ် အရမ်း အစွမ်းထက်သွားရတာလဲ။ သူ့အသက်အရွယ်နဲ့ ဒီလို ပညာမျိုး ရှိနေတာ ချင်းယန် နယ်ပယ်မှာဆိုရင် ပါရမီရှင်လို့ကို သတ်မှတ်ယူရမယ်။ မင်းလည်း ဒါကို နားလည်မှာပါ။ နောက်ပြီး ပိုအရေးကြီးတာက ငါတိုက်ပွဲကို ပြန်သွားတာ ၂ နှစ်ခွဲလောက်ပဲ ရှိသေးတယ်။ ဒီ ၂ နှစ်ခွဲ​လောက်​နဲ့​ရှောင်ရှောင်က အဲဒီလောက်ထိတောင် တိုးတက်လာခဲ့တာလား။ ထူးဆန်းနေတယ်လို့များ မထင်မိဘူးလား . . .”
ရဲနန်​ရှန်​သည်​မျက်မှောင်ကြုတ်၍​မေးလိုက်ပါ​တော့သည် . . .။

Comment

Leave a Reply

Options

not work with dark mode
Reset