Switch Mode

Chapter – 178

လေတစ်လုံးမိုးတစ်လုံး

Chapter – 178
“​လေတစ်​လုံး မိုးတစ်​လုံး”

“ခင်ဗျား ဘယ်သူလဲ . . .”
ရဲ​ရှောင်​၏ လည်​ပင်းသည်​ဖမ်းချုပ်​ထားခြင်းခံ​နေရသဖြင့်​တစ်​ဖက်​မှလူအား တန်​ပြန်​တိုက်​ခိုက်​ခြင်း မပြု​တော့​ပေ။ သူ၏ အသက်သည် ထိုလူ၏ လက်ထဲတွင် ရှိနေသည်​မဟုတ်​ပါ​လော။
အဆိုးရွားဆုံး အ​ခြေအ​နေသို့ပင်​ရောက်​ရှိ​နေပြီဖြစ်​၍ ထိတ်လန့်​တုန်​လှုပ်​နေလျှင်​လည်း​ထူးမည် မဟုတ်ချေ။
ထို့ကြောင့် သူ၏ စိတ်​အား တတ်​နိုင်​သမျှ လျော့ချ၍ ဖြစ်​လာနိုင်​သည့်​အ​ခြေအ​နေများအား သုံးသပ်​မိလိုက်​သည်​။ တစ်​ဖက်​မှရန်​သူသည်​သူ့အား ယခုအချိန်​ထိ မသတ်​သေးသည်​ကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် အသက်ရှင်ရန်​မျှော်​လင့်​ချက်​ရှိနိုင်​သေးသည်​ဟုလည်း တွေးလိုက်မိသည်။
တစ်ဖက်လူမှ ညင်​သာ​သော အသံဖြင့်​-
“မင်းရဲ့ သိုင်းပညာက ထူးဆန်းပြီး ရှုပ်ထွေးလှချည်လား။ မင်းကို ဘယ်သူသင်ပေးထားတာလဲ”
ထိုလူ၏ စကား​ကြောင့်​ရဲ​ရှောင်​ပင်​အနည်းငယ်​ဘဝင်​မြင့်​ချင်​သွားပြီး –
“ဟမ့် . . . ခင်ဗျားတော့ လူရွေးမှားနေပြီနော်။ ကျုပ်က စစ်သူကြီးရဲ့ သားဗျ။ ကျုပ်အဖေက ကျုပ်ကို သင်ပေးထားတာပေါ့ . . .”
တစ်​ဖက်​လူလည်း အံ့ဩသွားဟန်​ဖြင့်​-
“မင်းအဖေ ရဲနန်ရှန်က အဲဒီလောက်​တောင်​အစွမ်းထက်တယ်ပေါ့ . . .”
ရဲရှောင်သည်​ခနဲ့တဲ့တဲ့ လေသံဖြင့် –
“သိပ်ဟုတ်တာပေါ့ . . . ကျုပ်အဖေက ကမ္ဘာတစ်ခုလုံးကိုတောင် တုန်လှုပ်သွားအောင် လုပ်နိုင်တယ်။ အဲ့ဒါတင်​မက​သေးဘူး​နော်​စကြာဝဠာကြီး တစ်ခုလုံးကိုတောင် ဂရုမစိုက်တဲ့ လူတစ်ယောက်။ အဲဒီလို အဖေမျိုး ရှိမှတော့ ကျုပ်က တခြား ဘယ်သူ့ဆီက သွားသင်ရဦးမှာလဲ . . .”
ရဲ​ရှောင်​၏ အ​ပြော​ကြောင့်​တစ်ဖက်လူမှ –
“အင်း ဒါလည်း ဟုတ်တာပဲ . . .”
ထို့နောက် အခန်းတစ်​ခုလုံး တိတ်ဆိတ်သွားပြန်သည်။ အမှောင်ထုသည်လည်း ပို၍ပင်​ကြီးစိုးလာသည်ကို​ရဲရှောင် ခံစားလိုက်ရသည်။
တစ်ဖက်လူသည် အလွန်အဆင့်​မြင့်​သည့်​ပညာရှင်​တစ်​ယောက်​ပင်​ဖြစ်​ကြောင်း ရဲ​ရှောင်​ရိပ်​စားမိ​လေသည်​။ အ​မှောင်​ထဲတွင်​ဖြစ်​လင့်​ကစား အရာအားလုံးအား ရှင်းလင်းပြတ်​သားစွာ မြင်​နိုင်​နေသည့်​ပုံစံပင်​။
ရဲရှောင်မှာမူ စမ်းတဝါးဝါးဖြင့်သာ တိုက်ခိုက်ခဲ့ရသည်​။
တစ်ဖက်ရန်​သူသည်​အလွန်အစွမ်းထက်နေသဖြင့် ရဲရှောင်​ဘက်​မှ ရှုံးနိမ့်​သွားခဲ့ရသည်​မှာ အံ့သြဖွယ်ရာတော့ မရှိ​ချေ။
သူတို့ ၂ ဦး၏ အဆင့်သည် မိုးနှင့်​မြေကဲ့သို့ပင်​ကွာခြားလွန်းလှပေသည်။ ထိုအချက်အား ရဲ​ရှောင်​စဉ်းစားမိသောအခါ စိတ်​ပျက်​လက်​ပျက်​ပင်​ဖြစ်​သွား​သည်​။
ယခုအချိန်တွင် သူသည် သေလူတစ်ယောက်ကဲ့သို့ပင်​ဖြစ်နေချေပြီ။ သွန်​လိုကသွန်​မှောက်​လိုက​မှောက်​တစ်ဖက်လူ၏ လက်ခုပ်ထဲမှ ရေ ဖြစ်နေပြီ မဟုတ်ပါ​လော။
တစ်​ဖက်​လူမှ –
“ငါသိသလောက်တော့ ရဲနန်ရှန်မှာ မင်းကို ဒီလို သင်ပေးနိုင်တဲ့အစွမ်းမျိုး မရှိလောက်ဘူး။ အနည်းဆုံးတော့ သူ့ရဲ့ ကျင့်စဉ်တွေက ဒီလောက်ထိ ရှုပ်ထွေးပြီး မိစ္ဆာဆန်နေမှာ မဟုတ်ဘူးနော်။ မင်းသုံးခဲ့တဲ့ ရွှေရောင်လက်၊ အအေးစွမ်းအားနဲ့ ခြေလှမ်းလှမ်းပုံတွေက ကမ္ဘာတစ်ခုလုံးမှာတောင် မတွေ့နိုင်လောက်တဲ့ ကျင့်စဉ်မျိုးတွေပဲ . . .”
ထိုလူ၏ စကား​ကြောင့်​ရဲရှောင် အနည်းငယ် စိတ်သက်သာရာ ရသွားသည်။ သူ၏ စိတ်ထဲတွင်လည်း –
[ဒီလူက တော်တော်တော့ အစွမ်းထက်ပါရဲ့၊ ဒါပေမဲ့ သိပ်ပြီး ဗဟုသုတ မရှိတာ ကျေးဇူး တင်ရမယ်။ ငါ့ရဲ့ ရွှေလက်တစ်ခုကိုပဲ နည်းနည်း ရိပ်မိပြီး ရေခဲချီဓာတ်နဲ့ ရယ်မောခြင်းကောင်းကင် ခြေလှမ်းတိုက်ကွက်တွေကိုတော့ မသိဘူးပဲ . . .]
ရဲရှောင်မှ –
“ခင်ဗျားက တော်တော်ရူးတဲ့လူပဲ။ ခင်ဗျားကို ကျုပ်တို့ မျိုးနွယ်ရဲ့ လျှို့ဝှက်ကျင့်စဉ်တွေကို သင်ပေးနေရဦးမှာလား . . .”
တစ်ဖက်လူသည် ချောင်းတစ်ချက် နှစ်ချက်ခန့်ဟန့်​လိုက်ရင်း –
“ဘာ . . . ရဲမျိုးနွယ်ရဲ့ လျှို့ဝှက်ကျင့်စဉ်တွေ ဟုတ်လား . . .”
ရဲရှောင်မှ –
“ကျုပ်တို့ မျိုးနွယ်စုအကြောင်း ဘာမှ မသိသေးတဲ့ ခင်ဗျားလို အရူးတစ်ယောက် ရှိနေမယ်လို့ ကျုပ်မထင်ထားခဲ့မိဘူး။ ကျုပ်ရဲ့ မျိုးနွယ်က ချင်းယန်နယ်ပယ်မှာ နံပါတ် ၁ မျိုးနွယ်စုပဲ။ ခင်ဗျား ချင်းယန် နယ်ပယ်ဆိုတာကိုရော သိရဲ့လား။ ချင်းယန်ကို ကောင်းကင်နယ်ပယ်လို့လည်း ခေါ်ကြတယ်။ ဟဲဟဲ . . . စကြာဝဠာကြီးရဲ့ ကြီးမားကျယ်ပြန့်ပုံကို မသိတဲ့ အရူးတစ်ယောက် ရှိနေမယ်လို့ မထင်ထားခဲ့မိဘူးဗျာ . . .”
ရဲ​ရှောင်​၏ စကား​ကြောင့်​တစ်​ဖက်​လူသည်​ဟက်​ခနဲပင်​ရယ်​လိုက်​ရင်း –
“ရဲမျိုးနွယ်က တော်တော်ကို အစွမ်းထက်တယ်ပေါ့ . . .”
ရဲရှောင်မှ –
“အဲဒါကြောင့် ခင်ဗျားကို အရူးလို့ ပြောတာပေါ့။ ကျုပ်ပြောတာ မှားနေလို့လား။ အခုပဲကြည့်ဦး အဓိပ္ပါယ်မရှိတာတွေ မေးနေပြန်ပြီ။ ခင်ဗျား မြန်မြန်ထွက်သွားတာ ကောင်းလိမ့်မယ်နော်။ ကျုပ်တို့ မျိုးနွယ်ရဲ့ ထိပ်တန်းအဆင့် ပညာရှင်တွေ ရောက်လာရင် ခင်ဗျားက ကျုပ်ထက် နည်းနည်းလောက် ပိုအစွမ်းထက်နေပေမဲ့ ကျိန်းသေပေါက်ကို သေရမှာပဲ . . .”
ရဲ​ရှောင်​သည်​ထိုစကားများအား ဟိတ်​ဟန်​အပြည့်​ဖြင့်​ပင်​ပြောလိုက်​ခြင်းဖြစ်​သည်​။
သူ၏ အသက်သည် တစ်ဖက်လူ၏ လက်ဝယ်တွင် ရှိနေသော်လည်း အနည်းငယ်မျှပင် ထိတ်လန့် ကြောက်ရွံ့သည့်ပုံ မပေါ်ချေ။
သူပြောခဲ့သည့် “ကျုပ်တို့မျိုးနွယ်ရဲ့ ထိပ်တန်းအဆင့် ပညာရှင်တွေ . . .” ဟူသော စကားအရ ထိုလူများသည်​သူအော်လိုက်သည်နှင့်​ချက်ချင်း ရောက်လာမည့်​ပုံစံပင်​။
တစ်ဖက်လူသည် ရဲ​ရှောင်​၏ စကားအား အနည်းငယ် ယုံကြည်သွားဟန်ဖြင့် မည်​သည့်​စကားမျှ ပြန်​မ​ပြောဘဲ နှုတ်​ဆိတ်သွား​သည်။ အခန်းတစ်ခုလုံးလည်း အပ်ကျသံပင် မကြားရ​လောက်အောင်​ပင်​တိတ်​ဆိတ်​သွား​လေသည်​။
ရဲရှောင်လည်း အားတက်​သွားပြီး –
“နောင်တမရခင် ပြင်ဆင်ချိန်ဆိုတာ ရှိပါတယ်။ ခင်ဗျားသာ ကျုပ်ရဲ့ ဦးလေးဆောင်နဲ့ ကျုပ်ကို လွှတ်ပေးပြီး ဒီက အသာတကြည် ထွက်သွားရင် ခင်ဗျားကို အခုကိစ္စတွေအတွက် ဘာမှ ပြဿနာမှ မဖြစ်​စေရဘူးလို့ ကျုပ်ကတိပေးတယ်။ ကျုပ်ဘဝနဲ့ထပ်ပြီးကို ကျိန်တွယ်ရဲတယ်ဗျာ . . . ကျုပ်ရဲ့ အသက်က အခု ခင်ဗျားလက်ထဲမှာ ဆိုပေမဲ့ ကျုပ်မှာ ထူးခြားတဲ့ ဝိညာဉ်တော်လှုံ့ဆော်မှုမျိုး ရှိနေတယ်။ ကျုပ်​သေသွားရင်​တောင်​ဝိညာဉ်​ကို ဆင့်​ခေါ်ပြီး ကျုပ်​ကို ဘယ်​သူသတ်​သွားလဲ​မေးလို့ရတယ်​။ အဲဒါကြောင့် ခင်ဗျားကျုပ်ကို သတ်လိုက်လို့ ကျုပ်သေသွားရင်တောင်မှ ကျုပ်ရဲ့ မျိုးနွယ်စုက ခင်ဗျားကို ဘယ်လိုမှ အလွတ်ပေးမှာ မဟုတ်ဘူး။ ခင်ဗျား ကျုပ်ကို သတ်မယ်ဆို စဉ်းစားပေါ့ . . . ကျုပ်ကို သတ်လိုက်တယ် ဆိုတာနဲ့ ခင်ဗျားက သေလူတစ်ယောက် ဖြစ်သွားပြီ။ စဉ်းစားကြည့်စမ်းပါ . . . ခင်ဗျား နှစ်ပေါင်းများစွာ ကျင့်ကြံမှုတွေ လုပ်ခဲ့တယ်။ အဲဒါကြောင့်ပဲ အခုလို အစွမ်းထက် ပညာရှင် တစ်ယောက် ဖြစ်လာတာပေါ့။ ခင်ဗျားရဲ့ မဆင်မခြင်လုပ်ရပ်ကြောင့် ခင်ဗျားကျင့်ကြံမှု ခရီးလမ်းလည်း ပျက်ဆီးသွားရလိမ့်မယ်။ ဒီမှာဟေ့လူ . . . ကျင့်ကြံမှု ခရီးလမ်းဆိုတာ ပျက်ဆီးသွားရင် သိပ်နှမြောဖို့ ကောင်းတယ်။ စဉ်းစဉ်းစားစား လုပ်ပေ့ါဗျာ . . .”
​လေတစ်​လုံး မိုးတစ်​လုံးပင်​ပြောလိုက်​သည့်​ရဲ​ရှောင်​၏ စကား​ကြောင့်​တစ်ဖက်လူသည် ချောင်းဟန့်​လိုက်ပြန်ရင်း –
“ကောင်းပြီ။ မင်းပြောတဲ့ ဆောင်ဂျု ဟုတ်လား။ သူ့ကို ငါသတ်ခဲ့ပြီးတယ်ဆိုရင်ရော။ မင်းအတွက် သူသေခဲ့ရတယ် ဆိုရင်ရော မင်းဘာလုပ်မလဲ . . .”
ရဲရှောင်၏ မျက်လုံးများသည်​ချက်ချင်းပင်​အေးစက်သည့်​အမူအယာသို့​ပြောင်းသွားပြီး –
“ဒါဆိုရင်တော့ ခင်ဗျားကို နောက်ဆုံးအနေနဲ့ အကြံတစ်ခု ပေးလိုက်မယ်။ အခုပဲ ကျုပ်ကို သတ်ပစ်လိုက်တော့။ ဒါဆိုရင် ခင်ဗျားသေဖို့ လုံးဝ သေချာသွားပြီ။ ကျုပ်သေရင် ကျုပ်မျိုးနွယ်က ဘယ်သူပဲဖြစ်နေနေ အလွတ်ပေးကြတော့မှာ မဟုတ်ဘူး။ ဒါပေမဲ့ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် သူ့ကို သတ်လိုက်တာကလည်း ခင်ဗျားအတွက် ကိုယ့်သေတွင်း ကိုယ်တူးလိုက်တာပဲ . . .”
ရဲရှောင်၏ အဖြေကြောင့် တစ်ဖက်လူသည် နှုတ်​ဆိတ်​သွားပြန်သည်။
ခဏအကြာတွင် –
“ဆောင်ဂျုက မင်းအဖေရဲ့ သွေးသောက်ညီတစ်ယောက် ဖြစ်ပေမဲ့ မင်းတို့အိမ်ရဲ့ အိမ်တော်ထိန်း တစ်ယောက်ပဲလေ။ မင်းက ဘာကြောင့်များ ဒီလို ပြောနိုင်ရတာလဲ။ နောက်ပြီး မင်းက အခု ငါ့လက်ထဲမှာ အရင်သေမှာ။ တကယ်လို့ မင်းတို့ မျိုးနွယ်မှာ ငါ့ကို သတ်နိုင်တဲ့လူ တစ်ယောက်ယောက် ရှိနေတယ် ဆိုရင်တောင်မှ ငါက မင်းထက်နောက်ကျမှ သေရမှာကွ . . .”
ရဲရှောင်လည်း ခနဲ့တဲ့တဲ့ဖြင့် –
“ယောကျာ်းတစ်ယောက်က လုပ်သင့်လုပ်​ထိုက်​တဲ့ ကိစ္စရှိရင်​လုပ်​ကို လုပ်​ရမှာပဲ။ ခင်ဗျားလို သွေးအေး ရက်စက်ပြီး ရူးမိုက် တုံးအတဲ့ လူတစ်ယောက်က ဒါတွေကို သိမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ လူလို့ ခေါ်ထိုက်ရတဲ့ အကြောင်းရင်းကိုလည်း ခင်ဗျား နားလည်မှာ မဟုတ်ဘူး . . .”
“ဆက်​ပြောစမ်းပါဦး . . .”
ထိုလူသည် သဘောကျသွားဟန်ဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
“မင်းက မင်းကိုယ်မင်း အသေခံပြီး အိမ်တော်ထိန်းကြီးအတွက် ကလဲ့စားချေမယ်ပေါ့ ဟုတ်လား”
ရဲရှောင်သည်​ခနဲ့တဲ့တဲ့ဖြင့် –
“အပိုတွေ ပြောမနေစမ်းပါနဲ့ဗျာ။ ဦးလေးဆောင် သေရင် ခင်ဗျားလည်း မကြာခင် သေရမှာပဲ”
တစ်ဖက်​လူသည် တခဏမျှ နှုတ်​ဆိတ်​သွားပြီးနောက် –
“ရဲမျိုးနွယ် . . . ရဲမျိုးနွယ်ကို ဒီလောက်ထိ အစွမ်းထက်မယ်လို့ ငါမထင်ထားခဲ့မိဘူး။ တကယ်ကို မထင်ခဲ့တာပါကွာ . . .”
ရဲရှောင်မှ –
“ဒီမှာ​ဟေ့လူ . . . ကျင့်​ကြံမှု​တွေ ပြည့်​နှက်​နေတဲ့ သိုင်း​လောကမှာ​နေ​နေရတာ အရမ်းကို ခက်​ခဲတယ်​ဗျ။ လူ့အသက်ဆိုတာ တန်ဖိုးအကြီးဆုံးပဲ။ ခင်ဗျားက ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ အခုလောက်ထိ အစွမ်းထက်တဲ့ ပညာရှင်တစ်ယောက် ဖြစ်နေတာ ဘာလို့ အနာဂတ်ကို ဖျက်ဆီးချင်​နေရတာလဲ။ ကျုပ်ပြောပြမယ်။ ခင်ဗျားနဲ့ကျုပ်က မျဉ်းပြိုင်နှစ်ကြောင်းလိုပဲ။ ခင်ဗျားက ခင်ဗျားကျင့်ကြံမှုတွေနဲ့ ပျော်မွေ့နေသလို ကျုပ်ကလည်း ကျုပ်ရဲ့ သာယာတဲ့ ဘဝမှာ ပျော်မွေ့​နေတာပဲလေ။ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်က တစ်ယောက်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဘယ်လိုမှ ပတ်သက်စရာ မရှိဘူး။ ခင်ဗျား အဲဒီလို မစဉ်းစားမိဘူးလား . . .”
ထို့နောက်​လေသံ ခပ်​အေး​အေးဖြင့်​-
“ကျုပ်မ​ရောက်​ခင်​မှာ ဦးလေးဆောင်ကို ခင်ဗျား သတ်ပြီးပြီ ဆိုတာ ကျုပ်တော့ မယုံဘူး”
ရဲ​ရှောင်​၏ စကားများ​ကြောင့်​အ​မှောင်​ထဲတွင်​ရှိ​နေ​သော တစ်ဖက်မှလူသည် ဟက်ဟက်ပက်ပက်ပင်​ရယ်မောလိုက်သည်။
ထိုလူ၏ ရယ်​မောသံထဲတွင်​ကျေနပ်​ပီတိဖြစ်​နေသည့်​အရိပ်​အ​ယောင်​များလည်း​ပေါ်လွင်​လျက်​ရှိသည်​။
ရဲရှောင်၏ လည်ပင်းအား ဖမ်းချုပ်​ထားရာမှ လွှတ်ပေးလိုက်​ရင်း ကျယ်လောင်သော အသံကြီးဖြင့် –
“ကောင်းတယ် . . . မင်းက မင်းအဖေရဲ့ သားစစ်စစ်တစ်ယောက်ပဲ . . .”
ထို့နောက် “ချပ်” ဆိုသော အသံနှင့်အတူ အခန်းတစ်ခုလုံးသည်​လင်းထိန်သွားသည်။ ထိုအခါကျမှသာ ရဲရှောင်သည်​အရာအားလုံးအား ရှင်းလင်းစွာ မြင်တွေ့လိုက်ရသည်​။
သူ၏ အ​ရှေ့တွင်​အရပ်​ရှည်​ရှည်​၊ ခန္ဓာကိုယ်​သန်​မာထွားကျိုင်း၍ ခန့်​ညားလှ​သော ဥပဓိရုပ်​မျိုးရှိသည့်​သက်လတ်ပိုင်းအရွယ် လူတစ်ဦးသည်​လက်နောက်ပစ်၍ ရပ်လျက်​ရှိသည်​ကို​တွေ့လိုက်​ရသည်​။ ထိုလူသည် ရဲရှောင်အား နွေးထွေးသော အကြည့်များဖြင့်​စိုက်​ကြည့်​လျက်​ရှိသည်​။
ထိုလူ့ထံတွင်​မုတ်ဆိတ်မွှေးများ မရှိဘဲ မျက်​နှာသည်​ကြည်​လင်​လျက်​ရှိသည်​။ ရဲ​ရှောင်​အား မတ်​တပ်​ရပ်​၍ စိုက်​ကြည့်​နေသည့်​အ​နေအထားသည်​မြင့်​မားလှ​သော သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင် ရပ်နေသည်နှင့်ပင် တူနေပါသေးသည်။
ထိုလူ၏ အမူအယာ ထိုလူ၏ အပြုံးအား မြင်​ရ​သောအခါမှ ရဲရှောင်သည်​စိတ်သက်သာရာ ရသွားသည်​။
ခန့်​ညားတည်​ကြည်​လှ​သော မျက်​နှာထားသည်​သူ၏ အနောက်တွင် အမိန့်နာခံရန် အသင့်ရှိနေကြသည့် စစ်သည်ရဲမက်များ သန်းနဲ့ချီ ရှိနေသကဲ့သို့ပါပင်။
မင်းသားဟွာရန်းပင် ထိုကဲ့သို့ ကိုယ်နေဟန်ထားမျိုး မရှိချေ။
ရဲရှောင်သည် ချက်ချင်းပင် ထိုလူအား သိလိုက်သည်။
လက်ရှိဘဝ၏ အဖေဖြစ်သူ ရဲနန်ရှန်ပင် ဖြစ်ပေသည်။
ရဲနန်ရှန်အား ရုတ်​တရက်​မြင်တွေ့လိုက်ရသောအခါ ရဲ​ရှောင်​သည်​အလွန်​အမင်းပင်​အံ့ဩသွား​လေသည်​။
အ​စောပိုင်းတွင်​လေကြီး​လေကျယ်​ပြောခဲ့မိ၍ အနည်းငယ်​ပင်​ရှက်​ရွံ့မိလျက်​ရှိသည်​။
သူတို့နှစ်​ဦးအား အခန်းထောင့်တွင် ရပ်​၍ကြည့်​နေ​သော ဆောင်ဂျုသည်လည်း မျက်ရည်များ စီးကျ​နေ​သည်​။
ရဲရှောင် ဖမ်းချုပ်​ခံထားခဲ့ရစဉ် ဆောင်ဂျုအတွက် သူ၏ အသက်​ပင်​အသေခံရန် ဝန်မလေးကြောင်း ပြောဆိုခဲ့သည်။
ထိုသည်​မှာ ရဲ​ရှောင်​၏ စိတ်​ရင်းအမှန်​ပင်​ဖြစ်​သည်​။
ရဲရှောင်အရှုံးပေးခဲ့ရသည့်တိုင် ရဲနန်ရှန်နှင့် ဆောင်ဂျုတို့သည် ထို့အတွက် အပြစ်တင်လိမ့်မည် မဟုတ်ချေ။ သို့သော် သိက္ခာတရားနှင့် လူ၏အသက် ယှဉ်​လျှင်​လူတစ်​ယောက်​၏ အသက်​သည်​ပို၍အ​ရေးကြီးသည် မဟုတ်ပါ​လော။ အသက်ရှင်​နေမှသာ အရာရာကို ကြံစည် လုပ်ဆောင်နိုင်ပေလိမ့်မည်။ သို့သော် ရဲရှောင်မှာမူ နောင်တရခြင်း မရှိဘဲ သိက္ခာတရားကိုသာ ရွေးချယ်မည့် လူတစ်ယောက် ဖြစ်သည်​။
ဂုဏ်ယူဖွယ်ကောင်းသော စိတ်နေစိတ်ထားပင် ဖြစ်သည်​။
ဆောင်ဂျုသည်​ရဲ​ရှောင်​အား ကြည့်​ရင်း သူ၏ စိတ်ထဲတွင် –
[ဒီနှစ်တွေမှာ ငါ မင်းကို စောင့်ရှောက်ရကျိုး နပ်ပါတယ်။ မင်းလို တူတစ်ယောက် ငါ့ဆီမှာ ရှိနေတဲ့အတွက် သေရမယ်ဆိုရင်တောင် ပြုံးပြုံးလေး အသေခံလိုက်မယ် . . .]
ရဲနန်​ရှန်​သည်​သူ့အား​ကြောင်​ငေး၍ ကြည့်​နေ​သော ရဲ​ရှောင်​အား ကြည့်​ရင်း –
“အဲဒီမှာပဲ အရူးတစ်ယောက်လို ရပ်မနေနဲ့။ ထိုင်ပြီး ပြောကြတာပေါ့ . . .”
သားဖြစ်​သူအား မ​တွေ့ရသည်​မှာ အချိန်​အ​တော်​ကြာ​နေပြီဖြစ်​သည့်​အတွက်​လွမ်းဆွတ်​သတိရသည့်​စိတ်​များသည်​ရင်​ဘတ်​ထဲတွင်​ပြည့်​နှက်​နေ​လေသည်​။ ချစ်​လှစွာ​သော သားအား​တွေ့​တွေ့ချင်း​ထွေးပွေ့ချင်​မိသော်​လည်း ထိုစိတ်​များအား ချိုးနှိမ်​၍ တည်ကြည်လေးနက်သော အဖေတစ်ယောက်ကဲ့သို့ပင်​ဆက်ဆံလိုက်သည်​။
စိတ်ပူပန် အစိုးရိမ်ရဆုံး ဖြစ်ခဲ့မိသည့်တိုင် . . .
အိမ်သို့ပြန်ရာ လမ်းတစ်လျှောက်တွင်ေ​သွးချောင်းများစီးခဲ့ရသည့်တိုင် . . .
သူ၏ တစ်ဘဝလုံး ပေးဆပ်ရလုမတတ် ဖြစ်ခဲ့ရသည့်တိုင် . . .
သတင်းကြားကြားခြင်း ဆောက်တည်ရာမရ ဖြစ်ခဲ့ရသည့်တိုင် . . .
သားဖြစ်သူအား​အကောင်းပကတိ တွေ့လိုက်ရသောအခါ ထိုခံစားချက်များ အားလုံးသည်​မျိုသိပ်မိလျက်​ဖြစ်​သွားသည်​။ မည်​ကဲ့သို့​သော အရာများအား​ပေးဆပ်​ခဲ့သည်​ကို ဂုဏ်ဖော် ပြောဆိုခြင်းလည်း မလုပ်တော့ချေ။
သူကိုယ်တိုင် သိနေလျှင် လုံလောက်နေပြီ မဟုတ်ပါ​လော။ ရဲ​ရှောင်​အား ကြည့်​ရင်း သူ၏ စိတ်ထဲတွင် –
[ငါအကောင်းဆုံး လုပ်ခဲ့ပြီးပြီ။ အဖေတစ်ယောက်ရဲ့ တာဝန်ကျေအောင် လုပ်ခဲ့ပြီးပြီ။ ဘယ်သူ့ကိုမှ ထုတ်​ဖော်​ပြောနေစရာ မလိုတော့ပါဘူးလေ . . .]
ဖခင်​ဖြစ်​သူ ရဲနန်​ရှန်​သည်​မိုင်ပေါင်း ၂၀၀၀ ကျော်အား ၇ ရက်တည်းဖြင့် ရောက်အောင် ပြန်လာနိုင်လိမ့်​မည်ဟု ရဲ​ရှောင်​မထင်ထားခဲ့မိချေ။
ထိုအချက်ကို ကြည့်ရုံဖြင့် သားဇောမည်မျှ ကပ်နေသည်ကို သိနိုင်ပေတော့သည် . . .။

Comment

Leave a Reply

Options

not work with dark mode
Reset