Switch Mode

Chapter – 176

ကုလားမနိုင်ရခိုင်မဲ

Chapter – 176
“ကုလားမနိုင်​ရခိုင်​မဲ”

မြင်​တွေ့လိုက်​ရသည့်​မြင်​ကွင်း​ကြောင့်​ဆောင်ဂျု၏ မျက်နှာတွင် သွေးမရှိတော့သည့်​အတိုင်း ဖြူဖတ်​ဖြူ​ရော်​ပင်​ဖြစ်​သွား​လေသည်​။
ထိုနည်းတူ ရဲနန်ရှန်သည်လည်း​ဆောင်​ဂျုအား​ကြောင်​ငေး၍ ကြည့်​နေမိသည်​။
တုန်​လှုပ်​မှုများနှင့်​အတူ ဆောင်ဂျု၏ စိတ်ထဲတွင် –
[​သေလိုက်​ပါ​တော့ကွာ . . . အကိုကြီး ရဲနန်​ရှန်​ပါလား။ ဒုက္ခလှလှ​တော့​ရောက်​ပြီ။ ဘယ်​က​နေ ဘယ်​လို စရှင်းပြရမလဲ​တောင်​မသိ​တော့ဘူး . . .]
​ဆောင်​ဂျုသည်​ရဲ​ရှောင်​အဖြစ်​ဟန်​ဆောင်​နေသည့်​အချိန်​မှပင်​ရဲနန်​ရှန်​သည်​တိုက်​တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ဖြင့်​ရောက်​ရှိလာခြင်းဖြစ်​သည်​။
ယခုကဲ့သို့ လက်​ပူးလက်​ကြပ်​မိသွားလိမ့်​မည်​ဟု မထင်​ထားမိခဲ့​ပေ။​ကြောက်​ရွံ့စိတ်​များနှင့်​အတူ သူ၏ စိတ်​ထဲတွင်​လည်း –
[ငါကတော့ ကံဆိုးမ သွား​လေရာ မိုးလိုက်​လို့ ရွာသလိုကို ဖြစ်​နေပြီ။ သေသာ သေလိုက်ချင်တော့တယ်ကွာ . . .]
ရဲနန်ရှန်သည်​ဆောင်​ဂျုအား ရုတ်​တရက်​မြင်​လိုက်​ရ၍ အံ့ဩမိသွား​သော်​လည်း သူ၏ စိတ်​အား တည်ငြိမ်​အောင်​အမြန်​ပြန်​ထိန်းလိုက်​သည်​။ ထို့​နောက်​ဆောင်ဂျုအား မျက်​မှောင်​ကြုတ်၍ ကြည့်​လိုက်​သည်​။
အ​တွေ့အကြုံရင့်​ကျက်​ပြီး ပါးရည်​နပ်​ရည်​ရှိလှသည့်​စစ်​သူကြီးတစ်​ဦးပီပီ ဖြစ်​ကြောင်းကုန်​စင်​အား ခ​ရေ​စေ့တွင်းကျ မသိ​သေးသော်​လည်း ယခုကိစ္စသည်​တစ်စုံတစ်ေ​ယာက်မှ အကွက်ချ စီစဉ်ထားသည့် လှည့်ကွက် တစ်ခု ဖြစ်​ကြောင်း ကောင်းစွာ သဘောပေါက်လိုက်သည်။​ထို့ပြင်​သားဖြစ်​သူ ရဲ​ရှောင်​သည်​ဘေးအန္တာရယ်​ကင်းရှင်း၍ လူ​ကောင်းပတိ ရှိ​နေသည်​ကိုပါ သိလိုက်​သည်​။
ထိုကဲ့သို့ မဟုတ်ပါက ဆောင်ဂျုသည် ယခုကဲ့သို့ စိတ်အေးလက်အေးဖြင့်​အိပ်နေနိုင်မည် မဟုတ်ပေ။
ရဲနန်​ရှန်​သည်​အံကိုတင်းတင်းကြိတ်​လိုက်​ရင်း –
“တော်တော်လေး အိပ်လို့ ကောင်းနေတယ်ပေါ့လေ . . . ဟုတ်​လား . . .”
​ဆောင်​ဂျုလည်း မျက်​စိမျက်​နှာပျက်​ပျက်​ဖြင့်​-
“ဟို . . . ဟို​လေ . . . အစ်ကိုကြီး . . .”
​ဆောင်​ဂျုသည်​မည်​သည့်​နေရာမှစ၍​ပြောရမှန်းကိုပင်​မသိ ဖြစ်​လျက်ရှိ​သည်​။ စကားအစပင်​ရှာမရ​လောက်​အောင်​အခက်​တွေ့​နေ​လေသည်​။
ရဲနန်​ရှန်​၏ မျက်​နှာသည်​အေးစက်​မာ​ကြောလျက်​ရှိပြီး​အလွန်​အမင်း​ဒေါသထွက်​နေသည့်​လေသံဖြင့်​-
“ငါ့ကို လိမ်ရတာ တော်တော် ကျေနပ်နေတယ်ပေါ့ . . .”
“ကျုပ် . . . ကျုပ်​. . .”
​ကြောက်​ရွံ့စိတ်​ကြောင့်​ဆောင်ဂျု၏ နဖူးမှ ချွေးသီး​ချွေး​ပေါက်​များပင်​တလိမ့်​လိမ့်​ဖြင့်​ကျလာ​ပြီး စိတ်ထဲတွင်လည်း –
[ဟိုခွေးကောင်လေးကလည်း ဘယ်ရောက်နေလဲ မသိဘူး။ သူ့အဖေရဲ့ ဒေါသတွေက ငါ့အပေါ် ပုံကျလာတော့မယ်။ သေလိုက်ပါတော့ကွာ . . .]
ရဲနန်​ရှန်​သည်​ဆောင်ဂျုအား ကြည့်​ရင်း​စိတ်​မရှည်​တော့သည့်​လေသံဖြင့်​-
“ဘယ်လိုတွေ ဖြစ်နေကြတာလဲ။ ငါ့ကို ပြောစမ်း . . .”
ဆောင်ဂျုလည်း​အထစ်အထစ် အငေါ့ငေါ့ဖြင့် –
“အစ် . . . အစ်ကိုကြီး . . .”
​ကြောက်​ရွံ့စိတ်​ကြောင့်​ဆောင်​ဂျုသည်​စကားကိုပင်​ရှေ့ဆက်၍ မပြောနိုင်​တော့​ချေ။
ယခုကဲ့သို့ အထစ်​အထစ်​ငေါ့​ငေါ့ဖြင့်​ကြောက်​ရွံ့​နေသည့်​သူ့အား အခြားလူများသာ မြင်​ပါက ဟားတိုက်​မြင်​မှာ​သေချာ​ပေါက်​ပင်​။
သို့သော် လက်ရှိအချိန်တွင် သူတို့ ၂ ဦးတည်းသာ ရှိ​နေ၍​တော်​သေးသည်​ဟု​ဆိုရ​ပေမည်​။
“မင်းတို့က ဒီလို ဟန်ဆောင်နေကြမှတော့ လုပ်စမ်းပါဦး . . . ဆက်​လိမ်လိုက်ကြပါဦး . . .”
ရဲနန်ရှန်သည်​သူ၏​ဒေါသများအား ထိန်းနိုင်​ခြင်း မရှိ​တော့သည့်အတွက်​ဆောင်ဂျု၏ ဗိုက်အား ခြေထောက်ဖြင့်ပင်​အားရပါးရ ကန်ပစ်လိုက်​လေသည်။​ထို့နောက် ဒေါသတကြီးဖြင့်​-
“ဆောင်ဂျု . . . မင်းလုပ်လိုက်တာ ဘယ်လောက်ထိ အကျိုးသက်​ရောက်​သွားလဲဆိုတာ မင်း သိလား။​အေး​ကောင်းတယ်​. . . လုပ်​ကြ . . . မင်းတို့ စိတ်ကြိုက်​သာ လုပ်​ကြဟ . . .”
ရဲနန်​ရှန်​၏ ကန်​ချက်​ကြောင့်​ဆောင်​ဂျုသည်​ပစ်​လဲကျသွား​လေသည်​။ အရှိန်​ပြင်းသည့်​အတွက်​ချက်​ချင်းပင်​ပြန်​မထနိုင်​ချေ။ ထို့​နောက်​တုန်​ယင်​သော အသံဖြင့်​-
“အစ် . . . အစ်ကိုကြီး . . . ကျုပ် ရှင်းပြပါရစေဦး။ အမှန်တော့ . . .”
“မင်းက ငါ့ကို အသက်ကြီးပြီ ထင်နေတယ်ပေါ့။ မင်းလှည့်​ချင်​သလို လှည့်​လို့ရမယ့်​အဖိုးကြီးလို့ ထင်​နေတာလား . . . ကလိမ်ကကျစ်ကောင် . . .”
ရဲနန်ရှန်သည် ဆောင်ဂျုအား စကားဆက်ပြောခွင့်ပင် မပေးဘဲ ဒေါသတကြီးဖြင့် ထိုးလိုက်ပြန်သည်​။
“ဘုန်း . . .”
“အား . . .”
ဆောင်ဂျုသည် ကျယ်လောင်စွာ အော်ဟစ်လိုက်ပြီးနောက် သူ၏ မျက်လုံးတစ်ဖက်သည်လည်း ညိုမည်းသွားသည်။
“အစ်ကိုကြီး . . .”
“ဘုန်း . . .”
နောက်ထပ်တစ်ချက် ထပ်မံအထိုးခံလိုက်ရပြန်သည်။
“မင်းတို့တွေ ငါ့ကို လန့်ပြီးသေအောင် လုပ်ကြတယ်။ ခွေးမသားတွေ . . .”
​ရဲနန်ရှန်သည်​ဒေါသအလွန်​အမင်းပင်​ထွက်​နေခြင်း ဖြစ်​သည်​။ ဆောင်ဂျုထံမှ ရရှိခဲ့သည့် စာကြောင့် စိတ်ဓာတ်များကျကာ ရင်​ကွဲမတတ်​ပင်​ခံစားခဲ့ရသည်။ သား​ဇောဖြင့်​မိုင်ပေါင်း ၂၃၀၀ ခန့်​အား မရပ်မနားပင်​ခရီးနှင်​လာခဲ့ရသည်​။ သာမန်လူများအဖို့ ထိုခရီးအား သွားမည်ဆိုပါက ၁ နှစ်ကျော်လောက်ပင် ကြာနိုင်မည် ဖြစ်​သော်​လည်း သူ့အ​ဖို့မူ ၇ရက်​တည်းဖြင့်​အိမ်​အ​ရောက်​ပြန်​လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်​သည်​။
နေ့နေ့ညည မရပ်မနား ခရီးနှင်​လာခဲ့ရရုံသာမက လမ်းတစ်​လျှောက်​တွင်​လည်း မ​ရေမတွက်​နိုင်​သော​ထောင်​ချောက်​များ နှင့်​လုပ်​ကြံသတ်​ဖြတ်​သူများအား ရင်​ဆိုင်​ခဲ့ရသည်​။
သူ၏ အိမ်ပြန်လမ်းသည် သွေးခင်းသောလမ်းပင် ဖြစ်ခဲ့ရသည်​။
ထိုကဲ့သို့ ခက်​ခက်​ခဲခဲဖြင့်​အိမ်​အပြန်​ခရီးလမ်းအား ဖြတ်​သန်းလာခဲ့ရ​သော်​လည်း အိမ်သို့​ရောက်​ရောက်​ခြင်း သူ့အား ဆီးကြိုလိုက်​သည့်​အရာမှာ သားဖြစ်​သူနှင့်​သွေး​သောက်​ညီတို့၏ လိမ်​ညာမှုပင်​။ ရင်​ဝအား ဖ​နောင့်​ဖြင့်​ဆီး၍ ကန်​ခံလိုက်​ရသကဲ့သို့ပင်​ခံစားလိုက်​ရသည်​။
ယခုကဲ့သို့​သော အ​ခြေအ​နေမျိုးအား မည်သူကမျှ ဒေါသမထွက်ဘဲ နေနိုင်​လိမ့်​မည် မဟုတ်ပေ။
ထို့ပြင်​သားဖြစ်သူသည်​လည်း အိမ်တွင် ရှိမနေချေ။
ရဲရှောင်​အစား ဆောင်ဂျုသည်သာ စောင်ထဲတွင် ရှိနေ​လေသည်​။
ရဲနန်ရှန်အဖို့ ကြုံ​တွေ့​နေရ​သော အ​ခြေအ​နေများသည်​ဒေါသထွက်​လည်း ထွက်​ချင်​စရာပင်​ဖြစ်​သည်​။ ဆောင်ဂျုအား အားရအောင် ရိုက်နှက်ပြီးသည့် အခါမှသာ သူ၏ စိတ်​များသည်​အနည်းငယ်​ပြေ​လျော့သွားသည်​။ ထို့​နောက်​ဆောင်​ဂျုအား ဂုတ်မှ​ကောက်​မလိုက်​ရင်း –
“ပြောစမ်း . . . ဘာတွေ ဖြစ်နေကြတာလဲ။ မင်းက ဘာရည်​ရွယ်​ချက်​နဲ့ ဒီ​လောက်ထိ လုပ်​ရတာလဲ။ မင်းတို့ လုပ်လိုက်တဲ့ ကိစ္စက ဘယ်လို အကျိုးဆက်မျိုး ဖြစ်သွားမလဲ ဆိုတာကို မင်းတို့ မသိကြဘူးလား။ ပြသာနာကို မီးခွက်​ထွန်းရှာတဲ့​ကောင်​တွေ . . .”
ဆောင်ဂျုသည် ညည်းတွားလိုက်ရင်း –
“အစ် . . . အစ်ကိုကြီး . . . ကျုပ်ကို အောက်ချပေးပါဦး။ ကျုပ် . . . ကျုပ်​အသက်ရှူ . . . မရတော့ဘူး . . .”
. . .
​ဆောင်​ဂျု ရှင်းပြ​နေသည်​ကို နား​ထောင်​နေ​သော ရဲနန်​ရှန်​သည်​ပါးစပ်​အ​ဟောင်းသားပင်​ဖြစ်​နေ​လေသည်​။ ကြားလိုက်​ရသည့်​စကားများ​ကြောင့်​သူ၏နားပင်​သူမယုံနိုင်​ဘဲ အံ့ဩမိလျက်​ရှိသည်​။
သူ၏ ချစ်လှစွာသော သားဖြစ်သူသည်​ယခုကဲ့သို့ အချိန်တိုအတွင်းတွင်​ပြဿနာ​ပေါင်း​သောင်း​ခြောက်​ထောင်​ရှာခဲ့လိမ့်​မည်​ဟု မထင်​မှတ်​ထားမိ​ချေ။
လိမ်လည်မှု အကြီးစား တစ်ခုအား ကျူးလွန်လိုက်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်​။
ရဲနန်ရှန်သည်​ဆောင်​ဂျုအား​ကြောင်​ငေး၍ပင်​ကြည့်​နေမိသည်​။
ခ​ရေ​စေ့တွင်းကျ ရှင်းပြ​နေရ​သော​ဆောင်​ဂျုသည်​လည်း​မောပန်းလာဟန်​ဖြင့်​-
“အဲဒါပါပဲ အစ်ကိုကြီးရယ် . . . တကယ်​တော့ ဒီကိစ္စက ကျုပ်နဲ့ ဘာမှ မဆိုင်ပါဘူးဗျာ။ အစ်ကိုကြီး နားလည်မှာပါ . . .”
​ဆောင်​ဂျု၏ စကား​ကြောင့်​ရဲနန်ရှန်လည်း​ဒေါသပြန်​ထွက်​သွားရင်း –
“ဒီကိစ္စက မင်းနဲ့ ဘာမှမဆိုင်ဘူး ဟုတ်လား။ အဲ့ဒီ​တော့ မင်းကို အပြစ်မတင်ရဘူးပေါ့လေ​။ ဟုတ်ပြီ မင်းကို အပြစ်မတင်ဘူးပဲ ထားလိုက်။ ဒါဆို ငါက ဘယ်သူ့ကို သွားပြီး အပြစ်တင်ရမှာလဲ . . .”
“အဲ . . . အဲဒီလို သ​ဘောနဲ့ပြောတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ကျုပ်က ပြောပြရုံပါ . . .”
ဆောင်ဂျုလည်း အထိတ်​တလန့်​ဖြင့်​ပင်​ပြောလိုက်​သည်​။ ရဲနန်​ရှန်​၏ ရိုက်​နှက်​မှုများ​ကြောင့်​သူ၏ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခု​လုံးသည်​လည်း နာကျင်နေပြီ ဖြစ်သည်​။
နှစ်​ယောက်​သား စကား​ကောင်း​နေသည့်​အချိန်​တွင်​အပြင်ဘက်မှ ဆူညံသံများ ကြားလိုက်​ရသည်​။
မြောက်ပိုင်းမှ သွေးသောက်ကိုယ်ရံတော်များ အိမ်တော်သို့ ရောက်ရှိလာကြခြင်းပင် ဖြစ်သည်။
​မြောက်​ပိုင်းတပ်​ဖွဲ့မှ​ကိုယ်ရံတော် ခေါင်းဆောင်သည် ရဲအိမ်တော်၏ အစောင့်များအား​ဒေါသတကြီးဖြင့်​-
“သောက်သုံးမကျလိုက်တဲ့ကောင်တွေ . . . မင်းတို့က ဒီမှာ သခင်လေးကို ကာကွယ်ရမှာလေ။ မင်းတို့လုပ်ပုံကို မင်းတို့ ပြန်ကြည့်။ ခွေးကောင်တွေ . . . ငါတို့သခင်လေး ဒီလို ဖြစ်နေတာတောင် မင်းတုိ့က ဘယ်လိုများ နေနိုင်နေကြတာလဲ . . .”
ရဲအိမ်တော်၏ အစောင့်ရဲမက် ၃၀ သည် မည်​သည့်​စကားမျှ ပြန်​မ​ပြောနိုင်​ဘဲ ရှက်​ရွံ့စိတ်​ကြောင့်​ခေါင်းများကိုသာ ငုံ့ထားကြသည်။​
ကိုယ်ရံတော်များသည် အစောင့်များအား မကျေမနပ်ဖြင့် ဝါးစားမတတ်ပင်​ကြည့်နေကြသည်​။
ထိုစကားများအား ကြားလိုက်ရေ​သာအခါ ရဲနန်​ရှန်ကိုယ်​တိုင်​ပင်​ရှက်​ရွံ့မိသွားသည်​။
​ရဲ​ရှောင်​နှင့်​ဆောင်​ဂျု နှစ်​ယောက်​ပေါင်း​လောင်း​ကျော်​၍ လုပ်​ထားသည့်​လိမ်​ညာမှုကြီးအား သူကိုယ်​တိုင်​ပင်​ယုံကြည်​ခဲ့မိသည်​မဟုတ်​ပါ​လော။
အပြင်ဘက်မှ ခြေသံများ အဆက်​မပြတ်​ထွက်ပေါ် လာပြန်သည်။ ရဲမက်များ အားလုံးသည် ခြံထဲတွင် ရဲနန်​ရှန်​၏ အမိန့်အား စောင့်ဆိုင်းနေလျက် ရှိသည်​။
အခန်းဝသို့ ရောက်လာသော ကိုယ်ရံတော်များသည် ကျယ်လောင်​သော အသံဖြင့် –
“ခေါင်းဆောင် ကျုပ်တို့ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ။ ခေါင်းဆောင်ရဲ့ အမိန့်ကို စောင့်နေပါတယ်​. . .”
“ခေါင်းဆောင် အမိန့်ပေးလိုက်တာနဲ့ ကျုပ်တို့ ဘယ်နေရာဖြစ်ဖြစ် ဘာပဲလုပ်ရလုပ်ရ အကုန်လုပ်ပါ့မယ်။ မီးပင်လယ်ကိုပဲ ကျော်ရကျော်ရ ဓားတောင်ကိုပဲ ဖြတ်ရဖြတ်ရ ကျုပ်တို့ လိုက်နာဖို့ အသင့်ပါပဲ”
“လက်ယာအမတ်မင်း အိမ်တော်က ခွေးသူတောင်းစားတွေကို ကျုပ်တို့လည်း ကြည့်​မရတာ အ​တော်​ကြာပြီ . . .”
“အမိန့်ပေးပါ ခေါင်းဆောင် . . .”
စစ်​သည်​တော်​များ အားလုံးသည်​အပြင်ဘက်မှ​နေ၍ ကျယ်လောင်စွာပင်​သံပြိုင်​အော်လိုက်​ကြသည်​။
ရဲနန်ရှန်လည်း ဆောင်ဂျုအား ကြည့်လိုက်ရင်း –
“ကြည့် . . . မင်းတို့ လုပ်ခဲ့တာ ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်လဲ မြင်လား။ ငါဘာပြောရမလဲ။ အခု ငါဘာ ဆက်လုပ်ရတော့မလဲ . . .”
ဆောင်ဂျုသည် ဝမ်းနည်းပက်​လက်​အမူအယာဖြင့် –
“နတ်ဘုရားတွေဆီမှာ ကျိန်ဆိုရင် ကျိန်ဝံ့ပါ့တယ်။ အခုလို အခြေအနေတွေထိ ရောက်လာမယ်လို့ ကျုပ်တကယ်ကို မထင်ထားခဲ့မိဘူး . . .”
ရဲနန်ရှန်လည်း လေသံခပ်အုပ်အုပ်ဖြင့် –
“မင်းက မထင်ခဲ့မိဘူး ဟုတ်လား . . . မင်းသိတာ ဘာရှိလဲ ပြောစမ်း ခွေးမသား . . . ရှောင်ရှောင် ဒဏ်ရာရနေတဲ့ အချိန်မှာ မင်းလည်း ဆောက်တည်ရာမရနဲ့ စိတ်​ထိခိုက်​နေမယ် မှတ်ခဲ့တာ။ မင်းဆီက စာရလို့ ငါလည်း မိုင်ပေါင်းများစွာ ကျော်ဖြတ်လာခဲ့ရတယ်။ အခု ပြန်ရောက်တော့ မင်းကတောင် ကူပြီး ဟန်ဆောင်ပေးနေလိုက်သေးတယ်။ မင်းပြောတာတွေ အားလုံးကလည်း တကယ့်ပြဿနာတွေ ချည်းပဲ။ အရူး . . . ဦးနှောက်မရှိတဲ့ကောင် . . . မင်းရဲ့ဦးနှောက်ထဲ ချေးတွေနဲ့ ပြည့်နေတာ နေမယ်။ ပုစွန်​ဦး​နှောက်​လို​ကောင်​. . .”
ဆောင်ဂျုသည်​ခေါင်းကိုသာ ငုံ့ထားရင်း –
“ကျုပ် တကယ်မသိတော့ပါဘူး . . .”
ရဲနန်ရှန်လည်း သက်ပြင်းတစ်ချက် ချလိုက်ရင်း –
“ငါ့သားက မင်းကြောင့် အကျင့်ပျက်​နေပြီ . . .”
ဆောင်ဂျုသည် ခေါင်းကို မော့လိုက်ရင်း –
“အစ်ကိုကြီး အဲဒီလိုတော့ မပြောပါနဲ့ . . . နည်းနည်းလောက် စဉ်းစားပါဦး။ အစ်ကိုကြီးရဲ့ သားက လည်​လွန်းလို့ ဂျင်​ပေါ်ကထုံး ဖြစ်​နေပြီ။ ကျုပ်ကိုတောင် သူက ပြန်သင်ပေးနေတာဗျ . . .”
​ဆောင်​ဂျု၏ စကား​ကြောင့်​ရဲနန်ရှန်သည်​ပို၍ပင်​ဒေါသထွက်သွား​လေသည်​။ ထို့​ကြောင့်​ဆောင်ဂျုအား လက်ညှိုးငေါက်ငေါက်ထိုးလိုက်​ရင်း –
“မင်း . . . မင်း . . . ခွေးကောင် . . . မင်းနဲ့ငါ မပြီးသေးဘူး။ မင်းစောင့်နေဦး . . .”
ဆောင်ဂျုလည်း​လေသံ ခပ်​တိုးတိုးဖြင့်​-
“မပြီးသေးဘူးတဲ့လား . . . ငါ့​မွေးထားတဲ့အမေတောင် ငါ့ကို မမှတ်မိတော့လောက်အောင် ရိုက်​ပြီးပြီ။ အဲဒါတောင် ထပ်ပြီး ဘာလုပ်ချင်နေသေးတာလဲ။ အခုလို ရိုက်ခံနေရတာကိုက မဟုတ်သေးတာ။ သူတို့ သားအဖ နှစ်ယောက်ကြောင့် ငါလည်း စိတ်ညစ်တယ်။ သားဖြစ်တဲ့ကောင်ကလည်း တော်တော်ကို ဉာဏ်များတယ် လည်​လိုက်​တာမှ မွှတ်​လို့။​အဖေကလည်း ဒေါသအိုး . . . ငါဘာကြောင့် ဒီလောက်ထိ ကံဆိုးနေရလဲ မသိပါဘူး။ ငါ့ဘဝက ဆူးကြားက ဘူးခါးလိုပါပဲလား . . . ”
ရဲနန်ရှန်သည်​သက်ပြင်းအကြိမ်​ကြိမ်​ချမိလိုက်​သည်​။ သူ၏ စိတ်​များအား အတတ်​နိုင်​ဆုံး​တည်ငြိမ်​အောင်​ကြိုးစား၍ ထိန်းလိုက်​သည်​။ ထို့​နောက်​အပြင်​ဘက်​တွင်​သူ၏ အမိန့်​အား​စောင့်​နေ​သော စစ်​သည်​တော်​များအား –
“ညီနောင်တို့ . . . မင်းတို့နေရာ မင်းတို့ ပြန်ပြီး ငါ့ညွှန်ကြားချက်ကို စောင့်နေကြ။ ငါအချိန်မီ ရောက်လာတာကြောင့် ကုသပေးနိုင်မယ် ထင်တာပဲ။ အခု ငါစပြီး လုပ်တော့မယ်။ မင်းတို့တွေ တာဝန်ကျေခဲ့ကြပါတယ် ညီနောင်တို့ . . .”
ထင်ရှားကျော်ကြား၍ ဂုဏ်သိက္ခာ ကြီးမြတ်လှသော စစ်သူကြီးသည်လည်း​နောက်​ဆုံးတွင်​မတတ်​သာ၍ မုသားစကားသုံးလိုက်​ရသည်​။ သူ၏ ဘဝတွင် ပထမဦးဆုံး အကြိမ်အဖြစ် လိမ်လည် ပြောဆိုလိုက်​ရခြင်းပင်​ဖြစ်​သည်​။
ထိုကဲ့သို့ ပြောဆိုလိုက်ရသည်မှာလည်း သူ၏ သားနှင့် ညီဖြစ်သူ​တို့ကြောင့်ပင် ဖြစ်​သည်​။ မုသားစကားသုံးရုံမှတပါး အခြားနည်းလမ်းလည်း မရှိတော့ချေ။
ရဲနန်ရှန်၏ စကားအား ကြားလိုက်ကြရသောအခါ စစ်သည်​တော်​များသည်​ဝမ်း​မြောက်​သွားကြပြီး စိတ်ထဲတွင်လည်း –
[သခင်လေးကို ကုသနိုင်မယ်တဲ့လား . . . ဒါ သတင်းကောင်းပဲ . . .]
“သခင်လေးကို ကျုပ်တို့လည်း​လာပြီး အားပေးဂရုစိုက်လို့ ရမလား ခေါင်းဆောင် . . .”
ကိုယ်ရံတော်များသည်​အားတက်​သ​ရော အော်ပြောလိုက်ကြသည်​။
ရဲနန်ရှန်လည်း ကမန်းကတမ်းပင် –
“မရဘူး မရဘူး . . . စောင့်ကြပါဦး။ ငါအရင်ဆုံး သူ့ကို ကောင်းအောင် လုပ်ရဦးမယ် . . .”
ရဲနန်​ရှန်​၏ စကား​ကြောင့်​ကိုယ်ရံတော်များ၏ စိတ်ထဲတွင် –
[ဟုတ်သားပဲ။ ငါတို့က တကယ်ကို အလိုက်မသိတာပဲ။ ခေါင်းဆောင်က သခင်လေးကို ကြိုးစားပမ်းစားနဲ့ ကုသနေတဲ့ အချိန်မှာ ငါတို့က နှောင့်ယှက်သလို ဖြစ်နေတယ် . . .]
ထိုကဲ့သို့​တွေးမိလိုက်​သည့်​အတွက်​စစ်​သည်​တော်​များသည့်​မည်​သည့်​စကားမျှ ထပ်​မ​ပြော​ကြ​တော့​ပေ။ အိမ်​တော်​တစ်​ခုလုံးသည်​လည်း အပ်ကျသံပင် မကြားရတော့လောက်အောင် တိတ်ဆိတ်သွား​လေသည်​။
အခန်းထဲရှိ ရဲနန်ရှန်သည်​သူ၏ နဖူးမှကျလာသော ချွေးများအား သုတ်လိုက်သည်။ ထို့​နောက်​
ကုလားထိုင်ပေါ်တွင်​ခြေပစ်လက်ပစ် ထိုင်ချလိုက်ပြီး ဆောင်ဂျု၏ တင်ပါးအား လှမ်းကန်လိုက်​ကာ –
“​တွေ့လား . . . မင်းလုပ်လိုက်တဲ့ လုပ်ရပ်ရဲ့ အကျိုးဆက်တွေကို မြင်လား . . .”
ဆောင်ဂျုသည် နာကျင်သွားသော သူ၏ တင်ပါးအား ကိုင်​လိုက်​ရင်း –
“အစ်​ကိုကြီးကလည်း . . . အဲ့ဒါကျုပ်နဲ့ မဆိုင်ဘူးဗျ။ ဒီကိစ္စ​တွေအားလုံးရဲ့​နောက်​ကွယ်​က ကြိုးကိုင်သူက အစ်ကိုကြီးရဲ့ သားပဲ။ သူ့ကို ကန်ရမှာလေ။ ကျုပ်ကိုပဲ ရိုက်နှက်နေတာ ကုလားမနိုင်​လို့ ရခိုင်​လာမဲ​နေသလိုပဲ . . .”
“ဟိုခွေးကောင်လေး ပြန်လာရင်လည်း ငါဘယ်လို အပြစ်ပေးမလဲ ဆိုတာကို စောင့်ကြည့်နေ။ မင်းတို့ နှစ်​ယောက်ကို သေချာ မဆုံးမနိုင်ရင် ငါ့ဘဝတစ်လျှောက်လုံး နောင်တရနေရလိမ့်မယ် . . .”
ရဲနန်ရှန်သည်​စိတ်​ဆိုးမာန်​ဆိုးဖြင့်​ပင်​ပြောလိုက်​ပါ​တော့သည်​. . .။

Comment

Leave a Reply

Options

not work with dark mode
Reset