Switch Mode

Chapter – 175

တုန်လှုပ်အံ့သြသွားခြင်း

Chapter – 175
“တုန်လှုပ်အံ့သြသွားခြင်း”

အိမ်​ရှေ့မင်းသားသည်​သူ၏ ခမည်း​တော်​မှ ရဲနန်​ရှန်​အား အ​ရေးကြီးပုဂ္ဂိုလ်​တစ်​ဦးအဖြစ်​အဘယ့်​အတွက်​ကြောင့်​ဆက်​ဆံ​နေသည်​ကို ယခုမှပင်​နားလည်​သ​ဘော​ပေါက်​သွား​လေသည်​။
ရဲနန်ရှန်၏ ဒေါသအား မျက်ဝါးထင်ထင်ပင်​မြင်တွေ့နေရပြီ မဟုတ်ပါ​လော။
စစ်နတ်ဘုရားတစ်ပါး ဖြစ်သူ ရဲနန်ရှန်သည် မြို့တော်သို့ ရောက်သည်နှင့် ယမ်းပုံမီးကျ ဒေါသထွက်​လျက်​ရှိသည်​။
သူ၏ စစ်သည်​တော်​များကိုလည်း မြို့တစ်မြို့လုံးအား ချုပ်ကိုင်ထားစေခဲ့ပြီဖြစ်​သည်​။
ရဲနန်​ရှန်​၏ လုပ်ရပ်သည် ဥပဒေကို ချိုးဖောက်​လိုက်​ခြင်းပင်​ဖြစ်ပြီး အကြောက်အရွံ့ကင်းမဲ့​စွာဖြင့်​မည်​သူ့ကိုမျှ ဂရုမစိုက်​ဘဲ လုပ်လိုက်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ရဲနန်​ရှန်​၏ လုပ်​ရပ်​များအား ကြည့်​ရင်း အိမ်​ရှေ့​မင်းသား၏ စိတ်ထဲတွင် –
[သူသာ ထီးနန်းကို လိုချင်တယ်ဆိုရင် ငါတို့အားလုံး တားတောင် တားနိုင်ပါ့မလား . . .]
အကယ်၍ ရဲနန်ရှန်သာ သား​ဇောဖြင့်​စိတ်မထိန်းနိုင်ဘဲ တစ်မြို့လုံးအား ဖျက်ဆီးပစ်လိုက်မည် ဆိုလျှင်လည်း​မည်သူကမျှ တားနိုင်လိမ့်​မည် မဟုတ်ပေ။
[တကယ်လို့ သူ့သားအခုလိုဖြစ်​တာ ငါ့ကြောင့်ဆိုတာ သိသွားမယ်ဆိုရင် ငါ့အဖြစ်​က​တော့ မတွေးရဲစရာပဲ . . .]
အိမ်ရှေ့မင်းသားသည် သူ၏ အဖြစ်အား ဆက်ပင် မ​တွးရဲတော့​ချေ။ အတွေးများဖြင့်ပင်​ရူးမတတ် ဖြစ်​နေရ​င်း စိတ်ထဲတွင်လည်း –
[ဘုရား . . . ဘုရား . . . ရဲနန်ရှန် အကြောင်းရင်းမှန်ကို မသိသွား​အောင် နတ်ဘုရားတွေ ကူညီစောင်မ ပေးတော်မူပါ။ နောက်ပြီး ဒေါသတွေထွက်ပြီး လူသတ်​ချင်​စိတ်​ပေါက်​နေတဲ့အချိန်​ငါ့ဆီ ရောက်မလာ ပါစေနဲ့ . . .]
လက်​ရှိအချိန်​တွင်​အိမ်​ရှေ့မင်းသားသည်​နန်းတော်ထဲတွင်​ရှိနေ၍သာ ကံကောင်းသွားသည်ဟု ဆိုရ​ပေမည်​။ အကယ်၍ မြို့ရိုးအထက်မှ​နေ၍ အပြင်ဘက်​သို့ ကြည့်မိပါက မြင်​ရသည့်​မြင်​ကွင်း​ကြောင့်​အ​ကြောက်​လွန်​သွားကာ အသက်​ပင်​ထွက်​သွားနိုင်​လေသည်​။
သဲမှုန်​များသည် တိမ်တိုက်များကဲ့သို့ ကောင်းကင်ယံထက် လွင့်ပျံလျက် ရှိပြီး ထိုသဲမှုန်​များအကြားတွင်​ရဲစွမ်းသတ္တိများဖြင့်​ပြည့်​စုံသည့်​စစ်​သည်​အုပ်​စုတစ်​စုသည်​အလွန်​လျင်​မြန်​သောနှုန်းဖြင့်​မြို့​တော်​ဆီသို့ ချီတက်​၍ လာ​နေကြသည်​။
ရဲနန်ရှန်၏ သွေးသောက် ကိုယ်ရံတော်များသည်​မြို့တော်သို့ ရောက်ရှိလာပြီဖြစ်​သည်​။
စစ်​သည်​တော်​များသည်​ရဲနန်ရှန်၏​နောက်​သို့ အမီလိုက်လာ၍​မောပန်း​နေကြ​သော်​လည်း သူတို့၏ မျက်လုံးများမှာမူ စူးရှတောက်ပလျက် ရှိသည်​။
. . .
ရဲအိမ်တော်တွင် ဖြစ်သည်။
ရဲနန်​ရှန်​သည်​အိမ်​တံခါးအဝတွင်​ရပ်​၍ “စစ်​သူကြီး၏ အိမ်​တော်​” ဟု​ရေးသားထားသည့်​ဆိုင်း ဘုတ်​အား မျက်​မှောင်​ကြုတ်​၍ ကြည့်​နေ​လေသည်​။ အိမ်​နှင့်​အမြဲ​ဝေးကွာ​နေရသည့်​သူလို လူတစ်​ယောက်​အတွက်​ကိုယ့်​အိမ်​ကိုယ်​ပင်​စိမ်း​နေသကဲ့သို့ ခံစား​နေရ​သည်​။
သားဖြစ်သူ၏ အခြေအနေအား အမြန်ဆုံး သိချင်နေခဲ့သော်လည်း တကယ့်​လက်​တွေ့တွင်​မူ အိမ်​ထဲသို့ ဝင်ရန်အတွက်ပင်​ချီတုံချတုံ ဖြစ်​နေခဲ့သည်​။
အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် သူ၏ သားဖြစ်သူအား ကုသ၍ မရတော့မည်ကို အလွန်စိုးရိမ်နေခြင်း​ကြောင့်​ဖြစ်​သည်​။
“စစ်သူကြီးရဲ . . . ပြန်လာပြီပေါ့ . . .”
ရဲနန်​ရှန်​အား​တွေ့သည်​နှင့်​လူအချို့သည် ဆီးကြို၍ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။
ထိုလူများသည်​လက်ယာအမတ်မင်း၊ အမတ်ကြီးဂျန်နှင့် တခြားသော လူငယ်လေးများ၏ အိမ်တော်များမှ လူများပင် ဖြစ်​သည်​။ သူတို့သည် ရဲနန်​ရှန်နှင့်​တွေ့ရန်​ရက်ပေါင်းများစွာ စောင့်စား​နေခဲ့ကြသည်​။ ရဲ​ရှောင်​နှင့်​ပြသာနာတက်​ခဲ့ကြသည့်​လူငယ်များသည်​စံအိမ်တော်များအတွင်းမှ အပြင်​ထွက်​ခွင့်​မရဘဲ တင်းကြပ်​သော စည်းကမ်းများဖြင့်​နေ​နေရသည့်​အတွက်​ယခုကဲ့သို့ ကိုယ်​စားလှယ်​များ လွှတ်​လိုက်​ကြခြင်း ဖြစ်​သည်​။ ရဲနန်ရှန်ထံမှ ခွင့်​လွှတ်​မှု​ပေးလို​ပေးငြား​စောင့်​စား​နေကြခြင်းဖြစ်​ပြီး ထိုကဲ့သို့ အခွင့်အရေး ရရှိရန်​မှာလည်း ဖြစ်​နိုင်​ချေ မရှိသည်​ကို သူတို့ကိုယ်​တိုင်​လည်း သိ​နေ​ပေသည်​။
ယခုအခါတွင်​သူတို့အားလုံး​စောင့်​စား​နေကြသည့်​ရဲနန်ရှန်​နှင့်​တွေ့ခွင့်​ရရှိပြီ ဖြစ်​သည်​။
ရဲနန်ရှန်သည် ထိုလူများအား​မျက်မှောင်ကြုတ် ကြည့်​လိုက်​ရင်း –
“မင်းတို့က ဘာကိစ္စ ငါ့​အိမ်​ရောက်​နေရတာလဲ။ မင်းတို့ ဘာလိုချင်လို့လဲ . . .”
လက်ယာအမတ်မင်း၏ အိမ်တော်မှ အိမ်တော်ထိန်းသည် ပြုံးလျက် –
“လက်ယာအမတ်မင်းကို ဘုရင်မင်းမြတ်က အိမ်တော်မှာ အကျယ်ချုပ် ချထားလိုက်ပါပြီ။ သူက ကျုပ်ကို ဒီကိုလွှတ်​ပြီး စစ်သူကြီးရဲဘက်က ဘယ်လိုပုံစံမျိုးနဲ့ အပြစ်​ပေးချင်​လဲဆိုတာကို မေးမြန်း ခိုင်းလိုက်လို့ပါ။ စစ်သူကြီးဘက်က ဘာပဲပြောပြော ကျုပ်​တို့ဘက်​က လက်ခံဖို့ အဆင်သင့်ပါပဲ။ ကျုပ်တို့အနေနဲ့ တောင်းပန်တဲ့ စကားလည်း မပြောချင်တော့ပါဘူး။ ဒါကိုမှ မကျေနပ်သေးလို့ ကျုပ်တို့ရဲ့ သခင်လေး လိချန်ဇီကို လိုချင်တယ် ဆိုရင်လည်း စစ်သူကြီး စိတ်တိုင်းကျ သူ့ကို အပြစ်ပေးနိုင်ပါတယ်။ ကျုပ်တို့ဘက်က ဘာမှ စောဒက တက်စရာ မရှိပါဘူး။ သူ့ကို သတ်မယ် ဆိုရင်တောင်မှ သူ့ထိုက်နဲ့ သူ့ကံလို့ပဲ ကျုပ်တို့ဘက်က မှတ်ယူလိုက်မှာပါ. . .”
အိမ်တော်ထိန်းသည် အဆိုပါ စကားများအား ရဲနန်​ရှန်​အား မျက်​နှာလိုမျက်​နှာရ လုပ်​လို၍ လီဆယ်​ပြောဆို​နေခြင်း မဟုတ်​ချေ။ လက်ယာ အမတ်မင်းမှ အမှန်​တကယ်ပင် ထိုကဲ့သို့ ပြောခိုင်းလိုက်ခြင်းပင်​ဖြစ်သည်​။ အမတ်မင်းသည် နန်းတွင်းတွင် ကာလရှည်​ကြာ တာဝန်​ထမ်းရွက်​ခဲ့​သည့်​အမတ်​တစ်​ဦးဖြစ်​သည့်​အပြင်​အ​ရေးပါအ​ရာ​အ​ရောက်​ဆုံး​သော အမတ်​တစ်​ဦးလည်းဖြစ်​သည်​။ ထို့ပြင်​ပါးရည်​နပ်​ရည်​ရှိလှပြီး ဖြတ်​ထိုးဥာဏ်​လည်း အလွန်​ကောင်းသည်​။ လိချန်​ဇီအား စစ်​သူကြီးရဲ စိတ်​ကြိုက်​သတ်​လိုက သတ်​နိုင်​ပါသည်​ဟု​ပြောလိုက်​သော်​လည်း တကယ့်​လက်​တွေ့တွင်​သတ်​မည်​မဟုတ်​သည်​ကို သိ​နေ​လေသည်။ ရဲနန်ရှန်ကဲ့သို့ သူရဲကောင်း တစ်ဦးမှ လူငယ်လေး တစ်ဦးအား သတ်ပစ်လိုက်​မည် ဆိုပါက လူတကာ၏ ကဲ့ရဲ့ခြင်းကို ခံရနိုင်​ပြီး စစ်​သူကြီးတစ်​ဦး၏ ဂုဏ်​သိက္ခာများလည်း ကျဆင်းသွားနိုင်​သည်​မဟုတ်​ပါ​လော​။ အကယ်​၍ ရဲနန်​ရှန်​မှ အမှန်​တကယ်​သတ်​ပစ်​မည်​ဆိုပါကလည်း အရာအားလုံးအတွက်​ဆန်​ကုန်​မြေ​လေးတစ်​ယောက်​အား စ​တေးလိုက်​သည်​ဟုပင်​မှတ်​ယူရ​ပေမည်​။
လိချန်ဇီ၏ အိမ်တော်ထိန်းဖြစ်သူမှ ရဲနန်ရှန်အား ပြောဆိုနေသည်ကို ကြားသောအခါ အခြား အိမ်​တော်များမှ လူများသည်လည်း သူ့ထက်​ငါဦး​အောင်​ပင်​တစ်​ယောက်​တစ်​ခွန်းဖြင့်​အလုအယက်​ပြောဆို​နေကြသည်​။
ရဲနန်​ရှန်​လည်း စိတ်​ရှုပ်​ထွေးလာပြီး ဒေါသတကြီးဖြင့်​-
“မင်းတို့အားလုံး ထွက်သွားကြစမ်း . . .”
ကုလားသိုက်​ကျားဝင်​ကိုက်​သည့်​အတိုင်း ဆူညံပွက်​လောရိုက်​နေသည့်​အသံများအား ရဲနန်​ရှန်​မကြားလို​တော့​ချေ။ ထို့​ကြောင့်​သူ၏ အင်္ကျီလက်အား ဝေ့ယမ်းလိုက်ပြီး ပြင်းထန်လှသော လေများအား ထွက်ပေါ်​စေခဲ့သည်​။ ထိုလေများနှင့်အတူ​လူအ​ယောက်​၄၀ ကျော်သည်​လည် အဝေးသို့ လွင့်ထွက်သွားခဲ့သည်​။
ရဲနန်​ရှန်​အိမ်​သို့​ရောက်​လာကြသည့်​လူများသည် သာမန်လူများတော့ မဟုတ်ကြချေ။ အချို့​သော လူများသည်​ကောင်းကင်​အဆင့်​သို့ မ​ရောက်​သေး​သော်​လည်း အစွမ်းထက်​သည့်​ပညာရှင်​များပင်​ဖြစ်​သည်။ ထိုလူများအား လက်​ယာအမတ်​မင်း နှင့်​အခြား​သော အိမ်​တော်​များမှ အခကြေးငွေများစွာ ပေး၍ ငှားရမ်းထားကြခြင်းဖြစ်​သည်​။ ရဲရှောင် လုပ်ကြံခံခဲ့ရခြင်း​ကြောင့်​ရဲအိမ်တော်တွင်​အစောင့်အကြပ် များစွာ ချထားမည်ကို သိရှိသဖြင့် ယခုကဲ့သို့ အကောင်းဆုံး ပညာရှင်များအား စေလွှတ်လိုက်ခြင်းပင်​ဖြစ်​သည်​။ သို့သော်​သူတို့ စေလွှတ်​လိုက်​သည့်​အ​ကောင်းဆုံးဆိုသည့်​ပညာရှင်​များသည်​ရဲနန်ရှန်၏ ဝေ့ယမ်းမှု တစ်ချက်ကိုပင် မခံနိုင်ခဲ့​ချေ။
လွင့်​ထွက်​သွားရသည့်​လူများသည်​ဖြူဖတ်​ဖြူ​ရော်​မျက်​နှာများဖြင့်​ရဲနန်​ရှန်​အား​ကြောင်​ငေး၍ပင်​ကြည့်​နေ​ကြလေသည်​။
ရဲအိမ်တော်၏ ခပ်လှမ်းလှမ်း တစ်နေရာတွင်​ရှိ​နေ​သော ကွမ်ဇန်ဝမ်သည် ထိုအခြင်းအရာများအား ရှင်းရှင်းလင်းလင်းပင် မြင်​တွေ့လိုက်ရသည်။ လူများ လွင့်​ထွက်​သွားသည်​ကို ကြည့်​ရင်း အလွန်​အမင်းပင်​တုန်​လှုပ်​သွား​လေသည်​။​ကြောက်​ရွံ့မှုနှင့်​အတူ သူ၏ စိတ်​ထဲတွင်​လည်း –
[ဒါ . . . ဒါ . . . ကောင်းကင်အဆင့် လူတစ်ယောက် လုပ်နိုင်တဲ့ အစွမ်းမျိုးတောင် မဟုတ်ဘူးပဲ၊ ရဲနန်ရှန်က မင်းသားပြောတာထက်ကို ပိုပြီး အစွမ်းထက်နေပါရောလား။ မော်တယ်ကမ္ဘာမှာ ကောင်းကင်အဆင့်က အမြင့်ဆုံး ဆို​ပေမယ့်​အဲဒီအဆင့်ထက်တောင် ကျော်လွန်နေသေးပါလား . . .]
အ​တွေးများနှင့်​အတူ သူ၏ စိတ်ထဲတွင်လည်း တုန်​လှုပ်​ခြောက်​ခြားသွားသည်​။
အိမ်ရှေ့မင်းသားမှ သူ့အား အရူးလုပ်ခဲ့သလိုပင်​ခံစားလိုက်​ရပြီး စိတ်​ထဲတွင်​လည်း –
[တကယ်​လို့ ရဲနန်ရှန်သာ သူ့သားကို ရိုက်ခဲ့တဲ့လူက ငါဆိုတာကို သိသွားခဲ့ရင် ငါ့ဘဝ​တော့ဆုံးပြီ . . .]
အ​တွေးများဖြင့်​တစ်​ယောက်​တည်း​ယောက်​ယက်​ခတ်​နေသည့်​အချိန်​တွင်​ရဲနန်ရှန်၏ စကားသံအား ကြားလိုက်​ရသည်​။
“ငါက​တော့ မြောက်ပိုင်းမှာ သွေးတွေချွေးတွေနဲ့ ရင်းပြီး တိုက်ခိုက်နေရတဲ့ အချိန်မှာ ငါ့သားကတော့ ဒီမှာ အနိုင်ကျင့်ခံ​နေရတယ်။ ငါ့စစ်သည်တော်တွေရဲ့မိသားစုဝင်တွေလည်း အနိုင်ကျင့်ခံခဲ့ရတယ်လို့ ကြားတယ်။ အဲ့ဒီကိစ္စကို ငါအိမ်ပြန်ရောက်မှ အေးအေးဆေးဆေး ကိုင်တွယ်မယ်လို့ စဉ်းစားခဲ့တာ။ ဒါပေမဲ့ အခု​တော့ မင်းတို့ ခွေးသူတောင်းစားတွေက များသွားပြီ။ ငါ့​သားကိုတောင် အခုလို ဖြစ်အောင် လုပ်ရဲတယ်။ လိချန်ဇီ မပြောနဲ့ မင်းတို့ တစ်မျိုးနွယ်လုံးထက် ငါ့သားအသက်က ပိုပြီး တန်ဖိုးရှိတယ်”
“မင်းတို့နဲ့ စကားပြောဖို့ အချိန် ငါ့မှာ မရှိဘူး။ အခု ငါ့ရှေ့က​နေ မင်းတို့ ထွက်​သွားစမ်း။ မင်းတို့ ဘာ​ပြော​ပြော ငါ့ဘက်​က လက်​ခံမှာ မဟုတ်​ဘူး။ ငါ့သား အ​ခြေအ​နေပြန်​ကောင်းလာရင်​တောင်​မင်းတို့ လုပ်​ခဲ့တဲ့ အပြစ်​တွေအတွက်​တန်​ပြန်​ပေးဆပ်​ရမှာပဲ။​အေး တကယ်​လို့သာ ငါ့သား​သေသွားခဲ့ရင်​တော့ . . .”
ရဲနန်ရှန်သည် သူ၏​ရှေ့တွင်​ရှိ​သော လူများအား လက်ညှိုး ငေါက်ငေါက်ထိုးလိုက်ရင်း –
“ငါဆိုတဲ့ ရဲနန်ရှန်က မင်းတို့ တစ်မျိုးနွယ်စုလုံးကို အသက်ရှင်ခွင့်ပေးမှာ မဟုတ်ဘူး။ ခွေးတစ်ကောင် ကြောင်တစ်မြီးတောင် အရှင်မထားဘူး။ ကျုပင်​ခုတ်​ကျုငုတ်​မကျန်​အကုန်​လုံးကို သတ်​ပစ်​မယ်​. . .”
“အခု ငါ့အ​ရှေ့က​နေ ထွက်​သွားကြစမ်း . . .”
ရဲနန်​ရှန်​၏​အော်​သံ​ကြောင့်​လူများသည်​ထိတ်​လန့်​တုန်​လှုပ်​စွာဖြင့်​ဖ​နောင့်​နှင့်​ခြေဖဝါး တစ်​သားတည်းကျ​အောင်​ပင်​ပြေးထွက်​သွားကြသည်​။
အချို့လူများဆိုလျှင် သူတို့၏ ဝတ်ရုံထဲတွင်​ကြောက်သေးများပါ ထွက်ကုန်ကြ​သည်။
“ခေါင်းဆောင် . . .”
ရဲနန်​ရှန်​အား​တွေ့သည်​နှင့်​တံခါးစောင့် လေးယောက်သည် ပြိုင်တူ ဒူးထောက်၍ အရိုအသေ ပြုလိုက်ကြသည်​။
ရဲနန်​ရှန်​သည်​အသက်​ပြင်းပြင်းတစ်​ချက်​ရှူလိုက်​ရင်း တည့်​ငြိမ်​စွာဖြင့်​-
“ရှောင်ရှောင် ဘယ်လို နေသေးလဲ . . .”
“သခင်လေး . . . သူ . . . သူ . . .”
အစောင့်လေးယောက်သည်​ကြောက်​ရွံ့စိတ်​ကြောင့်​အထစ်​ထစ်​အ​ငေါ့​ငေါ့ပင်​ဖြစ်​နေကြသည်​။
“ကျွန်တော်မျိုးတို့ရဲ့ အပြစ်ပါ။ သခင်လေးကို မကာကွယ် ပေးနိုင်ခဲ့ဘူး . . .”
ရဲနန်​ရှန်​သည်​သက်​ပြင်း ချလိုက်​ရင်း –
“ထကြတော့ . . .”
သူ၏ စိတ်အား တည်ငြိမ်အောင် လျော့ချထားလိုက်သည်​။ အနည်းဆုံးတော့ သူ၏ သားအသက်အား မီခဲ့သည်​မဟုတ်ပါလော။ အသက်ရှင်နေသေးသ၍ မျှော်လင့်ချက် ရှိနေဦးမည် ဖြစ်သည်။ ယခုအခါတွင်​သူလည်း ပြန်ရောက်လာပြီ ဖြစ်၍ ရဲရှောင်၏ အသက်အား ကယ်တင်နိုင်ကောင်း ကယ်တင်နိုင်လိမ့်မည်ဟု တွေးမိလိုက်သည်​။ ထို့နောက်​အိမ်ထဲသို့ ခြေလှမ်းကျဲကြီး များဖြင့် လှမ်းဝင်သွားရင်း –
“ငါ့ကို သူ့ဆီ ခေါ်သွားပေးကြ . . .”
ရဲနန်​ရှန်​သည်​ရဲစွမ်းသတ္တိများဖြင့်​ပြည့်​စုံပြီး စစ်​နတ်​ဘုရားဟုပင်​အများက တင်​စား​ခေါ်ဆိုရသည့်​လူတစ်​ဦးဖြစ်​သော်​လည်း ယခုအခါတွင်​သားဖြစ်​သူနှင့်​ပက်​သက်​၍ သူ၏ ရင်​ထဲ၌ ထိခိုက်​ကြေကွဲ​နေရသည်​။
ထိခိုက်​ကြေကွဲမှုများ နှင့်​အတူ ဒေါသများသည်​လည်း​ပေါက်​ကွဲ​တော့မည့်​မီး​တောင်​တစ်​ခုအလားပင်​ဖြစ်​လျက်​ရှိသည်​။
သားဖြစ်​သူ၏ အခန်းသို့ သွားရာလမ်းတစ်​လျှောက်​တွင်​သူ၏​ခြေလှမ်းများအား တစ်​လှမ်းလှမ်းလိုက်​တိုင်း​ဒေါသများသည်​လည်း ပိုပိုတိုး၍ပင်​လာခဲ့သည်​။
အကယ်၍ ထိုဒေါသများအား ပေါက်ကွဲခွင့် ပေးလိုက်မည် ဆိုပါက ချန်​ရှင်းမြို့တော်တစ်ခုလုံး စက္ကန့်ပိုင်း အတွင်း ဇောက်ထိုးမိုးမျှော်ပင်​ဖြစ်သွားနိုင်ပေသည်။
သို့သော် ယခုအချိန်တွင်မူ ရဲနန်ရှန်သည် ရဲရှောင်အား တွေ့ရလိမ့်​မည် မဟုတ်ချေ။
အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ရဲရှောင်သည် ရဲအိမ်​တော်​တွင် ရှိမ​နေ​သော​ကြောင့်​ဖြစ်​သည်​။
ရဲရှောင်သည် လင်းပါအိုခန်းမသို့​ရောက်​ရှိ​နေပြီး ဝမ်ဇန်းဟိုနှင့်အတူ လေလံပွဲကိစ္စများအား တိုင်ပင်ဆွေးနွေးလျက်​ရှိသည်​။ သူ၏ အိမ်တော်တွင် မည်ကဲ့သို့ ဖြစ်ပျက်နေသည်ကို မသိ​ချေ။
ဆောင်ဂျုသည် အိပ်ယာထက်​တွင်​စောင်ခြုံ၍ ရဲ​ရှောင်​အဖြစ်​ဟန်ဆောင်နေလေသည်​။ သူ၏ အသက်ရှူနှုန်းအား ထိန်းချုပ်ထားပြီး ရဲ​ရှောင်​ကဲ့သို့ သေအံ့ဆဲဆဲ အခြေအနေမျိုး ဖြစ်​အောင်​ဖန်​တီးထား​လေသည်​။
အပြင်​ဘက်​တွက်​မူ သူချစ်ကြောက်ရိုသေရသည့်​အစ်ကိုကြီး ပြန်ရောက်နေသည်ကို​သတိမထားမိ​ချေ။
“ကျွီ . . .”
အခန်းတံခါးသည်​တဖြည်းဖြည်း ပွင့်​သွား​လေသည်​။
ရဲနန်ရှန်သည်​အခန်းထဲသို့​ရောက်​သွား​သောအခါ အိပ်ယာထက်တွင် လူတစ်ယောက် လှဲလျောင်းလျက် ရှိ​နေသည်ကို မြင်တွေ့လိုက်ရသည်​။ ထိုလူသည် အလောင်းတစ်လောင်းကဲ့သို့ပင် မလှုပ်​မယှက်​ဖြင့်​ရှိနေသည်ကို မြင်တွေ့လိုက်ရသည့်အတွက် အလွန်​အမင်းပင်​ထိတ်​လန့်​တုန်​လှုပ်​သွား​လေသည်​။
ထို့နောက် အိပ်ယာအနီးသို့ ဖြည်းညင်းစွာ​လျှောက်​သွားလိုက်​ရင်း တိုးညှင်း​သော​လေသံဖြင့်​-
“ရှောင်ရှောင် . . .”
ရဲနန်​ရှန်​သည်​စောင်​အား အသာအယာ ဖယ်​လိုက်​သည်​။
သူ၏ မျက်လုံးထဲမှ မျက်ရည်များ စီးကျလာပြီး ရင်ဘတ်​ထဲတွင်လည်း အလွန်​ပူ​လောင်​လျက်​ရှိသည်​။
အိပ်ရာထက်တွင် လှဲလျောင်းနေသည့် လူသည် ရဲနန်ရှန်အတွက်မူ အရေးကြီးဆုံး လူတစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ ယခုအခါတွင်​သူ့သားသည် အသက်​အန္တရာယ်ရှိသည့် အခြေအနေသို့ ရောက်ရှိနေပြီဖြစ်သည်။​အကယ်၍ သားဖြစ်​သူ သေဆုံးခဲ့မည် ဆိုပါက သူ၏ မိန်းမ​အား မျက်နှာပင် ပြဝံ့တော့မည် မဟုတ်ချေ။ မိန်းမဖြစ်သူ​သည် သူနှင့် သားအတွက်​အရာအားလုံး စတေးခဲ့သည် မဟုတ်ပါ​လော။ ဝမ်းနည်း​ကြေကွဲမှုများနှင့်​အတူ သူ၏စိတ်ထဲတွင် –
[မင်းက ငါတို့ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသော သားလေးပါကွာ . . .]
​ဆောင်​ဂျုသည်​ရဲ​ရှောင်​အဖြစ်​ဟန်​ဆောင်​နေမည်​ဖြစ်​သော​ကြောင့်​အခန်းတွင်းသို့ မည်​သူတစ်​ဦးတစ်​ယောက်​မျှ မဝင်​ရန်​အ​စောင့်​များအား မှာကြားထားသည်​။ ထို့အတွက်​ကြောင့်​အေး​အေးလူလူဖြင့်​ပင်​အိပ်​ယာထက်​တွင်​နေ​နေခြင်းဖြစ်​သည်။
အပြင်​ဘက်​တွင်​မပီပြင်​မသဲကွဲ​သော စကား​ပြောသံ များအား ကြားလိုက်​ရပြီး​နောက်​အခန်း တံခါးသည်​ပွင့်​လာခဲ့သည်​။ သူ၏ စိတ်​ထဲတွင်​-
“အစောင့်တွေများ လာစစ်ဆေးတာလား . . .”
ဆောင်ဂျုသည် အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်ရင်း တွေးလိုက်မိသည်။
ထို့​နောက်​ခြုံထား​သော စောင်အား တစ်စုံတစ်ေ​ယာက်မှ ဖယ်ရှားလိုက်သည်ကို ခံစားလိုက်ရပြီး စိတ်​ထဲတွင်​လည်း –
[ဟမ် . . . ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ။ ဘယ်သူမှ မဝင်​ပါနဲ့လို့​ပြောထားတာကို ဘယ်​သူကများ ဒီလိုမျိုး လုပ်ရဲတာလဲ . . . ငါဒီလောက် အမိန့်ထုတ်ထားတာကို . . .]
​ဆောင်​ဂျုလည်း​ဒေါသထွက်​သွားပြီး သူ၏ မျက်​လုံးများအား ဖွင့်​ကြည့်​လိုက်​သောအခါ –
“သေစမ်း . . .”
သူ၏​ရှေ့တွင် အလွန်တုန်လှုပ် အံ့သြနေသည့် ဟန်မျိုးဖြင့် ကြည့်နေသော လူတစ်ယောက်အား မြင်တွေ့လိုက်ရသည်​။
ဆောင်ဂျုသည်လည်း ကြောင်ငေးသွားပြီး အသက်ရှူရန်ပင် မေ့လျော့သွားပါတော့သည် . . .။

Comment

Leave a Reply

Options

not work with dark mode
Reset