Switch Mode

Chapter – 171

သေမထူးနေမထူး

Chapter – 171
“​သေမထူး​နေမထူး”

“ခင်ဗျားက မသိဘူး​ပေါ့​လေ ဟုတ်​လား . . .”
ရဲရှောင်သည်​ခေါင်းတစ်ချက်​ညိတ်ကာ တည်ငြိမ်စွာဖြင့်​ပင်​မေးလိုက်သည်။
ထို​မေးခွန်းအား ရဲ​ရှောင်​မှ တည်​တည်​ငြိမ်​ငြိမ်​ဖြင့်​ပင်​မေးလိုက်​ခြင်းဖြစ်​သော်​လည်း လျူချန်းဂျန်မှာမူ အကျပ်ရိုက်လျက် ရှိသည်။
ရဲ​ရှောင်​မေးသည့်​မေးခွန်းအား ပြန်​မ​ဖြေပါက သို့မဟုတ် ကျေနပ်လောက်သည့် အဖြေ မ​ပေးနိုင်​ပါက နှိပ်စက်ခံရမှာ သေချာသလောက်ပင်။
လျုချန်းဂျန်​မှ –
“ငါတကယ်မသိဘူး။ မင်းကို သတ်ဖို့အတွက် ဆုကြေးထုတ်ထားတာကို ငါတို့တွေ့ခဲ့တယ်။ ငါတို့က ငွေရရင်ပြီး​ရော​ငွေမျက်​နှာတစ်​ခုပဲ ကြည့်​တဲ့​ကောင်​တွေ။ အဲ့ဒါ​ကြောင့်​မက်လောက်စရာ ပမာဏကို ငါတို့ မငြင်းဆန် နိုင်ခဲ့ဘူးလေ . . .”
လျုချန်းဂျန်​သည်​ထိပ်တန်းအဆင့် လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်ရေး ပညာရှင်တစ်ဦး ဖြစ်သည့်အ​လျောက်​သူ့အသက်​ကိုပင်​မ​နှ​မြောတတ်​သည့်​သေမထူး​နေမထူး လူတစ်​ယောက်​ပင်​ဖြစ်​သည်​။ သို့သော်လည်း ရဲရှောကိုမူ သူ၏ စိတ်ထဲမှပင်​အလိုလို ကြောက်ရွံ့​နေမိ​သည်​။
ရဲ​ရှောင်​၏​ရှေ့တွင်​ယခုလိုရှိ​နေမည့်​အစား ချက်​ချင်းလက်​ငင်း​သေသွားလျှင်​ကောင်းမည်​ဟုပင်​တွေး​နေမိ​လေသည်။
လျုချန်းဂျန်​၏ စကား​ကြောင့်​ရဲ​ရှောင်​သည်​တခဏမျှ စဉ်းစားလိုက်​ရင်း –
“ဆုကြေးထုတ်ထားတယ် ဟုတ်လား . . .”
“ဒါနဲ့ . . . ခင်ဗျားနာမည်က လျူချန်းဂျန်နော် ဟုတ်တယ်မလား . . .”
လျူချန်းဂျန်မှ –
“ဟုတ်တယ် . . .”
ရဲရှောင်မှ –
“ခင်ဗျားက​မော်တယ်ကမ္ဘာရဲ့ လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်သူ ထိပ်ဆုံး အယောက် ၁၀၀ ထဲက ၄၉ ယောက်မြောက် တစ်ချက်ခုတ် လူသတ်သမားလို့ခေါ်တဲ့ လျူချန်းဂျန်ပေါ့​လေ . . .”
ရဲ​ရှောင်​၏ စကား​ကြောင့်​လျူချန်းဂျန်၏ စိတ်​ထဲတွင်​အနည်းငယ်ပင်​ရှက်ရွံ့သွားသည်။
အခြားလူများမှ သူ၏ နာမည်နှင့် အဆင့်ကို ထုတ်ဖော် ပြောဆိုသည့်အခါတိုင်း အမြဲတမ်း ဂုဏ်ယူခဲ့ရ​သော်​လည်း ယခုအခါတွင်မူ သိက္ခာချခံနေရသလိုပင် ခံစား​နေရ​လေသည်​။​လက်ရှိအချိန်တွင် သူသည်​အကျဉ်းသား တစ်ဦးကဲ့သို့ပင်​ဖြစ်​နေသည်​မဟုတ်​ပါ​လော။
ရဲရှောင်သည်​တစ်​စုံတစ်​ခု စဉ်းစား​နေသည့်​ဟန်​ဖြင့်​အခန်းထဲတွင်​ရှေ့​နောက်​လျှောက်​လျက်​ရှိသည်​။ ထို့​နောက်​ခပ်​တည်​တည်​မျက်​နှာထားဖြင့်​-
“လျူချန်းဂျန် . . . ခင်ဗျားမှာ ရွေးချယ်စရာ နှစ်ခု ရှိတယ်။ ပထမတစ်ခုက ကျုပ်ဦးဆောင်ရာ နောက်ကို လိုက်မလား၊ ဒါမှမဟုတ်​အသေခံမလား . . .”
“ခင်ဗျား​ဘယ်လမ်းကို ရွေးမလဲ . . .”
လျုချန်းဂျန်​လည်း မဆိုင်းမတွပင်​-
“မင်းဦးဆောင်ရာနောက် လိုက်ပါ့မယ် . . .”
ချက်​ချင်းဆိုသလိုပင်​အ​ဖြေ​ပေးလိုက်​မိသည့်​အတွက်​ရဲရှောင်သာမက လျူချန်းဂျန် ကိုယ်တိုင်လည်း အံ့ဩမိလျက်​ရှိသည်​။
ရဲ​ရှောင်​အ​နေဖြင့်​ယခုကဲ့သို့ ထိပ်တန်းအဆင့် လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်ရေး ပညာရှင်တစ်ယောက်မှ စဉ်းစား​တွေ​ဝေ​နေခြင်းမရှိဘဲ မြန်မြန်ဆန်ဆန်ဖြင့်​ပင်​လက်ခံလိမ့်​မည်ဟု မထင်ထားခဲ့​ချေ။ အကယ်​၍ လက်​မခံခဲ့ပါက လျုချန်းဂျန်​အား လုပ်​ကြံသတ်​ဖြတ်​ရေး ဘုရင်​တစ်​ဆူ ဖြစ်​လာ​စေရန်​လုပ်​ပေးမည်​ဟု​ပြောပြီး မြူဆွယ်မက်​လုံး​ပေးရန်​ပင်​စဉ်းစား​နေခဲ့သည်​။ သို့သော် ယခုအခါတွင်​ထိုကဲ့သို့ ပြောရန်ပင် မလိုအပ်​တော့ချေ။
လျုချန်းဂျန်​အား ကြည့်​ရင်း ရဲ​ရှောင်​၏ စိတ်​ထဲတွင်​-
[သူက ဘာလို့ ချက်ချင်းကြီး အဖြေပြန်ပေး လိုက်ရတာလဲ။ နည်းနည်းလေးတောင် မစဉ်းစား​တော့တာ ဘာလို့များပါလိမ့် . . .]
လျုချန်းဂျန်​သည်​ရဲ​ရှောင်​အား​ကြောင်​တောင်​တောင်​အကြည့်​များဖြင့်​ကြည့်​နေပြီး စိတ်​ရှုပ်​ထွေးလျက်​ရှိသည့်​ပုံစံမျိုး​လည်း​ပေါက်​နေ​လေသည်​။
သူကိုယ်တိုင်လည်း အဘယ့်အတွက်​ကြောင့်​ယခုကဲ့သို့ လွယ်လွယ်ကူကူ အဖြေပေးလိုက်မိသည်ဆိုသည်ကို​နားမလည်နိုင်​အောင်​ပင်​ဖြစ်​လျက်​ရှိသည်။ ရဲရှောင်မှ ရွေးချယ်ခွင့် ပေးလိုက်သည်နှင့် ချက်ချင်းပင် ရဲရှောင်နောက်မှ လိုက်မည်ဟု ပြောလိုက်မိသည့်အတွက် ရဲရှောင်နှင့် ထပ်​တူ သူကိုယ်​တိုင်​ပင်​အံ့သြသွားခဲ့​လေသည်​။
ရဲ​ရှောင်​မှ လျုချန်းဂျန်​အား စူးစိုက်​၍ ကြည့်​လိုက်​ရင်း –
“ကောင်းပြီ​လေ . . .”
“အဖြေ ချက်ချင်းကို ပေးနိုင်တာပဲ။ ကျုပ်တောင်​တော်တော်ကို အံ့သြမိတယ်”
လျုချန်းဂျန်​လည်း ရှက်​ရွံ့​နေသည့်​ပုံစံဖြင့်​-
“ငါရောပဲ။ ငါဒီလောက်ထိ မြန်မြန်ဆန်ဆန် ဘာလို့ အဖြေပေးမိသွားလဲ မသိဘူး။ ငါ့ကိုယ်ငါတောင် အံ့သြမိတယ် . . .”
ရဲ​ရှောင်​မှ –
“ပထမဆုံး အနေနဲ့ ခင်ဗျား ဒီဆေးလုံးကို ယူလိုက် . . .”
“ခင်ဗျားက ကျုပ်ဦးဆောင်ရာ နောက်ကို လိုက်မယ်လို့ မြန်မြန်ဆန်ဆန်ပဲ အဖြေပေးခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ကျုပ်ကတော့ ခင်ဗျားကို​သိပ်ပြီး မယုံရဲသေးဘူး။​နောက်​ပိုင်းကြာလာရင်​တော့ ခင်​ဗျားအ​ပေါ် မူတည်​ပြီး ယုံရင်​ယုံလာမှာ​ပေါ့လေ အခုလို ချက်ချင်းကြီးကျ ကျုပ်မယုံသေးဘူး . . .”
လျူချန်းဂျန်သည် ဆေးလုံးအား ကြည့်ရင်း စိတ်ရှုပ်ထွေးနေသည့်​ပုံစံပင်​။
အကယ်၍ ထိုဆေးလုံးအား လက်ခံလိုက်မည် ဆိုပါက သူသည် မည်သူ့အပေါ်မှ မမှီခိုသော လုပ်ကြံ သတ်ဖြတ်ရေး ပညာရှင်တစ်ယောက် ဟုတ်​တော့မည်​မဟုတ်​ချေ။
တစ်စုံတစ်ယောက်၏ အခိုင်းအစေဘဝသို့ ရောက်ရှိသွားတော့မည် ဖြစ်သည်။
ထိုအချက်အား​သူ​ကောင်းစွာ သိနေ​လေသည်​။ စဉ်းစားရင်း​တွေး​တောရင်းဖြင့်​သူ၏ နဖူးတစ်​ခုလုံးတွင်​ချွေးများ ပြန်လာပြီး မျက်နှာသည်လည်း ဖြူဖတ်​ဖြူ​ရော်​ပင်​ဖြစ်​လာ​လေသည်​။ ထို့​နောက်​မဝံ့မရဲ​လေသံဖြင့်​-
“ငါ မလုပ်ချင်တော့ဘူးလို့ ပြောလို့ ရနိုင်ဦးမလား . . .”
သူ၏ အသံတွင် တောင်းပန်လိုသော အရိပ်အယောင်များ ပါဝင်လျက်​ရှိသည်​။
သူ၏ ဘဝတစ်လျှောက်လုံးတွင် မည်​သူ့ကိုမှ မ​တောင်းပန်​ခဲ့ဘူး​ချေ။ အကယ်​၍ တစ်ယောက်ယောက်မှ သူ့အား​တောင်းပန်ခိုင်းခဲ့မည်ဆိုပါက ထိုလူအား သေသည်အထိ သတ်ပစ်နိုင်သော်လည်း ယခုအခါတွင်မူ ရဲ​ရှောင်​အား တောင်းပန်လုနီးပါးပင်​ဖြစ်နေလေသည်​။
လက်တွေ့တွင် သူ့အတွက်မူ​ရွေးချယ်စရာ များများစားစား မရှိချေ။
ရဲရှောင်သည်​ပြုံးလိုက်ရင်း –
“မရတော့ဘူး . . .”
လျူချန်းဂျန်လည်း သူ၏​မျက်လုံးများအား မှိတ်လိုက်ရင်း အသက်တစ်ချက် ရှူသွင်းကာ –
“ကောင်းပြီ . . .”
. . .
ရဲ​ရှောင်​နှင့်​သ​ဘောတူညီမှု ရသွားပြီးသည်​နှင့်​လျုချန်းဂျန်​လည်း ရဲအိမ်​တော်​မှ ပြန်​လည်​ထွက်​ခွာရန်​ဟန်​ပြင်​လိုက်​သည်​။
လျုချန်းဂျန်​သည် ရဲရှောင်၏ ကျောက်စိမ်းပြားကို ယူဆောင်၍ လင်းပါအို လေလံခန်းမသို့ သွား​ရောက်​တော့​မည်​ဖြစ်​သည်​။
ရဲရှောင်သည် ဝမ်ဇန်းဟိုအား လျှို့ဝှက်လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်ရေး အဖွဲ့တစ်ဖွဲ့ တည်ထောင်မည်ဟု ပြောခဲ့ဖူးသည်။
သူသည် အပြောသက်သက်မဟုတ် လက်တွေ့ လုပ်ဆောင်မည့် လူတစ်ယောက်ပင် ဖြစ်သည်။
ရဲရှောင်အဖို့ လျူချန်းဂျန်သည် ပြီးပြည့်စုံသော ရွေးချယ်မှုတစ်ခု မဟုတ်သည့်တိုင်​ရေကန်​အသင့်​ကြာအသင့်​သ​ဘောဖြင့်​ကမ်းလှမ်းခဲ့ခြင်း ဖြစ်​သည်​။
ပြီးပြည့်စုံသော ရွေးချယ်မှုအတွက် နင်ဘီလျူ တစ်ဦးတည်းသာ ထိုက်တန်မည် ဖြစ်သည်။
သို့သော် နင်ဘီလျူသည် သူ့နောက်လိုက် မဖြစ်ချင်ခဲ့ပေ။
သိက္ခာနှင့် မာနတရားရှိသော လူတစ်ယောက် ဖြစ်ပြီး လွတ်လပ်စွာ နေထိုင်လိုသူတစ်​ယောက်​လည်း ဖြစ်​သည်​။
ထို့ကြောင့် လျူချန်းဂျန်အား နင်ဘီလျူနှင့် ယှဉ်၍တော့ မရချေ။
လျူချန်းဂျန်သည် ထွက်ခွာရန် ပြင်လိုက်ပြီးနောက် ပြတင်းပေါက်နား ရောက်သည့် အချိန်တွင်​နောက်​သို့ ပြန်လှည့်လာရင်း –
“ငါ ဘာမှ မစဉ်းစားဘဲ မင်းနောက်လိုက်မယ်လို့ ပြောခဲ့တယ်ဆိုတာ သေမှာ ကြောက်လို့တော့ မဟုတ်ဘူးနော် . . .”
ရဲရှောင်လည်း ပြုံးလျက် ကြည့်လိုက်ရင်း –
“ကျုပ်သိပါတယ်။ ကျုပ် သိတာပေါ့ . . .”
လျူချန်းဂျန်သည်​ရဲ​ရှောင်​အား ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်​။ သူ၏ တင်းမာလျက် ရှိသော မျက်နှာသည်လည်း ယခုအခါတွင်​အနည်းငယ် ပြေ​လျော့သွား​လေသည်​။ လျုချန်းဂျန်​သည်​ရဲ​ရှောင်​အား တစ်​စုံတစ်​ခု​ပြောရန်​ဟန်​ပြင်​ပြီးမှ မ​ပြော​တော့ဘဲ ပြတင်းပေါက်မှတဆင့် အမှောင်ထဲသို့ တိုးဝင် ပျောက်ကွယ် သွားပါတော့သည်။
“သေမှာ မကြောက်ဘူးတဲ့လား . . . ရယ်​စရာ​တောင်​ကောင်း​နေ​သေး . . .”
ဆောင်ဂျုသည်​ခနဲ့သည့်​ဟန်​ဖြင့်​ပြောလိုက်သည်။
ရဲရှောင်မှ –
“ကျုပ်လည်း သူက​သေမှာကို မကြောက်တဲ့ လူ ဆိုတာ သိပါတယ်။ သူ့ရဲ့ ရွေးချယ်မှုက သူ့အတွက် ဘယ်လောက်ထိ အကျိုးရှိသွားသလဲ ဆိုတာကို သူကိုယ်တိုင်တောင် မသိလောက်သေးဘူး”
“သူ့အတွက်ကတော့ ကောင်းကင်ဘုံက လက်ဆောင် တစ်ခု ရသလိုကို ဖြစ်တော့မှာပါ . . .”
ဆောင်ဂျုသည် ရဲရှောင်အား ငေးကာကြည့်​နေမိသည်​။ ရဲရှောင် ဆိုလိုချင်သည့် သဘောအား နားမလည်သည့် ဟန်ပန်ဖြင့် ကြည့်နေခြင်းသာ ဖြစ်ပါတော့သည်။
. . .
ရဲ​ရှောင်​မှ –
“အင်း . . . အခုချိန်မှာ ကျုပ်တို့ရဲ့ အင်အားကို တိုးတက်အောင် အာရုံစိုက်သင့်တယ် . . .”
​ဆောင်​ဂျုသည်​ရဲ​ရှောင်​၏ စကား​ကြောင့်​အံ့ဩသွားရင်း –
“မင်းက သူ့ကို ဒီအတိုင်းကြီး သွားခွင့် ပေးလိုက်တာနော်။ မင်းဘာကြောင့် သူ့ကို ယုံကြည်နေရ တာလဲ။ ဆေးလုံးကြောင့်လား . . .”
လျူချန်းဂျန်သည် အသက်ကို ပဓာန မထားသော လူတစ်ဦး ဖြစ်ကြောင်း သူတို့အား သက်သေ ပြခဲ့သည်။ အကယ်၍ လျူချန်းဂျန်သာ ရဲရှောင်အား သစ္စာဖောက်လိုက်မည် ဆိုပါက ရဲရှောင်အဖို့ ဒုက္ခတွေ့ သွားစေနိုင်​ပေသည်​။
ရဲ​ရှောင်​လည်း​ခေါင်းတစ်​ချက်​ညိတ်​ပြလိုက်​ရင်း –
“အခက်ခဲဆုံး အလုပ်က သေဖို့ပဲ။ ဒါစကားအဖြစ်နဲ့ ပြောနေတာ မဟုတ်ဘူးနော်။ လူတစ်ယောက်က အသက်ရှင်သန်ခွင့် ရလာခဲ့ရင် ဘယ်သူက သေချင်တော့မလဲ . . .”
“ကျုပ်အခု သူ့ကို လုံးဝ ယုံကြည်နေတာ မဟုတ်ဘူး။ ဒါပေမဲ့​နောက်​နှစ်ဝက်လောက်​ကြရင်​ကျုပ်က သူ့ကို သွားလို့ မောင်းထုတ်ရင်တောင် သူသွားမှာ မဟုတ်တော့ဘူး . . .”
ဆောင်ဂျုသည် ရဲ​ရှောင်​၏ စကား​ကြောင့်​နှုတ်ခမ်းမဲ့လိုက်ကာ စိတ်ထဲတွင်လည်း –
[မင်းပြောနေတာ လျူချန်းဂျန် အကြောင်းတော့ ဟုတ်ပါတယ်နော် . . . လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်ရေး လောကမှာ လျူချန်းဂျန်ဆိုတာ နင်ဘီလျူလောက် အဆင့်မရှိဘူး။ ဒါပေမဲ့ မော်တယ်ကမ္ဘာ တစ်ခုလုံးရဲ့ ထိပ်ဆုံး အယောက် ၅၀ စာရင်းမှာတော့ ဝင်နေတဲ့ လူတစ်ယောက်လေ။ အဲ့လိုလူတစ်​ယောက်​က မင်းကို သူက လွယ်လွယ်နဲ့ အရှုံး ပေးပါ့မလား။ သူ့အသက်ကို ချမ်းသာပေးလိုက်လို့ အခုလို မင်းအလိုကို လိုက်နေတာလည်း ဖြစ်နိုင်တာပဲ။ အဲ့ဒီအတွက်​အချိန်အတိုင်းအတာ တစ်ခုထိပဲ မင်းသူ့ကို ထိန်းချုပ်ထားလို့ရမယ်။ ဒါတောင်မှ မင်းက သူ့ကို စိတ်ရင်းအမှန်နဲ့ မင်းအပေါ် သစ္စာရှိတာ လိုချင်နေသေးတာလား။ တကယ့်ကို ဟာသပဲ . . .]
​ဆောင်​ဂျုသည်​ရဲရှောင်မှ လျူချန်းဂျန်အပေါ် ယုံကြည်မှု လွန်ကဲနေသည်ဟု ထင်မြင်နေမိပြီး စိတ်ပျက်လက်ပျက်ပင်​ဖြစ်နေမိသည်။
ရဲရှောင် စီစဉ်နေသမျှသည် သဘာဝမကျ လက်တွေ့မကျသည့် အစီအစဉ်များ ဖြစ်နေသည်ဟု ခံစားနေမိခြင်း ဖြစ်သည်​။
ရဲရှောင်လည်း မျက်လုံးများကိုသာ မှိတ်ထားလိုက်၏။ သူ၏ စိတ်ထဲတွင် –
[လျူချန်းဂျန် . . . သူသာ ငါ့နောက် တကယ်မလိုက်ဘူး ဆိုရင် သူ့သေတွင်း သူတူးသလို ဖြစ်မှာပဲ။ သူသာ ငါ့အပေါ် သစ္စာရှိမယ် ဆိုရင် ငါကလည်း သူ့ကောင်းကျိုးကို ကြည့်ပေးမဲ့ လူတစ်ယောက်ပါ။ ငါ့ရဲ့ ကျင့်စဉ် အချို့ကိုသာ သင်ပေးလိုက်မယ်ဆိုရင် ဒီလို မော်တယ်ကမ္ဘာမပြောနဲ့ ချင်းယန်လို နယ်ပယ်မှာတောင် ပထမတန်းစား လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်သူတစ်ယောက် ဖြစ်လာနိုင်ဦးမယ် . . .]
အရာအားလုံးသည် လျူချန်းဂျန် ရဲ​ရှောင်​အပေါ်တွင် ထားသည့် သဘောထား အပေါ်တွင်သာ မူတည် နေလေသည်။
ရဲရှောင်ဘက်​မှ ထည့်သွင်း စဉ်းစားရမည့် ကိစ္စတစ်ခုလည်း ရှိပေသည်။ အကယ်​၍ လျုချန်းဂျန်​မှ သူ့အား သစ္စာဖောက်ခဲ့ပါက ဖြစ်လာနိုင်သည့် အကျိုးဆက်များကိုပင် ဖြစ်သည်​။
ရဲ​ရှောင်​၏ စိတ်ထဲတွင် –
[ငါ ဒီ​နေ့ သူ့ကို ဖမ်းမိခဲ့တယ်။ သူသာ အလုပ်ကို လေးစားတဲ့လူတစ်​ယောက်​၊ ကိုယ့်ကတိကိုယ် တန်ဖိုးထားတဲ့ လူတစ်ယောက်ဆို ငါ့အပေါ် သစ္စာတော့ မဖောက်လောက်ပါဘူးလေ . . .]
​ဆောင်​ဂျုမှ –
“အဲ့ဒီ​ကောင်ကို​လင်းပါအို လေလံခန်းမကို သွားဖို့ ဘာလို့ လွှတ်လိုက်​ရတာလဲ . . .”
ရဲရှောင်မှ လျူချန်းဂျန်အား လင်းပါအိုခန်းမသို့ သွားရန် ပြောခဲ့စဉ်က ဆောင်ဂျုလည်း အနားတွင် ရှိနေခဲ့သည်။ လွှတ်​လိုက်​ရသည့်​အ​ကြောင်းအရင်းအား နားလည်​သည့်​အတွက်​မေးလိုက်​ခြင်းဖြစ်​သည်​။
ရဲရှောင်မှ ပြုံးလိုက်​ရင်း –
“ဦးလေးဆောင် . . . ခင်ဗျားကို ကျုပ် မလိမ်ချင်ဘူး။ ဒါပေမဲ့ ပြောပြဖို့လည်း အချိန်မတန်သေးဘူး။ အနှေးနဲ့အမြန်တော့ ခင်ဗျား သိလာမှာပါ။ အခုတော့ ကျုပ်ကို လျှို့ဝှက်ထားခွင့် ပေးပါဦး။ ဒါက ကျုပ်တို့ရဲ့ နောက်ဆုံး အစီအစဉ်လည်း ဖြစ်နိုင်သလို အင်အားအကြီးဆုံး အထောက်အပံ့ တစ်ခုလည်း ဖြစ်လာမှာပါ”
ဆောင်ဂျုလည်း ထပ်မံ၍ မမေးတော့ဘဲ ခေါင်းညိတ်လျက် ထွက်ခွာသွားလေသည်​။
. . .
လင်းပါအိုလေလံခန်းမတွင် ဖြစ်သည်။
ဝမ်ဇန်းဟိုသည် လျူချန်းဂျန်အား ကြည့်ရင်း​ပြောစရာစကား ရှာမရ​အောင်​ပင်​ဆွံ့အလျက်​ရှိသည်​။
ဖန်ဧကရာဇ်မှ သူ့အား လျှို့ဝှက်လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်ရေးအဖွဲ့ တည်ထောင်မည်ဟု ပြောပြီး မကြာမီမှာပင် လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်သူ တစ်ဦးအား ယခုကဲ့သို့ စေလွှတ်လာလိမ့်မည်ဟု မထင်မှတ် ထားခဲ့မိချေ။ ထို့အပြင် ယခု သူ့အရှေ့သို့ ရောက်နေသည့် လူမှာလည်း ထင်ရှားသည့် လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်ရေးသမား တစ်ဦးပင် ဖြစ်နေ​လေသည်​။
အဖြစ်အပျက်များသည် မြန်ဆန်လွန်းလှပေသည်။
ဝမ်​ဇန်းဟိုသည်​လျုချန်းဂျန်​အား ကြည့်​ရင်း –
“မင်းဘာကိစ္စရှိလို့လဲ . . .”
လျုချန်းဂျန်​လည်း –
“ဘာကိစ္စရှိလို့လဲဆိုတာ ဘာသဘောလဲ။ တစ်ယောက်ယောက်က ကျုပ်ကို ဒီနေရာ လွှတ်လိုက်တာလေ။ ဒီမှာ တံဆိပ်ပြား။ သူက ခင်ဗျား ကျုပ်အတွက် တစ်ခုခု စီစဉ် ပေးလိမ့်မယ်တဲ့”
လျူချန်းဂျန်သည် သူ့အရှေ့ရှိ စည်ပိုင်းထက်ပင် ကြီးမားသော ခန္ဓာကိုယ်ပိုင်ရှင်ကြီးအား ကြည့်ရင်း​စိတ်ထဲတွင်လည်း –
[​သေစမ်း . . . ဒီလူက လူမှ ဟုတ်ရဲ့လား . . . ဒီလောက်ထိ ဝနေတာကို အသက်ဘယ်လို ရှင်နေနိုင်သေးတာလဲ မသိဘူး။ ငါ့ဘဝမှာ ဒီလောက်ထိ ဝတဲ့လူကို မြင်​ဖူးတာ ဒါ ပထမဆုံးအကြိမ်ပဲ . . .]
ဝမ်ဇန်းဟိုသည် လင်းပါအိုခန်းမ၏ သူဌေးဖြစ်ပြီး လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်သော လူတစ်ဦးလည်း ဖြစ်သည်​။ လျူချန်းဂျန်သည်​မော်တယ်ကမ္ဘာ၏ လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်ရေး ပညာရှင်များထဲမှ ထိပ်တန်းပညာရှင် တစ်ဦး ဖြစ်သည့်တိုင် ရဲရှောင်၏ တံဆိပ်ပြားသာ မပါခဲ့ပါက ဝမ်ဇန်းဟိုအား လူချင်းတွေ့ရန်ပင် မဖြစ်နိုင်​ပေ။
ဝမ်​ဇန်းဟိုမှ –
“မင်းပြောတဲ့ တစ်​ယောက်​ယောက်​ဆိုတာ ဖန်ဧကရာဇ်ကို ပြောတာလား . . .”
လျုချန်းဂျန်​လည်း –
“အဲဒါတွေ ကျုပ်မသိဘူး။ ကျုပ်သိတာ ဒီတံဆိပ်ပြားပဲ ရှိတယ် . . .”
လျူချန်းဂျန်သည် ရဲရှောင်၏ လျို့ဝှက်ချက်အား လုံးဝမပြောချေ။
အဘယ့်​ကြောင့်​ဆို​သော်​သူ၏ အသက်နှင့် သူ၏ အနာဂတ်အလုံးစုံသည် ရဲရှောင်၏ လက်ထဲတွင်သာ ရှိနေသည်ကို ကောင်းစွာ သဘောပေါက်၍ပင် ဖြစ်ပါတော့သည် . . .။

Comment

Leave a Reply

Options

not work with dark mode
Reset