Chapter – 161
“ဘုရင်မင်းမြတ်၏စိုးရိမ်ပူပန်မှု”
အူလှိုက်သည်းလှိုက်ပင်ရယ်မောနေသော ဖန်ဇီလင်အား ဝမ်ဇန်းဟိုသည်မျက်နှာငယ်လေးဖြင့် သာ ကြည့်နေလေသည်။ ဖြစ်ခဲ့သည့်ကိစ္စအတွက်သူ၏ စိတ်ထဲတွင်အလွန်အမင်းပင်ရှက်ရွံ့နေမိသည်။ သူ၏ အဖြစ်အား ဟက်ဟက်ပက်ပက်ပင်ရယ်မောနေသော ဖန်ဇီလင်အပေါ် မကျေမနပ်ဖြစ်မိသော်လည်း ဘာမျှ မတတ်နိုင်ခဲ့ချေ။ သူ၏ ဘဝသည်ဖန်ဇီလင်ပြုသမျှ နုရမည့်အခြေအနေပင်မဟုတ်ပါလော။
. . .
ရဲရှောင်ရယ်၍ ဝသွားသောအခါနှစ်ဦးသားခေါင်းချင်းဆိုင်၍ဆွေးနွေးမှုများ စတင်ပြုလုပ်ကြတော့သည်။
ဝမ်ဇန်းဟို –
“ဆရာဖန် . . . ကျုပ်တို့ရဲ့ ပူးပေါင်းမှု ဘယ်တော့လောက် စကြမလဲဗျ . . .”
ဖန်ဇီလင်-
“အခုပဲ စနေပြီးပြီ မဟုတ်လား . . .”
ဝမ်ဇန်းဟို –
“ဒါဆိုလည်း ကျုပ်လိုအပ်တဲ့ ဆေးလုံးတွေ ဘယ်တော့လောက်များ ရနိုင်မလဲ . . .”
ဖန်ဇီလင်-
“ခင်ဗျားကို ပေးခဲ့ပြီးပြီလေ။ သွယ်လျဆေးနဲ့ ခင်ဗျားလည်း အတော် အလုပ်ဖြစ်ခဲ့တယ် မဟုတ်လား . . .”
ဝမ်ဇန်းဟို –
“အာ . . . ကျုပ်ပြောတာ နောက်ထပ်ဆေးလုံးတွေကို ပြောတာ . . .”
ဖန်ဇီလင်-
“ခင်ဗျားက သွယ်လျဆေး လိုချင်တာလား၊ ဒါမှမဟုတ်အသက်ရှည်ဆေးကိုရော နှစ်ခုလုံး လိုချင်တာလား . . .”
ဝမ်ဇန်းဟို –
“ဟုတ်တယ် . . . ဟုတ်တာပေါ့၊ အသက်ရှည်ဆေး စားတာနဲ့ သွယ်လျဆေးလည်း လိုမှာ မဟုတ်လား . . .”
ဖန်ဇီလင်-
“ဟဲဟဲ . . . ကိစ္စမရှိပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ကျုပ်မှာ အချိန်မရှိသေးဘူးဗျ . . .”
ဝမ်ဇန်းဟို –
“ဘာလို့လဲ၊ ခင်ဗျားမှာ အခက်အခဲတွေ ရှိနေလို့လား . . .”
ဖန်ဇီလင်-
“ခင်ဗျားက သိသိကြီးနဲ့ မေးနေပြန်ပြီ။ ကျုပ်မှာ ဆေးပစ္စည်းတွေ လုံလုံလောက်လောက်မရှိဘူးလို့ ပြောခဲ့တယ် မဟုတ်လား။ ခင်ဗျားကို ပေးခဲ့တဲ့ သွယ်လျဆေးဆိုတာ အာနိသင် တစ်ဝက်လောက်ပဲ ရှိသေးတယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကျုပ်လုပ်တုန်းက ပစ္စည်းကလောက်မှမလောက်တာ . . .”
ဝမ်ဇန်းဟို –
“ကျုပ်တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ၊ ကျုပ်အမှားပါ၊ သတိလက်လွတ်ဖြစ်သွားပြီးမေးမိတာပါ . . .”
ဖန်ဇီလင်-
“ခင်ဗျားလိုတဲ့ ဆေးလုံးတွေကို ပေးဖို့အတွက်က ခင်ဗျား ရှာပေးတဲ့ ပစ္စည်းတွေပေါ်မှာ မူတည်တာပဲ . . .”
ဝမ်ဇန်းဟို –
“ကျုပ်သိပါပြီ၊ လိုတဲ့ စာရင်းကိုသာ ပြောပါ။ အတတ်နိုင်ဆုံး ရအောင်ရှာပေးပါ့မယ် . . .”
ဖန်ဇီလင်-
“ခင်ဗျား သိထားရမှာက ဒီဆေးနှစ်မျိုးရဲ့ ပါဝင်ပစ္စည်းတွေကတော့ မရှားဘူး။ ဒါပေမဲ့ အချိန်တိုတိုလေးနဲ့တော့ ခင်ဗျား ရှာလို့မရနိုင်ဘူးနော် . . .”
ဝမ်ဇန်းဟို –
“ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ။အဲ့ဒီတော့ ကျုပ်က ကြိုးစားပြီး ရှာပေးရမှာပေါ့နော်. . .”
ဖန်ဇီလင်-
“အဲဒါ ကျုပ်နဲ့ မဆိုင်ဘူး၊ ဆေးလိုချင်တာက ခင်ဗျားလေ၊ ကျုပ်မှ မဟုတ်တာ . . .”
ဝမ်ဇန်းဟို
“ကောင်းပါပြီ၊ ကျုပ်နားလည်ပါတယ် . . .”
ဝမ်ဇန်းဟို –
“အခု ကျုပ်တို့က တစ်ဖွဲ့တည်း ဖြစ်သွားပြီ ဆိုတော့ ကျုပ်တို့ရဲ့ ဘွဲ့နာမည်တွေ တပ်ပြီးခေါ်ကြရင်ကောင်းမယ်. . .”
ဖန်ဇီလင်-
“အဲ့ဒါတော့ ခင်ဗျားသဘောပဲ . . .”
ဝမ်ဇန်းဟို –
“ဟုတ်ပြီ၊ ခင်ဗျားကို အလုပ်ခွင်ထဲမှာ ကျုပ်တို့က ဘယ်လို ခေါ်ရင် ကောင်းမလဲ . . .”
ဖန်ဇီလင်-
“အင်း . . . ကျုပ်ကို ဧကရာဇ်လို့ ခေါ်လေ . . .”
ထိုအချိန်မှစ၍ လင်းပါအို လေလံခန်းမအတွင်း သူဌေးဝမ်ထက်ပင် ပို၍ သြဇာအာဏာကြီးသော ဧကရာဇ်တစ်ပါး ပေါ်ထွက်လာလေတော့သည်. . .။
ဝမ်ဇန်းဟို –
“ဖန်ဧကရာဇ် . . . ခင်ဗျားအတွက် ကျုပ် ဘာလုပ်ပေးရဦးမလဲ . . .”
ဖန်ဇီလင်-
“ကျုပ်လိုအပ်တာတွေက များတယ်။ ဆေးပစ္စည်းတွေ၊ လက်နက်ပစ္စည်းတွေ၊ ရတနာတွေ၊ အကုန်လုံး လိုချင်တယ်။ ရှားပါးတဲ့ ပစ္စည်းမှန်သမျှ လိုတယ်၊ ဝိညာဉ်တော် ကျောက်တုံးတွေ၊ ကျောက်ပြား တွေ အကုန်ပဲဗျာ . . .”
ဝမ်ဇန်းဟို –
“အ . . . အင်း . . . ဟုတ် . . . ဟုတ်ပါပြီ၊ အဲ့ဒါတွေအကုန်လုံး ခင်ဗျားကို ပေးလိုက်တော့ လေလံခန်းမ လည်ပတ်ဖို့ကရော . . .”
ဖန်ဇီလင်-
“ပြဿနာမရှိပါဘူး၊ ကျုပ်လိုချင်တာတွေကိုသာ ပေးလိုက်၊ အခုကစပြီး ခင်ဗျားကို လေလံ ဆွဲဖို့အတွက် ထူးခြား အစွမ်းထက်တဲ့ ဆေးလုံးတွေ ပေးမယ်လေ။ အဲဒါဆို ငွေကြေးပိုင်းဆိုင်ရာမှာ ဖြေရှင်းပြီးသား ဖြစ်သွားလိမ့်မယ် . . .”
ဝမ်ဇန်းဟို –
“တကယ်ကြီးလား . . .”
ဖန်ဇီလင်-
“တကယ်ပေါ့ဗျ . . . နောက်ပြီး ထူးခြားအစွမ်းထက်တဲ့ ဆေးလုံးတွေထက်ကို ပိုပြီး တန်ဖိုးကြီးတဲ့ အရာတွေလည်း ပါလာနိုင်တယ်။ ကျုပ်လေလံခန်းမအတွက် ရှိနေသ၍ ဘယ်တော့မှ လေလံဆွဲစရာ ပစ္စည်း ပြတ်သွားတယ်ဆိုတာ မရှိစေရဘူး။ အဲဒါဆို ငွေကြေးလည်ပတ်မှုလည်း ပြေလည်ပြီးသား ဖြစ်သွားမှာပဲလေ။ အရင်ကထက်တောင် ပိုပြီး တိုးတက်လာဦးမယ် . . .”
ဝမ်ဇန်းဟို –
“ကောင်းတယ်ဗျာ . . . ဒါဆိုရင်တော့ ပြဿနာ မရှိတော့ပါဘူး . . .”
ဖန်ဇီလင်-
“နောက်တစ်ခါ ထူးခြား အစွမ်းထက် ဆေးလုံးတွေကို လေလံဆွဲတဲ့ အခါကျရင် အရင်တစ်ခေါက် တုန်းကထက် ပိုပြီး ကြီးကျယ်ခမ်းနားအောင် လုပ်ရမယ်။ ဒါဆို ရလာမဲ့ ပမာဏကလည်း နည်းမှာ မဟုတ်ဘူး . . .”
ဝမ်ဇန်းဟို –
“ကောင်းပါပြီ . . .”
အချိန်အတော်ကြာ ဆွေးနွေးပြီးနောက်ဝမ်ဇန်းဟိုသည်သည်ဖန်ဇီလင်အား အံ့သြနေမိသည်။ ထိုမှတဆင့်တဖြည်းဖြည်း ဖန်ဇီလင်အပေါ် လေးစားသည့်စိတ်များလည်း ဝင်လာခဲ့သည်။ ထိုလေးစားမှုသည် သူ၏ ရင်ထဲ နှလုံးသားထဲမှလာသော လေးစားမှုမျိုးပင် ဖြစ်သည်။
ထို့အပြင် ရဲရှောင်သည် သူ့အပေါ်တွင်ဂုဂျင်လုံကဲ့သို့ မောက်မာသည့် ပုံစံမျိုး မပြချေ။ ကိုယ်အမူအယာ ၊ နှုတ်အမူအယာကောင်းများဖြင့်တစ်ဖက်လူ သူ့ဘက်သို့ ပါလာစေရန်အပျော့ဆွဲ၍ သိမ်းသွင်း နိုင်စွမ်းရှိလေသည်။
ဂုဂျင်လုံမှာမူ သူ့အပေါ်တွင်အသက်ရှည်ဆေးမှလွဲ၍ မည်သည့်အရာမျှ မငဲ့ညှာခဲ့ချေ။
ဝမ်ဇန်းဟို၏ ဘဝသည် ဖန်ဇီလင်၏ လက်ထဲတွင်ရှိလေသည်။
သူ၏ ခန္ဓာကိုယ်အလေးချိန်လျော့ကျသွားအောင်လုပ်ပေးနိုင်စွမ်းရှိသူမှာလည်း ဖန်ဇီလင်တစ်ယောက်တည်းပင်ဖြစ်သည်။
ကုန်ကုန်ပြောရလျှင်သူ၏ ပျော်ရွှင်မှု၊ ဝမ်းနည်းမှု၊ ဝမ်းသာမှု အားလုံးသည်ဖန်ဇီလင်၏ လက်ထဲမှာပင်ရှိသည်။
ထို့ပြင်ယောက်ျားပီသသူတစ်ယောက်ဖြစ်လာရေး ကိစ္စသည်လည်း ဖန်ဇီလင်ပေါ်တွင်သာ မူတည်နေလေသည်။
ထိုအချက်များကြောင့်ပင်ဝမ်ဇန်းဟိုသည်ဖန်ဇီလင်အပေါ်တွင်တဖြည်းဖြည်းဖြင့်သစ္စာရှိမှန်းမသိ ရှိလာခဲ့သည်။
ဝမ်ဇန်းဟိုသည်ဖန်ဇီလင်အပေါ်တွင်ဂုဂျင်လုံတုန်းကထက်ပင်ပို၍ သစ္စာရှိနေမိလေသည်။
ထို့အပြင် ဖန်ဇီလင်နှင့် ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်လိုက်ခြင်းကြောင့်ယခင်က အိမ်မက်ပင်မမက်ဖူးခဲ့သည့်အရာများကိုလည်း ရရှိနိုင်မည်ဖြစ်သည်။ ဝမ်ဇန်းဟိုအတွက်အရှုံးမရှိသည့်အတွက်ပျော်စရာပင်ကောင်းနေပါသေးသည်။
သူ့အတွက်မူ သူ၏ ခန္ဓာကိုယ်မှ ထွက်သော အဆီများဖြင့်ချက်ထားသော ဟင်းများအား မစားမိစေရန်သာ အရေးကြီးဆုံးပင်ဖြစ်သည်။
. . . .
တော်ဝင်နန်းတော်တွင်ဖြစ်၏ . . .
နန်းတော်တစ်ခုလုံးတွင်အပ်ကျသံမကြားရလောက်အောင်ပင်တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လျက်ရှိသည်။
လူအားလုံး၏ မျက်နှာတွင်ဝမ်းနည်းပူဆွေးမှုများဖြင့်ပြည့်နှက်နေကြသည်။
စစ်ပွဲနှင့် ပတ်သက်သည့် အစည်းအဝေးသည် ၂ ရက်ခန့်ကြာအောင် ပြုလုပ်ခဲ့ရသည်။
ယခုလို အခြေအနေမျိုးတွင်လူကောင်း လူဆိုး ခွဲခြားခြင်း မရှိတော့ဘဲ ရှိရှိသမျှ မှူးမတ်အားလုံးသည်တိုင်းပြည်အရေးအတွက်ရတက်မအေးနိုင်အောင်ဖြစ်နေကြသည်။ခေါင်းချင်းဆိုင်၍လည်း အကြံဥာဏ်ကောင်းများ စဉ်းစားနေကြသည်။
စစ်ဘက်ဆိုင်ရာ သေနာပတိများမှလည်း စစ်ပွဲအတွက် သွားရောက်ပူးပေါင်းရန် တောင်းဆိုလျက်ရှိကြသည်။ ရှုံးနိမ့်မည်ဟု ခံစားမိနေသည့်တိုင် သူတို့၏ အစွမ်းအစများအား ထုတ်ဖော် ပြသချင်နေကြသည်။
နိုင်ငံတော်သည် အန္တရာယ်တွင်းထဲသို့ ကျရောက်နေပြီ ဖြစ်သည့်အတွက်နိုင်ငံတော်အတွက် သူတို့၏ အသွေးအသားများကို ပေးဆပ်ရန် ဝန်လေးမည်မဟုတ်ချေ။
နန်းတော်ထဲရှိလူများသည်အကြောင်းအရာများစွာအား အချိန်အတော်ကြာဆွေးနွေးခဲ့ကြသည်။
ဆွေးနွေးချက်များအရ သူတို့၏ သဘောဆန္ဒမှာ ခုခံကာကွယ်ရန်သာ ဖြစ်သည်။ စစ်ပွဲအား တတ်နိုင်သမျှ အချိန်ဆွဲထားရင်း လွတ်မြောက်ရန် လမ်းစ ရှာဖွေကြမည်ဖြစ်သည်။ စစ်ပွဲတာရှည်လေ ပို၍ကောင်းလေပင် ဖြစ်သည်။
အမတ်ကြီးဇူမှ –
“လက်တွေ့အကျဆုံး နည်းလမ်းကတော့ နိုင်ငံတော်ရဲ့ လေးဘက်လေးတန်လုံးမှာ လိပ်ဗျူဟာကို သုံးသင့်တယ်။ ဆိုလိုတဲ့သဘောက ရန်သူ့ဘက်က ဘာမှ စမလုပ်မချင်း ကျုပ်တို့ဘက်က ဘာမှလုပ်မှာမဟုတ်သလို၊ တိုက်ခိုက်တာတွေ လုပ်နေမှာ မဟုတ်ဘူး။ သူတို့ဘက်က လာတိုက်ရင်တော့ နောက်ဆုံးအချိန်ထိ ခုခံသွားမယ်။ သူတို့ ကျုပ်တို့ စခန်းကို လာသိမ်းလည်း ကျုပ်တို့ဘက်က အစွမ်းကုန်ခုခံကြမယ်၊ နောက်ဆုံး နိုင်ငံတော်ထဲ ဝင်လာမည့် အချိန်ထိ ခုခံကြရဦးမှာပဲ။ ကျုပ်တို့ မျိုးနွယ်စုဝင်တွေကို စော်ကားလာရင်တောင် ကျုပ်တို့ကတော့ မလှုပ်သင့်သေးဘူး . . .”
အမတ်ကြီးဇူ၏ စကားကြောင့် လူအချို့သည် အထင်သေးသော မျက်လုံးများဖြင့် ကြည့်လိုက်ကြသည်။
စစ်ဘက်ရေးရာ သေနာပတိများမှာမူ အမတ်ကြီးဇူအား စားမတတ်ဝါးမတတ်ပုံစံများဖြင့်ကြည့်နေကြသည်။ သူတို့၏ စိတ်ထဲတွင်-
[ငါတို့က ဂုဏ်သိက္ခာ ရှိတဲ့ လူတွေလေ၊ လိပ်တွေလို လုပ်ရမယ်တဲ့လား . . .]
ဆွေးနွေးမှုများ ပြီးဆုံးတော့မည့် အချိန်တွင် လူအားလုံးသည် လက်ရှိအခြေနေအရ လိပ်ဗျုဟာသည်သာ ရန်သူများအား ရင်ဆိုင်နိုင်မည့်တစ်ခုတည်းသော နည်းလမ်းဖြစ်သည်ကို သိရှိလိုက်ကြရသည်။
အမတ်ကြီးဇူပေးသောအကြံသည်လက်တွေ့အကျဆုံးနှင့် အဖြစ်နိုင်ဆုံး နည်းဗျူဟာပင် ဖြစ်သည်။
ရှေ့တန်းတွင်ရှိသော တပ်များသည် အင်အားတောင့်တင်းပြီး အဆိုပါတပ်များအား ဦးဆောင်နေသော ခေါင်းဆောင်များမှာလည်း အရည်အချင်း ရှိသူများ ဖြစ်သည်။ အကယ်၍ ရန်သူဘက်မှ တိုက်ခိုက်လာမည် ဆိုပါက ၂ ဖက်လုံး အထိနာမည်မှာ အသေအချာပင်။
ရန်သူဘက်မှ စတင်မတိုက်ခိုက်လာပါက မိမိတို့၏ တပ်များဘက်မှလည်း လှုပ်မည် မဟုတ်ချေ။
ဆွေးနွေးပွဲတွင်တစ်ယောက်တစ်ခွန်းဖြင့်ပလူပျံအောင်ပင်အကြံပေးနေကြသည်။
“ပထမဆုံး . . . တော်ဝင်သိုလှောင်ရိက္ခာတွေကို ထိန်းထားဦး၊ နိုင်ငံတော် တစ်ခုလုံးက အစားအစားနဲ့ ပစ္စည်းတွေကို ရသလောက် ယူထားရမယ်။ အဲဒီအချိန်ကြရင်ဈေးကွက်ကိုလည်း လျင်လျင်မြန်မြန် ထိန်းချုပ်နိုင်အောင် ကြိုးစားရမယ်။ မဟုတ်ရင်မလိုလားအပ်တဲ့ ဈေးကစားမှုတွေ ဖြစ်လာလိမ့်မယ်။ အမတ်တွေ အားလုံးက တိုက်ပွဲအတွက် လိုအပ်တဲ့ ပစ္စည်းတွေကို ရအောင် ပို့ဆောင်ပေးရမယ် . . .”
“အရေးပေါ်အခြေအနေ မရောက်မချင်း သိုလှောင်ထားတဲ့ ရိက္ခာတွေထဲက ရိက္ခာတွေကို ထုတ်မသုံးရဘူး။ ငါတုိ့ ရိက္ခာတွေက စစ်သည်ရဲမက်တွေကို ၃ နှစ်လောက် လောက်ငှအောင် ထောက်ပံ့နိုင်ရမယ်။ သုံးနှစ်ဆိုတဲ့ အချိန်က လိုတာထက်ကို ပိုနေမှာပါ . . .”
“ဒုတိယအချက်က နိုင်ငံတစ်ဝှမ်းလုံးက လူငယ်တွေကို တပ်သားသစ် စုဆောင်းရမယ်။ နိုင်ငံ့တာဝန် ထမ်းဆောင်ဖို့အတွက် အရေးပေါ် လိုအပ်နေတယ်လို့ ကြေညာချက် ထုတ်ပြန်လိုက်။ ဆုကြေးဒဏ်ကြေးတွေကိုလည်း တိုးပေး . . .”
“အဲဒီအချိန်မှာ ဘုရင်အနေနဲ့ ပြည်သူပြည်သားတွေ အားလုံးကို အားပေးနှစ်သိမ့်ပေးရမယ် . . .”
“သူလျိုတွေကိုလည်း ရန်သူနယ်မြေနိုင်ငံနဲ့ အင်အားစုအချင်းချင်း မသင့်မတင့် ဖြစ်အောင် လုပ်ခိုင်းရမယ် . . .”
“အစွမ်းအစရှိတဲ့ လူတွေကို ရန်သူနယ်မြေထဲ လွှတ်ပြီး ဒုက္ခပေးခိုင်းရမယ် . . .”
“လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်ရေးသမား အချို့ကိုလည်း ရန်သူဘက်က ခေါင်းဆောင်တွေ၊ အရေးကြီး ပုဂ္ဂိုလ် တွေကို လုပ်ကြံခုင်းရမယ်။ သူတို့ လုပ်ကြံတာ မအောင်မြင်ရင်တောင်မှ အနည်းနဲ့အများတော့ အနှောင့်အယှက် ဖြစ်သွားကြမှာပဲ . . .”
. . .
ဘုရင်သည်လည်း ထိုအကြံပြုချက်များအား အာရုံစိုက်၍သေချာစွာ နားထောင်လျက်ရှိသည်။
၂ ရက်ကြာအောင် အစည်းအဝေး ညီလာခံ ကျင်းပနေသဖြင့် မှတ်တမ်းရေးမှတ်ရသည့် အရာရှိများသည်လည်း လက်အံသေမတတ် ဖြစ်လာကြသည်။
၂ ရက်ကြာပြီး နောက်မှသာ ညီလာခံ ပြီးဆုံးလေသည်။ ဘုရင်လည်း သူ့အခန်းထဲသို့ ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း တော်ဝင်သမားတော်နှစ်ဦးနှင့် ဆရာကြီးစွန်း အား ခေါ်ယူလိုက်သည်။
ဘုရင်သည်ဆရာကြီးစွန်းအားတွေ့သည်နှင့်သွယ်ဝိုက်မနေတော့ဘဲ –
“ရဲရှောင် အခြေအနေ ပြောပါဦး . . .”
ဆရာကြီးစွန်း –
“အခြေအနေတော့ မကောင်းပါဘူး။ အသက်ရှင်နိုင်ဖို့ မျှော်လင့်ချက်တော့ မရှိပါဘူး မင်းကြီး . . .”
“ကျွန်တော်မျိုးတို့ အတတ်နိုင်ဆုံး ကြိုးစားခဲ့ပါတယ်။ ထူးခြား အစွမ်းထက် ဆေးလုံးတောင် တိုက်ပြီး ကယ်ခဲ့ပါတယ်။ ရဲရှောင်ကို အသက်ရှူမှန်အောင် လုပ်ပေးနိုင်ခဲ့တယ်ဆိုပေမဲ့ အလွန်ဆုံးခံလှ ၁၀ ရက်ပါပဲ မင်းကြီး . . .”
ဆရာကြီးစွန်း၏ စကားကြောင့်ဘုရင်သည် နှုတ်ဆိတ်သွားလေသည်။
မမျှော်လင့်စရာ ရလဒ်တစ်ခုပင် ဖြစ်၏။
ရဲရှောင် သေဆုံးသည့် အချိန်တွင် ရဲနန်ရှန်လည်း ပြန်လာပေလိမ့်မည်။
သူ့သား သေဆုံးသွားပြီ ဖြစ်သည့်တိုင် သားဖြစ်သူအား နောက်ဆုံးအကြိမ် တွေ့ဆုံခွင့် မပေးရလောက်အောင် ဘုရင်သည်လည်း ရက်စက်နိုင်မည် မဟုတ်ချေ။
ထို့အတွက်ကြောင့်သားဇောဖြင့်ပြန်လာမည့်ရဲနန်ရှန်အား မည်သို့ တားရက်နိုင်ပါမည်နည်း . . .။
ဆရာကြီးစွန်းမှ –
“မင်းကြီး . . . စစ်သူကြီးရဲက ပြန်လာပြီလား . . .”
“အခုက နိုင်ငံတော်ရဲ့ အခက်ခဲဆုံး အခြေအနေပါ။ သူသာ သူ့သားအတွက် ပြန်လာမယ် ဆိုရင် နိုင်ငံတော်ကို လျစ်လျူရှုလိုက်တာပဲ မဟုတ်ပါလား . . . အရှင်မင်းကြီး . . .”
ဆရာကြီးစွန်း၏ စကားကြောင့်ဘုရင်သည် သက်ပြင်းချရင်း မချိတင်ကဲ ပြုံးလိုက်လေသည်။
တခြားလူများအဖို့ ပြန်လာချင်မှ ပြန်လာမည် ဖြစ်သော်လည်း ရဲနန်ရှန်မှာမူ ထိုသို့ မဟုတ်ကြောင်း သူကောင်းစွာ သိနေသည်။ သာဓကအားဖြင့် မင်းသားဟွာရန်းသည် သူ့သမီးဖြစ်သူ စုယဲ့ယွဲ့၏ အသက်အန္တရာယ် စိုးရိမ်ရသည့် အခြေအနေပင် ဖြစ်လင့်ကစား ပြန်လာမည် မဟုတ်ဘဲ စစ်ပွဲကိုသာ အာရုံစိုက်၍ တိုက်ခိုက်မည်မှာ အသေချာပင်ဖြစ်သည်။ သို့သော် ရဲနန်ရှန်မှာမူ ထိုသို့ မဟုတ်ပေ။
ဘုရင်မှ ရဲနန်ရှန်၏ အထောက်အပံ့ကို ယူနိုင်ခဲ့ခြင်းမှသည်သားဖြစ်သူ ရဲရှောင်အား ကယ်တင်လိုစိတ် တစ်ခုတည်းကြောင့်ပင် ဖြစ်သည်။
သူ့သားမှလွဲ၍ ကျန်သည့် မည်သည့်အရာကိုမဆို လျစ်လျူရှုထားနိုင်သူ တစ်ဦးပင် ဖြစ်သည်။
သူ၏သားသာ အဆင်ပြေမည်နေပါက သူသည်လည်း တိုက်ပွဲတွင် ရွပ်ရွပ်ချွံချွံ ရန်သူများအား တွန်းလှန်တိုက်ခိုက်နေမည် ဖြစ်သည်။
သို့သော် သားဖြစ်သူ အန္တရာယ် ကျရောက်သည့် အခါတွင်မူ အရာအားလုံးသည် ဗြောင်းပြန် ဖြစ်သွားပေလိမ့်မည်။
ဘုရင်မှ ပြန်မလာရဟု ယတိပြတ် အမိန့်တော် ထုတ်ပြန်လျှင်ပင် ရဲနန်ရှန်သည် ရအောင် ပြန်လာ မည်သာ ဖြစ်ပေတော့သည် . . .။