Switch Mode

Chapter – 160

နတ်အဆီစားသောက်ပွဲတော်

Chapter – 160
“နတ်အဆီစားသောက်ပွဲတော်”

“ဝေါ့ . . .”
ဝမ်ဇန်းဟို၏​ဗိုက်​ထဲတွင်​ရှိ​သော အစာများသည်​ရေပန်းကဲ့သို့ပင်​အန်​ထွက်​ကုန်​လေသည်​။
ကွမ်​ဝမ်​ရှန်​သည်​သူ၏ သူ​ဌေးအား ကြည့်​ရင်း အံ့ဩ​နေမိ​သည်​။ နဂိုက မြိန်​ရည်​ယှက်​ရည်​စား​နေ​သော သူ​ဌေးဖြစ်သူ​သည်​ယခုအခါတွင်​အဘယ့်အတွက်​ကြောင့်​ရုပ်​ပျက်​ဆင်းပျက်​အန်​နေသည်​ကို စဉ်းစား​၍ မရနိုင်​အောင်​ပင်​ဖြစ်​နေ​လေသည်​။ အန်​ဖတ်​အနည်းငယ်​ပင်​သူ၏ မျက်​နှာသို့ စင်​လာကြသည်​။
ကွမ်ဝမ်ရှန်သည် အန်​ဖတ်​များအား ကြည့်​ပြီး ရွံ ရှာလျက်​ရှိသည်​။
ဝမ်​ဇန်းဟိုသည်​တစ်​ဘဝလုံးစာ စားခဲ့သမျှ အကုန်​ပြန်​အန်​ထွက်​နေသည့်​အတိုင်း အန်​နေသည်​မှာ မရပ်​တန့်​တော့​ချေ။​မြင်​ရသူတိုင်းအတွက်​အော်​ဂလီဆန်​စရာ​ကောင်းလှသည့်​မြင်​ကွင်းမျိုးပင်​။
သူ၏​ဘေးတွင်​ရပ်​နေသည့်​အစေခံသည်လည်း မျက်လုံးများပြူး၍ အထိတ်တလန့်ဖြင့်​-
[ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ . . . ဘာတွေ ဖြစ်နေတာပါလိမ့် . . .]
နောက်ဆုံးတွင်မူ အအန်​ရပ်​သွား​လေသည်​။ ဝမ်​ဇန်းဟိုလည်း ထိုင်​ခုံ​ပေါ်တွင်​ခြေပစ်​လက်​ပစ်​ထိုင်​ချလိုက်​ရင်း အားမ ရှိ​တော့သည့်​လေသံဖြင့်​-
“မြန် . . . မြန်မြန် ဒါတွေကို သန့်ရှင်းပြီးတော့ အဝတ်အစားသစ်တွေ သွားလဲခဲ့ . . .”
ဝမ်​ဇန်းဟိုသည်​ထပ်​မံ၍ အန်​ချင်​နေ​သော်​လည်း ဝမ်းဗိုက်​ထဲတွင်​အန်စရာဘာမှ မရှိတော့သည့်အတွက် ခြေကုန်လက်ပန်းကျလျက်​ရှိသည်​။
ကွမ်ဝမ်ရှန်သည်​သူ​ဌေး၏ စကား​ကြောင့်​မျက်​နှာမသာမယာဖြင့်​ထွက်​သွားကာ အဝတ်​အစားအသစ်​များ လဲလှယ်​လိုက်​သည်​။
အစေခံလည်း ချက်ချင်းပင် အခန်းတစ်​ခုလုံးအား သန့်​ရှင်း​ရေးပြုလုပ်​လိုက်​သည်။ ထို့​နောက်​သူ၏​သူဌေးအတွက် ဂျင်းပြုတ်ရည်တစ်ပန်းကန် ယူလာပေးလိုက်သည်​။
ဝမ်ဇန်းဟိုသည် သက်ပြင်းရှည်ကြီး ချလိုက်ရင်း –
“ဘုရား ဘုရား . . . ငါ့လိုလူမျိုး ဘယ်သူမှ ရှိမယ် မထင်ဘူး။ သမိုင်းမှာတောင် စံချိန်တင်နိုင်မယ် ထင်တယ် . . .”
ဝမ်​ဇန်းဟို၏ စိတ်​ထဲတွင်​ဝမ်းနည်းစိတ်နှင့်အတူ ဒေါသများလည်း ထွက်လျက်​ရှိသည်​။
ထိုအချိန် ကွမ်ဝမ်ရှန်သည် အခန်းထဲ​သို့ ပြန်​ရောက်​လာပြီး မျက်​နှာမသာမယာဖြင့်​-
“​စောနက ဘာဖြစ်​သွားတာလဲ သူ​ဌေး . . .”
ကွမ်​ဝမ်​ရှန်​သည်​သူ၏ ဘဝတစ်​ခုလုံးအား လင်းပါအို​လေလံခန်းမအတွက်​မြှပ်​နှံထားသူပီပီ သူ​ဌေးဖြစ်​သူ၏ အ​ကြောင်းကိုလည်း​က ကြီးမှ အ အထိ သိသူဖြစ်​သည်​။ အဘယ့်​အတွက်​ကြောင့်​သူ၏ သူဌေးသည်​ယခင်​က တစ်​ခါမျှ မလုပ်​ခဲ့ဘူး​သော ထူးဆန်း​သော အပြုအမူများ လုပ်​နေသည်​ကို စဉ်းစား၍ မရနိုင်​အောင်​ပင်​ဖြစ်​နေ​လေသည်။
ဝမ်ဇန်းဟိုသည် ကွမ်ဝမ်ရှန်​အား အားအင်ချိနဲ့စွာဖြင့်​လှမ်းကြည့်လိုက်​ရင်း ဖြစ်​ကြောင်းကုန်​စင်​ကို အားရပါးရ​ပြောပြလိုက်​ချင်​သော်​လည်း​ပြောမထွက်​နိုင်​ဖြစ်​လျက်​ရှိသည်​။ စိတ်​ထဲတွင်​မူ –
[ငါ့ကို ဘာများ​ပြော​စေချင်​နေလို့လဲ . . . မင်းစားခဲ့တဲ့ အဆီတွေက ငါ့ဆီကပါလို့ ပြောရမှာလား၊ မင်းက ငါ့ကို အဲဒီလို ပြောစေချင်တာလား၊ ငါကလည်း ကိုယ့်အဆီတွေ ကိုယ်ပြန်စားပြီး ချီးမွမ်းနေမိ​သေးတယ်​။ မင်းတို့ကလည်း ငါ့ဆီက အဆီတွေစားပြီး အရသာသိပ်​ရှိ​ကြောင်း ချီးကျူးနေကြတယ်ပေါ့။ တကယ် ရှက်ဖို့ ကောင်းလိုက်တာကွာ . . .]
“ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီအဆီတွေ စားဖိုမှူးကို မသုံးခိုင်နဲ့တော့၊ ဘယ်သူမှ စားခွင့် မရှိဘူး။ ငါ​ပြောတာကို နားလည်တယ် မဟုတ်လား . . .”
ဝမ်​ဇန်းဟိုသည်​ထိုစကားများအား စိတ်​ရှိလက်​ရှိပင်​ပြောလိုက်​ချင်​သော်​လည်း ထိုကဲ့သို့ အတင်းအကြပ်​ပြောလိုက်​ပါက သူ့အ​ပေါ် သံသယဝင်​သွားမည်​ကိုလည်း စိုးရိမ်​နေမိသည်​။ ထို့​ကြောင့်​တစ်​ချက်​ပြုံးလိုက်​ရင်း –
“အခုကစပြီး ဒီလို အဆီမျိုးနဲ့ ချက်တဲ့ ဟင်းမှန်သမျှ ငါမစားတော့ဘူး။ အင်း . . . အဆီတင် မဟုတ်ဘူး၊ အဆီပါတဲ့ ဟင်းမျိုးကိုလည်း မစားတော့ဘူး။ ငါအခု ပိန်အောင် လုပ်နေတာ။ ဘယ်လောက်ပဲ အရသာရှိရှိ ငါလုံးဝ မစားဘူး . . . နားလည်တယ် မဟုတ်လား . . .”
ဝမ်​ဇန်းဟို၏ စကား​ကြောင့်​လူတိုင်းသည် အံ့ဩကုန်​ကြသည်​။ သူတို့အားလုံး၏ စိတ်​ထဲတွင်​မူ –
[ပိန်အောင် လုပ်တယ် ဟုတ်လား . . .​ကောင်းလိုက်​တဲ့ ဆင်​ခြေ။ ဒါ​ပေမယ့်​စောနက သူအန်​နေတဲ့ ကိစ္စကို​တော့ ဘယ်​သူမှ စိတ်​မဝင်​စား​အောင်​လုပ်​လို့ရမယ်​များ ထင်​နေလား . . .]
ဝမ်​ဇန်းဟို၏ စကား​ကြောင့်​အားလုံး၏ စိတ်​ထဲတွင်​သံသယ ဝင်​သွားကြ​သော်​လည်း မည်​သူကမျှ​မေးခွန်းမထုတ်​ရဲ ၊ ခွန်းတုံ့မပြန်​ရဲကြ​ပေ။
သူတို့၏ သူ​ဌေးဖြစ်​သူသည်​တစ်​ခုခုအား ဖုံးကွယ်​ရန်​ကြိုးစား​နေသည်​ကို အားလုံး ရိပ်​စားမိလိုက်​ကြသည်​။
သူဌေးဖြစ်​နေသည့်အတွက် ကျိုးကြောင်းဆီလျော်မှု မရှိသည့် ဆင်ခြေပင် ဖြစ်လင့်ကစား မည်သူကမျှ သူ​ဌေးနှင့်​ပြိုင်​၍ ငြင်းဆန်​ဝံ့မည်​မဟုတ်​ချေ။
ဝမ်​ဇန်းဟိုသည်​သူ၏ အဆီများနှင့်​ပက်​သက်​၍ ဖြစ်​လာနိုင်​သည့်​အကျိုးဆက်​များအား​ရှည်​ရှည်​ဝေး​ဝေးပင်​စဉ်းစား​နေမိသည်​။
အကယ်​၍​လေလံခန်းမမှ ချက်ပြုတ်သော အရသာရှိသည့် ဟင်းလျာများ အကြောင်းအား အပြင်​လူများသာ သိသွားမည်​ဆိုပါက ဟိုးလေးတကျော်ကျော်ပင်​ဖြစ်​သွား​ပေလိမ့်​မည်​။
ထိုအဆီများဖြင့် ချက်ပြုတ်ထားသော ဟင်းများအား မြည်းကြည့်​ချင်​ကြသည့်​အတွက်​လူအားလုံးသည် စားဖိုဆောင်ရှေ့တွင် ပန်းကန်လုံးများ ကိုယ်စီကိုင်​၍ တန်းစီ​စောင့်​နေကြမည်​မှာ​သေချာ​ပေါက်​ပင်​။
အ​စောပိုင်းတွင်​လူများသည်​အဆီများများဖြင့်​ချက်​ထား​သော ဟင်းများကို စားနိုင်​မည်​ဖြစ်​သော်​လည်းအချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ ဟင်းထဲတွင်​အဆီပါဝင်မှုနှုန်း လျော့နည်းသွားမည် ဖြစ်သည်။
လူများသည်​အဆီဖြင့်​ချက်​ထား​သော ဟင်းများအတွက် အ​လုအယက်​တိုး​ဝှေ့၍​စောင့်​ဆိုင်း​နေသည့်​မြင်​ကွင်းသည်​သူ့အတွက်​အထူးအဆန်း သဖွယ်​ပင်​ဖြစ်​နေ​ပေလိမ့်​မည်​။
လင်းပါအိုခန်းမ၏ သူဌေးဖြစ်သူသာ အဆိုပါ အဆီများကို ရရှိအောင် စွမ်းဆောင်နိုင်သည် ဟုလည်း ယုံတမ်းစကားများပင်​ပြောလာနိုင်​ကြသည်​။ သို့​သော်​မည်သူကမျှ အကြောင်းအရင်းမှန်ကို ရှာတွေ့လိမ့်မည် မဟုတ်ချေ။
တကယ်တမ်းတွင်မူ ထိုအဆီများသည်​သူ၏ ခန္ဓာကိုယ်မှ​ထွက်ပေါ်လာသော အဆီများသာ ဖြစ်ပေသည်။
သူ၏ ခန္ဓာကိုယ်မှ ထွက်သော အဆီများဖြင့် ချက်ပြုတ်ထားသည့် ဟင်းများအား အာသာငမ်းငမ်း စား​နေကြသည့်​လူများအား အထူးအဆန်းသဖွယ်​ငေးကြည့်​နေမိမှာ​သေချာ​ပေါက်​ပင်​။
သူ့ခန္ဓာကိုယ်​မှ ထွက်​သော အဆီများဖြင့်​စားသောက်ပွဲကြီးများပင် ကျင်းပနိုင်ပါသေးသည်။
ထိုကဲသုိ့ ကျင်းပသော နှစ်သည် ပျော်ရွှင်စရာ နှစ်တစ်နှစ် ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။
သို့သော်လည်း အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ အဆီများသည် ကုန်ဆုံးသွား​ပေလိမ့်​မည်​။ မည်သူကမျှ ထပ်မံ၍ ရှာဖွေနိုင်လိမ့်မည် မဟုတ်ချေ။
နှစ်ပေါင်း ၁၀၀ ခန့် ကြာပြီးနောက် တစ်ခါထပ်မံ၍ ပေါ်လာနိုင်ပေသည်။ သို့သော်လည်း ဇလုံကြီး ၂ လုံး ၃ လုံးစာသာ ရရှိနိုင်​လိမ့်​မည်​။
ရှားပါးလာလေလေ တန်ဖိုးကြီးလာလေလေ ဖြစ်သည်​မှာ ဓမ္မတာပင်​။
အဆီများ ပြန်လည်ရရှိနိုင်သည့် နေ့မျိုးတွင် ပျော်ရွှင်စရာ စားသောက်ပွဲကြီးတစ်ခု ပြန်လည်​ကျင်းပကြလိမ့်​မည်​။
ထိုစားသောက်ပွဲအား နတ်အဆီစားသောက်ပွဲတော် ဟုပင် တင်​စား၍​ခေါ်ဆိုကြလိမ့်​မည်​။
အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ လေလံခန်းမကြီးလည်း ဖန်ဇီလင်၏ ဦးဆောင်မှု အောက်တွင် ကြီးသထက် ကြီးလာပေလိမ့်မည်။
ထိုအခါ နတ်အဆီစားသောက်ပွဲသည်လည်း မော်တယ်ကမ္ဘာ၏ အရေးကြီး အထိမ်းအမှတ် ပွဲတော် တစ်ခုအဖြစ် ဖြစ်ပေါ်လာမည် ဖြစ်​သည်​။
နှစ်စဉ် ဂျူလိုင်လ ၁၈ ရက်နေ့ဟု သတ်မှတ်ကြပေလိမ့်မည်။
နှစ်ပေါင်း တစ်သောင်းခန့် ကြာပြီးနောက်ပိုင်းတွင်​ထိုပွဲတော်အား အဘယ်ကြောင့် စတင် ကျင်းပခဲ့ကြသည်​ဆိုသည်ကို မည်သူကမျှ သိကြတော့မည် မဟုတ်ချေ။ ပွဲတော်နာမည်သည်လည်း ခေတ်ကာလ အလျောက် ပြောင်းလဲကောင်း ပြောင်းလဲသွားနိုင်ပေသည်​။ သို့သော် ပွဲတော်မှာမူ ထာဝရ ကျင်းပသွားမည်မှာ အ​သေအချာပင်​။
မော်တယ်ကမ္ဘာကြီး၏ ယဉ်ကျေးမှုပွဲတော် တစ်ရပ်ပင် ဖြစ်လာ​ပေလိ်​မ့်​မည်​။
. . .
နောက်တစ်နေ့ ညသို့ ရောက်သောအခါ ရဲရှောင်သည် သူ၏ ကတိအတိုင်း လေလံခန်းမသို့​ရောက်​လာခဲ့သည်​။
ရဲေ ရှာင်​သည်​ဝမ်ဇန်းဟို၏ အခန်းထဲသို့ ဝင်လိုက်သောအခါ တစ်စုံတစ်​ခု ထူးဆန်းနေသည်ကို​ခံစားလိုက်ရသည်။
ဝမ်ဇန်းဟိုသည် တစ်ရက်အတွင်း အသက် ၁၀ နှစ်လောက် ကြီးသွားသည့် ရုပ်အတိုင်း​ညှိုးငယ်စွာဖြင့် ရှိနေ​သည်​။ သူ၏ ပုံစံသည်​ကုန်းပေါ်ရောက်နေသည့် ငါးတစ်ကောင်လို ဖြစ်နေလေသည်။
မျက်တောင်ခတ်ရန်ပင် အားမရှိသည့် ပုံစံပင်​ပေါက်​လျက်​ရှိသည်​။
ဝမ်​ဇန်းဟို၏ ပုံစံအားကြည့်​ရင်း ရဲေ ရှာင်​သည်​အံ့ဩတကြီးဖြင့်​-
“ခင်ဗျား ဘာဖြစ်​နေတာလဲ . . . ဘာ​တွေ ဖြစ်​ခဲ့လို့လဲ . . .”
ဝမ်​ဇန်းဟိုသည်​သူ၏ လက်​အောက်​တွင် ရုပ်သေး ရုပ် တစ် ရုပ်ကဲ့သို့ နေထိုင်​ရမည်​ကို ဝမ်းနည်းစရာ ကောင်းသည်​ဟု ခံစားမိနိုင်သော်လည်း ယခုကဲ့သို့ သေချင်စိတ် ပေါက်နေသည်အထိ​ခံစား​နေစရာ အ​ကြောင်း​တော့ မ ရှိ​ချေ။
ဝမ်ဇန်းဟိုသည် အသက်ယဲ့ယဲ့သာ ရှိ​တော့​သော လူတစ်​ယောက်​ပုံစံပင်​ပေါက်​နေ​လေသည်​။
အ ရိုးပျော်လက်ဝါး ရိုက်ချက်စာ မိချင်ယောင် ဆောင်နေသော ရဲရှောင်ထက် အနည်းငယ်သာ ပိုသာသည့် ပုံစံမျိုးပင်​ဖြစ်နေလေသည်​။
ဝမ်​ဇန်းဟိုသည်​ရဲေ ရှာင်​အား ကြည့်​ရင်း –
“ဆရာဖန် . . .”
“နောက်ဆုံးတော့ ခင်ဗျား ရောက်လာပြီပေါ့ . . .”
ဝမ်​ဇန်းဟိုသည်​အားယူရင်း မတ်​တပ်​ထရပ်​လိုက်​သည်​။ သူ၏ ပုံစံသည်​လေတိုက်​သည်​နှင့်​လဲကျသွား​တော့မည့်​အ​နေအထားပင်​ပေါက်​နေ​လေသည်​။
ဝမ်ဇန်းဟို ယခုကဲ့သို့ ဖြစ်နေသည်ကို မည်သူကမျှ မြင်ဖူးခဲ့ကြလိမ့်မည် မဟုတ်ချေ။
ဝမ်ဇန်းဟိုသည် ထပင် မထချင်သော်လည်း သူ့အနာဂတ်အား ပုံအပ်ရမည့် ဖန်ဇီလင်၏ အရှေ့တွင်မူ မလေးမစား မလုပ်ဝံ့​ပေ။
ဝမ်​ဇန်းဟိုသည်​တည်​ငြိမ်​သော အသံဖြင့်​-
“ကျုပ် ဆုံးဖြတ်ပြီးပါပြီ။ အခုကစပြီး ခင်ဗျားရဲ့ ဦးဆောင်မှုနောက်ကို လိုက်ပါတော့မယ် . . .”
သူ၏ အသံတွင် သစ္စာရှိမှု နှင့်​ပြတ်သားမှုများ ပါဝင်နေသည်​။
သို့သော် သူ၏ ခြေလက်များသည်​မသယ်နိုင်လောက်အောင်ကိုပင်​လေးတိလေးကန် ဖြစ်နေသည်။ စကားများများ ပြောရန်ပင် အားမရှိ​ပေ။
ရဲေ ရှာင်​လည်း ဝမ်​ဇန်းဟိုအား ကြည့်​ရင်း –
“ဝမ် . . . ခင်ဗျားကြည့်ရတာ အဆင်​မ​ပြေလိုက်​တာ . . .​တော်​တော်​ကို ပင်​ပန်း​နေတဲ့ပုံပဲ . . .”
“အခု ခင်ဗျား စိတ်ထဲ ဘယ်လို ခံစားနေရသလဲ ဆိုတာ ကျုပ်သိပါတယ်။ ခင်ဗျားအတွက် သစ္စာခံရတဲ့လူ ပြောင်းသွားတာ နည်းနည်းတော့ ခက်ခဲမှာပဲ။ ဒါပေမဲ့
​နောင်​တစ်​ချိန်​ကြရင်​ခင်ဗျားရဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်က မှန်​ကန်​တယ်​ဆိုတာ သိလာပါလိမ့်​မယ်​။ အချိန်​က စကား​ပြောသွားမှာပါ . . .”
ဝမ်ဇန်းဟိုလည်း –
“မ . . . မဟုတ်ပါဘူး . . . ကျုပ်အခုကတည်းက သိပြီးသားပါ။ ဒီက ဆရာဖန်နဲ့ ပူးပေါင်းရင် ကျုပ်ဘဝ အကြီးအကျယ် ပြောင်းလဲသွားမှာ သေချာပါတယ် . . .”
ရဲရှောင်လည်း စိတ်ရှုပ်ထွေးဟန်ဖြင့် –
“ဒါဆို . . . ခင်ဗျားကိုယ် ခင်ဗျားလည်း ကြည့်ဦး . . . ဘယ်လို​တွေ​တောင်​ဖြစ်​ပျက်​နေတာလဲ . . .”
ရဲေ ရှာင်​၏ စကား​ကြောင့်​ဝမ်​ဇန်းဟိုသည်​ငိုချင်​ရက်​လက်​တို့ပင်​ဖြစ်​သွား​သည်​။ ရဲေ ရှာင်​အား ဖြစ်​ကြောင်းကုန်​စဉ်​ပြောသင့်​မ​ပြောသင့်​စဉ်းစား​နေ​လေသည်​။
ရဲရှောင်လည်း ဝမ်​ဇန်းဟိုအား ကြည့်​ရင်း –
“ခင်ဗျားကို ကျုပ်ပေးတဲ့ ဆေးလုံး သောက်ပြီးပြီလား၊ ဘယ်လိုနေလဲ . . .”
ရဲေ ရှာင်​သည်​သူ၏ ဆေးလုံးနှင့် ပတ်သက်၍ အပြည့်​အဝ ယုံကြည်​ထားသည်​။ သို့သော် ဝမ်ဇန်းဟိုသည် အလွန်အမင်း ဝလွန်းသဖြင့် အမှန်​တကယ်​ပိန်​သွားသလားဆိုသည်​ကို​တော့​ဝေခွဲမရ​အောင်​ပင်​ဖြစ်​နေ​လေသည်​။
ဝမ်ဇန်းဟိုလည်း သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း –
“အလုပ်ဖြစ်တာက​တော့​ပြောမ​နေနဲ့။ ကျုပ်ရဲ့​ပေါင် ၁၀၀ ကျော်လောက် ရှိတဲ့ အဆီတွေကို ထုတ်နိုင်ခဲ့တယ်လေ။ တကယ်ကို ကောင်းတဲ့ ဆေးလုံးပါပဲဗျာ . . .”
ဝမ်​ဇန်းဟို ပြန်​ပြောလိုက်​သည့်​စကား​ကြောင့်​ရဲ​ရှောင်​လည်း အံ့ဩသွားကာ –
“အာ . . . အဲဒါဆို ခင်ဗျား ပျော်နေရမှာ မဟုတ်ဘူးလား . . .”
ရဲေ ရှာင်​သည်​ဝမ်​ဇန်းဟိုအား ကြည့်​ရင်း စိတ်​ထဲတွင်​-
[အလုပ်ဖြစ်တယ်ဆို ပျော်နေတဲ့ပုံ ပေါက်ရမှာပေါ့။ ဒီလူ အ​ပျော်​လွန်​ပြီး​တော့များ ရူးသွားတာလား။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ပုံမှန် မဟုတ်တာတော့ သေချာတယ်။ သွယ်လျဆေးမှာ ဒီလို ဘေးထွက်ဆိုးကျိုး ရှိတယ်လို့တော့ ငါလည်း မမှတ်မိဘူး။ ဒါပေမဲ့ နာကျင်မှုတွေကြောင့်များ ဒီလို ဖြစ်သွားခဲ့တာလား . . .]
ဝမ်​ဇန်းဟိုလည်း တိုးညှင်း​သော​လေသံဖြင့်​-
“ကျုပ်ပျော်တာပေါ့၊ တကယ်ကို ပျော်ပါတယ်။ အရမ်း အရမ်းကို ပျော်တာပါဗျာ . . .”
“ဒါပေမဲ့ ဟိုခွေးကောင်တွေက ကျုပ်ရဲ့ အဆီတွေကို မလွှင့်ပစ်ကြဘူးလေ . . .”
ဝမ်ဇန်းဟို၏ စကား​ကြောင့်​ရဲေ ရှာင်​နားမလည်​နိုင်​အောင်​ပင်​ဖြစ်​သွားရင်း –
“အန် . . .”
“အင်း . . . အဲ့ဒီ အဆီတွေက ဘာဖြစ်သွားလို့တုန်း . . .”
ဝမ်ဇန်းဟို ဝမ်းပန်းတနည်း ဖြစ်နေသည့် ပုံကိုကြည့်ရင်း ရဲရှောင်လည်း ဖြစ်နိုင်ချေ ရှိသည့် အရာ​မှန်သမျှကို စဉ်းစားကြည့်လိုက်မိသည်။ မဖြစ်နိုင်သော်လည်း လက်ရှိဝမ်ဇန်းဟို၏ အနေအထားကို ကြည့်ရင်း ရဲရှောင်သည်​ရယ်မောလိုက်ကာ –
“မဟုတ်​မှလွဲ​ရော ခင်ဗျား . . . ပြန်တော့ မစားလိုက်မိပါဘူးနော် . . .”
ရဲ​ရှောင်​၏ စကား​ကြောင့်​ဝမ်ဇန်းဟိုသည် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်​သတ်သေချင်လောက်အောင်ကို ဝမ်းနည်းသွား​လေသည်​။
ထို့​ကြောင့်​ဝမ်းနည်းပက်​လက်​ဖြင့်​-
“ခွေးကောင်တွေ . . . သူတို့က ကျုပ်ရဲ့ အဆီတွေနဲ့ ဟင်းချက်ပစ်တယ်။ ကျုပ်လည်း မသိလို့ စားမိလိုက်​တာ​ပေါ့​။ အမှန်တိုင်း ပြောရရင် အရသာကလည်း တော်တော် ကောင်းတာကိုး . . . အမှန်ကို သိလိုက်ရတဲ့အချိန်ကျတော့ ကျုပ်လည်း အခုလို ဖြစ်သွားတာပါပဲဗျာ . . .”
ရဲေ ရှာင်​သည်​ပါးစပ်​အ​ဟောင်းသားဖြင့်​-
“ဘာ . . .”
သူခန့်မှန်းသည့် အရာသည် တကယ်ပင် မှန်ကန်နေသည့်​အတွက်​ဟန်​ပင်​မ​ဆောင်​နိုင်​တော့ကာ –
“ဟားဟား ဟားဟား ဟားဟား ဟားဟား . . .”
ရဲရှောင်သည် အူလိုက်​သည်းလိုက်​ပင်​ရယ်​မောလိုက်​သည်​။ သူ၏ ရယ်​သံသည်​မြေပြင်တစ်ခုလုံး တုန်ခါသွားမတတ်​ပင်​။ ရယ်ရလွန်းသဖြင့် ဗိုက်ကိုပင် နှိပ်ထားရပြီး မျက်ရည်များပင် ကျလာသည်​။ ရဲေ ရှာင်​တစ်​ယောက်​အူတက်​နေပါ​တော့သည်​. . .။

Comment

Leave a Reply

Options

not work with dark mode
Reset