Switch Mode

Chapter – 148

ဓားစာခံ

Chapter – 148
“ဓားစာခံ”

ရဲအိမ်တော်မှ သွေးသောက်ရဲမက်များသည်လည်း တုန်လှုပ်အံ့သြလျက် ပြေးလာကြသည်။
ဆောင်ဂျုမှ –
“သခင်လေးကို မထိကြနဲ့၊ သူ့အရိုးတွေ အကုန်လုံး ကျိုးနေပြီ။ ငါတို့သူ့ကို အမ မတော်ရင် ပိုဆိုးကုန်လိမ့်မယ်။ မြန်မြန် ဖယ်ကြစမ်း . . .”
“တင်စရာ တစ်ခုခု ရှာကြစမ်း၊ တံခါးပျဉ်ပြားဖြစ်ဖြစ် မြန်မြန် ယူခဲ့ကြ . . .”
ထိုအချိန် လူအုပ်ထဲမှ သက်လတ်ပိုင်းအရွယ် လူတစ်ဦး ခနဲ့တဲ့တဲ့ အသံဖြင့် –
“အရိုးအားလုံး ကျိုးကုန်ပြီ ဟုတ်လား . . . ကျုပ်ကတော့ မယုံဘူး၊ မြင်းစီးလာတုန်းကတောင် အကောင်းပဲဟာ၊ အခုမှ ရုတ်တရက် ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး အရိုးတွေ အကုန်ကျိုးသွားရတာလဲ။ ဒါတိုက်ဆိုင်မှု ဆိုရင်တောင် တော်တော်ထူးဆန်းတဲ့ တိုက်ဆိုင်မှု တစ်ခုပဲ။ ဒီထက်ပိုပြီး ဆန်းတာလေး လုပ်စမ်းပါဦး . . .”
ဆောင်ဂျုလည်း ထိုစကားကို ကြားသောအခါ ဒေါသအကြီးအကျယ် ထွက်သွားပြီးနောက် ထိုလူ၏ လည်ပင်အင်္ကျီစကို ဆွဲမ၍ –
“ခွေးမသား . . . စောက်သူတောင်းစား . . . မင်း ကန်းနေတာလား၊ အခု ဒီမှာ ဘာတွေ ဖြစ်နေသလဲ ဆိုတာကို မမြင်ဘူးလား။ ဒီလိုကိစ္စကို ငါကနောက်နေတယ်များ ထင်နေတာလား။ မင်းရဲ့ စောက်မျက်လုံးကို ကျယ်ကျယ်ဖွင့်ပြီး သေချာကြည့်၊ ခွေးမသား . . . တော်တော် စောက်သုံးမကျတဲ့ ကောင် . . .”
ဆောင်ဂျုသည် အလွန်ကြမ်းတမ်းစွာ တုန့်ပြန်လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။
ထိုလူသည် ခေါင်းမာဟန်ရှိပြီး သူသည်လည်း အိမ်တော်ထိန်း တစ်ဦးပင် ဖြစ်၏။ ဆောင်ဂျုနှင့် အဆင့်တူချင်း တာဝန်ထမ်းဆောင်နေတာ ဖြစ်သော်လည်း အခြေအနေချင်း များစွာကွာခြားလှသည်။ ဆောင်ဂျုကဲ့သို့ တိုက်ပွဲပေါင်းထောင်ချီ တိုက်ခိုက်ထားသော လူတစ်ဦးကို မည်သို့မျှ မယှဉ်နိုင်ပါချေ။
ထိုလူလည်း ချက်ချင်းပင် ပြေးထွက်သွားလေတော့၏။
“တောက် . . . စောက်သုံးကို မကျဘူး . . .”
ဆောင်ဂျုလည်း တံတွေးတစ်ချက်ထွေးရင်း ပြောလိုက်သည်။
လူအုပ်အတွင်းမှ အခြားလူများဟာလည်း ဆောင်ဂျု၏ ခက်ထန်ကြမ်းတမ်းပုံကို မြင်သောအခါ မည်သူမျှ ရှေ့သို့ တစ်လှမ်းပင် မတိုးဝံ့ကြတော့ချေ။
သွေးသောက်ရဲမက်များ အိမ်တော်ထဲမှ ထပ်မံ ထွက်လာကြသောအခါ သူတို့၏ သခင်လေး မြေပြင်ပေါ်တွင် လဲကျလျက် အိမ်တော်ထိန်းကြီးမှာလည်း ဒေါသအကြီးအကျယ် ထွက်နေသည်ကို မြင်သောအခါ ဒေါသတကြီးဖြင့် သူတို့၏ လက်နက်များအား ဆွဲထုတ်လိုက်ကြ၏။
ဓားပေါင်း ၃၀ ၏ ရောင်ပြန်ဟပ်မှုသည် ပတ်ဝန်းကျင် တစ်ခုလုံးကို အရောင်တလတ်လတ် တောက်ပနေစေပါတော့သည်။
ထိုရဲမက် ၃၀ သည် လူအုပ်ကြီးအား မီးဝင်းဝင်းတောကသော မျက်လုံးများဖြင့် ကြည့်နေကြပြီး ဆောင်ဂျု၏ အမိန့်ကို ရသည်နှင့် အားလုံးကို သတ်ဖြတ်ပစ်မည်မှာလည်း အသေအချာပင်။
ထိုအဖွဲ့၏ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်ဟန်တူသူမှ –
“ခေါင်းဆောင် . . . ကျုပ်တို့ကို အမိန့်ပေးလိုက်စမ်းပါ။ ဒီလူတွေ အားလုံးကို သတ်ပြီး ကျုပ်တို့ သခင်လေးအတွက် ကလဲ့စား ချေပေးမယ် . . .”
ဆောင်ဂျုလည်း ထိုအချိန် စိတ်ထဲ နည်းနည်း အနေရခက်သွားမိ၏။
(သေစမ်း . . . ဒီကောင်တွေက ငါ့ထက်တောင် ပိုပြီး စိတ်ကြီးနေကြပါလား . . .)
အကယ်၍ ရဲရှောင်သာ တကယ်ခံစားနေရသည် ဆိုပါက ဆောင်ဂျုသည် ချက်ချင်းပင် တိုက်ခိုက်ရန် အမိန့်ပေးမိမည် ဖြစ်ပါသည်။
သို့သော် ရဲရှောင် သရုပ်ဆောင်နေခြင်း ဖြစ်ကြောင်း သူကောင်းစွာ သိရှိလေ၏။
ထို့ကြောင့် စဉ်းစားချင့်ချိန် နေရခြင်း ဖြစ်ပေသည်
“စိတ်လျော့ထားကြဦး . . .”
ဆောင်ဂျု လေးနက်တည်ကြည်စွာ ပြောလိုက်သည်။
“ငါတို့ ပထမဆုံး လုပ်ရမှာက သခင်လေး အသက်ကို ကယ်တင်ဖို့ပဲ။ ဒီလူတွေရဲ့ အသက်က ဘယ်အချိန် ယူယူ ရတယ် . . .”
သန်မာထွားကြိုင်းသည့် လူနှစ်ဦးသည် ပျဉ်ချပ်ကြီး တစ်ချပ်အား သယ်ဆောင်လာကြပြီး ဆောင်ဂျုလည်း သူ၏ လက်နှစ်ဖက်ကို ဝေ့ယမ်း၍ အပြာရောင် အခိုးအငွေ့တစ်ခုကို ထုတ်လွှတ်လိုက်သည်။ ထိုအငွေ့အသက်များသည် ရဲရှောင်အား မြေပြင်ထက်မှ ကြွသွားစေပြီး ပျဉ်ချပ်ပေါ်သို့ အသာအယာ တင်လိုက်၏။ ထိုကဲ့သို့ မ၍ရွှေ့သည့် ဖြစ်စဉ်တစ်ခုလုံးတွင် ရဲရှောင်သည် အနည်းငယ်မျှပင် မလှုပ်ရှားချေ။ နဂိုလဲကျနေသည့် ပုံစံအတိုင်းပင် ရှိနေခြင်း ဖြစ်၏။
လူအုပ်ကြီးသည် မည်သို့မည်ပုံ ဖြစ်ပျက်နေသလဲ ဆိုတာကို အသေအချာ သိရှိရန်အတွက် အနားသို့ ကပ်လာကြ၏။
(မင်းက အစွမ်းထက်တာတော့ မှန်ပါတယ်။ အဲဒါနဲ့ပဲ ငါတို့က မင်းကို အလွယ်တကူ ယုံကြည်ပေးရ မှာလား၊ ငါတို့လည်း စစ်ဆေးကြည့်ချင်တာပေါ့ . . .)
အိမ်တော်ထိန်းကြီး မျက်နှာ ပျက်ယွင်းလျက် ရှိပြီး သူသည် လူအများ ရဲရှောင်အား အကဲခတ်နေသည်ကို တားဆီးခြင်း မရှိချေ။ ထိုလူအုပ်အတွင်း ပညာရှင်အချို့လည်း ပါဝင်နေသဖြင့် သူတို့၏ အစွမ်းဖြင့် ရဲရှောင်အား စစ်ဆေးကြည့်လိုက်သောအခါ ချက်ချင်းပင် အံ့သြလွန်း၍ ကြက်သေ သေသွားကြလေ၏။ ပြောစရာ စကားမရှိတော့သကဲ့သို့ ပါးစပ်အဟောင်းသားလည်း ဖြစ်နေလေ၏။
(သွေးကြောတွေ အကုန်လုံး ပျက်ဆီးပြီးတော့ အရိုးတွေကလည်း မရှိတော့ဘူး . . . သေစမ်း၊ ဒါတော်တော်ကို ပြင်းထန်ပြီး ဆိုးရွားတဲ့ ဒဏ်ရာရမှုပဲ။ ဆောင်ဂျုပြောသလို အရိုးတွေ ကျိုးသွားပြီ ဆိုတဲ့ အခြေအနေထက်တောင် ပိုသေးတယ်။ အရိုးတွေက ကျိုးရုံတင် မဟုတ်ဘူး ရှိပါ မရှိတော့တာ . . .)
ရဲရှောင် အခြေအနေကို သိသွားကြပြီးသည့် လူအချို့သည် အနည်းငယ်ပင် စိတ်မကောင်း ဖြစ်သွားကြ၏။ ချက်ချင်းဆိုသလို ကောက်ချက်တစ်ခုကိုလည်း ချနိုင်လိုက်ကြ၏။
“အရိုးပျော်လက်ဝါးရိုက်ချက် . . .”
ယခုကဲ့သို့ ဒဏ်ရာအား အရိုးပျော်လက်ဝါးရိုက်ချက်မှလွဲ၍ မည်သည့်တိုက်ခိုက်မှုကမျှ လုပ်နိုင်စွမ်း မရှိချေ။
အားလုံးသည် ကြောင်ငေးနေကြ၏။
ပထမတုန်းက အားလုံးသည် ရဲရှောင်အား အပြစ်ကိုဝန်ခံခိုင်း၍ အပြစ်ပေးရန် လာရောက်ကြခြင်း ဖြစ်သော်လည်း ယခုအခါတွင်မူ ဘာလုပ်ရမှန်းကို မသိနိုင်အောင် ဖြစ်နေကြ၏။
တုန်လှုပ် အံ့သြလျက် ရှိနေကြ၏။
ဆောင်ဂျုလည်း ထိုလူများအား စူးရှသည့် မျက်လုံးများဖြင့် ဝေ့ကြည့်ရင်း –
“ဒီနေ့ ငါ့သခင်လေးက မင်းသွားဟွာရန်း စစ်ထွက်တာကို သွားကြည့်ခဲ့တယ်။ အရာအားလုံး အေးအေးဆေးဆေးပဲ။ မင်းတို့ရဲ့ အိမ်တော်က စောက်သုံးမကျတဲ့ ခွေးကောင် မျိုးမစစ်လေးတွေနဲ့ ရန်ဖြစ်ပြီးတော့မှ အခုလို ဖြစ်သွားခဲ့တာ . . .”
သူ၏ မျက်လုံးများသည် စူး၍သည့်အပြင် သတ်ဖြတ်လိုသော အငွေ့အသက်များလည်း ထွက်ပေါ်လျက် ရှိ၏။ သူ၏ အသံသည်လည်း နာနာကျင်ကျင် မုန်းတီးနေဟန်ပါပင်။
ထိုလူအုပ်ထဲမှ နောက်ထပ် အိမ်တော်ထိန်းတစ်ဦးမှ ရှက်အမ်းအမ်း ပြုံးလိုက်ရင်း –
“အစ်ကိုကြီးဆောင် . . .”
“မင်းက ငါ့ကို အစ်ကိုကြီးလို့ ခေါ်လို့ရမယ်များ ထင်နေတာလား။ မင်းလိုကောင်ကလေ . . .”
အိမ်တော်ထိန်းကြီး ဒေါသတကြီး အော်ပြောလိုက်သည်။
“ငါ့သခင်လေး တစ်ခုခု ဖြစ်လို့ကတော့ မင်းတို့အားလုံး ငါ့လက်ကနေ လွတ်မယ် မထင်နဲ့ . . .”
လူအားလုံး စိတ်ထဲမွန်းကြပ်သလို ဖြစ်သွားကြ၏။
ခုနတုန်းက အိမ်တော်ထိန်းမှပင် ပြုံးလျက် –
“အိမ်တော်ထိန်းဆောင် . . . ဒီကိစ္စက ကျုပ်တို့နဲ့ မဆိုင်ပါဘူး၊ ခင်ဗျားကလည်း ခေသူမှ မဟုတ်ဘဲ၊ အမှန်တရားကို သိမှာပါ။ သခင်လေးရဲရဲ့ ဒဏ်ရာက ထူးဆန်းနေတယ်။ အရင်ကတည်းက တိုက်ခိုက်ခံထားရတာရော မဖြစ်နိုင်ဘူးလား။ ကြည့်ရသလောက်တော့ ကြာမှ အစွမ်းပြတဲ့ အရိုးပျော်လက်ဝါးရိုက်ချက် ဖြစ်မယ်ထင်တယ် . . .”
ထို့နောက် ဆက်လက်၍ –
“ကျုပ်တို့ လက်ယာအမတ်မင်း အိမ်တော်က ဘယ်သူမှ ဒါမျိုး မလုပ်နိုင် ကြပါဘူး . . .”
သူ၏ စကားသည် တခြားသော အိမ်တော်များအတွက် ဒေါသထွက်စရာ စကား ဖြစ်နေလေ၏။
(ခွေးကောင် . . . လိချန်ဇီ ဆိုတဲ့ မင်းတို့ လက်ယာအမတ်မင်း အိမ်တော်က ခွေးမသားက ဒီပြဿနာကို အရင်စတာ။ အခုမှ လာပြီး မင်းတို့နဲ့ မဆိုင်ဘူး လုပ်နေတယ် ဟုတ်လား . . . ဒါမျိုး လုပ်နိုင်တဲ့ လူက မင်းတို့အိမ်တော်မှာ မရှိဘူး ဟုတ်လား၊ ဟမ့် . . . ငါတို့ကပဲ လုပ်သလိုလိုနဲ့ . . .
အရိုးပျော်လက်ဝါးရိုက်ချက်က ပျောက်ဆုံးနေတာ ရာစုနှစ်နဲ့ ချီနေပြီ။ ငါတို့သာ လုပ်နိုင်မယ်ဆိုရင် မင်းတို့နဲ့တောင် ပေါင်းနေတော့မှာ မဟုတ်ဘူး . . .)
ရုတ်တရက် လူအုပ်ထဲမှ အသံတစ်သံ ထွက်လာပြန်သည်။
“ကျုပ်တို့ အိမ်တော်ကလည်း ဘယ်သူမှ ဒီတိုက်ကွက်ကို မတတ်ပါဘူး။ ယုတ္တိရှရှိ စွပ်စွဲပါ အိမ်တော်ထိန်းဆောင် . . .”
“ငါတို့မှာလည်း ဒီလိုမျိုး ပညာရှင် ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ရှိမလဲ . . .”
ဆောင်ဂျုသည် စိတ်မရှည်ဟန်ဖြင့် သူ၏ လက်များကို ခါယမ်းလိုက်ရင်း ကျယ်လောင်စွာဖြင့် –
“စောက်ပေါက်တွေ ပိတ်ထားကြစမ်း၊ မင်းတို့အိမ်တော်တွေက တစ်ယောက်ယောက် သေတာကို မြင်ချင်ကြလို့လား”
သူတို့အားလုံးလည်း အသံတိတ်သွားကြ၏။ စိတ်ထဲတွင်လည်း –
(ငါတို့အိမ်တော်တွေက တစ်ယောက်ယောက် သေရမယ်တဲ့၊ တော်တော် လေကြီးတာပဲ . . .)
ဆောင်ဂျုသည် လက်ယာအမတ်မင်း၏ အိမ်တော်မှ အိမ်တောထိန်း နဖူးအား လက်ညှိုးထိုးလိုက် သောအခါ ထိုအိမ်တော်ထိန်းလည်း နောက်သို့ ကမန်းကတမ်း ဆုတ်ခွာ သွားလေ၏။
“မင်းတို့ ခွေးမသားတွေ ဒီမှာ ဘာလုပ်နေကြတာလဲ။ ငါ့သခင်လေး တစ်ခုခုသာ ဖြစ်လို့ကတော့ မင်းတို့အကုန်လုံးကို သတ်ပစ်မယ်။ မင်းတို့ဘာကောင်ဖြစ်နေပါစေ ငါဂရုစိုက်နေမှာ မဟုတ်ဘူး . . .”
ထို့နောက် အစောင့်များဘက်သို့ လှည့်လိုက်ပြန်ရင်း –
“မင်းတို့ကရော ဘာရပ်လုပ်နေတာလဲ။ စာပို့ခိုလွှတ်ပြီး စစ်သူကြီးကို အကြောင်းကြားကြလေ။ သူ့သားမသေခင် နောက်ဆုံးတစ်ခေါက် တွေ့ခွင့်ရဖို့အတွက် မြန်မြန်ပြန်လာခဲ့ပါလို့ ပြောလိုက်၊ မြန်မြန်သွားကြ . . .”
ထို့နောက် လူအုပ်ဘက်သို့ လှည့်လိုက်ပြန်ရင်း –
“မင်းတို့အားလုံးကရော ဘာလို့ ရပ်နေကြသေးတာလဲ၊ ဘာဖြစ်ချင်တာလဲ၊ တစ်ခုခု သောက်ချင်ကြ လို့လား . . .”
အားလုံးလည်း နောက်သို့ဆုတ်ရင်း ထွက်ခွာသွားကြ ပါတော့သည်။ သူတို့၏ စိတ်ထဲတွင်မူ –
(မင်းကိုယ်မင်း ဟုတ်လှပြီ ထင်နေတယ်။ မင်းက ဘာကောင်မို့လို့လဲ။ မင်းက ငါတို့အားလုံးကို သတ်ပစ်မယ် ဟုတ်လား . . . အရူးပဲ၊ မင်းတို့အိမ် ဒုက္ခရောက်နေတာကိုကြည့်ပြီး ငါတို့ကတော့ ပျော်ပွဲရွှင်ပွဲတွေတောင် လုပ်နိုင်ကြတယ်ကွ . . .)
သူတို့အာလုံး သက်ဆိုင်ရာ တာဝန်ရှိသူများအား ပြန်လည် အစီအရင်ခံလိုက်ကြသည်။
ထိုလူများသည်လည်း အလွန်တုန်လှုပ်လျက် ရှိနေကြ၏။
(ဒီအိမ်တော်ထိန်းက ငါတို့အားလုံးကို သတ်နိုင်မယ် ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်ပေမဲ့ စစ်သူကြီးသာ ရောက်လာရင်တော့ ဖြစ်နိုင်တယ် . . . စစ်သူကြီးရဲ ပြန်ရောက်လာပြီး သူ့သားကို ငါ့သားက နာကျင်အောင် လုပ်လိုက်တယ် ဆိုတာကို သိသွားရင် ဘယ်လိုမှ အခြေအနေ ကောင်းလာမှာ မဟုတ်ဘူး။ သူ့ကို ဘယ်လိုမှ ရင်ဆိုင်နိုင်မှာကို မဟုတ်တာ . . .)
ထိုလူများ အားလုံးသည် ငြင်းဆန်း၍ ဘူးခံ နေကြသော်လည်း သူတို့၏ သားများ၏ အမူအကျင်များအား သိကြသဖြင့် သူတို့သားများကသာ ရဲရှောင်အား မချေမငံ သွားလုပ်ခြင်း ဖြစ်သည် ဆိုတာကိုလည်း သေချာပေါက် သိနေကြ၏။
အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ယခင်ကာလများတုန်းကလည်း သူတို့သားများသည် “ကျွန်တော်တို့ ရဲရှောင်ကို အိမ်ပြန်အောင် လုပ်ခဲ့တယ် . . .” ဟူ၍ အမြဲလိုလို ပြောခဲ့ကြဖူးသည်။
ယခုအခါတွင်မူ ပြဿနာ အကြီးကြီး ဖြစ်အောင် ဖန်တီးမိပြီးသား ဖြစ်သွားလေ၏။
ရဲရှောင်၏ ဒဏ်ရာအကြောင်းနှင့် ပတ်သက်သည့် သတင်းသည် ချက်ချင်းပင် တောမီးပမာ ပြန့်နှံ့ သွား၏။
ကွမ်ဇန်ဝမ်သည် ရေကြီးသုတ်ပြာ အမူအယာဖြင့် အိမ်ရှေ့မင်းသား၏ စာဖတ်ခန်းအတွင်းသို့ ရောက်လာ၏။ အိမ်ရှေ့မင်းသားလည်း ပြုံးလျက် –
“ဆရာကြီးကွမ် . . . ခင်ဗျား ဒီနေ့ ကျုပ်အတွက် ဘာသတင်းထူးများ ယူလာခဲ့လဲ . . .”
ကွမ်ဇန်ဝမ်မှ တံခါးကို ပိတ်လိုက်ရင်း လေးနက်သော လေသံဖြင့် –
“ရဲရှောင်ရဲ့ ဒဏ်ရာ ပေါ်လာပြီ . . .”
မင်းသားသည် တုန်လှုပ်သွားသည်။ ပန်းချီဆွဲလက်စ ဖြစ်နေသည့် မင်းသားသည် တုန်လှုပ်မှုကြောင့် ဆွဲထားသည့် စာရွက်ပေါ်ပင် မှင်စများ စွန်းထင်းသွားစေမိ၏။
ခေါင်းမော့လိုက်ရင်း –
“ခင်ဗျားဟာ သေချာရဲ့လား . . .”
“သေချာပါတယ် . . .”
ကွမ်ဇန်ဝမ် ခေါင်းညိတ်၍ ပြောလိုက်၏။
မင်းသားလည်း တခဏမျှ စဉ်းစားလိုက်ရင်း –
“ဒီလိုဆိုမှတော့ နောက်တဆင့်ကို သွားဖို့အတွက် ပြင်ဆင်ထားရမှာပေါ့။ ရဲနန်ရှန်သာ ရောက်လာခဲ့ရင် . . .”
ကွမ်ဇန်ဝမ်သည် ပြုံးလျက် –
“နတ်ဘုရားတွေရဲ့ ကောင်းချီးပေးမှုလို့ ပြောရမလားပဲ အိမ်ရှေ့မင်းသား အတော်ကံကောင်းတယ် ဆိုရမယ်။ ကျုပ်တို့အစား ခံရမဲ့ ဓားစားခံတွေ ရှိနေတယ်လေ။ မင်းသား စိတ်အေးလက်အေး နေလို့ရပြီ”
အိမ်ရှေ့မင်းသားလည်း အံ့သြသွားဟန်ဖြင့် –
“တကယ်လား . . . ဘယ်သူလဲ . . .”
ထို့နောက် မင်းသားသည် ပန်းချီဆွဲရာမှ ထိုင်ခုံပေါ်သို့ သွားထိုင်လိုက်ရင်း –
“ဘယ်လိုတွေ ဖြစ်သွားတာလဲ၊ သေချာပြောပါဦး . . .”
သူသည် ထိုအချိန် စိတ်ထဲ အလွန်ပျော်နေမိ၏။ ရဲနန်ရှန်သည် ချန်နိုင်ငံတော်ကြီး၏ သူရဲကောင်း တစ်ဦးဖြစ်ပြီး အကယ်၍ ရဲနန်ရှန်သာ အိမ်ရှေ့မင်းသားဘက်သို့ ရောက်လာမည် ဆိုပါက အလွန်ကောင်းသည့် ကိစ္စပင် မဟုတ်ပါလား။
ရဲနန်ရှန်သည် နဂိုကတည်းက တစ်ကိုယ်တည်း ရပ်တည်နေသူ ဖြစ်ပြီး မည်သည့်မင်းသားကိုမျှ အရောတဝင် မနေခဲ့ချေ။ အိမ်ရှေ့မင်းသားကိုယ်တိုင် ရဲနန်ရှန်၏ အထောက်အပံ့ကို မရရှိပေမဲ့ တခြာသော မင်းသားများ သည်လည်း မရရှိပါချေ။ သူသာ ဘုရင်ဖြစ်လာပါက ရဲနန်ရှန်မှ သေချာပေါက် ကူညီထောက်ပံ့မှုများ ပေးမည်ဟု အိမ်ရှေ့မင်းသား မှတ်ယူနေမိသည်။
ကမ္ဘာပေါ်တွင် ဘုရင်မင်းမြတ်ပင် ရဲနန်ရှန်၏ စိတ်အား မပြောင်းလဲနိုင်ချေ။ သူ၏ စိတ်ကို ပြောင်းလဲနိုင်စွမ်း ရှိသူမှာ သူ့သား ရဲရှောင်ပင် ဖြစ်၏။
အိမ်ရှေ့မင်းသား၏ အဓိက အင်အားစုမှာ မူမျိုးနွယ်ပင် ဖြစ်သည်။ ကံမကောင်းစွာပင် မူမျိုးနွယ်သည် ရဲရှောင်ကို ပြဿနာရှာမိခဲ့ပြီး မင်းသားလည်း ရွေးချယ်စရာ မရှိခဲ့သည့်အတွက် ရဲရှောင်အား သတ်ရန် မူမျိုးနွယ်ကို ကူညီပေးခဲ့မိသည်။ ထိုကိစ္စကို ရဲနန်ရှန်မှ ကလဲ့စားချေလာမည်ကို လည်း သူစိုးရိမ်ခဲ့တာ ကြာပါချေပြီ။ ထို့ကြောင့်ပင် ရဲရှောင်အား နှုတ်ပိတ်သွားရန် အလိုငှာ အရိုးပျော်လက်ဝါးရိုက်ချက်ဖြင့် တိုက်ခိုက်စေခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ထိုမှသာ သူ့အပြစ်များအား မည်သူမျှ မသိနိုင်တော့ဟု တွေးထင်မိခဲ့ခြင်းပင် ဖြစ်ပါတော့သည် . . .။

Comment

Leave a Reply

Options

not work with dark mode
Reset