Switch Mode

Chapter – 20

မင်းက ငါ့ကို သတ်ချင်နေတာထက် ငါက မင်းကို ပိုသတ်ချင်တယ်

Chapter – 20
“မင်းကငါ့ကို သတ်ချင်နေတာထက် ငါက မင်းကို ပိုသတ်ချင်တယ်”

လမ်းမ​ပေါ်ရှိ လူများသည်​တီးတိုး​ပြော​နေကြီး ရဲ​ရှောင်​တို့အား စပ်​စု​နေကြ​လေသည်​။ ရဲ​ရှောင်​တို့၏အနားသို့ လူများသည်​တဖြည်းဖြည်း​ရောက်​လာကြပြီး ရန်​ပွဲအ​ကြောင်း​ပြောဆို​နေကြ၏။ လူအုပ်​ကြီးထဲမှ လူအချို့သည်​ရဲ​ရှောင်​၏ ပုံစံအား ကြည့်​၍ ရမ်းကား​သောင်းကျန်း​နေသည့်​သခင်​လေးတစ်​ယောက်​အဖြစ်​သတ်​မှတ်​နေကြသည်​။ ရဲ​ရှောင်​၏ အ​ကြောင်းအား သိ​နေကြ​သော လူများသည်​အချင်းချင်းတီးတိုး​ပြောဆိုလိုက်​ကြသည်​။
“ဒီလူကို ငါသိပါတယ်​တွေး​နေတာ။ စစ်​သူကြီးရဲ ရဲ့သား သခင်​လေးရဲပဲ”
“ဒီလို ရက်​ရက်​စက်​စက်​ရမ်းကား​နေတာ အံ့ဩစရာ​တော့ မရှိပါဘူး။ ကြည့်​ပါဦး . . . ဟိုလူ့ကိုများ ထိုး​နေလိုက်​တာ မရပ်​မနားပဲ”
“သူက ရဲ​ရှောင်​လေ။ သခင်​လေး ရဲကို မင်းသိတယ်​မှတ်​လား။ သူ့အတွက်​က ဒီလိုရန်​ဖြစ်​တာ မထူးဆန်း​တော့ဘူး . . .”
“ဟုတ်​တယ်​။ ရန်ဖြစ်ပြီး​တခြားလူကို​မရိုက်​ရင်​သာ ထူးဆန်းတယ်​လို့​ပြောလို့ရဦးမယ်​။ ခု​အခြေ​အနေက သူ့အတွက်​ရိုး​နေပြီ။ ဒါ​နဲ့​နေပါဦး သဲအိတ်​တစ်​အိတ်​လို အထိုးခံ​နေရတာက ဘယ်​သူလဲ”
“ငါတို့လည်း မသိဘူး​လေ။ ဘာပဲဖြစ်​ဖြစ်​အထိုးခံ​နေရတဲ့​ကောင်​က​တော့ ဒီ​နေ့အတွက်​ကံဆိုးတာပဲ . . .”
​နောက်​ဆုံးတွင်​မူရှန်​ဘိုင်​၏ ကိုယ်​ရံ​တော်​နှစ်​ယောက်​သည်​လူအုပ်​ကြီးထဲမှ အတင်းတိုး​ဝှေ့ဝင်​ရောက်​လာပြီး သူတို့၏ သခင်​ကြီးအား အ​ပေါ်စီးမှ အားရပါးရလက်​သီးဖြင့်​ထိုး​နေသည့်​ရဲ​ရှောင်​အား အ​နောက်​မှဖမ်းချုပ်​၍​လက်​သီးများဖြင့်​ထိုးလိုက်​ကြ၏။ လက်​သီးချက်​များသည်​ရဲ​ရှောင်​၏ ပုခုံး​ပေါ်သို့ ထိသွား​လေသည်​။ ရဲ​ရှောင်​မတုန်​မလှုပ်​ပုံစံဖြင့်​ပင်​သူ၏ ပုခုံးအား တစ်​ချက်​စောင်းငဲ့ကြည့်​လိုက်​ရင်း တည်​ငြိမ်​စွာဖြင့်​ပင်​မတ်​တပ်​ထရပ်​လိုက်​သည်​။ ထို့​နောက်​ရဲ​ရှောင်​သည်​ခြေတစ်​ချက်​စောင့်​ကာ​လေ​ပေါ်သို့တစ်​ပတ်​လည်​ကာ ခုန်​တက်​လိုက်​ပြီး ကိုယ်​ရံ​တော်​နှစ်​ယောက်​ထဲမှ တစ်​ယောက်​အား သူ၏ ညာ​ခြေ​ထောက်​ဖြင့်​ကန်​လိုက်​လေသည်​။ ကန်​ချက်​သည်​ပြင်းထန်​လှ၍ အရိုးကျိုးသံများပင်​ထွက်​ပေါ်သွားသည်​။
“အားး”
​ကြောက်​မက်​ဖွယ်​ကောင်း​လောက်​သည့်​ကန်​ချက်​မျိုးဖြင့်​အကန်​ခံလိုက်​ရသည့်​အတွက်​မူရှန်​ဘိုင်​၏ ကိုယ်​ရံ​တော်​သည်​သေလု​မြောပါး အသံဖြင့်​ပင်​အော်​ဟစ်​လိုက်​၏။
ရဲ​ရှောင်​မြေပြင်​ပေါ်သို့ ပြန်​ကျလာချိန်​တွင်​မူရှန်​ဘိုင်​၏​ပေါင်​ခွကြားသို့ ကန်​လိုက်​လေသည်​။
အလွန်​အမင်း နာကျင်​သွားသောကြောင့်​မူရှန်​ဘိုင်​သည်​သနားစဖွယ်​ကောင်း​သည့်​အသံမျိုးဖြင့်ပင်​အော်​ငိုလိုက်​၏။ ထိုအသံအား တစ်​မြို့လုံးကပင်​ကြားရနိုင်​ပေသည်​။
မူရှန်​ဘိုင်သည်​နာကျင်​မှု​ကြောင့်​သူ၏ ခန္ဓာကိုယ်​အား ပုစွန်​တစ်​ကောင်​ကဲ့သို့ပင်​ကွေးလိုက်ရင်း​ပေါင်​ခွကြားအား လက်​ဖြင့်​ကိုင်​ထားကာ​အော်​ဟစ်​နေ​လေသည်​။ အကန်​ခံလိုက်​ရသည့်​အရှိန်​ကြောင့်​သူ၏ မျက်နှာတစ်​ခုလုံးသည်​ရှုံ့တွ​သွားသည်။ ထို့ပြင် မျက်​လုံးများမှ မျက်​ရည်​များ ထွက်​ကြလာပြီး နှာ​ခေါင်းမှလည်း နှာရည်​များပင်​ကျလာ​လေသည်​။
တခြားတစ်​ဖက်​တွင်​ရဲ​ရှောင်​နှင့်​ကိုယ်​ရံ​တော်​နှစ်​ယောက်​သည်​အပြန်​အလှန်​တိုက်​ခိုက်​နေကြသည်​။
​နာမည်​ကျော်​ကြားသည့်​မျိုးနွယ်​စုကြီး ရှစ်​ခုထဲမှ တစ်​ခုအပါအဝင်​ဖြစ်​သည့်​မူမျိုးနွယ်​စုကဲ့သို့ မျိုးနွယ်​စုကြီးတွင်​ကျွမ်းကျင်ပညာရှင်​များစွာရှိ​လေသည်​။ သို့​သော်​မူရှန်​ဘိုင်​သည်​သူ၏ ပြသာနာများအား ကိုင်​တွယ်​ဖြေရှင်းရာတွင်​သိုင်းပညာကို အသုံးပြု ဖြေရှင်းခြင်းထက်​မိသားစု မျိုးရိုးဂုဏ်​သိက္ခာအရှိန်​အဝါကို သုံး၍သာ မြို့ထဲတွင်​ထင်​တိုင်းကြဲတတ်​သူတစ်​ဦး ဖြစ်​သည်​။
သူလို လူမျိုးကိုလည်း မည်သူကမှ ပမာမခန့် ဆက်ဆံရဲမည် မဟုတ်ပေ။ ထို့​ကြောင့်​ဟူရှန်လမ်းသို့ လာသည့်အချိန်တွင်လည်း သူ့ထံတွင်​မော်​တယ်​အဆင့်​သာ ရှိ​သေးသည့်​ကိုယ်​ရံ​တော်​နှစ်​ဦးသာ ပါလာခဲ့​လေသည်​။ သူတို့နှစ်​ဦးသည်​မော်​တယ်​အဆင့်​ကျင့်​စဉ်​တွင်​မူရှန်​ဘိုင်​ထက်​ပင်​အဆင့်​နိမ့်​နေပါ​သေးသည်​။ အိမ်ရှေ့မင်းသား၏ ယောက်ဖ ဖြစ်ရုံသာမက သူတို့သုံးဦးစလုံးသည်​မော်​တယ်​အဆင့်​ရှိသည့်​သူများဖြစ်​နေသည့်​အတွက်​ကြောင့်​မည်သည့်အရာကိုမှ ဂရုစိုက်နေစရာမလိုပေ။
သို့​သော်​လူ့​ပေါ်​ကျော့ သုံးစားမရသည့်​ရဲ​ရှောင်​ထံတွင်​ယခုကဲ့သို့​ကြောက်​မက်​ဖွယ်​ကောင်းသည့်​ခွန်​အားမျိုး ရှိ​နေလိမ့်​မည်​ဟု သူမ​မျှော်​လင့်​ခဲ့​ပေ။ မူရှန်​ဘိုင်​သည်​ရဲ​ရှောင်​အား​လျှော့တွက်​လိုက်​မိ​လေသည်​။
​ထိုကဲ့သို့​လျှော့တွက်​မိလိုက်​သည့်​အတွက်​ကြောင့်​ပင်​မူရှန်​ဘိုင်​သည်​ယခုအချိန်​တွင်​သေ​ကောင်ပေါင်းလဲပင်​ရိုက်​နှက်​ခံ​နေ​ရခြင်း ဖြစ်​သည်​။
မူရှန်​ဘိုင်​၏ ကိုယ်​ရံ​တော်​နှစ်​ယောက်​သည်​မျှော်​မှန်းထားသ​လောက်​အစွမ်းအစမရှိ၍ ရဲ​ရှောင်​အံ့ဩ​နေမိ​လေသည်​။ သူတို့၏ တည်​ငြိမ်​သော​ခြေလှမ်းများ၊​စူးရှ​တောက်​ပ​သော မျက်​လုံးများနှင့်​ကြံ့ခိုင်​သန်​မာ​သော ခန္ဓာကိုယ်​များအား ကြည့်​ခြင်းအားဖြင့်​သူတို့သည်​ကျွမ်းကျင်​ပညာရှင်​များဟုပင်​ထင်​မှတ်​စရာပင်​။
“ဘာ​တွေဖြစ်​နေတာလဲ။ သူတို့​တွေ ဘာလို့ အားအရမ်းနည်း​နေကြတာလဲ”
ရဲ​ရှောင်​တွေး​နေသည့်​အချိန်​မှာပင်​သူ၏ အ​နောက်​ဘက်​မှ​အော်​သံတစ်​ခုအား ကြားလိုက်​ရသည်​။
“သူ့ကို ဖမ်းကြ။ အဲဒီ​ကောင်​ကို ရိုက်​ပစ်​ကြစမ်း။​သေသွားလည်း ငါတာဝန်​ယူတယ်​”
ထိုအသံသည်​နာကျည်းမှုများဖြင့်​ပြည့်​နှက်​နေပြီး​သွေးပျက်​မတတ်​ပင်​အော်​လိုက်​သည့်​အသံမျိုးပင်​ဖြစ်​၏။
မူမျိုးနွယ်​စု၏ မျိုးဆက်​သစ်​ဖြစ်​သည့်​မူရှန်​ဘိုင်​အ​နေဖြင့်​ယခုကဲ့သို့ ခက်​ခဲသည့်​အ​ခြေအ​နေအား တစ်​ခါမှ မ​တွေ့ကြုံခဲ့ရဖူး​ပေ။ အိမ်​ရှေ့မင်းသား၏​ယောက်​ဖတစ်​ဦးအ​နေဖြင့်​သူအလိုရှိသမျှ အရာအားလုံးအား လွယ်​လွယ်​ကူကူဖြင့်​ပင်​ရခဲ့သည် မဟုတ်ပါလား။ သူ့အား မည်​သူကမျှ မလွန်​ဆန်​ရဲ​ပေ။
သူလိုလူမျိုးတစ်​ယောက်​သည်​ယခုကဲ့သို့ အ​စော်​ကားခံလိုက်​ရသည့်​အတွက်​တနုံ့နုံ့နှင့်​ပင်​ခံစား​နေရ​လေသည်​။
သူ့အား ရဲ​ရှောင်​က အ​ဖေဖြစ်​သူမှ သားအား ရိုက်​နှက်​ဆုံးမ​နေသကဲ့သို့ပင်​ရိုက်​နှက်​ခဲ့​လေသည်​။ မူရှန်​ဘိုင်​သည်​ဒေါသထိန်းချုပ်​နိုင်​စွမ်းရှိသူတစ်​ဦး ဖြစ်​သော်​လည်း ယခုအချိန်​တွင်​မူ​ဒေါသစိတ်​များသည်​တားဆီးမရ​တော့ဘဲ သူ၏ ဆင်​ခြင်​တုံတရားကိုပင်​ဖုံးလွှမ်းသွား​လေပြီ။
ရဲ​ရှောင်​ကဲ့သို့ သုံးစားမရသည့်​လူတစ်​ယောက်​၏​စော်​ကားခြင်းကို ခံလိုက်​ရသည့်​အတွက်​ပို၍ပင်​ခံပြင်း​နေမိ​လေသည်​။ မူရှန်​ဘိုင်​အတွက်​ထိုအ​ကြောင်းအား စဉ်းစားမိ​လေ​လေ​ဒေါသထွက်​လာ​လေ​လေပင်​ဖြစ်​နေမိသည်​။
“နာမည်​ကြီးလှပါတယ်​ဆိုတဲ့ မူမိသားစုထဲက မူရှန်​ဘိုင်​ဆိုတဲ့ ငါ့ကို ဘာမှသုံးစားမရတဲ့ ဟို​ကောင်​ရဲ​ရှောင်​က ရိုက်​နှက်​လိုက်​တယ်​ဆိုတဲ့ သတင်းသာ တစ်​မြို့လုံးကို ပြန့်​သွားရင်​ငါဖြင့်​ရှက်​လွန်းလို့​သေရမှာပဲ။ ငါဘယ်​လို အသက်​ရှင်​ရ​တော့မှာလဲ”
အမိန့်​ပေးသံအား ကြားလိုက်​ရ​သောအခါ ကိုယ်ရံ​တော်​များသည်​ပို၍ပင်​ရက်​စက်​ကြမ်းကြုပ်​သွားသည့်​ပုံစံ​ပေါက်​သွားကြသည်​။
ထိုကိုယ်​ရံ​တော်​များသည်​ဖြစ်​ပျက်​နေသည့်​အ​ခြေအ​နေများအား နားမလည်​နိုင်​အောင်​ပင်​ဖြစ်​နေကြရင်း အံ့ဩ​နေကြ​လေသည်။​သူတို့၏ မျက်​လုံးထဲတွင်​ရဲ​ရှောင်၏ ပုံစံအားကြည့်​၍ သတ္တိမရှိ လက်​သီးပင်​မထိုးတတ်​သည့်​သုံးစားမရသည့်​အရူးတစ်​ယောက်​ဟုပင်​မြင်​နေကြသည်​။ သို့​သော်​တကယ့်​လက်​တွေ့တွင်​မူ သူတို့၏ တိုက်​ခိုက်​မှုများသည်​ရဲ​ရှောင်​အတွက်​အိပ်​နေသ​လောက်​ပင်​ရှိသည့်​အ​နေအထားဖြစ်​ခဲ့ရပြီး သူတို့အတွက်​ပင်​ပြန်​၍ အကြပ်​ရိုက်​စေခဲ့​လေသည်​။
ရဲ​ရှောင်​နှင့်​ရင်​ဆိုင်​နေရသည့်​အဖြစ်​သည်​သူတို့အတွက်​သေမင်းနှင့်​စစ်​ခင်း​နေရသကဲ့သို့ပင်​ဖြစ်​နေပြီး​သေချင်​စော်​များပင်​နံ​နေကြ​လေသည်​။
သို့​သော်​သူတို့သခင်​ကြီး၏ အမိန့်​ပေးသံအား ကြားလိုက်​ရ​သောအခါ​တွေ​ဝေတွန့်​ဆုတ်​မ​နေရဲ​တော့ဘဲ ရဲ​ရှောင်​အား တိုက်​ခိုက်​ရန်သာ ဦးတည်လိုက်​ကြ၏။
“ချွမ်​”
ကိုယ်​ရံ​တော်​များသည်​သူတို့၏ ဓားများအား လျင်​မြန်​စွာဖြင့်​ပင်​ဆွဲထုတ်​လိုက်​ကြသည်​။​တောက်​ပ​သော​နေ​ရောင်​ခြည်​အောက်​တွင်​သူတို့၏ ဓားများသည်​မျက်​စိကျိန်းစပ်​လောက်​အောင်​ပင်​တလက်​လက်​ဖြင့်​တောက်​ပ​နေကြ၏။ ထို့​နောက်​ကိုယ်​ရံ​တော်​များသည်​ဓားများအားကိုင်​ရင်း ရဲ​ရှောင်​ထံသို့ တဟုန်​ထိုးဖြင့်​ပင်​ပြေးရင်း ခုတ်​လွှဲလိုက်​ကြသည်​။
ပထမလူသည်​ဓား​ရေးနှစ်​ချက်​သုံးချက်​ပြလိုက်​ပြီး ရဲ​ရှောင်​၏ လည်​ပင်းအား ခုတ်​ပိုင်းချလိုက်​သည်။​ဒုတိယလူသည်​ကား ရဲ​ရှောင်​အား​ရှောင်​တိမ်းရ ခက်​စေရန်​ခါးအား ဦးတည်​၍ တိုက်​ခိုက်​လိုက်​သည်​။
ဓားချက်​များသည်​ရဲ​ရှောင်​ထံသို့ တပြိုင်​နက်​တည်းပင်​ရောက်​လာကြ​လေသည်​။ ရဲ​ရှောင်​သည်​စစ်​သူကြီး၏ သားဖြစ်​နေ​စေကာမူ သူတို့ ဂရုမစိုက်​တော့​ပေ။ ကိုယ်​ရံ​တော်​များသည်​ရဲ​ရှောင်​အား တစစီပင်​စုတ်​ဖြဲပစ်​ချင်​နေကြ​လေသည်​။
ကိုယ်​ရံ​တော်​များ၏ အမြင်​တွင်​မူ စစ်​သူကြီး၏ သားဆိုသည့်​အချက်​သည်​အ​ရေးစိုက်​စရာ အ​နေအထားပင်​မဟုတ်​ချေ။ မူမျိုးနွယ်​စုကြီး၏ မျိုးဆက်​သစ်​ဖြစ်​သူ မူရှန်​ဘိုင်​၏ ကိုယ်​ရံ​တော်​များအ​နေဖြင့်​ထိုအဆင့်​လောက်​အား​ခေါင်းထဲပင်​မထည့်​ပေ။ ရဲ​ရှောင်​အား ကြက်​က​လေး ဌက်​က​လေးသတ်​ပစ်​သကဲ့သို့ပင်​အလွယ်​တကူဖြင့်​သတ်​ပစ်​၍ ရနိုင်​ပေသည်​။
ကိုယ်​ရံ​တော်​များအ​နေဖြင့်​သူတို့၏ သခင်​ကြီးမှ ရဲ​ရှောင်​အား သတ်​ရန်​အမိန့်​ပေးသည်​ဖြစ်​စေ မ​ပေးသည်​ဖြစ်​စေ ရဲ​ရှောင်​အား သတ်​ပစ်​ရန်​အ​တွေးသည်​ပြောင်းလဲမည်​မဟုတ်​ချေ။ လူတစ်​ယောက်ကို သတ်​ရခြင်းသည်​အဆိုပါကိုယ်​ရံ​တော်​များ အတွက်​ထမင်းစား​ရေ​သောက်​ကိစ္စတစ်​ခုသာသာပင်​။ သူတို့၏​နောက်​တွင်​တော်​ဝင်​မိသားစုရှိ​နေသ​ရွေ့ သူတို့လုပ်​သမျှအရာအားလုံးသည်​အမှန်​ပင်​ဖြစ်​နေလိမ့်မည်​။
ထိုအချိန်​တွင်​ဝမ်​ရှောင်​နမ်​သည်​လမ်းမကြီး၏​ထောင့်​နားတွင်​ပုန်းရင်း အ​ခြေအ​နေအား​စောင့်ကြည့်​လျက်​ရှိ၏။​သူ၏ မျက်​နှာတစ်​ခုလုံးသည်​ကြောက်​ရွံမှုများဖြင့်​ဖုံးလွှမ်း​နေပြီး နဖူးမှပင်​ချွေးသီး​ချွေး​ပေါက်​များသည်​ကျလျက်​ရှိသည်​။ ဝမ်​ရှောင်​နမ်​သည်​ရဲ​ရှောင်​တို့အားကြည့်​ရင်း တစ်​ယောက်​တည်း​တွေးလိုက်​မိ၏။
“ငါလခွမ်းပဲ ရဲ​ရှောင်​လို​ကောင်​မျိုးကို​တောင်​မသတ်​နိုင်​ဘူးလား။ ဒါ​လေး​တောင်​မလုပ်​နိုင်​ကြဘူးလား။ ဒီအ​ခြေအ​နေတိုင်းဆိုရင်​အိမ်​ရှေ့မင်းသားက ငါ့ကို အပြစ်​တင်​တော့မှာပဲ။ ငါ​တော့ အပြစ်​ပေးမခံနိုင်ဘူး”
………………….

ရဲ​ရှောင်​၏ မျက်​လုံးထဲတွင်​အေးစက်​မာ​ကြောမှုများဖြင့်​ပြည့်​နှက်​သွားသည်​။ လက်​ရှိဖြစ်​ပျက်​နေသည့်​အ​ခြေအ​နေများအား ခြုံငုံသုံးသပ်​၍ စဉ်းစားမိလိုက်​၏။
“ဒီ​နေရာက နဂိုတည်းကမှ လူအရမ်းစည်​တဲ့​နေရာ။ အခုလည်း​ဘေးမှာ ငါတို့ကို ကြည့်​နေတဲ့လူ​တွေက တဖြည်းဖြည်းနဲ့​တောင်​ပိုများလာ​နေတယ်​။ တစ်​ချို့လူ​တွေဆိုရင်​သူတို့ကို ငါတို့က​ဖျော်​ဖြေ​နေတဲ့အတိုင်းပဲ ကြည့်​နေလိုက်​ကြတာ။ ဒီအ​ခြေအ​နေကို ဟို​ကောင်​သုံး​ကောင်​က​တော့ ဂရုမစိုက်​ဘဲ လျစ်​လျုရှုနိုင်​မှာ​ပေါ့။ သူတို့​က​နောက်​ခံအင်​အား​တောင့်​တင်းကြတာကို။ ငါ့အ​နေနဲ့က​တော့ ဂရုမစိုက်​လို့ကိုမရဘူး။ ဒါ​ပေမယ့်​ဂရုမစိုက်​ဘူးဆို​ပေမယ့်​လည်း ငါ ဒီ​ကောင်​တွေကို သတ်​ပစ်​ချင်​နေတာ လက်​ကိုယား​နေတာပဲ။ ငါဘယ်​လိုလုပ်​ရင်​ကောင်းမလဲ”
ရဲ​ရှောင်​သည်​အ​ခြေအ​နေအရပ်​ရပ်​အား စဉ်းစားချင့်​ချိန်​လိုက်​ပြီး​နောက်​ရုတ်​တရက်​ဆိုသလိုပင်​လှုပ်​ရှားမှုတစ်​ခုအား ပြုလုပ်​လိုက်​သည်​။​သမုဒ္ဒရာထဲတွင်​ကူးခတ်​သွားသည့်​ငါးတစ်​ကောင်​ကဲ့သို့ပင်​ရဲ​ရှောင်​သည်​နောက်​သို့ လှည့်​၍ လျင်​မြန်​စွာဖြင့်​ပင်​ပြေးသွားလိုက်​လေသည်​။​ပြေး​နေသည့်​အချိန်​မှာပင်​သူ၏ ပါးစပ်​မှ ကျယ်​လောင်​စွာဖြင့်​အော်​ဟစ်​လိုက်​၏။
“လူသတ်​သမား​တွေပါဗျို့ . . . ကျွန်တော့်ကို သတ်နေကြလို့ . . . ကယ်​ကြပါဦး”
ရဲ​ရှောင်​သည်​အလွန်​တရာမှပင်​ကြောက်​ရွံ့​နေသည့်​ပုံဟန်​ဆောင်​၍​နောက်​သို့ပင်​လှည့်မကြည့်ဘဲ​ပြေးသွားလိုက်​သည်​။ ရဲ​ရှောင်​သည်​ဘေးနားမှ ရပ်​ကြည့်​နေ​သော လူများနှင့်​ဝေးရာသို့​ပြေးသွားလိုက်​ပြီး ပထမဆုံး​တွေ့သည့်​လမ်းကြားထဲသို့​ပြေးဝင်​လိုက်​လေသည်​။
ရဲ​ရှောင်​သည်​အ​ကြောက်​လွန်​အားကြီး၍ အ​ရှေ့ အ​နောက်​၊​တောင်​မြောက်​ပင်​မခွဲခြားနိုင်​တော့ဘဲ​တွေ့ကရာလမ်းထဲသို့ပင်​ထွက်​ပြေးသွားရသည့်​ပုံစံမျိုးဖမ်းလိုက်​သည်​။ အ​ကြောင်း မသိသည့်လူများသည်​စစ်​သူကြီး၏ အိမ်​သည်​အ​ရှေ့ဘက်​တွင်​ရှိ​သော်​လည်း သခင်​လေးရဲမှာမူ အဘယ့်အတွက်​ကြောင့်​အ​နောက်​ဘက်​သို့ ထွက်​ပြေးသွားရသလဲဟုပင်​တွေး​နေကြ​ပေလိမ့်​မည်​။
ရဲ​ရှောင်​သည်​သူ၏အိမ်​နှင့်​ဆန့်​ကျင်​ဘက်​အရပ်​သို့ တမင်​ပင်ေ​ရွးချယ်​လိုက်​ခြင်း ဖြစ်​သည်​။ သူ၏အိမ်​နှင့်​ပိုပို​ဝေးသထက်​ဝေး​အောင်​ပင်​ပြေးသွားလိုက်​လေသည်​။
“မင်းတို့နှစ်​ကောင်​အသုံးကို မကျဘူး​။ အဲဒီ​ကောင်​ကို သွားဖမ်းကြ”
မူရှန်​ဘိုင်​သည်​အလွန်​အမင်းပင်​ဒေါသထွက်​နေပြီး သူ၏ ကိုယ်​ရံ​တော်​များအား ထပ်​မံ၍ အမိန့်​ပေးလိုက်​၏။
မူရှန်​ဘိုင်​သည်​နောက်​ဆုံးတွင်​မတ်​တပ်​ရပ်​နိုင်​ပြီ​ဖြစ်​သော်​လည်း နာကျင်​မှုသည်​ကျန်​ရှိ​နေ​သေး​သော​ကြောင့်​သူ၏​ပေါင်​ခွကြားအား လက်​ဖြင့်​အုပ်​ထား​နေရပါ​သေးသည်​။ နာကျင်​မှု​ဝေဒနာ​ကြောင့်​အသက်​တစ်​ခါရှုလိုက်​တိုင်း သူ၏ မျက်​နှာကြီးသည်​ရှုံ့တွသွား​လေသည်​။
မူရှန်​ဘိုင်​သည်​ရဲ​ရှောင်​ထွက်​ပြေးသွားသည့်​အတွက်​အရာအားလုံးဆုံးရှုံးသွားသကဲ့သို့ပင်​ခံစား​နေရ​လေသည်​။ ရဲ​ရှောင်​အား အ​သေရရ အရှင်​ရရ ဖမ်းရန်​သူဆုံးဖြတ်​လိုက်​၏။
လူမြင်​ကွင်းထဲတွင်​ယခုကဲ့သို့ အ​စော်​ကားခံလိုက်​ရသည့်​ဖြစ်​ရပ်​မျိုး သူ့ဘဝတွင်​တစ်​ကြိမ်​တစ်​ခါမှပင်​မရှိခဲ့ဖူး​ချေ။
မူရှန်​ဘိုင်​၏ အမိန့်​ပေးသံနှင့်​အတူ​ကိုယ်​ရံ​တော်​များသည်​ရဲ​ရှောင်​နောက်သို့​ပြေး၍ လိုက်​သွားကြသည်​။
မူရှန်​ဘိုင်​သည်​လည်း သူ၏​ပေါင်​ခွကြားအား လက်​ဖြင့်​အုပ်​ရင်း ကိုယ်​ရံ​တော်​နှစ်​ယောက်​နောက်​မှ လိုက်​သွား​လေသည်။
ဟူရှန်​လမ်းမကြီး​ပေါ်တွင်​ဖြစ်​ပျက်​နေသည့်​အရာအားလုံးသည်​စက္ကန့်​ပိုင်း​လေးအတွင်း ပြန်​လည်​တည်​ငြိမ်​သွား​သည်​။ ရန်​ပြု ခံရသူနှင့် ရန်​ရှာသူနှစ်​ဦးစလုံး မရှိကြ​တော့​ပေ။ အဖြစ်​အပျက်​များသည်​မြန်​ဆန်​လွန်းလှ၍ ရန်​ပွဲအား​ဘေးမှရပ်​ကြည့်​နေကြသည့်​လူများသည်​တစ်​ယောက်​မျက်​နှာတစ်​ယောက်​ကြည့်​လိုက်​ကြရင်း တီးတိုး​ပြောဆိုလိုက်​ကြသည်​။
“လူရမ်းကား လူ့​ပေါ်​ကျော့ သခင်​လေးသုံးပါးလို့ နာမည်​ကြီးတာလည်း မ​ပြောနဲ့​လေ။ နာမည်​နဲ့လိုက်​အောင်​ကို ရမ်းကား​နေတာ။ ဒီ​လောက်​စည်းကား​နေတဲ့ လမ်းမကြီး​ပေါ်မှာ​တောင်​ရန်​ဖြစ်​ရဲတယ်​. . .”
“ကြည့်​ရသ​လောက်​တော့ သခင်​လေးရဲ ရိုက်​တာခံ​နေရတဲ့လူကလည်း လူ​ကောင်း​တော့ မဖြစ်​နိုင်​ဘူး။ ဒီ​လောက်​လူသွားလူလာများ​နေတဲ့ လမ်း​လယ်​ခေါင်​ကြီးမှာကွာ . . .​နောက်​ပြီး​နေ့ခင်း​ကြောင်​တောင်​ကြီးမှာ​တောင်​လူသတ်​ဖို့ ကြိုးစား​နေတယ်​”
“သူ့ပုံစံက အဲဒီလို​တွေလည်း​တွေး​နေမယ့်​ပုံမ​ပေါက်​ဘူး။ သခင်​လေးရဲကိုပဲ မရမက သတ်​ချင်​နေတဲ့ပုံ။ သခင်​လေးရဲ အ​ပြေးမြန်​လို့သာ​ပေါ့ မဟုတ်​လို့က​တော့ တစစီ​တောင်​ဆွဲဖြဲခံ​နေရ​လောက်​ပြီ . . .”
“ဘယ်​က​နေ ဘယ်​လိုစဖြစ်​ကြမှန်းကို မသိ​တော့ပါဘူး။ ငါတို့ဖြင့်​နားကိုမလည်​တော့ဘူး . . .”

…………………..

ဝမ်​ရှောင်​နမ်​သည်​လူအုပ်​ကြားထဲသို့ တိုး​ဝှေ့ဝင်​ရောက်​လိုက်​ပြီး​ကောက်​ကျစ်​စဉ်းလဲ​သော အပြုံးမျိုးဖြင့်​ပြုံးရင်း​တွေးလိုက်​၏။
“ဟက်​. . . ဟက် . . .​ရဲ​ရှောင်​. . . ရဲ​ရှောင်​. . . မင်းရှာလိုက်​တဲ့ပြသာနာက ဘယ်​လောက်​ထိကြီးလဲ မင်းမသိသလို မင်းနဲ့ပြသာနာဖြစ်​တဲ့ လူအ​ကြောင်းလည်း မင်း​သေချာမသိပါဘူး။ ဘယ်​လိုပဲ ဖြစ်​ဖြစ်​မင်း​တော့​သေပြီပဲ။ မင်းအ​ဖေ အိမ်​ပြန်​ရောက်လာရင်​တောင်​မင်းရဲ့အဖြစ်​ဆိုးကို ကယ်​ပေးနိုင်​မှာ မဟုတ်​ဘူး။ သူတို့လိုလူ​တွေအတွက်​မင်းလို​ကောင်​မျိုးကို သတ်​ရတာ အိပ်​နေသ​လောက်​ပဲရှိတယ်​”
ဝမ်​ရှောင်​နမ်​သည်​သူ့အ​တွေးနှင့်​သူ​ကျေနပ်​သွားပြီး​နောက်​လူအုပ်​ကြားထဲမှ ပြန်​လည်​၍ ထွက်​ခွာသွားလိုက်​သည်​။
သူ့အ​နေဖြင့်​ရဲ​ရှောင်​တို့၏​နောက်​သို့ လိုက်​ကြည့်​ရန်​အစီအစဉ်​မရှိ​ပေ။ အဘယ့်​ကြောင့်​ဆို​သော်​ရဲ​ရှောင်​တို့၏ ပြသာနာများကြားထဲတွင်​သူဝင်​မပါလို​သော​ကြောင့်​ဖြစ်​သည်​။
စစ်​သူကြီးရဲသည်​အိမ်​ရှေ့မင်းသား၏​ယောက်​ဖဖြစ်​သူ မူရှန်​ဘိုင်​အား ယှဉ်​ပြိုင်​၍ ရင်​ဆိုင်​ဝံ့မည်​မဟုတ်​သော်​လည်း ဝမ်​ရှောင်​နမ်​လိုလူမျိုးကိုမူ ဂရုပင်​စိုက်​လိမ့်​မည်​မဟုတ်​ချေ။
ထို့်​ကြောင့်​ဝမ်​ရှောင်​နမ်​သည်​ယခုကဲ့သို့ ရဲ​ရှောင်​နှင့်​မူရှန်​ဘိုင်​တို့ ပဋိပက္ခဖြစ်​ကြသည်​ကို စိတ်​ထဲမှ ကြိတ်​ပျော်​လျက်​ရှိ၏။
သို့​သော်​ယခုကိစ္စတွင်​သူပါဝင်​ပက်​သက်​နေသည့်​အ​ကြောင်းအား​တစ်​စုံတစ်​ဦး သိသွားမည်​ကို စိုးရိမ်​လျက်​ရှိသည်​။
…………………

ရဲ​ရှောင်​သည်​လမ်းမကြီးများအပြင်​လမ်းကြိုလမ်းကြားများပင်​မ​ချန်​တစ်​လမ်းဝင်​တစ်​လမ်းထွက်​ဖြင့်​ပြေးသွားခဲ့သည်​။​ပြေးရင်း​ပြေးရင်းဖြင့်​မြို့နှင့်​တဖြည်းဖြည်း​အလှမ်း​ဝေးလာခဲ့​လေသည်​။ သူ၏​ရှေ့တွင်​နေထိုင်​သည့်​လူတစ်​ဦးမှ မရှိ​တော့​သည့်​ပျက်​စီးယိုယွင်း​နေ​သော ဆင်​ခြေဖုံးရပ်​ကွက်​တစ်​ခုအား​တွေ့လိုက်​သည်​။
ထိုဆင်​ခြေဖုံးရပ်​ကွက်​၏ အ​လွန်​တွင်​တောင်​ကုန်း​လေး တစ်​ခုရှိ​လေသည်​။​တောင်​ကုန်း၏ အ​ကျော်​တွင်​တောအုပ်​တစ်​ခုရှိပြီး အဆိုပါ​တောအုပ်​နှင့်​ခပ်​လှမ်းလှမ်း အခြားတစ်​ဖက်​တွင်​ရေကန်​တစ်​ခုရှိ​၏။
ချန်​ရှင်းမြို့​တော်​သာယာလှပ​စေရန်​အတွက်​လူများမှ ထို​တောင်​ကုန်း၊​တောအုပ်​နှင့်​ရေကန်​တို့အား ဖန်​တီးပြုလုပ်​ထားခြင်း ဖြစ်​သည်​။
ရဲ​ရှောင်​၏​နောက်​သို့ မူရှန်​ဘိုင်​တို့ သုံးဦးသည်​ထပ်​ကြပ်​မခွာပင်​လိုက်​လာကြ​လေသည်​။
သူတို့သည်​ရဲ​ရှောင်​ကောင်းကင်​ဘုံအထိ​တက်​၍​ပြေး​ပြေး သို့မဟုတ်​ငရဲပြည်​အထိပင်​ဆင်း၍​ပြေး​ပြေး မရမက လိုက်​မည့်​ပုံစံပင်​။ ရဲ​ရှောင်​ဘယ်​ပြေး​ပြေး သူတို့အ​နေဖြင့်​လက်​လွတ်​ခံလိမ့်​မည်​မဟုတ်​ချေ။
သို့​သော်​ရဲ​ရှောင်​နှင့်​သူတို့ပိုနီးလာ​လေ​လေ သူတို့၏​သေခြင်းတရားနှင့်​နီးကပ်​လာ​လေ​လေ ဖြစ်​သည်​ကို​တော့ သူတို့ မသိကြ​ပေ။

…………………

ရဲ​ရှောင်​သည်​သူနှင့်​ပြသာနာဖြစ်​ခဲ့သည့်​လူသည်​သာမန်​အဆင့်​အတန်းထဲက မဟုတ်​ကြောင်း ရိပ်​မိခဲ့သည်​။ ရဲ​ရှောင်​အ​နေဖြင့်​တော်​ရုံတန်​ရုံ ပြသာနာမတက်​ချင်​၍ မူရှန်​ဘိုင်​အား ထိုးရုံကြိတ်​ရုံ​လောက်​သာ ပြုလုပ်​ခဲ့​ပေသည်​။ ရဲ​ရှောင်​သည်​မူရှန်​ဘိုင်​အား သတ်​ပစ်​ရန်​အထိ မရည်​ရွယ်​ခဲ့​ချေ။
သို့​သော်​မူရှန်​ဘိုင်​မှာမူ ရဲ​ရှောင်​အား အမှန်​တကယ်​ပင်​သတ်​ပစ်​ချင်​နေခဲ့သည်​။
သူ၏ ကိုယ်​ရံ​တော်​များသည်​လည်း ရဲ​ရှောင်​အား သတ်​ပစ်​ရန်​အထိပင်​ကြိုးစားခဲ့ကြ​လေသည်​။
​ရဲ​ရှောင်​သည်​သူ၏ ရန်​သူများနှင့်​ပက်​သက်​လျှင်​သနားညှာတာမှုမရှိဘဲ အမြစ်​ပြတ်​သုတ်​သင်​ပစ်​တတ်​သည့်​အကျင့်​စရိုက်​ရှိသူ တစ်​ဦးဖြစ်​၏။ အထူးသဖြင့်​သူ့အား သတ်​ရန်​ကြိုးစား​နေသည့်​မူရှန်​ဘိုင်​တို့သုံးဦးဆိုလျှင်​ဆိုဖွယ်​ရာပင်​မရှိ​တော့​ချေ။
ထို့​ကြောင့်​ပင်​ရဲ​ရှောင်​သည်​သူတို့သုံးဦးအား လူသူမရှိသည့်​ယခု​နေရာသို့ မြှား၍​ခေါ်လာခြင်းပင်​ဖြစ်​၏။
ရဲ​ရှောင်​သည်​တောင်​ထိပ်​သို့​ရောက်​သွား​သောအခါ အလွန်​အမင်းပင်​ခြေကုန်​လက်​ပမ်းကျသည့်​ပုံစံမျိုးဟန်​ဆောင်​လိုက်​သည်​။ မူရှန်​ဘိုင်​တို့ သုံးဦးအ​နေဖြင့်​ရဲ​ရှောင်​အား သတ်​ပစ်​ချင်​နေသည့်​စိတ်​မှာ တားမရဆီးမရပင်​ဖြစ်​နေ​လေသည်​။
“​ခွေးမသား . . . အခု​တော့ မင်းဘယ်​ပြေးမလဲ။ မင်းလို​ကောင်​မျိုးကို လမ်း​လယ်​ခေါင်​မှာကတည်းက သတ်​ပစ်​လိုက်​လို့ရတယ်​။ အခု​မင်းက ငါတို့ကို ဒီလို လူသူမရှိတဲ့​နေရာကို​ခေါ်လာတယ်​ပေါ့။ ဒီ​နေရာမှာ မင်းကို မသတ်​ရဲဘူးလို့ ထင်​နေတာလား။​ခွေးမသား မင်းအမှားကြီးလုပ်​လိုက်​မိပြီ။ ဒီ​နေရာက မင်းရဲ့​သေတွင်းပဲ”
ရဲ​ရှောင်​တောင်​ထိပ်​ပတ်​ပတ်​လည်​အား​ပြေး၍ ကြည့်​လိုက်​သည်​။ လူအရိပ်​အ​ယောင်​တစ်​ခုမျှပင်​မ​တွေ့ရ၍ သူအ​ပျော်​ကြီး​ပျော်​သွားရင်း တစ်​ယောက်​တည်း​တွေးမိလိုက်​လေသည်​။
“သူတို့ကို သတ်ဖို့ ဒီ​နေရာက​နေရာ​ကောင်းပဲ။ ဘယ်​သူမှ သတိထားမိမှာ မဟုတ်​ဘူး . . .”
ရဲ​ရှောင်​တို့​တောင်​ထိပ်​ပေါ်သို့​ရောက်​သည့်​အချိန်​တွင်​မှောင်​ရီပျိုးစပင်​ဖြစ်​နေ​လေပြီ။
​နောက်​ဆုံးတွင်​ရဲ​ရှောင်​သည်​သူ၏​ခြေလှမ်းများအား ရပ်​တန့်​လိုက်​ပြီး ရုတ်​တရက်​ဆိုသလိုပင်​သူ၏ အရှိန်​အား မြှင့်​တင်​လိုက်​သည်​။ သူ၏ ပုံစံသည်​လေထဲသို့ မြှားတစ်​စင်း ပစ်​လွှတ်​လိုက်​သကဲ့သို့ပင်​။ အလွန်​တရာမှပင်​မြန်​ဆန်​လွန်းလှသည့်​အရှိန်​အဟုန်​ဖြင့်​သစ်​တောထဲသို့​ပြေးဝင်​သွား​သော​ကြောင့်​သစ်​ပင်​များမှ သစ်​ရွက်​များပင်​တဖျတ်​ဖျတ်​ဖြင့်​လှုပ်​ခါသွားကြသည်​။
ကိုယ်​ရံ​တော်​နှစ်​ယောက်​သည်​ရဲ​ရှောင်​၏​နောက်​သို့ အလျင်​အမြန်​ဖြင့်​ပင်​ပြေးလိုက်​သွားကြ၏။ သို့​သော်​တောနက်​ထဲသို့​ရောက်​သွား​သောအခါ သူတို့၏ စိတ်​ထဲတွင်​မသိုးမသန့်​ဖြစ်​လာပြီး တစ်စုံတစ်​ခု လွဲမှား​နေ​ကြောင်း ခံစားမိလိုက်​ကြသည်​။ ထို့​နောက်​ရဲ​ရှောင်​ပြေးသွားသည့်​ဘက်​သို့ကြည့်​မိလိုက်​သောအခါ အံ့ဩလွန်း၍ ကြက်​သေပင်​သေသွားကြ​လေသည်​။
ရဲ​ရှောင်​သည်​သူတို့၏​ရှေ့တွင်​တည်​ငြိမ်​အေး​ဆေးစွာဖြင့်​ပင်​မတ်​တပ်​ရပ်​နေ​လေသည်​။ သူ၏ လက်​နှစ်​ဖက်​အား​နောက်​သို့ပစ်​ထားရင်း ကိုယ်​ရံ​တော်​များအား မထီမဲ့မြင်​မျက်​နှာထားမျိုးဖြင့်​ကြည့်​လိုက်​သည်​။ ရဲ​ရှောင်​သည်​ခေါင်းတစ်​ချက်​ညိတ်​လိုက်​ပြီး​သူတို့အား​လှောင်​သလိုပြုံး၍ ကြည့်​လိုက်​ရင်း​ပြောလိုက်​လေသည်​။
“​တော်​ပါ​ပေတယ်​။ သိပ်​တော်​ပါ​ပေတယ်​။ မင်းတို့​ကောင်​တွေ တာဝန်​ကျေပါတယ်​။ မင်းတို့သခင်​ရဲ့ အမိန့်​ကိုနာခံပြီး ဒီ​နေရာအထိ လိုက်​လာကြတယ်​။ ဒါ​ပေမယ့်​လူ့ဘဝခရီးလမ်းဆိုတာ အင်​မတန်​ကို ရှည်​လျားပြီး ပျင်းဖို့လည်း​ကောင်းတယ်​။ မင်းတို့ရဲ့ ဘဝ​တွေကို နိမ့်​တစ်​လှည့်​မြင့်​တစ်​လှည့်​နဲ့ ဖြတ်​သန်းခဲ့ရမှာပဲ။ ဆူးပင်​ကြားထဲ​ရောက်​နေတဲ့​လေပူ​ဖောင်းတစ်​လုံးလိုပဲ မင်းတို့ခက်​ခက်​ခဲခဲနဲ့ကို ဖြတ်​သန်းခဲ့​ကောင်း ဖြတ်​သန်းခဲ့ရလိမ့်​မယ်​။ မင်းတို့ အသက်​ရှင်​နေရတာ တကယ်​ကို ပင်​ပန်းတာပဲ။ ဘာဖြစ်​လို့ မင်းတို့ရဲ့ နာကျင်​မှု​တွေကို ငါ့ကို အဆုံးသတ်​ခွင့်​မ​ပေးရတာလဲ။ ငါမင်းတို့ရဲ့ ဘဝ​တွေကို အဆုံးသတ်​ပြီး လွတ်​မြောက်​အောင်​လုပ်​ပေးမယ်​. . .”

Comment

Leave a Reply

Options

not work with dark mode
Reset